2012-09-23 15:52:04
Γράφει ο Ιάκωβος Χρίστου, Φιλόλογος
Εγώ πάντως είμαι. Και όχι λίγο, πολύ μπερδεμένος. Και σε σχέση με πολλά που συμβαίνουν γύρω μας. Και πιο πολύ με την κατάσταση που επικρατεί στον τόπο.
Με μπερδεύουν, ας πούμε, οι αταίριαστοι πολιτικοί γάμοι με φόντο τις προεδρικές του 2013 . Οι αλληλοδιαψεύσεις των πολιτικών. Το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού λόγου. Οι κατινιές. Δεν έχω καθαρή εικόνα. Μόνο απορίες έχω. Οι πολιτικοί είναι αξιόπιστα πρόσωπα; Όλοι; Και ποια είναι επιτέλους η πολιτική τους; Γιατί δεν συνεννοούνται, στο εθνικό θέμα έστω; Και είναι και η οικονομία. Όπου όλα θυμίζουν κινούμενη άμμο. Και δεν γνωρίζεις «τι τέξεται η επιούσα». Χώρια που πολλά δεν εξαρτώνται καν από εμάς, αλλά από κάποιους απέξω. Και δεν έχουμε καθαρή εικόνα ούτε για το τι σκέφτονται αυτοί οι απέξω.
Τουλάχιστον όμως θα ήθελα να μπορούσα να πω και για τους πολιτικούς μας αυτό που έγραψε κάποτε ο Γ
. Ρίτσος για κάποιους άλλους και πρωτοτραγούδησε ο Γ. Μπιθικώτσης: «Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο». Αυτό θέλω. Να έχουν μπέσα. Και να λένε αλήθειες. Καθαρές κουβέντες. Και πιο πολύ για τα δυο μεγάλα αγκάθια που ματώνουν όλους μας: Κυπριακό και οικονομία. Και όχι τα τοις πάσι γνωστά. Για στασιμότητα στο κυπριακό και οικονομική ύφεση. Αν υπάρχει ελπίδα θέλω να ακούσω. Έξοδος από τον κύκλο. Και αν δεν υπάρχει, πάλι να το ακούσω. Τελειώσανε όλα μετά το ηρωικό μας όχι το 2004; Και για την οικονομία; Τι μας περιμένει; Παρατεταμένος-και βαρύς-χειμώνας χωρίς ελπίδα σύντομης ανάκαμψης; Αυτά.
Στη σκέψη μου έρχεται τώρα που γράφω κάτι που πρόσεξα πριν από λίγο καιρό στην τηλεόραση. Στο γυαλί εμφανιζόταν μια παρέα νεαρών σε κατάσταση ευθυμίας κάπου στο βουνό. Ο δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού που πρόβαλλε τη σκηνή τους πλησιάζει και ρωτά πώς περνάνε. Και η απάντηση: «Τρώμε, πίνουμε, διασκεδάζουμε. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα»! Ε, δεν είναι και για μίμηση. Καλύτερα μπερδεμένος, αλλά συνάμα και ανήσυχος και προβληματισμένος, παρά ανέμελος και απαθής. Ο τόπος δεν αντέχει (και) τον εφησυχασμό. Ο τόπος έχει ανάγκη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε τον ενεργό πολίτη. Αυτόν που νοιάζεται για τα τεκταινόμενα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Που παρακολουθεί. Που κρίνει. Πολιτικές και πολιτικούς. Και ο Φεβρουάριος δεν είναι μακριά Περνούμε δύσκολα-αυτό είναι αλήθεια. Και δικαιολογημένα οι πολίτες ζητούν απαντήσεις από την πολιτική ηγεσία της χώρας τους. Για να μην αισθάνονται-όσοι αισθάνονται-τόσο μπερδεμένοι. Τόσο ανασφαλείς. Θα πρότεινα όμως, όσοι είναι όντως ενεργοί, να αναζητήσουν και το δικό τους ενεργό ρόλο στο όλο σκηνικό. Παράδειγμα: Θέλουν πράγματι λύση του κυπριακού, έστω και στη βάση ενός οδυνηρού συμβιβασμού ή προτιμούν τις ανέξοδες πατριωτικές κορώνες κάποιων πολιτικών και της εκκλησίας και όπου μας βγάλει η άκρη; Κι αν συμβαίνει το πρώτο, υπάρχει ο τρόπος. Ο χώρος. Οι άνθρωποι. Ή: Πώς συμβάλλουν στο ξεπέρασμα της οικονομικής ύφεσης; Απάντηση; Δουλεύοντας σκληρά. Ευσυνείδητα. Έντιμα. Και όχι επιλεκτικά (αυτή η δουλειά μας κάνει, αυτήν ας την κάνουν οι ξένοι). Λειτουργώντας ως νομοταγείς πολίτες. Και κυρίως νοικοκυρεύοντας τα δικά τους οικονομικά. Δεν μπορείς να «λύσεις» ή ακόμα και να προτείνεις λύσεις για προβλήματα που σε ξεπερνούν κατά πολύ, αν δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις σε μικροεπίπεδο. Αν δεν έχεις βάλει σε τάξη πρώτα τα του οίκου σου.
