2012-07-15 13:39:20
Μια φωτογρφία που πονάει... Πονάει πιο πολύ τους Ελδυκάριους που υπερασπίστηκαν το στρατόπεδο το τριήμερο από 14 έως 16/8/1974, πονάει ακόμα τους συγγενείς των πεσόντων μέσα σ’ αυτό καθώς και τις οικογένειες των αγνοουμένων υπερασπιστών του. Αναμνηστική φωτογραφία Τούρκων στρατιωτών στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ αμέσως μετά την κατάληψή του (όπως αναφέρει η λεζάντα στο τουρκικό περιοδικό Αskeri Τarih - «Στρατιωτική Ιστορία»).
Οαγώνας των Κυπρίων πατριωτών να μην αφελληνιστούν, υπνωτισμένοι από τον ευκαιριακό ευδαιμονισμό και τη διεθνιστική πίεση προς τους Έλληνες Κυπρίους που ασκεί η σημερινή ηγεσία στο νησί είναι αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το Κυπριακό. Γιατί είμαι ολόψυχα στο πλευρό όλων των Κυπρίων πατριωτών, όλων των Ελλήνων της Κύπρου». Τα λόγια ανήκουν στον Κωνσταντίνο Δημητριάδη, συγγραφέα του βιβλίου «Κύπρος 1974, Η μεγάλη Προδοσία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πελασγός». Αν και οικονομολόγος με λαμπρή καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, ο συγγραφέας τόλμησε να περιγράψει με στοιχεία αυτό που συνέβη τις κρίσιμες μέρες του Ιούλη του ‘74. Αναζητώντας την ιστορική αλήθεια, ο Κ. Δημητριάδης ερεύνησε, μελέτησε και απέδωσε τις ευθύνες εκεί όπου τις βρήκε, ανεξαρτήτως προσώπων, πολιτικών παρατάξεων ή άλλων ιδεοληψιών.
Και το αποτέλεσμα του βιβλίου τον δικαιώνει. Την επόμενη Κυριακή, 22 Ιουλίου, ο συγγραφέας με τον εκδότη Ιωάννη Γιαννάκενα θα βρεθούν στην Κύπρο για να παρουσιάσουν το βιβλίο. Ο «Φιλελεύθερος» μίλησε μαζί του για την προετοιμασία, τη συγγραφή, αλλά και τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την έρευνα των ιστορικών δεδομένων.
- Ένα ακόμη βιβλίο για την εισβολή του 1974 ή νέες πτυχές ενός θέματος που έχει να δώσει ακόμη πολλά; Τι καινούργιο κομίζει το βιβλίο σας; Έχουν γραφτεί πάνω από 100 βιβλία που αναφέρονται στο Κυπριακό πρόβλημα. Πολλά εξ αυτών υπήρξαν δημιουργία πρωταγωνιστών είτε της πολιτικής, είτε της στρατιωτικής σκηνής του τόπου, τα οποία αναφέρονται άλλα στην περίοδο μετά τα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας (σ.σ. μετά το 1960) και άλλα μετά το απεχθές πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη και που κατά συνέπεια συμπεριλαμβάνουν και την περίοδο της Τουρκικής Εισβολής. Το εκ γενετής πρόβλημα με πολλά από αυτά τα βιβλία είναι το γεγονός ότι περιέχουν το στίγμα της ιδιοτέλειας. Και εξηγούμαι: αν κάποιος έλαβε μέρος με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ή υπήρξε μέλος στα κέντρα λήψης των αποφάσεων εκείνης της εποχής, ή υπήρξε κοντά στον Μακάριο ή στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, έχει έννομο συμφέρον να καλύψει ή να διογκώσει κάτι… Κάτι που θα εξωραΐσει ή θα δώσει έμφαση στο «Διά Ταύτα» που θα πρέπει να υπάρχει ως συμπέρασμα στο τέλος κάθε Ιστορικής Έρευνας. Για πολιτικούς λοιπόν ή και προσωπικούς λόγους, αυτό το «διά Ταύτα» δεν υφίσταται σε πολλά από τα εκδοθέντα για το Κυπριακό βιβλία ή καλύτερα δεν υφίσταται απέναντι σε όλους. Εγώ και κάποιοι άλλοι συγγραφείς δεν ήμασταν πρωταγωνιστές αυτών των γεγονότων, ούτε τα ζήσαμε.
Δεν ζήσαμε επίσης την ένταση αυτής της πολιτικής αντιπαράθεσης, που ξεπερνώντας τα όρια του Εθνικού Διχασμού στο νησί, οδήγησε στην τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% του εδάφους του. Οπότε δεν είχα - για να μιλήσω για τον εαυτό μου - καμιά απολύτως προσωπική δέσμευση να μην αναφέρω ότι ανακάλυψα διά της ιστορικής έρευνας, απέναντι στον οποιονδήποτε. Με τον κοινό νου, ενός απλού Έλληνα πολίτη, ερεύνησα, μελέτησα και απέδωσα σε αυτό το βιβλίο τις ευθύνες εκεί όπου τις βρήκα, ανεξαρτήτως προσώπων, πολιτικών παρατάξεων ή άλλων ιδεοληψιών. Γνωρίζω ότι αυτό δεν με έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή, αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι έκανα το καθήκον μου απέναντι στην Πατρίδα μου, στην Κύπρο και βέβαια απέναντι στην Ιστορική Αλήθεια.
