2012-11-23 22:32:37
ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΠΑΚΟΥ
Ο Χάμπερμας είναι ο θεμελιωτής της “ορθολογικής σύγκλισης των απόψεων”, δηλαδή σε πολιτικό επίπεδο της "κεντρώας συναίνεσης" μέσω του κοινωνικού συμβολαίου με ραχοκοκκαλιά τη μεσαία τάξη,
που αποτέλεσε βασική στρατηγική των μεταπολεμικών κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Πάνω σε αυτή την αντίληψη στηρίχθηκε η "χρυσή" τριακονταετία του καπιταλισμού και του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, το οποίο ήταν αποτέλεσμα και των κοινωνικών αγώνων και όχι παραχώρηση των αστικών δυνάμεων. Σήμερα ο Χάμπερμας έχει εκφράσει την "αγανάκτησή" του για τη πορεία της Ευρώπης η οποία -όπως λέει- πρέπει να εγκαταλείψει τον "λάθος δρόμο "μακριά από τον "οπορτουνισμό της ισχύος" και τα προγράμματα λιτότητας.
Η στρατηγική της έντασης στηρίζεται στην αυταρχική αντίληψη για την πολιτική του Καρλ Σμιτ, που χωρίζει τους πολίτες σε "εχθρούς" και "φίλους" και αποσκοπεί στην πολιτική κυριαρχία, στη λαφυραγώγηση του κράτους, στο “μέλι” της εξουσίας
. Η στρατηγική αυτή δεν είναι μια ιδιοτροπία ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, αλλά μια συνειδητή επιλογή σε συνδυασμό με τη διάχυση των ευθυνών (σ.σ.: όλοι μαζί τα φάγαμε), με στόχο να περιοριστεί η αποδιάρθρωση του συνασπισμού εξουσίας, να ορθωθούν τείχη στις μετακινήσεις προς άλλα πολιτικά ρεύματα για να μην αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης. Η στρατηγική της έντασης στηρίζεται σε έναν πολιτικό λόγο απλοϊκό, μανιχαϊστικό, απαξιωτικό, υβριστικό, χωρίς αναλυτικό βάθος, ενώ στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής ο λόγος αυτός εκβαρβαρίζεται περισσότερο, παίρνει χαρακτηριστικά μισαλλοδοξίας και στηρίζεται σε απαξιωτικά στερεότυπα.
Η αντίληψη αυτή για την πολιτική ουδεμία σχέση έχει με τη διάκριση Δεξιά - Αριστερά ή με την ανταγωνιστική αντίληψη για την πολιτική που υποστηρίζουν οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι απόρροια της γαλλικής επανάστασης. Τα προτάγματα της οποίας για αλληλεγγύη, ισότητα και ελευθερίας παραμένουν θεμελιώδη για τις πολιτικές δυνάμεις με προοπτική εξουσίας. Τα πραγματικά άκρα είναι αυτά που βρίσκονται εκτός αυτών των προταγμάτων.
Ας μην εθελοτυφλούμε όμως, υπάρχουν ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα μέσα στην ιστορική Αριστερά που πιστεύουν στην εργαλειακή αντίληψη της πολιτικής. Πιστεύουν δηλαδή ότι το κράτος και οι θεσμοί δεν διαπερνιούνται από αντιφάσεις, απόρροια των συσχετισμών δύναμης, πολιτισμικών παραγόντων ή σημαντικών συμβάντων αλλά είναι εργαλεία στα χέρια της κυρίαρχης τάξης, η οποία μπορεί να τα χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Όταν έχεις αυτή την αντίληψη. φυσικό είναι να υποτιμάς τον αγώνα για την εμβάθυνση και τον ριζικό μετασχηματισμό των δημοκρατικών θεσμών, που αποτελούν ιστορική κατάκτηση, στο όνομα του “επαναστατικού” μαρασμού τους. Αυτός ο ιστορικός αναχρονισμός ενυπάρχει σήμερα στην Αριστερά, με αποτέλεσμα να εκφράζονται και στις τάξεις της αντιλήψεις που έχουν αναλογίες με την στρατηγική της έντασης. Αυτή η τακτική του απελπισμένου ενισχύει τις κατασταλτικές πολιτικές, αποτρέπει τις ρωγμές στον συνασπισμό εξουσίας και μπλοκάρει την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική, η οποία εκλαμβάνεται ως σύγκρουση μηχανισμών.
