2012-09-12 00:16:20
Συνέντευξη στην ψυχολόγο Βίκυ Μιχελή
Ο Νίκος Σούλης είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει τη ζωή του στις κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες. Σκηνοθέτης χιλιάδων video clips και διαφημιστικών ακολουθεί το ρυθμό αλλά δεν μπαίνει στον χορό, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει. Μετά από επικοινωνία που είχα μαζί του, μου κάνει την τιμή να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μου.
Η σκηνοθεσία είναι επάγγελμα φαντάζομαι που για να βγει το τελικό αποτέλεσμα στην οθόνη μας, θα σου επιβάλλει να βιώσεις όλους τους χαρακτήρες και την ιστορία αυτού που θέλεις να μας μεταφέρεις. Πόσο σε έχει επηρεάσει αυτό στη ζωή σου; Σε έχει κάνει να δεις πτυχές του εαυτού σου που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχες ποτέ συναντήσει;
Έτσι κι αλλιώς η τέχνη είναι τρόπος ζωής, εκτός από επαγγελματίας υπήρξα κυρίως εραστής της! Ερασιτέχνης με την έννοια της λεξης. Μια ευκαιρία για μένα να βγαίνω από τον εαυτό μου… όλοι «κουβαλάμε» τον εαυτό μας από τη μέρα που γεννιόμαστε, που και που είναι δημιουργικό να αλλάζουμε «γωνία λήψης». Σίγουρα μας προάγει σαν χαρακτήρες. Μας «ανοίγει τα μάτια». Νομίζω πρώτα συνέβη στη ζωή μου αυτό, το να παρακαλουθώ τον κόσμο όχι μόνο από τη δική μου σκοπιά, και μετά, σαν αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης «έσκασε» η σκηνοθεσία!
Φοβάμαι και πονάω... έχουν σχέση αυτά τα δύο; Φοβάμαι και πονάω τον άλλο; Φοβάμαι και πονάω τον εαυτό μου; Ή και τα δύο μαζί και αντίστροφα;
Περισσότερο πονάω παρά φοβάμαι. Ο φόβος ε'ιναι η αιτία της ζωής...ο πόνος όμως είναι τρόπος να διαβάζεις τη ζωά. Φυσικά δεν μιλώ για φοβίες, αυτές κανείς τις ξεπερνά με προσωπικούς αγώνες. Είναι δυστυχώς πολλά εκείνα που με φοβίζουν στις μέρες μας..τόσα που νομίζαμε πως ο άνθρωπος είχε νικήσει..τόσες κατακτήσεις, τόσα δικαιώματα..τόσες αξίες...τώρα πρέπει να τα κατακτήσουμε πάλι από την αρχή, με αγώνες προσωπικούς και μαζικούς. Ο πόνος γίνεται αδελφός σε τέτοιες περιπτώσεις. Ναι φοβάμαι και πονάω, είναι αιτία για επανάσταση, και η εποχή μας βάζει τις ρίζες μιας νέας τέτοιας αναγκαιότητας!
Κάλλος... για πολλούς δεν έχει όνομα, υπάρχει παντού, υπάρχει ανάμεσά μας, υπάρχει στην ψυχή μας. Γιατί πιστεύεις ότι έχουμε κλείσει τα ματιά σε αυτό; Διακρίνεις μια γενικότερη πνευματική και υλική ακαλαισθησία; Αν ναι, πως αισθάνεσαι για αυτό;
Έχεις δίκιο..μέσα από τον ακράτητο καταναλωτισμό, και την παντελή έλλειψη παιδείας...φτάσαμε στο σημείο της απόλυτης γύμνιας! Στη γύμνια αυτή όσοι αντέξουν. Δεν είναι ζήτημα «ακαλαισθησίας»… είναι ανάγκη φωτός. Όσο η αλήθεια δεν μας βολεύει, ρίχνουμε σκότος …σκεπάζουμε τα σκουπίδια μας με το χαλί..κι αυτό σαπίζει σιγά σιγά. Ακριβώς αυτό ζούμε τούτη τη στιγμή… Σαν σάπια φρούτα στα τελάρα μιας λαικάς αγοράς, που κλείνει, και δεν τα ζήτησε κανείς!