- Δεδομένου ότι δεν είσαστε ιστορικός, τι σας έκανε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Μεγάλο ρόλο για να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω την έρευνα που μετά από 27 χρόνια από την έναρξή της με οδήγησε στη συγγραφή αυτού του πονήματος, έπαιξαν δύο παράγοντες: πρώτον η στάση του πατέρα μου κατά την ημέρα της Επιστράτευσης, όπου τον είδα με τα μάτια μου να διαπληκτίζεται με τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος της περιοχής μας, όταν ο δεύτερος του είπε ότι δεν επιστρατεύεται διότι είχε λευκό απολυτήριο και τον είδα περίλυπο να κλαίει μετά στο σπίτι μας γι’ αυτό. Φανταστείτε εμένα σε μια ηλικία 11 χρονών, να βλέπω τον πατέρα μου τον οποίο είχα σαν ίνδαλμά μου - 37 χρονών ήταν τότε - να κλαίει επειδή δεν τον επιστράτευαν! Ο δεύτερος λόγος ήταν όταν ξεκινώντας την επαγγελματική μου σταδιοδρομία σαν Εμπορικός Αντιπρόσωπος το 1984, ταξίδευα συχνά στην Κύπρο και τύγχανε με τους Κύπριους συνεργάτες μου να συζητούμε σε στιγμές χαλαρότητας - κύρια στο παραδοσιακά πλούσιο βραδινό τραπέζωμα - τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Διαπίστωσα με έκπληξή μου ότι αν στο τραπέζι ευρίσκονταν τρεις Κύπριοι φίλοι, για το ίδιο γεγονός άκουγα τρεις διαφορετικές εκδοχές… Και όχι μόνο αυτό. Συχνά πυκνά η συζήτηση κατέληγε σε καβγά! Άντε τώρα εσύ να καταλάβεις τι είχε γίνει τότε… Έτσι αποφάσισα να παραμερίσω τις «κραυγές» και να αναζητήσω μόνος μου την αλήθεια!
- Πώς συλλέξατε το ιστορικό σας υλικό; Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε; Άρχισα λοιπόν να διαβάζω την όχι τόσο πλούσια τότε, βιβλιογραφία που είχε γραφτεί για τα γεγονότα, κύρια από δημοσιογράφους επηρεασμένους από το κλίμα ευφορίας της Μεταπολίτευσης. Καθώς τα χρόνια περνούσαν αυτή η αρχικά περιορισμένη βιβλιογραφία εμπλουτίστηκε από βιβλία ερευνητών και πρωταγωνιστών των γεγονότων του «μαύρου καλοκαιριού του 1974», πολιτικών ή στρατιωτικών. Έτσι σιγά-σιγά έφτασα να έχω μελετήσει περίπου 80 βιβλία, πορίσματα ανακριτικών επιτροπών, πορίσματα στρατιωτικών Αρχών, χάρτες μαχών κ.λπ., να έχω λάβει πολλά στοιχεία από τις συζητήσεις μου με πολλούς βετεράνους στον ελλαδικό χώρο και στην Κύπρο, στοιχεία τα οποία μού έδωσαν εν κατακλείδι ανάγλυφη την εικόνα του τι πραγματικά έγινε τότε. Η βασική δυσκολία είναι να «αφαιμάξεις» την αλήθεια ή τις αλήθειες που υπάρχουν σε κάθε βιβλίο. Γιατί ανεξαρτήτως του σκοπού του κάθε συγγραφέα, σε κάθε βιβλίο υπάρχουν αλήθειες.
Άλλες πιο φανερές, άλλες λιγότερο. Αλλά υπάρχουν. Έγκειται πλέον στις γνώσεις του ερευνητή και τη μέγιστη δυνατή απόδοση της διορατικότητάς του να τις ανακαλύψει και αφού τις αναδείξει να τις συνθέσει ώστε να βγει ένα τελικό συμπέρασμα. Το πιο δύσκολο κομμάτι υπήρξε αυτό των συζητήσεων με βετεράνους. Εκεί όπου συνάντησα ανθρώπους με το στόμα ερμητικά κλειστό, δείγμα του πόνου που νιώθουν για εκείνες τις μέρες, άλλους χειμαρρώδεις να μου διηγούνται συμβάντα που όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων δεν τα έζησαν οι ίδιοι αλλά τα άκουσαν από… κάποιο φίλο, κάποιους που δημιούργησαν μύθους τέτοιους που να εξυπηρετούν …τα πολιτικά τους πιστεύω και άλλα πολλά παρόμοια. Βρήκα μια σχετική ημιμάθεια στο ευρύ κοινό σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Μια κουτσουρεμένη γνώση που στηρίζεται σε πολιτικές σκοπιμότητες της τελευταίας 38ετίας, σε στρεβλή παρουσίαση γεγονότων, απόκρυψη ευθυνών πάντα με γνώμονα το λεγόμενο και κακώς εννοούμενο «εθνικό συμφέρον» και βέβαια μια γνώση διανθισμένη με περισσή ιδιοτέλεια. Και αυτή η κουτσουρεμένη γνώση οδήγησε σε αδικίες. Άνθρωποι που τα ονόματά τους έπρεπε να κοσμούν δρόμους και πλατείες, κατήντησαν ζητιάνοι και τρόφιμοι ψυχιατρείων, ενώ αντίθετα κάποιοι που θα έπρεπε να αναμένουν τον «πέλεκυ της Δικαιοσύνης», να απολαμβάνουν τιμές, δόξες και συντάξεις!
Επειδή οι λαοί που δεν γνωρίζουν τα λάθη τους που έγιναν κατά την ιστορική τους διαδρομή είναι καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουν, πιστεύω ότι όλοι οι Ιστορικοί ερευνητές έχουν ιερό καθήκον να αναδείξουν την μία και μόνη Ιστορική Αλήθεια, ή έστω να την πλησιάσουν - όπως τουλάχιστον ελπίζω και εύχομαι να έχω καταφέρει εγώ!
- Ποια είναι τελικά η προδοσία που συντελέστηκε στην Κύπρο; Το αποτέλεσμα αυτής της προδοσίας το βλέπουμε σήμερα στο νησί. Πινακίδες που αναφέρουν «Αλτ - Προς Τουρκοκρατούμενη Περιοχή». Η προδοσία αυτή καθ’ αυτή είναι όλες αυτές οι πράξεις και οι ενέργειες που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Η Τουρκία έχοντας ως άλλοθι το προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, αλλά και την πρόσκληση του ιδίου σε αυτήν να δράσει (!) από το βήμα του ΟΗΕ, σε κάθε περίπτωση έκανε αυτό που επιθυμούσε και σχεδίαζε από το 1960, τη διχοτόμηση! Η Αγγλία διά των παρανόμων ενεργειών της Τουρκίας και παίζοντας τον ρόλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου», επέτυχε αυτό που επιθυμούσε πάντα, την τριχοτόμηση! Και οι Η.Π.Α. πέτυχαν αυτό που εξυπηρετεί διαχρονικά τα συμφέροντά τους. Να ελέγχουν δηλαδή την Ν.Α. λεκάνη της Μεσογείου που γειτνιάζει με την ευαίσθητη Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα να παίζουν τον ρόλο του επιδιαιτητή σε μια μακροχρόνια ατέρμονη αντιπαράθεση, που χτίστηκε de facto πάνω σε ένα καθόλα παράνομο statusστο νησί. Το πώς και γιατί κάποιοι έριξαν νερό στον μύλο της Τουρκίας, κατ’ εντολή των ΗΠΑ και της Αγγλίας, ή με ποια ανταλλάγματα ή με ποιο τρόπο ευρεθέντες εκούσια ή ακούσια υποχείρια των Μυστικών Υπηρεσιών αυτών των Κυβερνήσεων, νομίζω ότι προσπάθησα να το αναδείξω στο βιβλίο μου.
