2012-07-19 18:12:07
Γράφει ο Βοστινιώτης ΠαναγιώτηςΟι εκλογές του περασμένου Μάη και του Ιούνη, έδειξαν ότι πολλά μπορούν να συμβούν απ'τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί να μην κατέρρευσε το κατεστημένο, αλλά ταρακουνήθηκαν τα πάντα. Τώρα κατά πόσο ήταν ο κύριος σεισμός, ή οι προσεισμικές δονήσεις αυτό θα το δείξει το μέλλον. Αναμφίβολα άλλαξε ριζικά το πολιτικό σκηνικό!
Τώρα, η κυβέρνηση Σαμαρά, υποχρεώνεται σε καθαρά αμυντικό «παιχνίδι». Είναι σε δύσκολη θέση, σε.... διαβολεμένη αμηχανία, δεν ξέρει τι της φταίει, και όπως συμβαίνει στο σκάκι, την εκνευρίζουν τα πάντα, ακόμη και ο χτύπος του ρολογιού, γιατί της υπενθυμίζει ότι ο χρόνος που έχει στην διάθεσή της δεν είναι απεριόριστος.
Από την απέναντι πλευρά της πολιτικής σκακιέρας, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, περιμένουν την επόμενη κίνηση της κυβέρνησης, αρκούμενες στις δικές τους προηγούμενες, επιτυχημένες κινήσεις. Λάθος, μεγάλο λάθος, γιατί αντίθετα με ότι συμβαίνει στο σκάκι με την αναμονή της κίνησης του αντιπάλου, εδώ ο χρόνος δεν είναι και για αυτές τις δυνάμεις απεριόριστος. Ο κόσμος δεν αναμένει πλέον την επόμενη κίνηση της κυβέρνησης αλλά της αντιπολίτευσης.
Η επίκληση και η συνεχής προβολή της αντιμνημονιακής και μόνο θέσης, δεν είναι αρκετή, γιατί πρώτον δε δικαιολογεί και την προ μνημονίου ύπαρξη τους (εδώ εννοούμε πρώτα απ'όλα τον ΣΥΡΙΖΑ) και δεύτερον υπάρχει ο κίνδυνος, αν δεν ανανεώσουν την φαρέτρα τους, όχι γενικά και αόριστα με διάφορα ΑΝΤΙ, αλλά με νέες προτάσεις, θεωρητικά και επιστημονικά τεκμηριωμένες, υπάρχει ο κίνδυνος λοιπόν να διαλυθούν σύντομα εις τα εξ'ων συνετέθησαν, ανεξάρτητα αν έχουν φθάσει σε τελειότερες μορφές οργάνωσης. Με το «άμες δε γεσόμεθα, πολλώ κάρρονες» δεν μπορούμε να συγκινήσουμε τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων που σε λίγο θα βγούνε στους δρόμους Αλήθεια, τι περισσότερο θα μπορούσαν να κάνουν τώρα αυτές οι δυνάμεις; Ας θέσουμε την ερώτηση πρώτα αλλιώς: Τι πρέπει να ΜΗΝ κάνουν; Ε, λοιπόν η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι: ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Να μην κάνουν άλλο κήρυγμα. Μόνο έτσι, υπάρχει ελπίδα οι πολιτικοί να «αναγκαστούν», να σκεφτούν και κάτι άλλο. Χρόνια τώρα, εξαντλούνται σε ατέλειωτα κηρύγματα, που ξεπερνούν πολλές φορές σε αοριστίες και ευχολόγια ακόμη και εκείνα που ακούμε από άμβωνος… Ακούγοντας τους κανείς, θυμάται την ιστορία της νοικοκυράς, που κάλεσε τον παπά να κάνει ευχέλαιο στο σπίτι της για να φύγουν τα ποντίκια! Ο παπάς προς την νοικοκυρά (μετά το ευχέλαιο):
-Καλό είναι το ευχέλαιο, αλλά καλό θα ήταν να πάρεις και καμία γάτα Η διαφορά ανάμεσα στον παπά και τον πολιτικό είναι ότι ο δεύτερος αδυνατεί να υποδείξει την αντίστοιχη γάτα, και εξαντλείται σε επαναλαμβανόμενα ευχέλαια, όπως τα περί εθνικής και πατριωτικής συνείδησης, η της αντίστοιχης σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής, και όταν έρχονται στα δύσκολα όλοι θυμούνται γενικά και αόριστα και την φορολογική συνείδηση (συνήθως των άλλων). Εμείς θα μείνουμε στο τελευταίο, στην φορολογική λεγόμενη συνείδηση, και θα αποδείξουμε αμέσως, όσο κι αν ακούγεται παράτολμο, ότι δεν υπάρχει πιο ύποπτο, παραπλανητικό, και επικίνδυνο πράγμα από την επίκληση της λεγόμενης φορολογικής συνείδησης, μιας επίκλησης που σκοπό έχει μεταξύ των άλλων να δημιουργήσει και ενοχές στους αγαθούς-θύματα πολίτες! Εμείς λέμε ότι δεν χρειάζεται κανενός είδους φορολογική συνείδηση, παρά μόνο μια απλή μαθηματική πράξη που διδάσκεται στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και που λέγεται ΔΙΑΙΡΕΣΗ.
