2012-11-26 21:35:04
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Πριν από λίγες μέρες, έγραψα ένα σημείωμα, όπου επισήμαινα: «Η Ελλάδα που γνωρίζω έχει επιτέλους ανάγκη από μια Transformational Leadership και αυτό δεν συμβαδίζει με καμία μορφή Υπερεθνικού Οικονομικού Ελέγχου της χώρας, ο οποίος θα στηριχθεί στο αισχρότερο, με κοινωνικούς και εθνικούς όρους μοντέλο Path-Goal Leadership, το οποίο μάλιστα δομείται στο πλαίσιο αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των επίσημων δανειστών της…»
«Κατά την δική μου άποψη, προστασία των εξανδραποδιζόμενων δυο-τρίτων της κοινωνίας δεν μπορεί να.... υπάρξει σήμερα δίχως μια ισχυρή Transformational Leadership, η οποία να εμπνεύσει τον λαό σε μια εναλλακτική ηγεμονία, αποκεντρωμένων και ριζοσπαστικών πολιτικών, όπου το κοινωνικό συμφέρον θα εναρμονίζεται με ιδεολογικά κριτήρια, δηλαδή υπέρ της εργασίας και όχι του κεφαλαίου, δίχως να παραγνωρίζεται η σημασία του τελευταίου και η συγκεκριμένη παγκοσμιοποιημένη του διάσταση
. Transformational Leadership, δεν σημαίνει υπερβατική, λαϊκιστική ηγεσία. Το αντίθετο σημαίνει. Πρόκειται για μια απολύτως προσγειωμένη στην διεθνή και ευρωπαϊκή πραγματικότητα ηγεσία, η οποία θα εμπνέει τον λαό σε ριζοσπαστικές πολιτικές, σοσιαλιστικής και αμεσοδημοκρατικής κατεύθυνσης και νέας κοινωνικής οργάνωσης, δίχως εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα και δίχως να παραγνωρίζεται η εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης…»
Έτσι έγραφα, αφού προηγουμένως διατύπωνα την πεποίθηση ότι «[ο] προοδευτικός κόσμος στην Ελλάδα, αλλά και ένα μεγάλο μέρος εκ των συντηρητικών, που δεν πάσχουν από ακροδεξιά συμπλέγματα, μοιάζει να επιθυμούν αυτό που διεθνώς αποκαλούμε Transformational Leadership [: ηγεσία που θα μεταβάλει προς το δημοκρατικότερο (ισότητα) και αξιοκρατικότερο τους θεσμούς που θα ορίσουν την ύπαρξη (δομή και λειτουργία) διοίκησης, εκπαίδευσης, κοινωνικοποίησης και αγοράς, αλλάζοντας παράλληλα και η ίδια αντιστοίχως] και όχι αυτό που αποκαλούμε Transactional Leadership [: ηγεσία που βασίζεται στην λογική ανταλλαγών/συναλλαγών (ανταλλαγμάτων) μεταξύ ηγεσίας και εκλογικού σώματος – απλοϊκά, υπό την μορφή: σου δίνω πολιτική υποστήριξη (ψήφο) μου δίνεις συνθήκες που εξυπηρετούν το ατομικό μου συμφέρον, όπως εγώ το ορίζω στην συγκυρία]».
«Στην Ελλάδα, δυστυχώς, οι κυβερνήσεις που επαγγέλθηκαν την «αλλαγή» ή την «επανίδρυση», δεν έκαναν Transformational Leadership, αλλά Transactional Leadership και αυτό κατέληξε να υποστηρίζει, αναπαράγοντας, το προβληματικό κεφαλαιοκρατικό κράτος πατρωνίας. Οι κεντροδεξιές ηγεσίες μετά το 1974 άσκησαν Transactional Leadership στο πλαίσιο του παραδοσιακού δεξιού πελατειακού κράτους προσφέροντας προνομίες σε συγκριμένες κοινωνικές ομάδες και μειώνοντας την άμεση φορολογία κυρίως των υψηλών εισοδημάτων, ενώ μεγέθυναν την έμμεση φορολογία. Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ έστησε έναν δικό του μηχανισμό αναπαραγωγής, βασισμένο κυρίως σε προνομιούχες ομάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα με την ίδια ωστόσο αρχή ηγεσίας (Transactional Leadership), αλλά άλλο μίγμα πολιτικής το οποίο στην πραγματικότητα και όσο περνούσαν τα χρόνια ελάχιστα διαφοροποιόταν από αυτό της ΝΔ. Επί κυβερνήσεως Σημίτη, έγινε μια απόπειρα να μεταλλαχτεί η Transactional Leadership σε αυτό που διεθνώς αποκαλούμε Path-Goal Leadership (: ο ηγέτης βάζει στόχους και ανοίγει τον δρόμο με αντίστοιχα θεσμικά εργαλεία και στρατηγικές συμπεριφορισμού για την πραγματοποίησή τους από την διοίκηση και την ευρύτερη κοινωνία, με δέλεαρ την μέγιστη ικανοποίηση (κέρδος, επιβράβευση) σε αυτούς που θα δείξουν ικανότητα προσαρμογής στις νέες συνθήκες – αυτές δεν ήταν άλλες από την θεσμική μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ και την διεύρυνσή της, καθώς και την καθοριστική για την μοίρα του τόπου, που κατέληξε στην πτώχευση, ένταξή μας στην ευρωζώνη)».