- Γράφετε πως «Στον πόλεμο για την Κύπρο, δεν κέρδισε η Τουρκία, εμείς χάσαμε». Τι εννοείτε με αυτό; Αυτό είναι το συμπέρασμά μου μετά την ανάλυση των πολεμικών γεγονότων που έλαβαν χώρα τότε. Η Ελλάδα διά της Κύπρου, έχασε τον Ιούλιο του 1974 μια μοναδική ευκαιρία να «ξεκαθαρίσει» πλήρως όλους τους λογαριασμούς της με την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου πρωτίστως του Κυπριακού. Από πλευράς Στρατηγικού σχεδιασμού και εκτέλεσης του όλου εγχειρήματος της Εισβολής, ήτοι Απόβαση-Σύνδεση με τον τ/κ θύλακα Λευκωσίας-Προώθηση και κατάληψη του 37% του Κυπριακού εδάφους, η Τουρκία δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες… Μάλλον ειρωνικά σχόλια έλαβε από ουδέτερους παρατηρητές, για το αδικαιολόγητα εμφανιζόμενο διεθνώς «αξιόμαχό της»! Απλά όλοι σχεδόν από την ελληνική πλευρά, κυρίως από τα Επιτελεία σε Αθήνα και Λευκωσία κατά τον «Αττίλα Ι» και από το Μαξίμου στην Αθήνα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, έκαναν ό,τι μπορούσαν, εκούσια και ακούσια, για να διευκολύνουν τους Τούρκους στην επιτυχία του εγχειρήματός τους! Και οι Τούρκοι με ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια, ως εκ του αποτελέσματος, τα κατάφεραν! Και τα κατάφεραν απέναντι σε ισχνά εξοπλισμένους, αποδιοργανωμένους και αφημένους στην τύχη τους, Έλληνες Στρατιωτικούς, Ελλαδίτες και Κυπρίους στο νησί.
- Αγνοούμενοι ή αγνοημένοι; Γιατί χρησιμοποιείτε αυτή τη λέξη τελικά; Το θέμα των αγνοουμένων είναι το πλέον ευαίσθητο, μετά αυτήν καθαυτή την απώλεια και τεθείσα υπό Τουρκική κατοχή του 37% του Κυπριακού εδάφους. Όμως συνεπεία του νεο-ραγιαδισμού του Μεταπολιτευτικού Ελληνικού Κράτους ο όρος αγνοούμενος αντικαταστάθηκε από τον όρο αγνοημένος. Και αυτό γιατί; Διότι παρόλο που υπήρξαν όχι μόνο ενδείξεις αλλά και αποδείξεις ότι Έλληνες αδήλωτοι αιχμάλωτοι, Ελλαδίτες και Κύπριοι ζούσαν κρατούμενοι σε φυλακές στην Τουρκία, ακόμα και κάποια χρόνια μετά την εισβολή (υπάρχουν σχετικά Απόρρητα Έγγραφα της Κυπριακής ΚΥΠ που βγήκαν στην επιφάνεια), ΟΥΔΕΙΣ εκ της Ελληνικής Κυβέρνησης έθεσε το θέμα οπουδήποτε. Μάταια οι συγγενείς τους έκαναν διαβήματα και διαμαρτύρονταν…! Έφτασαν να θεωρούνται κάτι περίπου σαν γραφικοί. Και όλα αυτά διότι οι διαχρονικά Κυβερνώντες δεν θέλησαν να διαταράξουν τη διαδικασία της δημιουργίας μιας νέας Ελληνο-Τουρκικής φιλίας! Διότι σε αντίθετη περίπτωση η Τουρκία θα βρισκόταν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση διεθνώς - κύρια απέναντι σε χώρες ευαίσθητες στα Ανθρώπινα Δικαιώματα - για να δικαιολογήσει την παράνομη κράτηση ΑΔΗΛΩΤΩΝ Αιχμαλώτων Πολέμου. Όπως λέει και ο «δάσκαλός» μου στην ιστορική έρευνα, Ιωάννης Κακολύρης, αυτοί οι αγνοούμενοι που μεταλλάχθηκαν σε αγνοηθέντες, σίγουρα σήμερα δεν θα ζουν. Οι Τούρκοι για να εξαλείψουν αυτό το βάρβαρο ατόπημά τους, σίγουρα θα εξαφάνισαν κάθε απόδειξη ύπαρξής τους που θα μπορούσε να τους δημιουργήσει προβλήματα στο μέλλον. Και αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει για πάντα όλες τις Ελληνικές Κυβερνήσεις.
- Ποιο θέμα ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο να διαχειριστείτε; Αυτό που σας συγκίνησε περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ήταν οι πρώτες ώρες της Απόβασης. Τα τραγικά λάθη. Η ξεκάθαρη προδοσία του Α/ΕΔ των Αθηνών. Ξέρετε ήταν τόσο απλό να ρίξουμε τους Τούρκους στη θάλασσα, να τους κάνουμε να ξεχάσουν την υπόθεση «Κύπρος» για πολλές δεκαετίες και τότε δικαιολογημένα να εντάξουμε την Κύπρο στον Εθνικό κορμό. Βλέποντας στον χάρτη διαστάσεων 1,5m Χ1,0m που χρησιμοποίησα στην έρευνά μου, τη θέση των μονάδων της Ε.Φ. παρόλα τα μειονεκτήματά τους σε οπλισμό, στελέχωση κ.λπ., φαίνεται ξεκάθαρα ότι αν στην ηγεσία του Γ.Ε.Ε.Φ. υπήρχε ένας Ηγέτης πατριώτης, χωρίς ξεδιάντροπα υπηρεσιακή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, χωρίς προδοτικές διαθέσεις, έστω και Λοχαγός, σίγουρα θα είχε δώσει τις κατάλληλες οδηγίες και διαταγές, αγνοώντας όπου έπρεπε το προδοτικό Γενικό Επιτελείο των Αθηνών και οι Τούρκοι θα είχαν πάθει το μεγαλύτερο μακελειό της Ιστορίας τους. Είναι πραγματικά συγκινητικός ο αγώνας των ηγητόρων της πρώτης γραμμής, όπως του «Λεωνίδα της Κερύνειας» Αντισυνταγματάρχη Π. Κουρούπη. Έμεινε εκεί να φυλάττει Θερμοπύλες γνωρίζοντας ότι τελικά «οι Μήδοι θα περάσουν»!
