2012-11-11 11:16:22
Ουσιαστικός σχεδιασμός ανάπτυξης, δεν υπήρξε μεταπολεμικά, με εξαίρεση το σχέδιο του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη το 1952, με το οποίο επιτεύχθηκε η Ανασυγκρότηση της χώρας
Στο στόμα όλων των Ελλήνων βρίσκεται πλέον το αυτονόητο, ότι η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση αν δεν υπάρχει ανάπτυξη. Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα ούτε ιδιαίτερες ικανότητες για να αντιληφθεί κάποιος ότι πρόκειται για κυρίαρχο στοιχείο απεμπλοκής από κρίση. Όμως δεν αποτελεί ούτε πανάκεια, ούτε μπορεί αυτή να συμβεί χωρίς σχεδιασμό.
Είναι αλήθεια, ότι στην Ελλάδα όταν μιλούμε για ανάπτυξη, εννοούμε απλώς την αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, έστω και αν αυτό στηρίζεται σε στρεβλές βάσεις. Θυμάμαι, φερ’ ειπείν, τον κ. Σημίτη να αναγγέλλει προ 10ετίας περιχαρής, ότι η Ελλάδα πέτυχε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 3,5%. Καλό ποσοστό σε εποχή οικονομικής σταθερότητας.
Τι δεν είπε όμως, τι δεν αντείπε η τότε αντιπολίτευση και τι δεν έμαθε ο λαός. Ότι αυτό το 3,5% προήλθε από τέσσερις παράγοντες. Κατά 0,8% από επιδοτήσεις της Ε.Ε. Ένα άλλο 0,8% από την αγοραία υποτίμηση του δολαρίου και ωφεληθήκαμε στην εξυπηρέτηση των τοκοχρεωλυσίων μας, που ήταν σε δολάρια. Κι ένα τρίτο 0,8% από εκποίηση κρατικής περιουσίας, με τις αποκρατικοποιήσεις.
Επομένως, η ουσιαστική ανάπτυξη, η προερχόμενη δηλαδή από τις παραγωγικές διαδικασίες, ήταν μόνον 1,1%. Αλλ’ ούτε και αυτό ήταν σωστό. Επειδή βρισκόμασταν σε κατασκευαστικό οργασμό λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, και μοιράζονταν χρήματα (δανεικά) αφειδώς και ανεξέλεγκτα.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού) «οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι πολίτες πένονται». Αλλά και τα παραπλανητικά συμπεράσματα που μπορούν να βγουν από τους στατιστικούς πίνακες (να υπενθυμίσω το περίφημο παράδειγμα επ’ αυτού, ότι αν το μισό σώμα του ανθρώπου βρίσκεται σε φούρνο με 60 βαθμούς θερμοκρασία και το άλλο σε ψυγείο με 0 βαθμούς, τότε αυτός θα αισθάνεται περίφημα, διότι ο μέσος όρος θερμοκρασίας βρίσκεται στους 30 βαθμούς).
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ουσιαστικός σχεδιασμός ανάπτυξης, δεν υπήρξε μεταπολεμικά, με εξαίρεση το σχέδιο του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη το 1952, με το οποίο επιτεύχθηκε η Ανασυγκρότηση της χώρας. Πέραν τούτου «βλέπουμε και κάνουμε». Διότι στηριχθήκαμε σε λίγους παραγωγικούς κλάδους, τους οποίους προϊόντος του χρόνου υποβαθμίσαμε.
Και βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο κατασκευαστικός κλάδος. Αλλ’ αυτός δεν φέρνει χρήμα απ’ έξω. Μάλιστα δε, βγαίνει και συνάλλαγμα, αφού εισάγονται πολλά υλικά από την αλλοδαπή (στο Μετρό των Αθηνών θέλαμε πολυτελή μάρμαρα εξ Ιταλίας, τα οποία αντικαταστάθηκαν αμέσως με την τοποθέτησή τους, επειδή γλιστρούσαν – χωρίς να υπάρξουν επιπτώσεις γι’ αυτούς που τα «εμπνεύσθηκαν»). Δεν υποτιμώ φυσικά την συμβολή του, αλλά για να ζήσει ο κατασκευαστικός κλάδος και να συμβάλλει στην οικονομία, πρέπει να βρεθούν άλλοι που θα φέρουν το χρήμα.
