2012-09-21 17:07:08
από την Δηιδάμεια
‘Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να κάνεις τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.’
Το σύστημα εντείνει τις προσπάθειές του για ολοκληρωτική υποταγή των Ελλήνων. Αυτό είναι πασίγνωστο σε όλους. Το θέμα όμως είναι, εμείς τι κάνουμε στην πράξη.
Έχουμε δει τους 'συνδικαλιστές' να προτείνουν μέτρα, όπως πορείες διαδηλώσεις, καταλήψεις, διαβήματα, προσφυγή στη δικαιοσύνη, στάσεις εργασίας, μονοήμερες ή διήμερες απεργίες. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται, είναι:
Ποιος είναι ο στόχος. Τι ακριβώς ευελπιστούμε πως θα πετύχουμε με όλα αυτά;
Αν πιστεύουμε πως με τέτοιους είδους κινήσεις, υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η πολιτική, πλανόμαστε πλάνην οικτρά. Σκοπός του πολιτικού συστήματος, είναι η συντήρησή του. Αν συντηρηθεί το σύστημα, τότε και οι πολιτικοί, θα έχουν τα προνόμιά τους. Για αυτό και θα κάνουν οτιδήποτε, για να παραμείνει ίδια κατ' ουσίαν η κατάσταση..
Κάθε φορά λοιπόν που προβαίνουμε σε κινήσεις σαν τις παραπάνω, απλώς οι πολιτικοί μας, χαμογελούν και αναρωτιούνται πόσο ηλίθιοι μπορούμε να είμαστε. Γιατί να αλλάξουν οι πολιτικοί μας, την πρακτική τους αυτή τη φορά; Λέτε να ντραπούν για αυτά που κάνουν εναντίον μας; Μα η ντροπή τους εγκατέλειψε από τότε που έγιναν επαγγελματίες πολιτικοί.
Είναι μέσο πίεσης, οι παραπάνω κινήσεις; Αυτό περιμένουν οι κυβερνώντες για να αλλάξουν γραμμή πλεύσης και να αποφασίσουν υπέρ των λαϊκών συμφερόντων; Δηλαδή τόσο καιρό, δεν ξέρουν πως τα μέτρα που παίρνουν, είναι εξοντωτικά και περιμένουν να κάνουμε μια πορεία για να το καταλάβουν;
Έχουμε την αίσθηση πως οι περισσότεροι δεν πιστεύουν σε τέτοιες ψευδαισθήσεις. Πιστεύουν όμως σε άλλες. Σε ποιες;
Στο ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή, ως δια μαγείας. Πως θα ξυπνήσουμε ένα πρωί, και τα πράγματα θα έχουν αλλάξει από μόνα τους. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Ειδικά τίποτα το επικίνδυνο.
Προτιμάμε λοιπόν λύσεις που φαντάζουν ακίνδυνες. Μια πορεία, μια συγκέντρωση, μια στάση εργασίας, είναι συνήθως, ακίνδυνες. Κατά βάθος ξέρουμε, πως δεν γίνεται τίποτα. Για να διατηρούμε όμως και την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, περί αγωνιστών, παίρνουμε μέρος , στην εκάστοτε πορεία και συγκέντρωση.
Άλλοι, ελπίζουν πως με έναν τρόπο μαγικό, θα έρθει η αξιωματική αντιπολίτευση και τα πράγματα μόνα τους θα φτιάξουν. Ένας καινούργιος σωτήρας λοιπόν, που θα σταματήσει τον κατήφορο και θα λυτρώσει το λαό από τις δυστυχίες του.
Λένε ότι η μαγεία, (με την έννοια της δημιουργίας του επιθυμητού αποτελέσματος, χωρίς όραμα σχέδιο, δράση), ήταν χαρακτηριστικό του Μεσαίωνα. Μάλλον όμως, είναι και των σημερινών Ελλήνων. Η άρνηση της πραγματικότητας, η ετοιμότητα να πιστέψουμε πως αρκεί να αλλάξουμε αρχηγό για να σωθούμε ως κοινωνία, η παθητικότητα που μας διακρίνει, όλα αυτά υποδεικνύουν, πως ακόμα περιμένουμε έναν αρχηγό να μας σώσει.
