2012-07-30 18:33:13
By Editorial
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αγωνίστηκε σκληρά και επιτυχώς για να συνεργαστεί με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και την ΕΚΤ, όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας πριν δύο χρόνια και πλέον. Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία. Η ελληνική οικονομία δεν έχει επιτύχει στους στόχους ανάπτυξης και μείωσης χρεών και είναι σήμερα εγκλωβισμένη σε μετεκλογικά μπερδέματα. Αν δεν εκδηλωθεί μια θεαματική μείωση της διαμάχης και της άρνησης μεταξύ των συνεργατών τού ταμείου, έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψει το ΔΝΤ όλη την προσπάθεια στους ώμους τους.
Το ΔΝΤ νοιώθει άβολα με την Ελλάδα και το εκδηλώνει εδώ και ένα χρόνο. Τότε, άρχισε να αναγνωρίζει την πραγματικότητα: Έπρεπε να έχει επιδιώξει από την αρχή την αναδιοργάνωση του ιδιωτικού ελληνικού χρέους και να έχει επιμεινει σε μια πιο ρεαλιστική άποψη για το πόση οικονομική ανάπτυξη μπορεί να παράγει η μια καταπονημένη και αρτηριοσκληρωτική οικονομία.
Όταν αποδείχθηκε ανεπαρκές το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, το ταμείο πείστηκε να συμμετέχει και στο δεύτερο τον Μάρτιο, αν και εξέφρασε έντονες επιφυλάξεις. Δεν θα πρέπει να συρθεί να συμμετάσχει και σε τρίτο πακέτο –ούτε καν να συνεχίσει να εκταμιεύει δόσεις από το τρέχον πρόγραμμα- πάνω σε μια βάση με όλο και λιγότερο βιώσιμες προβλέψεις προσαρμογής και όλο και πιο ανεπαρκή σχέδια επίσης χρηματοδότησης για να κλείσουν οι τρύπες.
Αν οι αρχές της ευρωζώνης θέλουν να βγει από το χρέος της η Ελλάδα με ανάπτυξη, χωρίς να υποστούν αναδιοργάνωση στα δικά τους επίσημα δάνεια προς την Αθήνα, το ΔΝΤ θα πρέπει να τους ζητήσει να αναλάβουν το άνοιγμά του και να περιορίσει τον ρόλο του στην προσφορά ανοιχτών και ειλικρινών εκτιμήσεων για την προσπάθεια διάσωσης. Μπορεί να το κάνει προσφέροντας διαβεβαιώσεις για την εμπιστοσύνη του σε άλλα προγράμματα της ευρωζώνης.
Αντίθετα, όσο περισσότερο το ΔΝΤ συμμετέχει σε μια διάσωση στην οποία δεν πιστεύει ούτε το ίδιο, τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος για την φήμη και την υποστήριξή του εκτός της ευρωζώνης. Αν τυχόν προταθεί κάποια απομείωση στα δάνειά του, θα γίνουν έξαλλοι κάποιοι άλλοι μέτοχοί του, όπως οι ΗΠΑ και οι μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες. Η εφαρμογή της θα είναι καταστροφική, καθώς θα αυξήσει το κόστος δανεισμού για άλλους δανειολήπτες και εντέλει θα καταστρέψει το ίδιο το ίδρυμα.
Μετρώντας όλους τους παράγοντες, το ΔΝΤ είχε δίκιο όταν ανέλαβε τον κίνδυνο να εμπλακεί στην διάσωση της Ελλάδας. Πρόσφερε την απαράμιλλη τεχνική ειδίκευσή του και προσπάθησε να δώσει μια αίσθηση ρεαλισμού στις διαδικασίες. Όμως οι κίνδυνοι για την φήμη του έχουν αρχίσει να υπερκαλύπτουν το περιορισμένο καλό που κάνει. Η ευρωζώνη έχει λεφτά. Χρειάζεται έναν αμερόληπτο και ειλικρινή σύμβουλο, όχι έναν συνέταιρο στον δανεισμό. Το ΔΝΤ θα πρέπει να ψάξει το πώς θα απαγκιστρωθεί από μια περαιτέρω μετακύλιση της ελληνικής διάσωσης.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αγωνίστηκε σκληρά και επιτυχώς για να συνεργαστεί με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και την ΕΚΤ, όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας πριν δύο χρόνια και πλέον. Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία. Η ελληνική οικονομία δεν έχει επιτύχει στους στόχους ανάπτυξης και μείωσης χρεών και είναι σήμερα εγκλωβισμένη σε μετεκλογικά μπερδέματα. Αν δεν εκδηλωθεί μια θεαματική μείωση της διαμάχης και της άρνησης μεταξύ των συνεργατών τού ταμείου, έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψει το ΔΝΤ όλη την προσπάθεια στους ώμους τους.