Τι εννοούμε λοιπόν σήμερα ανάπτυξη; Δεν θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι με την γραφειοκρατία και την διαφθορά που υπάρχει στους αναπτυξιακούς φορείς, αλλά και με την αυθαιρεσία που επιδεικνύουν οι εργατοπατέρες στην διεκδίκηση αιτημάτων, είναι προβληματική η εύρεση σοβαρών επενδυτών. Αλλά, από όσα μέχρι τώρα ακούω, είναι ότι περιμένουμε την ανάπτυξη με τις αποκρατικοποιήσεις.
Αλλά ούτε αυτό επαρκεί. Διότι την ίδια ώρα, φεύγουν επιχειρήσεις στο εξωτερικό, είτε για λόγους φορολογικούς είτε εύρεση κεφαλαίων, αφού οι εγγυήσεις των Τραπεζών μας δεν γίνονται δεκτές.
Δυστυχώς, επί χρόνια στο υπουργείο Ανάπτυξης δεν βρέθηκαν υπουργοί που να κατέχουν το αντικείμενο ή και να έχουν το κύρος για να επιβάλλουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Ακούγεται λοιπόν, ως κρύο ανέκδοτο το υποστηριζόμενο για ανάπτυξη, όταν ακόμη έχουμε τον τουριστικό κλάδο να περιλαμβάνει επιχειρηματίες της νοοτροπίας του «τζατζικιού και του μουσακά», στη δε Ναυτιλία καταφέραμε να στέλνουμε τα πλοία μας για ναυπήγηση και επισκευή στην Τουρκία, επειδή έτσι ήθελαν κάποια συμφέροντα, αλλά και ο κομματικός συνδικαλισμός.
Ο Μακεδών
Πηγή: voria.gr
Στο στόμα όλων των Ελλήνων βρίσκεται πλέον το αυτονόητο, ότι η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση αν δεν υπάρχει ανάπτυξη. Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα ούτε ιδιαίτερες ικανότητες για να αντιληφθεί κάποιος ότι πρόκειται για κυρίαρχο στοιχείο απεμπλοκής από κρίση. Όμως δεν αποτελεί ούτε πανάκεια, ούτε μπορεί αυτή να συμβεί χωρίς σχεδιασμό.
Είναι αλήθεια, ότι στην Ελλάδα όταν μιλούμε για ανάπτυξη, εννοούμε απλώς την αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, έστω και αν αυτό στηρίζεται σε στρεβλές βάσεις. Θυμάμαι, φερ’ ειπείν, τον κ. Σημίτη να αναγγέλλει προ 10ετίας περιχαρής, ότι η Ελλάδα πέτυχε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 3,5%. Καλό ποσοστό σε εποχή οικονομικής σταθερότητας.
Τι δεν είπε όμως, τι δεν αντείπε η τότε αντιπολίτευση και τι δεν έμαθε ο λαός. Ότι αυτό το 3,5% προήλθε από τέσσερις παράγοντες. Κατά 0,8% από επιδοτήσεις της Ε.Ε. Ένα άλλο 0,8% από την αγοραία υποτίμηση του δολαρίου και ωφεληθήκαμε στην εξυπηρέτηση των τοκοχρεωλυσίων μας, που ήταν σε δολάρια. Κι ένα τρίτο 0,8% από εκποίηση κρατικής περιουσίας, με τις αποκρατικοποιήσεις.