«Σημειώστε ότι η Path-Goal Leadership δοξάστηκε ως η μορφή ηγεσίας που ταιριάζει καλύτερα στο σύγχρονο μοντέλο ηγεσίας στην Ευρώπη, κυρίως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η οποία με πάθος ρουφά ό, τι σερβίρεται ως φιλελεύθερη καινοτομία από τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα όμως η Path-Goal Leadership αποσκοπεί να διασκεδάσει τον ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα της ηγεσίας και να αποκεντρώσει τις ευθύνες διοίκησης, παρέχοντας παράλληλα την μεγίστη νομιμοποίηση στον ηγέτη με απολιτικούς όρους. Είναι ένας «έξυπνος» δρόμος αντικειμενοποίησης του υποκειμενικού και δίνει δυνατότητες ορθολογικοποίησης των καπιταλιστικών σχέσεων στη βάση προσαρμογής, καθυπόταξης της κοινωνίας στην αγορά, η οποία ωστόσο δεν προσεγγίζεται ως αυτορυθμιζόμενο σύστημα. Θα έλεγα ότι η Path-Goal Leadership αν και δουλεύει στις σύγχρονες επιχειρήσεις, μάλλον διευκολύνει περισσότερο τους ερευνητές να κρίνουν τους ηγέτες παρά τους ίδιους τους ηγέτες στην ανάπτυξη των αρμοδιοτήτων τους. Σε ό, τι αφορά στα κράτη αυτό το μοντέλο ηγεσίας, ενώ «ακούγεται» λειτουργικό και δημοκρατικό, κτίζοντας φαινομενικά υπεύθυνους υφιστάμενους, στην ουσία υποκρύπτει μια στρατηγική καθυπόταξης, έξω από ένα σαφές ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο. Αποτελεί δηλαδή μια μορφή προσέγγισης της ηγεσίας που στο τέλος τυφλώνει όχι μόνον τους υφισταμένους και συνεργάτες του ηγέτη, αλλά και ολόκληρο τον λαό...».
Έγραφα λοιπόν αυτά, έχοντας στο μυαλό μου τον ΣΥΡΙΖΑ και την λαϊκή δυναμική που αναπτύσσει η ηγεσία του, σε αυτήν την συγκυρία της κρίσης, ώστε να καταστεί ο πολιτικός πυρήνας μιας νέας, δημοκρατικής αυτή την φορά, μεταπολίτευσης με την μορφή ενός Δημοκρατικού Μετώπου, που θα χαρακτηρίζεται από Transformational Leadership. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ - μεταφορικώς - δεν εξελιχθεί από μαθηματική ρίζα (: η τιμή του x για την οποία η ελληνική πολιτική συνάρτηση f(x) μηδενίζεται), σε ρίζα της βοτανικής (: το τμήμα του φυτού που βρίσκεται κάτω από το έδαφος), η οποία να προσφέρει την προοπτική γέννησης ενός εναλλακτικού βλασταριού ηγεσίας με κοινωνικά προοδευτικά χαρακτηριστικά, που θα ορίζονται στο πνεύμα της Transformational Leadership, τότε υπάρχει κίνδυνος ο φορέας αυτός να καταλήξει σε χημική ρίζα (: ομάδα ατόμων που δεν υφίσταται μεταβολή στη διάρκεια μιας χημικής αντίδρασης)!
