2012-08-24 19:01:05
Οι τίτλοι που ακολουθούν το άκουσμα του ονόματός του είναι λίγο πολύ γνωστοί, με αυτόν του ζεν πρεμιέ να κυριαρχεί. Το φιλοθεάμον κοινό τον γνωρίζει περισσότερο μέσα από την τηλεοπτική του παρουσία σε καθημερινές σειρές και τον έχει ταυτίσει με τους ρόλους του «Μάνου» στα «Μυστικά της Εδέμ» ή του «Ανδρέα» από τη «Βέρα στο δεξί» παλιότερα.
Φέτος το καλοκαίρι, ανακαλύπτει εκ νέου τον Παναγιώτη Μπουγιούρη μέσα από την ώριμη θεατρική του υπόσταση. Δίνει πνοή στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Επιθεωρητή» σε μία παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης που περιοδεύει σ’ όλη την Ελλάδα.
Συνέντευξη στην Αντιγόνη Ζυμπερδίκα
Συναντηθήκαμε λίγο πριν τη δεύτερη επίσκεψη της παράστασης στην πόλη της Θεσσαλονίκης και συζητήσαμε για πολλά, αλλά όχι τα συνηθισμένα, αφού η θεματική του έργου που πρωταγωνιστεί δίνει αφορμές για μία κουβέντα διαφορετική. Η πολιτική του σκέψη για τον κυκεώνα μέσα στον οποίο βρισκόμαστε, η νοοτροπία και τα λάθη των Ελλήνων, η στάση των Γερμανών, τι είναι αυτό που τον ενοχλεί αναφορικά με τις τούρκικες παραγωγές που προβάλλονται στη χώρα μας και μέχρι που θα έφθανε για να προστατέψει την προσωπική του ζωή ήταν τα θέματα που κυριάρχησαν τη συζήτηση.
Σε βλέπουμε φέτος το καλοκαίρι στον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκόγκολ να ενσαρκώνεις τον ομώνυμο ρόλο. Έναν ρόλο-ορόσημο που θα ήθελαν πολλοί συνάδελφοί σου να τον έχουν στο ρεπερτόριό τους.
Ναι, σίγουρα είναι από τους σπουδαιότερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου και θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που μου έχει δοθεί αυτή η ευκαιρία. Έχω την τύχη να μου έχουν προσφερθεί σπουδαίοι ρόλοι και παρόλο ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι νέος σε ηλικία, είθισται στο θέατρο όταν ανεβαίνουν τέτοια έργα να τους αναλαμβάνει ένας ηθοποιός που είναι πολύ έμπειρος. Και γι’ αυτό αισθάνομαι τυχερός γιατί από την αρχή της καριέρας μου κι όντας νεαρός μου προσφέρθηκαν ρόλοι σπουδαίοι που αναλογικά θα ‘πρεπε να τους υποδυθώ ίσως και 10 χρόνια αργότερα. Θυμάμαι, επίσης, το Μιχαηλίδη που μου εμπιστεύθηκε τον Αστρώφ στο Θείο Βάνια. Επιπλέον, ο ρόλος που υποδύομαι τώρα ήταν από τους πολύ αγαπημένους μου ρόλους πολύ πριν πάρω τη συνειδητή απόφαση να γίνω ηθοποιός. Δηλαδή, ως παιδί είχα δει αρκετές φορές την κινηματογραφική μεταφορά του έργου το «Γενικό Επιθεωρητή» με πρωταγωνιστή τον Danny Kaye. Ήταν μία από τις πιο ευφάνταστες κωμωδίες που είχα δει στη ζωή μου με τον Danny Kaye σε ρεσιτάλ ερμηνείας και κωμικότητας.
«Η νοοτροπία του κουτοπόνηρου μικροαστού υπάρχει από την εποχή του Αριστοφάνη»
Το έργο συμβαίνει να είναι και εξαιρετικά επίκαιρο. Καυτηριάζει όλη αυτή την κακοδιαχείριση, τις μίζες, τη διαφθορά. Η Ρωσία του 19ου αιώνα μοιάζει να είναι πολύ κοντά στην Ελλάδα του 21ου.