Το ΔΝΤ νοιώθει άβολα με την Ελλάδα και το εκδηλώνει εδώ και ένα χρόνο. Τότε, άρχισε να αναγνωρίζει την πραγματικότητα: Έπρεπε να έχει επιδιώξει από την αρχή την αναδιοργάνωση του ιδιωτικού ελληνικού χρέους και να έχει επιμεινει σε μια πιο ρεαλιστική άποψη για το πόση οικονομική ανάπτυξη μπορεί να παράγει η μια καταπονημένη και αρτηριοσκληρωτική οικονομία.
Όταν αποδείχθηκε ανεπαρκές το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, το ταμείο πείστηκε να συμμετέχει και στο δεύτερο τον Μάρτιο, αν και εξέφρασε έντονες επιφυλάξεις. Δεν θα πρέπει να συρθεί να συμμετάσχει και σε τρίτο πακέτο –ούτε καν να συνεχίσει να εκταμιεύει δόσεις από το τρέχον πρόγραμμα- πάνω σε μια βάση με όλο και λιγότερο βιώσιμες προβλέψεις προσαρμογής και όλο και πιο ανεπαρκή σχέδια επίσης χρηματοδότησης για να κλείσουν οι τρύπες.
Αν οι αρχές της ευρωζώνης θέλουν να βγει από το χρέος της η Ελλάδα με ανάπτυξη, χωρίς να υποστούν αναδιοργάνωση στα δικά τους επίσημα δάνεια προς την Αθήνα, το ΔΝΤ θα πρέπει να τους ζητήσει να αναλάβουν το άνοιγμά του και να περιορίσει τον ρόλο του στην προσφορά ανοιχτών και ειλικρινών εκτιμήσεων για την προσπάθεια διάσωσης. Μπορεί να το κάνει προσφέροντας διαβεβαιώσεις για την εμπιστοσύνη του σε άλλα προγράμματα της ευρωζώνης.
Αντίθετα, όσο περισσότερο το ΔΝΤ συμμετέχει σε μια διάσωση στην οποία δεν πιστεύει ούτε το ίδιο, τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος για την φήμη και την υποστήριξή του εκτός της ευρωζώνης. Αν τυχόν προταθεί κάποια απομείωση στα δάνειά του, θα γίνουν έξαλλοι κάποιοι άλλοι μέτοχοί του, όπως οι ΗΠΑ και οι μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες. Η εφαρμογή της θα είναι καταστροφική, καθώς θα αυξήσει το κόστος δανεισμού για άλλους δανειολήπτες και εντέλει θα καταστρέψει το ίδιο το ίδρυμα.
Μετρώντας όλους τους παράγοντες, το ΔΝΤ είχε δίκιο όταν ανέλαβε τον κίνδυνο να εμπλακεί στην διάσωση της Ελλάδας. Πρόσφερε την απαράμιλλη τεχνική ειδίκευσή του και προσπάθησε να δώσει μια αίσθηση ρεαλισμού στις διαδικασίες. Όμως οι κίνδυνοι για την φήμη του έχουν αρχίσει να υπερκαλύπτουν το περιορισμένο καλό που κάνει. Η ευρωζώνη έχει λεφτά. Χρειάζεται έναν αμερόληπτο και ειλικρινή σύμβουλο, όχι έναν συνέταιρο στον δανεισμό. Το ΔΝΤ θα πρέπει να ψάξει το πώς θα απαγκιστρωθεί από μια περαιτέρω μετακύλιση της ελληνικής διάσωσης.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η πιο γελοία έναρξη δελτίου ειδήσεων που έγινε ποτέ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε 24ωρες απεργίες προχωρούν οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
