2012-07-18 10:11:13
της Ελίνας Γαληνού
Η βίαιη ανατροπή της τελευταίας διετίας, δεν θα μπορούσε να περάσει ανώδυνα για την κοινωνία μας. Για πολλούς και διάφορους λόγους-ευνόητοι οι περισσότεροι-δεν γινόταν ο κόσμος να είναι ευχαριστημένος, ούτε κάν να παραμείνει αδιάφορος με όσα συμβαίνουν.
Και εάν τα αίτια δυστυχίας για τον καθένα, είναι διαφορετικά, οπωσδήποτε υπάρχουν μερικά κοινά, όπως η έντονη αίσθηση βιασμού του ελληνικού λαού από ξένους παράγοντες.
Γνωρίζουμε ότι η αυτοκτονία, είναι η ύστατη πράξη απελπισίας του ζώντος, ο οποίος υπό το βάρος αναπάντεχης δυσφορίας, στρέφεται εναντίον της ίδιας του της φύσης και αυτοχειριάζεται. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ωθείται ν΄απαρνηθεί την φύση του. Το φαινόμενο αυτό, πρωτοφανές σε συχνότητα και έκταση πλέον για την Ελλάδα, δεν υποδηλώνει μόνο την βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο λαός από τους δανειστές και τα Μνημόνια. Υποδηλώνει και μια πικρή αλήθεια, η οποία δυστυχώς αφορά μονάχα την κοινωνία μας και την ανύπαρκτη συνοχή μεταξύ των μελών της...Η μάλλον, την παντελή απουσία ουσιαστικής αλληλεγγύης, όχι μόνο μεταξύ των αγνώστων αλλά και των υποτιθέμενων φίλων..
Θα μου πείτε τώρα, τι να πείς στον διπλανό σου, όταν έρχεται και σου λέει "αύριο το σπίτι μου βγαίνει στον πλειστηριασμό"; Το πιθανότερο είναι ότι όταν ακούει κάποιος για χρέη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, κοιτάει τον απέναντι σαν ζόμπυ. Διότι η εύρεση τόσων χρημάτων ώστε να ξαλαφρώσεις τον συνάνθρωπό σου από τα χρέη, είναι μάλλον απίθανο σενάριο...Οι περισσότεροι δεν έχουν, ή βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση. Οι λιγότεροι που έχουν, πού να τους πλησιάσεις. Μπορείς όμως να δώσεις τουλάχιστον ένα στίγμα ότι είσαι δίπλα του και όχι αδιάφορος προς το πρόβλημά του. Για να μη νιώθει ότι είναι μόνος και αβοήθητος...
Δεν είναι τα πάντα ζήτημα χρημάτων, ούτε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα απορρέουν από εκεί. Βεβαίως, σ΄αυτή τη φάση, το πρόβλημα χρημάτων κατέχει την κεντρική θέση στη ζωή μας, διότι έτσι μας το επέβαλλαν οι αγορές. Υπήρξε όμως και μακρά περίοδος οικονομικής ηρεμίας, έστω και επίπλασης. Υπήρξαν και άλλα προηγούμενα χρόνια, όπου δεν είχαμε το φάσμα της χρεωκοπίας να επισείεται συνεχώς σαν απειλή πάνω από τα κεφάλια μας. Αυτά τα χρόνια όμως, χάθηκαν άδικα και δεν αξιοποιήθηκαν κοινωνικά, ώστε η κοινωνία να χτίσει μια συνοχή μέσω στέρεων δεσμών, στους οποίους σήμερα θα μπορούσε να βρεί αποκούμπι..
