2012-10-09 10:48:02
Αν στην Ιλιάδα ο πόλεμος ήταν για την πατρίδα, στη ζωή της φιλολόγου καθηγήτριας Κατερίνας Ντούλια ο αγώνας είναι για τη ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της. Και αυτή η μάχη γίνεται για χρόνια πολλά σε μια άλλη Τροία και σε ένα περιβάλλον, άγνωστο αρχικά, όμως στην πορεία του χρόνου φιλόξενο και με πολλούς συμμάχους!
Η εκπαιδευτικός υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να αφήσει για κάποια χρόνια την επιστήμη της στην άκρη και να μαγειρεύει… αρχαίους στίχους στη κατσαρόλα. Όμως, το όνειρό της είναι να βρεθεί στο σχολείο και να δώσει τη γνώση της στα παιδιά. Άλλωστε σε αυτό δεν επένδυσε;
Τώρα και μια πενταετία, λοιπόν, η νέα καθηγήτρια, αν και Αθηναία γέννημα –θρέμμα, συνήθισε εκεί στο μικρό οικισμό των πενήντα ανθρώπων στην Παράγκα του Κισσού Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου. Δεν είναι βέβαια μέσα στο κλίμα της ζωής και των ενδιαφερόντων της, όμως ως αγωνίστρια ενός άλλου… Τρωικού Πολέμου πασχίζει για να βγει νικήτρια
. Και κυρίως για να δώσει μια άλλη τροφή στα τρία σπλάχνα της, που θέλει «να σπουδάσουν, να ανοίξουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες κι ας «πετάξουν» οπουδήποτε». Αρκεί να φύγουν από τη μιζέρια Πάντως, ούτε και η ίδια θα μπορούσε να φανταστεί πριν το 1995 που εισήχθη στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, ότι θα περνούσε τα ανέμελα κι … επαναστατικά φοιτητικά της χρόνια στο Ρέθυμνο. Και δικαιολογεί: «Δεν ήθελα να έλθω στην Κρήτη γιατί μέχρι τότε δεν είχα καμία επαφή με το νησί. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μαρούσι και υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στους δυο πληθυσμούς σε νοοτροπίες και αντιλήψεις…»
Όταν όμως ήλθε για εγκατάσταση και σπουδές στο Ρέθυμνο «σε ένα με δυο μήνες» τα πράγματα άλλαξαν. Η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον ήταν περισσότερη ομαλή από την αναμενόμενη κι άρχισε να χαίρεται τη ζωή της. Ύστερα, το 1998 βρήκε τον άντρα ... των ονείρων της, τον Κώστα Πεδιαδιτάκη και άρχισε να φέρνει στη ζωή τα τρία παιδάκια της, ηλικίας 8, 4 και ενός χρόνου σήμερα ,που ολοκλήρωσαν την ευτυχία τους …
ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ…
Στην πόλη του Ρεθύμνου και σε σπίτι που ενοικίαζαν, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Ο Κώστας εργαζόταν ως υπάλληλος σε πολυκατάστημα και η ίδια περίμενε μέσα σε χιλιάδες πτυχιούχους διορισμό σε σχολείο. Μάταια όμως! Η πόλη, πλέον, δεν μπορούσε να τους κρατήσει γιατί συνήθως ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν μπορούσε να σηκώσει επιπλέον δαπάνες.
Με κοινή απόφαση, αδιαφορώντας για τα θετικά που απολαμβάνει μια αστική οικογένεια εγκλωβισμένη στο περιβάλλον της πόλης, η Κατερίνα και ο Κώστας έκαναν την …επανάστασή τους και άνοιξαν δρόμους και για άλλους που θα ήθελαν να τους ακολουθήσουν. Στη γη του δεύτερου κατασκεύασαν το σπίτι και το κατάστημά τους λαμβάνοντας τραπεζικό δάνειο κι όλα τα άλλα στον… πόλεμο της τρωικής Παράγκας ήλθαν μόνα τους !
Το 2007 εγκαταστάθηκαν κάτω από το «δικό τους κεραμίδι» και τον επόμενο χρόνο η φιλόλογος έπιασε δουλειά στην κουζίνα του «Κέντρους», του δικού τους καφενείου και μεζεδοπωλείου. Άρχισε, πλέον, κάνοντας καφέδες και ετοιμάζοντας μεζέδες, να σκέφτεται …Ιλιάδα και Οδύσσεια!
