2012-08-27 22:08:07
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
«Θέλουμε την Ελλάδα στο Ευρώ», δηλώνουν οι κυβερνήσεις του νέου, μεταμοντέρνου άξονα (Γερμανίας- Γαλλίας) και αγαλλιάζει η ψυχή του κάθε διαπλεκόμενου στην χώρα μας - όπως και της πελατείας τους, ασφαλώς.
Αλίμονο και να μην την θέλανε! Δεν άλλαξε τίποτε από την ημέρα που άνοιξαν οι πύλες της φυλακής του Ευρώ για τους ευρωπαϊκούς λαούς! Σταθερότητα γερμανικού τύπου δεν θέλεις ανυπάκουε, δευτεροκλασάτε Ευρωπαίε της περιφέρειας; Πλήρωσε με πολιτική αστάθεια, λιτότητα, ανεργία, στενότητα ανάπτυξης, υποβάθμιση του..... κοινωνικού κράτους και κοινωνικό εξανδραποδισμό. Αυτό το είδος σταθερότητας προσφέρει ο αντιπληθωριστικός νεοφιλελευθερισμός του Μεταμοντέρνου (μας) Άξονα στην Ευρώπη του Ευρώ! Όσο περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί ενταχθούν στην φυλακή του Ευρώ τόσο καλύτερα για το πιστωτικό σύστημα και τόσο χειρότερα για την διοίκηση της φυλακής: δυσκολεύουν τα πράγματα, ως προς τον εναρμονισμό των κινήσεων, για την γερμανική, οικονομική μορφή πολιτικής ηγεμονίας.
Θεωρητικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα κερδίζει από το μπες-βγες (ή ακριβέστερα τον σχετικό κίνδυνο/απειλή), ενώ για τους ανθρωποφύλακες Γερμανούς και την κεντροευρωπαϊκή ελίτ, που αναζητεί φτηνό χρήμα και σταθερότητα μέσα από το σύρμα, τα «μπες-βγες» δεν είναι καλό πράγμα μακροχρονίως. Πλην του ότι μειώνεται η εμπιστοσύνη προς την ευρωπαϊκή διοίκηση (Γερμανία), κλονίζονται και οι θεσμοί της φυλακής και αναρχοποιείται το καθεστώς οικονομικής τάξης και ασφάλειας της. Είναι ζωτικό λοιπόν ζήτημα για τον Ευρωπαϊκό Μεταμοντέρνο Άξονα [ΕΜΑ, θα σημειώνω από εδώ και εμπρός] σιγά- σιγά να διαλυθούν τα σύννεφα σε ότι αφορά στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Να διαλυθούν στα κέντρα των αποφάσεων της Ευρώπης, αλλά να πυκνώσουν εικονικά πάνω από το ελληνικό κοινοβούλιο και τον απίθανα παραπληροφορημένο, φυλακισμένο ελληνικό λαό!
Ο Έλληνας – όπως και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί - θα πρέπει να αισθάνεται ότι ο εγκλεισμός του αποτελεί είδος προνομίου το οποίο θα πρέπει να αγωνίζεται διαρκώς για να μην χάσει, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημά του ή σβήνοντας στην κλίνη/κλουβί της ανεργίας. Αν τα πράγματα (η τάξη και οργάνωση) ξεφύγουν εντός της φυλακής και μια πτέρυγα το ρίξει στο σορολόπ, τότε η τιμωρία αποκατάστασης της ασφαλείας του Ευρώ θα είναι αυστηρή: εσωτερική υποτίμηση (λευκό κελί για την κοινωνία) μέχρις πλήρους συμμορφώσεως. Το «θα» δεν αποτελεί υπόθεση, ούτε «υπόσχεση/απειλή», αλλά ζώσα πραγματικότητα στην «πτέρυγα Ελλάς» της φυλακής του ΕΜΑ. Παράδειγμα τιμωρίας και συμόρφωσης για τις υπόλοιπες πτέρυγες της Ευρωφυλακής.