Οι Τρύπες σε ένα τραγούδι τους έχουν πει «Ακούω την αγάπη». Πώς έχεις αντιμετωπίσει ανθρώπους που εσύ έχεις ακούσει την αγάπη τους για αυτούς αλλά αυτοί αρνούνταν να ακούσουν την αγάπη τους για εσένα; Πώς σε κάνει να νιώθεις ότι υπάρχουν συνάνθρωποι που έχουν παγώσει αυτή την διαδικασία;
Στη ζωή μου βαδίζω μέσα σε δρόμους αγάπης..μόνο έτσι μπορώ να λειτουργώ, μόνο έτσι δέχομαι να συνεχίζω να ζω. Δυστυχώς όταν συναντάει κανείς… τέτοιες παγωμένες συμπεριφορές πρέπει να συνεχίζει..παρακάτω… «οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή κι αργούν» έχει γράψει η Λίνα Νικολακοπούλου… και συνεχίζει «μα εγώ μιλάω για δύναμη, της αγάπης ισοδύναμη, και ζητάω προτεραιότητα, φύση, θέση και ιδιότητα»!
Διαφορετικότητα... μια λέξη τόσο απλή, πολύσημη και ταυτόχρονα φοβική… Έχουμε μπει σε ένα καλούπι που το να είσαι διαφορετικός, σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής είναι στίγμα. Μια νοοτροπία που καταπιέζει και παραμορφώνει τον εαυτό μας Κάναμε πολλούς αγώνες για το δικαίωμα στη διαφορά. Όποιος άνθρωπος αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του..την αναγνωρίσει, τότε αυτόματα αποδέχεται τους άλλους ανθρώπους σαν τέτοιους. Δεν έχει νόημα να νιώθεις διαφορετικός, αν δεν πιστεύεις ότι όλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα. Η εποχή μας όμως έχει ανάγκη, να αναγνωρίσει συγγένειες που θα μας ενώνουν. Διαφορετικοί σε έναν κόσμο διαφορετικών, αλλά ενωμένοι… αλλιώς είμαστε χαμένοι Κοιτάς τον άλλον στα μάτια και σκέφτεσαι...
Προσπαθώ να φανταστώ... πως τα μάτια αυτά θα με κοιτούσαν..όταν ήταν παιδί. Αναζητώ τη ματιά των ανθρώπων, γιατί πραγματικά δεν αλλάζει… Είναι κριτήριο για μένα, κριτήριο για τον χαρακτήρα του άλλου, το αν κάποιος κοιτάζει στα μάτια ή όχι. Δυστυχώς πολλοί κοιτάζουν τα δόντια μας, δεν θέλουν να ξέρουν τι βλέπουμε, αλλά τι ...τρώμε!
Θυμός, ένα συναίσθημα τόσο δυνατό όσο η αγάπη, σαν το καλό και το κακό, βρίσκονται σε μια διαρκή πάλη επικράτησης και όμως με λύπη παρατηρούμε ότι κυριαρχεί, γιατί; Πού βρίσκεται η έννοια της συγχώρεσης;
Ο θυμός κρατάει πολύ λίγο… η αγάπη όμως, η αληθινή αγάπη, κρατάει για πάντα. Το καλό και το κακό είναι «παιδιά του ίδιου Θεού»... Όλοι μέσα μας περιέχουμε και τα δυο. Επιλέγουμε, ή επιλεγόμαστε από αυτά. Το να συγχωρείς σε φέρνει πιο κοντά σε ένα ανώτερο επίπεδο του εαυτού σου..ξεπερνάς την δυϊκότητα και φτάνεις κοντά σε μια «θέωση». 'Οποιος μπορεί και συγχωρεί, σίγουρα κοιμάται καλύτερα τις νύχτες!
