2012-07-12 21:10:07
Πρόσφατα γίναμε θεατές "επαναστάσεων" σε κάποιες χώρες της Β. Αφρικής όπου τα πλήθη αν και "ανοργάνωτα" μπόρεσαν και ξεσηκώθηκαν μυστηριωδώς. Τυνησία, Αίγυπτος με τελευταία την Λιβύη. Ποιά φωνή τους κάλεσε δεν έγινε γνωστό, αν και δάφνες θέλει να δρέψει ακόμη και αυτό το wikileaks. Γνωρίζουμε ότι οι επαναστάσεις ενίοτε εκδηλώνονται για να εξυπηρετήσουν μυστικότερα ή και μεγαλύτερα συμφέροντα και αυτό το παρατηρούμε να γίνεται συχνά στην σύγχρονη παγκόσμια πολιτική ιστορία.
Ωστόσο πέρα από το μαζικό και ανεξήγητο φαινόμενο των domino-ταραχών που άλλαξαν ή πρόκειται να αλλάξουν τον γεωπολιτικό χάρτη των παράκτιων χωρών της Μεσογείου, ταυτόχρονα παρατηρούμε και άλλες σημαντικές αλλαγές. Μεγάλος λόγος γίνεται για τον καθορισμό των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών εκμετάλλευσης (ΑΟΖ) όπου άξαφνα μαθαίνουμε και για την ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, πράγμα που γίνεται θα λέγαμε με τρόπο μαζικό (Λεβιάθαν, κοίτασμα Ηροδότου κ.ά.).
Ως εκ τούτου στο Αιγαίο παρατηρούμε τη μετατόπιση του διπλωματικού και άλλου ενδιαφέροντος μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας όλο και νοτιότερα, πέριξ του Καστελόριζου, πιο κοντά στις υπό ανακατάταξη βορειο-αφρικανικές περιοχές. Σε αυτή την εξέλιξη ο οιοσδήποτε εύκολα μπορεί να συμπεράνει πως μαζί με τις τοπικές διπλωματικές επιδιώξεις της Τουρκίας, υποκρύπτονται και επιδιώξεις πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων. Μάλιστα φτάσαμε και στο σημείο η Μέρκελ, ως Καγκελάριος της Γερμανίας να επισκέπτεται για πρώτη φορά στην ιστορία Γερμανού καγκελάριου, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Τι να συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται ένα βασικό ερώτημα. Ερώτημα απολύτως φυσιολογικό, εφόσον έχουμε συνηθίσει στη διεθνή πολιτική σκηνή, αυτό που φαίνεται να είναι η αφορμή και σχεδόν ποτέ η αιτία. Η συγκυριακή εκδήλωση των ταραχών και των όποιων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στα παράκτια κράτη της βόρειας Αφρικής αλλά και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις καθώς και οι έντονες μυστικές διπλωματικές επαφές μεταξύ Ελλάδος, Ισραήλ και Τουρκίας με ιδιαίτερη έμφαση στις δύο πρώτες υποδεικνύει κάτι πολύ πιο σχεδιασμένο.
Για πολλά χρόνια, είναι "γνωστό" ένα σχέδιο, που ως ιδέα είναι αποτέλεσμα των ισχυρών μοναδικών κέντρων αποφάσεων του πλανήτη . Το όνομα του σχεδίου, "Ηνωμένες Πολιτείες της Ανατολικής Μεσογείου" ή απλούστερα "μεσογειακή Ένωση" και εμπνευστές του οι κυριότεροι γεωπολιτικοί σχεδιαστές της νέας τάξης πραγμάτων.
Ας διαβάσουμε λοιπόν τα σχέδια των μεγαλύτερων εξ απορρήτων μυστικοσυμβούλων των σημερινών κέντρων αποφάσεων, ας μελετήσουμε τους χάρτες. Μη κάνουμε το λάθος να τους αγνοήσουμε λόγω της απλότητας τους. Ας αναλογιστούμε μόνο και μόνο, με ποιο τρόπο επανασχεδιάσθηκε ο κόσμος μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου πολέμου, όταν κατά τη διάρκεια της Συμφωνίας στη Γιάλτα οι τρείς τότε σημαντικότεροι ηγέτες, οι Ρουζβελντ, Τσωρτσιλ και Σταλιν, σχεδιάζοντας σε πρόχειρα χαρτιά έφτασαν στο σημείο να μοιράζουν την ανθρωπότητα ακόμη και επάνω σε χαρτοπετσέτες. Ο τρόπος παραμένει ο ίδιος, μόνο τα ονόματα άλλαξαν. "Όμπαμα, Μέρκελ, Σαρκοζί".
Οι Ρουζβέλντ, Τσώρτσιλ και Στάλιν, στην ΓιάλταΜπρεζίνσκι, σύμβουλος και του Ομπάμα
Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη και την άσχημη έως τραγική κατάσταση που περιήλθε η Ελληνική οικονομία που κάνει ένα κράτος σαν την Ελλάδα πολύ πιο επιρρεπές σε πιέσεις και επανασχεδιασμούς, τότε αρκεί να γράψουμε το γνωστό σλόγκαν: «Τυχαίο; .... », αφήνοντας την απάντηση στον αναγνώστη.
Χωρίζοντας τη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική
Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική βρίσκονται σε διαδικασία διαχωρισμού σε ζώνες επιρροής μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ουσιαστικά η διαίρεση της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής είναι μεταξύ γαλλο-γερμανικών και αγγλο-αμερικανικών συμφερόντων. Στο δε ΝΑΤΟ επικρατεί ενιαία στάση σε ό, τι αφορά αυτή την εκ νέου διαίρεση.
Στον χάρτη φαίνονται με κάφε χρώμα τα κράτη που πρόκειται να κάνουν την Μεσογειακή Ένωση, κατ΄άλλους τις Ηνωμένες πολιτείες της Ανατολικής Μεσογείου. Προσέξτε ιδιαίτερα την Τουρκία.
Ενώ επιφανειακά το Ιράκ εμπίπτει στην αγγλο-αμερικανική σφαίρα επιρροής, η Ανατολική Μεσόγειος και το φυσικό αέριο της έχουν ορισθεί να πέσουν στην γαλλο-γερμανική σφαίρα επιρροής. Στην πραγματικότητα, η περιοχή της Μεσογείου στο σύνολό της, από το Μαρόκο και την πλούσια σε φυσικό αέριο Αλγερία ως το Λεβάντε, αποτελούν από καιρό πολυπόθητες περιοχές για τα γαλλο-γερμανικά συμφέροντα, ωστόσο υπάρχουν περισσότερα σε αυτή τη σύνθετη εικόνα από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Διάφορες αποφάσεις ορόσημα που είναι άγνωστες στο παγκόσμιο κοινό, έχουν παρθεί ώστε να δοθεί τέλος στις γαλλο-γερμανικές και αγγλο-αμερικανικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες θα φέρουν τελικά την κοινή διαχείριση των λαφύρων του πολέμου και θα βοηθήσουν στην σύγκλιση των συμφερόντων αμφοτέρων. Η πραγματικότητα της κατάστασης έχει ως εξής: η περιοχή από τη Μαυριτανία μέχρι τον Περσικό Κόλπο και το Αφγανιστάν θα κατανεμηθεί στην Αμερική, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, και τους συμμάχους τους.
Αυτές οι σφαίρες επιρροής είναι πραγματικά σφαίρες ευθύνης σε μια μακρόχρονη εκστρατεία για την αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Η συμφωνία υπηρεσιών μεταξύ της Total SA και της Chevron να αναπτύξουν από κοινού τα ενεργειακά αποθέματα του Ιράκ, οι συμφωνίες του ΝΑΤΟ στον Περσικό Κόλπο, καθώς και η δημιουργία μιας μόνιμης γαλλικής στρατιωτικής βάσης στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είναι αποτελέσματα αυτών των στόχων. Η στρατιωτική παγκοσμιοποίηση βρίσκεται εν ενεργεία από το Ιράκ και τον Λίβανο ως το Μαγκρέμπ.
Επαναχάραξη των Ευρωπαϊκών συνόρων Ασφάλειας
Ο δρόμος για την επαναχάραξη του χάρτη της Μέσης Ανατολής
«Η πολιτική [εξωτερική πολιτική] ενός κράτους βρίσκεται στη γεωγραφία της." -Ναπολέων Βοναπάρτης I
Χάρτης με τις νέες σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη αλλά και στην Μεσόγειο. Περιοχές κλεισμένες σε κόκκινο είναι τα κράτη της Γερμανικής σφαίρας επιρροής. Με μπλέ χρώμα τα κράτη που ειναι κάτω απο Γαλλική επιρροή. Ενώ με καφέ χρώμα τα κράτη που εμπίπτουν στην Ισραηλινή σφαίρα επιρροής, μέσα σε αυτά ανήκει και η Ελλάδα.
Πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Ρίγα της Λετονίας, είχε συμφωνηθεί ότι η δυτική περιφέρεια του «ασταθούς τόξου» θα επανδρωνόταν από το ΝΑΤΟ και θα ενέπιπτε στη γαλλο-γερμανική ευθύνη. [1]
Σημάδια της συναίνεσης που επιτεύχθηκε μεταξύ της αγγλο-αμερικανικής και γαλλο-γερμανικής πλευράς είχαν αναδυθεί μέσα από τους εκπροσώπους των δύο χωρών, ένα μήνα πριν από την διάσκεψη του ΝΑΤΟ στη Ρίγα.
Κατά τη διάρκεια διάλεξης στο πανεπιστήμιο του Princeton, τον Οκτώβριο του 2006, ο Joschka Fischer, πρώην γερμανός Υπουργός Εξωτερικών και μέλος του Κόμματος των Πρασίνων της Γερμανίας, και εκπρόσωπος της γαλλο-γερμανικής entente, αποκάλυψε την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής Γερμανίας-Γαλλίας, όσον αφορά την ασφάλεια και την άμυνα.