Παράλληλα, το όνειρό της άρχισε να γίνεται, έστω και μισά, πραγματικότητα αφού δίδαξε ως ωρομίσθια στο λύκειο Σπηλίου και ως αναπληρώτρια στο 3ο γυμνάσιο Ρεθύμνου. Τώρα, ως μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, περιμένει ξανά πρόσκληση από την διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να ανέβη και πάλι στην έδρα κάποιας τάξης σχολείου… Ελπίζοντας, βέβαια, ότι δεν «εξοριστεί» ως μητέρα τριών μικρών παιδιών σε μακρινό τόπο!
«Η απόφαση να έλθουμε εδώ ήταν κοινή», λέει η εκπαιδευτικός. «Στα θετικά είναι ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα στο οξυγόνο και δεν ζουν στα κουτιά-σπίτια της πολυκατοικίας. Νιώθουν ελευθερία στη σκέψη και στην πράξη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό…»
Θα γύριζε, όμως, στην Αθήνα τώρα ως Μαρουσιώτισσα; «Η αλήθεια είναι», σημειώνει «ότι το σκέφτηκα στο παρελθόν γιατί δεν δούλευα σε αυτό που είχα σπουδάσει. Όνειρό μου ήταν και παραμένει να διδάξω στο σχολείο. Οι άνθρωποι εδώ είναι φιλόξενοι και καλοί, όμως, εγώ δεν είχα ζήσει σε χωριό. Τώρα οι καιροί είναι δύσκολοι και φυσικά και για μένα είναι δύσκολο να το κάνω. Τον χειμώνα η ζωή είναι πληκτική, παρέες δεν έχω και μοναδική γυναίκα που κάνω παρέα είναι η συνυφάδα μου…»
Τη ρωτάς, φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας, τι σκέφτεται όταν μαγειρεύει. Και είναι σαφής: «Διερωτώμαι γιατί να μαγειρεύω . Εγώ σπούδασα για να διδάσκω και η θέση μου είναι στο σχολείο. Δαπάνησα χρόνο και κόπο στα θρανία…»
Σκέφτεσαι, βλέποντας την Κατερίνα, μια μάνα περιτριγυρισμένη από τους δυο γιούς και τη χρονιάρα κορούλα της, πως είναι και αυτή μια ηρωίδα των καιρών. Μια ηρωίδα μέσα στον πόλεμο, που έχουν κηρύξει οι απεσταλμένοι των καπιταλιστών κατά μιας χώρας που δήλωσε απόλυτη υποταγή. Και δεν είναι αυτή η στάση, συμπεριφορά ενός περήφανου λαού με ιστορία και δημοκρατία. Είναι μια σύγχρονη Ιλιάδα που αγωνίζεται για τη ζωή της και για το μέλλον των παιδιών της…
MadeinCreta
Tromaktiko
Η εκπαιδευτικός υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να αφήσει για κάποια χρόνια την επιστήμη της στην άκρη και να μαγειρεύει… αρχαίους στίχους στη κατσαρόλα. Όμως, το όνειρό της είναι να βρεθεί στο σχολείο και να δώσει τη γνώση της στα παιδιά. Άλλωστε σε αυτό δεν επένδυσε;
Τώρα και μια πενταετία, λοιπόν, η νέα καθηγήτρια, αν και Αθηναία γέννημα –θρέμμα, συνήθισε εκεί στο μικρό οικισμό των πενήντα ανθρώπων στην Παράγκα του Κισσού Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου. Δεν είναι βέβαια μέσα στο κλίμα της ζωής και των ενδιαφερόντων της, όμως ως αγωνίστρια ενός άλλου… Τρωικού Πολέμου πασχίζει για να βγει νικήτρια
Όταν όμως ήλθε για εγκατάσταση και σπουδές στο Ρέθυμνο «σε ένα με δυο μήνες» τα πράγματα άλλαξαν. Η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον ήταν περισσότερη ομαλή από την αναμενόμενη κι άρχισε να χαίρεται τη ζωή της. Ύστερα, το 1998 βρήκε τον άντρα ... των ονείρων της, τον Κώστα Πεδιαδιτάκη και άρχισε να φέρνει στη ζωή τα τρία παιδάκια της, ηλικίας 8, 4 και ενός χρόνου σήμερα ,που ολοκλήρωσαν την ευτυχία τους …
ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ…
Στην πόλη του Ρεθύμνου και σε σπίτι που ενοικίαζαν, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Ο Κώστας εργαζόταν ως υπάλληλος σε πολυκατάστημα και η ίδια περίμενε μέσα σε χιλιάδες πτυχιούχους διορισμό σε σχολείο. Μάταια όμως! Η πόλη, πλέον, δεν μπορούσε να τους κρατήσει γιατί συνήθως ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν μπορούσε να σηκώσει επιπλέον δαπάνες.
