2012-08-31 11:11:04
Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
… Η εξυπνάδα και το ταλέντο του Τζαίημς Τρέιμπιγκ, ιδρυτή της Tandem Computer..., βρίσκεται στο ότι στήριξε την εταιρεία του στην αρχή της συμμετοχής...
Δεν πληρώνει τους υπαλλήλους του περισσότερο απ’ ό,τι οι άλλοι, αλλά όπως λέει, «τους φέρομαι σαν να είναι ενήλικες»... Εκείνο που αφήνει κατάπληκτο τον επισκέπτη στην Tandem, είναι η διαπίστωση πως οι εργαζόμενοι, σ’ όλα τα επίπεδα, περνούν περισσότερες ώρες στις αίθουσες συγκεντρώσεων, κουβεντιάζοντας, με τα πόδια τους ακουμπισμένα συνήθως στα τραπέζια, παρά μέσα στα γραφεία ή τα εργαστήριά τους. Εδώ, όλα κουβεντιάζονται και αποφασίζονται από κοινού… Στην Tandem δεν υπάρχει συμφωνία, αλλά αδιάκοπη συζήτηση… Αλλά αυτός ο, φαινομενικά, χαμένος χρόνος είναι που εξασφαλίζει τη ζωτικότητα της Tandem. Για τον Τζίμμυ Τρέιμπιγκ, ο κάθε υπάλληλος είναι μία πηγή πνευματικού πλούτου για την επιχείρηση Guy Sorman : Η Φιλελεύθερη Λύση, εκδ. Ροές, Αθήνα, 1986
Συχνά το πρόταγμα της «επιτυχίας» προβάλλεται κατά τον πλέον χειρότερο, για να μη πω κατά τον πλέον αντιεπιστημονικό τρόπο, τουλάχιστον από τη σκοπιά του μάνατζμεντ αλλά και των οικονομικών.
Αν το ζήτημα είναι ότι δεν πρέπει να και δεν δικαιούνται να έχουν θέση στον ήλιο και ότι τους αξίζει το περιθώριο, όσοι δεν κατορθώνουν να κατακτούν ένα μετάλλιο στον αγώνα ή έστω να έχουν προκριθεί στα τελικά, τότε όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη, αγνοούν κάτι το σημαντικό : ότι οι άνθρωποι αλλά γενικεύοντάς το, και λαοί, μπορεί να μην είναι σε θέση όλοι τους να επιτυγχάνουν χρόνο κάτω από 10 δεύτερα στο δρόμο ταχύτητας των 100 μέτρων, ή να βρίσκονται μέσα στην πρώτη τριάδα των μαραθωνοδρόμων, αλλά ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, δεν είναι «άχρηστοι» ούτε όσοι έπονται, ούτε και όσοι δεν φτάσανε ποτέ στα ημιτελικά, κι ακόμα ούτε όσοι αγωνίζονται απλά για την άμιλλα ή την επιβίωση και όχι για τον πρωταθλητισμό.
Κανένας «χρόνος» δεν είναι «άχρηστος», παρά μόνο στη λογική του πρωταθλητισμού και όχι στη λογική του αγώνα.
Όμως, η ανθρωπότητα έφτασε εδώ που έφτασε, οικονομικά και κοινωνικά, και, τουλάχιστον εκείνο το τμήμα της που αποτελεί και το σημείο αναφοράς για όλους όσους ακόμα υστερούν σε ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, όχι στα πλαίσια ενός πρωταθλητισμού, μα στα πλαίσια της ίδιας της λογικής του αγώνα και τη προσπάθειας.
Έτσι για παράδειγμα, η «πρόοδος», στη γενικότερη έννοιά της, ποτέ δεν υπήρξε αποτέλεσμα μιας ιδιοφυούς (πόσο μάλλον μεγαλοφυούς) μειοψηφίας πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Η «πρόοδος» υπήρξε το αποτέλεσμα μιας συνισταμένης «συμβατικής σοφίας» μιας συνισταμένης δημιουργικότητας, εφευρετικότητας και καινοτομικών αντιλήψεων από ανθρώπους, που ο καθένας τους πρόσφερε από εκεί που μπορούσε και όσο μπορούσε, κι ακόμα πρόσφερε ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ. Μπορεί να μην έχουν όλοι τις εκατό λαμπρές ιδέες (και ποιος τις έχει άλλωστε;), μα μπορεί να έχει μόνο μία, που όμως αυτή η μία να είναι ενδεχομένως ο «κρίκος που λείπει» σε μια αλυσίδα που παραμένει ατελής ακριβώς διότι της λείπει αυτός ο κρίκος.