Το τελευταίο δεν είναι καλό για τον ελληνικό λαό, ούτε ασφαλώς για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και υπάρχει κάτι χειρότερο: ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταβληθεί, ενώπιον της άμεσης κυβερνητικής του προοπτικής, σε ΠΑΡΙΖΑ! Να συγχωνευτεί, δηλαδή, με ένα μέρος του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, αφομοιώνοντας την παθολογία της διακυβέρνησης και το μοντέλο ηγεμονίας που το κόμμα αυτό της πατρωνίας εσωτερίκευσε ως κουλτούρα και ανέπτυξε ως πρακτική, μέσω μιας ιδιαίτερης μορφής Transactional Leadership, η οποία ενταγμένη στο ιδεολόγημα του τρίτου δρόμου της σοσιαλδημοκρατίας κατέληξε αργότερα σε Path-Goal Leadership, δίχως να απολέσει ασφαλώς τα βασικά πελατειακά της χαρακτηριστικά που όριζαν το «βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ».
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφερθεί σαν «χημική ρίζα», αδυνατώντας να προσαρμόσει την ριζοσπαστική ιδεολογία της λεγόμενης ευρωπαϊκής αριστεράς στα ελληνικά δεδομένα και στις συγκεκριμένες προκλήσεις που δημιούργησε η κρίση, ή η ηγεσία του εγκλωβιστεί στον εναρμονισμό των διαφορετικών τάσεων που ορίζουν την ταυτότητα των συνιστωσών του, δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Εάν ωστόσο μετατραπεί σε ΠΑΡΙΖΑ, δεν θα μπορέσει να μεταβληθεί σε πυρήνα ενός σύγχρονου Δημοκρατικού Μετώπου, το οποίο να γίνει πηγή ελπίδας για τον λαό, επανακαθορίζοντας το σοσιαλιστικό διακύβευμα με όρους κοινωνικοπολιτικού και παραγωγικού μετασχηματισμού στο πλαίσιο μιας βιοοικονομικής εξέλιξης, όπου το μέσο (χρήμα, ατομική ευημερία) δεν θα τοποθετείται στην θέση του σκοπού (ισότητα και κοινωνική ευημερία) και όπου δεν θα περισσεύουν οι άνθρωποι και οι φυσικοί πόροι, ενώ θα σπανίζει η νεκρή ύλη!
Ο στρουκτουραλισμός της Νέας Αριστεράς στην Ελλάδα για να λειτουργήσει στο πλαίσιο μιας προοδευτικής Transformational Leadership, οφείλει να ξεφύγει απολύτως από συμβολισμούς και αναπαραστάσεις που όρισαν την πολιτεία ΠΑΣΟΚ, η οποία σήμερα χρεοκόπησε για τα καλά μαζί με εκείνην της ΝΔ. Ο δικομματισμός πνίγηκε πλέον μέσα στον κοινωνικό βούρκο που ο ίδιος προκάλεσε, αφού προηγουμένως εξευτελίσθηκε διεθνώς, αποδυναμώνοντας την Ελλάδα και υπονομεύοντας μέχρις διαλύσεως την ελληνική κοινωνία. Τα σύμβολα, με όλες τις μορφές αυτού του καθεστώτος, καταρρέουν στη κοινωνική συνείδηση. Κι αυτό, ασχέτως αν είναι άδικο ή δίκαιο σε ότι αφορά επιμέρους μονάδες του κομματικού προσωπικού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που συνδέθηκαν με την πολιτική, προπαγάνδα και διοίκηση στο πλαίσιο του δικομματισμού, είναι αναγκαία συνθήκη για να ορισθεί μια προοδευτική Transformational Leadership με όρους αναδημιουργίας της Ελλάδας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, «εμπλουτισμένος» (φτωχαίνοντας με κάποια άλλη έννοια) με ένα μικρό έστω μέρος του πολιτικού προσωπικού που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ και υποστήριξε η διαπλοκή, δεν μπορεί να προσφέρει αποτελεσματικά και αξιόπιστα την αναπαράσταση της προοπτικής για μια εναλλακτική ηγεμονία, που θα απαντά στην κρίση με μια νέα στρατηγική κοινωνικών συμμαχιών, στη βάση μεταρρυθμίσεων που θα επαναεπενδύουν στην εργασία, έλκοντας παράλληλα το κεφάλαιο που προσανατολίζεται στην τεχνολογική καινοτομία και στην μακροχρόνια αντίληψη της κερδοφορίας, μέσω ανάπτυξης της σχέσης τεχνολογία-περιβάλλον-κοινωνία στη βάση της αειφορίας. Με πρώην και νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να αποκτήσει αντίθετα σημαινόμενα από εκείνα που διαμόρφωσε η ηγεσία του με πολύ κόπο μέχρι σήμερα - και τρομερό «γκεμπελικό πόλεμο» από την διαπλοκή και τον δικομματισμό της!
Αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς, πως θα πρέπει να παρεμποδιστούν στελέχη και μέλη του αποσυνθεμένου ΠΑΣΟΚ να εκφραστούν πολιτικά υπέρ μιας Transformational Leadership με τον κεντρικό πυρήνα της δομημένο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής ηγεμονίας, κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποκλείσει κανέναν, ούτε να αρνηθεί την αναθεωρημένη βούληση ανθρώπων που ενεπλάκησαν στην διοίκηση επί δικομματισμού - με την έννοια της «αλλαγής» πρώτα των ιδίων – στον δρόμο ενίσχυσης της λαϊκής συμμετοχής για κοινωνική αλλαγή, μέσω μιας προοδευτικής Transformational Leadership με αριστερό/δημοκρατικό πνεύμα και ήθος! Όλοι ασφαλώς, όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί χωράνε σε ένα Δημοκρατικό Μέτωπο για την διακυβέρνηση της Ελλάδας, από αύριο κιόλας. Όπως σε αυτό θα πρέπει να έχουν απολύτως ισότιμη θέση και δεξιοί ή κεντρώοι, οι οποίοι διακατέχονται σήμερα από τα ίδια ιδανικά και εμφορούνται από την ίδια πολιτική ηθική και βιοικονομική κοσμοαντίληψη, που προσδιορίζουν το πολιτικό περιεχόμενο της πολιτείας μιας εναλλακτικής ηγεμονίας στον τόπο μας - όπως με αρκετά διαδικτυακά μου σημειώματα επιχείρησα να ορίσω.
Δεν είναι, λοιπόν, κακό παράγοντες ισχύος ή προβεβλημένες προσωπικότητες της καθ’ ημάς σοσιαλδημοκρατίας να υποστηρίζουν μια ηγεσία κοινωνικά προοδευτικής, αριστερής μεταρρύθμισης στη θέση της Υποτελούς Πολιτείας με Υπερεθνικό Έλεγχο και ακραία νεοφιλελεύθερη κοινωνικοοικονομική στρατηγική, που εγκαθιδρύει ο Μεγάλος Συνασπισμός της φθαρμένης και διεφθαρμένης κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς υπό την σύμπραξη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Καλό και αγαθό είναι, αρκεί να αναφέρεται σε μια προοδευτική Transformational Leadership και να μην τίθενται όροι συναλλαγής μεταξύ πρώην ΠΑΣΟΚικών στελεχών ή παραγόντων και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι φορείς αυτοί του ΠΑΣΟΚ, που έχουν γυρίσει πλέον την πλάτη στην Συγκυβέρνηση εκείνων που καταστρέφουν την ελληνική κοινωνία, ενώ βλάπτουν ανεπανόρθωτα το εθνικό συμφέρον και την προοπτική της χώρας, με όρους ευημερίας και εκδημοκρατισμού, προφανώς έχουν δικαίωμα να συμβάλουν ισοτίμως στην δημοκρατική μεταπολίτευση – ίσως μάλιστα αυτοί να έχουν μεγαλύτερη υποχρέωση προς τον εαυτό τους, από άλλους – ωστόσο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζω ότι θα έπραττε αγαθά αν τους όριζε ως παράγοντες μιας άλλης, διαφορετικής Συγκυβέρνησης, αριστερής έστω αντίληψης υπό αυτήν ή δίπλα σε αυτήν! Το απαραίτητο Δημοκρατικό Μέτωπο για την σύσταση και λειτουργία μιας προοδευτικής Transformational Leadership χωρά τους πάντες, αλλά δεν θα μπορούσε να δομηθεί στη βάση της ώσμωσης «μετανοημένων» ή αποστασιοποιημένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή/και με συνιστώσες του. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργήσει ως «χημική ρίζα» δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει, ενώ αν μετατραπεί σε ΠΑΡΙΖΑ θα αποτελέσει ιστορική φάρσα, η οποία θα διασύρει την σύγχρονη αριστερά και την κυβερνητική της προοπτική, με κατεύθυνση την κοινωνική και παραγωγική αναδημιουργία μέσω του εκδημοκρατισμού, για πολλά –πολλά χρόνια.
