2012-11-05 12:00:48
Η Ελληνική δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο και το μεγαλύτερο μέρος της υπαιτιότητας βρίσκεται στην σκληρή στάση της ΕΕ
Όταν αυτοί οι σατυρικοί Σκανδιναβοί τρελλάρες,απένειμαν το Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση,έλεγαν σε όλους ένα αστείο,καθώς επαινούσαν την δέσμευσή της για «συμφιλίωση, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα”. Αν η αιτιολογική αναφορά της επιτροπής του 2012 ήταν κάτι διαφορετικό,από μια παρωδία, θα είχατε διαβάσει τις καταγγελίες της ανόδου της καταπιεστικής κρατικής εξουσίας και του νεοναζισμού στην Ελλάδα από τους αρμόδιους ευρωπαίους Επιτρόπους.εδω και πολύ καιρό.
Η ΕΕ καταγγέλλει απειλές για την ελευθερία του λόγου στην Ουγγαρία του Viktor Orbán με σθένος. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ανησυχούν και έχουν λόγο για αυτό, για την τύχη των ανεξάρτητων θεσμών που στέκονται στο δρόμο του δημαγωγικού καθεστώτος. Παρατηρούν το φασιστικό στοιχείο στο φλερτ της νέας ουγγρικής δεξιάς με αντισημιτικά και αντι-Ρομά μίση και την προθυμία της να επιδοθεί στην ρεβανσιστική φαντασίωση ότι η Ουγγαρία μπορεί να ανακτήσει τα εδάφη που έχασε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την μοίρα της ελληνικής δημοκρατίας υπάρχει σιωπή, όμως,υπάρχουν πολλά για τα οποία οι ηγέτες της Ευρώπης θα μπορούσαν να μιλήσουν.
Θα εντοπίσετε τα σημεία πίεσης ενός αποτυχημένου κράτους,αν κοιτάξετε τι είναι αυτό που λογοκρίνει. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ποινική δίωξη την προηγούμενη εβδομάδα στον Κώστα Βαξεβάνη, έδειξε ότι είχε χτυπήσει ένα σημείο πίεσης με την ακρίβεια ενός γιατρού που βάζει μια βελόνα σε ένα νεύρο. Ενώ οι Έλληνες ζουν με λιτότητα χωρίς τέλος, ενώ το ελληνικό ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 4,5% το 2010 και 6,9% το 2011 και θα συρρικνωθεί με μια προβλεπόμενη 6,5% φέτος και 4,5% το 2013, η λίστα με τα ονόματα των 2.000 Ελλήνων με τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία,τα οποία ο Βαξεβάνης δημοσίευσε,έδειξαν ότι οι καλο-δικτυωμένοι είχαν ξεφύγει από τα βάρη που έπεσαν στις μάζες.
“Αντί να συλλάβουν τους φοροφυγάδες και τους υπουργούς οι οποίοι είχαν τον κατάλογο στα χέρια τους,” βρόντησε Βαξεβάνης. σε ένα κάλεσμα στα όπλα που σου ανακατεύει το αίμα, «προσπαθούν να συλλάβει την αλήθεια και την ελευθερία του τύπου.”
Η αθώωση του, αν και ευπρόσδεκτη, ήταν λιγότερο σημαντική από ό, τι φαίνεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ελευθερία του Τύπου είναι ασφαλής στην Ελλάδα. Ακόμα και στις καλές εποχές, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία ήταν σπάνια δυνατή στην χώρα. Οι περισσότεροι ελληνικοί τηλεοπτικοι σταθμοί και εφημερίδες ανήκουν είτε στο κράτος είτε σε πλουτοκρατικές εταιρείες και καμία από αυτές δεν θέλει να δει την διαφθορά να εκτίθεται. Η αριστερή καθημερινή εφημερίδα, Ελευθεροτυπία, η οποία παρ’όλα τα λάθη και το φλερτ της με την τρομοκρατία, τουλάχιστον αμφισβητούσε τους ολιγάρχες, κήρυξε πτώχευση το περασμένο έτος.
