2022-07-15 13:54:52
The Railway Children Return (2022)© Studiocanal/Jaap Buitendijk
Όταν βγει στους κινηματογράφους αυτόν τον μήνα, το The Railway Children Return θα κυκλοφορήσει 52 χρόνια μετά το The Railway Children του 1970. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Jenny Agutter επαναλαμβάνει τον ρόλο της καριέρας ως Bobbie Waterbury 54 χρόνια αφότου τον έπαιξε για πρώτη φορά στη μίνι σειρά Railway Children του BBC το 1968 και 22 χρόνια αφότου έπαιξε τη μητέρα του χαρακτήρα στην τηλεοπτική ταινία Railway Children του ITV το 2000 . Ξαφνικά, η περίοδος 36 ετών μεταξύ Top Gun (1986) και Top Gun: Maverick (2022) δεν φαίνεται τόσο μεγάλη.
Του Σκοτ Τζόρνταν Χάρις
Αν και το The Railway Children μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε τρένα, εστιάζει περισσότερο σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Ενώ τα τρένα είναι συχνά το σκηνικό για θρίλερ και ταινίες δράσης, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι πιο συχνά το σκηνικό για αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ταινίες αδράνειας. Ένας σιδηροδρομικός σταθμός προτείνει ταξίδια που έχουν σταματήσει, ή έχουν τελειώσει, ή ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει.
Ενώ ένα τρένο σε κίνηση – και ιδιαίτερα ένα που μπαίνει σε ένα τούνελ – συμβολίζει εδώ και καιρό το σεξ, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί φιλοξενούν εδώ και καιρό ιστορίες σεξουαλικής απογοήτευσης. Οι κύριοι χαρακτήρες του Σταθμού του Καΐρου (1958) και των Στενά Παρατηρημένων Τρένων (1966) φαίνονται αποκλεισμένοι από τις σεξουαλικές εμπειρίες που έχουν οι άλλοι τόσο εύκολα όσο το να επιβιβάζονται σε ένα τρένο που αναχωρεί.
Στην ταινία, ο σιδηροδρομικός σταθμός μπορεί να φαίνεται ένα μέρος διαφορετικό από τον κανονικό κόσμο. Για τους μοιχούς στο Brief Encounter (1945) και στο Terminal Station (1953), δύο άλλες ταινίες που είναι γεμάτες σεξουαλική απογοήτευση, δεν είναι πραγματικά το τι κάνουν μέσα στο σταθμό, αλλά ο αντίκτυπος που θα είχε στον έξω κόσμο, κάποτε επιστρέφουν σε αυτό.
Το Railway Children Return είναι στους κινηματογράφους από τις 15 Ιουλίου 2022.
Άφιξη ενός τρένου (1896)
Σκηνοθέτες: Auguste και Louis Lumière
The Arrival of a Train (1896)
Δύο ιστορίες προσκολλώνται στην Άφιξη ενός τρένου. Το πρώτο είναι ότι η μικρού μήκους 50 δευτερολέπτων ήταν μια από τις πρώτες ομάδες ταινιών που εκτέθηκαν ποτέ εμπορικά από τους αδερφούς Lumière – οι οποίοι έχουν αξιοπρεπή αξίωση ότι εφηύραν τον κινηματογράφο – στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 1895. Το δεύτερο είναι ότι μέλη του πρώτου κοινού για να το παρακολουθήσουν ήταν τόσο ανήσυχοι από τις κινούμενες εικόνες ενός επερχόμενου τρένου που έφυγαν από τις θέσεις τους πανικόβλητοι μήπως τους σκάσει η ατμομηχανή.
Η πρώτη ιστορία είναι ψευδής: αν και γυρίστηκε το 1895, το Arrival of a Train προβλήθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 1896. Η δεύτερη ιστορία, στην καλύτερη περίπτωση, δεν έχει επαληθευτεί. Αλλά και τα δύο είναι ενδεικτικά της θέσης που έχει η ταινία στη δημοφιλή αντίληψη της κινηματογραφικής ιστορίας. Όταν οι Lumières γύρισαν ένα τρένο που έμπαινε στο σταθμό La Ciotat, γύρισαν την τέλεια μεταφορά για την άφιξη της κινηματογραφικής παραγωγής στον σύγχρονο κόσμο.