Όπως φαίνεται αυτά τα φαινόμενα δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα, αφορούν όλο τον κόσμο, όλα τα κράτη, όλες τις κοινωνίες, ανεξαρτήτου εθνικότητας ή εποχής. Τις προάλλες είχα την ευκαιρία να δω τις Εκκλησιάζουσες από το Θέατρο του Νέου Κόσμου και θυμάμαι ένα χαρακτήρα, που υποδύεται ο Νίκος ο Καρδώνης, του κουτοπόνηρου. Αυτός ο κουτοπόνηρος λαϊκός άνθρωπος όταν αναλαμβάνουν την εξουσία οι γυναίκες και επιβάλλουν ένα -τρόπον τινά- κουμουνιστικό καθεστώς, στο οποίο όλοι πρέπει να δώσουν την περιουσία τους στο κράτος και το κράτος αναλαμβάνει τα πάντα για τον πολίτη, στην αρχή υπεκφεύγει και στη συνέχεια προσπαθεί να ξεγελάσει το κράτος παραδίδοντας τις παλιές του οικοσκευές. Ακόμη και σήμερα που αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις με τις τελευταίες εκλογές, τις αποφάσεις και τα διλήμματα που είχαμε, πολλές φορές άκουγα να λένε γύρω μου «Πληρώνουμε τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, γι’ αυτό δεν εμπιστευόμαστε το κράτος…».
Δυστυχώς, όμως, έρχεται ο Αριστοφάνης να μας διαψεύσει και δε μας δίνει αυτό το «συγχωροχάρτι», αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι η τουρκοκρατία φταίει για τη νοοτροπία μας αντί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να πούμε «Φταίμε γιατί φταίμε». Ο Αριστοφάνης έρχεται να μας δείξει ότι αυτή η νοοτροπία του κουτοπόνηρου μικροαστού που θέλει να τρώει από το κράτος και δε θέλει να προσφέρει υπάρχει από καταβολής της δημοκρατίας και του αθηναϊκού κράτους. Στον Επιθεωρητή η ρεμούλα, η διαφθορά, η κατάχρηση της εξουσίας ξεγυμνώνονται από τον Γκόγκολ με την ίδια δεξιοτεχνία των αριστοφανικών κειμένων. Είναι μία σπουδαία κωμωδία την οποία εγώ τη συγκαταλέγω στην ίδια κατηγορία με τις αριστοφανικές και τις σαιξπηρικές.
«Ήταν πάρα πολύ θλιβερό το φαινόμενο που συνέβη στην Ύδρα»
Με τον ίδιο κουτοπόνηρο τρόπο συμπεριφέρονται και οι Ρώσοι επαρχιώτες στο άκουσμα της έλευσης του οικονομικού επιθεωρητή. Η διαφορά με την Ελλάδα του σήμερα είναι ότι δε μένουν ατιμώρητοι.
Κι εγώ ένας πολίτης είμαι που βιώνει όλη αυτή την πραγματικότητα είμαι, δε διαφέρω σε τίποτα. Ακόμα κι αν μου δίνεται το βήμα να μιλήσω, δε σημαίνει ότι ξέρω περισσότερα ή ότι η δική μου γνώμη βαραίνει παραπάνω. Κι εγώ ως πολίτης έχω τα ίδια παράπονα, τους ίδιους προβληματισμούς, την ίδια αγανάκτηση, την ίδια απογοήτευση. Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξος, πιστεύω ότι όταν οι καταστάσεις φθάνουν στο απροχώρητο μετά μόνο να αλλάξουν μπορούν. Είναι αυτό που λένε ότι όταν φθάσεις στον πάτο του βαρελιού μόνο πάνω μπορείς να πας. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε όλοι προ των ευθυνών μας, πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει κράτος. Ήταν πάρα πολύ θλιβερό το φαινόμενο που συνέβη στην Ύδρα. Σίγουρα όταν κάποιοι άνθρωποι πιέζονται οικονομικά και αισθάνονται αδικημένοι από το σύστημα, λογικό είναι να είναι αγανακτισμένοι. Από την άλλη μεριά υπάρχει ένας φαύλος κύκλος ατιμωρησίας, φοροδιαφυγής που κάποτε πρέπει να σπάσει.
