2012-09-14 14:22:04
του Γιώργου Λιβέρη
Τα εύκολα παιχνίδια πρόκρισης για τη Βραζιλία πέρασαν άνετα. Τον Οκτώβριο μας περιμένουν 2 πολύ δύσκολα, τα οποία χωρίς αγωνιστικό σχεδιασμό θα είναι επικίνδυνα.
Στα δυο πρώτα το ταλέντο και οι αυτοσχεδιασμοί των παικτών ανέδειξαν την Εθνική μας και έβγαλαν ασπροπρόσωπο τον Πορτογάλο προπονητή, ο οποίος φάνηκε να μην έχει δυνατότητα αντιμετώπισης καταστάσεων. Δηλαδή, στην ποδοσφαιρική διάλεκτο «να μη βλέπει το παιχνίδι».
Μετά την εποχή Ρεχάγκελ το Ποδόσφαιρο μας ανέβηκε σε κλίμακα. Όπως ανέβηκε πριν χρόνια το Μπάσκετ μετά τον Γκάλη και πριν δεκαετίες ο Στίβος μετά τον Όττο Σίμιτσεκ.
Ο Ρεχάγκελ δεν μας πρόσφερε μόνο το Πανευρωπαϊκό Κύπελλο του 2004. Ανέβασε το επίπεδο της Εθνικής μας στο οποίο και διατηρείται. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την ομάδα, αλλά ακόμη για τους φιλάθλους μας και την διεθνή εκτίμηση.
Ο Σάντος έναντι του Ρεχάγκελ υστερεί εντυπωσιακά: Σε προσωπικότητα, οργάνωση, μεθόδευση, παρατηρητικότητα και γνώσεις. Θα ήταν καλός ο Σάντος να αντικαταστήσει μόνο τον Κυρ – Κώστα Πολυχρονίου, εκείνον τον προπονητή μιας άλλης εποχής.
Ας δούμε όμως με βάση τα γεγονότα τα λάθη και τις αδυναμίες του.
· Αδυνατεί να αξιολογήσει τους ξένους παίκτες όσο και τις εθνικές τους ομάδες. Δείχνει αδράνεια και χρειάζεται ένα ημίχρονο για να αντιληφθεί τι γίνεται στο γήπεδο. Μετά κόπου κερδίζουμε αδύνατες ομάδες, διότι χάνουμε τον μισό αγώνα μέχρι να αποφασίσει τις απαραίτητες αλλαγές.
· Οι παίκτες μας τον σώζουν με τις πρωτοβουλίες τους. Ο Καραγκούνης στο πρόσφατο EURO. Ο Σπυρόπουλος με την ισοφάριση στη Ρήγα. Ο Νίνης με το προσωπικό του γκολ στο Καραϊσκάκη.
· Η ομάδα δεν αναπτύσσει συνδυασμούς στην επίθεση. Ο μόνος συνδυασμός που είδαμε στα 2 τελευταία παιχνίδια ήταν Νίνη – Μήτρογλου, επειδή είναι φίλοι και συμπαίκτες από την Εθνική Νέων.
· Δεν έχει σχεδιάσει κανένα προγραμματισμένο σύστημα. Με την αδύναμη Λιθουανία, παίζαμε εντός έδρας και τοποθέτησε έναν μοναδικό κυνηγό. Τον κουρασμένο Γκέκα με τροφοδότη τον Νίνη. Εύκολα τον αχρήστευαν, ενώ βεβαίως οι μη – κυνηγοί Μανιάτης – Σπυρόπουλος – Τοροσίδης – Τζιόλης δεν είναι κλασικοί σκόρερς, αλλά αμυντικοί. Όταν ο Μανιάτης τραυματίσθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Μήτρογλου κυριαρχήσαμε απόλυτα διότι τους αναστατώσαμε την άμυνα.
· Έχει εμμονές και μονομέρειες. Δεν θέλει τον επιθετικό Αθανασιάδη του ΠΑΟΚ, αλλά καλεί τον Γλύκο. Δεν προσκαλεί τον Ταχτσίδη, αλλά προτιμάει τον Τζιόλη. Δεν κάλεσε τον Καραγκούνη, ενώ τον γύμναζε βοηθός του και στην Φούλαμ οι Άγγλοι τον βρήκαν σε φόρμα.