Ω, κύριε Πόρτερ! (1937)
Σκηνοθέτης: Marcel Varnel
Ω, κύριε Πόρτερ! (1937)
Οι απομακρυσμένοι σιδηροδρομικοί σταθμοί της υπαίθρου είναι το προσκήνιο στις ταινίες και λίγοι είναι τόσο απομακρυσμένοι - ή τόσο αγροτικοί - όσο ο φανταστικός σταθμός Buggleskelly στη Βόρεια Ιρλανδία. Όταν ένας ανίκανος Άγγλος εργάτης σιδηροδρόμων (Γουίλ Χέι) διορίζεται νέος σταθμάρχης του – ο έκτος σε 12 μήνες – οι εκκεντρικοί κάτοικοι της πόλης και το ντροπαλό προσωπικό του σταθμού, τον προειδοποιούν ότι ο σιδηρόδρομος είναι και στοιχειωμένος και καταραμένος. Απτόητος, ξεκινάει να προσπαθεί να εμπλουτίσει τον σταθμό και να βελτιώσει τη φήμη του.
Είναι δύσκολο να αποδώσει κανείς, μέσα από μια περιγραφή των απλών χαρακτήρων του ή με μια ακρίβεια της μικρής πλοκής του, αυτό που κάνει το Ω, κύριε Πόρτερ! τόσο ιδιαίτερο. Αλλά είναι μια ένδειξη του πόσο τέλεια συνδυάζεται κάθε στοιχείο της ταινίας σε μια κωμωδία πρώτης τάξεως που ο πιο διάσημος Βρετανός κριτικός κινηματογράφου της εποχής του, ο Barry Norman CBE , το συμπεριέλαβε τόσο στην αρχική όσο και στην αναθεωρημένη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες του αιώνας.
Σύντομη Συνάντηση (1945)
Σκηνοθέτης: David Lean
Σύντομη Συνάντηση (1945)
Το Brief Encounter είναι μια από τις πιο σίγουρες βρετανικές ταινίες. Και είναι ταιριαστό που οι βασικές σκηνές στην αντίστοιχη Καζαμπλάνκα του Ηνωμένου Βασιλείου δεν λαμβάνουν χώρα, όπως της Καζαμπλάνκα, σε ένα μπαρ και ένα αεροδρόμιο, αλλά στα πολύ πιο αγγλικά περιβάλλοντα ενός σιδηροδρομικού σταθμού και της αίθουσας τσαγιού του. Είναι στο σιδηροδρομικό σταθμό που ο Alec Harvey (Trevor Howard) αρχίζει να ερωτεύεται τη Laura Jessop (Celia Johnson) όταν της αφαιρεί το τρίξιμο από το μάτι σε μια σκηνή τόσο τέλεια και τόσο συχνά παρωδική όσο κάθε άλλη στον βρετανικό κινηματογράφο. Τόσο ο Alec όσο και η Laura είναι παντρεμένοι και περνούν την ταινία στα πρόθυρα μιας πλήρους σχέσης.
Σπάνια κάποια ταινία έχει μεταδώσει τόσο αποτελεσματικά την εσωτερική ταραχή των προς τα έξω σύνθεση χαρακτήρων. Όταν τελικά αυτές οι υπόγειες εντάσεις ξεσπούν, είναι, πάλι, στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου η Λόρα σκέφτεται να αυτοκτονήσει, σε μια άλλη από τις πιο διάσημες σκηνές του βρετανικού κινηματογράφου.
Τερματικός Σταθμός (1953)
Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica
Τερματικός Σταθμός (1953)
Πέντε χρόνια αφότου γύρισε το Bicycle Thieves (1948) και ένα χρόνο αφότου έγινε η πρώτη ταινία που κορυφώθηκε στη δημοσκόπηση της Sight and Sound για τον προσδιορισμό της μεγαλύτερης ταινίας στον κόσμο, ο κορυφαίος Ιταλός σκηνοθέτης Vittorio De Sica έκανε την πρώτη του ταινία του Χόλιγουντ με αυτή η διεθνής συμπαραγωγή. Η εμπειρία της συνεργασίας με τον Gone με τον παραγωγό της Wind, David O. Selznick, εξασφάλισε ότι δεν θα ξαναφτιάξει ποτέ.
Το Terminal Station, που προορίζεται ως όχημα αστέρι για τη γυναίκα του Selznick, Jennifer Jones, οφείλει κάτι στο Brief Encounter. Είναι επίσης η ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας που είναι ερωτευμένη με έναν άλλο άντρα. (Το περικομμένο αμερικανικό κομμάτι είχε τίτλο Indiscretions of an American Wife.) Γυρισμένο στο διάσημο Terminal Station της Ρώμης, η ταινία δεν ανήκει στην κατηγορία Bicycle Thieves ή Brief Encounter, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα δράμα που σιγοβράζει που χρησιμοποιεί υποβλητικά ένα από τα σπουδαία Ευρωπαϊκοί σιδηροδρομικοί σταθμοί.
