2012-08-12 19:30:43
της Ελίνας Γαληνού
Αν τα Μνημόνια και οι σκληρές δεσμεύσεις της χώρας, εγείρουν δικαιολογημένη αγανάκτηση γιατί επιβάλλουν εν πολλοίς, απάνθρωπα αντικοινωνικά μέτρα, υπάρχει ωστόσο κάποια ανάγκη μεταρρυθμίσεων σ΄αυτό το κράτος. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρόνια τώρα ευαγγελίζονταν διάφορες κυβερνήσεις-χωρίς καμία μέχρι σήμερα να καταφέρει να προχωρήσει ικανοποιητικά, είναι ορατά αναγκαίες πλέον για όλους.
Και για το κράτος που αφ' ενός έχει ανάγκη χρημάτων από τα αναμενόμενα έσοδα και την ελάφρυνση βαρών, αλλά και για τους πολίτες που έχουν υπερβολικά κουραστεί από τις απηρχαιωμένες δομές λειτουργίας δημοσίων υπηρεσιών. Μέσα σ΄αυτές, περιλαμβάνονται βεβαίως και οι ΔΕΚΟ, οι οποίες βρίσκονται σήμερα στην λίστα υποψηφίων προς αποκρατικοποίηση.
Ηδη πληροφορούμαστε ότι τρέχει το dealing για τα ΕΛΤΑ και θα ακολουθήσουν κι΄άλλα σε γρήγορους ρυθμούς, γιατί όλοι και όλα μας δείχνουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο
. Τα πλάνα υπό συζήτηση είναι έτοιμα να τεθούν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Παραδεχόμαστε βέβαια ότι υπό τους όρους τέτοιας βιασύνης, οι αποκρατικοποιήσεις έτσι όπως θα γίνουν, δεν ήταν ό,τι καλύτερο για την Ελλάδα. Πιθανότατα, εάν είχαν ξεκινήσει πριν δύο ακριβώς χρόνια, όταν επέμενε επ΄αυτών σθεναρά και ο κ. Τόμσεν, οι όροι διαπραγμάτευσης θα ήταν μάλλον καλύτεροι. Οταν υπάρχει χρόνος διαθέσιμος, πρέπει να τον επωφελείται κανείς, για να μην αναγκάζεται μετά να καίει διαπραγματευτικά χαρτιά, ενίοτε και πολύτιμα Πληροφορηθήκαμε σε πρώτη φάση, κάποια από τα πλάνα βάσει των οποίων θα προωθηθούν οι πρώτες αποκρατικοποιήσεις, άμεσα. Εχοντας υπόψη την πώληση του καλού κομματιού της ΑΤΕ, δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί και πολύ για τα επόμενα βήματα. Αλλά μη θεωρηθεί αυτό βούτυρο στο ψωμί συνδικαλιστών οι οποίοι επί δεκαετίες είχαν μετατρέψει τις ΔΕΚΟ και γενικά όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου, δικό τους τσιφλίκι! Το ζήτημα είναι πλέον αλλού, καθώς οδεύουμε από την εποχή των κρατικοδίαιτων προνομιακών ομάδων, στην εποχή της λογικής των αγορών. Και φυσικά, φαίνεται εκ πρώτης όψεως πόσο και τα δύο αυτά άκρα είναι επιζήμια για τους πολίτες, οι οποίοι άλλωστε πληρώνουν πάντοτε και το μάρμαρο και τα σπασμένα...