Λίγοι από τους εργαζόμενους των υπόλοιπων ελληνικών οργανισμών τύπου απορρίπτουν την ιδέα ότι θα πρέπει να μείνουν ήσυχοι προς τα συμφέροντα αυτών που ελέγχουν τις αμοιβές τους. «Έχουμε ακόμη αναγνωρισμένη την ελευθερία της έκφρασης,από το νόμο, σε θεωρητικό επίπεδο», δήλωσε ο Αστέρης Μασούρας, στο Global Voices. «Σε πρακτικό επίπεδο,όμως …”
Από πού να αρχίσεις; Τι θα λέγατε για την αυτοκαταστροφική πολιτική λιτότητας της τρόικας, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα; Οι αρχές χρησιμοποίησαν ένα παλιό ένταλμα για τη σύλληψη του Σπύρου Καρατζαφέρη, αφού ο δημοσιογράφος απείλησε να αποκαλύψει εμπιστευτικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που θα μπορούσαν να εξηγήσουν πώς το δήθεν “πακέτο διάσωσης” της τρόικας είχε ωθήσει τη χώρα σε ύφεση
Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι άλλο ένα σημείο πίεσης, αναμφίβολα. Η ελληνική αριστερά κάνει επίμονες καταγγελίες για συνεργασία μεταξύ των δήθεν δυνάμεων του νόμου και της τάξης με τους κακοποιούς του κινήματος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η Guardian έχει βγάλει ρεπορτάζ,ότι η αστυνομία έχει χτυπήσει αντιφασίστες διαδηλωτές,αφοτού αυτοί είχαν αντιμετωπίσει την Χρυσή Αυγή..Ναι, ξέρω ότι οι αριστεροί τους αποκαλούν όλους “φασίστες” από τους διευθυντές τους μέχρι τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους, αλλά καθώς η Χρυσή Αυγή χτίζει ένα μαζικό κίνημα, ενώ παρελαύνει κάτω από την σβάστικα, ο όρος είναι σωστός σε αυτή την περίπτωση.
Την επόμενη ημέρα, η ελληνική κρατική τηλεόραση αντικατέστησε τον Κώστα Αρβανίτη και την Μαριλένα Κατσίμη, τους παρουσιαστές του πρωινού ενημερωτικού προγράμματος,αφού είπαν στα στελέχη οτι έχουν προγραμματίσει να παρακολουθήσουν τους ισχυρισμούς της Guardian. Ένας άλλος δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, ο Χρήστος Δάντης, έχει ενταχθεί στις τάξεις των εξαφανισμένων δημοσιογράφων.Οι προϊστάμενοι του του είχαν αναθέσει την κάλυψη των εορτασμών της εκατονταετηρίδας από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από την οθωμανική κυριαρχία. Ήταν έτοιμος να κάνει ρεπορτάζ,σχετικά με τις λαϊκές διαμαρτυρίες ενάντια στην παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού και προέδρου στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, όταν τα αφεντικά του, του απενεργοποίησαν την κάμερα
Όλοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι που μίλησα,μου τόνισαν ότι η Αθήνα δεν ήταν Πεκίνο,ούτε Τεχεράνη, αλλά περιέγραψαν πώς οι φιλελεύθερες βεβαιότητες που κάποτε υπήρχαν, σήμερα εμφανίζονται διάτρητες. Η Helena Smith,η υπέροχη ανταποκριτής μας στην Αθήνα, λέει ότι αισθάνεται σαν να στέκεται σε κινούμενη άμμο. Αν ο κεντρώος συνασπισμός αποτύχει και οι τιμωρητικές απαιτήσεις της τρόικας καταδικαστούν σε αποτυχία, τότε η αριστερή αντιπολίτευση του Σύριζα,πιθανότατα θα αναλάβει. Μετά από αυτό, μήπως η Χρυσή Αυγή; Κανείς δεν ξέρει. Τίποτα δεν είναι αδιανόητο σε ένα κλίμα φόβου και απόγνωσης.
Κάποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι παλιές συμμαχίες μεταξύ ακραίων πολιτικών και ακραίων θρησκευτικών κινημάτων αναβιώνουν. Ως εκ τούτου, τον περασμένο μήνα, Χριστιανοί φανατικοί και νεοναζί (και η διαφορά μεταξύ των δύο είναι μια χαρά) διαμαρτυρήθηκαν για ένα «βλάσφημο» έργο με έναν ομοφυλόφιλο θέμα στην Αθήνα. Η διοίκηση του θεάτρου τράβηξε τα δέοντα. Η ελληνική τηλεόραση έκοψε μια σκηνή από το Downton Abbey που έδειχνε ένα gay φιλί. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί, αλλά μια χώρα που λογοκρίνει το Downton Abbey για οποιοδήποτε λόγο, εκτός από τη λογοτεχνική άποψη, βρίσκεται σε σοβαρό πρόβλημα.
Οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές δεν καταλαβαίνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε κάποτε μια απόδραση σε ένα φιλελεύθερο μέλλον για τους λαούς της Ευρώπης. Όταν επισκέφθηκα την Αθήνα στις αρχές του 1980, οι γέροι μπορούσαν να θυμηθούν πως πολεμούσαν στην ναζιστική κατοχή και οι νεοι είχαν μεγαλώσει ενώ πολεμούσαν την δικτατορία των συνταγματαρχών. Η προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε αντίο σε όλα αυτά. Τώρα η φτώχεια, ο φόβος,η καταστολή και η κατάσταση εκφοβισμού ξαναγύρισαν.
Μπορείτε να κατηγορήσετε την διαφθορά,που ελληνική κοινωνία,ανέχτηκε. Μπορείτε να κατηγορήσετε τους τραπεζίτες για το κραχ. Αλλά θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και σε πολιτικούς και γραφειοκράτες της Ευρώπης που δέχτηκαν την Ελλάδα (και την υπόλοιπη νότια Ευρώπη) σε μια ζώνη ενιαίου νομίσματος, που την έχει θέσει σε μόνιμα μειονεκτική ανταγωνιστική θέση και αρνούνται να διαγράψουν χρέη, που Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να εξοφλήσει.
Δεν είναι απορίας άξιο που έμειναν σιωπηλοί σχετικά με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,στην επιτροπή του βραβείου Νόμπελ και επέμειναν στην εγγυημένη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Για τους ευρωκράτες,η Ελλάδα είναι η εντελώς δική τους Βαϊμάρη,στο Αιγαίο. Βοήθησαν να οικοδομηθεί.
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/nov/04/nick-cohen-greece-democracy-in-peril
When those madcap Scandinavian satirists awarded the Nobel peace prize to the European Union, they let everyone in on the joke by praising its commitment to “reconciliation, democracy and human rights”. If the committee’s 2012 citation were anything other than a spoof, you would have read denunciations of the rise of oppressive state power and neo-Nazism in Greece from concerned Euro commissioners long before now.
The EU denounces threats to freedom of speech in Viktor Orbán’s Hungary with vigour. European politicians worry with good reason about the fate of independent institutions that stand in the way of the rabble-rousing regime. They notice the fascistic element in the new Hungarian right’s flirtations with antisemitic and anti-Roma hatreds and its willingness to indulge the revanchist fantasy that Hungary can regain the lands it lost after the First World War. On the fate of Greek democracy there is silence, however, although there is much that Europe’s leaders might talk about.
You spot the pressure points of a failing state by looking at what it censors. In the case of Greece, the authorities’ prosecution last week of Kostas Vaxevanis showed that he had hit a pressure point with the accuracy of a doctor sticking a needle into a nerve.
While Greeks live with austerity without end, while Greek GDP has shrunk by 4.5% in 2010 and 6.9% in 2011, and will shrink by a predicted 6.5% this year and 4.5% in 2013, the list of the names of 2,000 Greeks with bank accounts in Switzerland Vaxevanis published, suggested that the well-connected were escaping the burdens that fall on the masses.
