2012-03-20 11:15:09
Της Διονυσίας Μπίθα,Κοινωνικής Λειτουργού
"Με την καρδιά βλέπει κανείς σωστά. Το ουσιώδες είναι στο μάτι αόρατο"Antoine de Saint-Exupery, The Little Prince (1943)
Για μια μικρή και τη μαμά της κι ένα αστέρι που φωτίζει πια τα βράδια μας.
Απόψε σου μιλώ απλά. Σε κοιτάζω στα μάτια και μετά γέρνω πάνω σου! Μιλώ και ας ξέρω πως δεν ακούς. Κι ας ξέρω πως η σιωπή μου φωνάζει τόσο δυνατά όσο όλες οι κραυγές του κόσμου αυτού μαζί. Μια νύχτα σαν και εκείνες που κουβαλούν πίσω στις πλάτες τους τις μεγάλες μέρες. Αυτή τη νύχτα θέλω να σου πω πολλά κι ας μη με ακούσεις λέξη. Απόψε θέλω να σε πάρω ξανά μαζί στα παραμύθια και να διώξω τη θλίψη που έχει γίνει στεφάνι στα μαλλιά σου και... σε ματώνει.
Με ματώνει το δάκρυ που τρέχει στο πρόσωπο σου. Με ματώνει που ξέρω το γιατί και δεν μπορώ να το αλλάξω. Με ματώνει που δεν μπορώ με μια μου λέξη να τον φέρω πίσω για σένα
. Με πληγώνει που έφυγε και ξέρω ότι δεν του είχες μιλήσει ποτέ. Με πληγώνει η κραυγή μέσα σου. Ο πόνος. Κι ο φόβος. Αυτός περισσότερο απ’ όλα. Ο φόβος που γίνεται διαρκής και ανεξήγητος. Γι’ αυτά που κρύβεις κι αν ποτέ θα μου τα πεις. Φόβος, ναι, φόβος. Εκείνος που γίνεται ανασφάλεια. Κι η ανασφάλεια, ανησυχία. Ανίκητη σαν φωτιά. Αναμμένη κι άσβεστη Και φοβάμαι κι εγώ μαζί σου. Φοβάμαι για εκείνα που στοιχειώνουν τη σκέψη μου και κάνουν τα ασήμαντα σημαντικά. Για εκείνα που δεν είπες ποτέ. Τις σκόρπιες λέξεις που διαλύουν τις σκέψεις κι έτσι πάμε παρακάτω. Έτσι, για να μη φοβάμαι. Να μη φοβάσαι…
Και σκέφτομαι ξαφνικά… Θα φτάσει η αγάπη μου και για τους δύο μας; Μήπως θέλω κι εσύ δε δίνεις; Μήπως νιώθω κάτι που δεν νιώθεις. Και τα όνειρα; Τα παραμύθια μου; Εκείνη; Και τότε, φοράω κι εγώ το μανδύα της θλίψης και πέφτω κάτω. Χωρίς δυνάμεις. Μόνο με σκέψεις και ανείπωτες λέξεις να γυρνούν στο ταβάνι. Σε χορό. Σε δίνη. Και σου φωνάζω. Κράτα με. Μη μ’ αφήνεις. Κλείσε τις κάπου να μη με πάρουν στη δίνη τους. Μ’ ακούς; Μη μ’ αφήνεις.
Και με παίρνεις στα χέρια, μου σκουπίζεις τα μάτια. Παίρνεις δύναμη από μένα κι εγώ από εσένα. Και θα μου πεις και θα μου πω ξανά για παραμύθια κι όνειρα. Για σύννεφα και πεφταστέρια. Κι ας μας πάρει όλη νύχτα. Κι ας μείνω εδώ απλά στην αγκαλιά σου. Να σου μιλώ για χώρες μακρινές. Να σε βάζω στα μονοπάτια που η ψυχή μου αναζητάει. Να δεις πως είναι να μοιράζεις μια κόκκινη καρδιά μέσα από μουσικές κι αρώματα. Να δεις εμένα. Χωρίς πούδρες και χρυσόσκονες στα μάτια. Μόνο εμένα. Κι εγώ εσένα.
