Του Δημήτρη Μπεκιάρη
«Δημιουργήσαμε μια νομισματική πολιτική με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η νομισματική πολιτική πρέπει να αντιστοιχεί με μια κοινή οικονομική πολιτική. Γι’ αυτόν τον λόγο χρειαζόμαστε ένα κοινοβούλιο, μια κυβέρνηση και κάτι που θα αντιστοιχεί σε έναν υπουργό Οικονομικών» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε τις προηγούμενες ημέρες, καθιστώντας απολύτως δηλωτική την πρόθεση του Βερολίνου και της ισχυρής Γερμανίας για πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Δεν έχουν περάσει, εξάλλου, πολλές ημέρες από τότε που η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είχε δηλώσει από το βήμα του γερμανικού κοινοβουλίου ότι «ναι, η Γερμανία είναι ισχυρή, είναι η ατμομηχανή της οικονομίας και ο πόλος σταθερότητας στην Ευρώπη και έχει την πρόθεση να θέσει αυτή την ισχύ και αυτήν τη σταθερότητα στην υπηρεσία της Ευρώπης» και υποστήριξε ότι η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης είναι αναπόφευκτη.
Τον περασμένο Νοέμβριο ο Ross Douthat είχε γράψει στους «New York Times», με αφορμή την τοποθέτηση τεχνοκρατών στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τα εξής: «Η σταθερότητα επιτυγχάνεται σε βάρος της δημοκρατίας. Ο κοινοβουλευτικός διάλογος και οι εκλογές δεν θα εξαφανιστούν. Αλλά η πραγματική εξουσία, σε ό,τι αφορά τη λήψη αποφάσεων, θα περάσει εις το διηνεκές στις δυνάμεις που εκπροσωπούν τον αποκαλούμενο “Ομιλο της Φρανκφούρτης”. Εναν ad hoc κλειστό κύκλο εξουσίας που συγκροτείται από τη Γερμανίδα Ανγκελα Μέρκελ, τον Γάλλο Νικολά Σαρκοζί και μια χούφτα τραπεζίτες και ευρωκράτες, οι οποίοι διαχειρίζονται από τον Οκτώβριο την ευρωπαϊκή κρίση».
Πλέον ο Νικολά Σαρκοζί δεν είναι πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και οι συσχετισμοί εντός του γαλλογερμανικού άξονα έχουν τροποποιηθεί.
Ομως, το ad hoc σύστημα εξουσίας εξακολουθεί και υφίσταται και κάνει σχέδια για τον χαρακτήρα που θα αποκτήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση στο μέλλον. Η αποδυνάμωση των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, ο κατακερματισμός των πολιτικών συστημάτων, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα, και η προσπάθεια αξιοποίησης κυβερνητικών σχημάτων σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο ώστε να διαδραματίσουν τον ρόλο των μοχλών άσκησης της πολιτικής του Βερολίνου, αποτελούν δείγματα του σχεδίου για την επίτευξη της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, μιας Ευρώπης υπό γερμανική διοίκηση. Η επιβολή στα τέλη του 2011 τεχνοκρατικών πραξικοπημάτων αποτέλεσαν τους προαγγέλους ανάπτυξης του διαδικαστικού πλαισίου υφαρπαγής των κλασικών, παραδοσιακών αρμοδιοτήτων του έθνους - κράτους και της κατάργησης στην πράξη της εθνικής κυριαρχίας.
Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο της διαδικασίας πολιτικής ενοποίησης, η οποία, κακά τα ψέματα, ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, και η ιστορική αντίφαση και παραδοξότητα είναι ότι, για να επιτευχθεί ο στόχος που θέτουν η ευρωπαϊκή οικονομική, πολιτική και τραπεζική ελίτ, δηλαδή η πολιτική ενοποίηση ή η ομοσπονδιοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου, χρησιμοποιείται ως εργαλείο ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός, ο οποίος εκδηλώνεται όλο και με πιο απροκάλυπτο και άγριο τρόπο.
Η αντιστοίχηση της νομισματικής πολιτικής σε κοινή οικονομική πολιτική, όπως διατύπωσε την πρότασή του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, ευνοεί τον ισχυρό οικονομικά, ο οποίος, εξαιτίας των συσχετισμών και της φτωχοποίησης του ευρωπαϊκού Νότου, θα μπορέσει να επιβάλλει τους κανόνες του «παιχνιδιού» στο πλαίσιο της πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης. Ισχυρός στην παρούσα συγκυρία είναι, αναμφίβολα, η Γερμανία. Τα ανίσχυρα, υπερχρεωμένα και απολύτως εξαρτημένα από τους διεθνείς δανειστές κράτη θα υποστούν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τις συνέπειες από την πολιτική ενοποίηση, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και την κατάργηση στην πράξη της δημοκρατικής διαδικασίας. Ο εθνικός πλούτος των αδύναμων κρατών θα περάσει στα χέρια των ισχυρών κρατών και των δανειστών με αποικιακούς όρους. Τα μέσα παραγωγής μετά την αποκοινωνικοποίησή τους θα απεθνικοποιηθούν και την ίδια στιγμή οι κυβερνήτες του χωροταξικού πλαισίου, το οποίο θα ορίζεται ως «πάλαι ποτέ κυρίαρχο κράτος», θα πανηγυρίζουν για τις δήθεν αναγκαίες αποκρατικοποιήσεις. Ο ευρωπαϊκός χώρος, ομοσπονδιοποιημένος, θα τεθεί κάτω από ενιαία διοίκηση.
Η πολιτική ενοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα αποτελέσει τον πολιτικό βραχίονα, τελικά, της «δικτατορίας των αγορών». Τελικά, σε κάθε φάση της ιστορικής εξέλιξης, ο καπιταλισμός, ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε εποχής, έχει ανάγκη ένα επικαιροποιημένο χωροταξικό πλαίσιο για να αναπτυχθεί. Η κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας θα οδηγήσει σε πιο συγκεντρωτικά μοντέλα διακυβέρνησης και τελικά θα επιβεβαιωθεί το εξής: Ο νεοφιλελευθερισμός είναι από τη φύση του εχθρικός προς τη δημοκρατία.
Το ζητούμενο είναι το εξής: Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν ιστορικό χρέος να μην επιτρέψουν αυτή την εξέλιξη.
kostasxan.blogspot.com