Μας έρχεται λοιπόν το σχετικό νομοσχέδιο, το οποίο πρόκειται να απεγκλωβίσει τη ροή αποκρατικοποιήσεων από τις μέχρι τώρα υφιστάμενες δεσμεύσεις, όπως π.χ το μίνιμουμ ποσοστό που πρέπει να διατηρήσει το κράτος από μια ΔΕΚΟ ή υπηρεσία στρατητικής σημασίας για τη χώρα. Θα πουληθεί ας πούμε, ένα μέρος (που θα καθοριστεί από την διαπραγμάτευση) της ΕΥΔΑΠ σε ιδιώτες, οι οποίοι θα ελαφρύνουν το κράτος από τις δικές του οικονομικές υποχρεώσεις ως προς την συγκεκριμένη εταιρεία.. Ομως η ΕΥΔΑΠ έχει να κάνει με το νερό, που είναι δημόσιο αγαθό και ζήτημα ζωής και υγείας των πολιτών. Αλίμονο, αλλά υπάρχουν ακόμα ζώντες μάρτυρες μιας εποχής που η Ελλάδα δεν είχε σε πολλές περιοχές της οργανωμένο δίκτυο ύδρευσης και υδρεύονταν από πηγάδια! Και η εποχή της ΟΥΛΕΝ, δεν ήταν τόσο εύκολη για την άνετη παροχή νερού στα νοικοκυριά. Ξέρουμε λοιπόν καλά τι σημαίνει απουσία κρατικής εποπτείας για την ασφάλεια της ποιότητας του νερού, που χωρίς αυτό ζωή δεν υπάρχει...
Εχοντας εδώ και πολλά χρόνια την ασφάλεια παροχής ύδρευσης και αποχέτευσης από την ΕΥΔΑΠ, θεωρούσαμε την διαθεσιμότητα του νερού αυτονόητη και υπήρξαμε αρκετά σπάταλοι, είναι αλήθεια. Τώρα που τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν, μάλλον οι ιδιώτες που θα εισέλθουν, θα μας θυμήσουν.. πολλά για τη σημασία της οικονομίας του. Την ασφάλεια ποιότητας παρεχομένου νερού όμως, ποιός θα την ελέγχει; Την συντήρηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης ποιός θα την εγγυάται;
Το δημόσιο, εάν διατηρήσει μικρό ποσοστό ιδιοκτησίας της ΕΥΔΑΠ, ευνόητο είναι ότι θα έχει και μικρότερο λόγο στην διαχείριση. Τον κύριο λόγο θα τον έχουν πλέον οι ιδιώτες επενδυτές, και άρα, τις κύριες ευθύνες. Ομως, όταν κάτι δεν θα πηγαίνει καλά με το νερό μιας περιοχής (και τα νησιά σ΄αυτό το ζήτημα είναι στην πρώτη γραμμή...) από ποιούς θα ζητάνε ευθύνες οι πολίτες, εάν κινδυνεύει η υγεία τους; Διότι αφ΄ής στιγμής φεύγει το μεγάλο μέρος της εταιρείας από τα χέρια του δημοσίου, προβάδισμα θα έχουν πια τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε την επιχειρηματικότητα, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές...Το δημόσιο εφ΄όσον αποφασίζει να προβεί σε μια τέτοια πώληση, οφείλει να προστατέψει την ποιότητα αυτού του δημοσίου αγαθού, και να διατηρήσει τουλάχιστον τον κεντρικό έλεγχο ύδρευσης και αποχέτευσης. Αλλιώς, αν περιμένουμε να ζητάμε ευθύνες από τις πολυεθνικές για την ποιότητα του νερού μας, η πραγματικότητα αναμένεται μάλλον σκληρή...
InfoGnomon
Αν τα Μνημόνια και οι σκληρές δεσμεύσεις της χώρας, εγείρουν δικαιολογημένη αγανάκτηση γιατί επιβάλλουν εν πολλοίς, απάνθρωπα αντικοινωνικά μέτρα, υπάρχει ωστόσο κάποια ανάγκη μεταρρυθμίσεων σ΄αυτό το κράτος. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρόνια τώρα ευαγγελίζονταν διάφορες κυβερνήσεις-χωρίς καμία μέχρι σήμερα να καταφέρει να προχωρήσει ικανοποιητικά, είναι ορατά αναγκαίες πλέον για όλους.
Και για το κράτος που αφ' ενός έχει ανάγκη χρημάτων από τα αναμενόμενα έσοδα και την ελάφρυνση βαρών, αλλά και για τους πολίτες που έχουν υπερβολικά κουραστεί από τις απηρχαιωμένες δομές λειτουργίας δημοσίων υπηρεσιών. Μέσα σ΄αυτές, περιλαμβάνονται βεβαίως και οι ΔΕΚΟ, οι οποίες βρίσκονται σήμερα στην λίστα υποψηφίων προς αποκρατικοποίηση.
