2012-11-22 21:28:05
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Όλα τα μέλη του Eurogroup εκφράζουν άποψη και αρθρώνουν αντιθέσεις ως προς την επιθυμητή, βολική, αποτελεσματική, ιδανική κλπ. διευθέτηση του ελληνικού χρέους σε συνάρτηση με τον μηχανισμό χρηματοδότησης του χρεοστασίου της Αθήνας και των εγγυήσεων από την πλευρά της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης . αντιστοίχως. Άποψη και μάλιστα με ιδιαίτερο σφρίγος εκφράζει ασφαλώς και το ΔΝΤ.
Όλοι οι παράγοντες, δηλαδή, που εμπλέκονται στην διαδικασία αντιμετώπισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ελλάδας και του ασφυκτικού ζητήματος της ρευστότητας του κράτους και της ανακεφαλαιοποίησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, εκφράζουν άποψη, διαθέτουν βούληση και διαπραγματεύονται σκληρά μεταξύ τους με κανόνα το συμφέρον αυτών που αντιπροσωπεύουν πολιτικά ή εκπροσωπούν. Φυσιολογικά πράγματα!
Όλοι εκτός από την ελληνική κυβέρνηση. Όπως ακριβώς έπρατταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, έτσι πράττει και η σημερινή, παρότι τούτη έχει να αντιμετωπίσει ένα πιο σύνθετο ζήτημα και σε πιο κρίσιμη φάση
. Εμφανίζεται παρατηρητής και περιμένει την δόση και μόνον την δόση δίχως άλλο φόβο, πάθος και βούληση για την διευθέτηση χρέους και εγγυήσεων. Θυμίζω πως ο κ. Σαμαράς ήταν αυτός που ενώ δεν ήθελε να ακούσει για «αναδιάρθρωση», αμέσως μετά την ελεεινή εκείνη διαδικασία με τα PSI που ακολούθησε, εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και της ευρύτερης κοινωνίας της ασφαλώς, θριαμβολόγησε παρέα με ολόκληρη την διαπλοκή. Να φαντασθούμε ότι το ίδιο θα πράξει ασχέτως του περιεχομένου της αποφάσεως του ερχόμενου Eurogroup; Μάλλον δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία το ζήτημα. Αφύσικα πράγματα, αυτά!
Τελικά μάλλον ο ελληνικός λαός και όσοι ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Ξεκινάμε με το δεδομένο ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, ενώ εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχει. Η ελληνική Κυβέρνηση είναι οφθαλμαπάτη και εμφανίζεται απλώς με την τυπική της μορφή, με το περίβλημα και με την σφραγίδα, ενώ δεν υπάρχει τίποτε στο εσωτερικό. Απουσιάζει εντελώς η βούληση. Πρόκειται για κάτι σαν το νησί φάντασμα στη Θάλασσα των Κοραλλιών, ανάμεσα στην Αυστραλία και τη Νέα Καληδονία. Εκεί που την βλέπεις στο κοινοβούλιο να μεταφέρει και να υποστηρίζει τα μνημόνια που της ενεχυριάζει η τρόικα, ενώ τα «δύσκολα» τα τακτοποιεί με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις, εμφανίζεται πολιτικά ωσεί παρούσα στα διεθνή κέντρα των αποφάσεων για την ελληνική κρίση. Και αυτό προφανώς επειδή ο πρωθυπουργός θεωρεί, όπως είπε, τα ζητήματα που απασχολούν το Eurogroup ως προς την ελληνική υπόθεση, τεχνικής φύσεως και όχι πολιτικής. Περίεργα πράγματα!
Το Eurogroup είναι κατεξοχήν πολιτικό όργανο και πολιτικές αποφάσεις λαμβάνει με πολιτικά κριτήρια στην βάση ασφαλώς τεχνικών εκτιμήσεων, με δραματικές συνέπειες στην περίπτωσή μας για την χώρα. Τα ζητήματα που απασχολούν τους συμμετέχοντες σε αυτό είναι εξόχως πολιτικά και αυτό θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται ακόμη και ο μαθητής που μόλις έχει προσεγγίσει ζητήματα πολιτικής ισχύος σε σχέση με τα όργανα της ΕΕ. Από τις αποφάσεις του Οργάνου αυτού θα κριθεί η τύχη ενός ολόκληρου λαού στο επίπεδο της πολιτικοοικονομικής οντότητας, τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Και όμως για τον πρωθυπουργό αυτά που κρίνονται θεωρούνται τεχνικής φύσεως διευθετήσεις για να πάρει η κυβέρνηση την δόση. Μεγάλη παρεξήγηση και άκρως επικίνδυνα πράγματα!