Μια σκιά σε ακολουθεί και δεν είναι η δικιά σου, αλλά ούτε και κάποιου άλλου... τι είναι; Φοβάσαι;
Όχι, δεν φοβάμαι. Οι σκιές που με ακολούθησαν, ή ακολούθησα εγώ, είχαν πάντα υπόσταση και ύλη. Τις άυλες σκιές, τις αντιλαμβάνομαι με απόκρυφα τμήματα του μυαλού μου, και με γοητεύουν τέτοιες εξερευνήσεις!
Τέλος, «γυρίζεις» το video clip της ζωής σου, ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις σαν καλλιτέχνης.
Χμ, η ζωή είναι μεγάλη… «μην τη κάνεις καρναβάλι»...
Έχεις δηλώσει ότι ακόμα δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό στη ζωή για να δέσεις... πού έχεις κάνεις λάθη;
Στη περίπτωση αυτή δεν έχω κάνει μόνο εγώ λάθη… έχουν σίγουρα κάνει και οι άλλοι. Αναγνωρίζω ότι είμαι ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος, με παραξενιές… με… με… με… αλλά σκέφτομαι τώρα, που έμαθα να γεμίζω τη ζωή μονάχος… τα τελευταία 52 χρόνια (χα χα)… δύσκολα θα προδώσω αυτή τη μοναχικότητα πια!
Θέλω να σε ευχαριστήσω ιδιαίτερα για το χρόνο που μου διέθεσες και εύχομαι η δημιουργία, η αγάπη και η ενέργεια να είναι πάντα οι κυρίαρχες δυνάμεις στη ζωή σου.
Εγώ σ' ευχαριστώ. Η ευχή σου είναι ευχή μου για όλο τον κόσμο. Πάμε γι' άλλες πολιτείες!
dhmoths.gr
Ο Νίκος Σούλης είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει τη ζωή του στις κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες. Σκηνοθέτης χιλιάδων video clips και διαφημιστικών ακολουθεί το ρυθμό αλλά δεν μπαίνει στον χορό, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει. Μετά από επικοινωνία που είχα μαζί του, μου κάνει την τιμή να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μου.
Η σκηνοθεσία είναι επάγγελμα φαντάζομαι που για να βγει το τελικό αποτέλεσμα στην οθόνη μας, θα σου επιβάλλει να βιώσεις όλους τους χαρακτήρες και την ιστορία αυτού που θέλεις να μας μεταφέρεις. Πόσο σε έχει επηρεάσει αυτό στη ζωή σου; Σε έχει κάνει να δεις πτυχές του εαυτού σου που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχες ποτέ συναντήσει;
Έτσι κι αλλιώς η τέχνη είναι τρόπος ζωής, εκτός από επαγγελματίας υπήρξα κυρίως εραστής της! Ερασιτέχνης με την έννοια της λεξης. Μια ευκαιρία για μένα να βγαίνω από τον εαυτό μου… όλοι «κουβαλάμε» τον εαυτό μας από τη μέρα που γεννιόμαστε, που και που είναι δημιουργικό να αλλάζουμε «γωνία λήψης». Σίγουρα μας προάγει σαν χαρακτήρες. Μας «ανοίγει τα μάτια». Νομίζω πρώτα συνέβη στη ζωή μου αυτό, το να παρακαλουθώ τον κόσμο όχι μόνο από τη δική μου σκοπιά, και μετά, σαν αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης «έσκασε» η σκηνοθεσία!