Η κατεύθυνση, σύμφωνα με τον Joschka Fischer ήταν «προς ανατολάς», τόσο με τη Μέση Ανατολή και τα Ανατολικά νερά της Μεσογείου να αποτελούν τα νέα σύνορα της Ευρώπης! Αυτή η περιοχή θα αποτελέσει μέρος του νέου τομέα ασφάλειας της ΕΕ και της Ευρώπης. Ο πρώην Γερμανός υπουργός δήλωσε ότι οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη, έδειξαν ότι η Μέση Ανατολή "είναι πραγματικά η πίσω αυλή της Ευρώπης, και εμείς στην ΕΕ πρέπει να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να το αναγνωρίσουμε." [2]
Επιπλέον, ο Joschka Fischer προειδοποίησε ότι η Ευρώπη χρειάζεται να στρέψει την προσοχή της προς τη Μέση Ανατολή και την Τουρκία - μέλος του ΝΑΤΟ και μία από τις "πύλες" ή "εισόδους" στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι New York Times υποστήριξαν επίσης την επέκταση του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή μόλις μήνες μετά την αγγλο-αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003.[3]
Μέχρι το 2004 και δια μέσου του κοινού αγγλο-αμερικανικού και γαλλο-γερμανικού συντονισμού στον Λίβανο ήταν σαφές ότι η Γαλλία και η Γερμανία συμφώνησαν να αποτελέσουν το προγεφύρωμα της Αμερικής στην Ευρασία. Αυτό είναι που έφερε την Άνγκελα Μέρκελ και το Νικολά Σαρκοζί στην εξουσία, σε Βερολίνο και Παρίσι.
Οι δηλώσεις του Joschka Fischer αντανακλούσαν μια ευρύτερη στάση μέσα στους κορυφαίους κύκλους της Γαλλίας και της Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίες παρατηρήσεις ή καινοτόμες στο χαρακτήρα, απομονωμένες δηλώσεις. Αποτελούν μέρος των μακροχρόνιων στόχων και των πολιτικών που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες.
Η διάλεξη του Fischer προανήγγειλε την κίνηση προς την εναρμόνιση της εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή μεταξύ της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτά που είπε, χαρακτήρισαν την προσέγγιση της γαλλο-γερμανικής συνεννόησης και της αγγλο-αμερικανικής συμμαχίας και προανήγγειλαν την ενίσχυση του ρόλου που θα διαδραμάτιζαν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Η Καθημερινή Princetonian, εφημερίδα του πανεπιστημίου του Princeton, ανέφερε ότι ο πρώην Γερμανός αξιωματούχος, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις: [4]
1."Η ασφάλεια της Ευρώπης δεν ορίζεται πλέον από τα δικά της ανατολικά σύνορα, αλλά στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή"
2."Η Τουρκία θα πρέπει να αποτελεί πυλώνα ασφαλείας για την ευρωπαϊκή κοινότητα, και οι προσπάθειες εκτροχιασμού αυτής της σχέσης είναι απίθανα κοντόφθαλμες"
Οι δηλώσεις του Joschka Fischer προανείγγειλαν επίσης την εκστρατεία του Νικολά Σαρκοζί στην περιοχή της Μεσογείου.
Η Γαλλο-γερμανική πολιτική έχει επίσης εκτεθεί σε ό, τι αφορά την Τουρκία. Πριν εκλεγεί ο Νικολά Σαρκοζί, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ ενέτεινε το κάλεσμα της για ένταξη της Τουρκίας εντός του πλαισίου της ΕΕ μέσα από μια «ειδική σχέση», αλλά όχι ως μέρος του τωρινού Ευρωπαϊκού μπλοκ.[5] Γεγονός που προανήγγειλε αυτό που ο Νικολά Σαρκοζί πρότεινε αργότερα στους Τούρκους.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα ή δύο πράγματα: ή ότι η γαλλο-γερμανική πολιτική αποτελεί μέρος ενός συνεχούς, ανεξαρτήτως ηγεσίας και πολιτικής των κομμάτων, ή ότι η έκβαση των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2007 ήταν γνωστή στο Βερολίνο ή είχε αποφασιστεί εκ των προτέρων. Σε κάθε περίπτωση, οι γερμανικές δηλώσεις εκθέτουν μια υπολογισμένη ημερήσια διάταξη στο Παρίσι, το Βερολίνο, καθώς και σε άλλους ευρωπαϊκούς κύκλους η οποία αφορά την επέκταση που συνδέεται με την αγγλο-αμερικανική πολεμική πορεία.
Παρίσι και Βερολίνο ενεργούν από κοινού, ανεξάρτητα από το ποιός ηγείται των κυβερνήσεών τους. Η γαλλο-γερμανική πολιτική στον πυρήνα της εξαρτάται από την ύπαρξη ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.
Αυτά τα οικονομικά συμφέροντα καθορίζουν τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία, καθώς και στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής.
Η Μεσογειακή Ένωση
Η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική
Ολόκληρη η Μεσόγειος πλακoστρώνεται για να εμπέσει τελικά στη σφαίρα επιρροής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρωτοβουλία αυτή ξεκινά με αιχμή του δόρατος τη Γαλλία ενώ το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Νικολά Σαρκοζί όταν ξεκίνησε το γύρο της Μεσογείου αρχίζοντας από την Αλγερία.[6]
Η ιδέα μιας «Μεσογειακής Ένωσης» παρουσιάστηκε στους Ευρωπαίους με την εκλογή του Νικολά Σαρκοζί, αλλά αυτή η ιδέα δεν είναι τόσο νέα όσο θέλουν τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης να παρουσιάσουν.
Ο Zbigniew Brzezinski, διεθνολόγος και πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγνώρισε το 1997 ότι,
"Η Γαλλία επιδιώκει όχι μόνο έναν κεντρικό πολιτικό ρόλο σε μια ενωμένη Ευρώπη, αλλά θεωρεί εαυτόν ως τον πυρήνα ενός μεσογειακού-βορειο αφρικανικού συμπλέγματος κρατών που μοιράζονται κοινές ανησυχίες." [7]
Μια επέκταση της Ευρωπαϊκής σφαίρας επιρροής θα οδηγήσει επίσης σε επέκταση της αγγλο-αμερικανικής επιρροής και των οικονομικών υπαγορεύσεων της Ουάσιγκτον. Στην περίπτωση αυτή το ερώτημα είναι πόση αγγλο-αμερικανική επιρροή θα υπάρξει εντός της Μεσογειακής Ένωσης;
Η Eυρωπαϊκή Ένωση είναι ένα σώμα που υποστηρίζει τόσο τα αγγλο-αμερικανικά όσο και τα γαλλο-γερμανικά συμφέροντα. Μέσα από την «ειδική σχέση» της Αμερικής με τη Βρετανία και το ΝΑΤΟ, η Αμερική έχει αποκτήσει μια θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί κατά κύριο λόγο να διοικείται από το Παρίσι και το Βερολίνο. Έτσι, τα παράλια της Μεσογείου θα βρεθούν σε μεγάλο βαθμό υπό τη γαλλο-γερμανική επιρροή όταν το Ευρωπαϊκό μοντέλο εγχυθεί στη Μεσόγειο. (Για όσους αναρωτιούνται ακόμη προς τι οι πρόσφατες εξεγέρσεις στις βορειο-αφρικανικές χώρες).
Το σημαντικότερο: Ο μηχανισμός και η δομή που θα καθοριστούν από την επέκταση της ΕΕ στη Μεσόγειο θα καθορίσουν και το μέγεθος της αγγλο-αμερικανικής επιρροής στα μεσογειακά παράλια. Εάν η ΕΕ δημιουργήσει έναν μηχανισμό με τον οποίο τα παράκτια έθνη της Μεσογείου θα συνδέονται άμεσα μόνο με τα κράτη-μέλη της ΕΕ μέλη που βρέχονται από τη Μεσόγειο και έμμεσα με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, τότε η αγγλο-αμερικανική επιρροή θα είναι πολύ ασθενέστερη από ό, τι θα ήταν στην περίπτωση της πλήρους ενσωμάτωσης μεταξύ της ΕΕ και της Μεσογείου.
Αυτό το είδος σχέσης θα ενδυνάμωνε σημαντικά το Παρίσι και το Βερολίνο στο πλαίσιο της Μεσογείου.
Υποθετικά μιλώντας, η ρύθμιση αυτή θα μπορούσε να αποκλείσει και τη Βρετανία και την Αμερική. Η Μεσόγειος θα μπορούσε να πέσει απόλυτα στη γαλλο-γερμανική σφαίρα επιρροής, αλλά αυτό μάλλον είναι απίθανο σενάριο. Ο Αγγλο-αμερικανικός έλεγχος θα μεγιστοποιηθεί αν η Μεσόγειος συγχωνευθεί εντελώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να βλάψει τόσο την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και τα αγγλο-αμερικανικά και γαλλο-γερμανικά συμφέροντα για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένων και των δημογραφικών, αν δεν γίνει με σωστό ρυθμό. Εάν δεν επιτευχθεί η συγχώνευση, σταδιακά η ΕΕ θα αντιμετωπίσει εσωτερική αστάθεια. Έτσι, συμφέρει όλες τις πλευρές να μοιραστούν τη Μεσόγειο.
Γι'αυτό και η συνεργασία Γάλλων και Γερμανών συμφέρει και τη Βρετανία και την Αμερική. Για να εξασφαλισθεί ο ισχυρός αγγλοαμερικανικός ρόλος έχει εμπλακεί και το ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα το Ισραήλ έχει ενσωματωθεί στο πλαίσιο της Μεσογειακής Ένωσης.
Ο ρόλος του Ισραήλ σε αυτή τη διαδικασία εξαρτάται επίσης από τις διμερείς σχέσεις του με την Τουρκία, που όπως γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια δεν είναι και οι καλύτερες. Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος της Τουρκίας ως χώρα της Μεσογείου θεωρείται βασικός για τη δημιουργία μιας "Ένωσης στην περιοχή της Μεσογείου."
Η ένταξη της Τουρκίας τόσο στην Ευρωπαϊκή όσο και στη Μεσογειακή Ένωση, αλλά χωρίς τα πλήρη οφέλη που προσφέρει η ΕΕ, θα ωφελήσουν επίσης τα αγγλο-αμερικανικά συμφέροντα. Αυτό και εξηγεί το γιατί Βρετανία και η Αμερική υποστηρίζουν δημοσίως την άμεση είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Καθιέρωση της Μεσογείου ως Ελεύθερη Ζώνη Εμπορίου
... Και μοιρασιά του πετρελαϊκού πλούτου της Λιβύης
Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι και Αμερικανοί θέλουν να μοιραστούν τα λάφυρα από τη Λιβύη. Ό,τι ο,τι δεν καταφεραν με τον περιβοητο τους πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, προσπαθούν τώρα να το πετύχουν με τον δήθεν πόλεμο ενάντια στο δικτατορικο καθεστώς του Καντάφι.