Και ξεκινάω μια ιστορία για μικρή. Μια όμορφη μικρή που τις νύχτες πριν κοιμηθεί βάζει πάντα δίπλα της λίγο γάλα με κακάο και μπισκότα σε μπουκιές για την μικρή νεραΐδα της. Για την μικρή νεραΐδα που έρχεται τις νύχτες και αφήνει τις πατημασιές της πάνω σε ροζ χρυσόσκονη, εκεί δίπλα από το παιδικό της κρεβατάκι. Μια ανάσα από την μικρή που στα όνειρά της, την παίρνει από το χέρι και πετούν μαζί στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού. Και κάθε που ανοίγει τα μάτια της, με λαχτάρα και ανυπομονησία, ψάχνει για να βρει τα ψίχουλα από τα μπισκότα, το άδειο ποτηράκι και τις μικρές πατημασιές εκεί πάνω στη χρυσόσκονη! Και ψάχνει πάντα κάτω από το κρεβατάκι μήπως και ξεχάστηκε εκεί η νεραΐδα αποκαμωμένη από τα ταξίδια της. Ή και για ένα παράθυρο ανοιχτό για να δει προς τα που πέταξε κι αν ξέχασε κάτι δικό της. Και με τη χρυσόσκονη ξεκινάει πάντα και τελειώνει η μέρα της. Απλα. Μαγικά. Παραμυθένια!
Ζήλεψες την αθωότητα. Κι εγώ. Ζήλεψες τη λαχτάρα στα μάτια της μικρής. Κι εγώ. Κι ένιωσες και τους χτύπους της καρδιάς της που έκρυβαν χαρά. Και τότε με ρώτησες:
- Και λένε αλήθεια τα παραμύθια σου; Κι όταν ανοίγεις τα μάτια τότε τι μένει;
- Μονάχα η μαγεία. Αυτή που παραμυθιάζεσαι με τ’ απλά. Και την αγαπώ αυτή τη μαγεία. Τη δύναμη της αθωότητας. Ναι, αυτό αγαπώ. Με κλειστά και με ανοιχτά μάτια ταξιδεύω εκεί. Στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού. Και έχω μαζί μου ό,τι χρειάζομαι. Χωρίς περιττά. Χωρίς έννοιες. Μονάχα ό,τι χρειάζομαι. Παρέα με νεράιδες και ξωτικά. Και πεφταστέρια…
- Υπάρχουν αστέρια;
- Υπάρχουν. Και στα μάτια του καθενός λάμπουν διαφορετικά.
Και σου λένε μονάχα αλήθειες. Εκείνες που δε σου είπαν ποτέ. Ή απλά δεν πρόλαβαν. Κοίτα ψηλά. Κάτι λάμπει για σένα απόψε.
Κάτι έχει να σου πει. Θα δεις…
- Να εκεί ψηλά…Να ΄το! Κάνε να λάμπει για μένα κάθε νύχτα! Κάνε με να πιστέψω στη δύναμη του!
- Κοίταζε ψηλά κι εκείνο θα έρχεται όπου κι αν είσαι. Όπου κι αν στέκεσαι. Θα χαμηλώνει και θα φωτίζει τα σκοτάδια σου. Αρκεί να θυμάσαι. Αρκεί να μείνει για πάντα στην καρδιά σου. Ένα αστέρι αγαπημένο. Μια ανάμνηση γλυκιά. Κι ένα παραμύθι για εκείνη. Για το δικό της αστέρι.
Καληνύχτα παππού μας…
* http://youtu.be/FbFVHiimnL4
Photo Source:
http://tiaraless.tumblr.com
"Με την καρδιά βλέπει κανείς σωστά. Το ουσιώδες είναι στο μάτι αόρατο"Antoine de Saint-Exupery, The Little Prince (1943)
Για μια μικρή και τη μαμά της κι ένα αστέρι που φωτίζει πια τα βράδια μας.
Απόψε σου μιλώ απλά. Σε κοιτάζω στα μάτια και μετά γέρνω πάνω σου! Μιλώ και ας ξέρω πως δεν ακούς. Κι ας ξέρω πως η σιωπή μου φωνάζει τόσο δυνατά όσο όλες οι κραυγές του κόσμου αυτού μαζί. Μια νύχτα σαν και εκείνες που κουβαλούν πίσω στις πλάτες τους τις μεγάλες μέρες. Αυτή τη νύχτα θέλω να σου πω πολλά κι ας μη με ακούσεις λέξη. Απόψε θέλω να σε πάρω ξανά μαζί στα παραμύθια και να διώξω τη θλίψη που έχει γίνει στεφάνι στα μαλλιά σου και... σε ματώνει.
Με ματώνει το δάκρυ που τρέχει στο πρόσωπο σου. Με ματώνει που ξέρω το γιατί και δεν μπορώ να το αλλάξω. Με ματώνει που δεν μπορώ με μια μου λέξη να τον φέρω πίσω για σένα
Και σκέφτομαι ξαφνικά… Θα φτάσει η αγάπη μου και για τους δύο μας; Μήπως θέλω κι εσύ δε δίνεις; Μήπως νιώθω κάτι που δεν νιώθεις. Και τα όνειρα; Τα παραμύθια μου; Εκείνη; Και τότε, φοράω κι εγώ το μανδύα της θλίψης και πέφτω κάτω. Χωρίς δυνάμεις. Μόνο με σκέψεις και ανείπωτες λέξεις να γυρνούν στο ταβάνι. Σε χορό. Σε δίνη. Και σου φωνάζω. Κράτα με. Μη μ’ αφήνεις. Κλείσε τις κάπου να μη με πάρουν στη δίνη τους. Μ’ ακούς; Μη μ’ αφήνεις.