Αν παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση λίγο ακόμα, πολύ σύντομα θα γίνουμε ανίκανοι, ακόμα και για επανάσταση. Αυτό γιατί το πρόγραμμα της νέας τάξης, περιλαμβάνει, εξαντλητικές πολιτικές λιτότητας, λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, εξαθλίωση του πληθυσμού. Ένας εξαθλιωμένος πληθυσμός, δεν έχει δύναμη. Δεν μπορεί να σκεφτεί, να καταστρώσει ένα σχέδιο διεκδίκησης. Στο στάδιο της εξαθλίωσης, δεν ενδιαφέρει το άτομο, τίποτα άλλο, παρά μόνο η επιβίωσή σου. Έτσι γίνεται άθυρμα, στα χέρια επιτηδείων, που θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να επιβάλλουν μια καινούργια δικτατορία.
Πριν φτάσουμε στην κατάσταση της απόλυτης εξαθλίωσης, είναι καιρός να δράσουμε. Όχι όμως με μονοήμερες απεργίες. Ας χτυπήσουμε το σύστημα εκεί που πονάει περισσότερο. Κάποιες ιδέες είναι,
καθολική απεργία διαρκείας,
άρνηση πληρωμής όλων των φόρων που επιβάλλονται από το κράτος με οποιαδήποτε μορφή,
απόσυρση και των πιο μικρών ποσών από τις τράπεζες,
αυτοοργάνωση της κοινωνίας με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.
Κάτω από αυτό το πλαίσιο, οι διαδηλώσεις και οι πορείες αποκτούν ένα νόημα. Διαφορετικά παραμένουν 'επαναστατική γυμναστική'. Δεν είναι αυτό που η κοινωνία μας χρειάζεται σήμερα.
economist.gr
‘Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να κάνεις τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.’
Το σύστημα εντείνει τις προσπάθειές του για ολοκληρωτική υποταγή των Ελλήνων. Αυτό είναι πασίγνωστο σε όλους. Το θέμα όμως είναι, εμείς τι κάνουμε στην πράξη.
Έχουμε δει τους 'συνδικαλιστές' να προτείνουν μέτρα, όπως πορείες διαδηλώσεις, καταλήψεις, διαβήματα, προσφυγή στη δικαιοσύνη, στάσεις εργασίας, μονοήμερες ή διήμερες απεργίες. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται, είναι:
Ποιος είναι ο στόχος. Τι ακριβώς ευελπιστούμε πως θα πετύχουμε με όλα αυτά;
Αν πιστεύουμε πως με τέτοιους είδους κινήσεις, υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η πολιτική, πλανόμαστε πλάνην οικτρά. Σκοπός του πολιτικού συστήματος, είναι η συντήρησή του. Αν συντηρηθεί το σύστημα, τότε και οι πολιτικοί, θα έχουν τα προνόμιά τους. Για αυτό και θα κάνουν οτιδήποτε, για να παραμείνει ίδια κατ' ουσίαν η κατάσταση..
Κάθε φορά λοιπόν που προβαίνουμε σε κινήσεις σαν τις παραπάνω, απλώς οι πολιτικοί μας, χαμογελούν και αναρωτιούνται πόσο ηλίθιοι μπορούμε να είμαστε. Γιατί να αλλάξουν οι πολιτικοί μας, την πρακτική τους αυτή τη φορά; Λέτε να ντραπούν για αυτά που κάνουν εναντίον μας; Μα η ντροπή τους εγκατέλειψε από τότε που έγιναν επαγγελματίες πολιτικοί.