Έχω υποσχεθεί κυνικότητα στην αφήγηση, φίλε αναγνώστη, για να καταλάβεις τι εννοούσα τόσο καιρό όταν με πολιτικοοικονομική, δομική κριτική ανάλυση (σου) έλεγα πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» του καθεστώτος αποτελούσε τον απόλυτο γκεμπελισμό. Η κρίση απέκτησε μια καινοτόμο μεθοδολογία, για να μην σε αφήσει ποτέ να βγεις από το Ευρώ. Ούτε καν να χρησιμοποιήσεις εσύ (η κυβέρνηση σου δηλαδή) αυτή την απειλή ως στοιχείο διαπραγμάτευσης. Μετά την πρώτη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (έπεται και άλλη ή άλλες για την ακρίβεια), η υπόθεση «δραχμή» ακυρώθηκε και στην θέση της ανέτειλε η υπόθεση «δραχμοποίηση της εσωτερικής αγοράς εντός της φυλακής του Ευρώ». Νομίζω ότι αυτή την προοπτική την έχω εξηγήσει με σαφήνεια σε προηγούμενα σημειώματά μου, αφού πρώτα σε ενημέρωσα πριν από δύο χρόνια και τρεις μήνες περίπου για το σχέδιο «διπλού νομισματικού». Τώρα απλώς το σχέδιο αποκτά προγραμματικά χαρακτηριστικά από στρατηγικά που είχε προηγουμένως. Και αυτό θα λάβει σάρκα και οστά μετά την υπερψήφιση στο ελληνικό κοινοβούλιο των νέων Μέτρων Εσωτερικής Υποτίμησης (τα δις ευρώ, εδώ χάνουν το νόημα τους!) για την επόμενη περίοδο, την ρευστοποίηση με διαδικασίες εξπρές της δημόσιας περιουσίας και την νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους που θα παρουσιαστεί ως δώρο της διοίκησης της φυλακής του ΕΜΑ, προς την ελληνική διαπλοκή και τον Μεγάλο κυβερνητικό Συνασπισμό της, αλλά και προσφορά (επιτυχία) του τελευταίου (θρίαμβος, με άλλα λόγια) προς την ταλαίπωρη κοινωνία.
Μετά από αυτά η δραπέτευση από την φυλακή του Ευρώ, θα πρέπει να θεωρείται αυτοκτονική πράξη από επαναστατική που ήταν μέχρι σήμερα και από πολιτική κίνηση που ήταν στην αρχή της κρίσης: την εποχή που έκανα προτάσεις κυβερνητικών ελιγμών για παραμονή στο Ευρώ υπό άλλο ασφαλώς θεσμικό καθεστώς, το οποίο θα διασφάλιζε αν μη τι άλλο την ισότητα μεταξύ των φυλακισμένων, την σχετική ευημερία τους και τους κανόνες οικονομικής υγιεινής, ή θα οδηγούσε στην απόλυτη αναθεώρηση της ΕΕ και στην συντεταγμένη επιστροφή σε εθνικά νομισματικά συστήματα υπό το συγκυριακό σοκ και δέος των πιστωτών.
Η παραμονή στην φυλακή του ευρώ δίχως εσωτερική υποτίμηση - σύμφωνα με την δική μου πρόταση στην αρχή της κρίσης - ήταν μια μετριοπαθής στρατηγική, όπως με ειλικρίνεια την όριζα. Η επιστροφή σε εθνικό νομισματικό σύστημα μετά την αποβολή (πρόστυχη έξοδο, θα την αποκαλούσε ορθότερα) από την χρηματαγορά, αποτελούσε προφανώς μια ορθολογική πράξη χειραφέτησης, η οποία ωστόσο δεν εννοείτο δίχως αποζημίωση από τους θεσμούς του ΕΜΑ, δίχως εθνικοποίηση του κορμού του τραπεζικού μας τομέα, καθώς και μείζονες πολιτικές μεταβολές σοσιαλιστικού χαρακτήρα με κριτήριο τον εκδημοκρατισμό και την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου και του κοινωνικού μοντέλου της χώρας. Αυτά, δίχως ίχνος ιδεολογικής απόχρωσης. Απλώς και μόνον βάζοντας κάτω την επιστημονική/ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας, στο βαθμό που αποτελώ φορέα της.