· Αδυνατεί να επιλέξει το σωστό γκρουπ των τερματοφυλάκων. Οι ίδιοι οι Πορτογάλοι του προσάπτουν προσωπικές επιλογές πέραν των τεχνικών αναγκών μιας ομάδας.
· Με αμφιλεγόμενους ισχυρισμούς και γλυκανάλατες συνεντεύξεις προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του. Κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται καθώς στο χόρτο όλα γίνονται φανερά.
· Έχει στη διάθεσή του περισσότερους ταλαντούχους παίκτες, από ότι είχε ο Ρεχάγκελ, πλέον πεπειραμένους με διεθνή παιχνίδια (συγκριτικά πάντα με τον Ρεχάγκελ), αλλά αδυνατεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός.
· Προσπαθεί να στηριχτεί και στους 2 εν Ελλάδι συμπατριώτες του, πράγμα που δείχνει προσωπική ανεπάρκεια.
· Παρουσιάζει έκδηλα σημεία φόβου, ακόμη και όταν η ομάδα μας έχει συντριπτική υπεροχή (πρόσφατα 68 – 32%). Αυτό ενώ θα έπρεπε να είμαστε επιθετικοί καθώς η διαφορά τερμάτων μετράει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Διατηρεί αμυντική τακτική ακόμη και όταν οι αντίπαλοι έχουν κλειστή άμυνα. Δεν τολμά να αυξήσει τους επιθετικούς και να αλλάξει το σύστημα.
· Δεν προσαρμόζει το παιχνίδι του με βάση τον αντίπαλο ή την ποιότητα των δικών του παικτών, αλλά λειτουργεί σε μια πεπατημένη (όπως στο EURO) που κυριαρχείται από φόβο, άγχος και ένα πίσω – ταμπούρωμα.
Το μόνο προσόν του είναι ότι μιλάει τη γλώσσα της Βραζιλίας, αλλά αυτό δεν φέρνει γκολ, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στο RIO.
Τα παραπάνω δεν είναι αδικαιολόγητοι κραδασμοί, αλλά θεμελιωμένες απόψεις διακριτές και στην περίοδο νικών.
palaimaxoipao1908.blogspot.gr
Τα εύκολα παιχνίδια πρόκρισης για τη Βραζιλία πέρασαν άνετα. Τον Οκτώβριο μας περιμένουν 2 πολύ δύσκολα, τα οποία χωρίς αγωνιστικό σχεδιασμό θα είναι επικίνδυνα.
Στα δυο πρώτα το ταλέντο και οι αυτοσχεδιασμοί των παικτών ανέδειξαν την Εθνική μας και έβγαλαν ασπροπρόσωπο τον Πορτογάλο προπονητή, ο οποίος φάνηκε να μην έχει δυνατότητα αντιμετώπισης καταστάσεων. Δηλαδή, στην ποδοσφαιρική διάλεκτο «να μη βλέπει το παιχνίδι».
Μετά την εποχή Ρεχάγκελ το Ποδόσφαιρο μας ανέβηκε σε κλίμακα. Όπως ανέβηκε πριν χρόνια το Μπάσκετ μετά τον Γκάλη και πριν δεκαετίες ο Στίβος μετά τον Όττο Σίμιτσεκ.
Ο Ρεχάγκελ δεν μας πρόσφερε μόνο το Πανευρωπαϊκό Κύπελλο του 2004. Ανέβασε το επίπεδο της Εθνικής μας στο οποίο και διατηρείται. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την ομάδα, αλλά ακόμη για τους φιλάθλους μας και την διεθνή εκτίμηση.
Ο Σάντος έναντι του Ρεχάγκελ υστερεί εντυπωσιακά: Σε προσωπικότητα, οργάνωση, μεθόδευση, παρατηρητικότητα και γνώσεις. Θα ήταν καλός ο Σάντος να αντικαταστήσει μόνο τον Κυρ – Κώστα Πολυχρονίου, εκείνον τον προπονητή μιας άλλης εποχής.
Ας δούμε όμως με βάση τα γεγονότα τα λάθη και τις αδυναμίες του.