Μετά την πτώση της Βαγδάτης το 2003, η Λιβύη παραδόθηκε ειρηνικά στις απαιτήσεις των Δυτικών Δυνάμεων και η Ουάσιγκτον έβαλε το πόδι της στην Λιβύη, η οποία ως τότε ήταν στη μαύρη λίστα μαζί με τη Σομαλία, το Σουδάν, το Λίβανο, το Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Ήταν επίσης το 2003 όταν κατασκευάστηκε ο Αγωγός Greenstream για τον εφοδιασμό της ΕΕ με Λιβυκό φυσικό αέριο μέσω μιας διαδρομής που διέσχιζε τη Μεσόγειο Θάλασσα έως τη Σικελία.
Εν μία νυκτί η Λιβύη από «αδέσποτο κράτος» και κατηγορούμενη για διεθνή τρομοκρατία, έγινε φίλη των δυτικών, χωρίς να έχει υπάρξει καμιά αλλαγή, ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογική, αλλά και καμία αλλαγή στην ηγεσία της χώρας. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να ανοίξει τις πόρτες τις στα οικονομικά σύμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Οι οικονομικές, ενεργειακές και οπλικές συμφωνίες που υπεγράφησαν με τη Λιβύη το 2007, αποκαλύπτουν την απόλυτη οικονομική πρόθεση της «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Επιπλέον, η Λιβύη δεσμεύτηκε σε ένα πρόγραμμα «εθνικών μεταρρυθμίσεων." [8]
Τι συνέβει λοιπόν και οι μέχρι πρότεινος φίλοι, στράφηκαν εκ νέου εναντίον της Λιβυής;Τι είδους μεταρρυθμίσεις συμφωνήθηκαν που η Λιβυή δεν εφάρμοσε;
Στην πράξη, η Λιβύη αποδέχθηκε να αναλάβει ένα πρόγραμμα οικονομικής αναδιάρθρωσης "ελεύθερης αγοράς", σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Λιβυής παρέμεινε ίδια, γεγονός το οποίο αποκαλύπτει το πόσο επιφανειακές ήταν αυτές οι λεγόμενες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Επιπλέον, η Διακήρυξη της Βαρκελώνης του 1995, αφορούσε μια ευρωμεσογειακή εταιρική σχέση στο φόντο των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων, η οποία θα άνοιγε τη Λιβυκή οικονομία σε ξένους επενδυτές.
Η Διακήρυξη της Βαρκελώνης είχε ως στόχο τη δημιουργία μιας κυρίαρχης ευρωπαϊκής ζώνης ελεύθερου εμπορίου στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την περιοχή της Μεσογείου μέχρι το 2010. Να είναι τυχαίο το ότι με τη λήξη της Διακήρυξης, ξέσπασαν οι ταραχές και οι "επαναστάσεις" στις περιοχές αυτές;
Τέλος, ας μην ξεχνάμε την EPA (Οικονομική εταιρική σχέση της ΕΕ), η οποία αποτελεί επιθετική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που επιβλήθηκε υπό τη μορφή οικονομικής απειλής στις πρώην ευρωπαϊκές αποικίες.
Δικαιολογώντας τους δεσμούς με τη Λιβύη
Οι Βουλγάρες νοσοκόμες και μια ξεδιάντροπη Ευρωπαϊκή Εκστρατεία δημοσίων σχέσεων
Δεν είναι τυχαίο ότι μια ομάδα βουλγάρων νοσοκόμων απελευθερώθηκε από τη Λιβύη κατά την επίσκεψη του Σαρκοζί ενώ βρισκόταν σε περιοδεία της Μεσογείου για τη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης.[9]
Το όλο γεγονός ήταν ένα κόλπο δημοσίων σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Νικολά Σαρκοζί έφθασε στη Λιβύη στις 25 Ιουλίου 2007 για να υπογράψει πέντε σημαντικές συμφωνίες με τη Λιβύη, μόλις μία ημέρα αφού η πρώην σύζυγός του, Cécilia Ciganer-Albéniz, επιβίβασε στο γαλλικό προεδρικό τζετ πέντε Βουλγάρες νοσηλεύτριες και ένα Παλαιστίνιο γιατρό για τους οποίους η Γαλλία και η ΕΕ βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τη Λιβυή.
Η δοκιμασία των βουλγάρων νοσοκόμων χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για τη βελτίωση των οικονομικών δεσμών με τη Λιβύη, ένα κράτος κατά τα άλλα δαιμονοποιημένο ως διεθνής απατεώνας, παρά τους ισχυρισμούς της ΕΕ που ήθελε να συνδέσει τις εμπορικές σχέσεις με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η όλη υπόθεση ήταν μια στημένη προσπάθεια από πλευράς ΕΕ και Αμερικής ώστε να κρύψουν τα οικονομικά συμφερόντα που υπαγορεύουν την εξωτερική πολιτική τους.
Την εποχή εκείνη, τα ΜΜΕ κυκλοφορούσαν τη φήμη ότι η Λιβύη εκβίαζε την ΕΕ για οικονομικά οφέλη σε ό, τι αφορούσε την απελευθέρωση των Βουλγάρων νοσηλευτριών. Ωστόσο, στην πραγματικότητα ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση που επωφελήθηκε από την οικονομική συμφωνία με τη Λιβύη και όχι το αντίστροφο.
Τα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ προσπάθησαν να προβάλουν ότι ο Σαρκοζί ενεργούσε μόνος του σε ό, τι αφορά τη Λιβύη και άρχισε να τον αποκαλεί "ατίθασο", ωστόσο τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.
Η γαλλική κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι οι επιχειρηματικές συναλλαγές της με τη Λιβύη ήταν μέρος μιας προσπάθειας να κάνει τη Λιβύη "αξιοπρεπή" και ότι τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συζητήθηκαν επίσης μεταξύ του Γάλλου προέδρου του συνταγματάρχη Καντάφι. Ωστόσο, ο συνταγματάρχης Καντάφι δήλωσε στην έδρα της UNESCO, στο Παρίσι, ότι δεν υπήρξε καν συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ του Γάλλου προέδρου και του ιδίου.[10]
Αυτό συνέβει κατά τη διάρκεια της πολυδιαφημισμένης πενθήμερης επίσημης επίσκεψης του Καντάφι στη Γαλλία, όπου ο ηγέτης της Λιβύης έγινε ευνοϊκά δεκτός από τον πρόεδρο Σαρκοζί στις 10 Δεκεμβρίου του 2007.[11]
Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι οι βουλγάρες νοσοκόμες απελευθερώθηκαν έπειτα από την ανακοίνωση μεγάλων ενεργειακών και οπλικών συμφωνιών με τη Λιβύη.[12]
Τόσο τα αγγλο-αμερικανικά όσο και τα γαλλο-γερμανικά οικονομικά συμφέροντα εξυπηρετούνταν στη Λιβύη. Τον Μάιο του 2007, ο τότε βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ανακοίνωσε μια σημαντική αγγλο-αμερικανική οπλική και ενεργειακή συμφωνία κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Λιβύη.[13]
Οι Γάλλοι, με τη γνώση και την υποστήριξη των γερμανών εταίρων τους, ανακοίνωσαν επίσης μια συμφωνία πώλησης όπλων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Αεροναυτικής και Άμυνας Διαστήματος (EADS) και της Λιβύης. [14]
Η Γαλλία ανακοίνωσε επίσης μια σημαντική πυρηνική συμφωνία με τη Λιβύη. Η Γαλλία, όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ, φρόντισαν τη Λιβύη προς όφελος των οικονομικών τους συμφερόντων και αυτό θα πρέπει να διαλύσει για μια για πάντα την οφθαλμαπάτη που θέλει ΗΠΑ και ΕΕ ως υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε σχετική περίπτωση ο Καντάφι δήλωσε στους αφρικανούς ηγέτες ότι, αν τα σχέδια για την Αφρικανική Ένωση καθυστερούσαν, η Λιβύη θα αποσπούσε δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις από την αφρικανική ήπειρο προς την περιοχή της Μεσογείου και να γίνει έτσι ο πλέον ισχυρός παίκτης της. [15]
Όσον αφορά τη Μεσογειακή Ένωση, ο Καντάφι δήλωσε επίσης ότι η τύχη της Λιβύης και της Βόρειας Αφρικής συνδέεται με την Ευρώπη. [16]
Εκθέτοντας το Παρίσι και το Βερολίνο στο παιχνίδι τους
Ο ρόλος της Γερμανίας στην Μεσογειακή Ένωση
Έχει αναφερθεί στα ΜΜΕ ότι οι οπλικές και πυρηνικές συμφωνίες μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης αναστάτωσαν το Βερολίνο, ωστόσο οι Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν δηλώσει πως αυτό είναι αναληθές. [17]
Η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ισχυρίστηκε ότι η ιδέα της Γαλλίας για μια Μεσογειακή Ένωση απειλεί την ΕΕ και τους θεσμούς της. Η Γερμανία παίζει ένα παιχνίδι αντιπολίτευτικής συμφωνίας-ασυμφωνίας με το Παρίσι σε ότι αφορά τη Λιβύη και τη Μεσογειακή Ένωση. Το Βερολίνο ασκεί κριτική στις γαλλικές δράσεις, αλλά στη συνέχεια αρνείται πως κάνει κάτι τέτοιο για να δημιουργήσει ένα πέπλο σύγχυσης.
Οι εκθέσεις και δηλώσεις του Βερολίνου είναι εντελώς ψευδείς και σκοπό έχουν να παραπλανήσουν σκοπίμως το ευρύ κοινό. Η Γερμανία σαφώς και πρέπει να εγκρίνει τις γαλλικές συμφωνίες που αφορούν τη Λιβύη, καθώς το EADS είναι μια γαλλο-γερμανική εταιρία με ιδιωτικά όσο και κυβερνητικά συμφέροντα και εκπροσώπείται τόσο από το Παρίσι όσο και το Βερολίνο. Οι συμβάσεις με τη Λιβύη δεν θα μπορούσαν ποτέ να επισημοποιηθούν χωρίς την έγκριση της γερμανικής κυβέρνησης.
Η Γερμανία συμμετέχει πλήρως στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης, όπως και η Αμερική και η Βρετανία. Η υποκρισία της όλης πράξης που παίζεται στο Παρίσι, το Βερολίνο και τις πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αποτελεί παρά τακτική παραπλάνησης της κοινής γνώμης.