“Instead of arresting the tax evaders and the ministers who had the list in their hands,” thundered Vaxevanis in a call to arms that stirred the blood, “they’re trying to arrest the truth and freedom of the press.”
His acquittal on privacy law charges, though welcome, was less important than it appeared. It did not mean that freedom of the press was secure in Greece. Even in good times, independent journalism has rarely been a force in the land. Most Greek TV stations and newspapers are owned by either the state or plutocratic corporations, neither of which likes seeing corruption exposed. The leftwing daily, Eleftherotypia, which for all its faults and flirtations with terrorism at least challenged the oligarchs, filed for bankruptcy last year.
Few of the employees of the remaining Greek news organisations reject the notion that they should keep quiet in the interests of holding on to their pay cheques. The state is hounding too many of those who do. “We still have freedom of expression recognised by the law at a theoretical level,” said Asteris Masouras, one of the free speech monitors at Global Voices. “On a practical level, well…” And he proceeded to give me a list of instances of menacing forces intimidating reporters that would go on into the New Review section if I ran it in full.
Where to begin? How about the self-defeating austerity policies the troika of the European Central Bank, European Commission and International Monetary Fund have forced on Greece? The authorities used an old warrant to arrest Spiros Karatzaferis, after the journalist threatened to reveal confidential emails, that might have explained how the troika’s alleged “rescue package” had pushed the country into depression.
Police brutality is another pressure point, undoubtedly. The Greek left makes persistent allegations of collaboration between the supposed forces of law and order and the thugs in the neo-Nazi Golden Dawn movement. The Guardian ran reports that the police had beaten up anti-fascist demonstrators after they had confronted Golden Dawn. Yes, I know leftists call everyone “fascists” from headteachers to their mums and dads, but as Golden Dawn is building a mass movement while marching under a swastika, the term is correct on this occasion.
The following day, Greek state TV replaced Kostas Arvanitis and Marilena Katsimi, the presenters of its morning news show, after they told managers they planned to follow up the Guardian‘s claims. Another state TV reporter, Christos Dantis, has joined the ranks of the vanishing journalists. His editors assigned him to cover the celebrations of the centenary of the liberation of Thessalonikifrom Ottoman rule. He was about to report on popular protests against the presence of the Greek prime minister and president in Greece’s second city when his masters turned off the camera and cut to a more amenable hack.
All the Greek journalists I spoke to emphasised that Athenswas not Beijing or Tehran, but they described how the liberal certainties they once held now appeared flimsy. Helena Smith, our superb Athens correspondent, says that she feels as if she is standing on shifting sands. If the centrist coalition fails, and the troika’s punitive demands have condemned it to failure, then the left opposition in Syrzia will probably take over. After that, Golden Dawn, maybe? No one knows. Nothing is unthinkable in a climate of fear and hopelessness.
One can say with certainty that old alliances between extreme political and extreme religious movements are reviving. Hence, last month Christian fanatics and neo-Nazis (and the difference between the two is fine) protested against a “blasphemous” play with a homosexual theme in Athens. The theatre’s management duly pulled it. Greek television cut a scene from Downton Abbey that featured a gay kiss. No one can explain why but a country that censors Downton Abbeyon any grounds other than literary taste is in grave trouble.
British Eurosceptics do not understand that the European Union once offered an escape to a liberal future for the peoples of Europe. When I visited Athensin the early 1980s, the old could remember fighting the Nazi occupation and the young had grown up in and on occasion fought the military dictatorship the colonels imposed. Joining the European Union meant saying goodbye to all of that. Now poverty, fear, suppression and state intimidation are back.
You can blame the corruption Greek society tolerated. You can blame the bankers for the crash. But you must also apportion blame to Europe’s politicians and bureaucrats who accepted Greece(and the rest of southern Europe) into a single currency area that has put them at a permanent competitive disadvantage and refused to write off debts Greece can never repay.
No wonder they stay silent about the abuse of the human rights the Nobel prize committee insisted European integration guaranteed. Greeceis the Eurocrats’ very own Weimar on the Aegean. They helped build it.