«Λογικό είναι η Γερμανία να θέλει να υπερασπιστεί τη δική της υπεροχή και φυσικά θα κριθεί γι’ αυτό στην ιστορία»
Μπορεί εμείς να μην είμαστε σωστοί, αλλά από την άλλη είναι ενοχλητικό οι Ευρωπαίοι Εταίροι να μας αντιμετωπίζουν ως επαρχιώτες και όχι ως ισότιμα μέλη μίας Ένωσης. Δεχόμαστε κάθε φορά τους οικονομικούς «Επιθεωρητές» του βορρά που έρχονται με έναν αέρα αλαζονικό και ρεβανσισμού.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Πολύ φοβάμαι ότι κι εμείς αν ήμασταν στη θέση τους, να είχαμε την οικονομική υπεροχή απέναντι στα άλλα μέλη, ίσως αναπτύσσαμε αλαζονεία και μία εγωκεντρική στάση και να λέγαμε «τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας». Αυτό, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν τους δικαιολογεί. Λογικό είναι η Γερμανία να θέλει να υπερασπιστεί τη δική της υπεροχή και φυσικά θα κριθεί γι’ αυτό στην ιστορία, για την αλαζονεία της και για το κατά πόσο εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση ως εταίρος. Από εκεί και πέρα εμείς πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει ως λαός, ως έθνος να οργανωθούμε, να συσπειρωθούμε, να ανταποκριθούμε. Γιατί αυτή η στιγμή είναι ιστορική για την Ελλάδα, αντιμετωπίζουμε μία από τις δυσκολότερες καμπές του έθνους μας, όπως είχε γίνει με τον εμφύλιο, με την κατοχή, με τη δικτατορία. Σήμερα ζούμε έναν οικονομικό εμφύλιο.
«Δεν υιοθετώ το ρόλο του “ιερέα” της τέχνης»
Παρόλο που υποδύεσαι έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας τα περισσότερα από τα δημοσιεύματα που σε αφορούν αναφέρονται στην προσωπική σου ζωή και όχι στην καλλιτεχνική σου πορεία. Αν «googlάρει» κανείς το όνομά σου στις πρώτες 10 αναζητήσεις οι 7 αφορούν τα προσωπικά σου. Δε σε ενοχλεί αυτό;
Κοίτα, νομίζω ότι αυτό είναι λίγο πλασματικό. Με την έννοια ότι το Internet έχει κατακλυστεί από sites και blogs που είναι τρόπον τινά gossip. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε μία αναζήτηση τα πρώτα που εμφανίζονται να είναι lifestyle και gossip. Από την άλλη μεριά, δε θέλω να φανεί ότι υιοθετώ το ρόλο του «ιερέα της τέχνης». Κάνω τη δουλειά μου με όση αξιοπρέπεια μπορώ, έχω μία κλασική θεατρική παιδεία που ίσως ο περισσότερος κόσμος δεν το γνωρίζει, ξέρει την πορεία μου από την στιγμή που εμφανίστηκα στην τηλεόραση και μετά. Πριν πρωτοεμφανιστώ στην τηλεόραση είχα μία καλή θεατρική βάση, όντας τέσσερα χρόνια στο Εθνικό Θέατρο και ειδικότερα στην Πειραματική Σκηνή υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου μου του Στάθη Λιβαθινού που έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωσή μου ως ηθοποιός. Εγώ εξακολούθησα να κάνω αυτό που πιστεύω κι αισθάνομαι και ευτυχώς οι ευκαιρίες ερχόντουσαν στο ίδιο ποτάμι στο οποίο κολυμπούσα, δεν αισθάνθηκα κάποια στιγμή ότι αναγκάστηκα να ακολουθήσω κάποιον άλλο παραπόταμο.
Μέχρι που θα ήσουν διατεθειμένος να φθάσεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και την προσωπική σου ζωή από δημοσιεύματα. Θα κατέφευγες σε ένδικα μέσα για να μην σε κυνηγάνε όταν βγαίνεις για έναν καφέ ή φαγητό με την κοπέλα σου;
Σίγουρα δεν είναι κάτι το οποίο το απολαμβάνω και όσο με ξέρουν κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι φίλοι δεν το επιδιώκω. Πολλές φορές θα αποφύγω να πάω και σε έναν χώρο που ξέρω ότι θα υπάρχουν φωτογράφοι και θα αποτυπωθεί μια βόλτα μου. Μέχρι στιγμής δεν έχω έρθει σε τόσο δύσκολη θέση, για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον το αντίθετο. Αισθάνομαι πολύ κολακευμένος από δημοσιεύματα που έχει τύχει να διαβάσω είτε για τη ζωή μου είτε για τη δουλειά μου. Μπορώ να πω ότι ακόμα και σε στιγμές που έκανα λάθη μου έχουν συγχωρεθεί και μου έχουν συμπαρασταθεί πάρα πολύ και δημοσιογράφοι και ο κόσμος. Σε άλλες περιπτώσεις συναδέλφων, όχι σε μένα προσωπικά, παρατηρώ ότι υπάρχει μία παραβίαση και ένα κακώς εννοούμενο θράσος των δημοσιογράφων. Αλλά πιστεύω ότι όλα αυτά τα βλέπει ο κόσμος και τα κρίνει και τα αξιολογεί ανάλογα. Ο κάθε δημοσιογράφος όταν γράφει κάτι μόνο για να σπιλώσει, κρίνεται και ο ίδιος από τον κόσμο.