Και όμως ο ελληνικός λαός θεωρεί πως διαθέτει κυβέρνηση, επειδή πριν από λίγους μήνες ψήφισε και ανέδειξε κοινοβούλιο, που ψηφίζει με το πιστόλι στον κρόταφο διατάξεις, οι οποίες προσβάλουν εμφανώς την δική του βούληση. Άρα, ο ελληνικός λαός βιώνει την εμπειρία μιας κυβερνητικής οφθαλμαπάτης, προϊόν της μεγίστης απάτης του πολιτικού συστήματος που οδήγησε στην πτώχευση και μετά στην ομηρία της ελληνικής κοινωνίας στην φτωχοποίηση και στον Υπερεθνικό Έλεγχο μιας υποτελούς πολιτείας. Ανώμαλα πράγματα!
Η πολιτική ανωμαλία μάλιστα λαμβάνει διαστάσεις, στον βαθμό που η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιπολιτεύεται τους εταίρους-δανειστές και αντικειμενικά ανταγωνιστές μας στον ίδιο πολιτικοοικονομικό χώρο, αλλά τον ...ΣΥΡΙΖΑ! Η πολιτική ταυτότητα που δόμησε ο κ. Σαμαράς για να ορίσει το εθνικό συμφέρον, όπως σκοπεύει να το υπηρετήσει, αναπαρίσταται μέσω της υπερβατικής πολεμικής εναντίον ενός φαντάσματος: το κλαμπ της δραχμής. Η κυβέρνηση, δηλαδή, ορίζει την ταυτότητα της όχι μέσω κάποιου σαφούς πλαισίου στόχου-στρατηγικής-προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ως φορέας που υποτάσσει αυτό το πλαίσιο άσκησης πολιτικής στον αφηρημένο στόχο «πάση θυσία στο ευρώ». ΤΙ σημαίνει αυτό πολιτικά; Ότι από κυβέρνηση μεταβάλλεσαι σε μηχανισμός τεχνικών διευθετήσεων στο εσωτερικό, πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται για την χώρα σου στο εξωτερικό και στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης ευρωπαϊκών και διεθνών παραγόντων ισχύος, κρατικών ή/και ιδιωτικών.
Συνεπώς, ο κύριος Σαμαράς μάλλον αντιστρέφει την πραγματικότητα: πολιτική χαράσσει ή αποκρυσταλλώνει το Eurogroup, ενώ η κυβέρνησή του αναλαμβάνει τις τεχνικές, νομοθετικές και επικοινωνιακές διευθετήσεις από εκεί και έπειτα, τις οποίες ωστόσο μορφοποιεί το τεχνικό επιτελείο της τρόικας, έτσι ώστε να παραχθεί κοινωνικό αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια η Κυβέρνηση δεν διαμεσολαβεί καν πολιτικά, αλλά απλώς τεχνικά, μεταξύ των κεντρικών παραγόντων της τρόικας που λαμβάνουν τις αποφάσεις για την Ελλάδα και της ελληνικής κοινωνίας που υφίσταται τις συνέπειες. Αν μάλιστα επιμένατε περισσότερο, θα έλεγα ότι η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε παραπάνω από τμήμα του επικοινωνιακού μηχανισμού της τρόικας και το τελευταίο γρανάζι στην επιβολή στο εσωτερικό ειλημμένων αποφάσεων έξω από την επικράτεια. Η ελληνική κυβέρνηση κάλλιστα θα μπορούσε να οριστεί, λοιπόν, ως εκτελεστικό όργανο της τρόικας και μ’ αυτήν την έννοια εμφανίζεται κενή πολιτικού περιεχομένου. Σκεφτείτε τώρα αν αυτό πράγματι είναι η κυβέρνηση, τί ακριβώς είναι το κοινοβούλιο και σε τί έχουν μετατραπεί τα Όργανα του ελληνικού κράτους!
