2012-11-27 16:17:02
του Κων/νου Γκαντάτσιου
Την αξιοπρεπή ζητιάνα του Ναυπλίου δεν θα τη βγάλουμε απ’ το αίμα μας, να ξέρετε πως ντρέπεται να ακούει για θυσίες από... καλοντυμένους τεχνοκράτες, καλοζωισμένους ακολούθους και χορτάτους «πατριώτες».
Σε βλέπω σκεπτικό ή μου φαίνεται; Tι σ’ απασχολεί; Αν κατάλαβες καλά ζεις σε μια δημοκρατική χώρα. Μεγάλο πράμα η ελευθερία του ανθρώπου, λένε και ξαναλένε οι παλιοί. Ναι, αλλά με γεμάτο στομάχι μου ψιθύρισε μια φωνή. Μπα, η ιδέα μου θα ‘ταν, έμεινα προσηλωμένος σ’ αυτά που άκουγα από τους ειδικούς αναλυτές στο δελτίο ειδήσεων, η ανάπτυξη έρχεται, η χώρα θα σωθεί, ύψωσε πάλι πυγμή η πατρίδα. Γύρισα προς την πόρτα σαν να άκουσα βήματα. Άντε καλέ είπα από μέσα μου, το πε και το ‘κανε ο κερατάς Τα έλεγαν τόσο πειστικά αυτοί στο κανάλι λες και μαζί περνούσαμε δυόμιση χρόνια τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια βάσανα, ούτε στο ίδιο κρεβάτι να τους είχα. Συνέχισα να ακούω για την ατμομηχανή της χώρας του Τρικούπη που επιτέλους πήρε μπροστά, για τον Ρομπέν των δασών που θα μοιράσει και στους φτωχούς ένα καρβέλι, μη το παρακάνουμε, κομμάτι καλύτερα, ζεστό χάσικο ψωμί, για τον ήλιο που πλέον εμφιαλώνεται και θα πωλείται χρυσάφι
. Επιτέλους η χώρα που μέχρι τώρα τ΄αμπέλια της ήταν ξέφραγα θα κέρδιζε ξανά την εμπιστοσύνη όλων, η κακομοιριά θα ήταν παρελθόν και οι δεισιδαιμονίες που μάστιζαν τον τόπο κατά θεία παρεμβολή θα πιαναν λιμάνι...
Έρχονται καλύτερες μέρες είπε ένας… ξαναγύρισα προς την πόρτα με ελπίδα, ο ψίθυρος ξανάρθε, ρωτώντας με για το πετρέλαιο. Σκληρός ομιλητής ώρες ώρες, ενοχλητικός θα λεγα, εκεί που βάζεις τα πράγματα σε μια τάξη, έρχεται και σου πετά λέξεις που χαλάνε την ωραία ατμόσφαιρα πείνα, φάρμακα, ανεργία.
Δηλαδηηηηή θα ζούμε καλύτερα ξαναρώτησε; Προφανώς απάντησα υπερασπιζόμενος την ψήφο μου, η απάντησή μου λες και συμμάχησε μαζί του. Του πα πως πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή, ο ψίθυρος με κοίταξε ειρωνικά. Ήξερα πως δεν τον είχα πείσει. Έστω λίγες θυσίες ακόμη, ξέρω από θυσίες μου είπε αυστηρά. Και εσύ ξέρεις, δεν είναι η πρώτη φορά, κείνη την ώρα μου πέταξε στο μυαλό μια εικόνα. Κατάλαβα πως πέρασε στην αντεπίθεση.
Ναι την θυμόμουν από μικρή την γριά Αιβαλιώτισσα του Ναυπλίου. Αυτή ήταν τότε που ο Ιμπραήμ άφηνε εκατοντάδες ορφανά στο πέρασμά του, αυτή ζητιάνευε σε σπίτια πλουσίων για να τα ταΐσει. Λένε πως είχε παραμελήσει τον εαυτό της τόσο που είχε γίνει περίγελος ακόμη και των μικρών αλητήριων που την αποκαλούσαν Ψωροκώσταινα. Πάγωσα. Λέγεται πως όταν χρειάστηκαν λεφτά σε έρανο που γινόταν για τους αγωνιστές του Μεσολογγίου, δεν πλησίαζε κανείς στο τραπέζι του εράνου. Τα σπίτια δύσκολα τα έβγαζαν πέρα, μιλάμε για το 1826. «Αυτά τα τιποτένια προσφέρω για το Μεσσολόγι», η χήρα έβγαλε από το χέρι της ένα ασημένιο δακτυλίδι κι ένα γρόσι…Αυτά είχε και τα δώσε με την ψυχή της, πρώτη…ύστερα ακολούθησαν οι έχοντες… όπως πάντα.