«Δε με ενοχλεί που παίζονται τούρκικες παραγωγές ή που έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα κανάλια όταν τις αγοράζουν δέχονται τη ρήτρα των συμβολαίων που λέει ότι απαγορεύεται η μεταγλώττιση»
Σε ενοχλεί που αυτή την στιγμή στην τηλεόραση δεν υπάρχει μυθοπλασία; Σε ρωτάω όχι μόνο ως επαγγελματία αλλά και ως θεατή.
Θα μπορούσα να στην απαντήσω αυτή την ερώτηση αν ήταν μόνο ο δικός μου επαγγελματικός χώρος που περνούσε τα δεινά. Αλλά από την στιγμή που όλη η χώρα κλυδωνίζεται, μου φαίνεται πάρα πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου να πω ότι με ενοχλεί που δεν υπάρχει μυθοπλασία, όταν ο κόσμος πνίγεται. Από την άλλη μεριά, δε μπορώ να αρχίσω να γκρινιάζω, προτιμώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που περνάει από το χέρι μας και προσπαθώ να προσαρμόζομαι στην πραγματικότητα όπως έρχεται. Λέγονται πολλά για τις τούρκικες σειρές. Εμένα δε με ενοχλεί που παίζονται τούρκικες παραγωγές ή που έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα κανάλια όταν τις αγοράζουν δέχονται τη ρήτρα των συμβολαίων που λέει ότι απαγορεύεται η μεταγλώττιση. Σου επιβάλλουν ένα προϊόν αφαιρώντας σου το δικαίωμα να απασχολήσεις ηθοποιούς στη μεταγλώττιση και μ’ έναν τρόπο να ενισχύσεις την εσωτερική σου αγορά. Με ενοχλεί που τα κανάλια δέχονται αυτόν τον όρο.
Θα συμμετείχες ως ηθοποιός σε μεταγλώττιση μιας τούρκικης σειράς;
Δε θα είχα θέμα. Θα το έκανα. Πολλοί θεατές ίσως δε γνωρίζουν ότι για παράδειγμα στη Γερμανία και στην Ιταλία όλες σχεδόν οι παραγωγές μεταγλωττίζονται στη γλώσσα τους. Ακόμα και οι ταινίες στο σινεμά μεταγλωττίζονται. Θεωρώ ότι είναι μία καλή ιδέα να υπήρχαν και μεταγλωττισμένες version ταινιών και σειρών και να επιλέγει ο θεατής τι θέλει να δει.
Τα επαγγελματικά σου σχέδια για το χειμώνα ποια είναι;
Τηλεοπτικά απ’ όσο γνωρίζω δε θα γίνουν καινούριες παραγωγές. Αυτή την στιγμή συζητάω για μία θεατρική συνεργασία στην Κύπρο. Θα δούμε. Είναι περίεργες οι εποχές και αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση για όλη τη χώρα. Η δικιά μας η δουλειά βρισκόταν σε κρίση ανέκαθεν. Πάντοτε ο ηθοποιός από τη μία δουλειά ψάχνει να βρει την επόμενη και πάντα υπάρχει το μεσοδιάστημα της ανεργίας, της αγωνίας και της ανασφάλειας της επαγγελματικής. Δε με σόκαρε η κατάσταση όσον αφορά το επάγγελμά μου, αυτό που με σοκάρει είναι η κατάσταση σχετικά με το που θα πάει η χώρα.