Και με παίρνεις στα χέρια, μου σκουπίζεις τα μάτια. Παίρνεις δύναμη από μένα κι εγώ από εσένα. Και θα μου πεις και θα μου πω ξανά για παραμύθια κι όνειρα. Για σύννεφα και πεφταστέρια. Κι ας μας πάρει όλη νύχτα. Κι ας μείνω εδώ απλά στην αγκαλιά σου. Να σου μιλώ για χώρες μακρινές. Να σε βάζω στα μονοπάτια που η ψυχή μου αναζητάει. Να δεις πως είναι να μοιράζεις μια κόκκινη καρδιά μέσα από μουσικές κι αρώματα. Να δεις εμένα. Χωρίς πούδρες και χρυσόσκονες στα μάτια. Μόνο εμένα. Κι εγώ εσένα.
Και ξεκινάω μια ιστορία για μικρή. Μια όμορφη μικρή που τις νύχτες πριν κοιμηθεί βάζει πάντα δίπλα της λίγο γάλα με κακάο και μπισκότα σε μπουκιές για την μικρή νεραΐδα της. Για την μικρή νεραΐδα που έρχεται τις νύχτες και αφήνει τις πατημασιές της πάνω σε ροζ χρυσόσκονη, εκεί δίπλα από το παιδικό της κρεβατάκι. Μια ανάσα από την μικρή που στα όνειρά της, την παίρνει από το χέρι και πετούν μαζί στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού. Και κάθε που ανοίγει τα μάτια της, με λαχτάρα και ανυπομονησία, ψάχνει για να βρει τα ψίχουλα από τα μπισκότα, το άδειο ποτηράκι και τις μικρές πατημασιές εκεί πάνω στη χρυσόσκονη! Και ψάχνει πάντα κάτω από το κρεβατάκι μήπως και ξεχάστηκε εκεί η νεραΐδα αποκαμωμένη από τα ταξίδια της. Ή και για ένα παράθυρο ανοιχτό για να δει προς τα που πέταξε κι αν ξέχασε κάτι δικό της. Και με τη χρυσόσκονη ξεκινάει πάντα και τελειώνει η μέρα της. Απλα. Μαγικά. Παραμυθένια!
Ζήλεψες την αθωότητα. Κι εγώ. Ζήλεψες τη λαχτάρα στα μάτια της μικρής. Κι εγώ. Κι ένιωσες και τους χτύπους της καρδιάς της που έκρυβαν χαρά. Και τότε με ρώτησες:
- Και λένε αλήθεια τα παραμύθια σου; Κι όταν ανοίγεις τα μάτια τότε τι μένει;
- Μονάχα η μαγεία. Αυτή που παραμυθιάζεσαι με τ’ απλά. Και την αγαπώ αυτή τη μαγεία. Τη δύναμη της αθωότητας. Ναι, αυτό αγαπώ. Με κλειστά και με ανοιχτά μάτια ταξιδεύω εκεί. Στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού. Και έχω μαζί μου ό,τι χρειάζομαι. Χωρίς περιττά. Χωρίς έννοιες. Μονάχα ό,τι χρειάζομαι. Παρέα με νεράιδες και ξωτικά. Και πεφταστέρια…
- Υπάρχουν αστέρια;
- Υπάρχουν. Και στα μάτια του καθενός λάμπουν διαφορετικά.
Και σου λένε μονάχα αλήθειες. Εκείνες που δε σου είπαν ποτέ. Ή απλά δεν πρόλαβαν. Κοίτα ψηλά. Κάτι λάμπει για σένα απόψε.
Κάτι έχει να σου πει. Θα δεις…
- Να εκεί ψηλά…Να ΄το! Κάνε να λάμπει για μένα κάθε νύχτα! Κάνε με να πιστέψω στη δύναμη του!
- Κοίταζε ψηλά κι εκείνο θα έρχεται όπου κι αν είσαι. Όπου κι αν στέκεσαι. Θα χαμηλώνει και θα φωτίζει τα σκοτάδια σου. Αρκεί να θυμάσαι. Αρκεί να μείνει για πάντα στην καρδιά σου. Ένα αστέρι αγαπημένο. Μια ανάμνηση γλυκιά. Κι ένα παραμύθι για εκείνη. Για το δικό της αστέρι.
Καληνύχτα παππού μας…
* http://youtu.be/FbFVHiimnL4
Photo Source:
http://tiaraless.tumblr.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανέκδοτο: Πως μπορούμε να βγούμε από την κρίση…
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Tην επόμενη εβδομάδα η ημερομηνία των εκλογών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
