2012-11-05 12:14:18
Editorial
Η επικείμενη τελική αναμέτρηση της Ελλάδας για τον προϋπολογισμό του 2013 θα εξαντλήσει περαιτέρω τις όποιες λίγες ελπίδες έχουν απομείνει για τη χώρα. Μετά από ένα καλοκαίρι κατά το οποίο η Ευρώπη πήρε μια οριακά πιο αισιόδοξη στροφή σε ότι αφορά την παροχή βοήθειας προς τη χώρα ώστε να ξεπεράσει την κρίση χωρίς να φύγει από το ευρώ, ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει ότι η όλο και μεγαλύτερη οικονομική κατάρρευση ακυρώνει τα θετικά της αναδιάρθρωσης χρέους που πραγματοποιήθηκε νωρίτερα φέτος.
Η εκτίμηση ότι το χρέος παραμένει τόσο όσο ήταν και τότε, δείχνει ξεκάθαρα την ζημιά που επέφεραν τα λάθη πολιτικής.
Σύμφωνα με την τελευταία πρόβλεψη, το χρέος θα φτάσει το 189% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, υψηλότερο από την απαισιόδοξη εκτίμηση του Μαρτίου. Αυτό οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην ύφεση της οικονομίας. Ένα μεγάλο αίτιο ήταν η επιλογή να δοθεί προτεραιότητα στις περικοπές του ελλείμματος, αντί των εξίσου απαραίτητων δομικών μεταρρυθμίσεων.
Αν έχει δοθεί περισσότερος χρόνος για τη μείωση του ελλείμματος, αλλά είχαν ασκηθεί ισχυρότερες πιέσεις για μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί το περιθώριο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, αλλά και για την δυνατότητα της χώρας να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Ένα άλλο λάθος, ήταν ότι η αναδιάρθρωση των πιστωτών του ιδιωτικού τομέα έγινε πολύ αργά και πολύ δειλά. Αυτή η χαμένη ευκαιρία έπληξε τις προοπτικές της Ελλάδας και φόρτωσε τους ευρωπαίους φορολογούμενους με περισσότερο ρίσκο.
Οι δρακόντειες περικοπές του ελλείμματος και η διάσωση των ιδιωτών πιστωτών δεν ευθύνονται αποκλειστικά για την κατάρρευση της Ελλάδας. Η αβεβαιότητα που δημιουργήθηκε από τηνπολιτική της διάσωσης, έχει την ίδια σημασία με τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν.
Με την κυβέρνηση να βρίσκεται επανειλημμένα με την πλάτη στον τοίχο όταν η τρόικα αποτιμά την συμμόρφωση της χώρας, δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για περισσότερο από λίγους μήνες τη φορά.
Αυτό κρατά την οικονομία σε μια ατελείωτη «ζώνη του λυκόφωτος». Η χειρότερη ζημιά είναι για τον τραπεζικό τομέα που εξακολουθεί να περιμένει την ανακεφαλαιοποίησή του, κάτι που προσθέτει μια επιβλαβή έλλειψη πίστης, στην πολιτική αβεβαιότητα και την πτώση της ζήτησης.
Τι πρέπει να γίνει; Το να συνεχίζει να σφίγγει η μέγγενη είναι οικονομικά αυτοκαταστροφικόκαι πολιτικά τοξικό. Δεδομένου ότι η Αθήνα βρίσκεται προκλητικά κοντά στην επίτευξη πρωτογενούς ισοζυγίου, αυτό δεν είναι τόσο αναπόφευκτο όσο μπορεί να φαίνεται.
Θα πρέπει όμως να λυθούν δυο προβλήματα: ένα πρόβλημα «ροής» που αφορά στηνεξυπηρέτηση του χρέους τα επόμενα χρόνια, και ένα πρόβλημα «αποθέματος» που αφορά στο συνολικό χρέος που εκκρεμεί. Αυτό το τελευταίο θα είναι πιο διαχειρίσιμο αν το πρώτο περιοριστεί και οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν.
Θα πρέπει να βγουν περισσότερα από το χρέος που κατέχουν ιδιώτες. Μια διαπραγματεύσιμη αναδιάρθρωση με προσφορές επαναγοράς θα πρέπει να είναι δυνατή: οι περισσότεροι κάτοχοι ομολόγων τα αγόρασαν φθηνά. Ακόμα και οι επίσημοι πιστωτές ίσως χρειαστεί να σκεφθούν να χάσουν μέρος των κερδών τους και να επεκτείνουν σημαντικά τις λήξεις.
Αυτό είναι πολιτικά δύσκολο. Όμως ο πειρασμός της ξεκάθαρης άρνησης του χρέους απλώς θα μεγαλώσει αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει. Είναι προς το συμφέρον όλων να δοθεί τέλος στις περίπλοκες διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους ξένους, τους οποίους μπορεί η χώρα να κατηγορήσει για τα προβλήματά της.
