2012-03-15 15:42:33
Χαμένος Θεός
Κεφάλαιο 1
Ξεκλείδωσα την εξώπορτα και μπήκα σπίτι. Επιτέλους, άλλη μία εξουθενωτική μέρα τελείωσε. Το κρεβάτι μου με καλούσε. Καταβεβλημένος απ’ την συναισθηματική και σωματική κούραση , έβγαλα τα παπούτσια και κάθισα στο κρεβάτι να πάρω μία ανάσα.Είμαι 35 χρονών και είμαι οικοδόμος. Άνεργος οικοδόμος τα τελευταία δύο χρόνια, καθώς η οικοδομή έχει πέσει πολύ. Ο κλάδος των κατασκευών έχει υποστεί μεγάλο πρόβλημα με αποτέλεσμα, πολλοί συνάδελφοί μου, όπως και εγώ να έχουμε μείνει χωρίς δουλειά και να τα βγάζουμε δύσκολα πέρα με τα λιγοστά χρήματα απ’ το ταμείο ανεργίας και ότι καταφέρνουμε να βγάζουμε από περιστασιακές δουλειές.Σήμερα γύρισα όλη την πρωτεύουσα για να καταφέρω να βρω κάποια δουλειά, καθώς ο προηγούμενος εργοδότης μου, έκλεισε το μαγαζί του λόγω χρεών. Δεν κατάφερα όμως να βρω τίποτα. Κανένας δε ζητάει υπαλλήλους. Όσο για θέσεις εργασίας στις κατασκευές… τζίφος. Κανένας δεν κάνει προσλήψεις…..
Ζήτηση μηδέν. Αναστενάζοντας, ρίχνω το σώμα μου προς τα πίσω στο κρεβάτι. Κοιτάζω το λευκό ταβάνι και προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου απ’ τα πάντα.Βουυυυυυυυυυυ…..Ξάφνου αφουγκράζομαι ένα υπόκωφο βουητό. Μένω ακίνητος προσπαθώντας να εντοπίσω την πηγή του ανεξήγητου αυτού θορύβου.Βουυυυυυυυυυυ…..Το βουητό συνεχίζει και όσο περνάει η ώρα δυναμώνει. Είναι περίεργος θόρυβος. Δεν μπορώ να καταλάβω από τι προέρχεται αλλά μπορώ να αντιληφθώ ότι ακούγεται κάπου μέσα από το δωμάτιο που χρησιμοποιώ σαν αποθήκη. σκέφτομαι και ξεφυσώντας σηκώνω τα κομμάτια μου απ’ το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο απ’ όπου έρχεται το βουητό. Με αργές κινήσεις ανοίγω την πόρτα. Και τότε μία δυνατή λάμψη μου θαμπώνει τα μάτια και δεν βλέπω τίποτα. Το βουητό παραμένει σαν μουσικό χαλί σε ταινία, καθώς νιώθω κάτι να με αρπάζει βίαια και να με σπρώχνει με ακαθόριστη δύναμη. Νιώθω τα πόδια μου να ξεκολλάνε από το έδαφος, το σώμα μου να αιωρείται. Νιώθω σαν να πετάω, αλλά έχω την αίσθηση ότι πάω πολύ γρήγορα… Κάποια στιγμή καταφέρνω να δω… Όντος πετάω και όντος πηγαίνω τρομακτικά γρήγορα.Πρέπει να ταξιδεύω με ταχύτητα φωτός. Όλα γύρω μου είναι μία θολή ταινία. Δεν προλαβαίνω να ξεχωρίσω καμία εικόνα. Ξαφνικά νιώθω πόνο. Μεγάλο πόνο. Παντού. Σε όλο το σώμα … και πέφτω σιγά. Και όπως πέφτω πονάω ακόμα πιο πολύ. Έχω πέσει κάτω και κατρακυλάω ασταμάτητα. Νιώθω πέτρες να μου σκίζουν το δέρμα και αγκαθωτά φυτά να ακολουθούν το ίδιο παράδειγμα. Σε λίγο όλα έχουν τελειώσει. Δεν κατρακυλάω πια. Στέκομαι λοιπόν εκεί, μπρούμυτα, ενώ ο πόνος έχει αρχίσει και μονοπωλεί όλες μου τις αισθήσεις… Ανοίγω τα μάτια και αντικρίζω έναν πλαγιαστό, χωμάτινο, κόκκινο κόσμο. Έχει φώς, δεν είναι σκοτεινά… σκέφτηκα μέσα σε όλον αυτόν τον παραλογισμό. Όταν έφτασα σπίτι μου… είχε ήδη σκοτεινιάσει…Ο πόνος δεν μ’ άφησε να συνεχίσω την σκέψη . Χάθηκα σ’ αυτόν και κάπου εκεί νομίζω έχασα τις αισθήσεις μου…Άρχισα να συνέρχομαι… Ο πόνος ήταν πολύς αλλά μετά το πρώτο σοκ είχα αρχίσει να τον συνηθίζω