Όμως, αυτή την ώρα όλη ετούτη η συζήτηση αποτελεί «ιστορική» διήγηση και τίποτε άλλο. Οι επιλογές του καθεστώτος και η γενικότερη πολιτική (και εκλογική ασφαλώς) συμπεριφορά των, φυλακισμένων στο Ευρώ, Ελλήνων, έθεσε πολιτικά / διαπραγματευτικά εργαλεία και στρατηγικές πολιτικοοικονομικής χειραφέτησης εκτός πραγματικότητας. Ο δρόμος που έβγαζε σιγά-σιγά εκτός πραγματικότητας την δική μου προσέγγιση σε επίπεδο κυβερνητικών προτάσεων, οδηγούσε την Ελληνική κοινωνία σε πιο σφιχτά και πιο ισχυρά δεσμά, που σφυρηλατούσε ο ΕΜΑ σε ανταγωνιστική συνεργασία με το χρηματοπιστωτικό λόμπι και με εφαρμοστή/δεσμοφύλακα το καθεστώς της διαπλοκής και την κυρίαρχη κομματική του έκφραση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ). Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια για τα δύο τρίτα της κοινωνίας.
Και τώρα τι γίνεται; Να σου πω: Να σπάσεις/σπάσουμε τα σίδερα της φυλακής και τις αλυσίδες, δεν το βλέπω! Να ανατραπεί η στρατηγική της εμβάθυνσης και διεύρυνσης της εσωτερικής υποτίμησης, επίσης είναι, υπό τις σημερινές διεθνείς πολιτικές συνθήκες, απίθανο. Να βγούμε δηλαδή από την φυλακή με ίδιες, όπως λέμε, δυνάμεις, δεν το βλέπω! Να μας βγάλουν άλλοι, επίσης δεν βλέπω ποιον από αυτούς θα ωφελούσε τελικά. Άρα, τι απομένει; Δυο πράγματα σε συνδυασμό: Να υπάρξει η μικρότερη δυνατή πολιτική νομιμοποίηση του καθεστώτος «του φυλακισμένου εντός του ευρώ», και να οργανωθεί ένα πανευρωπαϊκό κίνημα απελευθέρωσης από τον γερμανικό νεοφιλελευθερισμό και ηγεμονισμό, ο οποίος συνεργάζεται σε ανταγωνιστικό πάντα επίπεδο με τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό, του οποίου ηγούνται περισσότερο σήμερα τυπικώς παρά ουσιαστικώς οι ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφευχθεί η διαμόρφωση συνθηκών που θα ενισχύουν το λεγόμενο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» ως προς τον Έλληνα φυλακισμένο. Να μην περάσει δηλαδή το επικοινωνιακό στρατήγημα της διαπλοκής. Στο βαθμό που αποτύχουν να κάνουν τον λαό να αποδεχθεί την εχθρική πράξη της εσωτερικής υποτίμησης, ως σωτήρια λύση σε συνδυασμό αύριο με ένα «διπλό νομισματικό», θα υπάρχει ελπίδα η διάθεση για εξέγερση να οδηγήσει σε οργανωμένη πολιτική μεταβολή, που θα ταρακουνήσει τους χρηματιστές/τραπεζίτες και τον ΕΜΑ.
Η πιθανότητα οι Έλληνες φυλακισμένοι θα εξεγερθούν φέρνοντας στα πράγματα αριστερές δυνάμεις, είτε καλό θα να κάνει σήμερα στον ελληνικό λαό, είτε κακό. Το κακό θα ήταν η τρομοκρατημένη πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη να οδηγήσει έμμεσα ή ακόμη και άμεσα σε κάποια μορφή πραξικοπήματος και σε εγκαθίδρυση στρατοκρατικού καθεστώτος με ή δίχως κοινοβουλευτικό μανδύα. Εδώ θέλει τεράστια προσοχή και καλή οργάνωση του αγώνα. Οι εξαλλοσύνες και οι «επαναστατικοφανείς» ακτιβισμοί, κραυγές, ασυναρτησίες και επιπολαιότητες θα «αποζημιωθούν» με καθεστωτικές προβοκάτσιες, όπως ιστορικά επιβεβαιώνεται. Αυτό το Φθινόπωρο απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή καί μέσα στα κελιά καί στους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και γύρω από το σύρμα!
Kafeneio
«Θέλουμε την Ελλάδα στο Ευρώ», δηλώνουν οι κυβερνήσεις του νέου, μεταμοντέρνου άξονα (Γερμανίας- Γαλλίας) και αγαλλιάζει η ψυχή του κάθε διαπλεκόμενου στην χώρα μας - όπως και της πελατείας τους, ασφαλώς.