Αλλά ας δούμε για πια διαίρεση γίνεται λόγος. Η φορολογία γίνεται βασικά για να συντηρηθεί λέει το κράτος! Πολύ καλά μέχρι εδώ. Δηλαδή μιλάμε για ένα άλφα, συγκεκριμένο ποσόν. Αυτό το ποσόν, θα πρέπει με κάποιον τρόπο, να το διαιρέσουμε, με έναν αριθμό, με έναν Διαιρέτη! Και να βγάλουμε ένα Πηλίκο. Που είναι η δυσκολία λοιπόν; Στο Διαιρέτη; Ναι στον Διαιρέτη!
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται μέχρι σήμερα δεν ξέρουμε αν αυτός ο Διαιρέτης, εάν αυτός ο αριθμός πρέπει να είναι φυσικός, ακέραιος, ρητός, πραγματικός, φανταστικός, μιγαδικός αριθμός.
Σκεφτείτε τώρα τι πηλίκο, τι τερατούργημα μπορεί να βγει από μια τέτοια Διαίρεση. (Το Πηλίκο αυτό, είναι ο φόρος που κάθε φορά καλούμαστε να πληρώσουμε).
Αν εμείς επιτέλους εντοπίσουμε τον Διαιρέτη (και το Πηλίκο), θα έχουμε βρει αυτό το ζωάκι, τη γάτα του παραδείγματος μας, που αδυνατούν να βρουν, όχι μόνο οι πολιτικοί, (δικοί μας και ξένοι) αλλά και πάρα πολλοί ειδικοί στα θέματα αυτά, για να εξολοθρέψουμε τα γνωστά μας τρωκτικά. Και είναι τόσο απλό. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια λοιπόν;
Ας προτείνουμε ακόμη μια φορά αυτήν την αριθμητική πράξη στους εγκεφάλους των φορολογικών συστημάτων και στους πανάγαθους φορολογούμενους, μια απλή πράξη που θα ανατρέψει τα πάντα!
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματικός, για να αντιληφθεί την μεγάλη απάτη του συστήματος. Αυτοί οι εγκέφαλοι, που έχουνε διαιρέσει έντεχνα τα εκατομμύρια των ανθρώπων σε μαύρους, λευκούς, κίτρινους, δεξιούς, αριστερούς κλπ, αυτοί λοιπόν αποφεύγουν αυτήν την ΔΙΑΙΡΕΣΗ, αυτήν την απλή αριθμητική πράξη. Αυτοί έχουν τους λόγους τους.
Οι αγωνιστές όπου γης, τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων όμως δεν έχουν κανένα λόγο να την αποφεύγουν. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το πιο αδύνατο σημείο του συστήματος και το πιο δυνατό όπλο του λαού είναι το φορολογικό, και πρέπει να απαιτήσουν σήμερα, και να επιβάλουν σήμερα ένα Νέο Φορολογικό Σύστημα που η εφαρμογή του μπορεί να γίνει ΣΤΑΔΙΑΚΑ και ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ, να αρχίσει από αύριο, ένα σύστημα που θα γειώνει την φορολογία με τον τόπο και τον χρόνο της παραγόμενης υπεραξίας. Μιλάμε εδώ για ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο.
Βλέπε: Όχι ένα, αλλά δύο φορολογικά
Γνωστή η φράση του Μαρξ ότι: «προϋπόθεση όποιας άλλης κριτικής είναι η κριτική της Θρησκείας». Εμείς, για να μην θίξουμε και το θρησκευτικό συναίσθημα των φορολογουμένων-θυμάτων, που το τελευταίο διάστημα, με τα απανωτά χαράτσια, τους βλέπουμε να παραμιλάνε, και να περιμένουνε λύση από τα ευχέλαια, θα παραφράσουμε την παραπάνω ρήση, λέγοντας ότι:
Προϋπόθεση στις μέρες μας, όποιας άλλης κριτικής, στο καπιταλιστικό (και στο σοσιαλιστικό) σύστημα πρέπει να είναι και η κριτική του φορολογικού συστήματος
Αν κάποιος πολιτικός η οποιοσδήποτε ειδικός, δεν έχει να πει κάτι καινούργιο επ'αυτού, τότε οιποιαδήποτε άλλη κριτική είναι ένα ακόμη ανούσιο κήρυγμα.