Έβαλα μπροστά μου την εικόνα της, άδολη θυσία, εθελούσια προσφορά, αθόρυβη. Ούτε καν περίμενε ποτέ ανταμοιβή για την πράξη της. Τώρα δεν άκουγα τον ψίθυρο. Ένοιωθα την φωτιά να χε μπει μέσα μου. Μια γλυκιά φωτιά, όχι εκδίκησης, αλλά κάθαρσης, αλλοίωσης θα έλεγα. Έλιωσαν σαν τη ζάχαρη στη βροχή όσοι μιλούσαν για θυσίες, ψεύτικοι, κάλπικοι, αλλοτινοί Έλληνες είπα. Κοσκίνισα ανθρώπους, λόγια και πράξεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πλέον το μεγαλείο της θυσίας το είδα κρυμμένο μέσα σε κουρελιασμένα ρούχα με τρύπιες τσέπες που είχαν ένα μόνο γρόσι…και τίποτα άλλο, δραχμές δεν υπήρχαν ακόμη.
Την αξιοπρεπή ζητιάνα του Ναυπλίου δεν θα τη βγάλουμε απ’ το αίμα μας, να ξέρετε πως ντρέπεται να ακούει για θυσίες από καλοντυμένους τεχνοκράτες, καλοζωισμένους ακολούθους και χορτάτους «πατριώτες». Μαζί της όμως ντρέπεται και ο κάθε Έλληνας, που καθημερινά πληγώνετε κάνοντάς του μαθήματα πατριωτισμού, θυσιών και ανθρωπιάς.
Δεν το χετε καταλάβει ακόμη ούτε αυτό;
cretalive.gr
Την αξιοπρεπή ζητιάνα του Ναυπλίου δεν θα τη βγάλουμε απ’ το αίμα μας, να ξέρετε πως ντρέπεται να ακούει για θυσίες από... καλοντυμένους τεχνοκράτες, καλοζωισμένους ακολούθους και χορτάτους «πατριώτες».
Σε βλέπω σκεπτικό ή μου φαίνεται; Tι σ’ απασχολεί; Αν κατάλαβες καλά ζεις σε μια δημοκρατική χώρα. Μεγάλο πράμα η ελευθερία του ανθρώπου, λένε και ξαναλένε οι παλιοί. Ναι, αλλά με γεμάτο στομάχι μου ψιθύρισε μια φωνή. Μπα, η ιδέα μου θα ‘ταν, έμεινα προσηλωμένος σ’ αυτά που άκουγα από τους ειδικούς αναλυτές στο δελτίο ειδήσεων, η ανάπτυξη έρχεται, η χώρα θα σωθεί, ύψωσε πάλι πυγμή η πατρίδα. Γύρισα προς την πόρτα σαν να άκουσα βήματα. Άντε καλέ είπα από μέσα μου, το πε και το ‘κανε ο κερατάς Τα έλεγαν τόσο πειστικά αυτοί στο κανάλι λες και μαζί περνούσαμε δυόμιση χρόνια τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια βάσανα, ούτε στο ίδιο κρεβάτι να τους είχα. Συνέχισα να ακούω για την ατμομηχανή της χώρας του Τρικούπη που επιτέλους πήρε μπροστά, για τον Ρομπέν των δασών που θα μοιράσει και στους φτωχούς ένα καρβέλι, μη το παρακάνουμε, κομμάτι καλύτερα, ζεστό χάσικο ψωμί, για τον ήλιο που πλέον εμφιαλώνεται και θα πωλείται χρυσάφι
Έρχονται καλύτερες μέρες είπε ένας… ξαναγύρισα προς την πόρτα με ελπίδα, ο ψίθυρος ξανάρθε, ρωτώντας με για το πετρέλαιο. Σκληρός ομιλητής ώρες ώρες, ενοχλητικός θα λεγα, εκεί που βάζεις τα πράγματα σε μια τάξη, έρχεται και σου πετά λέξεις που χαλάνε την ωραία ατμόσφαιρα πείνα, φάρμακα, ανεργία.