- Αλήθεια, ποιες ήταν οι αντιδράσεις Κυπρίων και Ελλαδιτών στο βιβλίο σας; Εδώ πρέπει να πω ότι έκανα παντού εχθρούς! Διότι για εμένα δεν υπάρχουν «Ιερές Αγελάδες» ούτε στην Πολιτική αλλά ούτε και στη Στρατιωτική σκηνή. Και ανέφερα τις ευθύνες όπου τις βρήκα. Αυτό βέβαια άγγιξε και «Εθνάρχες» και κοντινούς συνεργάτες τους που κάποιοι τους έχουν σε κάδρο στο εικονοστάσι της πολιτικής τους ιδεοληψίας. Οποιαδήποτε δηλαδή νύξη εναντίον τους καθιστούσε την έρευνά μου «απαράδεκτη» και εμένα «εχθρό»!
Αυτό όμως σε συνδυασμό με την έλλειψη τεκμηριωμένων επιχειρημάτων εναντίον μου, αποδεικνύει ότι πέτυχα τον στόχο μου, που ήταν να ταρακουνήσω συνειδήσεις πλησιάζοντας την Ιστορική Αλήθεια.
Μεγάλη χαρά μού έδωσε η διαπίστωση, ότι πάρα πολλοί νέοι, χωρίς γενικά προκαταλήψεις, προσωπολατρίες και κομματικά ή πολιτικά απωθημένα, το αγκάλιασαν και τους είδα στα διάφορα phora στο διαδίκτυο να αναφέρονται σε αυτό με τα καλύτερα λόγια. Όπως μέγιστη τιμή υπήρξε για μένα η εγκωμιαστική αναφορά των Βετεράνων της Κύπρου, των συγγενών των αγνοηθέντων-αγνοουμένων Ελλαδιτών σε αυτό αλλά και οι έπαινοι που έλαβε εκ μέρους κάποιων υψηλόβαθμων Αξιωματικών ε.α. σήμερα, που υπηρέτησαν τότε ως Κατώτεροι ή Ανώτεροι (πχ. ο Στρατηγός Δημήτριος Αλευρομάγειρος). Σε ό,τι αφορά την Κύπρο ακόμα δεν είχα πολλές αντιδράσεις διότι το βιβλίο μου ακόμα δεν παρουσιάστηκε στο νησί. Η παρουσίασή του προγραμματίστηκε στη Λευκωσία για την 22/7/12 με πρωτοβουλία μέρους των Νέων της Κύπρου.
- Είσαστε ένας άνθρωπος της αγοράς, που γνωρίζει «από μέσα» τους οίκους αξιολόγησης που εμείς τώρα μάθαμε. Πώς θα περιγράφατε την «περιήγησή» σας στα ιστορικά αρχεία; Είναι χρήσιμη η μελέτη της ιστορίας μας; Η ιστορία διδάσκει, ότι κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν… Αυτό είναι το ρητό μου. Λάθη, εγκληματικές παραλείψεις, μισαλλοδοξία, προδοσίες, ιδιοτέλεια, επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά… Είμαστε πλέον «προβλέψιμοι» !!!!
3.000 χρόνια κάνουμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες παραλείψεις, εμφανίζουμε την ίδια μισαλλοδοξία, τις ίδιες προδοσίες, την ίδια ιδιοτέλεια, εν μέσω πράξεων ενεργειών ηρώων, μαρτύρων, νενέκων και «εφιαλτών» του Έθνους μας! Στη ράτσα μας δεν επήλθε καμιά επιμειξία με άλλον λαό διαχρονικά! Αυτό τεκμηριώνεται όχι από τα γενετικά εργαστήρια… Από την απλή μελέτη της Ιστορίας και μόνον !!!! Αρκεί κάποιος να μελετήσει την Αρχαία Ιστορία μας και αυτόματα μάς έχει μάθει όπως λένε λαϊκά: «απέξω κι ανακατωτά!»
Ποιός είναι ο Κώστας Δημητριάδης
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕστις φτωχογειτονιές του Πειραιά στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ‘60. Σπούδασε Οικονομικά και εργάσθηκε επί σειρά ετών ως υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής.
Ο συγγραφέας είναι παντρεμένος, πατέρας τριών παιδιών, ζει και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας στον Πειραιά. Έχει ήδη ξεκινήσει μια μεγάλη ιστορική έρευνα για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή. Στις 22 Ιουλίου, την επόμενη Κυριακή, το βιβλίο θα παρουσιαστεί και στην Κύπρο.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ - Ως γνώστης των οικονομικών, πώς κρίνετε την κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο; Και οι δύο Κρατικές οντότητες του Έθνους μας, δέχονται μια εξοντωτική επίθεση από πλευράς των «Εμπόρων των Εθνών». Μόνο που πλέον αυτή η επίθεση δεν γίνεται με τανκς και αεροπλάνα όπως το 1940 ή το 1974, αλλά με spreads…και cds! Ο χώρος που βρίσκεται το Ελληνικό αρχιπέλαγος, μέρος του οποίου είναι και η Κύπρος, είναι πολύ ενδιαφέρων για όλους και από στρατηγικής αλλά και από οικονομικής πλευράς. Και για να γίνει εκμεταλλεύσιμο από «τρίτους» πρέπει ο Ελληνισμός να βάλει το κεφάλι κάτω… Να βυθιστεί στην κατάθλιψη, ώστε να μειωθούν οι αντοχές του και η διάθεσή του για αντίστασηαντίδραση… Αλλά όμως όπως λέει και το τραγούδι «Λογαριάσατε λάθος…». Είμαι αισιόδοξος ότι οι Έλληνες, στη μητροπολιτική χώρα και την Κύπρο, θα τα καταφέρουμε στο τέλος, με μία προϋπόθεση: να ξεπεράσουμε τον κακό εαυτό μας και να απομονώσουμε τους διεκπεραιωτές της διαχρονικής προδοσίας του Έθνους μας!