Σταθμός Καΐρου (1958)
Σκηνοθέτης: Youssef Chahine
Σταθμός Καΐρου (1958)
Όπως το Brief Encounter είναι μια από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες της Βρετανίας, έτσι και ο σταθμός του Καΐρου είναι μια από τις ταινίες της Αιγύπτου. Ενώ η ταινία του Ντέιβιντ Λιν κατατάχθηκε δεύτερη στη λίστα του 1999 του BFI με τις καλύτερες βρετανικές ταινίες , η ταινία του Γιούσεφ Σαχίν κατατάχθηκε τέταρτη στη λίστα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καΐρου το 1996 με τις καλύτερες αιγυπτιακές ταινίες . Είναι μια ταινία που κοιτάζει τόσο μπροστά όσο και πίσω, διατηρώντας τη νεορεαλιστική ευαισθησία που ήταν μέρος του αιγυπτιακού κινηματογράφου τουλάχιστον από το κλασικό δράμα του 1939 του Kamal Selim Al-Azima (The Will) και προϊδεάζοντας τόσο την πλοκή όσο και την ατμόσφαιρα του Psycho (1960) του Alfred Hitchcock ).
Στην πραγματικότητα, το Cairo Station έχει ομοιότητες τόσο με το Psycho όσο και με ένα άλλο κλασικό του Hitchcock της εποχής, το Vertigo (1958), και δεν υποφέρει σε σύγκριση με κανένα από τα δύο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας δολοφόνος με μαχαίρι όπως ο Νόρμαν Μπέιτς του Psycho, αλλά παρακινημένος από το είδος της περίπλοκης ερωτικής προσήλωσης που οδηγεί τον Σκότι Φέργκιουσον του Vertigo.
Το Cairo Station προβάλλεται αυτήν τη στιγμή στο Netflix
Στενά Παρατηρημένα Τρένα (1966)
Σκηνοθεσία: Jiří Menzel
Στενά Παρατηρημένα Τρένα (1966)
Σε έναν μικρό σταθμό στην κατεχόμενη από τους Ναζί Τσεχοσλοβακία προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Closely Observed Trains είναι ένα από τα διαμάντια του Τσεχοσλοβακικού Νέου Κύματος. Είναι μια σπάνια τραγική κωμωδία που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: είναι και γνήσια τραγική και γνήσια κωμική.
Αναζητήστε στο Διαδίκτυο κριτικές για τα τρένα που παρατηρούνται στενά και εμφανίζεται επανειλημμένα ένα επίθετο: "γοητευτικό". Αυτό οφείλεται συχνά στην απόδοση του Václav Neckář ως του αθώου και υπερβολικού σεξουαλικού αποστολέα τραίνων Miloš Hrma, ο οποίος, με το να εμπλακεί με μια ντόπια γυναίκα, εμπλέκεται επίσης στο κίνημα της τοπικής αντίστασης. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των εύσημα για τη διαρκή γοητεία της ταινίας πρέπει να πέσει στον σκηνοθέτη της, Jiří Menzel, και στον Bohumil Hrabal, ο οποίος έγραψε το αρχικό μυθιστόρημα και συνεργάστηκε με τον Menzel για να το προσαρμόσουν στην οθόνη. Είναι εμβληματικό για το επίτευγμά τους ότι το τέλος της ταινίας είναι ταυτόχρονα εκρηκτικό και συγκρατημένο.
The Railway Children (1970)
Σκηνοθέτης: Lionel Jeffries
The Railway Children (1970)
Στην Εδουαρδιανή Αγγλία, ο πατριάρχης της ευκατάστατης οικογένειας Γουότερμπερι φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, αναγκάζοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του να μετακομίσουν από το μεγάλο σπίτι τους στο Λονδίνο σε ένα ακατάστατο εξοχικό σπίτι στο γραφικό Γιορκσάιρ. Οι διάσημες περιπέτειες που ακολουθούν πηγάζουν από τα νεοανακαλυφθέντα χόμπι των παιδιών να κουρνιάζουν στο ανάχωμα για να κουνάνε τα τρένα που περνούν και να κάνουν φίλους με τους κατοίκους του κοντινού σταθμού.
Το The Railway Children ήταν βουτηγμένο στη νοσταλγία όταν φτιάχτηκε – οι τοποθεσίες γυρισμάτων περιλάμβαναν το Μουσείο Brontë Parsonage στο ιστορικό χωριό Haworth – και είναι διπλά τώρα που, για περισσότερο από μισό αιώνα, είναι αγαπημένο μέρος εκατομμυρίων Βρετανών παιδικές ηλικίες. Όπως το Paddington (2014), μια άλλη μεγάλη βρετανική παιδική ταινία με έναν σιδηροδρομικό σταθμό, αποδεικνύει ότι οι ευγενικοί χαρακτήρες που είναι ανιδιοτελείς και ειλικρινείς μπορούν να αποτελέσουν τη βάση όχι απλώς μιας συναρπαστικής ταινίας, αλλά μιας κλασικής ταινίας.