Δηλαδηηηηή θα ζούμε καλύτερα ξαναρώτησε; Προφανώς απάντησα υπερασπιζόμενος την ψήφο μου, η απάντησή μου λες και συμμάχησε μαζί του. Του πα πως πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή, ο ψίθυρος με κοίταξε ειρωνικά. Ήξερα πως δεν τον είχα πείσει. Έστω λίγες θυσίες ακόμη, ξέρω από θυσίες μου είπε αυστηρά. Και εσύ ξέρεις, δεν είναι η πρώτη φορά, κείνη την ώρα μου πέταξε στο μυαλό μια εικόνα. Κατάλαβα πως πέρασε στην αντεπίθεση.
Ναι την θυμόμουν από μικρή την γριά Αιβαλιώτισσα του Ναυπλίου. Αυτή ήταν τότε που ο Ιμπραήμ άφηνε εκατοντάδες ορφανά στο πέρασμά του, αυτή ζητιάνευε σε σπίτια πλουσίων για να τα ταΐσει. Λένε πως είχε παραμελήσει τον εαυτό της τόσο που είχε γίνει περίγελος ακόμη και των μικρών αλητήριων που την αποκαλούσαν Ψωροκώσταινα. Πάγωσα. Λέγεται πως όταν χρειάστηκαν λεφτά σε έρανο που γινόταν για τους αγωνιστές του Μεσολογγίου, δεν πλησίαζε κανείς στο τραπέζι του εράνου. Τα σπίτια δύσκολα τα έβγαζαν πέρα, μιλάμε για το 1826. «Αυτά τα τιποτένια προσφέρω για το Μεσσολόγι», η χήρα έβγαλε από το χέρι της ένα ασημένιο δακτυλίδι κι ένα γρόσι…Αυτά είχε και τα δώσε με την ψυχή της, πρώτη…ύστερα ακολούθησαν οι έχοντες… όπως πάντα.
Έβαλα μπροστά μου την εικόνα της, άδολη θυσία, εθελούσια προσφορά, αθόρυβη. Ούτε καν περίμενε ποτέ ανταμοιβή για την πράξη της. Τώρα δεν άκουγα τον ψίθυρο. Ένοιωθα την φωτιά να χε μπει μέσα μου. Μια γλυκιά φωτιά, όχι εκδίκησης, αλλά κάθαρσης, αλλοίωσης θα έλεγα. Έλιωσαν σαν τη ζάχαρη στη βροχή όσοι μιλούσαν για θυσίες, ψεύτικοι, κάλπικοι, αλλοτινοί Έλληνες είπα. Κοσκίνισα ανθρώπους, λόγια και πράξεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πλέον το μεγαλείο της θυσίας το είδα κρυμμένο μέσα σε κουρελιασμένα ρούχα με τρύπιες τσέπες που είχαν ένα μόνο γρόσι…και τίποτα άλλο, δραχμές δεν υπήρχαν ακόμη.
Την αξιοπρεπή ζητιάνα του Ναυπλίου δεν θα τη βγάλουμε απ’ το αίμα μας, να ξέρετε πως ντρέπεται να ακούει για θυσίες από καλοντυμένους τεχνοκράτες, καλοζωισμένους ακολούθους και χορτάτους «πατριώτες». Μαζί της όμως ντρέπεται και ο κάθε Έλληνας, που καθημερινά πληγώνετε κάνοντάς του μαθήματα πατριωτισμού, θυσιών και ανθρωπιάς.
Δεν το χετε καταλάβει ακόμη ούτε αυτό;
cretalive.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αλλάζει όψη η Πιαλέ Πασά στη Λάρνακα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Aνέκδοτο:Δωρητές οργάνων!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