Στη Βρετανία, οι Financial Times επέστησαν την προσοχή στο γεγονός ότι η Άγκελα Μέρκελ θέλει πραγματικά η Γερμανία και η ΕΕ να συμμετάσχουν πλήρως στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης:
"Η Άγκελα Μέρκελ, Καγκελάριος της Γερμανίας, είπε εύστοχα στο κυβερνόν UMP της Γαλλίας ότι η μελλοντική σταθερότητα της περιοχής της Μεσογείου επιρρεάζει ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι το σύνολο των 27 κρατών-μελών της ΕΕ θα πρέπει να να συμμετέχουν στη διαδικασία δέσμευσης."[18]
Το φάσμα της ομιλίας της Μέρκελ αφορούσε τη δημιουργία μιας διαδικασίας πέρα από τη Συμφωνία της Βαρκελώνης του 1995, την οποία αποκάλεσε επίσης «γραφειοκρατική», και η οποία θα περιλάμβανε πλήρως όλα τα κοινοτικά μέλη.
Η Μέρκελ υπογράμμισε ότι η Μεσόγειος είναι ζωτικής σημασίας για τη Γερμανία και τη βόρεια μέλη της ΕΕ και όχι μόνο για τη Γαλλία και τα μεσογειακά μέλη όπως η Ισπανία και η Ιταλία (η Ελλάδα λάμπει δια της απουσίας της):
"Η Γερμανία θέλει να αναλάβει τις ευθύνες της στη Μεσόγειο και θέλουμε να προσφέρουμε σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη-μέλη τη δυνατότητα να συμμετέχουν. Θα πρέπει να έχουμε μια ενισχυμένη συνεργασία (ανάμεσα στην ΕΕ και τη Μεσόγειο]. Είμαι πεπεισμένη ότι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ενδιαφέρονται για αυτό." [19]
Ωστόσο, αυτή η δήλωση είναι αναληθής - η Μέρκελ γνώριζε εξ αρχής ότι ήταν προκαθορισμένο το σύνολο της ΕΕ να μην αποτελέσει μέρος της διαδικασίας.
Ο Νικολά Σαρκοζί από την άλλη, έδειξε να συμβιβάζεται λέγοντας ότι είναι ευπρόσδεκτη η Γερμανία και άλλα μη μεσογειακά κράτη-μέλη της ΕΕ (π.χ. Μεγάλη Βρετανία), που επιθυμούν να συμμετάσχουν στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης. Φυσικά όλα αυτά είναι μέρος του μεγάλου κόλπου, το οποίο δεν είναι άλλο παρά να καταστεί η Μεσογειακή Ένωση ό, τι ήταν ήδη, δηλαδή μια πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι γερμανοί αντιπρόσωποι πήγαν επίσης στη Δυτική Αφρική σε σχέση με τις γαλλικές πρωτοβουλίες στην περιοχή της Μεσογείου. [20] Οι Γερμανοί δηλαδή, προετοίμαζαν το δρόμο, όταν η Μεσογειακή Ένωση θα συνέδεε οικονομικά την Αφρική με την Ευρώπη και θέτοντας τις βάσεις για περαιτέρω επεκτατισμό.
Μιλάμε συνεπώς για μια υπολογισμένη μακροπρόθεσμη συμφωνία, η οποία προφανώς στράβωσε τώρα τελευταία.. Γι'αυτό και βλέπουμε τις μεγάλες δυνάμεις να προσπαθούν μανιωδώς να ξηλώσουν τον Καντάφι από τη Λιβύη.
Ευρωπαϊκές δηλώσεις στήριξης για την Μεσογειακή Ένωση
Ο ισπανός πρωθυπουργός, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεζ Θαπατέρο, ανακοίνωσε την υποστήριξη της Ισπανίας για τη δημιουργία μιας Μεσογειακής Ένωσης και για τους νέους μεταναστευτικούς νόμους, κατά τη διάρκεια συνάντησης με το Νικολά Σαρκοζί. [21]
Αν και δεν συνδέεται με τη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης, το σκεπτικό για τη δημιουργία νέων μεταναστευτικών νόμων βρίσκεται ακριβώς στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης και την εισροή μεταναστών που θα μπορούσαν να έρθουν στην ΕΕ από τις φτωχότερες χώρες της Μεσογείου.
Η Ιταλία δήλωσε επίσης την υποστήριξή της για την Μεσογειακή Ένωση και τους νέους μεταναστευτικούς νόμους σε ιδία συνάντηση μεταξύ του πρωθυπουργού Θαπατέρο και του Προέδρου Σαρκοζύ, στην οποία συμμετείχε και ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, Πρόντι. [22]
Αλλά και τα μεσογειακά μέλη της ΕΕ, γνωστά και ως "Ελιά Group," δήλωσαν την υποστήριξή τους για τη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης στο διήμερο συνέδριο (17 έως 18 Ιαν. 2008) που πραγματοποιήθηκε στην Πάφο της Κύπρου. [23]
Ο τότε Κύπριος υπουργός Εξωτερικών, Έρως Καζάκου-Μαρκουλλής δήλωσε στον διεθνή Τύπο ότι τα μεσογειακά μέλη της ΕΕ υποστηρίζουν πλήρως τη δημιουργία μιας Μεσογειακής Ένωσης:
"Επιβεβαιώσαμε την υποστήριξή μας σε όλες τις προσπάθειες που έχουν ως στόχο την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών και των μεσογειακών χωρών και επαναλάβαμε τη σημασία της περιοχής της Μεσογείου ως προς την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ευημερία της Ευρωπαϊκής Ένωσης." [24]
Η Διάσκεψη της Αννάπολης και η αραβο-ισραηλινή σύγκρουσης συζητήθηκαν επίσης στην Πάφο, λόγω της βαθιάς συνάφειας τους ως προς την ενσωμάτωση του αραβικού κόσμου και του Ισραήλ με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια αναγκαστική συμφωνία επί των Αράβων, θα άνοιγε το δρόμο για την πολιτική και οικονομική αναδιάρθρωση του Αραβικού Κόσμου.
Χωρίς να γίνει άμεση αναφορά, η Μεσογειακή Ένωση έχει επίσης συναχθεί ως λύση στο θέμα της ενοποίησης Ελλήνων και Τούρκων Κυπρίων από τον Gerhard Schröder (Schroeder), πρώην καγκελάριο της Γερμανίας. [25]
HellasOnTheWeb.Org
Σημειώσεις
[1] Mahdi Darius Nazemroaya, Ευρώπη και Αμερική: Μοιράζοντας τα λάφυρα του Πολέμου, Centre for Research on Globalization (CRG), Ιούλιος 26, 2007.
[2] Ο Fischer προειδοποιεί για μια "τυφλή" Ευρώπη στη Μέση Ανατολή", Γερμανικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο (DPA), Οκτώβριος 25, 2006.
[3] Thomas L. Friedman, Expanding Club NATO, The New York Times, Οκτώβριος 26, 2003.
[4] Ο Fisher προειδοποιεί, (όπως παραπάνω).
[5] Merkel calls for progress in Turkey’s EU membership talks, Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua, Απρίλιος 16, 2007.
[6] Jill Carroll, Ο Σαρκοζί καταδικάζει την αποικιοκρατία, προωθεί την Μεσογειακή Ένωση, Christian Science Monitor, Δεκέμβριος 5, 2007.
[7] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives (NYC, New York: HarperCollins Publishers, 1997), σελ.42.
[8] Gaddafi son unveils reform plan, (BBC), Αύγουστος 21, 2007.
[9] Lionel Laurent, Gadhafi’s Diplomatic Dice With Europe, Forbes Magazine, Ιούλιος 27, 2007.
[10] Elaine Sciolino, French Officials Hounded by Criticism Over Qaddafi Visit, The New York Times, Δεκέμβριος 14, 2007.
[11] Elaine Sciolino, Libyan leader makes grand entrance in Paris, International Herald Tribune, Δεκέμβριος 10, 2007.
[12] Daniel Dombey and James Boxel, Britain closer to arms deal with Libya, Financial Times, Μάιος 30, 2007.
[13] Britain and Libya unveil energy and arms deals, Reuters, Μάιος 30, 2007.
[14] France and Libya sign arms deal, British Broadcasting Corporation (BBC), Αύγουστος 3, 2007.
[15] Kadhafi threatens to turn back on Africa, Agence France-Presse (AFP), Ιανουάριος 29, 2008 - Libya’s Gaddafi says may pull Africa investments, Reuters, Ιανουάριος 31, 2008.
[16] Ibid.
[17] Germany denies rift with France over Libyan nuclear deal, IRNA, Ιούλιος 30, 2007.
[18] Bertrand Benoit and John Thornhill, Merkel Refuffs Sarkozy on Mediterranean Union plan, The Financial Times (U.K.), Ιανουάριος 31, 2008.
[19] Ibid.
[20] Germany refuses to criticise France over Libya arms deal, Agence France-Presse (AFP), Αύγουστος 3, 2007.
[21] France, Spain close ranks on ETA, Mediterranean Union, migration, Agence France-Presse (AFP), Ιανουάριος 10, 2008.
[22] Sarkozy: Italy, Spain seek to join forces with France on expelling illegal immigrants, Associated Press, Ιανουάριος 8, 2008.
[23] Jiang Yuxia, FMs of Mediterranean EU states to meet in Cyprus on co-op, Xinhua News Agency, January 15, 2008; Cypus: EU Mediterranean foreign minister to hold talks on Kosovo, Middle East, Associated Press, Ιανουάριος 17, 2008; Τα μεσογειακά κράτη μέλη της ΕΕ, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Κύπρος, ονομάζονται "Ελιά Group" λόγω του ελαιόδεντρου το οποίο βρίσκεται σε όλη την περιοχή της Μεσογείου και αναλογεί στη Μεσογειακή περιοχή από την Ιβηρική χερσόνησο ως και τις ακτές του Αιγαίου και το Λεβάντε.
[24] Mediterranean EU members back creation of Mediterranean Union, Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua, Ιανουάριος 18, 2008; αναφερθείτε επίσης στις δηλώσεις του Joschka Fischer το 2006 στο πανεπιστήμιο Princeton και συγκρίνετε τις ομοιότητες.