Kafeneio
Πριν από λίγες μέρες, έγραψα ένα σημείωμα, όπου επισήμαινα: «Η Ελλάδα που γνωρίζω έχει επιτέλους ανάγκη από μια Transformational Leadership και αυτό δεν συμβαδίζει με καμία μορφή Υπερεθνικού Οικονομικού Ελέγχου της χώρας, ο οποίος θα στηριχθεί στο αισχρότερο, με κοινωνικούς και εθνικούς όρους μοντέλο Path-Goal Leadership, το οποίο μάλιστα δομείται στο πλαίσιο αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των επίσημων δανειστών της…»
«Κατά την δική μου άποψη, προστασία των εξανδραποδιζόμενων δυο-τρίτων της κοινωνίας δεν μπορεί να.... υπάρξει σήμερα δίχως μια ισχυρή Transformational Leadership, η οποία να εμπνεύσει τον λαό σε μια εναλλακτική ηγεμονία, αποκεντρωμένων και ριζοσπαστικών πολιτικών, όπου το κοινωνικό συμφέρον θα εναρμονίζεται με ιδεολογικά κριτήρια, δηλαδή υπέρ της εργασίας και όχι του κεφαλαίου, δίχως να παραγνωρίζεται η σημασία του τελευταίου και η συγκεκριμένη παγκοσμιοποιημένη του διάσταση
Έτσι έγραφα, αφού προηγουμένως διατύπωνα την πεποίθηση ότι «[ο] προοδευτικός κόσμος στην Ελλάδα, αλλά και ένα μεγάλο μέρος εκ των συντηρητικών, που δεν πάσχουν από ακροδεξιά συμπλέγματα, μοιάζει να επιθυμούν αυτό που διεθνώς αποκαλούμε Transformational Leadership [: ηγεσία που θα μεταβάλει προς το δημοκρατικότερο (ισότητα) και αξιοκρατικότερο τους θεσμούς που θα ορίσουν την ύπαρξη (δομή και λειτουργία) διοίκησης, εκπαίδευσης, κοινωνικοποίησης και αγοράς, αλλάζοντας παράλληλα και η ίδια αντιστοίχως] και όχι αυτό που αποκαλούμε Transactional Leadership [: ηγεσία που βασίζεται στην λογική ανταλλαγών/συναλλαγών (ανταλλαγμάτων) μεταξύ ηγεσίας και εκλογικού σώματος – απλοϊκά, υπό την μορφή: σου δίνω πολιτική υποστήριξη (ψήφο) μου δίνεις συνθήκες που εξυπηρετούν το ατομικό μου συμφέρον, όπως εγώ το ορίζω στην συγκυρία]».
«Στην Ελλάδα, δυστυχώς, οι κυβερνήσεις που επαγγέλθηκαν την «αλλαγή» ή την «επανίδρυση», δεν έκαναν Transformational Leadership, αλλά Transactional Leadership και αυτό κατέληξε να υποστηρίζει, αναπαράγοντας, το προβληματικό κεφαλαιοκρατικό κράτος πατρωνίας. Οι κεντροδεξιές ηγεσίες μετά το 1974 άσκησαν Transactional Leadership στο πλαίσιο του παραδοσιακού δεξιού πελατειακού κράτους προσφέροντας προνομίες σε συγκριμένες κοινωνικές ομάδες και μειώνοντας την άμεση φορολογία κυρίως των υψηλών εισοδημάτων, ενώ μεγέθυναν την έμμεση φορολογία. Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ έστησε έναν δικό του μηχανισμό αναπαραγωγής, βασισμένο κυρίως σε προνομιούχες ομάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα με την ίδια ωστόσο αρχή ηγεσίας (Transactional Leadership), αλλά άλλο μίγμα πολιτικής το οποίο στην πραγματικότητα και όσο περνούσαν τα χρόνια ελάχιστα διαφοροποιόταν από αυτό της ΝΔ. Επί κυβερνήσεως Σημίτη, έγινε μια απόπειρα να μεταλλαχτεί η Transactional Leadership σε αυτό που διεθνώς αποκαλούμε Path-Goal Leadership (: ο ηγέτης βάζει στόχους και ανοίγει τον δρόμο με αντίστοιχα θεσμικά εργαλεία και στρατηγικές συμπεριφορισμού για την πραγματοποίησή τους από την διοίκηση και την ευρύτερη κοινωνία, με δέλεαρ την μέγιστη ικανοποίηση (κέρδος, επιβράβευση) σε αυτούς που θα δείξουν ικανότητα προσαρμογής στις νέες συνθήκες – αυτές δεν ήταν άλλες από την θεσμική μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ και την διεύρυνσή της, καθώς και την καθοριστική για την μοίρα του τόπου, που κατέληξε στην πτώχευση, ένταξή μας στην ευρωζώνη)».