Αλίμονο και να μην την θέλανε! Δεν άλλαξε τίποτε από την ημέρα που άνοιξαν οι πύλες της φυλακής του Ευρώ για τους ευρωπαϊκούς λαούς! Σταθερότητα γερμανικού τύπου δεν θέλεις ανυπάκουε, δευτεροκλασάτε Ευρωπαίε της περιφέρειας; Πλήρωσε με πολιτική αστάθεια, λιτότητα, ανεργία, στενότητα ανάπτυξης, υποβάθμιση του..... κοινωνικού κράτους και κοινωνικό εξανδραποδισμό. Αυτό το είδος σταθερότητας προσφέρει ο αντιπληθωριστικός νεοφιλελευθερισμός του Μεταμοντέρνου (μας) Άξονα στην Ευρώπη του Ευρώ! Όσο περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί ενταχθούν στην φυλακή του Ευρώ τόσο καλύτερα για το πιστωτικό σύστημα και τόσο χειρότερα για την διοίκηση της φυλακής: δυσκολεύουν τα πράγματα, ως προς τον εναρμονισμό των κινήσεων, για την γερμανική, οικονομική μορφή πολιτικής ηγεμονίας.
Θεωρητικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα κερδίζει από το μπες-βγες (ή ακριβέστερα τον σχετικό κίνδυνο/απειλή), ενώ για τους ανθρωποφύλακες Γερμανούς και την κεντροευρωπαϊκή ελίτ, που αναζητεί φτηνό χρήμα και σταθερότητα μέσα από το σύρμα, τα «μπες-βγες» δεν είναι καλό πράγμα μακροχρονίως. Πλην του ότι μειώνεται η εμπιστοσύνη προς την ευρωπαϊκή διοίκηση (Γερμανία), κλονίζονται και οι θεσμοί της φυλακής και αναρχοποιείται το καθεστώς οικονομικής τάξης και ασφάλειας της. Είναι ζωτικό λοιπόν ζήτημα για τον Ευρωπαϊκό Μεταμοντέρνο Άξονα [ΕΜΑ, θα σημειώνω από εδώ και εμπρός] σιγά- σιγά να διαλυθούν τα σύννεφα σε ότι αφορά στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Να διαλυθούν στα κέντρα των αποφάσεων της Ευρώπης, αλλά να πυκνώσουν εικονικά πάνω από το ελληνικό κοινοβούλιο και τον απίθανα παραπληροφορημένο, φυλακισμένο ελληνικό λαό!
Ο Έλληνας – όπως και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί - θα πρέπει να αισθάνεται ότι ο εγκλεισμός του αποτελεί είδος προνομίου το οποίο θα πρέπει να αγωνίζεται διαρκώς για να μην χάσει, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημά του ή σβήνοντας στην κλίνη/κλουβί της ανεργίας. Αν τα πράγματα (η τάξη και οργάνωση) ξεφύγουν εντός της φυλακής και μια πτέρυγα το ρίξει στο σορολόπ, τότε η τιμωρία αποκατάστασης της ασφαλείας του Ευρώ θα είναι αυστηρή: εσωτερική υποτίμηση (λευκό κελί για την κοινωνία) μέχρις πλήρους συμμορφώσεως. Το «θα» δεν αποτελεί υπόθεση, ούτε «υπόσχεση/απειλή», αλλά ζώσα πραγματικότητα στην «πτέρυγα Ελλάς» της φυλακής του ΕΜΑ. Παράδειγμα τιμωρίας και συμόρφωσης για τις υπόλοιπες πτέρυγες της Ευρωφυλακής.