[25] Schroeder visit signals Germans more attentive to plight of Turkish Cypriots, The New Anatolian, Φεβρουάριος 3, 2008; Ο Schröder αναφέρεται να λέει “θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε να βελτιώσουμε την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των λαών της Κύπρου, της Τουρκίας αλλά και της Ελλάδας, για να καταστήσουμε το Αιγαίο και τη Μεσόγειο ως ζώνη ειρήνης και συνεργασίας στο πλαίσιο ενσωμάτωσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.”
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
Ωστόσο πέρα από το μαζικό και ανεξήγητο φαινόμενο των domino-ταραχών που άλλαξαν ή πρόκειται να αλλάξουν τον γεωπολιτικό χάρτη των παράκτιων χωρών της Μεσογείου, ταυτόχρονα παρατηρούμε και άλλες σημαντικές αλλαγές. Μεγάλος λόγος γίνεται για τον καθορισμό των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών εκμετάλλευσης (ΑΟΖ) όπου άξαφνα μαθαίνουμε και για την ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, πράγμα που γίνεται θα λέγαμε με τρόπο μαζικό (Λεβιάθαν, κοίτασμα Ηροδότου κ.ά.).
Ως εκ τούτου στο Αιγαίο παρατηρούμε τη μετατόπιση του διπλωματικού και άλλου ενδιαφέροντος μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας όλο και νοτιότερα, πέριξ του Καστελόριζου, πιο κοντά στις υπό ανακατάταξη βορειο-αφρικανικές περιοχές. Σε αυτή την εξέλιξη ο οιοσδήποτε εύκολα μπορεί να συμπεράνει πως μαζί με τις τοπικές διπλωματικές επιδιώξεις της Τουρκίας, υποκρύπτονται και επιδιώξεις πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων. Μάλιστα φτάσαμε και στο σημείο η Μέρκελ, ως Καγκελάριος της Γερμανίας να επισκέπτεται για πρώτη φορά στην ιστορία Γερμανού καγκελάριου, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Τι να συμβαίνει στην πραγματικότητα;
Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται ένα βασικό ερώτημα. Ερώτημα απολύτως φυσιολογικό, εφόσον έχουμε συνηθίσει στη διεθνή πολιτική σκηνή, αυτό που φαίνεται να είναι η αφορμή και σχεδόν ποτέ η αιτία. Η συγκυριακή εκδήλωση των ταραχών και των όποιων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στα παράκτια κράτη της βόρειας Αφρικής αλλά και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις καθώς και οι έντονες μυστικές διπλωματικές επαφές μεταξύ Ελλάδος, Ισραήλ και Τουρκίας με ιδιαίτερη έμφαση στις δύο πρώτες υποδεικνύει κάτι πολύ πιο σχεδιασμένο.
Για πολλά χρόνια, είναι "γνωστό" ένα σχέδιο, που ως ιδέα είναι αποτέλεσμα των ισχυρών μοναδικών κέντρων αποφάσεων του πλανήτη . Το όνομα του σχεδίου, "Ηνωμένες Πολιτείες της Ανατολικής Μεσογείου" ή απλούστερα "μεσογειακή Ένωση" και εμπνευστές του οι κυριότεροι γεωπολιτικοί σχεδιαστές της νέας τάξης πραγμάτων.
Ας διαβάσουμε λοιπόν τα σχέδια των μεγαλύτερων εξ απορρήτων μυστικοσυμβούλων των σημερινών κέντρων αποφάσεων, ας μελετήσουμε τους χάρτες. Μη κάνουμε το λάθος να τους αγνοήσουμε λόγω της απλότητας τους. Ας αναλογιστούμε μόνο και μόνο, με ποιο τρόπο επανασχεδιάσθηκε ο κόσμος μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου πολέμου, όταν κατά τη διάρκεια της Συμφωνίας στη Γιάλτα οι τρείς τότε σημαντικότεροι ηγέτες, οι Ρουζβελντ, Τσωρτσιλ και Σταλιν, σχεδιάζοντας σε πρόχειρα χαρτιά έφτασαν στο σημείο να μοιράζουν την ανθρωπότητα ακόμη και επάνω σε χαρτοπετσέτες. Ο τρόπος παραμένει ο ίδιος, μόνο τα ονόματα άλλαξαν. "Όμπαμα, Μέρκελ, Σαρκοζί".
Οι Ρουζβέλντ, Τσώρτσιλ και Στάλιν, στην ΓιάλταΜπρεζίνσκι, σύμβουλος και του Ομπάμα
Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη και την άσχημη έως τραγική κατάσταση που περιήλθε η Ελληνική οικονομία που κάνει ένα κράτος σαν την Ελλάδα πολύ πιο επιρρεπές σε πιέσεις και επανασχεδιασμούς, τότε αρκεί να γράψουμε το γνωστό σλόγκαν: «Τυχαίο; .... », αφήνοντας την απάντηση στον αναγνώστη.
Χωρίζοντας τη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική
Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική βρίσκονται σε διαδικασία διαχωρισμού σε ζώνες επιρροής μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ουσιαστικά η διαίρεση της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής είναι μεταξύ γαλλο-γερμανικών και αγγλο-αμερικανικών συμφερόντων. Στο δε ΝΑΤΟ επικρατεί ενιαία στάση σε ό, τι αφορά αυτή την εκ νέου διαίρεση.
Στον χάρτη φαίνονται με κάφε χρώμα τα κράτη που πρόκειται να κάνουν την Μεσογειακή Ένωση, κατ΄άλλους τις Ηνωμένες πολιτείες της Ανατολικής Μεσογείου. Προσέξτε ιδιαίτερα την Τουρκία.
Ενώ επιφανειακά το Ιράκ εμπίπτει στην αγγλο-αμερικανική σφαίρα επιρροής, η Ανατολική Μεσόγειος και το φυσικό αέριο της έχουν ορισθεί να πέσουν στην γαλλο-γερμανική σφαίρα επιρροής. Στην πραγματικότητα, η περιοχή της Μεσογείου στο σύνολό της, από το Μαρόκο και την πλούσια σε φυσικό αέριο Αλγερία ως το Λεβάντε, αποτελούν από καιρό πολυπόθητες περιοχές για τα γαλλο-γερμανικά συμφέροντα, ωστόσο υπάρχουν περισσότερα σε αυτή τη σύνθετη εικόνα από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Διάφορες αποφάσεις ορόσημα που είναι άγνωστες στο παγκόσμιο κοινό, έχουν παρθεί ώστε να δοθεί τέλος στις γαλλο-γερμανικές και αγγλο-αμερικανικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες θα φέρουν τελικά την κοινή διαχείριση των λαφύρων του πολέμου και θα βοηθήσουν στην σύγκλιση των συμφερόντων αμφοτέρων. Η πραγματικότητα της κατάστασης έχει ως εξής: η περιοχή από τη Μαυριτανία μέχρι τον Περσικό Κόλπο και το Αφγανιστάν θα κατανεμηθεί στην Αμερική, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, και τους συμμάχους τους.
Αυτές οι σφαίρες επιρροής είναι πραγματικά σφαίρες ευθύνης σε μια μακρόχρονη εκστρατεία για την αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Η συμφωνία υπηρεσιών μεταξύ της Total SA και της Chevron να αναπτύξουν από κοινού τα ενεργειακά αποθέματα του Ιράκ, οι συμφωνίες του ΝΑΤΟ στον Περσικό Κόλπο, καθώς και η δημιουργία μιας μόνιμης γαλλικής στρατιωτικής βάσης στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είναι αποτελέσματα αυτών των στόχων. Η στρατιωτική παγκοσμιοποίηση βρίσκεται εν ενεργεία από το Ιράκ και τον Λίβανο ως το Μαγκρέμπ.
Επαναχάραξη των Ευρωπαϊκών συνόρων Ασφάλειας
Ο δρόμος για την επαναχάραξη του χάρτη της Μέσης Ανατολής
«Η πολιτική [εξωτερική πολιτική] ενός κράτους βρίσκεται στη γεωγραφία της." -Ναπολέων Βοναπάρτης I
Χάρτης με τις νέες σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη αλλά και στην Μεσόγειο. Περιοχές κλεισμένες σε κόκκινο είναι τα κράτη της Γερμανικής σφαίρας επιρροής. Με μπλέ χρώμα τα κράτη που ειναι κάτω απο Γαλλική επιρροή. Ενώ με καφέ χρώμα τα κράτη που εμπίπτουν στην Ισραηλινή σφαίρα επιρροής, μέσα σε αυτά ανήκει και η Ελλάδα.
Πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Ρίγα της Λετονίας, είχε συμφωνηθεί ότι η δυτική περιφέρεια του «ασταθούς τόξου» θα επανδρωνόταν από το ΝΑΤΟ και θα ενέπιπτε στη γαλλο-γερμανική ευθύνη. [1]
Σημάδια της συναίνεσης που επιτεύχθηκε μεταξύ της αγγλο-αμερικανικής και γαλλο-γερμανικής πλευράς είχαν αναδυθεί μέσα από τους εκπροσώπους των δύο χωρών, ένα μήνα πριν από την διάσκεψη του ΝΑΤΟ στη Ρίγα.
Κατά τη διάρκεια διάλεξης στο πανεπιστήμιο του Princeton, τον Οκτώβριο του 2006, ο Joschka Fischer, πρώην γερμανός Υπουργός Εξωτερικών και μέλος του Κόμματος των Πρασίνων της Γερμανίας, και εκπρόσωπος της γαλλο-γερμανικής entente, αποκάλυψε την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής Γερμανίας-Γαλλίας, όσον αφορά την ασφάλεια και την άμυνα.
Η κατεύθυνση, σύμφωνα με τον Joschka Fischer ήταν «προς ανατολάς», τόσο με τη Μέση Ανατολή και τα Ανατολικά νερά της Μεσογείου να αποτελούν τα νέα σύνορα της Ευρώπης! Αυτή η περιοχή θα αποτελέσει μέρος του νέου τομέα ασφάλειας της ΕΕ και της Ευρώπης. Ο πρώην Γερμανός υπουργός δήλωσε ότι οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη, έδειξαν ότι η Μέση Ανατολή "είναι πραγματικά η πίσω αυλή της Ευρώπης, και εμείς στην ΕΕ πρέπει να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να το αναγνωρίσουμε." [2]
Επιπλέον, ο Joschka Fischer προειδοποίησε ότι η Ευρώπη χρειάζεται να στρέψει την προσοχή της προς τη Μέση Ανατολή και την Τουρκία - μέλος του ΝΑΤΟ και μία από τις "πύλες" ή "εισόδους" στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι New York Times υποστήριξαν επίσης την επέκταση του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή μόλις μήνες μετά την αγγλο-αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003.[3]
Μέχρι το 2004 και δια μέσου του κοινού αγγλο-αμερικανικού και γαλλο-γερμανικού συντονισμού στον Λίβανο ήταν σαφές ότι η Γαλλία και η Γερμανία συμφώνησαν να αποτελέσουν το προγεφύρωμα της Αμερικής στην Ευρασία. Αυτό είναι που έφερε την Άνγκελα Μέρκελ και το Νικολά Σαρκοζί στην εξουσία, σε Βερολίνο και Παρίσι.