«Σημειώστε ότι η Path-Goal Leadership δοξάστηκε ως η μορφή ηγεσίας που ταιριάζει καλύτερα στο σύγχρονο μοντέλο ηγεσίας στην Ευρώπη, κυρίως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η οποία με πάθος ρουφά ό, τι σερβίρεται ως φιλελεύθερη καινοτομία από τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα όμως η Path-Goal Leadership αποσκοπεί να διασκεδάσει τον ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα της ηγεσίας και να αποκεντρώσει τις ευθύνες διοίκησης, παρέχοντας παράλληλα την μεγίστη νομιμοποίηση στον ηγέτη με απολιτικούς όρους. Είναι ένας «έξυπνος» δρόμος αντικειμενοποίησης του υποκειμενικού και δίνει δυνατότητες ορθολογικοποίησης των καπιταλιστικών σχέσεων στη βάση προσαρμογής, καθυπόταξης της κοινωνίας στην αγορά, η οποία ωστόσο δεν προσεγγίζεται ως αυτορυθμιζόμενο σύστημα. Θα έλεγα ότι η Path-Goal Leadership αν και δουλεύει στις σύγχρονες επιχειρήσεις, μάλλον διευκολύνει περισσότερο τους ερευνητές να κρίνουν τους ηγέτες παρά τους ίδιους τους ηγέτες στην ανάπτυξη των αρμοδιοτήτων τους. Σε ό, τι αφορά στα κράτη αυτό το μοντέλο ηγεσίας, ενώ «ακούγεται» λειτουργικό και δημοκρατικό, κτίζοντας φαινομενικά υπεύθυνους υφιστάμενους, στην ουσία υποκρύπτει μια στρατηγική καθυπόταξης, έξω από ένα σαφές ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο. Αποτελεί δηλαδή μια μορφή προσέγγισης της ηγεσίας που στο τέλος τυφλώνει όχι μόνον τους υφισταμένους και συνεργάτες του ηγέτη, αλλά και ολόκληρο τον λαό...».
Έγραφα λοιπόν αυτά, έχοντας στο μυαλό μου τον ΣΥΡΙΖΑ και την λαϊκή δυναμική που αναπτύσσει η ηγεσία του, σε αυτήν την συγκυρία της κρίσης, ώστε να καταστεί ο πολιτικός πυρήνας μιας νέας, δημοκρατικής αυτή την φορά, μεταπολίτευσης με την μορφή ενός Δημοκρατικού Μετώπου, που θα χαρακτηρίζεται από Transformational Leadership. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ - μεταφορικώς - δεν εξελιχθεί από μαθηματική ρίζα (: η τιμή του x για την οποία η ελληνική πολιτική συνάρτηση f(x) μηδενίζεται), σε ρίζα της βοτανικής (: το τμήμα του φυτού που βρίσκεται κάτω από το έδαφος), η οποία να προσφέρει την προοπτική γέννησης ενός εναλλακτικού βλασταριού ηγεσίας με κοινωνικά προοδευτικά χαρακτηριστικά, που θα ορίζονται στο πνεύμα της Transformational Leadership, τότε υπάρχει κίνδυνος ο φορέας αυτός να καταλήξει σε χημική ρίζα (: ομάδα ατόμων που δεν υφίσταται μεταβολή στη διάρκεια μιας χημικής αντίδρασης)!