Με κοινή απόφαση, αδιαφορώντας για τα θετικά που απολαμβάνει μια αστική οικογένεια εγκλωβισμένη στο περιβάλλον της πόλης, η Κατερίνα και ο Κώστας έκαναν την …επανάστασή τους και άνοιξαν δρόμους και για άλλους που θα ήθελαν να τους ακολουθήσουν. Στη γη του δεύτερου κατασκεύασαν το σπίτι και το κατάστημά τους λαμβάνοντας τραπεζικό δάνειο κι όλα τα άλλα στον… πόλεμο της τρωικής Παράγκας ήλθαν μόνα τους !
Το 2007 εγκαταστάθηκαν κάτω από το «δικό τους κεραμίδι» και τον επόμενο χρόνο η φιλόλογος έπιασε δουλειά στην κουζίνα του «Κέντρους», του δικού τους καφενείου και μεζεδοπωλείου. Άρχισε, πλέον, κάνοντας καφέδες και ετοιμάζοντας μεζέδες, να σκέφτεται …Ιλιάδα και Οδύσσεια!
Παράλληλα, το όνειρό της άρχισε να γίνεται, έστω και μισά, πραγματικότητα αφού δίδαξε ως ωρομίσθια στο λύκειο Σπηλίου και ως αναπληρώτρια στο 3ο γυμνάσιο Ρεθύμνου. Τώρα, ως μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, περιμένει ξανά πρόσκληση από την διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να ανέβη και πάλι στην έδρα κάποιας τάξης σχολείου… Ελπίζοντας, βέβαια, ότι δεν «εξοριστεί» ως μητέρα τριών μικρών παιδιών σε μακρινό τόπο!
«Η απόφαση να έλθουμε εδώ ήταν κοινή», λέει η εκπαιδευτικός. «Στα θετικά είναι ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα στο οξυγόνο και δεν ζουν στα κουτιά-σπίτια της πολυκατοικίας. Νιώθουν ελευθερία στη σκέψη και στην πράξη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό…»
Θα γύριζε, όμως, στην Αθήνα τώρα ως Μαρουσιώτισσα; «Η αλήθεια είναι», σημειώνει «ότι το σκέφτηκα στο παρελθόν γιατί δεν δούλευα σε αυτό που είχα σπουδάσει. Όνειρό μου ήταν και παραμένει να διδάξω στο σχολείο. Οι άνθρωποι εδώ είναι φιλόξενοι και καλοί, όμως, εγώ δεν είχα ζήσει σε χωριό. Τώρα οι καιροί είναι δύσκολοι και φυσικά και για μένα είναι δύσκολο να το κάνω. Τον χειμώνα η ζωή είναι πληκτική, παρέες δεν έχω και μοναδική γυναίκα που κάνω παρέα είναι η συνυφάδα μου…»
Τη ρωτάς, φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας, τι σκέφτεται όταν μαγειρεύει. Και είναι σαφής: «Διερωτώμαι γιατί να μαγειρεύω . Εγώ σπούδασα για να διδάσκω και η θέση μου είναι στο σχολείο. Δαπάνησα χρόνο και κόπο στα θρανία…»
Σκέφτεσαι, βλέποντας την Κατερίνα, μια μάνα περιτριγυρισμένη από τους δυο γιούς και τη χρονιάρα κορούλα της, πως είναι και αυτή μια ηρωίδα των καιρών. Μια ηρωίδα μέσα στον πόλεμο, που έχουν κηρύξει οι απεσταλμένοι των καπιταλιστών κατά μιας χώρας που δήλωσε απόλυτη υποταγή. Και δεν είναι αυτή η στάση, συμπεριφορά ενός περήφανου λαού με ιστορία και δημοκρατία. Είναι μια σύγχρονη Ιλιάδα που αγωνίζεται για τη ζωή της και για το μέλλον των παιδιών της…
MadeinCreta
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε παντοπωλείο έκρυβαν λαθραία τσιγάρα και ποτά "μπόμπες"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