Είναι μέσο πίεσης, οι παραπάνω κινήσεις; Αυτό περιμένουν οι κυβερνώντες για να αλλάξουν γραμμή πλεύσης και να αποφασίσουν υπέρ των λαϊκών συμφερόντων; Δηλαδή τόσο καιρό, δεν ξέρουν πως τα μέτρα που παίρνουν, είναι εξοντωτικά και περιμένουν να κάνουμε μια πορεία για να το καταλάβουν;
Έχουμε την αίσθηση πως οι περισσότεροι δεν πιστεύουν σε τέτοιες ψευδαισθήσεις. Πιστεύουν όμως σε άλλες. Σε ποιες;
Στο ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή, ως δια μαγείας. Πως θα ξυπνήσουμε ένα πρωί, και τα πράγματα θα έχουν αλλάξει από μόνα τους. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Ειδικά τίποτα το επικίνδυνο.
Προτιμάμε λοιπόν λύσεις που φαντάζουν ακίνδυνες. Μια πορεία, μια συγκέντρωση, μια στάση εργασίας, είναι συνήθως, ακίνδυνες. Κατά βάθος ξέρουμε, πως δεν γίνεται τίποτα. Για να διατηρούμε όμως και την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, περί αγωνιστών, παίρνουμε μέρος , στην εκάστοτε πορεία και συγκέντρωση.
Άλλοι, ελπίζουν πως με έναν τρόπο μαγικό, θα έρθει η αξιωματική αντιπολίτευση και τα πράγματα μόνα τους θα φτιάξουν. Ένας καινούργιος σωτήρας λοιπόν, που θα σταματήσει τον κατήφορο και θα λυτρώσει το λαό από τις δυστυχίες του.
Λένε ότι η μαγεία, (με την έννοια της δημιουργίας του επιθυμητού αποτελέσματος, χωρίς όραμα σχέδιο, δράση), ήταν χαρακτηριστικό του Μεσαίωνα. Μάλλον όμως, είναι και των σημερινών Ελλήνων. Η άρνηση της πραγματικότητας, η ετοιμότητα να πιστέψουμε πως αρκεί να αλλάξουμε αρχηγό για να σωθούμε ως κοινωνία, η παθητικότητα που μας διακρίνει, όλα αυτά υποδεικνύουν, πως ακόμα περιμένουμε έναν αρχηγό να μας σώσει.
Αν παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση λίγο ακόμα, πολύ σύντομα θα γίνουμε ανίκανοι, ακόμα και για επανάσταση. Αυτό γιατί το πρόγραμμα της νέας τάξης, περιλαμβάνει, εξαντλητικές πολιτικές λιτότητας, λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, εξαθλίωση του πληθυσμού. Ένας εξαθλιωμένος πληθυσμός, δεν έχει δύναμη. Δεν μπορεί να σκεφτεί, να καταστρώσει ένα σχέδιο διεκδίκησης. Στο στάδιο της εξαθλίωσης, δεν ενδιαφέρει το άτομο, τίποτα άλλο, παρά μόνο η επιβίωσή σου. Έτσι γίνεται άθυρμα, στα χέρια επιτηδείων, που θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να επιβάλλουν μια καινούργια δικτατορία.
Πριν φτάσουμε στην κατάσταση της απόλυτης εξαθλίωσης, είναι καιρός να δράσουμε. Όχι όμως με μονοήμερες απεργίες. Ας χτυπήσουμε το σύστημα εκεί που πονάει περισσότερο. Κάποιες ιδέες είναι,
καθολική απεργία διαρκείας,
άρνηση πληρωμής όλων των φόρων που επιβάλλονται από το κράτος με οποιαδήποτε μορφή,
απόσυρση και των πιο μικρών ποσών από τις τράπεζες,
αυτοοργάνωση της κοινωνίας με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.
Κάτω από αυτό το πλαίσιο, οι διαδηλώσεις και οι πορείες αποκτούν ένα νόημα. Διαφορετικά παραμένουν 'επαναστατική γυμναστική'. Δεν είναι αυτό που η κοινωνία μας χρειάζεται σήμερα.
economist.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο λαός κοιμάται, υποστηρίζει αναγνώστης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