Το τελευταίο δεν είναι καλό για τον ελληνικό λαό, ούτε ασφαλώς για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και υπάρχει κάτι χειρότερο: ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταβληθεί, ενώπιον της άμεσης κυβερνητικής του προοπτικής, σε ΠΑΡΙΖΑ! Να συγχωνευτεί, δηλαδή, με ένα μέρος του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, αφομοιώνοντας την παθολογία της διακυβέρνησης και το μοντέλο ηγεμονίας που το κόμμα αυτό της πατρωνίας εσωτερίκευσε ως κουλτούρα και ανέπτυξε ως πρακτική, μέσω μιας ιδιαίτερης μορφής Transactional Leadership, η οποία ενταγμένη στο ιδεολόγημα του τρίτου δρόμου της σοσιαλδημοκρατίας κατέληξε αργότερα σε Path-Goal Leadership, δίχως να απολέσει ασφαλώς τα βασικά πελατειακά της χαρακτηριστικά που όριζαν το «βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ».
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφερθεί σαν «χημική ρίζα», αδυνατώντας να προσαρμόσει την ριζοσπαστική ιδεολογία της λεγόμενης ευρωπαϊκής αριστεράς στα ελληνικά δεδομένα και στις συγκεκριμένες προκλήσεις που δημιούργησε η κρίση, ή η ηγεσία του εγκλωβιστεί στον εναρμονισμό των διαφορετικών τάσεων που ορίζουν την ταυτότητα των συνιστωσών του, δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Εάν ωστόσο μετατραπεί σε ΠΑΡΙΖΑ, δεν θα μπορέσει να μεταβληθεί σε πυρήνα ενός σύγχρονου Δημοκρατικού Μετώπου, το οποίο να γίνει πηγή ελπίδας για τον λαό, επανακαθορίζοντας το σοσιαλιστικό διακύβευμα με όρους κοινωνικοπολιτικού και παραγωγικού μετασχηματισμού στο πλαίσιο μιας βιοοικονομικής εξέλιξης, όπου το μέσο (χρήμα, ατομική ευημερία) δεν θα τοποθετείται στην θέση του σκοπού (ισότητα και κοινωνική ευημερία) και όπου δεν θα περισσεύουν οι άνθρωποι και οι φυσικοί πόροι, ενώ θα σπανίζει η νεκρή ύλη!
Ο στρουκτουραλισμός της Νέας Αριστεράς στην Ελλάδα για να λειτουργήσει στο πλαίσιο μιας προοδευτικής Transformational Leadership, οφείλει να ξεφύγει απολύτως από συμβολισμούς και αναπαραστάσεις που όρισαν την πολιτεία ΠΑΣΟΚ, η οποία σήμερα χρεοκόπησε για τα καλά μαζί με εκείνην της ΝΔ. Ο δικομματισμός πνίγηκε πλέον μέσα στον κοινωνικό βούρκο που ο ίδιος προκάλεσε, αφού προηγουμένως εξευτελίσθηκε διεθνώς, αποδυναμώνοντας την Ελλάδα και υπονομεύοντας μέχρις διαλύσεως την ελληνική κοινωνία. Τα σύμβολα, με όλες τις μορφές αυτού του καθεστώτος, καταρρέουν στη κοινωνική συνείδηση. Κι αυτό, ασχέτως αν είναι άδικο ή δίκαιο σε ότι αφορά επιμέρους μονάδες του κομματικού προσωπικού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που συνδέθηκαν με την πολιτική, προπαγάνδα και διοίκηση στο πλαίσιο του δικομματισμού, είναι αναγκαία συνθήκη για να ορισθεί μια προοδευτική Transformational Leadership με όρους αναδημιουργίας της Ελλάδας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, «εμπλουτισμένος» (φτωχαίνοντας με κάποια άλλη έννοια) με ένα μικρό έστω μέρος του πολιτικού προσωπικού που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ και υποστήριξε η διαπλοκή, δεν μπορεί να προσφέρει αποτελεσματικά και αξιόπιστα την αναπαράσταση της προοπτικής για μια εναλλακτική ηγεμονία, που θα απαντά στην κρίση με μια νέα στρατηγική κοινωνικών συμμαχιών, στη βάση μεταρρυθμίσεων που θα επαναεπενδύουν στην εργασία, έλκοντας παράλληλα το κεφάλαιο που προσανατολίζεται στην τεχνολογική καινοτομία και στην μακροχρόνια αντίληψη της κερδοφορίας, μέσω ανάπτυξης της σχέσης τεχνολογία-περιβάλλον-κοινωνία στη βάση της αειφορίας. Με πρώην και νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να αποκτήσει αντίθετα σημαινόμενα από εκείνα που διαμόρφωσε η ηγεσία του με πολύ κόπο μέχρι σήμερα - και τρομερό «γκεμπελικό πόλεμο» από την διαπλοκή και τον δικομματισμό της!
Αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς, πως θα πρέπει να παρεμποδιστούν στελέχη και μέλη του αποσυνθεμένου ΠΑΣΟΚ να εκφραστούν πολιτικά υπέρ μιας Transformational Leadership με τον κεντρικό πυρήνα της δομημένο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής ηγεμονίας, κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποκλείσει κανέναν, ούτε να αρνηθεί την αναθεωρημένη βούληση ανθρώπων που ενεπλάκησαν στην διοίκηση επί δικομματισμού - με την έννοια της «αλλαγής» πρώτα των ιδίων – στον δρόμο ενίσχυσης της λαϊκής συμμετοχής για κοινωνική αλλαγή, μέσω μιας προοδευτικής Transformational Leadership με αριστερό/δημοκρατικό πνεύμα και ήθος! Όλοι ασφαλώς, όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί χωράνε σε ένα Δημοκρατικό Μέτωπο για την διακυβέρνηση της Ελλάδας, από αύριο κιόλας. Όπως σε αυτό θα πρέπει να έχουν απολύτως ισότιμη θέση και δεξιοί ή κεντρώοι, οι οποίοι διακατέχονται σήμερα από τα ίδια ιδανικά και εμφορούνται από την ίδια πολιτική ηθική και βιοικονομική κοσμοαντίληψη, που προσδιορίζουν το πολιτικό περιεχόμενο της πολιτείας μιας εναλλακτικής ηγεμονίας στον τόπο μας - όπως με αρκετά διαδικτυακά μου σημειώματα επιχείρησα να ορίσω.
Δεν είναι, λοιπόν, κακό παράγοντες ισχύος ή προβεβλημένες προσωπικότητες της καθ’ ημάς σοσιαλδημοκρατίας να υποστηρίζουν μια ηγεσία κοινωνικά προοδευτικής, αριστερής μεταρρύθμισης στη θέση της Υποτελούς Πολιτείας με Υπερεθνικό Έλεγχο και ακραία νεοφιλελεύθερη κοινωνικοοικονομική στρατηγική, που εγκαθιδρύει ο Μεγάλος Συνασπισμός της φθαρμένης και διεφθαρμένης κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς υπό την σύμπραξη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Καλό και αγαθό είναι, αρκεί να αναφέρεται σε μια προοδευτική Transformational Leadership και να μην τίθενται όροι συναλλαγής μεταξύ πρώην ΠΑΣΟΚικών στελεχών ή παραγόντων και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι φορείς αυτοί του ΠΑΣΟΚ, που έχουν γυρίσει πλέον την πλάτη στην Συγκυβέρνηση εκείνων που καταστρέφουν την ελληνική κοινωνία, ενώ βλάπτουν ανεπανόρθωτα το εθνικό συμφέρον και την προοπτική της χώρας, με όρους ευημερίας και εκδημοκρατισμού, προφανώς έχουν δικαίωμα να συμβάλουν ισοτίμως στην δημοκρατική μεταπολίτευση – ίσως μάλιστα αυτοί να έχουν μεγαλύτερη υποχρέωση προς τον εαυτό τους, από άλλους – ωστόσο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζω ότι θα έπραττε αγαθά αν τους όριζε ως παράγοντες μιας άλλης, διαφορετικής Συγκυβέρνησης, αριστερής έστω αντίληψης υπό αυτήν ή δίπλα σε αυτήν! Το απαραίτητο Δημοκρατικό Μέτωπο για την σύσταση και λειτουργία μιας προοδευτικής Transformational Leadership χωρά τους πάντες, αλλά δεν θα μπορούσε να δομηθεί στη βάση της ώσμωσης «μετανοημένων» ή αποστασιοποιημένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή/και με συνιστώσες του. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργήσει ως «χημική ρίζα» δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει, ενώ αν μετατραπεί σε ΠΑΡΙΖΑ θα αποτελέσει ιστορική φάρσα, η οποία θα διασύρει την σύγχρονη αριστερά και την κυβερνητική της προοπτική, με κατεύθυνση την κοινωνική και παραγωγική αναδημιουργία μέσω του εκδημοκρατισμού, για πολλά –πολλά χρόνια.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιες ρυθμίσεις προωθεί η κυβέρνηση με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανατριχίλα «δικεφάλου»! (ΒΙΝΤΕΟ)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