Βοστινιώτης Παναγιώτης
Οικονομολόγος
Kafeneio
Τώρα, η κυβέρνηση Σαμαρά, υποχρεώνεται σε καθαρά αμυντικό «παιχνίδι». Είναι σε δύσκολη θέση, σε.... διαβολεμένη αμηχανία, δεν ξέρει τι της φταίει, και όπως συμβαίνει στο σκάκι, την εκνευρίζουν τα πάντα, ακόμη και ο χτύπος του ρολογιού, γιατί της υπενθυμίζει ότι ο χρόνος που έχει στην διάθεσή της δεν είναι απεριόριστος.
Από την απέναντι πλευρά της πολιτικής σκακιέρας, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, περιμένουν την επόμενη κίνηση της κυβέρνησης, αρκούμενες στις δικές τους προηγούμενες, επιτυχημένες κινήσεις. Λάθος, μεγάλο λάθος, γιατί αντίθετα με ότι συμβαίνει στο σκάκι με την αναμονή της κίνησης του αντιπάλου, εδώ ο χρόνος δεν είναι και για αυτές τις δυνάμεις απεριόριστος. Ο κόσμος δεν αναμένει πλέον την επόμενη κίνηση της κυβέρνησης αλλά της αντιπολίτευσης.
Η επίκληση και η συνεχής προβολή της αντιμνημονιακής και μόνο θέσης, δεν είναι αρκετή, γιατί πρώτον δε δικαιολογεί και την προ μνημονίου ύπαρξη τους (εδώ εννοούμε πρώτα απ'όλα τον ΣΥΡΙΖΑ) και δεύτερον υπάρχει ο κίνδυνος, αν δεν ανανεώσουν την φαρέτρα τους, όχι γενικά και αόριστα με διάφορα ΑΝΤΙ, αλλά με νέες προτάσεις, θεωρητικά και επιστημονικά τεκμηριωμένες, υπάρχει ο κίνδυνος λοιπόν να διαλυθούν σύντομα εις τα εξ'ων συνετέθησαν, ανεξάρτητα αν έχουν φθάσει σε τελειότερες μορφές οργάνωσης. Με το «άμες δε γεσόμεθα, πολλώ κάρρονες» δεν μπορούμε να συγκινήσουμε τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων που σε λίγο θα βγούνε στους δρόμους Αλήθεια, τι περισσότερο θα μπορούσαν να κάνουν τώρα αυτές οι δυνάμεις; Ας θέσουμε την ερώτηση πρώτα αλλιώς: Τι πρέπει να ΜΗΝ κάνουν; Ε, λοιπόν η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι: ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Να μην κάνουν άλλο κήρυγμα. Μόνο έτσι, υπάρχει ελπίδα οι πολιτικοί να «αναγκαστούν», να σκεφτούν και κάτι άλλο. Χρόνια τώρα, εξαντλούνται σε ατέλειωτα κηρύγματα, που ξεπερνούν πολλές φορές σε αοριστίες και ευχολόγια ακόμη και εκείνα που ακούμε από άμβωνος… Ακούγοντας τους κανείς, θυμάται την ιστορία της νοικοκυράς, που κάλεσε τον παπά να κάνει ευχέλαιο στο σπίτι της για να φύγουν τα ποντίκια! Ο παπάς προς την νοικοκυρά (μετά το ευχέλαιο):
-Καλό είναι το ευχέλαιο, αλλά καλό θα ήταν να πάρεις και καμία γάτα Η διαφορά ανάμεσα στον παπά και τον πολιτικό είναι ότι ο δεύτερος αδυνατεί να υποδείξει την αντίστοιχη γάτα, και εξαντλείται σε επαναλαμβανόμενα ευχέλαια, όπως τα περί εθνικής και πατριωτικής συνείδησης, η της αντίστοιχης σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής, και όταν έρχονται στα δύσκολα όλοι θυμούνται γενικά και αόριστα και την φορολογική συνείδηση (συνήθως των άλλων). Εμείς θα μείνουμε στο τελευταίο, στην φορολογική λεγόμενη συνείδηση, και θα αποδείξουμε αμέσως, όσο κι αν ακούγεται παράτολμο, ότι δεν υπάρχει πιο ύποπτο, παραπλανητικό, και επικίνδυνο πράγμα από την επίκληση της λεγόμενης φορολογικής συνείδησης, μιας επίκλησης που σκοπό έχει μεταξύ των άλλων να δημιουργήσει και ενοχές στους αγαθούς-θύματα πολίτες! Εμείς λέμε ότι δεν χρειάζεται κανενός είδους φορολογική συνείδηση, παρά μόνο μια απλή μαθηματική πράξη που διδάσκεται στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και που λέγεται ΔΙΑΙΡΕΣΗ.
