2012-10-23 17:16:50
Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ακόμη και οι ηττημένοι στα πεδία των μαχών όταν καλούνται να παραδοθούν στους νικητές, βάζουν κάποιους στοιχειώδεις όρους προκειμένου να διατηρήσουν ορισμένα στοιχεία αξιοπρέπειας. Έτσι, δημιουργείται σε περιόδους καταστροφής ένα συμβολικό κεφάλαιο τιμής, ώστε ένα έθνος να μη χάσει τελείως την αυτοεκτίμησή του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αν και δεν είχε προηγηθεί πόλεμος, η ηγεσία της χώρας προσήλθε στις συζητήσεις για το Μνημόνιο χωρίς ηθικό, χωρίς... σχέδιο, ψοφοδεής, έτοιμη να υποκύψει.
Προηγουμένως είχε φροντίσει η ίδια να περιγράψει την εγχώρια κατάσταση με με τα μελανότερα χρώματα. Αυτή ήταν που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου κατοικούν διεφθαρμένοι, σπάταλοι, τεμπέληδες, κουτοπόνηροι άνθρωποι. Αυτή ήταν που παρομοίαζε την οικονομία με τον Τιτανικό λίγο πριν από την πρόσκρουση στο παγόβουνο. Αυτή ήταν που αντί να εμψυχώνει τον κόσμο, τον φόβιζε. Αυτή ήταν που έθετε τα τρομοκρατικά διλήμματα «ή το Μνημόνιο ή καταστρεφόμαστε». Οι κρίσεις αυτολύπησης ήταν συνεχείς. Τα αυτομαστιγώματα σε ημερήσια βάση. Οι δακρύβρεχτες εκκλήσεις στους ξένους για να σώσουν την πατρίδα θύμιζαν κακής ποιότητας κινηματογραφικό μελό της δεκαετίας του ’60.
Οι αντίπαλοι δεν φάνηκαν γενναιόδωροι. Δεν είχαν λόγο να το κάνουν. Διαπίστωναν ότι απέναντί τους δεν είχαν πολιτικούς που ήθελαν να διαπραγματευθούν, να ορθώσουν αναχώματα, να προβάλουν αντίσταση, αλλά πολιτικούς που είχαν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μετακινήσουν το βάρος της ευθύνης κρίσιμων αποφάσεων από τις δικές τους πλάτες στις πλάτες των δανειστών. Την ίδια γραμμή ακολούθησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Σωστά ο Αντώνης Σαμαράς κατηγορούσε τον Γιώργο Παπανδρέου ότι δεν διαπραγματεύθηκε. Ωστόσο, οι αντιπολιτευτικοί λεονταρισμοί του έγιναν γλυκά ναζιάρικα νιαουρίσματα μόλις έγινε πρωθυπουργός.
Αναρωτιέται κανείς τι είδους διαπραγματευτική τακτική είναι αυτή που δείχνει στον αντίπαλο από την πρώτη στιγμή τις αδύναμες πλευρές σου. Όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών φωνάζουν ότι η χώρα θα πεθάνει από ασφυξία αν δεν πάρει τη δόση των 31,5 δισ, ποιο μήνυμα στέλνουν στους τροϊκανούς; Δεν είναι σαν να τους λένε «κύριοι είμαστε ανήμποροι, δώστε και σώστε»; Και πώς περιμένουν να αντιδράσει η τρόικα; Με διάθεση να βοηθήσει; Όχι φυσικά. Βλέποντας ότι η ελληνική πλευρά είναι ένα βήμα πριν από την απελπισία θα κοιτάξει να εκμεταλλευθεί τις περιστάσεις και θα επιχειρήσει να περάσει τις θέσεις της. Γι αυτό και ζήτησε να λυθούν εδώ και τώρα όλες οι εκκρεμότητες περί τα εργασιακά.
Θα πει κανείς: Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση; Να πουλήσει τσαμπουκά; Να εκβιάσει; Ακούγεται αναιδές, υπερφίαλο και μαξιμαλιστικό. Όποιος είναι στη θέση του επαίτη δεν μπορεί να απαιτεί. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι σωστό. Ωστόσο η πολυπλοκότητα της συγκυρίας, η διασύνδεση των προβλημάτων και οι υπό διαμόρφωση νέοι συσχετισμοί στην Ευρώπη, επιτρέπουν στις αδύναμες χώρες να χρησιμοποιήσουν ακόμη και το όπλο του εκβιασμού.
Ξέρουμε πολύ καλά πια, πως η ξαφνική αναδίπλωση της κ. Μέρκελ δεν οφείλεται στο ότι η κυρίαρχη ελίτ της χώρας αποφάσισε να δείξει αλληλεγγύη σε μια πάσχουσα χώρα, αλλά στο ότι εκρίθη [υπάρχουν οι σχετικές μελέτες] πως το κόστος της απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είναι μεγαλύτερο από το κόστος της διάσωσής της. Κι αυτό γιατί η κρίση χρέους δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ακουμπά την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Συνεπώς, ο κίνδυνος του ντόμινο είναι υπαρκτός. Καραδοκεί. Το αξιοποιήσαμε αυτό το χαρτί για να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική θέση μας; Προφανώς όχι.