και να γίνεται υποφερτός. Αργά άνοιξα τα μάτια μου και αφού τα ανοιγόκλεισα μερικές φορές για να καθαρίσει το βλέμμα μου, κοίταξα μέχρι εκεί που μου επέτρεπε ο τρόπος που βρισκόμουν ξαπλωμένος στο χώμα. Με προσπάθεια κατάφερα να κοιτάξω σε τί κατάσταση βρισκόμουν. Το θέαμα που αντίκρισα τρομακτικό. Τα ρούχα μου ήταν ξεσκισμένα και μέσα απ’ αυτά αμέτρητες πληγές ανέβλυζαν αίμα. Ότι είχε απομείνει από ύφασμα πάνω μου ήταν είτε βουτηγμένο στο αίμα είτε σκεπασμένο απ’ το κόκκινο χώμα που απ’ ότι πρόσεξα βρισκόταν παντού γύρω μου.Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω πού βρισκόμουν. Το μέρος δεν μου έλεγε και πολλά. Μία μεγάλη, χωμάτινη κοιλάδα με πέτρες και πού και πού ορισμένα αγριόχορτα και κάτι φυτά που έμοιαζαν με τσουκνίδες .> αναρωτήθηκα.Το βλέμμα μου στράφηκε προς τον ουρανό. Το φως του ήλιου ήταν τόσο δυνατό… Αντανακλαστικά στράφηκα προς αυτόν στιγμιαία, όπως η μύγα στο φως και αμέσως κάλυψα τα μάτια μου με το σακατεμένο μου χέρι.> σκέφτηκα.Αυτή η αντίδρασή μου προήλθε απ’ τη στιγμιαία οπτική επαφή μου με την πηγή του φωτεινού μαρτυρίου μου, τον ήλιο… ‘Η μήπως να πω καλύτερα… ΤΟΥΣ ήλιους?!... Ναι… Οι ήλιοι ήταν δύο. Το επιβεβαίωσα… Πολλές φορές! Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν παραισθήσεις. Ότι κάποια πέτρα με είχε βρει στο κεφάλι και είχα πάθει διάσειση. Αλλά όχι. Οι ήλιοι ήταν δύο!!> αναφώνησα τρομοκρατημένος.Με όση δύναμη μου είχε απομείνει, σηκώθηκα απ’ το έδαφος και άρχισα να προχωράω. Κάπου στο βάθος μου φάνηκε ότι είδα κάτι βράχια.> σκέφτηκα και συνέχισα να περπατάω.Το περπάτημα με έκανε να σφαδάζω απ’ τον πόνο αλλά το ένστικτο της επιβίωσης με διαβεβαίωνε πως αν εγκατέλειπα και παραδινόμουν στον πόνο, αυτό θα ήταν και το τέλος μου. Έτσι λοιπόν, συνέχισα να προχωράω προς τα βράχια, κοιτάζοντας τριγύρω μου σα χαμένος.Μετά από αρκετή ώρα και με πολύ προσπάθεια, τα κατάφερα. Σκαρφάλωσα με δυσκολία και έστρεψα το βλέμμα μου πέρα από αυτό. Το θέαμα που αντίκρισα με μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ. Η κόκκινη κοιλάδα απλωνόταν πέρα από τα βράχια και διασκορπισμένες μέσα σ’ αυτήν ήταν και άλλες μορφές. Μέτρησα εννέα. Όλοι είχαν διαφορετικές μορφές. Άλλος τετράποδος, άλλος τριχωτός, άλλος είχε μορφή ζώου και άλλος μου θύμιζε τους λεπτεπίλεπτους, κεφάλες εξωγήινους απ’ τις αμερικάνικες ταινίες. Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν ήδη σηκωθεί και κοίταζαν τριγύρω απορημένοι. Άλλοι πάλι παρέμεναν ξαπλωμένοι στο έδαφος προσπαθώντας να σηκωθούν.Ξάφνου, ένας εκκωφαντικός θόρυβος ‘’τρυπάει’’ το κεφάλι μου. Είναι τόσο δυνατός που με αναγκάζει με μία κραυγή αγωνίας να πιάσω το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια και να διπλωθώ. Νιώθω να μου τρυπάει τον εγκέφαλο και για άλλη μία φορά… χάνω τις αισθήσεις μου........ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ http://thefullmoonstories.blogspot.com/2012/03/1_14.html#more
Κεφάλαιο 1