http://www.philenews.com/digital/
Οαγώνας των Κυπρίων πατριωτών να μην αφελληνιστούν, υπνωτισμένοι από τον ευκαιριακό ευδαιμονισμό και τη διεθνιστική πίεση προς τους Έλληνες Κυπρίους που ασκεί η σημερινή ηγεσία στο νησί είναι αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το Κυπριακό. Γιατί είμαι ολόψυχα στο πλευρό όλων των Κυπρίων πατριωτών, όλων των Ελλήνων της Κύπρου». Τα λόγια ανήκουν στον Κωνσταντίνο Δημητριάδη, συγγραφέα του βιβλίου «Κύπρος 1974, Η μεγάλη Προδοσία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πελασγός». Αν και οικονομολόγος με λαμπρή καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, ο συγγραφέας τόλμησε να περιγράψει με στοιχεία αυτό που συνέβη τις κρίσιμες μέρες του Ιούλη του ‘74. Αναζητώντας την ιστορική αλήθεια, ο Κ. Δημητριάδης ερεύνησε, μελέτησε και απέδωσε τις ευθύνες εκεί όπου τις βρήκε, ανεξαρτήτως προσώπων, πολιτικών παρατάξεων ή άλλων ιδεοληψιών.
Και το αποτέλεσμα του βιβλίου τον δικαιώνει. Την επόμενη Κυριακή, 22 Ιουλίου, ο συγγραφέας με τον εκδότη Ιωάννη Γιαννάκενα θα βρεθούν στην Κύπρο για να παρουσιάσουν το βιβλίο. Ο «Φιλελεύθερος» μίλησε μαζί του για την προετοιμασία, τη συγγραφή, αλλά και τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την έρευνα των ιστορικών δεδομένων.
- Ένα ακόμη βιβλίο για την εισβολή του 1974 ή νέες πτυχές ενός θέματος που έχει να δώσει ακόμη πολλά; Τι καινούργιο κομίζει το βιβλίο σας; Έχουν γραφτεί πάνω από 100 βιβλία που αναφέρονται στο Κυπριακό πρόβλημα. Πολλά εξ αυτών υπήρξαν δημιουργία πρωταγωνιστών είτε της πολιτικής, είτε της στρατιωτικής σκηνής του τόπου, τα οποία αναφέρονται άλλα στην περίοδο μετά τα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας (σ.σ. μετά το 1960) και άλλα μετά το απεχθές πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη και που κατά συνέπεια συμπεριλαμβάνουν και την περίοδο της Τουρκικής Εισβολής. Το εκ γενετής πρόβλημα με πολλά από αυτά τα βιβλία είναι το γεγονός ότι περιέχουν το στίγμα της ιδιοτέλειας. Και εξηγούμαι: αν κάποιος έλαβε μέρος με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ή υπήρξε μέλος στα κέντρα λήψης των αποφάσεων εκείνης της εποχής, ή υπήρξε κοντά στον Μακάριο ή στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, έχει έννομο συμφέρον να καλύψει ή να διογκώσει κάτι… Κάτι που θα εξωραΐσει ή θα δώσει έμφαση στο «Διά Ταύτα» που θα πρέπει να υπάρχει ως συμπέρασμα στο τέλος κάθε Ιστορικής Έρευνας. Για πολιτικούς λοιπόν ή και προσωπικούς λόγους, αυτό το «διά Ταύτα» δεν υφίσταται σε πολλά από τα εκδοθέντα για το Κυπριακό βιβλία ή καλύτερα δεν υφίσταται απέναντι σε όλους. Εγώ και κάποιοι άλλοι συγγραφείς δεν ήμασταν πρωταγωνιστές αυτών των γεγονότων, ούτε τα ζήσαμε.
Δεν ζήσαμε επίσης την ένταση αυτής της πολιτικής αντιπαράθεσης, που ξεπερνώντας τα όρια του Εθνικού Διχασμού στο νησί, οδήγησε στην τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% του εδάφους του. Οπότε δεν είχα - για να μιλήσω για τον εαυτό μου - καμιά απολύτως προσωπική δέσμευση να μην αναφέρω ότι ανακάλυψα διά της ιστορικής έρευνας, απέναντι στον οποιονδήποτε. Με τον κοινό νου, ενός απλού Έλληνα πολίτη, ερεύνησα, μελέτησα και απέδωσα σε αυτό το βιβλίο τις ευθύνες εκεί όπου τις βρήκα, ανεξαρτήτως προσώπων, πολιτικών παρατάξεων ή άλλων ιδεοληψιών. Γνωρίζω ότι αυτό δεν με έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή, αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι έκανα το καθήκον μου απέναντι στην Πατρίδα μου, στην Κύπρο και βέβαια απέναντι στην Ιστορική Αλήθεια.
- Δεδομένου ότι δεν είσαστε ιστορικός, τι σας έκανε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Μεγάλο ρόλο για να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω την έρευνα που μετά από 27 χρόνια από την έναρξή της με οδήγησε στη συγγραφή αυτού του πονήματος, έπαιξαν δύο παράγοντες: πρώτον η στάση του πατέρα μου κατά την ημέρα της Επιστράτευσης, όπου τον είδα με τα μάτια μου να διαπληκτίζεται με τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος της περιοχής μας, όταν ο δεύτερος του είπε ότι δεν επιστρατεύεται διότι είχε λευκό απολυτήριο και τον είδα περίλυπο να κλαίει μετά στο σπίτι μας γι’ αυτό. Φανταστείτε εμένα σε μια ηλικία 11 χρονών, να βλέπω τον πατέρα μου τον οποίο είχα σαν ίνδαλμά μου - 37 χρονών ήταν τότε - να κλαίει επειδή δεν τον επιστράτευαν! Ο δεύτερος λόγος ήταν όταν ξεκινώντας την επαγγελματική μου σταδιοδρομία σαν Εμπορικός Αντιπρόσωπος το 1984, ταξίδευα συχνά στην Κύπρο και τύγχανε με τους Κύπριους συνεργάτες μου να συζητούμε σε στιγμές χαλαρότητας - κύρια στο παραδοσιακά πλούσιο βραδινό τραπέζωμα - τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Διαπίστωσα με έκπληξή μου ότι αν στο τραπέζι ευρίσκονταν τρεις Κύπριοι φίλοι, για το ίδιο γεγονός άκουγα τρεις διαφορετικές εκδοχές… Και όχι μόνο αυτό. Συχνά πυκνά η συζήτηση κατέληγε σε καβγά! Άντε τώρα εσύ να καταλάβεις τι είχε γίνει τότε… Έτσι αποφάσισα να παραμερίσω τις «κραυγές» και να αναζητήσω μόνος μου την αλήθεια!