Heart of the Angel (1989)
Σκηνοθέτης: Molly Dineen
Heart of the Angel (1989)
Η Molly Dineen έχει μια ανεκτίμητη ικανότητα για έναν ντοκιμαντέρ: είναι σε θέση, μέσω κάποιου αλχημικού συνδυασμού προσωπικότητας και σκηνοθετικής τεχνικής, να κάνει τα θέματά της να αποκαλύψουν τον κρυμμένο εαυτό τους μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της οθόνης. Είναι ένα ταλέντο που χρησιμοποιεί σε όλο το Heart of the Angel, το οποίο τεκμηριώνει δύο ημέρες μέσα στον σταθμό Angel του μετρό του Λονδίνου, όπως ήταν το 1989, πριν από μια εκτεταμένη πλάκα ανακαινίσεων. Οι εργαζόμενοι που έχουν παγιδευτεί στον σάπιο σταθμό και οι επιβάτες που τον διασχίζουν, φαίνονται καταδικασμένοι σε άχρωμες ζωές – αλλά μετά, μπροστά στην κάμερα του Ντίνιν, ανθίζουν.
Προβλήθηκε για πρώτη φορά ως μέρος του 40 Minutes – της ίδιας τηλεοπτικής σειράς του BBC που μετέδωσε το Dineen's Home from the Hill (1987) και το My African Farm (1988) – Το Heart of the Angel είναι το αγαπημένο των λάτρεις των σιδηροδρόμων, οι οποίοι βραβεύουν τα πλάνα του από το μετρό στο τι είναι, τώρα, μια περασμένη εποχή.
Κεντρικός Σταθμός (1998)
Σκηνοθέτης: Walter Salles
Κεντρικός Σταθμός (1998)
Η Ντόρα (Φερνάντα Μαυροβούνιο) κερδίζει χρήματα γράφοντας γράμματα για αγράμματους ντόπιους στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Ρίο ντε Τζανέιρο. Σε αντίθεση με άλλους σιδηροδρομικούς σταθμούς ταινιών, δεν είναι μια όαση μακριά από τον κόσμο. Η πραγματική ζωή –και ο πραγματικός θάνατος– συχνά παρεισφρύει: τις πρώτες δύο μέρες που περνάμε εκεί, βλέπουμε τους φρουρούς ασφαλείας να πυροβολούν άσκοπα έναν κλέφτη που έχουν ήδη συλλάβει και μια γυναίκα να σκοτώνεται από ένα λεωφορείο.
Η γυναίκα είχε έναν γιο, τον Χοσουέ (Βινίσιους ντε Ολιβέιρα), τον οποίο η Ντόρα αναθρέφει ανεπίσημα. Η σχέση τους, η οποία αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του οδικού ταξιδιού που αναλαμβάνουν αναζητώντας τον απόντα πατέρα του Josué, αποτελεί το κέντρο μιας από τις πιο αναγνωρισμένες διεθνώς νοτιοαμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του 1990. Στις ΗΠΑ , το Central Station κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και μια Χρυσή Σφαίρα, ενώ στην Ευρώπη κέρδισε τόσο τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας όσο και την Αργυρή Άρκτο καλύτερης ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, καθώς και το BAFTA για την καλύτερη ξένη γλώσσα . ταινία.
The Station Agent (2003)
Σκηνοθεσία: Tom McCarthy
The Station Agent (2003)
Το Station Agent μοιάζει με ένα άθροισμα ταινιών ενός αιώνα που διαδραματίζονται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Όπως Ω, κύριε Πόρτερ! και τα παιδιά των σιδηροδρόμων, διαδραματίζεται σε έναν απομονωμένο επαρχιακό σταθμό και, πάλι όπως Ω, κύριε Πόρτερ!, αφορά έναν κάτοικο της πόλης που γίνεται σταθμάρχης. Όπως ο Κεντρικός Σταθμός, διαθέτει έναν κουρελιασμένο που ξεκινά διστακτικά μια μεταμορφωτική φιλία. Όπως το Closely Observed Trains, συνδυάζει αισιόδοξη κωμωδία και εντυπωσιακό δράμα. Όπως το Brief Encounter και το Terminal Station, είναι γεμάτο αξέχαστες, συναισθηματικά φορτισμένες συνομιλίες. Και, όπως το Cairo Station, ακολουθεί έναν κεντρικό χαρακτήρα που είναι ανάπηρος και έναν υποστηρικτικό χαρακτήρα που πουλά αναψυκτικά.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν πρέπει να υποδηλώνει ότι το The Station Agent δεν είναι πρωτότυπο. Είναι μια εκπληκτική και ιδιότυπη ταινία που ανακοίνωσε δυνατά την άφιξη του αστέρα της, Peter Dinklage, και του σεναριογράφου-σκηνοθέτη της, Tom McCarthy, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι είναι μεγάλα ταλέντα τα χρόνια από την κυκλοφορία της.