«Είμαι αισιόδοξος σε βαθμό βλακείας»
Αισιόδοξος;
Ναι! Μέχρι και σε βαθμό βλακείας (γέλια). Πολλές φορές πιστεύω ότι όλα αυτά συμβαίνουν για να διορθωθούμε και να βελτιωθούμε, δεν τα βλέπω ως καταστροφή. Αισθάνομαι ότι δεν είναι ένα δέντρο που το πριονίζουν και θα πέσει αλλά ένα δέντρο που το πληγώνουν και θα βγάλει ρετσίνι.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ.
redalert.gr
Φέτος το καλοκαίρι, ανακαλύπτει εκ νέου τον Παναγιώτη Μπουγιούρη μέσα από την ώριμη θεατρική του υπόσταση. Δίνει πνοή στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Επιθεωρητή» σε μία παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης που περιοδεύει σ’ όλη την Ελλάδα.
Συνέντευξη στην Αντιγόνη Ζυμπερδίκα
Συναντηθήκαμε λίγο πριν τη δεύτερη επίσκεψη της παράστασης στην πόλη της Θεσσαλονίκης και συζητήσαμε για πολλά, αλλά όχι τα συνηθισμένα, αφού η θεματική του έργου που πρωταγωνιστεί δίνει αφορμές για μία κουβέντα διαφορετική. Η πολιτική του σκέψη για τον κυκεώνα μέσα στον οποίο βρισκόμαστε, η νοοτροπία και τα λάθη των Ελλήνων, η στάση των Γερμανών, τι είναι αυτό που τον ενοχλεί αναφορικά με τις τούρκικες παραγωγές που προβάλλονται στη χώρα μας και μέχρι που θα έφθανε για να προστατέψει την προσωπική του ζωή ήταν τα θέματα που κυριάρχησαν τη συζήτηση.
Σε βλέπουμε φέτος το καλοκαίρι στον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκόγκολ να ενσαρκώνεις τον ομώνυμο ρόλο. Έναν ρόλο-ορόσημο που θα ήθελαν πολλοί συνάδελφοί σου να τον έχουν στο ρεπερτόριό τους.
Ναι, σίγουρα είναι από τους σπουδαιότερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου και θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που μου έχει δοθεί αυτή η ευκαιρία. Έχω την τύχη να μου έχουν προσφερθεί σπουδαίοι ρόλοι και παρόλο ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι νέος σε ηλικία, είθισται στο θέατρο όταν ανεβαίνουν τέτοια έργα να τους αναλαμβάνει ένας ηθοποιός που είναι πολύ έμπειρος. Και γι’ αυτό αισθάνομαι τυχερός γιατί από την αρχή της καριέρας μου κι όντας νεαρός μου προσφέρθηκαν ρόλοι σπουδαίοι που αναλογικά θα ‘πρεπε να τους υποδυθώ ίσως και 10 χρόνια αργότερα. Θυμάμαι, επίσης, το Μιχαηλίδη που μου εμπιστεύθηκε τον Αστρώφ στο Θείο Βάνια. Επιπλέον, ο ρόλος που υποδύομαι τώρα ήταν από τους πολύ αγαπημένους μου ρόλους πολύ πριν πάρω τη συνειδητή απόφαση να γίνω ηθοποιός. Δηλαδή, ως παιδί είχα δει αρκετές φορές την κινηματογραφική μεταφορά του έργου το «Γενικό Επιθεωρητή» με πρωταγωνιστή τον Danny Kaye. Ήταν μία από τις πιο ευφάνταστες κωμωδίες που είχα δει στη ζωή μου με τον Danny Kaye σε ρεσιτάλ ερμηνείας και κωμικότητας.
«Η νοοτροπία του κουτοπόνηρου μικροαστού υπάρχει από την εποχή του Αριστοφάνη»
Το έργο συμβαίνει να είναι και εξαιρετικά επίκαιρο. Καυτηριάζει όλη αυτή την κακοδιαχείριση, τις μίζες, τη διαφθορά. Η Ρωσία του 19ου αιώνα μοιάζει να είναι πολύ κοντά στην Ελλάδα του 21ου.