- Πώς συλλέξατε το ιστορικό σας υλικό; Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε; Άρχισα λοιπόν να διαβάζω την όχι τόσο πλούσια τότε, βιβλιογραφία που είχε γραφτεί για τα γεγονότα, κύρια από δημοσιογράφους επηρεασμένους από το κλίμα ευφορίας της Μεταπολίτευσης. Καθώς τα χρόνια περνούσαν αυτή η αρχικά περιορισμένη βιβλιογραφία εμπλουτίστηκε από βιβλία ερευνητών και πρωταγωνιστών των γεγονότων του «μαύρου καλοκαιριού του 1974», πολιτικών ή στρατιωτικών. Έτσι σιγά-σιγά έφτασα να έχω μελετήσει περίπου 80 βιβλία, πορίσματα ανακριτικών επιτροπών, πορίσματα στρατιωτικών Αρχών, χάρτες μαχών κ.λπ., να έχω λάβει πολλά στοιχεία από τις συζητήσεις μου με πολλούς βετεράνους στον ελλαδικό χώρο και στην Κύπρο, στοιχεία τα οποία μού έδωσαν εν κατακλείδι ανάγλυφη την εικόνα του τι πραγματικά έγινε τότε. Η βασική δυσκολία είναι να «αφαιμάξεις» την αλήθεια ή τις αλήθειες που υπάρχουν σε κάθε βιβλίο. Γιατί ανεξαρτήτως του σκοπού του κάθε συγγραφέα, σε κάθε βιβλίο υπάρχουν αλήθειες.
Άλλες πιο φανερές, άλλες λιγότερο. Αλλά υπάρχουν. Έγκειται πλέον στις γνώσεις του ερευνητή και τη μέγιστη δυνατή απόδοση της διορατικότητάς του να τις ανακαλύψει και αφού τις αναδείξει να τις συνθέσει ώστε να βγει ένα τελικό συμπέρασμα. Το πιο δύσκολο κομμάτι υπήρξε αυτό των συζητήσεων με βετεράνους. Εκεί όπου συνάντησα ανθρώπους με το στόμα ερμητικά κλειστό, δείγμα του πόνου που νιώθουν για εκείνες τις μέρες, άλλους χειμαρρώδεις να μου διηγούνται συμβάντα που όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων δεν τα έζησαν οι ίδιοι αλλά τα άκουσαν από… κάποιο φίλο, κάποιους που δημιούργησαν μύθους τέτοιους που να εξυπηρετούν …τα πολιτικά τους πιστεύω και άλλα πολλά παρόμοια. Βρήκα μια σχετική ημιμάθεια στο ευρύ κοινό σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Μια κουτσουρεμένη γνώση που στηρίζεται σε πολιτικές σκοπιμότητες της τελευταίας 38ετίας, σε στρεβλή παρουσίαση γεγονότων, απόκρυψη ευθυνών πάντα με γνώμονα το λεγόμενο και κακώς εννοούμενο «εθνικό συμφέρον» και βέβαια μια γνώση διανθισμένη με περισσή ιδιοτέλεια. Και αυτή η κουτσουρεμένη γνώση οδήγησε σε αδικίες. Άνθρωποι που τα ονόματά τους έπρεπε να κοσμούν δρόμους και πλατείες, κατήντησαν ζητιάνοι και τρόφιμοι ψυχιατρείων, ενώ αντίθετα κάποιοι που θα έπρεπε να αναμένουν τον «πέλεκυ της Δικαιοσύνης», να απολαμβάνουν τιμές, δόξες και συντάξεις!
Επειδή οι λαοί που δεν γνωρίζουν τα λάθη τους που έγιναν κατά την ιστορική τους διαδρομή είναι καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουν, πιστεύω ότι όλοι οι Ιστορικοί ερευνητές έχουν ιερό καθήκον να αναδείξουν την μία και μόνη Ιστορική Αλήθεια, ή έστω να την πλησιάσουν - όπως τουλάχιστον ελπίζω και εύχομαι να έχω καταφέρει εγώ!
- Ποια είναι τελικά η προδοσία που συντελέστηκε στην Κύπρο; Το αποτέλεσμα αυτής της προδοσίας το βλέπουμε σήμερα στο νησί. Πινακίδες που αναφέρουν «Αλτ - Προς Τουρκοκρατούμενη Περιοχή». Η προδοσία αυτή καθ’ αυτή είναι όλες αυτές οι πράξεις και οι ενέργειες που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Η Τουρκία έχοντας ως άλλοθι το προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, αλλά και την πρόσκληση του ιδίου σε αυτήν να δράσει (!) από το βήμα του ΟΗΕ, σε κάθε περίπτωση έκανε αυτό που επιθυμούσε και σχεδίαζε από το 1960, τη διχοτόμηση! Η Αγγλία διά των παρανόμων ενεργειών της Τουρκίας και παίζοντας τον ρόλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου», επέτυχε αυτό που επιθυμούσε πάντα, την τριχοτόμηση! Και οι Η.Π.Α. πέτυχαν αυτό που εξυπηρετεί διαχρονικά τα συμφέροντά τους. Να ελέγχουν δηλαδή την Ν.Α. λεκάνη της Μεσογείου που γειτνιάζει με την ευαίσθητη Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα να παίζουν τον ρόλο του επιδιαιτητή σε μια μακροχρόνια ατέρμονη αντιπαράθεση, που χτίστηκε de facto πάνω σε ένα καθόλα παράνομο statusστο νησί. Το πώς και γιατί κάποιοι έριξαν νερό στον μύλο της Τουρκίας, κατ’ εντολή των ΗΠΑ και της Αγγλίας, ή με ποια ανταλλάγματα ή με ποιο τρόπο ευρεθέντες εκούσια ή ακούσια υποχείρια των Μυστικών Υπηρεσιών αυτών των Κυβερνήσεων, νομίζω ότι προσπάθησα να το αναδείξω στο βιβλίο μου.