Οι δηλώσεις του Joschka Fischer αντανακλούσαν μια ευρύτερη στάση μέσα στους κορυφαίους κύκλους της Γαλλίας και της Γερμανίας. Δεν είναι τυχαίες παρατηρήσεις ή καινοτόμες στο χαρακτήρα, απομονωμένες δηλώσεις. Αποτελούν μέρος των μακροχρόνιων στόχων και των πολιτικών που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες.
Η διάλεξη του Fischer προανήγγειλε την κίνηση προς την εναρμόνιση της εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή μεταξύ της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτά που είπε, χαρακτήρισαν την προσέγγιση της γαλλο-γερμανικής συνεννόησης και της αγγλο-αμερικανικής συμμαχίας και προανήγγειλαν την ενίσχυση του ρόλου που θα διαδραμάτιζαν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Η Καθημερινή Princetonian, εφημερίδα του πανεπιστημίου του Princeton, ανέφερε ότι ο πρώην Γερμανός αξιωματούχος, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις: [4]
1."Η ασφάλεια της Ευρώπης δεν ορίζεται πλέον από τα δικά της ανατολικά σύνορα, αλλά στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή"
2."Η Τουρκία θα πρέπει να αποτελεί πυλώνα ασφαλείας για την ευρωπαϊκή κοινότητα, και οι προσπάθειες εκτροχιασμού αυτής της σχέσης είναι απίθανα κοντόφθαλμες"
Οι δηλώσεις του Joschka Fischer προανείγγειλαν επίσης την εκστρατεία του Νικολά Σαρκοζί στην περιοχή της Μεσογείου.
Η Γαλλο-γερμανική πολιτική έχει επίσης εκτεθεί σε ό, τι αφορά την Τουρκία. Πριν εκλεγεί ο Νικολά Σαρκοζί, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ ενέτεινε το κάλεσμα της για ένταξη της Τουρκίας εντός του πλαισίου της ΕΕ μέσα από μια «ειδική σχέση», αλλά όχι ως μέρος του τωρινού Ευρωπαϊκού μπλοκ.[5] Γεγονός που προανήγγειλε αυτό που ο Νικολά Σαρκοζί πρότεινε αργότερα στους Τούρκους.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα ή δύο πράγματα: ή ότι η γαλλο-γερμανική πολιτική αποτελεί μέρος ενός συνεχούς, ανεξαρτήτως ηγεσίας και πολιτικής των κομμάτων, ή ότι η έκβαση των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2007 ήταν γνωστή στο Βερολίνο ή είχε αποφασιστεί εκ των προτέρων. Σε κάθε περίπτωση, οι γερμανικές δηλώσεις εκθέτουν μια υπολογισμένη ημερήσια διάταξη στο Παρίσι, το Βερολίνο, καθώς και σε άλλους ευρωπαϊκούς κύκλους η οποία αφορά την επέκταση που συνδέεται με την αγγλο-αμερικανική πολεμική πορεία.
Παρίσι και Βερολίνο ενεργούν από κοινού, ανεξάρτητα από το ποιός ηγείται των κυβερνήσεών τους. Η γαλλο-γερμανική πολιτική στον πυρήνα της εξαρτάται από την ύπαρξη ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.
Αυτά τα οικονομικά συμφέροντα καθορίζουν τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία, καθώς και στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής.
Η Μεσογειακή Ένωση
Η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική
Ολόκληρη η Μεσόγειος πλακoστρώνεται για να εμπέσει τελικά στη σφαίρα επιρροής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρωτοβουλία αυτή ξεκινά με αιχμή του δόρατος τη Γαλλία ενώ το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Νικολά Σαρκοζί όταν ξεκίνησε το γύρο της Μεσογείου αρχίζοντας από την Αλγερία.[6]
Η ιδέα μιας «Μεσογειακής Ένωσης» παρουσιάστηκε στους Ευρωπαίους με την εκλογή του Νικολά Σαρκοζί, αλλά αυτή η ιδέα δεν είναι τόσο νέα όσο θέλουν τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης να παρουσιάσουν.
Ο Zbigniew Brzezinski, διεθνολόγος και πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγνώρισε το 1997 ότι,
"Η Γαλλία επιδιώκει όχι μόνο έναν κεντρικό πολιτικό ρόλο σε μια ενωμένη Ευρώπη, αλλά θεωρεί εαυτόν ως τον πυρήνα ενός μεσογειακού-βορειο αφρικανικού συμπλέγματος κρατών που μοιράζονται κοινές ανησυχίες." [7]
Μια επέκταση της Ευρωπαϊκής σφαίρας επιρροής θα οδηγήσει επίσης σε επέκταση της αγγλο-αμερικανικής επιρροής και των οικονομικών υπαγορεύσεων της Ουάσιγκτον. Στην περίπτωση αυτή το ερώτημα είναι πόση αγγλο-αμερικανική επιρροή θα υπάρξει εντός της Μεσογειακής Ένωσης;
Η Eυρωπαϊκή Ένωση είναι ένα σώμα που υποστηρίζει τόσο τα αγγλο-αμερικανικά όσο και τα γαλλο-γερμανικά συμφέροντα. Μέσα από την «ειδική σχέση» της Αμερικής με τη Βρετανία και το ΝΑΤΟ, η Αμερική έχει αποκτήσει μια θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί κατά κύριο λόγο να διοικείται από το Παρίσι και το Βερολίνο. Έτσι, τα παράλια της Μεσογείου θα βρεθούν σε μεγάλο βαθμό υπό τη γαλλο-γερμανική επιρροή όταν το Ευρωπαϊκό μοντέλο εγχυθεί στη Μεσόγειο. (Για όσους αναρωτιούνται ακόμη προς τι οι πρόσφατες εξεγέρσεις στις βορειο-αφρικανικές χώρες).
Το σημαντικότερο: Ο μηχανισμός και η δομή που θα καθοριστούν από την επέκταση της ΕΕ στη Μεσόγειο θα καθορίσουν και το μέγεθος της αγγλο-αμερικανικής επιρροής στα μεσογειακά παράλια. Εάν η ΕΕ δημιουργήσει έναν μηχανισμό με τον οποίο τα παράκτια έθνη της Μεσογείου θα συνδέονται άμεσα μόνο με τα κράτη-μέλη της ΕΕ μέλη που βρέχονται από τη Μεσόγειο και έμμεσα με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, τότε η αγγλο-αμερικανική επιρροή θα είναι πολύ ασθενέστερη από ό, τι θα ήταν στην περίπτωση της πλήρους ενσωμάτωσης μεταξύ της ΕΕ και της Μεσογείου.
Αυτό το είδος σχέσης θα ενδυνάμωνε σημαντικά το Παρίσι και το Βερολίνο στο πλαίσιο της Μεσογείου.
Υποθετικά μιλώντας, η ρύθμιση αυτή θα μπορούσε να αποκλείσει και τη Βρετανία και την Αμερική. Η Μεσόγειος θα μπορούσε να πέσει απόλυτα στη γαλλο-γερμανική σφαίρα επιρροής, αλλά αυτό μάλλον είναι απίθανο σενάριο. Ο Αγγλο-αμερικανικός έλεγχος θα μεγιστοποιηθεί αν η Μεσόγειος συγχωνευθεί εντελώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να βλάψει τόσο την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και τα αγγλο-αμερικανικά και γαλλο-γερμανικά συμφέροντα για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένων και των δημογραφικών, αν δεν γίνει με σωστό ρυθμό. Εάν δεν επιτευχθεί η συγχώνευση, σταδιακά η ΕΕ θα αντιμετωπίσει εσωτερική αστάθεια. Έτσι, συμφέρει όλες τις πλευρές να μοιραστούν τη Μεσόγειο.
Γι'αυτό και η συνεργασία Γάλλων και Γερμανών συμφέρει και τη Βρετανία και την Αμερική. Για να εξασφαλισθεί ο ισχυρός αγγλοαμερικανικός ρόλος έχει εμπλακεί και το ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα το Ισραήλ έχει ενσωματωθεί στο πλαίσιο της Μεσογειακής Ένωσης.
Ο ρόλος του Ισραήλ σε αυτή τη διαδικασία εξαρτάται επίσης από τις διμερείς σχέσεις του με την Τουρκία, που όπως γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια δεν είναι και οι καλύτερες. Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος της Τουρκίας ως χώρα της Μεσογείου θεωρείται βασικός για τη δημιουργία μιας "Ένωσης στην περιοχή της Μεσογείου."
Η ένταξη της Τουρκίας τόσο στην Ευρωπαϊκή όσο και στη Μεσογειακή Ένωση, αλλά χωρίς τα πλήρη οφέλη που προσφέρει η ΕΕ, θα ωφελήσουν επίσης τα αγγλο-αμερικανικά συμφέροντα. Αυτό και εξηγεί το γιατί Βρετανία και η Αμερική υποστηρίζουν δημοσίως την άμεση είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Καθιέρωση της Μεσογείου ως Ελεύθερη Ζώνη Εμπορίου
... Και μοιρασιά του πετρελαϊκού πλούτου της Λιβύης
Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι και Αμερικανοί θέλουν να μοιραστούν τα λάφυρα από τη Λιβύη. Ό,τι ο,τι δεν καταφεραν με τον περιβοητο τους πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, προσπαθούν τώρα να το πετύχουν με τον δήθεν πόλεμο ενάντια στο δικτατορικο καθεστώς του Καντάφι.
Μετά την πτώση της Βαγδάτης το 2003, η Λιβύη παραδόθηκε ειρηνικά στις απαιτήσεις των Δυτικών Δυνάμεων και η Ουάσιγκτον έβαλε το πόδι της στην Λιβύη, η οποία ως τότε ήταν στη μαύρη λίστα μαζί με τη Σομαλία, το Σουδάν, το Λίβανο, το Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Ήταν επίσης το 2003 όταν κατασκευάστηκε ο Αγωγός Greenstream για τον εφοδιασμό της ΕΕ με Λιβυκό φυσικό αέριο μέσω μιας διαδρομής που διέσχιζε τη Μεσόγειο Θάλασσα έως τη Σικελία.