bfi.org.uk
sidirodromikanea.blogspot.com
Όταν βγει στους κινηματογράφους αυτόν τον μήνα, το The Railway Children Return θα κυκλοφορήσει 52 χρόνια μετά το The Railway Children του 1970. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Jenny Agutter επαναλαμβάνει τον ρόλο της καριέρας ως Bobbie Waterbury 54 χρόνια αφότου τον έπαιξε για πρώτη φορά στη μίνι σειρά Railway Children του BBC το 1968 και 22 χρόνια αφότου έπαιξε τη μητέρα του χαρακτήρα στην τηλεοπτική ταινία Railway Children του ITV το 2000 . Ξαφνικά, η περίοδος 36 ετών μεταξύ Top Gun (1986) και Top Gun: Maverick (2022) δεν φαίνεται τόσο μεγάλη.
Του Σκοτ Τζόρνταν Χάρις
Αν και το The Railway Children μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε τρένα, εστιάζει περισσότερο σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Ενώ τα τρένα είναι συχνά το σκηνικό για θρίλερ και ταινίες δράσης, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι πιο συχνά το σκηνικό για αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ταινίες αδράνειας. Ένας σιδηροδρομικός σταθμός προτείνει ταξίδια που έχουν σταματήσει, ή έχουν τελειώσει, ή ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει.
Ενώ ένα τρένο σε κίνηση – και ιδιαίτερα ένα που μπαίνει σε ένα τούνελ – συμβολίζει εδώ και καιρό το σεξ, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί φιλοξενούν εδώ και καιρό ιστορίες σεξουαλικής απογοήτευσης. Οι κύριοι χαρακτήρες του Σταθμού του Καΐρου (1958) και των Στενά Παρατηρημένων Τρένων (1966) φαίνονται αποκλεισμένοι από τις σεξουαλικές εμπειρίες που έχουν οι άλλοι τόσο εύκολα όσο το να επιβιβάζονται σε ένα τρένο που αναχωρεί.
Στην ταινία, ο σιδηροδρομικός σταθμός μπορεί να φαίνεται ένα μέρος διαφορετικό από τον κανονικό κόσμο. Για τους μοιχούς στο Brief Encounter (1945) και στο Terminal Station (1953), δύο άλλες ταινίες που είναι γεμάτες σεξουαλική απογοήτευση, δεν είναι πραγματικά το τι κάνουν μέσα στο σταθμό, αλλά ο αντίκτυπος που θα είχε στον έξω κόσμο, κάποτε επιστρέφουν σε αυτό.
Το Railway Children Return είναι στους κινηματογράφους από τις 15 Ιουλίου 2022.
Άφιξη ενός τρένου (1896)
Σκηνοθέτες: Auguste και Louis Lumière
The Arrival of a Train (1896)
Δύο ιστορίες προσκολλώνται στην Άφιξη ενός τρένου. Το πρώτο είναι ότι η μικρού μήκους 50 δευτερολέπτων ήταν μια από τις πρώτες ομάδες ταινιών που εκτέθηκαν ποτέ εμπορικά από τους αδερφούς Lumière – οι οποίοι έχουν αξιοπρεπή αξίωση ότι εφηύραν τον κινηματογράφο – στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 1895. Το δεύτερο είναι ότι μέλη του πρώτου κοινού για να το παρακολουθήσουν ήταν τόσο ανήσυχοι από τις κινούμενες εικόνες ενός επερχόμενου τρένου που έφυγαν από τις θέσεις τους πανικόβλητοι μήπως τους σκάσει η ατμομηχανή.
Η πρώτη ιστορία είναι ψευδής: αν και γυρίστηκε το 1895, το Arrival of a Train προβλήθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 1896. Η δεύτερη ιστορία, στην καλύτερη περίπτωση, δεν έχει επαληθευτεί. Αλλά και τα δύο είναι ενδεικτικά της θέσης που έχει η ταινία στη δημοφιλή αντίληψη της κινηματογραφικής ιστορίας. Όταν οι Lumières γύρισαν ένα τρένο που έμπαινε στο σταθμό La Ciotat, γύρισαν την τέλεια μεταφορά για την άφιξη της κινηματογραφικής παραγωγής στον σύγχρονο κόσμο.
Ω, κύριε Πόρτερ! (1937)
Σκηνοθέτης: Marcel Varnel
Ω, κύριε Πόρτερ! (1937)
Οι απομακρυσμένοι σιδηροδρομικοί σταθμοί της υπαίθρου είναι το προσκήνιο στις ταινίες και λίγοι είναι τόσο απομακρυσμένοι - ή τόσο αγροτικοί - όσο ο φανταστικός σταθμός Buggleskelly στη Βόρεια Ιρλανδία. Όταν ένας ανίκανος Άγγλος εργάτης σιδηροδρόμων (Γουίλ Χέι) διορίζεται νέος σταθμάρχης του – ο έκτος σε 12 μήνες – οι εκκεντρικοί κάτοικοι της πόλης και το ντροπαλό προσωπικό του σταθμού, τον προειδοποιούν ότι ο σιδηρόδρομος είναι και στοιχειωμένος και καταραμένος. Απτόητος, ξεκινάει να προσπαθεί να εμπλουτίσει τον σταθμό και να βελτιώσει τη φήμη του.