πηγη
InfoGnomon
Όταν αυτοί οι σατυρικοί Σκανδιναβοί τρελλάρες,απένειμαν το Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση,έλεγαν σε όλους ένα αστείο,καθώς επαινούσαν την δέσμευσή της για «συμφιλίωση, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα”. Αν η αιτιολογική αναφορά της επιτροπής του 2012 ήταν κάτι διαφορετικό,από μια παρωδία, θα είχατε διαβάσει τις καταγγελίες της ανόδου της καταπιεστικής κρατικής εξουσίας και του νεοναζισμού στην Ελλάδα από τους αρμόδιους ευρωπαίους Επιτρόπους.εδω και πολύ καιρό.
Η ΕΕ καταγγέλλει απειλές για την ελευθερία του λόγου στην Ουγγαρία του Viktor Orbán με σθένος. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ανησυχούν και έχουν λόγο για αυτό, για την τύχη των ανεξάρτητων θεσμών που στέκονται στο δρόμο του δημαγωγικού καθεστώτος. Παρατηρούν το φασιστικό στοιχείο στο φλερτ της νέας ουγγρικής δεξιάς με αντισημιτικά και αντι-Ρομά μίση και την προθυμία της να επιδοθεί στην ρεβανσιστική φαντασίωση ότι η Ουγγαρία μπορεί να ανακτήσει τα εδάφη που έχασε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την μοίρα της ελληνικής δημοκρατίας υπάρχει σιωπή, όμως,υπάρχουν πολλά για τα οποία οι ηγέτες της Ευρώπης θα μπορούσαν να μιλήσουν.
Θα εντοπίσετε τα σημεία πίεσης ενός αποτυχημένου κράτους,αν κοιτάξετε τι είναι αυτό που λογοκρίνει. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ποινική δίωξη την προηγούμενη εβδομάδα στον Κώστα Βαξεβάνη, έδειξε ότι είχε χτυπήσει ένα σημείο πίεσης με την ακρίβεια ενός γιατρού που βάζει μια βελόνα σε ένα νεύρο. Ενώ οι Έλληνες ζουν με λιτότητα χωρίς τέλος, ενώ το ελληνικό ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 4,5% το 2010 και 6,9% το 2011 και θα συρρικνωθεί με μια προβλεπόμενη 6,5% φέτος και 4,5% το 2013, η λίστα με τα ονόματα των 2.000 Ελλήνων με τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία,τα οποία ο Βαξεβάνης δημοσίευσε,έδειξαν ότι οι καλο-δικτυωμένοι είχαν ξεφύγει από τα βάρη που έπεσαν στις μάζες.
“Αντί να συλλάβουν τους φοροφυγάδες και τους υπουργούς οι οποίοι είχαν τον κατάλογο στα χέρια τους,” βρόντησε Βαξεβάνης. σε ένα κάλεσμα στα όπλα που σου ανακατεύει το αίμα, «προσπαθούν να συλλάβει την αλήθεια και την ελευθερία του τύπου.”
Η αθώωση του, αν και ευπρόσδεκτη, ήταν λιγότερο σημαντική από ό, τι φαίνεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ελευθερία του Τύπου είναι ασφαλής στην Ελλάδα. Ακόμα και στις καλές εποχές, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία ήταν σπάνια δυνατή στην χώρα. Οι περισσότεροι ελληνικοί τηλεοπτικοι σταθμοί και εφημερίδες ανήκουν είτε στο κράτος είτε σε πλουτοκρατικές εταιρείες και καμία από αυτές δεν θέλει να δει την διαφθορά να εκτίθεται. Η αριστερή καθημερινή εφημερίδα, Ελευθεροτυπία, η οποία παρ’όλα τα λάθη και το φλερτ της με την τρομοκρατία, τουλάχιστον αμφισβητούσε τους ολιγάρχες, κήρυξε πτώχευση το περασμένο έτος.