Όπως φαίνεται αυτά τα φαινόμενα δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα, αφορούν όλο τον κόσμο, όλα τα κράτη, όλες τις κοινωνίες, ανεξαρτήτου εθνικότητας ή εποχής. Τις προάλλες είχα την ευκαιρία να δω τις Εκκλησιάζουσες από το Θέατρο του Νέου Κόσμου και θυμάμαι ένα χαρακτήρα, που υποδύεται ο Νίκος ο Καρδώνης, του κουτοπόνηρου. Αυτός ο κουτοπόνηρος λαϊκός άνθρωπος όταν αναλαμβάνουν την εξουσία οι γυναίκες και επιβάλλουν ένα -τρόπον τινά- κουμουνιστικό καθεστώς, στο οποίο όλοι πρέπει να δώσουν την περιουσία τους στο κράτος και το κράτος αναλαμβάνει τα πάντα για τον πολίτη, στην αρχή υπεκφεύγει και στη συνέχεια προσπαθεί να ξεγελάσει το κράτος παραδίδοντας τις παλιές του οικοσκευές. Ακόμη και σήμερα που αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις με τις τελευταίες εκλογές, τις αποφάσεις και τα διλήμματα που είχαμε, πολλές φορές άκουγα να λένε γύρω μου «Πληρώνουμε τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, γι’ αυτό δεν εμπιστευόμαστε το κράτος…».
Δυστυχώς, όμως, έρχεται ο Αριστοφάνης να μας διαψεύσει και δε μας δίνει αυτό το «συγχωροχάρτι», αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι η τουρκοκρατία φταίει για τη νοοτροπία μας αντί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να πούμε «Φταίμε γιατί φταίμε». Ο Αριστοφάνης έρχεται να μας δείξει ότι αυτή η νοοτροπία του κουτοπόνηρου μικροαστού που θέλει να τρώει από το κράτος και δε θέλει να προσφέρει υπάρχει από καταβολής της δημοκρατίας και του αθηναϊκού κράτους. Στον Επιθεωρητή η ρεμούλα, η διαφθορά, η κατάχρηση της εξουσίας ξεγυμνώνονται από τον Γκόγκολ με την ίδια δεξιοτεχνία των αριστοφανικών κειμένων. Είναι μία σπουδαία κωμωδία την οποία εγώ τη συγκαταλέγω στην ίδια κατηγορία με τις αριστοφανικές και τις σαιξπηρικές.
«Ήταν πάρα πολύ θλιβερό το φαινόμενο που συνέβη στην Ύδρα»
Με τον ίδιο κουτοπόνηρο τρόπο συμπεριφέρονται και οι Ρώσοι επαρχιώτες στο άκουσμα της έλευσης του οικονομικού επιθεωρητή. Η διαφορά με την Ελλάδα του σήμερα είναι ότι δε μένουν ατιμώρητοι.
Κι εγώ ένας πολίτης είμαι που βιώνει όλη αυτή την πραγματικότητα είμαι, δε διαφέρω σε τίποτα. Ακόμα κι αν μου δίνεται το βήμα να μιλήσω, δε σημαίνει ότι ξέρω περισσότερα ή ότι η δική μου γνώμη βαραίνει παραπάνω. Κι εγώ ως πολίτης έχω τα ίδια παράπονα, τους ίδιους προβληματισμούς, την ίδια αγανάκτηση, την ίδια απογοήτευση. Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξος, πιστεύω ότι όταν οι καταστάσεις φθάνουν στο απροχώρητο μετά μόνο να αλλάξουν μπορούν. Είναι αυτό που λένε ότι όταν φθάσεις στον πάτο του βαρελιού μόνο πάνω μπορείς να πας. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε όλοι προ των ευθυνών μας, πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει κράτος. Ήταν πάρα πολύ θλιβερό το φαινόμενο που συνέβη στην Ύδρα. Σίγουρα όταν κάποιοι άνθρωποι πιέζονται οικονομικά και αισθάνονται αδικημένοι από το σύστημα, λογικό είναι να είναι αγανακτισμένοι. Από την άλλη μεριά υπάρχει ένας φαύλος κύκλος ατιμωρησίας, φοροδιαφυγής που κάποτε πρέπει να σπάσει.