Εν μία νυκτί η Λιβύη από «αδέσποτο κράτος» και κατηγορούμενη για διεθνή τρομοκρατία, έγινε φίλη των δυτικών, χωρίς να έχει υπάρξει καμιά αλλαγή, ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογική, αλλά και καμία αλλαγή στην ηγεσία της χώρας. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να ανοίξει τις πόρτες τις στα οικονομικά σύμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Οι οικονομικές, ενεργειακές και οπλικές συμφωνίες που υπεγράφησαν με τη Λιβύη το 2007, αποκαλύπτουν την απόλυτη οικονομική πρόθεση της «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Επιπλέον, η Λιβύη δεσμεύτηκε σε ένα πρόγραμμα «εθνικών μεταρρυθμίσεων." [8]
Τι συνέβει λοιπόν και οι μέχρι πρότεινος φίλοι, στράφηκαν εκ νέου εναντίον της Λιβυής;Τι είδους μεταρρυθμίσεις συμφωνήθηκαν που η Λιβυή δεν εφάρμοσε;
Στην πράξη, η Λιβύη αποδέχθηκε να αναλάβει ένα πρόγραμμα οικονομικής αναδιάρθρωσης "ελεύθερης αγοράς", σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Λιβυής παρέμεινε ίδια, γεγονός το οποίο αποκαλύπτει το πόσο επιφανειακές ήταν αυτές οι λεγόμενες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Επιπλέον, η Διακήρυξη της Βαρκελώνης του 1995, αφορούσε μια ευρωμεσογειακή εταιρική σχέση στο φόντο των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων, η οποία θα άνοιγε τη Λιβυκή οικονομία σε ξένους επενδυτές.
Η Διακήρυξη της Βαρκελώνης είχε ως στόχο τη δημιουργία μιας κυρίαρχης ευρωπαϊκής ζώνης ελεύθερου εμπορίου στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την περιοχή της Μεσογείου μέχρι το 2010. Να είναι τυχαίο το ότι με τη λήξη της Διακήρυξης, ξέσπασαν οι ταραχές και οι "επαναστάσεις" στις περιοχές αυτές;
Τέλος, ας μην ξεχνάμε την EPA (Οικονομική εταιρική σχέση της ΕΕ), η οποία αποτελεί επιθετική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που επιβλήθηκε υπό τη μορφή οικονομικής απειλής στις πρώην ευρωπαϊκές αποικίες.
Δικαιολογώντας τους δεσμούς με τη Λιβύη
Οι Βουλγάρες νοσοκόμες και μια ξεδιάντροπη Ευρωπαϊκή Εκστρατεία δημοσίων σχέσεων
Δεν είναι τυχαίο ότι μια ομάδα βουλγάρων νοσοκόμων απελευθερώθηκε από τη Λιβύη κατά την επίσκεψη του Σαρκοζί ενώ βρισκόταν σε περιοδεία της Μεσογείου για τη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης.[9]
Το όλο γεγονός ήταν ένα κόλπο δημοσίων σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Νικολά Σαρκοζί έφθασε στη Λιβύη στις 25 Ιουλίου 2007 για να υπογράψει πέντε σημαντικές συμφωνίες με τη Λιβύη, μόλις μία ημέρα αφού η πρώην σύζυγός του, Cécilia Ciganer-Albéniz, επιβίβασε στο γαλλικό προεδρικό τζετ πέντε Βουλγάρες νοσηλεύτριες και ένα Παλαιστίνιο γιατρό για τους οποίους η Γαλλία και η ΕΕ βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τη Λιβυή.
Η δοκιμασία των βουλγάρων νοσοκόμων χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για τη βελτίωση των οικονομικών δεσμών με τη Λιβύη, ένα κράτος κατά τα άλλα δαιμονοποιημένο ως διεθνής απατεώνας, παρά τους ισχυρισμούς της ΕΕ που ήθελε να συνδέσει τις εμπορικές σχέσεις με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η όλη υπόθεση ήταν μια στημένη προσπάθεια από πλευράς ΕΕ και Αμερικής ώστε να κρύψουν τα οικονομικά συμφερόντα που υπαγορεύουν την εξωτερική πολιτική τους.
Την εποχή εκείνη, τα ΜΜΕ κυκλοφορούσαν τη φήμη ότι η Λιβύη εκβίαζε την ΕΕ για οικονομικά οφέλη σε ό, τι αφορούσε την απελευθέρωση των Βουλγάρων νοσηλευτριών. Ωστόσο, στην πραγματικότητα ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση που επωφελήθηκε από την οικονομική συμφωνία με τη Λιβύη και όχι το αντίστροφο.
Τα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ προσπάθησαν να προβάλουν ότι ο Σαρκοζί ενεργούσε μόνος του σε ό, τι αφορά τη Λιβύη και άρχισε να τον αποκαλεί "ατίθασο", ωστόσο τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.
Η γαλλική κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι οι επιχειρηματικές συναλλαγές της με τη Λιβύη ήταν μέρος μιας προσπάθειας να κάνει τη Λιβύη "αξιοπρεπή" και ότι τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συζητήθηκαν επίσης μεταξύ του Γάλλου προέδρου του συνταγματάρχη Καντάφι. Ωστόσο, ο συνταγματάρχης Καντάφι δήλωσε στην έδρα της UNESCO, στο Παρίσι, ότι δεν υπήρξε καν συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ του Γάλλου προέδρου και του ιδίου.[10]
Αυτό συνέβει κατά τη διάρκεια της πολυδιαφημισμένης πενθήμερης επίσημης επίσκεψης του Καντάφι στη Γαλλία, όπου ο ηγέτης της Λιβύης έγινε ευνοϊκά δεκτός από τον πρόεδρο Σαρκοζί στις 10 Δεκεμβρίου του 2007.[11]
Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι οι βουλγάρες νοσοκόμες απελευθερώθηκαν έπειτα από την ανακοίνωση μεγάλων ενεργειακών και οπλικών συμφωνιών με τη Λιβύη.[12]
Τόσο τα αγγλο-αμερικανικά όσο και τα γαλλο-γερμανικά οικονομικά συμφέροντα εξυπηρετούνταν στη Λιβύη. Τον Μάιο του 2007, ο τότε βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ανακοίνωσε μια σημαντική αγγλο-αμερικανική οπλική και ενεργειακή συμφωνία κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Λιβύη.[13]
Οι Γάλλοι, με τη γνώση και την υποστήριξη των γερμανών εταίρων τους, ανακοίνωσαν επίσης μια συμφωνία πώλησης όπλων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Αεροναυτικής και Άμυνας Διαστήματος (EADS) και της Λιβύης. [14]
Η Γαλλία ανακοίνωσε επίσης μια σημαντική πυρηνική συμφωνία με τη Λιβύη. Η Γαλλία, όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ, φρόντισαν τη Λιβύη προς όφελος των οικονομικών τους συμφερόντων και αυτό θα πρέπει να διαλύσει για μια για πάντα την οφθαλμαπάτη που θέλει ΗΠΑ και ΕΕ ως υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε σχετική περίπτωση ο Καντάφι δήλωσε στους αφρικανούς ηγέτες ότι, αν τα σχέδια για την Αφρικανική Ένωση καθυστερούσαν, η Λιβύη θα αποσπούσε δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις από την αφρικανική ήπειρο προς την περιοχή της Μεσογείου και να γίνει έτσι ο πλέον ισχυρός παίκτης της. [15]
Όσον αφορά τη Μεσογειακή Ένωση, ο Καντάφι δήλωσε επίσης ότι η τύχη της Λιβύης και της Βόρειας Αφρικής συνδέεται με την Ευρώπη. [16]
Εκθέτοντας το Παρίσι και το Βερολίνο στο παιχνίδι τους
Ο ρόλος της Γερμανίας στην Μεσογειακή Ένωση
Έχει αναφερθεί στα ΜΜΕ ότι οι οπλικές και πυρηνικές συμφωνίες μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης αναστάτωσαν το Βερολίνο, ωστόσο οι Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν δηλώσει πως αυτό είναι αναληθές. [17]
Η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ισχυρίστηκε ότι η ιδέα της Γαλλίας για μια Μεσογειακή Ένωση απειλεί την ΕΕ και τους θεσμούς της. Η Γερμανία παίζει ένα παιχνίδι αντιπολίτευτικής συμφωνίας-ασυμφωνίας με το Παρίσι σε ότι αφορά τη Λιβύη και τη Μεσογειακή Ένωση. Το Βερολίνο ασκεί κριτική στις γαλλικές δράσεις, αλλά στη συνέχεια αρνείται πως κάνει κάτι τέτοιο για να δημιουργήσει ένα πέπλο σύγχυσης.
Οι εκθέσεις και δηλώσεις του Βερολίνου είναι εντελώς ψευδείς και σκοπό έχουν να παραπλανήσουν σκοπίμως το ευρύ κοινό. Η Γερμανία σαφώς και πρέπει να εγκρίνει τις γαλλικές συμφωνίες που αφορούν τη Λιβύη, καθώς το EADS είναι μια γαλλο-γερμανική εταιρία με ιδιωτικά όσο και κυβερνητικά συμφέροντα και εκπροσώπείται τόσο από το Παρίσι όσο και το Βερολίνο. Οι συμβάσεις με τη Λιβύη δεν θα μπορούσαν ποτέ να επισημοποιηθούν χωρίς την έγκριση της γερμανικής κυβέρνησης.
Η Γερμανία συμμετέχει πλήρως στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης, όπως και η Αμερική και η Βρετανία. Η υποκρισία της όλης πράξης που παίζεται στο Παρίσι, το Βερολίνο και τις πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αποτελεί παρά τακτική παραπλάνησης της κοινής γνώμης.