Έχω υποσχεθεί κυνικότητα στην αφήγηση, φίλε αναγνώστη, για να καταλάβεις τι εννοούσα τόσο καιρό όταν με πολιτικοοικονομική, δομική κριτική ανάλυση (σου) έλεγα πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» του καθεστώτος αποτελούσε τον απόλυτο γκεμπελισμό. Η κρίση απέκτησε μια καινοτόμο μεθοδολογία, για να μην σε αφήσει ποτέ να βγεις από το Ευρώ. Ούτε καν να χρησιμοποιήσεις εσύ (η κυβέρνηση σου δηλαδή) αυτή την απειλή ως στοιχείο διαπραγμάτευσης. Μετά την πρώτη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (έπεται και άλλη ή άλλες για την ακρίβεια), η υπόθεση «δραχμή» ακυρώθηκε και στην θέση της ανέτειλε η υπόθεση «δραχμοποίηση της εσωτερικής αγοράς εντός της φυλακής του Ευρώ». Νομίζω ότι αυτή την προοπτική την έχω εξηγήσει με σαφήνεια σε προηγούμενα σημειώματά μου, αφού πρώτα σε ενημέρωσα πριν από δύο χρόνια και τρεις μήνες περίπου για το σχέδιο «διπλού νομισματικού». Τώρα απλώς το σχέδιο αποκτά προγραμματικά χαρακτηριστικά από στρατηγικά που είχε προηγουμένως. Και αυτό θα λάβει σάρκα και οστά μετά την υπερψήφιση στο ελληνικό κοινοβούλιο των νέων Μέτρων Εσωτερικής Υποτίμησης (τα δις ευρώ, εδώ χάνουν το νόημα τους!) για την επόμενη περίοδο, την ρευστοποίηση με διαδικασίες εξπρές της δημόσιας περιουσίας και την νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους που θα παρουσιαστεί ως δώρο της διοίκησης της φυλακής του ΕΜΑ, προς την ελληνική διαπλοκή και τον Μεγάλο κυβερνητικό Συνασπισμό της, αλλά και προσφορά (επιτυχία) του τελευταίου (θρίαμβος, με άλλα λόγια) προς την ταλαίπωρη κοινωνία.
Μετά από αυτά η δραπέτευση από την φυλακή του Ευρώ, θα πρέπει να θεωρείται αυτοκτονική πράξη από επαναστατική που ήταν μέχρι σήμερα και από πολιτική κίνηση που ήταν στην αρχή της κρίσης: την εποχή που έκανα προτάσεις κυβερνητικών ελιγμών για παραμονή στο Ευρώ υπό άλλο ασφαλώς θεσμικό καθεστώς, το οποίο θα διασφάλιζε αν μη τι άλλο την ισότητα μεταξύ των φυλακισμένων, την σχετική ευημερία τους και τους κανόνες οικονομικής υγιεινής, ή θα οδηγούσε στην απόλυτη αναθεώρηση της ΕΕ και στην συντεταγμένη επιστροφή σε εθνικά νομισματικά συστήματα υπό το συγκυριακό σοκ και δέος των πιστωτών.
Η παραμονή στην φυλακή του ευρώ δίχως εσωτερική υποτίμηση - σύμφωνα με την δική μου πρόταση στην αρχή της κρίσης - ήταν μια μετριοπαθής στρατηγική, όπως με ειλικρίνεια την όριζα. Η επιστροφή σε εθνικό νομισματικό σύστημα μετά την αποβολή (πρόστυχη έξοδο, θα την αποκαλούσε ορθότερα) από την χρηματαγορά, αποτελούσε προφανώς μια ορθολογική πράξη χειραφέτησης, η οποία ωστόσο δεν εννοείτο δίχως αποζημίωση από τους θεσμούς του ΕΜΑ, δίχως εθνικοποίηση του κορμού του τραπεζικού μας τομέα, καθώς και μείζονες πολιτικές μεταβολές σοσιαλιστικού χαρακτήρα με κριτήριο τον εκδημοκρατισμό και την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου και του κοινωνικού μοντέλου της χώρας. Αυτά, δίχως ίχνος ιδεολογικής απόχρωσης. Απλώς και μόνον βάζοντας κάτω την επιστημονική/ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας, στο βαθμό που αποτελώ φορέα της.