Ηδη πληροφορούμαστε ότι τρέχει το dealing για τα ΕΛΤΑ και θα ακολουθήσουν κι΄άλλα σε γρήγορους ρυθμούς, γιατί όλοι και όλα μας δείχνουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο
Μας έρχεται λοιπόν το σχετικό νομοσχέδιο, το οποίο πρόκειται να απεγκλωβίσει τη ροή αποκρατικοποιήσεων από τις μέχρι τώρα υφιστάμενες δεσμεύσεις, όπως π.χ το μίνιμουμ ποσοστό που πρέπει να διατηρήσει το κράτος από μια ΔΕΚΟ ή υπηρεσία στρατητικής σημασίας για τη χώρα. Θα πουληθεί ας πούμε, ένα μέρος (που θα καθοριστεί από την διαπραγμάτευση) της ΕΥΔΑΠ σε ιδιώτες, οι οποίοι θα ελαφρύνουν το κράτος από τις δικές του οικονομικές υποχρεώσεις ως προς την συγκεκριμένη εταιρεία.. Ομως η ΕΥΔΑΠ έχει να κάνει με το νερό, που είναι δημόσιο αγαθό και ζήτημα ζωής και υγείας των πολιτών. Αλίμονο, αλλά υπάρχουν ακόμα ζώντες μάρτυρες μιας εποχής που η Ελλάδα δεν είχε σε πολλές περιοχές της οργανωμένο δίκτυο ύδρευσης και υδρεύονταν από πηγάδια! Και η εποχή της ΟΥΛΕΝ, δεν ήταν τόσο εύκολη για την άνετη παροχή νερού στα νοικοκυριά. Ξέρουμε λοιπόν καλά τι σημαίνει απουσία κρατικής εποπτείας για την ασφάλεια της ποιότητας του νερού, που χωρίς αυτό ζωή δεν υπάρχει...
Εχοντας εδώ και πολλά χρόνια την ασφάλεια παροχής ύδρευσης και αποχέτευσης από την ΕΥΔΑΠ, θεωρούσαμε την διαθεσιμότητα του νερού αυτονόητη και υπήρξαμε αρκετά σπάταλοι, είναι αλήθεια. Τώρα που τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν, μάλλον οι ιδιώτες που θα εισέλθουν, θα μας θυμήσουν.. πολλά για τη σημασία της οικονομίας του. Την ασφάλεια ποιότητας παρεχομένου νερού όμως, ποιός θα την ελέγχει; Την συντήρηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης ποιός θα την εγγυάται;
Το δημόσιο, εάν διατηρήσει μικρό ποσοστό ιδιοκτησίας της ΕΥΔΑΠ, ευνόητο είναι ότι θα έχει και μικρότερο λόγο στην διαχείριση. Τον κύριο λόγο θα τον έχουν πλέον οι ιδιώτες επενδυτές, και άρα, τις κύριες ευθύνες. Ομως, όταν κάτι δεν θα πηγαίνει καλά με το νερό μιας περιοχής (και τα νησιά σ΄αυτό το ζήτημα είναι στην πρώτη γραμμή...) από ποιούς θα ζητάνε ευθύνες οι πολίτες, εάν κινδυνεύει η υγεία τους; Διότι αφ΄ής στιγμής φεύγει το μεγάλο μέρος της εταιρείας από τα χέρια του δημοσίου, προβάδισμα θα έχουν πια τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε την επιχειρηματικότητα, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές...Το δημόσιο εφ΄όσον αποφασίζει να προβεί σε μια τέτοια πώληση, οφείλει να προστατέψει την ποιότητα αυτού του δημοσίου αγαθού, και να διατηρήσει τουλάχιστον τον κεντρικό έλεγχο ύδρευσης και αποχέτευσης. Αλλιώς, αν περιμένουμε να ζητάμε ευθύνες από τις πολυεθνικές για την ποιότητα του νερού μας, η πραγματικότητα αναμένεται μάλλον σκληρή...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο θύματα σε τροχαία στην Κύπρο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