Είναι δύσκολο να αποδώσει κανείς, μέσα από μια περιγραφή των απλών χαρακτήρων του ή με μια ακρίβεια της μικρής πλοκής του, αυτό που κάνει το Ω, κύριε Πόρτερ! τόσο ιδιαίτερο. Αλλά είναι μια ένδειξη του πόσο τέλεια συνδυάζεται κάθε στοιχείο της ταινίας σε μια κωμωδία πρώτης τάξεως που ο πιο διάσημος Βρετανός κριτικός κινηματογράφου της εποχής του, ο Barry Norman CBE , το συμπεριέλαβε τόσο στην αρχική όσο και στην αναθεωρημένη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες του αιώνας.
Σύντομη Συνάντηση (1945)
Σκηνοθέτης: David Lean
Σύντομη Συνάντηση (1945)
Το Brief Encounter είναι μια από τις πιο σίγουρες βρετανικές ταινίες. Και είναι ταιριαστό που οι βασικές σκηνές στην αντίστοιχη Καζαμπλάνκα του Ηνωμένου Βασιλείου δεν λαμβάνουν χώρα, όπως της Καζαμπλάνκα, σε ένα μπαρ και ένα αεροδρόμιο, αλλά στα πολύ πιο αγγλικά περιβάλλοντα ενός σιδηροδρομικού σταθμού και της αίθουσας τσαγιού του. Είναι στο σιδηροδρομικό σταθμό που ο Alec Harvey (Trevor Howard) αρχίζει να ερωτεύεται τη Laura Jessop (Celia Johnson) όταν της αφαιρεί το τρίξιμο από το μάτι σε μια σκηνή τόσο τέλεια και τόσο συχνά παρωδική όσο κάθε άλλη στον βρετανικό κινηματογράφο. Τόσο ο Alec όσο και η Laura είναι παντρεμένοι και περνούν την ταινία στα πρόθυρα μιας πλήρους σχέσης.
Σπάνια κάποια ταινία έχει μεταδώσει τόσο αποτελεσματικά την εσωτερική ταραχή των προς τα έξω σύνθεση χαρακτήρων. Όταν τελικά αυτές οι υπόγειες εντάσεις ξεσπούν, είναι, πάλι, στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου η Λόρα σκέφτεται να αυτοκτονήσει, σε μια άλλη από τις πιο διάσημες σκηνές του βρετανικού κινηματογράφου.
Τερματικός Σταθμός (1953)
Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica
Τερματικός Σταθμός (1953)
Πέντε χρόνια αφότου γύρισε το Bicycle Thieves (1948) και ένα χρόνο αφότου έγινε η πρώτη ταινία που κορυφώθηκε στη δημοσκόπηση της Sight and Sound για τον προσδιορισμό της μεγαλύτερης ταινίας στον κόσμο, ο κορυφαίος Ιταλός σκηνοθέτης Vittorio De Sica έκανε την πρώτη του ταινία του Χόλιγουντ με αυτή η διεθνής συμπαραγωγή. Η εμπειρία της συνεργασίας με τον Gone με τον παραγωγό της Wind, David O. Selznick, εξασφάλισε ότι δεν θα ξαναφτιάξει ποτέ.
Το Terminal Station, που προορίζεται ως όχημα αστέρι για τη γυναίκα του Selznick, Jennifer Jones, οφείλει κάτι στο Brief Encounter. Είναι επίσης η ιστορία μιας παντρεμένης γυναίκας που είναι ερωτευμένη με έναν άλλο άντρα. (Το περικομμένο αμερικανικό κομμάτι είχε τίτλο Indiscretions of an American Wife.) Γυρισμένο στο διάσημο Terminal Station της Ρώμης, η ταινία δεν ανήκει στην κατηγορία Bicycle Thieves ή Brief Encounter, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα δράμα που σιγοβράζει που χρησιμοποιεί υποβλητικά ένα από τα σπουδαία Ευρωπαϊκοί σιδηροδρομικοί σταθμοί.