Δεν μιλάμε απλώς για παραχώρηση λαϊκής κυριαρχίας, ούτε ασφαλώς για ελαττωμένη εθνική κυριαρχία. Το ζήτημα που δεν έχει αντιληφθεί η πλειονότητα του ελληνικού λαού είναι ότι τόσο την λαϊκή κυριαρχία όσο και την εθνική ανεξαρτησία ορίζει πλέον η τρόικα και όχι η δήθεν υπεύθυνη ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί που στο εσωτερικό αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση μοιάζει επίσης να αγνοούν αυτήν την κρίσιμη για την τύχη της χώρας παράμετρο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μία «κυβέρνηση οφθαλμαπάτη» δομείται αποκλειστικά από μαριονέτες, τις οποίες κανείς είτε αντιμετωπίζει στο πλαίσιο μίας θεατρικής αφήγησης, είτε ανεβαίνοντας και ο ίδιος στην σκηνή για να παίξει τον ρόλο του. Στην δεύτερη περίπτωση ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε με πολιτικούς όρους να οριστεί ως οφθαλμαπάτη. Το χειρότερο σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι διασκεδάζεται οικτρά το πολιτικό φαινόμενο και παρεξηγείται ο ρόλος των πολιτικών υποκειμένων. Μετά από ένα διάστημα είναι βέβαιο ότι ουδείς στην Ελλάδα θα γνωρίζει πώς δομείται πολιτική και πώς ασκείται διοίκηση έξω από δεδομένα ή υπαγορευμένα μοντέλα «learning by numbers». Τότε ο καλύτερος μαθητής, που θα έχει παπαγαλίσει το «εγχειρίδιο του καλού κυβερνήτη» σαν αυτό επί του οποίου εξέταζαν αποικιοκράτες τις μαριονέτες τους, θα θεωρείται ο πλέον «υπεύθυνος πρωθυπουργός» για την Ελλάδα. Αυτόν θα εμφανίζουν και οι δημοσκοπήσεις ως τον «καλυτερότερο» πρωθυπουργό. Όσο πιο κενός από πολιτική βούληση, όσο πιο υποτακτικός, όσο πιο συμμορφωμένος και όσο πιο θεοκρατικός ή τεχνοκρατικός στο ύφος και στον λόγο του και όσο πιο αδίστακτος στην επιβολή της βούλησης αυτών που στην πραγματικότητα ορίζουν την τύχη του, τόσο ιδανικότερος θα εμφανίζεται για να προεδρεύει υπουργικών συμβουλίων. Πλέον από τα παπαγαλάκια του καθεστώτος περνούμε στους παπαγάλους πρωθυπουργούς, η αφήγηση των οποίων αποτελεί μίμηση ενός πράγματος που αν και τους ορίζει, δεν μοιάζει να εσωτερικεύουν.
Kafeneio
Όλα τα μέλη του Eurogroup εκφράζουν άποψη και αρθρώνουν αντιθέσεις ως προς την επιθυμητή, βολική, αποτελεσματική, ιδανική κλπ. διευθέτηση του ελληνικού χρέους σε συνάρτηση με τον μηχανισμό χρηματοδότησης του χρεοστασίου της Αθήνας και των εγγυήσεων από την πλευρά της τρόικας και της ελληνικής κυβέρνησης . αντιστοίχως. Άποψη και μάλιστα με ιδιαίτερο σφρίγος εκφράζει ασφαλώς και το ΔΝΤ.
Όλοι οι παράγοντες, δηλαδή, που εμπλέκονται στην διαδικασία αντιμετώπισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ελλάδας και του ασφυκτικού ζητήματος της ρευστότητας του κράτους και της ανακεφαλαιοποίησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, εκφράζουν άποψη, διαθέτουν βούληση και διαπραγματεύονται σκληρά μεταξύ τους με κανόνα το συμφέρον αυτών που αντιπροσωπεύουν πολιτικά ή εκπροσωπούν. Φυσιολογικά πράγματα!