Αλλά ας δούμε για πια διαίρεση γίνεται λόγος. Η φορολογία γίνεται βασικά για να συντηρηθεί λέει το κράτος! Πολύ καλά μέχρι εδώ. Δηλαδή μιλάμε για ένα άλφα, συγκεκριμένο ποσόν. Αυτό το ποσόν, θα πρέπει με κάποιον τρόπο, να το διαιρέσουμε, με έναν αριθμό, με έναν Διαιρέτη! Και να βγάλουμε ένα Πηλίκο. Που είναι η δυσκολία λοιπόν; Στο Διαιρέτη; Ναι στον Διαιρέτη!
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται μέχρι σήμερα δεν ξέρουμε αν αυτός ο Διαιρέτης, εάν αυτός ο αριθμός πρέπει να είναι φυσικός, ακέραιος, ρητός, πραγματικός, φανταστικός, μιγαδικός αριθμός.
Σκεφτείτε τώρα τι πηλίκο, τι τερατούργημα μπορεί να βγει από μια τέτοια Διαίρεση. (Το Πηλίκο αυτό, είναι ο φόρος που κάθε φορά καλούμαστε να πληρώσουμε).
Αν εμείς επιτέλους εντοπίσουμε τον Διαιρέτη (και το Πηλίκο), θα έχουμε βρει αυτό το ζωάκι, τη γάτα του παραδείγματος μας, που αδυνατούν να βρουν, όχι μόνο οι πολιτικοί, (δικοί μας και ξένοι) αλλά και πάρα πολλοί ειδικοί στα θέματα αυτά, για να εξολοθρέψουμε τα γνωστά μας τρωκτικά. Και είναι τόσο απλό. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια λοιπόν;
Ας προτείνουμε ακόμη μια φορά αυτήν την αριθμητική πράξη στους εγκεφάλους των φορολογικών συστημάτων και στους πανάγαθους φορολογούμενους, μια απλή πράξη που θα ανατρέψει τα πάντα!
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματικός, για να αντιληφθεί την μεγάλη απάτη του συστήματος. Αυτοί οι εγκέφαλοι, που έχουνε διαιρέσει έντεχνα τα εκατομμύρια των ανθρώπων σε μαύρους, λευκούς, κίτρινους, δεξιούς, αριστερούς κλπ, αυτοί λοιπόν αποφεύγουν αυτήν την ΔΙΑΙΡΕΣΗ, αυτήν την απλή αριθμητική πράξη. Αυτοί έχουν τους λόγους τους.
Οι αγωνιστές όπου γης, τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων όμως δεν έχουν κανένα λόγο να την αποφεύγουν. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το πιο αδύνατο σημείο του συστήματος και το πιο δυνατό όπλο του λαού είναι το φορολογικό, και πρέπει να απαιτήσουν σήμερα, και να επιβάλουν σήμερα ένα Νέο Φορολογικό Σύστημα που η εφαρμογή του μπορεί να γίνει ΣΤΑΔΙΑΚΑ και ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ, να αρχίσει από αύριο, ένα σύστημα που θα γειώνει την φορολογία με τον τόπο και τον χρόνο της παραγόμενης υπεραξίας. Μιλάμε εδώ για ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο.
Βλέπε: Όχι ένα, αλλά δύο φορολογικά
Γνωστή η φράση του Μαρξ ότι: «προϋπόθεση όποιας άλλης κριτικής είναι η κριτική της Θρησκείας». Εμείς, για να μην θίξουμε και το θρησκευτικό συναίσθημα των φορολογουμένων-θυμάτων, που το τελευταίο διάστημα, με τα απανωτά χαράτσια, τους βλέπουμε να παραμιλάνε, και να περιμένουνε λύση από τα ευχέλαια, θα παραφράσουμε την παραπάνω ρήση, λέγοντας ότι:
Προϋπόθεση στις μέρες μας, όποιας άλλης κριτικής, στο καπιταλιστικό (και στο σοσιαλιστικό) σύστημα πρέπει να είναι και η κριτική του φορολογικού συστήματος
Αν κάποιος πολιτικός η οποιοσδήποτε ειδικός, δεν έχει να πει κάτι καινούργιο επ'αυτού, τότε οιποιαδήποτε άλλη κριτική είναι ένα ακόμη ανούσιο κήρυγμα.
Βοστινιώτης Παναγιώτης
Οικονομολόγος
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στις 24 Ιουλίου επιστρέφει η τρόικα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έμεινε στην Κάχα Λαμποράλ ο Νοτσιόνι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