Σταθμός Καΐρου (1958)
Σκηνοθέτης: Youssef Chahine
Σταθμός Καΐρου (1958)
Όπως το Brief Encounter είναι μια από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες της Βρετανίας, έτσι και ο σταθμός του Καΐρου είναι μια από τις ταινίες της Αιγύπτου. Ενώ η ταινία του Ντέιβιντ Λιν κατατάχθηκε δεύτερη στη λίστα του 1999 του BFI με τις καλύτερες βρετανικές ταινίες , η ταινία του Γιούσεφ Σαχίν κατατάχθηκε τέταρτη στη λίστα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καΐρου το 1996 με τις καλύτερες αιγυπτιακές ταινίες . Είναι μια ταινία που κοιτάζει τόσο μπροστά όσο και πίσω, διατηρώντας τη νεορεαλιστική ευαισθησία που ήταν μέρος του αιγυπτιακού κινηματογράφου τουλάχιστον από το κλασικό δράμα του 1939 του Kamal Selim Al-Azima (The Will) και προϊδεάζοντας τόσο την πλοκή όσο και την ατμόσφαιρα του Psycho (1960) του Alfred Hitchcock ).
Στην πραγματικότητα, το Cairo Station έχει ομοιότητες τόσο με το Psycho όσο και με ένα άλλο κλασικό του Hitchcock της εποχής, το Vertigo (1958), και δεν υποφέρει σε σύγκριση με κανένα από τα δύο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας δολοφόνος με μαχαίρι όπως ο Νόρμαν Μπέιτς του Psycho, αλλά παρακινημένος από το είδος της περίπλοκης ερωτικής προσήλωσης που οδηγεί τον Σκότι Φέργκιουσον του Vertigo.
Το Cairo Station προβάλλεται αυτήν τη στιγμή στο Netflix
Στενά Παρατηρημένα Τρένα (1966)
Σκηνοθεσία: Jiří Menzel
Στενά Παρατηρημένα Τρένα (1966)
Σε έναν μικρό σταθμό στην κατεχόμενη από τους Ναζί Τσεχοσλοβακία προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Closely Observed Trains είναι ένα από τα διαμάντια του Τσεχοσλοβακικού Νέου Κύματος. Είναι μια σπάνια τραγική κωμωδία που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: είναι και γνήσια τραγική και γνήσια κωμική.
Αναζητήστε στο Διαδίκτυο κριτικές για τα τρένα που παρατηρούνται στενά και εμφανίζεται επανειλημμένα ένα επίθετο: "γοητευτικό". Αυτό οφείλεται συχνά στην απόδοση του Václav Neckář ως του αθώου και υπερβολικού σεξουαλικού αποστολέα τραίνων Miloš Hrma, ο οποίος, με το να εμπλακεί με μια ντόπια γυναίκα, εμπλέκεται επίσης στο κίνημα της τοπικής αντίστασης. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των εύσημα για τη διαρκή γοητεία της ταινίας πρέπει να πέσει στον σκηνοθέτη της, Jiří Menzel, και στον Bohumil Hrabal, ο οποίος έγραψε το αρχικό μυθιστόρημα και συνεργάστηκε με τον Menzel για να το προσαρμόσουν στην οθόνη. Είναι εμβληματικό για το επίτευγμά τους ότι το τέλος της ταινίας είναι ταυτόχρονα εκρηκτικό και συγκρατημένο.
The Railway Children (1970)
Σκηνοθέτης: Lionel Jeffries
The Railway Children (1970)
Στην Εδουαρδιανή Αγγλία, ο πατριάρχης της ευκατάστατης οικογένειας Γουότερμπερι φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, αναγκάζοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του να μετακομίσουν από το μεγάλο σπίτι τους στο Λονδίνο σε ένα ακατάστατο εξοχικό σπίτι στο γραφικό Γιορκσάιρ. Οι διάσημες περιπέτειες που ακολουθούν πηγάζουν από τα νεοανακαλυφθέντα χόμπι των παιδιών να κουρνιάζουν στο ανάχωμα για να κουνάνε τα τρένα που περνούν και να κάνουν φίλους με τους κατοίκους του κοντινού σταθμού.
Το The Railway Children ήταν βουτηγμένο στη νοσταλγία όταν φτιάχτηκε – οι τοποθεσίες γυρισμάτων περιλάμβαναν το Μουσείο Brontë Parsonage στο ιστορικό χωριό Haworth – και είναι διπλά τώρα που, για περισσότερο από μισό αιώνα, είναι αγαπημένο μέρος εκατομμυρίων Βρετανών παιδικές ηλικίες. Όπως το Paddington (2014), μια άλλη μεγάλη βρετανική παιδική ταινία με έναν σιδηροδρομικό σταθμό, αποδεικνύει ότι οι ευγενικοί χαρακτήρες που είναι ανιδιοτελείς και ειλικρινείς μπορούν να αποτελέσουν τη βάση όχι απλώς μιας συναρπαστικής ταινίας, αλλά μιας κλασικής ταινίας.