Λίγοι από τους εργαζόμενους των υπόλοιπων ελληνικών οργανισμών τύπου απορρίπτουν την ιδέα ότι θα πρέπει να μείνουν ήσυχοι προς τα συμφέροντα αυτών που ελέγχουν τις αμοιβές τους. «Έχουμε ακόμη αναγνωρισμένη την ελευθερία της έκφρασης,από το νόμο, σε θεωρητικό επίπεδο», δήλωσε ο Αστέρης Μασούρας, στο Global Voices. «Σε πρακτικό επίπεδο,όμως …”
Από πού να αρχίσεις; Τι θα λέγατε για την αυτοκαταστροφική πολιτική λιτότητας της τρόικας, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα; Οι αρχές χρησιμοποίησαν ένα παλιό ένταλμα για τη σύλληψη του Σπύρου Καρατζαφέρη, αφού ο δημοσιογράφος απείλησε να αποκαλύψει εμπιστευτικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που θα μπορούσαν να εξηγήσουν πώς το δήθεν “πακέτο διάσωσης” της τρόικας είχε ωθήσει τη χώρα σε ύφεση
Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι άλλο ένα σημείο πίεσης, αναμφίβολα. Η ελληνική αριστερά κάνει επίμονες καταγγελίες για συνεργασία μεταξύ των δήθεν δυνάμεων του νόμου και της τάξης με τους κακοποιούς του κινήματος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η Guardian έχει βγάλει ρεπορτάζ,ότι η αστυνομία έχει χτυπήσει αντιφασίστες διαδηλωτές,αφοτού αυτοί είχαν αντιμετωπίσει την Χρυσή Αυγή..Ναι, ξέρω ότι οι αριστεροί τους αποκαλούν όλους “φασίστες” από τους διευθυντές τους μέχρι τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους, αλλά καθώς η Χρυσή Αυγή χτίζει ένα μαζικό κίνημα, ενώ παρελαύνει κάτω από την σβάστικα, ο όρος είναι σωστός σε αυτή την περίπτωση.
Την επόμενη ημέρα, η ελληνική κρατική τηλεόραση αντικατέστησε τον Κώστα Αρβανίτη και την Μαριλένα Κατσίμη, τους παρουσιαστές του πρωινού ενημερωτικού προγράμματος,αφού είπαν στα στελέχη οτι έχουν προγραμματίσει να παρακολουθήσουν τους ισχυρισμούς της Guardian. Ένας άλλος δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, ο Χρήστος Δάντης, έχει ενταχθεί στις τάξεις των εξαφανισμένων δημοσιογράφων.Οι προϊστάμενοι του του είχαν αναθέσει την κάλυψη των εορτασμών της εκατονταετηρίδας από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από την οθωμανική κυριαρχία. Ήταν έτοιμος να κάνει ρεπορτάζ,σχετικά με τις λαϊκές διαμαρτυρίες ενάντια στην παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού και προέδρου στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, όταν τα αφεντικά του, του απενεργοποίησαν την κάμερα
Όλοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι που μίλησα,μου τόνισαν ότι η Αθήνα δεν ήταν Πεκίνο,ούτε Τεχεράνη, αλλά περιέγραψαν πώς οι φιλελεύθερες βεβαιότητες που κάποτε υπήρχαν, σήμερα εμφανίζονται διάτρητες. Η Helena Smith,η υπέροχη ανταποκριτής μας στην Αθήνα, λέει ότι αισθάνεται σαν να στέκεται σε κινούμενη άμμο. Αν ο κεντρώος συνασπισμός αποτύχει και οι τιμωρητικές απαιτήσεις της τρόικας καταδικαστούν σε αποτυχία, τότε η αριστερή αντιπολίτευση του Σύριζα,πιθανότατα θα αναλάβει. Μετά από αυτό, μήπως η Χρυσή Αυγή; Κανείς δεν ξέρει. Τίποτα δεν είναι αδιανόητο σε ένα κλίμα φόβου και απόγνωσης.
Κάποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι παλιές συμμαχίες μεταξύ ακραίων πολιτικών και ακραίων θρησκευτικών κινημάτων αναβιώνουν. Ως εκ τούτου, τον περασμένο μήνα, Χριστιανοί φανατικοί και νεοναζί (και η διαφορά μεταξύ των δύο είναι μια χαρά) διαμαρτυρήθηκαν για ένα «βλάσφημο» έργο με έναν ομοφυλόφιλο θέμα στην Αθήνα. Η διοίκηση του θεάτρου τράβηξε τα δέοντα. Η ελληνική τηλεόραση έκοψε μια σκηνή από το Downton Abbey που έδειχνε ένα gay φιλί. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί, αλλά μια χώρα που λογοκρίνει το Downton Abbey για οποιοδήποτε λόγο, εκτός από τη λογοτεχνική άποψη, βρίσκεται σε σοβαρό πρόβλημα.
Οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές δεν καταλαβαίνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε κάποτε μια απόδραση σε ένα φιλελεύθερο μέλλον για τους λαούς της Ευρώπης. Όταν επισκέφθηκα την Αθήνα στις αρχές του 1980, οι γέροι μπορούσαν να θυμηθούν πως πολεμούσαν στην ναζιστική κατοχή και οι νεοι είχαν μεγαλώσει ενώ πολεμούσαν την δικτατορία των συνταγματαρχών. Η προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε αντίο σε όλα αυτά. Τώρα η φτώχεια, ο φόβος,η καταστολή και η κατάσταση εκφοβισμού ξαναγύρισαν.
Μπορείτε να κατηγορήσετε την διαφθορά,που ελληνική κοινωνία,ανέχτηκε. Μπορείτε να κατηγορήσετε τους τραπεζίτες για το κραχ. Αλλά θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και σε πολιτικούς και γραφειοκράτες της Ευρώπης που δέχτηκαν την Ελλάδα (και την υπόλοιπη νότια Ευρώπη) σε μια ζώνη ενιαίου νομίσματος, που την έχει θέσει σε μόνιμα μειονεκτική ανταγωνιστική θέση και αρνούνται να διαγράψουν χρέη, που Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να εξοφλήσει.
Δεν είναι απορίας άξιο που έμειναν σιωπηλοί σχετικά με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,στην επιτροπή του βραβείου Νόμπελ και επέμειναν στην εγγυημένη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Για τους ευρωκράτες,η Ελλάδα είναι η εντελώς δική τους Βαϊμάρη,στο Αιγαίο. Βοήθησαν να οικοδομηθεί.
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/nov/04/nick-cohen-greece-democracy-in-peril
When those madcap Scandinavian satirists awarded the Nobel peace prize to the European Union, they let everyone in on the joke by praising its commitment to “reconciliation, democracy and human rights”. If the committee’s 2012 citation were anything other than a spoof, you would have read denunciations of the rise of oppressive state power and neo-Nazism in Greece from concerned Euro commissioners long before now.
The EU denounces threats to freedom of speech in Viktor Orbán’s Hungary with vigour. European politicians worry with good reason about the fate of independent institutions that stand in the way of the rabble-rousing regime. They notice the fascistic element in the new Hungarian right’s flirtations with antisemitic and anti-Roma hatreds and its willingness to indulge the revanchist fantasy that Hungary can regain the lands it lost after the First World War. On the fate of Greek democracy there is silence, however, although there is much that Europe’s leaders might talk about.
You spot the pressure points of a failing state by looking at what it censors. In the case of Greece, the authorities’ prosecution last week of Kostas Vaxevanis showed that he had hit a pressure point with the accuracy of a doctor sticking a needle into a nerve.
While Greeks live with austerity without end, while Greek GDP has shrunk by 4.5% in 2010 and 6.9% in 2011, and will shrink by a predicted 6.5% this year and 4.5% in 2013, the list of the names of 2,000 Greeks with bank accounts in Switzerland Vaxevanis published, suggested that the well-connected were escaping the burdens that fall on the masses.
“Instead of arresting the tax evaders and the ministers who had the list in their hands,” thundered Vaxevanis in a call to arms that stirred the blood, “they’re trying to arrest the truth and freedom of the press.”