Φοβάμαι και πονάω... έχουν σχέση αυτά τα δύο; Φοβάμαι και πονάω τον άλλο; Φοβάμαι και πονάω τον εαυτό μου; Ή και τα δύο μαζί και αντίστροφα;
Περισσότερο πονάω παρά φοβάμαι. Ο φόβος ε'ιναι η αιτία της ζωής...ο πόνος όμως είναι τρόπος να διαβάζεις τη ζωά. Φυσικά δεν μιλώ για φοβίες, αυτές κανείς τις ξεπερνά με προσωπικούς αγώνες. Είναι δυστυχώς πολλά εκείνα που με φοβίζουν στις μέρες μας..τόσα που νομίζαμε πως ο άνθρωπος είχε νικήσει..τόσες κατακτήσεις, τόσα δικαιώματα..τόσες αξίες...τώρα πρέπει να τα κατακτήσουμε πάλι από την αρχή, με αγώνες προσωπικούς και μαζικούς. Ο πόνος γίνεται αδελφός σε τέτοιες περιπτώσεις. Ναι φοβάμαι και πονάω, είναι αιτία για επανάσταση, και η εποχή μας βάζει τις ρίζες μιας νέας τέτοιας αναγκαιότητας!
Κάλλος... για πολλούς δεν έχει όνομα, υπάρχει παντού, υπάρχει ανάμεσά μας, υπάρχει στην ψυχή μας. Γιατί πιστεύεις ότι έχουμε κλείσει τα ματιά σε αυτό; Διακρίνεις μια γενικότερη πνευματική και υλική ακαλαισθησία; Αν ναι, πως αισθάνεσαι για αυτό;
Έχεις δίκιο..μέσα από τον ακράτητο καταναλωτισμό, και την παντελή έλλειψη παιδείας...φτάσαμε στο σημείο της απόλυτης γύμνιας! Στη γύμνια αυτή όσοι αντέξουν. Δεν είναι ζήτημα «ακαλαισθησίας»… είναι ανάγκη φωτός. Όσο η αλήθεια δεν μας βολεύει, ρίχνουμε σκότος …σκεπάζουμε τα σκουπίδια μας με το χαλί..κι αυτό σαπίζει σιγά σιγά. Ακριβώς αυτό ζούμε τούτη τη στιγμή… Σαν σάπια φρούτα στα τελάρα μιας λαικάς αγοράς, που κλείνει, και δεν τα ζήτησε κανείς!
Οι Τρύπες σε ένα τραγούδι τους έχουν πει «Ακούω την αγάπη». Πώς έχεις αντιμετωπίσει ανθρώπους που εσύ έχεις ακούσει την αγάπη τους για αυτούς αλλά αυτοί αρνούνταν να ακούσουν την αγάπη τους για εσένα; Πώς σε κάνει να νιώθεις ότι υπάρχουν συνάνθρωποι που έχουν παγώσει αυτή την διαδικασία;
Στη ζωή μου βαδίζω μέσα σε δρόμους αγάπης..μόνο έτσι μπορώ να λειτουργώ, μόνο έτσι δέχομαι να συνεχίζω να ζω. Δυστυχώς όταν συναντάει κανείς… τέτοιες παγωμένες συμπεριφορές πρέπει να συνεχίζει..παρακάτω… «οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή κι αργούν» έχει γράψει η Λίνα Νικολακοπούλου… και συνεχίζει «μα εγώ μιλάω για δύναμη, της αγάπης ισοδύναμη, και ζητάω προτεραιότητα, φύση, θέση και ιδιότητα»!
Διαφορετικότητα... μια λέξη τόσο απλή, πολύσημη και ταυτόχρονα φοβική… Έχουμε μπει σε ένα καλούπι που το να είσαι διαφορετικός, σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής είναι στίγμα. Μια νοοτροπία που καταπιέζει και παραμορφώνει τον εαυτό μας Κάναμε πολλούς αγώνες για το δικαίωμα στη διαφορά. Όποιος άνθρωπος αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του..την αναγνωρίσει, τότε αυτόματα αποδέχεται τους άλλους ανθρώπους σαν τέτοιους. Δεν έχει νόημα να νιώθεις διαφορετικός, αν δεν πιστεύεις ότι όλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα. Η εποχή μας όμως έχει ανάγκη, να αναγνωρίσει συγγένειες που θα μας ενώνουν. Διαφορετικοί σε έναν κόσμο διαφορετικών, αλλά ενωμένοι… αλλιώς είμαστε χαμένοι Κοιτάς τον άλλον στα μάτια και σκέφτεσαι...