· Αδυνατεί να αξιολογήσει τους ξένους παίκτες όσο και τις εθνικές τους ομάδες. Δείχνει αδράνεια και χρειάζεται ένα ημίχρονο για να αντιληφθεί τι γίνεται στο γήπεδο. Μετά κόπου κερδίζουμε αδύνατες ομάδες, διότι χάνουμε τον μισό αγώνα μέχρι να αποφασίσει τις απαραίτητες αλλαγές.
· Οι παίκτες μας τον σώζουν με τις πρωτοβουλίες τους. Ο Καραγκούνης στο πρόσφατο EURO. Ο Σπυρόπουλος με την ισοφάριση στη Ρήγα. Ο Νίνης με το προσωπικό του γκολ στο Καραϊσκάκη.
· Η ομάδα δεν αναπτύσσει συνδυασμούς στην επίθεση. Ο μόνος συνδυασμός που είδαμε στα 2 τελευταία παιχνίδια ήταν Νίνη – Μήτρογλου, επειδή είναι φίλοι και συμπαίκτες από την Εθνική Νέων.
· Δεν έχει σχεδιάσει κανένα προγραμματισμένο σύστημα. Με την αδύναμη Λιθουανία, παίζαμε εντός έδρας και τοποθέτησε έναν μοναδικό κυνηγό. Τον κουρασμένο Γκέκα με τροφοδότη τον Νίνη. Εύκολα τον αχρήστευαν, ενώ βεβαίως οι μη – κυνηγοί Μανιάτης – Σπυρόπουλος – Τοροσίδης – Τζιόλης δεν είναι κλασικοί σκόρερς, αλλά αμυντικοί. Όταν ο Μανιάτης τραυματίσθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Μήτρογλου κυριαρχήσαμε απόλυτα διότι τους αναστατώσαμε την άμυνα.
· Έχει εμμονές και μονομέρειες. Δεν θέλει τον επιθετικό Αθανασιάδη του ΠΑΟΚ, αλλά καλεί τον Γλύκο. Δεν προσκαλεί τον Ταχτσίδη, αλλά προτιμάει τον Τζιόλη. Δεν κάλεσε τον Καραγκούνη, ενώ τον γύμναζε βοηθός του και στην Φούλαμ οι Άγγλοι τον βρήκαν σε φόρμα.
· Αδυνατεί να επιλέξει το σωστό γκρουπ των τερματοφυλάκων. Οι ίδιοι οι Πορτογάλοι του προσάπτουν προσωπικές επιλογές πέραν των τεχνικών αναγκών μιας ομάδας.
· Με αμφιλεγόμενους ισχυρισμούς και γλυκανάλατες συνεντεύξεις προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του. Κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται καθώς στο χόρτο όλα γίνονται φανερά.
· Έχει στη διάθεσή του περισσότερους ταλαντούχους παίκτες, από ότι είχε ο Ρεχάγκελ, πλέον πεπειραμένους με διεθνή παιχνίδια (συγκριτικά πάντα με τον Ρεχάγκελ), αλλά αδυνατεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός.
· Προσπαθεί να στηριχτεί και στους 2 εν Ελλάδι συμπατριώτες του, πράγμα που δείχνει προσωπική ανεπάρκεια.
· Παρουσιάζει έκδηλα σημεία φόβου, ακόμη και όταν η ομάδα μας έχει συντριπτική υπεροχή (πρόσφατα 68 – 32%). Αυτό ενώ θα έπρεπε να είμαστε επιθετικοί καθώς η διαφορά τερμάτων μετράει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Διατηρεί αμυντική τακτική ακόμη και όταν οι αντίπαλοι έχουν κλειστή άμυνα. Δεν τολμά να αυξήσει τους επιθετικούς και να αλλάξει το σύστημα.
· Δεν προσαρμόζει το παιχνίδι του με βάση τον αντίπαλο ή την ποιότητα των δικών του παικτών, αλλά λειτουργεί σε μια πεπατημένη (όπως στο EURO) που κυριαρχείται από φόβο, άγχος και ένα πίσω – ταμπούρωμα.
Το μόνο προσόν του είναι ότι μιλάει τη γλώσσα της Βραζιλίας, αλλά αυτό δεν φέρνει γκολ, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στο RIO.
Τα παραπάνω δεν είναι αδικαιολόγητοι κραδασμοί, αλλά θεμελιωμένες απόψεις διακριτές και στην περίοδο νικών.
palaimaxoipao1908.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συρία 1957 και 2012
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