«Λογικό είναι η Γερμανία να θέλει να υπερασπιστεί τη δική της υπεροχή και φυσικά θα κριθεί γι’ αυτό στην ιστορία»
Μπορεί εμείς να μην είμαστε σωστοί, αλλά από την άλλη είναι ενοχλητικό οι Ευρωπαίοι Εταίροι να μας αντιμετωπίζουν ως επαρχιώτες και όχι ως ισότιμα μέλη μίας Ένωσης. Δεχόμαστε κάθε φορά τους οικονομικούς «Επιθεωρητές» του βορρά που έρχονται με έναν αέρα αλαζονικό και ρεβανσισμού.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Πολύ φοβάμαι ότι κι εμείς αν ήμασταν στη θέση τους, να είχαμε την οικονομική υπεροχή απέναντι στα άλλα μέλη, ίσως αναπτύσσαμε αλαζονεία και μία εγωκεντρική στάση και να λέγαμε «τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας». Αυτό, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν τους δικαιολογεί. Λογικό είναι η Γερμανία να θέλει να υπερασπιστεί τη δική της υπεροχή και φυσικά θα κριθεί γι’ αυτό στην ιστορία, για την αλαζονεία της και για το κατά πόσο εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση ως εταίρος. Από εκεί και πέρα εμείς πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει ως λαός, ως έθνος να οργανωθούμε, να συσπειρωθούμε, να ανταποκριθούμε. Γιατί αυτή η στιγμή είναι ιστορική για την Ελλάδα, αντιμετωπίζουμε μία από τις δυσκολότερες καμπές του έθνους μας, όπως είχε γίνει με τον εμφύλιο, με την κατοχή, με τη δικτατορία. Σήμερα ζούμε έναν οικονομικό εμφύλιο.
«Δεν υιοθετώ το ρόλο του “ιερέα” της τέχνης»
Παρόλο που υποδύεσαι έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας τα περισσότερα από τα δημοσιεύματα που σε αφορούν αναφέρονται στην προσωπική σου ζωή και όχι στην καλλιτεχνική σου πορεία. Αν «googlάρει» κανείς το όνομά σου στις πρώτες 10 αναζητήσεις οι 7 αφορούν τα προσωπικά σου. Δε σε ενοχλεί αυτό;
Κοίτα, νομίζω ότι αυτό είναι λίγο πλασματικό. Με την έννοια ότι το Internet έχει κατακλυστεί από sites και blogs που είναι τρόπον τινά gossip. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε μία αναζήτηση τα πρώτα που εμφανίζονται να είναι lifestyle και gossip. Από την άλλη μεριά, δε θέλω να φανεί ότι υιοθετώ το ρόλο του «ιερέα της τέχνης». Κάνω τη δουλειά μου με όση αξιοπρέπεια μπορώ, έχω μία κλασική θεατρική παιδεία που ίσως ο περισσότερος κόσμος δεν το γνωρίζει, ξέρει την πορεία μου από την στιγμή που εμφανίστηκα στην τηλεόραση και μετά. Πριν πρωτοεμφανιστώ στην τηλεόραση είχα μία καλή θεατρική βάση, όντας τέσσερα χρόνια στο Εθνικό Θέατρο και ειδικότερα στην Πειραματική Σκηνή υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου μου του Στάθη Λιβαθινού που έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωσή μου ως ηθοποιός. Εγώ εξακολούθησα να κάνω αυτό που πιστεύω κι αισθάνομαι και ευτυχώς οι ευκαιρίες ερχόντουσαν στο ίδιο ποτάμι στο οποίο κολυμπούσα, δεν αισθάνθηκα κάποια στιγμή ότι αναγκάστηκα να ακολουθήσω κάποιον άλλο παραπόταμο.
Μέχρι που θα ήσουν διατεθειμένος να φθάσεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και την προσωπική σου ζωή από δημοσιεύματα. Θα κατέφευγες σε ένδικα μέσα για να μην σε κυνηγάνε όταν βγαίνεις για έναν καφέ ή φαγητό με την κοπέλα σου;
Σίγουρα δεν είναι κάτι το οποίο το απολαμβάνω και όσο με ξέρουν κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι φίλοι δεν το επιδιώκω. Πολλές φορές θα αποφύγω να πάω και σε έναν χώρο που ξέρω ότι θα υπάρχουν φωτογράφοι και θα αποτυπωθεί μια βόλτα μου. Μέχρι στιγμής δεν έχω έρθει σε τόσο δύσκολη θέση, για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον το αντίθετο. Αισθάνομαι πολύ κολακευμένος από δημοσιεύματα που έχει τύχει να διαβάσω είτε για τη ζωή μου είτε για τη δουλειά μου. Μπορώ να πω ότι ακόμα και σε στιγμές που έκανα λάθη μου έχουν συγχωρεθεί και μου έχουν συμπαρασταθεί πάρα πολύ και δημοσιογράφοι και ο κόσμος. Σε άλλες περιπτώσεις συναδέλφων, όχι σε μένα προσωπικά, παρατηρώ ότι υπάρχει μία παραβίαση και ένα κακώς εννοούμενο θράσος των δημοσιογράφων. Αλλά πιστεύω ότι όλα αυτά τα βλέπει ο κόσμος και τα κρίνει και τα αξιολογεί ανάλογα. Ο κάθε δημοσιογράφος όταν γράφει κάτι μόνο για να σπιλώσει, κρίνεται και ο ίδιος από τον κόσμο.