Heart of the Angel (1989)
Σκηνοθέτης: Molly Dineen
Heart of the Angel (1989)
Η Molly Dineen έχει μια ανεκτίμητη ικανότητα για έναν ντοκιμαντέρ: είναι σε θέση, μέσω κάποιου αλχημικού συνδυασμού προσωπικότητας και σκηνοθετικής τεχνικής, να κάνει τα θέματά της να αποκαλύψουν τον κρυμμένο εαυτό τους μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της οθόνης. Είναι ένα ταλέντο που χρησιμοποιεί σε όλο το Heart of the Angel, το οποίο τεκμηριώνει δύο ημέρες μέσα στον σταθμό Angel του μετρό του Λονδίνου, όπως ήταν το 1989, πριν από μια εκτεταμένη πλάκα ανακαινίσεων. Οι εργαζόμενοι που έχουν παγιδευτεί στον σάπιο σταθμό και οι επιβάτες που τον διασχίζουν, φαίνονται καταδικασμένοι σε άχρωμες ζωές – αλλά μετά, μπροστά στην κάμερα του Ντίνιν, ανθίζουν.
Προβλήθηκε για πρώτη φορά ως μέρος του 40 Minutes – της ίδιας τηλεοπτικής σειράς του BBC που μετέδωσε το Dineen's Home from the Hill (1987) και το My African Farm (1988) – Το Heart of the Angel είναι το αγαπημένο των λάτρεις των σιδηροδρόμων, οι οποίοι βραβεύουν τα πλάνα του από το μετρό στο τι είναι, τώρα, μια περασμένη εποχή.
Κεντρικός Σταθμός (1998)
Σκηνοθέτης: Walter Salles
Κεντρικός Σταθμός (1998)
Η Ντόρα (Φερνάντα Μαυροβούνιο) κερδίζει χρήματα γράφοντας γράμματα για αγράμματους ντόπιους στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Ρίο ντε Τζανέιρο. Σε αντίθεση με άλλους σιδηροδρομικούς σταθμούς ταινιών, δεν είναι μια όαση μακριά από τον κόσμο. Η πραγματική ζωή –και ο πραγματικός θάνατος– συχνά παρεισφρύει: τις πρώτες δύο μέρες που περνάμε εκεί, βλέπουμε τους φρουρούς ασφαλείας να πυροβολούν άσκοπα έναν κλέφτη που έχουν ήδη συλλάβει και μια γυναίκα να σκοτώνεται από ένα λεωφορείο.
Η γυναίκα είχε έναν γιο, τον Χοσουέ (Βινίσιους ντε Ολιβέιρα), τον οποίο η Ντόρα αναθρέφει ανεπίσημα. Η σχέση τους, η οποία αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του οδικού ταξιδιού που αναλαμβάνουν αναζητώντας τον απόντα πατέρα του Josué, αποτελεί το κέντρο μιας από τις πιο αναγνωρισμένες διεθνώς νοτιοαμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του 1990. Στις ΗΠΑ , το Central Station κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και μια Χρυσή Σφαίρα, ενώ στην Ευρώπη κέρδισε τόσο τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας όσο και την Αργυρή Άρκτο καλύτερης ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, καθώς και το BAFTA για την καλύτερη ξένη γλώσσα . ταινία.
The Station Agent (2003)
Σκηνοθεσία: Tom McCarthy
The Station Agent (2003)
Το Station Agent μοιάζει με ένα άθροισμα ταινιών ενός αιώνα που διαδραματίζονται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Όπως Ω, κύριε Πόρτερ! και τα παιδιά των σιδηροδρόμων, διαδραματίζεται σε έναν απομονωμένο επαρχιακό σταθμό και, πάλι όπως Ω, κύριε Πόρτερ!, αφορά έναν κάτοικο της πόλης που γίνεται σταθμάρχης. Όπως ο Κεντρικός Σταθμός, διαθέτει έναν κουρελιασμένο που ξεκινά διστακτικά μια μεταμορφωτική φιλία. Όπως το Closely Observed Trains, συνδυάζει αισιόδοξη κωμωδία και εντυπωσιακό δράμα. Όπως το Brief Encounter και το Terminal Station, είναι γεμάτο αξέχαστες, συναισθηματικά φορτισμένες συνομιλίες. Και, όπως το Cairo Station, ακολουθεί έναν κεντρικό χαρακτήρα που είναι ανάπηρος και έναν υποστηρικτικό χαρακτήρα που πουλά αναψυκτικά.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν πρέπει να υποδηλώνει ότι το The Station Agent δεν είναι πρωτότυπο. Είναι μια εκπληκτική και ιδιότυπη ταινία που ανακοίνωσε δυνατά την άφιξη του αστέρα της, Peter Dinklage, και του σεναριογράφου-σκηνοθέτη της, Tom McCarthy, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι είναι μεγάλα ταλέντα τα χρόνια από την κυκλοφορία της.
bfi.org.uk
sidirodromikanea.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