Προσπαθώ να φανταστώ... πως τα μάτια αυτά θα με κοιτούσαν..όταν ήταν παιδί. Αναζητώ τη ματιά των ανθρώπων, γιατί πραγματικά δεν αλλάζει… Είναι κριτήριο για μένα, κριτήριο για τον χαρακτήρα του άλλου, το αν κάποιος κοιτάζει στα μάτια ή όχι. Δυστυχώς πολλοί κοιτάζουν τα δόντια μας, δεν θέλουν να ξέρουν τι βλέπουμε, αλλά τι ...τρώμε!
Θυμός, ένα συναίσθημα τόσο δυνατό όσο η αγάπη, σαν το καλό και το κακό, βρίσκονται σε μια διαρκή πάλη επικράτησης και όμως με λύπη παρατηρούμε ότι κυριαρχεί, γιατί; Πού βρίσκεται η έννοια της συγχώρεσης;
Ο θυμός κρατάει πολύ λίγο… η αγάπη όμως, η αληθινή αγάπη, κρατάει για πάντα. Το καλό και το κακό είναι «παιδιά του ίδιου Θεού»... Όλοι μέσα μας περιέχουμε και τα δυο. Επιλέγουμε, ή επιλεγόμαστε από αυτά. Το να συγχωρείς σε φέρνει πιο κοντά σε ένα ανώτερο επίπεδο του εαυτού σου..ξεπερνάς την δυϊκότητα και φτάνεις κοντά σε μια «θέωση». 'Οποιος μπορεί και συγχωρεί, σίγουρα κοιμάται καλύτερα τις νύχτες!
Μια σκιά σε ακολουθεί και δεν είναι η δικιά σου, αλλά ούτε και κάποιου άλλου... τι είναι; Φοβάσαι;
Όχι, δεν φοβάμαι. Οι σκιές που με ακολούθησαν, ή ακολούθησα εγώ, είχαν πάντα υπόσταση και ύλη. Τις άυλες σκιές, τις αντιλαμβάνομαι με απόκρυφα τμήματα του μυαλού μου, και με γοητεύουν τέτοιες εξερευνήσεις!
Τέλος, «γυρίζεις» το video clip της ζωής σου, ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις σαν καλλιτέχνης.
Χμ, η ζωή είναι μεγάλη… «μην τη κάνεις καρναβάλι»...
Έχεις δηλώσει ότι ακόμα δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό στη ζωή για να δέσεις... πού έχεις κάνεις λάθη;
Στη περίπτωση αυτή δεν έχω κάνει μόνο εγώ λάθη… έχουν σίγουρα κάνει και οι άλλοι. Αναγνωρίζω ότι είμαι ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος, με παραξενιές… με… με… με… αλλά σκέφτομαι τώρα, που έμαθα να γεμίζω τη ζωή μονάχος… τα τελευταία 52 χρόνια (χα χα)… δύσκολα θα προδώσω αυτή τη μοναχικότητα πια!
Θέλω να σε ευχαριστήσω ιδιαίτερα για το χρόνο που μου διέθεσες και εύχομαι η δημιουργία, η αγάπη και η ενέργεια να είναι πάντα οι κυρίαρχες δυνάμεις στη ζωή σου.
Εγώ σ' ευχαριστώ. Η ευχή σου είναι ευχή μου για όλο τον κόσμο. Πάμε γι' άλλες πολιτείες!
dhmoths.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