Επομένως, η ουσιαστική ανάπτυξη, η προερχόμενη δηλαδή από τις παραγωγικές διαδικασίες, ήταν μόνον 1,1%. Αλλ’ ούτε και αυτό ήταν σωστό. Επειδή βρισκόμασταν σε κατασκευαστικό οργασμό λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, και μοιράζονταν χρήματα (δανεικά) αφειδώς και ανεξέλεγκτα.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού) «οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι πολίτες πένονται». Αλλά και τα παραπλανητικά συμπεράσματα που μπορούν να βγουν από τους στατιστικούς πίνακες (να υπενθυμίσω το περίφημο παράδειγμα επ’ αυτού, ότι αν το μισό σώμα του ανθρώπου βρίσκεται σε φούρνο με 60 βαθμούς θερμοκρασία και το άλλο σε ψυγείο με 0 βαθμούς, τότε αυτός θα αισθάνεται περίφημα, διότι ο μέσος όρος θερμοκρασίας βρίσκεται στους 30 βαθμούς).
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ουσιαστικός σχεδιασμός ανάπτυξης, δεν υπήρξε μεταπολεμικά, με εξαίρεση το σχέδιο του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη το 1952, με το οποίο επιτεύχθηκε η Ανασυγκρότηση της χώρας. Πέραν τούτου «βλέπουμε και κάνουμε». Διότι στηριχθήκαμε σε λίγους παραγωγικούς κλάδους, τους οποίους προϊόντος του χρόνου υποβαθμίσαμε.
Και βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο κατασκευαστικός κλάδος. Αλλ’ αυτός δεν φέρνει χρήμα απ’ έξω. Μάλιστα δε, βγαίνει και συνάλλαγμα, αφού εισάγονται πολλά υλικά από την αλλοδαπή (στο Μετρό των Αθηνών θέλαμε πολυτελή μάρμαρα εξ Ιταλίας, τα οποία αντικαταστάθηκαν αμέσως με την τοποθέτησή τους, επειδή γλιστρούσαν – χωρίς να υπάρξουν επιπτώσεις γι’ αυτούς που τα «εμπνεύσθηκαν»). Δεν υποτιμώ φυσικά την συμβολή του, αλλά για να ζήσει ο κατασκευαστικός κλάδος και να συμβάλλει στην οικονομία, πρέπει να βρεθούν άλλοι που θα φέρουν το χρήμα.
Τι εννοούμε λοιπόν σήμερα ανάπτυξη; Δεν θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι με την γραφειοκρατία και την διαφθορά που υπάρχει στους αναπτυξιακούς φορείς, αλλά και με την αυθαιρεσία που επιδεικνύουν οι εργατοπατέρες στην διεκδίκηση αιτημάτων, είναι προβληματική η εύρεση σοβαρών επενδυτών. Αλλά, από όσα μέχρι τώρα ακούω, είναι ότι περιμένουμε την ανάπτυξη με τις αποκρατικοποιήσεις.
Αλλά ούτε αυτό επαρκεί. Διότι την ίδια ώρα, φεύγουν επιχειρήσεις στο εξωτερικό, είτε για λόγους φορολογικούς είτε εύρεση κεφαλαίων, αφού οι εγγυήσεις των Τραπεζών μας δεν γίνονται δεκτές.
Δυστυχώς, επί χρόνια στο υπουργείο Ανάπτυξης δεν βρέθηκαν υπουργοί που να κατέχουν το αντικείμενο ή και να έχουν το κύρος για να επιβάλλουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Ακούγεται λοιπόν, ως κρύο ανέκδοτο το υποστηριζόμενο για ανάπτυξη, όταν ακόμη έχουμε τον τουριστικό κλάδο να περιλαμβάνει επιχειρηματίες της νοοτροπίας του «τζατζικιού και του μουσακά», στη δε Ναυτιλία καταφέραμε να στέλνουμε τα πλοία μας για ναυπήγηση και επισκευή στην Τουρκία, επειδή έτσι ήθελαν κάποια συμφέροντα, αλλά και ο κομματικός συνδικαλισμός.
Ο Μακεδών
Πηγή: voria.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καταργείται ο Τειρεσίας, ανάσα για τους δανειολήπτες "στα κόκκινα"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