Δεν είναι τυχαίο, για να φέρουμε ένα παράδειγμα από τον κόσμο των επιτυχημένων επιχειρήσεων («επιτυχημένων» όχι συγκυριακά για λίγα χρόνια, μα για μια σειρά δεκαετιών), και μάλιστα αντλώντας από τη διεθνή εμπειρία, ότι τους ανθρώπους τους δεν τους ταξινομούν στη κλίμακα της αποτελεσματικότητας, ή τουλάχιστον ΟΧΙ ΚΥΡΙΩΣ σ’ αυτή, αλλά, τους θεωρούν ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ ως μια δεξαμενή ικανοτήτων και δεξιοτήτων, μια δεξαμενή σκέψης, ένας συλλογικό think tank, όπου ο καθένας ατομικά αλλά και ως μέλος ομάδας, συμβάλλει στη δημιουργία μιας συνισταμένης «συλλογικής σοφίας», μιας συνισταμένης επιχειρησιακής δεξιότητας και ικανότητας.
Η απαξία και η περιθωριοποίηση, το μόνο που κάνει είναι να οδηγεί ανθρώπους, ατομικά και συλλογικά, σε επίπεδο επιχειρήσεων αλλά και κρατών, ανθρώπους που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να πούνε κάτι, να προτείνουν και, και κυρίως να προσπαθήσουν για κάτι, ούτε να λένε, ούτε να προτείνουν, ούτε να προσπαθούν, διότι θεωρούν ότι τους έχουν απαξιωμένους και περιθωριοποιημένους, όχι τόσο εργασιακά, όσο από άποψη σαν ανθρώπινες οντότητες, σαν ανθρώπινες υπάρξεις, ή ακόμα, διότι γνωρίζουν ότι η έπαρση ορισμένων παραπάνω στην ιεραρχία πιθανότατα να προκαλούσε την ειρωνεία, ή ακόμα, διότι απλά δεν έχουν (δηλαδή δεν τους παρέχεται) κίνητρο για την «δημόσια έκθεση» των ιδεών και απόψεών τους, είτε ακόμα διότι γνωρίζουν ότι την ιδέα τους θα την καρπωθούν άλλοι αποσιωπώντας τη δική τους συμβολή.
Tromaktiko
… Η εξυπνάδα και το ταλέντο του Τζαίημς Τρέιμπιγκ, ιδρυτή της Tandem Computer..., βρίσκεται στο ότι στήριξε την εταιρεία του στην αρχή της συμμετοχής...
Δεν πληρώνει τους υπαλλήλους του περισσότερο απ’ ό,τι οι άλλοι, αλλά όπως λέει, «τους φέρομαι σαν να είναι ενήλικες»... Εκείνο που αφήνει κατάπληκτο τον επισκέπτη στην Tandem, είναι η διαπίστωση πως οι εργαζόμενοι, σ’ όλα τα επίπεδα, περνούν περισσότερες ώρες στις αίθουσες συγκεντρώσεων, κουβεντιάζοντας, με τα πόδια τους ακουμπισμένα συνήθως στα τραπέζια, παρά μέσα στα γραφεία ή τα εργαστήριά τους. Εδώ, όλα κουβεντιάζονται και αποφασίζονται από κοινού… Στην Tandem δεν υπάρχει συμφωνία, αλλά αδιάκοπη συζήτηση… Αλλά αυτός ο, φαινομενικά, χαμένος χρόνος είναι που εξασφαλίζει τη ζωτικότητα της Tandem. Για τον Τζίμμυ Τρέιμπιγκ, ο κάθε υπάλληλος είναι μία πηγή πνευματικού πλούτου για την επιχείρηση Guy Sorman : Η Φιλελεύθερη Λύση, εκδ. Ροές, Αθήνα, 1986
Συχνά το πρόταγμα της «επιτυχίας» προβάλλεται κατά τον πλέον χειρότερο, για να μη πω κατά τον πλέον αντιεπιστημονικό τρόπο, τουλάχιστον από τη σκοπιά του μάνατζμεντ αλλά και των οικονομικών.
Αν το ζήτημα είναι ότι δεν πρέπει να και δεν δικαιούνται να έχουν θέση στον ήλιο και ότι τους αξίζει το περιθώριο, όσοι δεν κατορθώνουν να κατακτούν ένα μετάλλιο στον αγώνα ή έστω να έχουν προκριθεί στα τελικά, τότε όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη, αγνοούν κάτι το σημαντικό : ότι οι άνθρωποι αλλά γενικεύοντάς το, και λαοί, μπορεί να μην είναι σε θέση όλοι τους να επιτυγχάνουν χρόνο κάτω από 10 δεύτερα στο δρόμο ταχύτητας των 100 μέτρων, ή να βρίσκονται μέσα στην πρώτη τριάδα των μαραθωνοδρόμων, αλλά ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, δεν είναι «άχρηστοι» ούτε όσοι έπονται, ούτε και όσοι δεν φτάσανε ποτέ στα ημιτελικά, κι ακόμα ούτε όσοι αγωνίζονται απλά για την άμιλλα ή την επιβίωση και όχι για τον πρωταθλητισμό.