Ημασταν μια κοινωνία ευδαιμονική ως επί το πλείστον και αρκετά αδιάφορη προς την πραγματική έννοια αλληλεγγύης. Η φιλανθρωπία συνδέθηκε με την έννοια της κοινωνικής αυτοπροβολής ανερχομένων οικονομικά μελών της, τα οποία κυνηγούσαν τους δημοσιογράφους και τις κοσμικές στήλες, για να διαφημίσουν ένα "κάτι" που πρόσφεραν εντελώς επιλεκτικά στους συνανθρώπους τους. Ενα "κάτι" που σε άλλες εποχές, αποτελούσε αυτονόητη υποχρέωση όχι μόνο των πλουσίων αλλά και των απλών ανθρώπων προς τους ευπαθείς...Πρόγονοί μας που έγραψαν ή διηγήθηκαν τις ιστορίες τους, μιλούν για εποχές στις οποίες οι άνθρωποι βίωναν απίστευτες τραγωδίες. Η Ελλάδα είδε τη Μικρασιατική καταστροφή, οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο ήρθαν στη χώρα για να αρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή, σε χρόνους αβέβαιους, με πολέμους και φτώχεια... Οι Ελληνες έζησαν δράματα στην Κατοχή, τον Εμφύλιο, ξεριζώθηκαν από τους τόπους τους, παιδιά μεγάλωσαν ορφανά, γυναίκες έμειναν νεαρές χήρες χωρίς ούτε μια σύνταξη ή βιβλιάριο υγείας. Οι καταστροφές και οι ανατροπές, ήταν αλίμονο αμέτρητες σ΄αυτόν τον τόπο σε χρόνια, όχι και τόσο μακρινά από τα τωρινά Τότε όμως οι αυτοκτονίες ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Σε καμία περίπτωση σαν τώρα, που άρχισαν να λαβαίνουν διαστάσεις ενδημικού φαινομένου. Τι συνέβαινε τότε και πόσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος, γιατί οπωσδήποτε ήταν... Μήπως τα τότε μέλη της κοινωνίας, τα ταλαιπωρημένα και βασανισμένα, που δεν διέθεταν ούτε τη μόρφωση των σημερινών, ούτε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ούτε τα σούπερ εργαλεία επικοινωνίας, ήταν τελικά πιό ώριμα; Μήπως οι άνθρωποι έχοντας αποκτήσει πιό ρεαλιστική αντίληψη ζωής από τις πολλές δοκιμασίες, ήξεραν ποιό είναι το κοινωνικό τους χρέος απέναντι στον συνάνθρωπο;
Διότι είναι γεγονός ότι ο σημερινός άνθρωπος, παρ΄όλα τα τεχνικά μέσα και τις πολυτέλειες της εποχής του, είναι ουσιαστικά μόνος. Οι "υποτιθέμενοι" φίλοι που ίσως έχει ο καθένας, μόλις ακούσουν δυστυχίες των άλλων, ή κοιτάνε να τις υποβαθμίσουν ή να τους ξεφορτωθούν. Βασικά η πλειοψηφία των σχέσεων είναι επιφανειακές, χαλαρές και μικρής διάρκειας. Αυτό όμως, συνιστά μια κοινωνία χωρίς συνοχή, η οποία διαλύεται με το πρώτο ταρακούνημα.
Ισως οι ξένοι που ακούνε για τις μαζικές αυτοκτονίες μας, να μην ενδιαφέρονται ή και να προτιμάνε μερικοί απ΄αυτούς, να μειωθεί ο ελληνικός πληθυσμός εάν οι Ελληνες δεν τους πολυενδιαφέρουν σαν λαός. Κανένας τους όμως όσο και να το ήθελε, δεν θα μπορούσε να τα βάλει με μια κοινωνία ενωμένη. Δεν είμαστε δυστυχώς και δεν γίναμε, στα καλύτερα χρόνια που ζήσαμε. Στερνή μου γνώση...
InfoGnomon
Η βίαιη ανατροπή της τελευταίας διετίας, δεν θα μπορούσε να περάσει ανώδυνα για την κοινωνία μας. Για πολλούς και διάφορους λόγους-ευνόητοι οι περισσότεροι-δεν γινόταν ο κόσμος να είναι ευχαριστημένος, ούτε κάν να παραμείνει αδιάφορος με όσα συμβαίνουν.
Και εάν τα αίτια δυστυχίας για τον καθένα, είναι διαφορετικά, οπωσδήποτε υπάρχουν μερικά κοινά, όπως η έντονη αίσθηση βιασμού του ελληνικού λαού από ξένους παράγοντες.
Γνωρίζουμε ότι η αυτοκτονία, είναι η ύστατη πράξη απελπισίας του ζώντος, ο οποίος υπό το βάρος αναπάντεχης δυσφορίας, στρέφεται εναντίον της ίδιας του της φύσης και αυτοχειριάζεται. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ωθείται ν΄απαρνηθεί την φύση του. Το φαινόμενο αυτό, πρωτοφανές σε συχνότητα και έκταση πλέον για την Ελλάδα, δεν υποδηλώνει μόνο την βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο λαός από τους δανειστές και τα Μνημόνια. Υποδηλώνει και μια πικρή αλήθεια, η οποία δυστυχώς αφορά μονάχα την κοινωνία μας και την ανύπαρκτη συνοχή μεταξύ των μελών της...Η μάλλον, την παντελή απουσία ουσιαστικής αλληλεγγύης, όχι μόνο μεταξύ των αγνώστων αλλά και των υποτιθέμενων φίλων..
Θα μου πείτε τώρα, τι να πείς στον διπλανό σου, όταν έρχεται και σου λέει "αύριο το σπίτι μου βγαίνει στον πλειστηριασμό"; Το πιθανότερο είναι ότι όταν ακούει κάποιος για χρέη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, κοιτάει τον απέναντι σαν ζόμπυ. Διότι η εύρεση τόσων χρημάτων ώστε να ξαλαφρώσεις τον συνάνθρωπό σου από τα χρέη, είναι μάλλον απίθανο σενάριο...Οι περισσότεροι δεν έχουν, ή βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση. Οι λιγότεροι που έχουν, πού να τους πλησιάσεις. Μπορείς όμως να δώσεις τουλάχιστον ένα στίγμα ότι είσαι δίπλα του και όχι αδιάφορος προς το πρόβλημά του. Για να μη νιώθει ότι είναι μόνος και αβοήθητος...