Το ρεύμα πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού που διαπερνά την ελληνική κοινωνία εξαιτίας της εφαρμογής των πολιτικών σοκ είναι αυτό που "παρασύρει" τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο προσδοκά να διαμορφώσει μια συνολική εναλλάκτική λύση χωρίς θαύματα και παχυλές υποσχέσεις. Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να εκφράσει αυτή την κοινωνική δυναμική υποστηρίζοντας κάθε αίτημα που διατυπώνεται από τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από τη βαθιά κρίση. Χρέος του είναι να συνθέσει και να ανασυνθέσει τα αιτήματα αυτά σε μια συνολική εναλλακτική πρόταση, προκειμένου να αποτελέσει ηγεμονική δύναμη κοινωνικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
Ο Χάμπερμας είναι ο θεμελιωτής της “ορθολογικής σύγκλισης των απόψεων”, δηλαδή σε πολιτικό επίπεδο της "κεντρώας συναίνεσης" μέσω του κοινωνικού συμβολαίου με ραχοκοκκαλιά τη μεσαία τάξη,
που αποτέλεσε βασική στρατηγική των μεταπολεμικών κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Πάνω σε αυτή την αντίληψη στηρίχθηκε η "χρυσή" τριακονταετία του καπιταλισμού και του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, το οποίο ήταν αποτέλεσμα και των κοινωνικών αγώνων και όχι παραχώρηση των αστικών δυνάμεων. Σήμερα ο Χάμπερμας έχει εκφράσει την "αγανάκτησή" του για τη πορεία της Ευρώπης η οποία -όπως λέει- πρέπει να εγκαταλείψει τον "λάθος δρόμο "μακριά από τον "οπορτουνισμό της ισχύος" και τα προγράμματα λιτότητας.
Η στρατηγική της έντασης στηρίζεται στην αυταρχική αντίληψη για την πολιτική του Καρλ Σμιτ, που χωρίζει τους πολίτες σε "εχθρούς" και "φίλους" και αποσκοπεί στην πολιτική κυριαρχία, στη λαφυραγώγηση του κράτους, στο “μέλι” της εξουσίας
Η αντίληψη αυτή για την πολιτική ουδεμία σχέση έχει με τη διάκριση Δεξιά - Αριστερά ή με την ανταγωνιστική αντίληψη για την πολιτική που υποστηρίζουν οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι απόρροια της γαλλικής επανάστασης. Τα προτάγματα της οποίας για αλληλεγγύη, ισότητα και ελευθερίας παραμένουν θεμελιώδη για τις πολιτικές δυνάμεις με προοπτική εξουσίας. Τα πραγματικά άκρα είναι αυτά που βρίσκονται εκτός αυτών των προταγμάτων.
Ας μην εθελοτυφλούμε όμως, υπάρχουν ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα μέσα στην ιστορική Αριστερά που πιστεύουν στην εργαλειακή αντίληψη της πολιτικής. Πιστεύουν δηλαδή ότι το κράτος και οι θεσμοί δεν διαπερνιούνται από αντιφάσεις, απόρροια των συσχετισμών δύναμης, πολιτισμικών παραγόντων ή σημαντικών συμβάντων αλλά είναι εργαλεία στα χέρια της κυρίαρχης τάξης, η οποία μπορεί να τα χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Όταν έχεις αυτή την αντίληψη. φυσικό είναι να υποτιμάς τον αγώνα για την εμβάθυνση και τον ριζικό μετασχηματισμό των δημοκρατικών θεσμών, που αποτελούν ιστορική κατάκτηση, στο όνομα του “επαναστατικού” μαρασμού τους. Αυτός ο ιστορικός αναχρονισμός ενυπάρχει σήμερα στην Αριστερά, με αποτέλεσμα να εκφράζονται και στις τάξεις της αντιλήψεις που έχουν αναλογίες με την στρατηγική της έντασης. Αυτή η τακτική του απελπισμένου ενισχύει τις κατασταλτικές πολιτικές, αποτρέπει τις ρωγμές στον συνασπισμό εξουσίας και μπλοκάρει την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική, η οποία εκλαμβάνεται ως σύγκρουση μηχανισμών.
Το ρεύμα πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού που διαπερνά την ελληνική κοινωνία εξαιτίας της εφαρμογής των πολιτικών σοκ είναι αυτό που "παρασύρει" τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο προσδοκά να διαμορφώσει μια συνολική εναλλάκτική λύση χωρίς θαύματα και παχυλές υποσχέσεις. Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να εκφράσει αυτή την κοινωνική δυναμική υποστηρίζοντας κάθε αίτημα που διατυπώνεται από τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από τη βαθιά κρίση. Χρέος του είναι να συνθέσει και να ανασυνθέσει τα αιτήματα αυτά σε μια συνολική εναλλακτική πρόταση, προκειμένου να αποτελέσει ηγεμονική δύναμη κοινωνικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βάλε μυαλό, χάσε κανένα κιλό!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