His acquittal on privacy law charges, though welcome, was less important than it appeared. It did not mean that freedom of the press was secure in Greece. Even in good times, independent journalism has rarely been a force in the land. Most Greek TV stations and newspapers are owned by either the state or plutocratic corporations, neither of which likes seeing corruption exposed. The leftwing daily, Eleftherotypia, which for all its faults and flirtations with terrorism at least challenged the oligarchs, filed for bankruptcy last year.
Few of the employees of the remaining Greek news organisations reject the notion that they should keep quiet in the interests of holding on to their pay cheques. The state is hounding too many of those who do. “We still have freedom of expression recognised by the law at a theoretical level,” said Asteris Masouras, one of the free speech monitors at Global Voices. “On a practical level, well…” And he proceeded to give me a list of instances of menacing forces intimidating reporters that would go on into the New Review section if I ran it in full.
Where to begin? How about the self-defeating austerity policies the troika of the European Central Bank, European Commission and International Monetary Fund have forced on Greece? The authorities used an old warrant to arrest Spiros Karatzaferis, after the journalist threatened to reveal confidential emails, that might have explained how the troika’s alleged “rescue package” had pushed the country into depression.
Police brutality is another pressure point, undoubtedly. The Greek left makes persistent allegations of collaboration between the supposed forces of law and order and the thugs in the neo-Nazi Golden Dawn movement. The Guardian ran reports that the police had beaten up anti-fascist demonstrators after they had confronted Golden Dawn. Yes, I know leftists call everyone “fascists” from headteachers to their mums and dads, but as Golden Dawn is building a mass movement while marching under a swastika, the term is correct on this occasion.
The following day, Greek state TV replaced Kostas Arvanitis and Marilena Katsimi, the presenters of its morning news show, after they told managers they planned to follow up the Guardian‘s claims. Another state TV reporter, Christos Dantis, has joined the ranks of the vanishing journalists. His editors assigned him to cover the celebrations of the centenary of the liberation of Thessalonikifrom Ottoman rule. He was about to report on popular protests against the presence of the Greek prime minister and president in Greece’s second city when his masters turned off the camera and cut to a more amenable hack.
All the Greek journalists I spoke to emphasised that Athenswas not Beijing or Tehran, but they described how the liberal certainties they once held now appeared flimsy. Helena Smith, our superb Athens correspondent, says that she feels as if she is standing on shifting sands. If the centrist coalition fails, and the troika’s punitive demands have condemned it to failure, then the left opposition in Syrzia will probably take over. After that, Golden Dawn, maybe? No one knows. Nothing is unthinkable in a climate of fear and hopelessness.
One can say with certainty that old alliances between extreme political and extreme religious movements are reviving. Hence, last month Christian fanatics and neo-Nazis (and the difference between the two is fine) protested against a “blasphemous” play with a homosexual theme in Athens. The theatre’s management duly pulled it. Greek television cut a scene from Downton Abbey that featured a gay kiss. No one can explain why but a country that censors Downton Abbeyon any grounds other than literary taste is in grave trouble.
British Eurosceptics do not understand that the European Union once offered an escape to a liberal future for the peoples of Europe. When I visited Athensin the early 1980s, the old could remember fighting the Nazi occupation and the young had grown up in and on occasion fought the military dictatorship the colonels imposed. Joining the European Union meant saying goodbye to all of that. Now poverty, fear, suppression and state intimidation are back.
You can blame the corruption Greek society tolerated. You can blame the bankers for the crash. But you must also apportion blame to Europe’s politicians and bureaucrats who accepted Greece(and the rest of southern Europe) into a single currency area that has put them at a permanent competitive disadvantage and refused to write off debts Greece can never repay.
No wonder they stay silent about the abuse of the human rights the Nobel prize committee insisted European integration guaranteed. Greeceis the Eurocrats’ very own Weimar on the Aegean. They helped build it.
πηγη
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΛΛΑΣ ΤΟP-10 Αλυσίδες λιανικής για το 2011 – (4)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η απομυθοποίηση της επόμενης δόσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