Δεν είναι τα πάντα ζήτημα χρημάτων, ούτε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα απορρέουν από εκεί. Βεβαίως, σ΄αυτή τη φάση, το πρόβλημα χρημάτων κατέχει την κεντρική θέση στη ζωή μας, διότι έτσι μας το επέβαλλαν οι αγορές. Υπήρξε όμως και μακρά περίοδος οικονομικής ηρεμίας, έστω και επίπλασης. Υπήρξαν και άλλα προηγούμενα χρόνια, όπου δεν είχαμε το φάσμα της χρεωκοπίας να επισείεται συνεχώς σαν απειλή πάνω από τα κεφάλια μας. Αυτά τα χρόνια όμως, χάθηκαν άδικα και δεν αξιοποιήθηκαν κοινωνικά, ώστε η κοινωνία να χτίσει μια συνοχή μέσω στέρεων δεσμών, στους οποίους σήμερα θα μπορούσε να βρεί αποκούμπι..
Ημασταν μια κοινωνία ευδαιμονική ως επί το πλείστον και αρκετά αδιάφορη προς την πραγματική έννοια αλληλεγγύης. Η φιλανθρωπία συνδέθηκε με την έννοια της κοινωνικής αυτοπροβολής ανερχομένων οικονομικά μελών της, τα οποία κυνηγούσαν τους δημοσιογράφους και τις κοσμικές στήλες, για να διαφημίσουν ένα "κάτι" που πρόσφεραν εντελώς επιλεκτικά στους συνανθρώπους τους. Ενα "κάτι" που σε άλλες εποχές, αποτελούσε αυτονόητη υποχρέωση όχι μόνο των πλουσίων αλλά και των απλών ανθρώπων προς τους ευπαθείς...Πρόγονοί μας που έγραψαν ή διηγήθηκαν τις ιστορίες τους, μιλούν για εποχές στις οποίες οι άνθρωποι βίωναν απίστευτες τραγωδίες. Η Ελλάδα είδε τη Μικρασιατική καταστροφή, οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο ήρθαν στη χώρα για να αρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή, σε χρόνους αβέβαιους, με πολέμους και φτώχεια... Οι Ελληνες έζησαν δράματα στην Κατοχή, τον Εμφύλιο, ξεριζώθηκαν από τους τόπους τους, παιδιά μεγάλωσαν ορφανά, γυναίκες έμειναν νεαρές χήρες χωρίς ούτε μια σύνταξη ή βιβλιάριο υγείας. Οι καταστροφές και οι ανατροπές, ήταν αλίμονο αμέτρητες σ΄αυτόν τον τόπο σε χρόνια, όχι και τόσο μακρινά από τα τωρινά Τότε όμως οι αυτοκτονίες ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Σε καμία περίπτωση σαν τώρα, που άρχισαν να λαβαίνουν διαστάσεις ενδημικού φαινομένου. Τι συνέβαινε τότε και πόσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος, γιατί οπωσδήποτε ήταν... Μήπως τα τότε μέλη της κοινωνίας, τα ταλαιπωρημένα και βασανισμένα, που δεν διέθεταν ούτε τη μόρφωση των σημερινών, ούτε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ούτε τα σούπερ εργαλεία επικοινωνίας, ήταν τελικά πιό ώριμα; Μήπως οι άνθρωποι έχοντας αποκτήσει πιό ρεαλιστική αντίληψη ζωής από τις πολλές δοκιμασίες, ήξεραν ποιό είναι το κοινωνικό τους χρέος απέναντι στον συνάνθρωπο;
Διότι είναι γεγονός ότι ο σημερινός άνθρωπος, παρ΄όλα τα τεχνικά μέσα και τις πολυτέλειες της εποχής του, είναι ουσιαστικά μόνος. Οι "υποτιθέμενοι" φίλοι που ίσως έχει ο καθένας, μόλις ακούσουν δυστυχίες των άλλων, ή κοιτάνε να τις υποβαθμίσουν ή να τους ξεφορτωθούν. Βασικά η πλειοψηφία των σχέσεων είναι επιφανειακές, χαλαρές και μικρής διάρκειας. Αυτό όμως, συνιστά μια κοινωνία χωρίς συνοχή, η οποία διαλύεται με το πρώτο ταρακούνημα.
Ισως οι ξένοι που ακούνε για τις μαζικές αυτοκτονίες μας, να μην ενδιαφέρονται ή και να προτιμάνε μερικοί απ΄αυτούς, να μειωθεί ο ελληνικός πληθυσμός εάν οι Ελληνες δεν τους πολυενδιαφέρουν σαν λαός. Κανένας τους όμως όσο και να το ήθελε, δεν θα μπορούσε να τα βάλει με μια κοινωνία ενωμένη. Δεν είμαστε δυστυχώς και δεν γίναμε, στα καλύτερα χρόνια που ζήσαμε. Στερνή μου γνώση...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ενδεχόμενο αιτήματος έκτακτου δανείου από Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