- Γράφετε πως «Στον πόλεμο για την Κύπρο, δεν κέρδισε η Τουρκία, εμείς χάσαμε». Τι εννοείτε με αυτό; Αυτό είναι το συμπέρασμά μου μετά την ανάλυση των πολεμικών γεγονότων που έλαβαν χώρα τότε. Η Ελλάδα διά της Κύπρου, έχασε τον Ιούλιο του 1974 μια μοναδική ευκαιρία να «ξεκαθαρίσει» πλήρως όλους τους λογαριασμούς της με την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου πρωτίστως του Κυπριακού. Από πλευράς Στρατηγικού σχεδιασμού και εκτέλεσης του όλου εγχειρήματος της Εισβολής, ήτοι Απόβαση-Σύνδεση με τον τ/κ θύλακα Λευκωσίας-Προώθηση και κατάληψη του 37% του Κυπριακού εδάφους, η Τουρκία δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες… Μάλλον ειρωνικά σχόλια έλαβε από ουδέτερους παρατηρητές, για το αδικαιολόγητα εμφανιζόμενο διεθνώς «αξιόμαχό της»! Απλά όλοι σχεδόν από την ελληνική πλευρά, κυρίως από τα Επιτελεία σε Αθήνα και Λευκωσία κατά τον «Αττίλα Ι» και από το Μαξίμου στην Αθήνα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, έκαναν ό,τι μπορούσαν, εκούσια και ακούσια, για να διευκολύνουν τους Τούρκους στην επιτυχία του εγχειρήματός τους! Και οι Τούρκοι με ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια, ως εκ του αποτελέσματος, τα κατάφεραν! Και τα κατάφεραν απέναντι σε ισχνά εξοπλισμένους, αποδιοργανωμένους και αφημένους στην τύχη τους, Έλληνες Στρατιωτικούς, Ελλαδίτες και Κυπρίους στο νησί.
- Αγνοούμενοι ή αγνοημένοι; Γιατί χρησιμοποιείτε αυτή τη λέξη τελικά; Το θέμα των αγνοουμένων είναι το πλέον ευαίσθητο, μετά αυτήν καθαυτή την απώλεια και τεθείσα υπό Τουρκική κατοχή του 37% του Κυπριακού εδάφους. Όμως συνεπεία του νεο-ραγιαδισμού του Μεταπολιτευτικού Ελληνικού Κράτους ο όρος αγνοούμενος αντικαταστάθηκε από τον όρο αγνοημένος. Και αυτό γιατί; Διότι παρόλο που υπήρξαν όχι μόνο ενδείξεις αλλά και αποδείξεις ότι Έλληνες αδήλωτοι αιχμάλωτοι, Ελλαδίτες και Κύπριοι ζούσαν κρατούμενοι σε φυλακές στην Τουρκία, ακόμα και κάποια χρόνια μετά την εισβολή (υπάρχουν σχετικά Απόρρητα Έγγραφα της Κυπριακής ΚΥΠ που βγήκαν στην επιφάνεια), ΟΥΔΕΙΣ εκ της Ελληνικής Κυβέρνησης έθεσε το θέμα οπουδήποτε. Μάταια οι συγγενείς τους έκαναν διαβήματα και διαμαρτύρονταν…! Έφτασαν να θεωρούνται κάτι περίπου σαν γραφικοί. Και όλα αυτά διότι οι διαχρονικά Κυβερνώντες δεν θέλησαν να διαταράξουν τη διαδικασία της δημιουργίας μιας νέας Ελληνο-Τουρκικής φιλίας! Διότι σε αντίθετη περίπτωση η Τουρκία θα βρισκόταν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση διεθνώς - κύρια απέναντι σε χώρες ευαίσθητες στα Ανθρώπινα Δικαιώματα - για να δικαιολογήσει την παράνομη κράτηση ΑΔΗΛΩΤΩΝ Αιχμαλώτων Πολέμου. Όπως λέει και ο «δάσκαλός» μου στην ιστορική έρευνα, Ιωάννης Κακολύρης, αυτοί οι αγνοούμενοι που μεταλλάχθηκαν σε αγνοηθέντες, σίγουρα σήμερα δεν θα ζουν. Οι Τούρκοι για να εξαλείψουν αυτό το βάρβαρο ατόπημά τους, σίγουρα θα εξαφάνισαν κάθε απόδειξη ύπαρξής τους που θα μπορούσε να τους δημιουργήσει προβλήματα στο μέλλον. Και αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει για πάντα όλες τις Ελληνικές Κυβερνήσεις.
- Ποιο θέμα ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο να διαχειριστείτε; Αυτό που σας συγκίνησε περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ήταν οι πρώτες ώρες της Απόβασης. Τα τραγικά λάθη. Η ξεκάθαρη προδοσία του Α/ΕΔ των Αθηνών. Ξέρετε ήταν τόσο απλό να ρίξουμε τους Τούρκους στη θάλασσα, να τους κάνουμε να ξεχάσουν την υπόθεση «Κύπρος» για πολλές δεκαετίες και τότε δικαιολογημένα να εντάξουμε την Κύπρο στον Εθνικό κορμό. Βλέποντας στον χάρτη διαστάσεων 1,5m Χ1,0m που χρησιμοποίησα στην έρευνά μου, τη θέση των μονάδων της Ε.Φ. παρόλα τα μειονεκτήματά τους σε οπλισμό, στελέχωση κ.λπ., φαίνεται ξεκάθαρα ότι αν στην ηγεσία του Γ.Ε.Ε.Φ. υπήρχε ένας Ηγέτης πατριώτης, χωρίς ξεδιάντροπα υπηρεσιακή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, χωρίς προδοτικές διαθέσεις, έστω και Λοχαγός, σίγουρα θα είχε δώσει τις κατάλληλες οδηγίες και διαταγές, αγνοώντας όπου έπρεπε το προδοτικό Γενικό Επιτελείο των Αθηνών και οι Τούρκοι θα είχαν πάθει το μεγαλύτερο μακελειό της Ιστορίας τους. Είναι πραγματικά συγκινητικός ο αγώνας των ηγητόρων της πρώτης γραμμής, όπως του «Λεωνίδα της Κερύνειας» Αντισυνταγματάρχη Π. Κουρούπη. Έμεινε εκεί να φυλάττει Θερμοπύλες γνωρίζοντας ότι τελικά «οι Μήδοι θα περάσουν»!