Αν μπει τέλος στην ανάγκη για μόνιμες διαπραγματεύσεις για το χρέος, τότε το θέμα της αποκατάστασης των περιουσιών των Ελλήνων θα περάσει αποκλειστικά στους ηγέτες της χώρας, εκεί που ανήκει.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/736584/ArticleFTgr.aspx
Η επικείμενη τελική αναμέτρηση της Ελλάδας για τον προϋπολογισμό του 2013 θα εξαντλήσει περαιτέρω τις όποιες λίγες ελπίδες έχουν απομείνει για τη χώρα. Μετά από ένα καλοκαίρι κατά το οποίο η Ευρώπη πήρε μια οριακά πιο αισιόδοξη στροφή σε ότι αφορά την παροχή βοήθειας προς τη χώρα ώστε να ξεπεράσει την κρίση χωρίς να φύγει από το ευρώ, ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει ότι η όλο και μεγαλύτερη οικονομική κατάρρευση ακυρώνει τα θετικά της αναδιάρθρωσης χρέους που πραγματοποιήθηκε νωρίτερα φέτος.
Η εκτίμηση ότι το χρέος παραμένει τόσο όσο ήταν και τότε, δείχνει ξεκάθαρα την ζημιά που επέφεραν τα λάθη πολιτικής.
Σύμφωνα με την τελευταία πρόβλεψη, το χρέος θα φτάσει το 189% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, υψηλότερο από την απαισιόδοξη εκτίμηση του Μαρτίου. Αυτό οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην ύφεση της οικονομίας. Ένα μεγάλο αίτιο ήταν η επιλογή να δοθεί προτεραιότητα στις περικοπές του ελλείμματος, αντί των εξίσου απαραίτητων δομικών μεταρρυθμίσεων.
Αν έχει δοθεί περισσότερος χρόνος για τη μείωση του ελλείμματος, αλλά είχαν ασκηθεί ισχυρότερες πιέσεις για μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί το περιθώριο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, αλλά και για την δυνατότητα της χώρας να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Ένα άλλο λάθος, ήταν ότι η αναδιάρθρωση των πιστωτών του ιδιωτικού τομέα έγινε πολύ αργά και πολύ δειλά. Αυτή η χαμένη ευκαιρία έπληξε τις προοπτικές της Ελλάδας και φόρτωσε τους ευρωπαίους φορολογούμενους με περισσότερο ρίσκο.
Οι δρακόντειες περικοπές του ελλείμματος και η διάσωση των ιδιωτών πιστωτών δεν ευθύνονται αποκλειστικά για την κατάρρευση της Ελλάδας. Η αβεβαιότητα που δημιουργήθηκε από τηνπολιτική της διάσωσης, έχει την ίδια σημασία με τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν.
Με την κυβέρνηση να βρίσκεται επανειλημμένα με την πλάτη στον τοίχο όταν η τρόικα αποτιμά την συμμόρφωση της χώρας, δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για περισσότερο από λίγους μήνες τη φορά.
Αυτό κρατά την οικονομία σε μια ατελείωτη «ζώνη του λυκόφωτος». Η χειρότερη ζημιά είναι για τον τραπεζικό τομέα που εξακολουθεί να περιμένει την ανακεφαλαιοποίησή του, κάτι που προσθέτει μια επιβλαβή έλλειψη πίστης, στην πολιτική αβεβαιότητα και την πτώση της ζήτησης.
Τι πρέπει να γίνει; Το να συνεχίζει να σφίγγει η μέγγενη είναι οικονομικά αυτοκαταστροφικόκαι πολιτικά τοξικό. Δεδομένου ότι η Αθήνα βρίσκεται προκλητικά κοντά στην επίτευξη πρωτογενούς ισοζυγίου, αυτό δεν είναι τόσο αναπόφευκτο όσο μπορεί να φαίνεται.
Θα πρέπει όμως να λυθούν δυο προβλήματα: ένα πρόβλημα «ροής» που αφορά στηνεξυπηρέτηση του χρέους τα επόμενα χρόνια, και ένα πρόβλημα «αποθέματος» που αφορά στο συνολικό χρέος που εκκρεμεί. Αυτό το τελευταίο θα είναι πιο διαχειρίσιμο αν το πρώτο περιοριστεί και οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν.
Θα πρέπει να βγουν περισσότερα από το χρέος που κατέχουν ιδιώτες. Μια διαπραγματεύσιμη αναδιάρθρωση με προσφορές επαναγοράς θα πρέπει να είναι δυνατή: οι περισσότεροι κάτοχοι ομολόγων τα αγόρασαν φθηνά. Ακόμα και οι επίσημοι πιστωτές ίσως χρειαστεί να σκεφθούν να χάσουν μέρος των κερδών τους και να επεκτείνουν σημαντικά τις λήξεις.
Αυτό είναι πολιτικά δύσκολο. Όμως ο πειρασμός της ξεκάθαρης άρνησης του χρέους απλώς θα μεγαλώσει αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει. Είναι προς το συμφέρον όλων να δοθεί τέλος στις περίπλοκες διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους ξένους, τους οποίους μπορεί η χώρα να κατηγορήσει για τα προβλήματά της.
Αν μπει τέλος στην ανάγκη για μόνιμες διαπραγματεύσεις για το χρέος, τότε το θέμα της αποκατάστασης των περιουσιών των Ελλήνων θα περάσει αποκλειστικά στους ηγέτες της χώρας, εκεί που ανήκει.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/736584/ArticleFTgr.aspx
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βαθιές Ολύμπιες «πληγές»…
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κάτι χρωστούσε ο Καρνέζης στην ΑΕΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