Κανένας «χρόνος» δεν είναι «άχρηστος», παρά μόνο στη λογική του πρωταθλητισμού και όχι στη λογική του αγώνα.
Όμως, η ανθρωπότητα έφτασε εδώ που έφτασε, οικονομικά και κοινωνικά, και, τουλάχιστον εκείνο το τμήμα της που αποτελεί και το σημείο αναφοράς για όλους όσους ακόμα υστερούν σε ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, όχι στα πλαίσια ενός πρωταθλητισμού, μα στα πλαίσια της ίδιας της λογικής του αγώνα και τη προσπάθειας.
Έτσι για παράδειγμα, η «πρόοδος», στη γενικότερη έννοιά της, ποτέ δεν υπήρξε αποτέλεσμα μιας ιδιοφυούς (πόσο μάλλον μεγαλοφυούς) μειοψηφίας πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Η «πρόοδος» υπήρξε το αποτέλεσμα μιας συνισταμένης «συμβατικής σοφίας» μιας συνισταμένης δημιουργικότητας, εφευρετικότητας και καινοτομικών αντιλήψεων από ανθρώπους, που ο καθένας τους πρόσφερε από εκεί που μπορούσε και όσο μπορούσε, κι ακόμα πρόσφερε ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ. Μπορεί να μην έχουν όλοι τις εκατό λαμπρές ιδέες (και ποιος τις έχει άλλωστε;), μα μπορεί να έχει μόνο μία, που όμως αυτή η μία να είναι ενδεχομένως ο «κρίκος που λείπει» σε μια αλυσίδα που παραμένει ατελής ακριβώς διότι της λείπει αυτός ο κρίκος.
Δεν είναι τυχαίο, για να φέρουμε ένα παράδειγμα από τον κόσμο των επιτυχημένων επιχειρήσεων («επιτυχημένων» όχι συγκυριακά για λίγα χρόνια, μα για μια σειρά δεκαετιών), και μάλιστα αντλώντας από τη διεθνή εμπειρία, ότι τους ανθρώπους τους δεν τους ταξινομούν στη κλίμακα της αποτελεσματικότητας, ή τουλάχιστον ΟΧΙ ΚΥΡΙΩΣ σ’ αυτή, αλλά, τους θεωρούν ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ ως μια δεξαμενή ικανοτήτων και δεξιοτήτων, μια δεξαμενή σκέψης, ένας συλλογικό think tank, όπου ο καθένας ατομικά αλλά και ως μέλος ομάδας, συμβάλλει στη δημιουργία μιας συνισταμένης «συλλογικής σοφίας», μιας συνισταμένης επιχειρησιακής δεξιότητας και ικανότητας.
Η απαξία και η περιθωριοποίηση, το μόνο που κάνει είναι να οδηγεί ανθρώπους, ατομικά και συλλογικά, σε επίπεδο επιχειρήσεων αλλά και κρατών, ανθρώπους που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να πούνε κάτι, να προτείνουν και, και κυρίως να προσπαθήσουν για κάτι, ούτε να λένε, ούτε να προτείνουν, ούτε να προσπαθούν, διότι θεωρούν ότι τους έχουν απαξιωμένους και περιθωριοποιημένους, όχι τόσο εργασιακά, όσο από άποψη σαν ανθρώπινες οντότητες, σαν ανθρώπινες υπάρξεις, ή ακόμα, διότι γνωρίζουν ότι η έπαρση ορισμένων παραπάνω στην ιεραρχία πιθανότατα να προκαλούσε την ειρωνεία, ή ακόμα, διότι απλά δεν έχουν (δηλαδή δεν τους παρέχεται) κίνητρο για την «δημόσια έκθεση» των ιδεών και απόψεών τους, είτε ακόμα διότι γνωρίζουν ότι την ιδέα τους θα την καρπωθούν άλλοι αποσιωπώντας τη δική τους συμβολή.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΣΤΟΝ ΠΑΟ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Γιατροί Χωρίς Σύνορα - Σώζοντας ζωές στο σφαγείο της Συρίας [ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ]](https://images.newsnowgreece.com/19/198185/giatroi-xoris-synora---sozontas-zoes-sto-sfageio-tis-syrias-sygklonistikes-fotografies-1-124x78.jpg)