- Αλήθεια, ποιες ήταν οι αντιδράσεις Κυπρίων και Ελλαδιτών στο βιβλίο σας; Εδώ πρέπει να πω ότι έκανα παντού εχθρούς! Διότι για εμένα δεν υπάρχουν «Ιερές Αγελάδες» ούτε στην Πολιτική αλλά ούτε και στη Στρατιωτική σκηνή. Και ανέφερα τις ευθύνες όπου τις βρήκα. Αυτό βέβαια άγγιξε και «Εθνάρχες» και κοντινούς συνεργάτες τους που κάποιοι τους έχουν σε κάδρο στο εικονοστάσι της πολιτικής τους ιδεοληψίας. Οποιαδήποτε δηλαδή νύξη εναντίον τους καθιστούσε την έρευνά μου «απαράδεκτη» και εμένα «εχθρό»!
Αυτό όμως σε συνδυασμό με την έλλειψη τεκμηριωμένων επιχειρημάτων εναντίον μου, αποδεικνύει ότι πέτυχα τον στόχο μου, που ήταν να ταρακουνήσω συνειδήσεις πλησιάζοντας την Ιστορική Αλήθεια.
Μεγάλη χαρά μού έδωσε η διαπίστωση, ότι πάρα πολλοί νέοι, χωρίς γενικά προκαταλήψεις, προσωπολατρίες και κομματικά ή πολιτικά απωθημένα, το αγκάλιασαν και τους είδα στα διάφορα phora στο διαδίκτυο να αναφέρονται σε αυτό με τα καλύτερα λόγια. Όπως μέγιστη τιμή υπήρξε για μένα η εγκωμιαστική αναφορά των Βετεράνων της Κύπρου, των συγγενών των αγνοηθέντων-αγνοουμένων Ελλαδιτών σε αυτό αλλά και οι έπαινοι που έλαβε εκ μέρους κάποιων υψηλόβαθμων Αξιωματικών ε.α. σήμερα, που υπηρέτησαν τότε ως Κατώτεροι ή Ανώτεροι (πχ. ο Στρατηγός Δημήτριος Αλευρομάγειρος). Σε ό,τι αφορά την Κύπρο ακόμα δεν είχα πολλές αντιδράσεις διότι το βιβλίο μου ακόμα δεν παρουσιάστηκε στο νησί. Η παρουσίασή του προγραμματίστηκε στη Λευκωσία για την 22/7/12 με πρωτοβουλία μέρους των Νέων της Κύπρου.
- Είσαστε ένας άνθρωπος της αγοράς, που γνωρίζει «από μέσα» τους οίκους αξιολόγησης που εμείς τώρα μάθαμε. Πώς θα περιγράφατε την «περιήγησή» σας στα ιστορικά αρχεία; Είναι χρήσιμη η μελέτη της ιστορίας μας; Η ιστορία διδάσκει, ότι κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν… Αυτό είναι το ρητό μου. Λάθη, εγκληματικές παραλείψεις, μισαλλοδοξία, προδοσίες, ιδιοτέλεια, επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά… Είμαστε πλέον «προβλέψιμοι» !!!!
3.000 χρόνια κάνουμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες παραλείψεις, εμφανίζουμε την ίδια μισαλλοδοξία, τις ίδιες προδοσίες, την ίδια ιδιοτέλεια, εν μέσω πράξεων ενεργειών ηρώων, μαρτύρων, νενέκων και «εφιαλτών» του Έθνους μας! Στη ράτσα μας δεν επήλθε καμιά επιμειξία με άλλον λαό διαχρονικά! Αυτό τεκμηριώνεται όχι από τα γενετικά εργαστήρια… Από την απλή μελέτη της Ιστορίας και μόνον !!!! Αρκεί κάποιος να μελετήσει την Αρχαία Ιστορία μας και αυτόματα μάς έχει μάθει όπως λένε λαϊκά: «απέξω κι ανακατωτά!»
Ποιός είναι ο Κώστας Δημητριάδης
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕστις φτωχογειτονιές του Πειραιά στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ‘60. Σπούδασε Οικονομικά και εργάσθηκε επί σειρά ετών ως υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής.
Ο συγγραφέας είναι παντρεμένος, πατέρας τριών παιδιών, ζει και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας στον Πειραιά. Έχει ήδη ξεκινήσει μια μεγάλη ιστορική έρευνα για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή. Στις 22 Ιουλίου, την επόμενη Κυριακή, το βιβλίο θα παρουσιαστεί και στην Κύπρο.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ - Ως γνώστης των οικονομικών, πώς κρίνετε την κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο; Και οι δύο Κρατικές οντότητες του Έθνους μας, δέχονται μια εξοντωτική επίθεση από πλευράς των «Εμπόρων των Εθνών». Μόνο που πλέον αυτή η επίθεση δεν γίνεται με τανκς και αεροπλάνα όπως το 1940 ή το 1974, αλλά με spreads…και cds! Ο χώρος που βρίσκεται το Ελληνικό αρχιπέλαγος, μέρος του οποίου είναι και η Κύπρος, είναι πολύ ενδιαφέρων για όλους και από στρατηγικής αλλά και από οικονομικής πλευράς. Και για να γίνει εκμεταλλεύσιμο από «τρίτους» πρέπει ο Ελληνισμός να βάλει το κεφάλι κάτω… Να βυθιστεί στην κατάθλιψη, ώστε να μειωθούν οι αντοχές του και η διάθεσή του για αντίστασηαντίδραση… Αλλά όμως όπως λέει και το τραγούδι «Λογαριάσατε λάθος…». Είμαι αισιόδοξος ότι οι Έλληνες, στη μητροπολιτική χώρα και την Κύπρο, θα τα καταφέρουμε στο τέλος, με μία προϋπόθεση: να ξεπεράσουμε τον κακό εαυτό μας και να απομονώσουμε τους διεκπεραιωτές της διαχρονικής προδοσίας του Έθνους μας!
http://www.philenews.com/digital/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένας 30χρονος, ο δεύτερος των ληστών στο εργαστήριο χρυσοχοϊας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μην ανησυχείτε. Ο Σαμαράς έχει ισοδύναμα.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