Όλοι εκτός από την ελληνική κυβέρνηση. Όπως ακριβώς έπρατταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, έτσι πράττει και η σημερινή, παρότι τούτη έχει να αντιμετωπίσει ένα πιο σύνθετο ζήτημα και σε πιο κρίσιμη φάση
Τελικά μάλλον ο ελληνικός λαός και όσοι ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Ξεκινάμε με το δεδομένο ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, ενώ εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχει. Η ελληνική Κυβέρνηση είναι οφθαλμαπάτη και εμφανίζεται απλώς με την τυπική της μορφή, με το περίβλημα και με την σφραγίδα, ενώ δεν υπάρχει τίποτε στο εσωτερικό. Απουσιάζει εντελώς η βούληση. Πρόκειται για κάτι σαν το νησί φάντασμα στη Θάλασσα των Κοραλλιών, ανάμεσα στην Αυστραλία και τη Νέα Καληδονία. Εκεί που την βλέπεις στο κοινοβούλιο να μεταφέρει και να υποστηρίζει τα μνημόνια που της ενεχυριάζει η τρόικα, ενώ τα «δύσκολα» τα τακτοποιεί με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις, εμφανίζεται πολιτικά ωσεί παρούσα στα διεθνή κέντρα των αποφάσεων για την ελληνική κρίση. Και αυτό προφανώς επειδή ο πρωθυπουργός θεωρεί, όπως είπε, τα ζητήματα που απασχολούν το Eurogroup ως προς την ελληνική υπόθεση, τεχνικής φύσεως και όχι πολιτικής. Περίεργα πράγματα!
Το Eurogroup είναι κατεξοχήν πολιτικό όργανο και πολιτικές αποφάσεις λαμβάνει με πολιτικά κριτήρια στην βάση ασφαλώς τεχνικών εκτιμήσεων, με δραματικές συνέπειες στην περίπτωσή μας για την χώρα. Τα ζητήματα που απασχολούν τους συμμετέχοντες σε αυτό είναι εξόχως πολιτικά και αυτό θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται ακόμη και ο μαθητής που μόλις έχει προσεγγίσει ζητήματα πολιτικής ισχύος σε σχέση με τα όργανα της ΕΕ. Από τις αποφάσεις του Οργάνου αυτού θα κριθεί η τύχη ενός ολόκληρου λαού στο επίπεδο της πολιτικοοικονομικής οντότητας, τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Και όμως για τον πρωθυπουργό αυτά που κρίνονται θεωρούνται τεχνικής φύσεως διευθετήσεις για να πάρει η κυβέρνηση την δόση. Μεγάλη παρεξήγηση και άκρως επικίνδυνα πράγματα!
Και όμως ο ελληνικός λαός θεωρεί πως διαθέτει κυβέρνηση, επειδή πριν από λίγους μήνες ψήφισε και ανέδειξε κοινοβούλιο, που ψηφίζει με το πιστόλι στον κρόταφο διατάξεις, οι οποίες προσβάλουν εμφανώς την δική του βούληση. Άρα, ο ελληνικός λαός βιώνει την εμπειρία μιας κυβερνητικής οφθαλμαπάτης, προϊόν της μεγίστης απάτης του πολιτικού συστήματος που οδήγησε στην πτώχευση και μετά στην ομηρία της ελληνικής κοινωνίας στην φτωχοποίηση και στον Υπερεθνικό Έλεγχο μιας υποτελούς πολιτείας. Ανώμαλα πράγματα!
Η πολιτική ανωμαλία μάλιστα λαμβάνει διαστάσεις, στον βαθμό που η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιπολιτεύεται τους εταίρους-δανειστές και αντικειμενικά ανταγωνιστές μας στον ίδιο πολιτικοοικονομικό χώρο, αλλά τον ...ΣΥΡΙΖΑ! Η πολιτική ταυτότητα που δόμησε ο κ. Σαμαράς για να ορίσει το εθνικό συμφέρον, όπως σκοπεύει να το υπηρετήσει, αναπαρίσταται μέσω της υπερβατικής πολεμικής εναντίον ενός φαντάσματος: το κλαμπ της δραχμής. Η κυβέρνηση, δηλαδή, ορίζει την ταυτότητα της όχι μέσω κάποιου σαφούς πλαισίου στόχου-στρατηγικής-προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ως φορέας που υποτάσσει αυτό το πλαίσιο άσκησης πολιτικής στον αφηρημένο στόχο «πάση θυσία στο ευρώ». ΤΙ σημαίνει αυτό πολιτικά; Ότι από κυβέρνηση μεταβάλλεσαι σε μηχανισμός τεχνικών διευθετήσεων στο εσωτερικό, πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται για την χώρα σου στο εξωτερικό και στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης ευρωπαϊκών και διεθνών παραγόντων ισχύος, κρατικών ή/και ιδιωτικών.