Ξεκλείδωσα την εξώπορτα και μπήκα σπίτι. Επιτέλους, άλλη μία εξουθενωτική μέρα τελείωσε. Το κρεβάτι μου με καλούσε. Καταβεβλημένος απ’ την συναισθηματική και σωματική κούραση , έβγαλα τα παπούτσια και κάθισα στο κρεβάτι να πάρω μία ανάσα.Είμαι 35 χρονών και είμαι οικοδόμος. Άνεργος οικοδόμος τα τελευταία δύο χρόνια, καθώς η οικοδομή έχει πέσει πολύ. Ο κλάδος των κατασκευών έχει υποστεί μεγάλο πρόβλημα με αποτέλεσμα, πολλοί συνάδελφοί μου, όπως και εγώ να έχουμε μείνει χωρίς δουλειά και να τα βγάζουμε δύσκολα πέρα με τα λιγοστά χρήματα απ’ το ταμείο ανεργίας και ότι καταφέρνουμε να βγάζουμε από περιστασιακές δουλειές.Σήμερα γύρισα όλη την πρωτεύουσα για να καταφέρω να βρω κάποια δουλειά, καθώς ο προηγούμενος εργοδότης μου, έκλεισε το μαγαζί του λόγω χρεών. Δεν κατάφερα όμως να βρω τίποτα. Κανένας δε ζητάει υπαλλήλους. Όσο για θέσεις εργασίας στις κατασκευές… τζίφος. Κανένας δεν κάνει προσλήψεις…..
Ζήτηση μηδέν. Αναστενάζοντας, ρίχνω το σώμα μου προς τα πίσω στο κρεβάτι. Κοιτάζω το λευκό ταβάνι και προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου απ’ τα πάντα.Βουυυυυυυυυυυ…..Ξάφνου αφουγκράζομαι ένα υπόκωφο βουητό. Μένω ακίνητος προσπαθώντας να εντοπίσω την πηγή του ανεξήγητου αυτού θορύβου.Βουυυυυυυυυυυ…..Το βουητό συνεχίζει και όσο περνάει η ώρα δυναμώνει. Είναι περίεργος θόρυβος. Δεν μπορώ να καταλάβω από τι προέρχεται αλλά μπορώ να αντιληφθώ ότι ακούγεται κάπου μέσα από το δωμάτιο που χρησιμοποιώ σαν αποθήκη. σκέφτομαι και ξεφυσώντας σηκώνω τα κομμάτια μου απ’ το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο απ’ όπου έρχεται το βουητό. Με αργές κινήσεις ανοίγω την πόρτα. Και τότε μία δυνατή λάμψη μου θαμπώνει τα μάτια και δεν βλέπω τίποτα. Το βουητό παραμένει σαν μουσικό χαλί σε ταινία, καθώς νιώθω κάτι να με αρπάζει βίαια και να με σπρώχνει με ακαθόριστη δύναμη. Νιώθω τα πόδια μου να ξεκολλάνε από το έδαφος, το σώμα μου να αιωρείται. Νιώθω σαν να πετάω, αλλά έχω την αίσθηση ότι πάω πολύ γρήγορα… Κάποια στιγμή καταφέρνω να δω… Όντος πετάω και όντος πηγαίνω τρομακτικά γρήγορα.Πρέπει να ταξιδεύω με ταχύτητα φωτός. Όλα γύρω μου είναι μία θολή ταινία. Δεν προλαβαίνω να ξεχωρίσω καμία εικόνα. Ξαφνικά νιώθω πόνο. Μεγάλο πόνο. Παντού. Σε όλο το σώμα … και πέφτω σιγά. Και όπως πέφτω πονάω ακόμα πιο πολύ. Έχω πέσει κάτω και κατρακυλάω ασταμάτητα. Νιώθω πέτρες να μου σκίζουν το δέρμα και αγκαθωτά φυτά να ακολουθούν το ίδιο παράδειγμα. Σε λίγο όλα έχουν τελειώσει. Δεν κατρακυλάω πια. Στέκομαι λοιπόν εκεί, μπρούμυτα, ενώ ο πόνος έχει αρχίσει και μονοπωλεί όλες μου τις αισθήσεις… Ανοίγω τα μάτια και αντικρίζω έναν πλαγιαστό, χωμάτινο, κόκκινο κόσμο. Έχει φώς, δεν είναι σκοτεινά… σκέφτηκα μέσα σε όλον αυτόν τον παραλογισμό. Όταν έφτασα σπίτι μου… είχε ήδη σκοτεινιάσει…Ο πόνος δεν μ’ άφησε να συνεχίσω την σκέψη . Χάθηκα σ’ αυτόν και κάπου εκεί νομίζω έχασα τις αισθήσεις μου…Άρχισα να συνέρχομαι… Ο πόνος ήταν πολύς αλλά μετά το πρώτο σοκ είχα αρχίσει να τον συνηθίζω και να γίνεται υποφερτός. Αργά άνοιξα τα μάτια μου και αφού τα ανοιγόκλεισα μερικές φορές για να καθαρίσει το βλέμμα μου, κοίταξα μέχρι εκεί που μου επέτρεπε ο τρόπος που βρισκόμουν ξαπλωμένος στο χώμα. Με προσπάθεια κατάφερα να κοιτάξω σε τί κατάσταση βρισκόμουν. Το θέαμα που αντίκρισα τρομακτικό. Τα ρούχα μου ήταν ξεσκισμένα και μέσα απ’ αυτά αμέτρητες πληγές ανέβλυζαν αίμα. Ότι είχε απομείνει από ύφασμα πάνω μου ήταν είτε βουτηγμένο στο αίμα είτε σκεπασμένο απ’ το κόκκινο χώμα που απ’ ότι πρόσεξα βρισκόταν παντού γύρω μου.Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω πού βρισκόμουν. Το μέρος δεν μου έλεγε και πολλά. Μία μεγάλη, χωμάτινη κοιλάδα με πέτρες και πού και πού ορισμένα αγριόχορτα και κάτι φυτά που έμοιαζαν με τσουκνίδες .> αναρωτήθηκα.Το βλέμμα μου στράφηκε προς τον ουρανό. Το φως του ήλιου ήταν τόσο δυνατό… Αντανακλαστικά στράφηκα προς αυτόν στιγμιαία, όπως η μύγα στο φως και αμέσως κάλυψα τα μάτια μου με το σακατεμένο μου χέρι.> σκέφτηκα.Αυτή η αντίδρασή μου προήλθε απ’ τη στιγμιαία οπτική επαφή μου με την πηγή του φωτεινού μαρτυρίου μου, τον ήλιο… ‘Η μήπως να πω καλύτερα… ΤΟΥΣ ήλιους?!... Ναι… Οι ήλιοι ήταν δύο. Το επιβεβαίωσα… Πολλές φορές! Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν παραισθήσεις. Ότι κάποια πέτρα με είχε βρει στο κεφάλι και είχα πάθει διάσειση. Αλλά όχι. Οι ήλιοι ήταν δύο!!> αναφώνησα τρομοκρατημένος.Με όση δύναμη μου είχε απομείνει, σηκώθηκα απ’ το έδαφος και άρχισα να προχωράω. Κάπου στο βάθος μου φάνηκε ότι είδα κάτι βράχια.> σκέφτηκα και συνέχισα να περπατάω.Το περπάτημα με έκανε να σφαδάζω απ’ τον πόνο αλλά το ένστικτο της επιβίωσης με διαβεβαίωνε πως αν εγκατέλειπα και παραδινόμουν στον πόνο, αυτό θα ήταν και το τέλος μου. Έτσι λοιπόν, συνέχισα να προχωράω προς τα βράχια, κοιτάζοντας τριγύρω μου σα χαμένος.Μετά από αρκετή ώρα και με πολύ προσπάθεια, τα κατάφερα. Σκαρφάλωσα με δυσκολία και έστρεψα το βλέμμα μου πέρα από αυτό. Το θέαμα που αντίκρισα με μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ. Η κόκκινη κοιλάδα απλωνόταν πέρα από τα βράχια και διασκορπισμένες μέσα σ’ αυτήν ήταν και άλλες μορφές. Μέτρησα εννέα. Όλοι είχαν διαφορετικές μορφές. Άλλος τετράποδος, άλλος τριχωτός, άλλος είχε μορφή ζώου και άλλος μου θύμιζε τους λεπτεπίλεπτους, κεφάλες εξωγήινους απ’ τις αμερικάνικες ταινίες. Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν ήδη σηκωθεί και κοίταζαν τριγύρω απορημένοι. Άλλοι πάλι παρέμεναν ξαπλωμένοι στο έδαφος προσπαθώντας να σηκωθούν.Ξάφνου, ένας εκκωφαντικός θόρυβος ‘’τρυπάει’’ το κεφάλι μου. Είναι τόσο δυνατός που με αναγκάζει με μία κραυγή αγωνίας να πιάσω το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια και να διπλωθώ. Νιώθω να μου τρυπάει τον εγκέφαλο και για άλλη μία φορά… χάνω τις αισθήσεις μου........ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ http://thefullmoonstories.blogspot.com/2012/03/1_14.html#more
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αλβανίας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συγκέντρωση φίλων ποδηλάτου Δήμου Ακτίου - Βόνιτσας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