«Δε με ενοχλεί που παίζονται τούρκικες παραγωγές ή που έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα κανάλια όταν τις αγοράζουν δέχονται τη ρήτρα των συμβολαίων που λέει ότι απαγορεύεται η μεταγλώττιση»
Σε ενοχλεί που αυτή την στιγμή στην τηλεόραση δεν υπάρχει μυθοπλασία; Σε ρωτάω όχι μόνο ως επαγγελματία αλλά και ως θεατή.
Θα μπορούσα να στην απαντήσω αυτή την ερώτηση αν ήταν μόνο ο δικός μου επαγγελματικός χώρος που περνούσε τα δεινά. Αλλά από την στιγμή που όλη η χώρα κλυδωνίζεται, μου φαίνεται πάρα πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου να πω ότι με ενοχλεί που δεν υπάρχει μυθοπλασία, όταν ο κόσμος πνίγεται. Από την άλλη μεριά, δε μπορώ να αρχίσω να γκρινιάζω, προτιμώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που περνάει από το χέρι μας και προσπαθώ να προσαρμόζομαι στην πραγματικότητα όπως έρχεται. Λέγονται πολλά για τις τούρκικες σειρές. Εμένα δε με ενοχλεί που παίζονται τούρκικες παραγωγές ή που έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα κανάλια όταν τις αγοράζουν δέχονται τη ρήτρα των συμβολαίων που λέει ότι απαγορεύεται η μεταγλώττιση. Σου επιβάλλουν ένα προϊόν αφαιρώντας σου το δικαίωμα να απασχολήσεις ηθοποιούς στη μεταγλώττιση και μ’ έναν τρόπο να ενισχύσεις την εσωτερική σου αγορά. Με ενοχλεί που τα κανάλια δέχονται αυτόν τον όρο.
Θα συμμετείχες ως ηθοποιός σε μεταγλώττιση μιας τούρκικης σειράς;
Δε θα είχα θέμα. Θα το έκανα. Πολλοί θεατές ίσως δε γνωρίζουν ότι για παράδειγμα στη Γερμανία και στην Ιταλία όλες σχεδόν οι παραγωγές μεταγλωττίζονται στη γλώσσα τους. Ακόμα και οι ταινίες στο σινεμά μεταγλωττίζονται. Θεωρώ ότι είναι μία καλή ιδέα να υπήρχαν και μεταγλωττισμένες version ταινιών και σειρών και να επιλέγει ο θεατής τι θέλει να δει.
Τα επαγγελματικά σου σχέδια για το χειμώνα ποια είναι;
Τηλεοπτικά απ’ όσο γνωρίζω δε θα γίνουν καινούριες παραγωγές. Αυτή την στιγμή συζητάω για μία θεατρική συνεργασία στην Κύπρο. Θα δούμε. Είναι περίεργες οι εποχές και αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση για όλη τη χώρα. Η δικιά μας η δουλειά βρισκόταν σε κρίση ανέκαθεν. Πάντοτε ο ηθοποιός από τη μία δουλειά ψάχνει να βρει την επόμενη και πάντα υπάρχει το μεσοδιάστημα της ανεργίας, της αγωνίας και της ανασφάλειας της επαγγελματικής. Δε με σόκαρε η κατάσταση όσον αφορά το επάγγελμά μου, αυτό που με σοκάρει είναι η κατάσταση σχετικά με το που θα πάει η χώρα.
«Είμαι αισιόδοξος σε βαθμό βλακείας»
Αισιόδοξος;
Ναι! Μέχρι και σε βαθμό βλακείας (γέλια). Πολλές φορές πιστεύω ότι όλα αυτά συμβαίνουν για να διορθωθούμε και να βελτιωθούμε, δεν τα βλέπω ως καταστροφή. Αισθάνομαι ότι δεν είναι ένα δέντρο που το πριονίζουν και θα πέσει αλλά ένα δέντρο που το πληγώνουν και θα βγάλει ρετσίνι.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ.
redalert.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συγκρούσεις Πακιστανών – Αφγανών στο Στρατόπεδο Κορίνθου.
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ελένη μου,"τα..θέλει ο κώλος σου"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