Kafeneio
Ακόμη και οι ηττημένοι στα πεδία των μαχών όταν καλούνται να παραδοθούν στους νικητές, βάζουν κάποιους στοιχειώδεις όρους προκειμένου να διατηρήσουν ορισμένα στοιχεία αξιοπρέπειας. Έτσι, δημιουργείται σε περιόδους καταστροφής ένα συμβολικό κεφάλαιο τιμής, ώστε ένα έθνος να μη χάσει τελείως την αυτοεκτίμησή του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αν και δεν είχε προηγηθεί πόλεμος, η ηγεσία της χώρας προσήλθε στις συζητήσεις για το Μνημόνιο χωρίς ηθικό, χωρίς... σχέδιο, ψοφοδεής, έτοιμη να υποκύψει.
Προηγουμένως είχε φροντίσει η ίδια να περιγράψει την εγχώρια κατάσταση με με τα μελανότερα χρώματα. Αυτή ήταν που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου κατοικούν διεφθαρμένοι, σπάταλοι, τεμπέληδες, κουτοπόνηροι άνθρωποι. Αυτή ήταν που παρομοίαζε την οικονομία με τον Τιτανικό λίγο πριν από την πρόσκρουση στο παγόβουνο. Αυτή ήταν που αντί να εμψυχώνει τον κόσμο, τον φόβιζε. Αυτή ήταν που έθετε τα τρομοκρατικά διλήμματα «ή το Μνημόνιο ή καταστρεφόμαστε». Οι κρίσεις αυτολύπησης ήταν συνεχείς. Τα αυτομαστιγώματα σε ημερήσια βάση. Οι δακρύβρεχτες εκκλήσεις στους ξένους για να σώσουν την πατρίδα θύμιζαν κακής ποιότητας κινηματογραφικό μελό της δεκαετίας του ’60.
Οι αντίπαλοι δεν φάνηκαν γενναιόδωροι. Δεν είχαν λόγο να το κάνουν. Διαπίστωναν ότι απέναντί τους δεν είχαν πολιτικούς που ήθελαν να διαπραγματευθούν, να ορθώσουν αναχώματα, να προβάλουν αντίσταση, αλλά πολιτικούς που είχαν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μετακινήσουν το βάρος της ευθύνης κρίσιμων αποφάσεων από τις δικές τους πλάτες στις πλάτες των δανειστών. Την ίδια γραμμή ακολούθησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Σωστά ο Αντώνης Σαμαράς κατηγορούσε τον Γιώργο Παπανδρέου ότι δεν διαπραγματεύθηκε. Ωστόσο, οι αντιπολιτευτικοί λεονταρισμοί του έγιναν γλυκά ναζιάρικα νιαουρίσματα μόλις έγινε πρωθυπουργός.
Αναρωτιέται κανείς τι είδους διαπραγματευτική τακτική είναι αυτή που δείχνει στον αντίπαλο από την πρώτη στιγμή τις αδύναμες πλευρές σου. Όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών φωνάζουν ότι η χώρα θα πεθάνει από ασφυξία αν δεν πάρει τη δόση των 31,5 δισ, ποιο μήνυμα στέλνουν στους τροϊκανούς; Δεν είναι σαν να τους λένε «κύριοι είμαστε ανήμποροι, δώστε και σώστε»; Και πώς περιμένουν να αντιδράσει η τρόικα; Με διάθεση να βοηθήσει; Όχι φυσικά. Βλέποντας ότι η ελληνική πλευρά είναι ένα βήμα πριν από την απελπισία θα κοιτάξει να εκμεταλλευθεί τις περιστάσεις και θα επιχειρήσει να περάσει τις θέσεις της. Γι αυτό και ζήτησε να λυθούν εδώ και τώρα όλες οι εκκρεμότητες περί τα εργασιακά.
Θα πει κανείς: Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση; Να πουλήσει τσαμπουκά; Να εκβιάσει; Ακούγεται αναιδές, υπερφίαλο και μαξιμαλιστικό. Όποιος είναι στη θέση του επαίτη δεν μπορεί να απαιτεί. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι σωστό. Ωστόσο η πολυπλοκότητα της συγκυρίας, η διασύνδεση των προβλημάτων και οι υπό διαμόρφωση νέοι συσχετισμοί στην Ευρώπη, επιτρέπουν στις αδύναμες χώρες να χρησιμοποιήσουν ακόμη και το όπλο του εκβιασμού.
Ξέρουμε πολύ καλά πια, πως η ξαφνική αναδίπλωση της κ. Μέρκελ δεν οφείλεται στο ότι η κυρίαρχη ελίτ της χώρας αποφάσισε να δείξει αλληλεγγύη σε μια πάσχουσα χώρα, αλλά στο ότι εκρίθη [υπάρχουν οι σχετικές μελέτες] πως το κόστος της απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είναι μεγαλύτερο από το κόστος της διάσωσής της. Κι αυτό γιατί η κρίση χρέους δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ακουμπά την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Συνεπώς, ο κίνδυνος του ντόμινο είναι υπαρκτός. Καραδοκεί. Το αξιοποιήσαμε αυτό το χαρτί για να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική θέση μας; Προφανώς όχι.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
2089 - Πανηγυρική αγρυπνία στην Ιερά Μονή Ζωγράφου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