Όμως, αυτή την ώρα όλη ετούτη η συζήτηση αποτελεί «ιστορική» διήγηση και τίποτε άλλο. Οι επιλογές του καθεστώτος και η γενικότερη πολιτική (και εκλογική ασφαλώς) συμπεριφορά των, φυλακισμένων στο Ευρώ, Ελλήνων, έθεσε πολιτικά / διαπραγματευτικά εργαλεία και στρατηγικές πολιτικοοικονομικής χειραφέτησης εκτός πραγματικότητας. Ο δρόμος που έβγαζε σιγά-σιγά εκτός πραγματικότητας την δική μου προσέγγιση σε επίπεδο κυβερνητικών προτάσεων, οδηγούσε την Ελληνική κοινωνία σε πιο σφιχτά και πιο ισχυρά δεσμά, που σφυρηλατούσε ο ΕΜΑ σε ανταγωνιστική συνεργασία με το χρηματοπιστωτικό λόμπι και με εφαρμοστή/δεσμοφύλακα το καθεστώς της διαπλοκής και την κυρίαρχη κομματική του έκφραση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ). Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια για τα δύο τρίτα της κοινωνίας.
Και τώρα τι γίνεται; Να σου πω: Να σπάσεις/σπάσουμε τα σίδερα της φυλακής και τις αλυσίδες, δεν το βλέπω! Να ανατραπεί η στρατηγική της εμβάθυνσης και διεύρυνσης της εσωτερικής υποτίμησης, επίσης είναι, υπό τις σημερινές διεθνείς πολιτικές συνθήκες, απίθανο. Να βγούμε δηλαδή από την φυλακή με ίδιες, όπως λέμε, δυνάμεις, δεν το βλέπω! Να μας βγάλουν άλλοι, επίσης δεν βλέπω ποιον από αυτούς θα ωφελούσε τελικά. Άρα, τι απομένει; Δυο πράγματα σε συνδυασμό: Να υπάρξει η μικρότερη δυνατή πολιτική νομιμοποίηση του καθεστώτος «του φυλακισμένου εντός του ευρώ», και να οργανωθεί ένα πανευρωπαϊκό κίνημα απελευθέρωσης από τον γερμανικό νεοφιλελευθερισμό και ηγεμονισμό, ο οποίος συνεργάζεται σε ανταγωνιστικό πάντα επίπεδο με τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό, του οποίου ηγούνται περισσότερο σήμερα τυπικώς παρά ουσιαστικώς οι ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφευχθεί η διαμόρφωση συνθηκών που θα ενισχύουν το λεγόμενο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» ως προς τον Έλληνα φυλακισμένο. Να μην περάσει δηλαδή το επικοινωνιακό στρατήγημα της διαπλοκής. Στο βαθμό που αποτύχουν να κάνουν τον λαό να αποδεχθεί την εχθρική πράξη της εσωτερικής υποτίμησης, ως σωτήρια λύση σε συνδυασμό αύριο με ένα «διπλό νομισματικό», θα υπάρχει ελπίδα η διάθεση για εξέγερση να οδηγήσει σε οργανωμένη πολιτική μεταβολή, που θα ταρακουνήσει τους χρηματιστές/τραπεζίτες και τον ΕΜΑ.
Η πιθανότητα οι Έλληνες φυλακισμένοι θα εξεγερθούν φέρνοντας στα πράγματα αριστερές δυνάμεις, είτε καλό θα να κάνει σήμερα στον ελληνικό λαό, είτε κακό. Το κακό θα ήταν η τρομοκρατημένη πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη να οδηγήσει έμμεσα ή ακόμη και άμεσα σε κάποια μορφή πραξικοπήματος και σε εγκαθίδρυση στρατοκρατικού καθεστώτος με ή δίχως κοινοβουλευτικό μανδύα. Εδώ θέλει τεράστια προσοχή και καλή οργάνωση του αγώνα. Οι εξαλλοσύνες και οι «επαναστατικοφανείς» ακτιβισμοί, κραυγές, ασυναρτησίες και επιπολαιότητες θα «αποζημιωθούν» με καθεστωτικές προβοκάτσιες, όπως ιστορικά επιβεβαιώνεται. Αυτό το Φθινόπωρο απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή καί μέσα στα κελιά καί στους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και γύρω από το σύρμα!
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο ΓΑΠ, ο μονίμως απών, ζητά άδεια για το εξωτερικό...!!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Συντάξεις 2025: Ετήσιο όφελος από 138 ευρώ έως 765 ευρώ [πίνακες με τα ποσά]](https://images.newsnowgreece.com/145/1450830/syntaxeis-2025-etisio-ofelos-apo-138-evro-eos-765-evro-pinakes-me-ta-posa-1-124x78.jpg)