Το σύμπαν μοιάζει με πολύφωτο, ένα απέραντο πολύφωτο, σύμφωνα με ένα στίχο από τις ινδικές Βέδες. Και ο τόπος μας σαν μια μικρογραφία αυτού του πολύφωτου. Και καθένας από μας είναι και ένα κερί -μεγαλύτερο ή μικρότερο- σ’ αυτό το λιλιπούτιο πολύφωτο. Πρέπει λοιπόν να καίμε διαρκώς. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας μας. Κι εκεί που τάχτηκε ο καθένας μας. Γιατί αν δεν καίμε -και δεν καιγόμαστε συνάμα για τον τόπο- ο τόπος θα σκοτεινιάσει ολότελα…
kiatipis.org
Tromaktiko
Εγώ πάντως είμαι. Και όχι λίγο, πολύ μπερδεμένος. Και σε σχέση με πολλά που συμβαίνουν γύρω μας. Και πιο πολύ με την κατάσταση που επικρατεί στον τόπο.
Με μπερδεύουν, ας πούμε, οι αταίριαστοι πολιτικοί γάμοι με φόντο τις προεδρικές του 2013 . Οι αλληλοδιαψεύσεις των πολιτικών. Το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού λόγου. Οι κατινιές. Δεν έχω καθαρή εικόνα. Μόνο απορίες έχω. Οι πολιτικοί είναι αξιόπιστα πρόσωπα; Όλοι; Και ποια είναι επιτέλους η πολιτική τους; Γιατί δεν συνεννοούνται, στο εθνικό θέμα έστω; Και είναι και η οικονομία. Όπου όλα θυμίζουν κινούμενη άμμο. Και δεν γνωρίζεις «τι τέξεται η επιούσα». Χώρια που πολλά δεν εξαρτώνται καν από εμάς, αλλά από κάποιους απέξω. Και δεν έχουμε καθαρή εικόνα ούτε για το τι σκέφτονται αυτοί οι απέξω.
Τουλάχιστον όμως θα ήθελα να μπορούσα να πω και για τους πολιτικούς μας αυτό που έγραψε κάποτε ο Γ
Στη σκέψη μου έρχεται τώρα που γράφω κάτι που πρόσεξα πριν από λίγο καιρό στην τηλεόραση. Στο γυαλί εμφανιζόταν μια παρέα νεαρών σε κατάσταση ευθυμίας κάπου στο βουνό. Ο δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού που πρόβαλλε τη σκηνή τους πλησιάζει και ρωτά πώς περνάνε. Και η απάντηση: «Τρώμε, πίνουμε, διασκεδάζουμε. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα»! Ε, δεν είναι και για μίμηση. Καλύτερα μπερδεμένος, αλλά συνάμα και ανήσυχος και προβληματισμένος, παρά ανέμελος και απαθής. Ο τόπος δεν αντέχει (και) τον εφησυχασμό. Ο τόπος έχει ανάγκη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε τον ενεργό πολίτη. Αυτόν που νοιάζεται για τα τεκταινόμενα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Που παρακολουθεί. Που κρίνει. Πολιτικές και πολιτικούς. Και ο Φεβρουάριος δεν είναι μακριά Περνούμε δύσκολα-αυτό είναι αλήθεια. Και δικαιολογημένα οι πολίτες ζητούν απαντήσεις από την πολιτική ηγεσία της χώρας τους. Για να μην αισθάνονται-όσοι αισθάνονται-τόσο μπερδεμένοι. Τόσο ανασφαλείς. Θα πρότεινα όμως, όσοι είναι όντως ενεργοί, να αναζητήσουν και το δικό τους ενεργό ρόλο στο όλο σκηνικό. Παράδειγμα: Θέλουν πράγματι λύση του κυπριακού, έστω και στη βάση ενός οδυνηρού συμβιβασμού ή προτιμούν τις ανέξοδες πατριωτικές κορώνες κάποιων πολιτικών και της εκκλησίας και όπου μας βγάλει η άκρη; Κι αν συμβαίνει το πρώτο, υπάρχει ο τρόπος. Ο χώρος. Οι άνθρωποι. Ή: Πώς συμβάλλουν στο ξεπέρασμα της οικονομικής ύφεσης; Απάντηση; Δουλεύοντας σκληρά. Ευσυνείδητα. Έντιμα. Και όχι επιλεκτικά (αυτή η δουλειά μας κάνει, αυτήν ας την κάνουν οι ξένοι). Λειτουργώντας ως νομοταγείς πολίτες. Και κυρίως νοικοκυρεύοντας τα δικά τους οικονομικά. Δεν μπορείς να «λύσεις» ή ακόμα και να προτείνεις λύσεις για προβλήματα που σε ξεπερνούν κατά πολύ, αν δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις σε μικροεπίπεδο. Αν δεν έχεις βάλει σε τάξη πρώτα τα του οίκου σου.
Το σύμπαν μοιάζει με πολύφωτο, ένα απέραντο πολύφωτο, σύμφωνα με ένα στίχο από τις ινδικές Βέδες. Και ο τόπος μας σαν μια μικρογραφία αυτού του πολύφωτου. Και καθένας από μας είναι και ένα κερί -μεγαλύτερο ή μικρότερο- σ’ αυτό το λιλιπούτιο πολύφωτο. Πρέπει λοιπόν να καίμε διαρκώς. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας μας. Κι εκεί που τάχτηκε ο καθένας μας. Γιατί αν δεν καίμε -και δεν καιγόμαστε συνάμα για τον τόπο- ο τόπος θα σκοτεινιάσει ολότελα…
kiatipis.org
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διαδήλωση στη Μαδρίτη κατά της λιτότητας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