Συνεπώς, ο κύριος Σαμαράς μάλλον αντιστρέφει την πραγματικότητα: πολιτική χαράσσει ή αποκρυσταλλώνει το Eurogroup, ενώ η κυβέρνησή του αναλαμβάνει τις τεχνικές, νομοθετικές και επικοινωνιακές διευθετήσεις από εκεί και έπειτα, τις οποίες ωστόσο μορφοποιεί το τεχνικό επιτελείο της τρόικας, έτσι ώστε να παραχθεί κοινωνικό αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια η Κυβέρνηση δεν διαμεσολαβεί καν πολιτικά, αλλά απλώς τεχνικά, μεταξύ των κεντρικών παραγόντων της τρόικας που λαμβάνουν τις αποφάσεις για την Ελλάδα και της ελληνικής κοινωνίας που υφίσταται τις συνέπειες. Αν μάλιστα επιμένατε περισσότερο, θα έλεγα ότι η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε παραπάνω από τμήμα του επικοινωνιακού μηχανισμού της τρόικας και το τελευταίο γρανάζι στην επιβολή στο εσωτερικό ειλημμένων αποφάσεων έξω από την επικράτεια. Η ελληνική κυβέρνηση κάλλιστα θα μπορούσε να οριστεί, λοιπόν, ως εκτελεστικό όργανο της τρόικας και μ’ αυτήν την έννοια εμφανίζεται κενή πολιτικού περιεχομένου. Σκεφτείτε τώρα αν αυτό πράγματι είναι η κυβέρνηση, τί ακριβώς είναι το κοινοβούλιο και σε τί έχουν μετατραπεί τα Όργανα του ελληνικού κράτους!
Δεν μιλάμε απλώς για παραχώρηση λαϊκής κυριαρχίας, ούτε ασφαλώς για ελαττωμένη εθνική κυριαρχία. Το ζήτημα που δεν έχει αντιληφθεί η πλειονότητα του ελληνικού λαού είναι ότι τόσο την λαϊκή κυριαρχία όσο και την εθνική ανεξαρτησία ορίζει πλέον η τρόικα και όχι η δήθεν υπεύθυνη ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί που στο εσωτερικό αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση μοιάζει επίσης να αγνοούν αυτήν την κρίσιμη για την τύχη της χώρας παράμετρο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μία «κυβέρνηση οφθαλμαπάτη» δομείται αποκλειστικά από μαριονέτες, τις οποίες κανείς είτε αντιμετωπίζει στο πλαίσιο μίας θεατρικής αφήγησης, είτε ανεβαίνοντας και ο ίδιος στην σκηνή για να παίξει τον ρόλο του. Στην δεύτερη περίπτωση ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε με πολιτικούς όρους να οριστεί ως οφθαλμαπάτη. Το χειρότερο σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι διασκεδάζεται οικτρά το πολιτικό φαινόμενο και παρεξηγείται ο ρόλος των πολιτικών υποκειμένων. Μετά από ένα διάστημα είναι βέβαιο ότι ουδείς στην Ελλάδα θα γνωρίζει πώς δομείται πολιτική και πώς ασκείται διοίκηση έξω από δεδομένα ή υπαγορευμένα μοντέλα «learning by numbers». Τότε ο καλύτερος μαθητής, που θα έχει παπαγαλίσει το «εγχειρίδιο του καλού κυβερνήτη» σαν αυτό επί του οποίου εξέταζαν αποικιοκράτες τις μαριονέτες τους, θα θεωρείται ο πλέον «υπεύθυνος πρωθυπουργός» για την Ελλάδα. Αυτόν θα εμφανίζουν και οι δημοσκοπήσεις ως τον «καλυτερότερο» πρωθυπουργό. Όσο πιο κενός από πολιτική βούληση, όσο πιο υποτακτικός, όσο πιο συμμορφωμένος και όσο πιο θεοκρατικός ή τεχνοκρατικός στο ύφος και στον λόγο του και όσο πιο αδίστακτος στην επιβολή της βούλησης αυτών που στην πραγματικότητα ορίζουν την τύχη του, τόσο ιδανικότερος θα εμφανίζεται για να προεδρεύει υπουργικών συμβουλίων. Πλέον από τα παπαγαλάκια του καθεστώτος περνούμε στους παπαγάλους πρωθυπουργούς, η αφήγηση των οποίων αποτελεί μίμηση ενός πράγματος που αν και τους ορίζει, δεν μοιάζει να εσωτερικεύουν.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Statement Sweaters
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