Στη Βρετανία, οι Financial Times επέστησαν την προσοχή στο γεγονός ότι η Άγκελα Μέρκελ θέλει πραγματικά η Γερμανία και η ΕΕ να συμμετάσχουν πλήρως στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης:
"Η Άγκελα Μέρκελ, Καγκελάριος της Γερμανίας, είπε εύστοχα στο κυβερνόν UMP της Γαλλίας ότι η μελλοντική σταθερότητα της περιοχής της Μεσογείου επιρρεάζει ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι το σύνολο των 27 κρατών-μελών της ΕΕ θα πρέπει να να συμμετέχουν στη διαδικασία δέσμευσης."[18]
Το φάσμα της ομιλίας της Μέρκελ αφορούσε τη δημιουργία μιας διαδικασίας πέρα από τη Συμφωνία της Βαρκελώνης του 1995, την οποία αποκάλεσε επίσης «γραφειοκρατική», και η οποία θα περιλάμβανε πλήρως όλα τα κοινοτικά μέλη.
Η Μέρκελ υπογράμμισε ότι η Μεσόγειος είναι ζωτικής σημασίας για τη Γερμανία και τη βόρεια μέλη της ΕΕ και όχι μόνο για τη Γαλλία και τα μεσογειακά μέλη όπως η Ισπανία και η Ιταλία (η Ελλάδα λάμπει δια της απουσίας της):
"Η Γερμανία θέλει να αναλάβει τις ευθύνες της στη Μεσόγειο και θέλουμε να προσφέρουμε σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη-μέλη τη δυνατότητα να συμμετέχουν. Θα πρέπει να έχουμε μια ενισχυμένη συνεργασία (ανάμεσα στην ΕΕ και τη Μεσόγειο]. Είμαι πεπεισμένη ότι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ενδιαφέρονται για αυτό." [19]
Ωστόσο, αυτή η δήλωση είναι αναληθής - η Μέρκελ γνώριζε εξ αρχής ότι ήταν προκαθορισμένο το σύνολο της ΕΕ να μην αποτελέσει μέρος της διαδικασίας.
Ο Νικολά Σαρκοζί από την άλλη, έδειξε να συμβιβάζεται λέγοντας ότι είναι ευπρόσδεκτη η Γερμανία και άλλα μη μεσογειακά κράτη-μέλη της ΕΕ (π.χ. Μεγάλη Βρετανία), που επιθυμούν να συμμετάσχουν στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης. Φυσικά όλα αυτά είναι μέρος του μεγάλου κόλπου, το οποίο δεν είναι άλλο παρά να καταστεί η Μεσογειακή Ένωση ό, τι ήταν ήδη, δηλαδή μια πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι γερμανοί αντιπρόσωποι πήγαν επίσης στη Δυτική Αφρική σε σχέση με τις γαλλικές πρωτοβουλίες στην περιοχή της Μεσογείου. [20] Οι Γερμανοί δηλαδή, προετοίμαζαν το δρόμο, όταν η Μεσογειακή Ένωση θα συνέδεε οικονομικά την Αφρική με την Ευρώπη και θέτοντας τις βάσεις για περαιτέρω επεκτατισμό.
Μιλάμε συνεπώς για μια υπολογισμένη μακροπρόθεσμη συμφωνία, η οποία προφανώς στράβωσε τώρα τελευταία.. Γι'αυτό και βλέπουμε τις μεγάλες δυνάμεις να προσπαθούν μανιωδώς να ξηλώσουν τον Καντάφι από τη Λιβύη.
Ευρωπαϊκές δηλώσεις στήριξης για την Μεσογειακή Ένωση
Ο ισπανός πρωθυπουργός, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεζ Θαπατέρο, ανακοίνωσε την υποστήριξη της Ισπανίας για τη δημιουργία μιας Μεσογειακής Ένωσης και για τους νέους μεταναστευτικούς νόμους, κατά τη διάρκεια συνάντησης με το Νικολά Σαρκοζί. [21]
Αν και δεν συνδέεται με τη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης, το σκεπτικό για τη δημιουργία νέων μεταναστευτικών νόμων βρίσκεται ακριβώς στη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης και την εισροή μεταναστών που θα μπορούσαν να έρθουν στην ΕΕ από τις φτωχότερες χώρες της Μεσογείου.
Η Ιταλία δήλωσε επίσης την υποστήριξή της για την Μεσογειακή Ένωση και τους νέους μεταναστευτικούς νόμους σε ιδία συνάντηση μεταξύ του πρωθυπουργού Θαπατέρο και του Προέδρου Σαρκοζύ, στην οποία συμμετείχε και ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, Πρόντι. [22]
Αλλά και τα μεσογειακά μέλη της ΕΕ, γνωστά και ως "Ελιά Group," δήλωσαν την υποστήριξή τους για τη δημιουργία της Μεσογειακής Ένωσης στο διήμερο συνέδριο (17 έως 18 Ιαν. 2008) που πραγματοποιήθηκε στην Πάφο της Κύπρου. [23]
Ο τότε Κύπριος υπουργός Εξωτερικών, Έρως Καζάκου-Μαρκουλλής δήλωσε στον διεθνή Τύπο ότι τα μεσογειακά μέλη της ΕΕ υποστηρίζουν πλήρως τη δημιουργία μιας Μεσογειακής Ένωσης:
"Επιβεβαιώσαμε την υποστήριξή μας σε όλες τις προσπάθειες που έχουν ως στόχο την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών και των μεσογειακών χωρών και επαναλάβαμε τη σημασία της περιοχής της Μεσογείου ως προς την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ευημερία της Ευρωπαϊκής Ένωσης." [24]
Η Διάσκεψη της Αννάπολης και η αραβο-ισραηλινή σύγκρουσης συζητήθηκαν επίσης στην Πάφο, λόγω της βαθιάς συνάφειας τους ως προς την ενσωμάτωση του αραβικού κόσμου και του Ισραήλ με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια αναγκαστική συμφωνία επί των Αράβων, θα άνοιγε το δρόμο για την πολιτική και οικονομική αναδιάρθρωση του Αραβικού Κόσμου.
Χωρίς να γίνει άμεση αναφορά, η Μεσογειακή Ένωση έχει επίσης συναχθεί ως λύση στο θέμα της ενοποίησης Ελλήνων και Τούρκων Κυπρίων από τον Gerhard Schröder (Schroeder), πρώην καγκελάριο της Γερμανίας. [25]
HellasOnTheWeb.Org
Σημειώσεις
[1] Mahdi Darius Nazemroaya, Ευρώπη και Αμερική: Μοιράζοντας τα λάφυρα του Πολέμου, Centre for Research on Globalization (CRG), Ιούλιος 26, 2007.
[2] Ο Fischer προειδοποιεί για μια "τυφλή" Ευρώπη στη Μέση Ανατολή", Γερμανικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο (DPA), Οκτώβριος 25, 2006.
[3] Thomas L. Friedman, Expanding Club NATO, The New York Times, Οκτώβριος 26, 2003.
[4] Ο Fisher προειδοποιεί, (όπως παραπάνω).
[5] Merkel calls for progress in Turkey’s EU membership talks, Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua, Απρίλιος 16, 2007.
[6] Jill Carroll, Ο Σαρκοζί καταδικάζει την αποικιοκρατία, προωθεί την Μεσογειακή Ένωση, Christian Science Monitor, Δεκέμβριος 5, 2007.
[7] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives (NYC, New York: HarperCollins Publishers, 1997), σελ.42.
[8] Gaddafi son unveils reform plan, (BBC), Αύγουστος 21, 2007.
[9] Lionel Laurent, Gadhafi’s Diplomatic Dice With Europe, Forbes Magazine, Ιούλιος 27, 2007.
[10] Elaine Sciolino, French Officials Hounded by Criticism Over Qaddafi Visit, The New York Times, Δεκέμβριος 14, 2007.
[11] Elaine Sciolino, Libyan leader makes grand entrance in Paris, International Herald Tribune, Δεκέμβριος 10, 2007.
[12] Daniel Dombey and James Boxel, Britain closer to arms deal with Libya, Financial Times, Μάιος 30, 2007.
[13] Britain and Libya unveil energy and arms deals, Reuters, Μάιος 30, 2007.
[14] France and Libya sign arms deal, British Broadcasting Corporation (BBC), Αύγουστος 3, 2007.
[15] Kadhafi threatens to turn back on Africa, Agence France-Presse (AFP), Ιανουάριος 29, 2008 - Libya’s Gaddafi says may pull Africa investments, Reuters, Ιανουάριος 31, 2008.
[16] Ibid.
[17] Germany denies rift with France over Libyan nuclear deal, IRNA, Ιούλιος 30, 2007.
[18] Bertrand Benoit and John Thornhill, Merkel Refuffs Sarkozy on Mediterranean Union plan, The Financial Times (U.K.), Ιανουάριος 31, 2008.
[19] Ibid.
[20] Germany refuses to criticise France over Libya arms deal, Agence France-Presse (AFP), Αύγουστος 3, 2007.
[21] France, Spain close ranks on ETA, Mediterranean Union, migration, Agence France-Presse (AFP), Ιανουάριος 10, 2008.
[22] Sarkozy: Italy, Spain seek to join forces with France on expelling illegal immigrants, Associated Press, Ιανουάριος 8, 2008.
[23] Jiang Yuxia, FMs of Mediterranean EU states to meet in Cyprus on co-op, Xinhua News Agency, January 15, 2008; Cypus: EU Mediterranean foreign minister to hold talks on Kosovo, Middle East, Associated Press, Ιανουάριος 17, 2008; Τα μεσογειακά κράτη μέλη της ΕΕ, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Κύπρος, ονομάζονται "Ελιά Group" λόγω του ελαιόδεντρου το οποίο βρίσκεται σε όλη την περιοχή της Μεσογείου και αναλογεί στη Μεσογειακή περιοχή από την Ιβηρική χερσόνησο ως και τις ακτές του Αιγαίου και το Λεβάντε.
[24] Mediterranean EU members back creation of Mediterranean Union, Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua, Ιανουάριος 18, 2008; αναφερθείτε επίσης στις δηλώσεις του Joschka Fischer το 2006 στο πανεπιστήμιο Princeton και συγκρίνετε τις ομοιότητες.
[25] Schroeder visit signals Germans more attentive to plight of Turkish Cypriots, The New Anatolian, Φεβρουάριος 3, 2008; Ο Schröder αναφέρεται να λέει “θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε να βελτιώσουμε την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των λαών της Κύπρου, της Τουρκίας αλλά και της Ελλάδας, για να καταστήσουμε το Αιγαίο και τη Μεσόγειο ως ζώνη ειρήνης και συνεργασίας στο πλαίσιο ενσωμάτωσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.”
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σειρά επισκέψεων ΥΜΑΘ για την αντιπυρική περίοδο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εφιάλτης στο δρόμο με τις... πέτρες!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
