2012-12-05 03:56:39
Mε τον κ. Τατσόπουλο, δεν γνωρίζομαι προσωπικά. Και δεν επιθυμώ. Τέτοιοι τύποι δεν είναι του γούστου μου. Εγώ μεγάλωσα αλλιώς. Στις αλάνες της επαρχίας, κοντά στη φτωχολογιά, στην εργατιά και στην ανάγκη, με πατέρα βιοπαλαιστή που μέτραγε και το πενηνταράκι για να το αποδώσει στην υπηρεσία του(εάν τύχαινε και το έχανε για να το βάλει από την τσέπη του), με άλλους δασκάλους, με άλλη ιστορία, με άλλους θεούς, παπάδες και ευαγγέλια.
Έμαθα να τιμώ τους ήρωες του 1821, να γονατίζω στο μεγαλείο και την γενναιοφροσύνη των Μαυρομιχαλαίων και του Κολοκοτρώνη, να συγκινούμαι στο άκουσμα του εθνικού ύμνου της Ελλάδος, να δακρύζω μόλις βλέπω το Χριστό στο Σταυρό. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος ακόμα κι αν αποφεύγω συνέχεια να σταυροκοπιέμαι, συγκινούμαι όταν ακούω τη φωνή του Χριστόδουλου(παρά το γεγονός ότι γνωρίζω τις συνθήκες θανάτου του), κλίνω το γόνυ όταν αναπολώ την «θυσία» του καθηγητή Λιαντίνη που αναζητά τις χαμένες πατρίδες της Ελλάδος στα «δικά» μου βουνά του Ταυγέτου.
Την Κωνσταντινούπολη την επισκέφτηκα πρώτη φορά πέρσι τον Μάρτιο. Έκλαψε η ψυχή μου μόλις μπήκα στην Αγιά Σοφιά, μάτωσε η καρδιά μου όταν επισκέφτηκα τα γκρεμισμένα σπίτια των Ρωμιών. Τώρα λοιπόν που σκέφτομαι τύπους σαν τον Τατσόπουλο(με τέτοια βιώματα που μου΄χει δώσει η πατρίδα μου και η οικογένεια μου), με πιάνει εκείνη η σιχαμερή ναυτία του καραβιού, του αεροπλάνου, κάθε φορά που ζαλίζομαι και μου' ρχεται να ξεράσω.
Όπου βρω... Είναι πολύ εύκολο(και εξίσου επικίνδυνο)να χρησιμοποιήσω το δικό σας μέσο ενημέρωσης(το makeleio.gr)ή την δική σας εκπομπή έκφρασης(το ΜΑΚΕΛΕΙΟ 3)για να βγάλω τα απωθημένα μου και να βρίσω, να ξεφτιλίσω, να πατήσω στο λαιμό σαν σκουλήκι(πιθανώς όπως αξίζει)ένα πολιτικό υποκείμενο σαν τον Τατσόπουλο. Μάταιος πόνος και κόπος. Η Ελλάδα είναι γεμάτη πια «Τατσόπουλους».
Φυτρωμένοι στο σβέρκο μας σαν τις τσούχτρες στην θάλασσα που μας ρουφάνε το αίμα. Και αυτές τις σιχαμένες τσούχτρες εμείς τις βάλαμε εκεί που- κάποτε- πρέπει να μπούμε και να τους πετάξουμε όλους έξω σαν τα κουνάβια. Ένα κουνάβι του κοινοβουλίου είναι ο θλιβερός Τατσόπουλος. Που μυρίζει χωματίλα και κατάθλιψη. Τσίπρα και οσμή από Σόρο. Βερέμη και Ρεπούση. Μειοδοσία και προδοτισμό. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα φαινόμενα των διάφορων «Τατσόπουλων». Σύγχρονων Εφιαλτών που καταδίδουν ήρωες, προγόνους, παλληκάρια, λεβέντες της πατρίδας που έχυσαν αίμα για να είναι όλοι αυτοί οι χαμερπείς ελεύθεροι να βρίζουν, να χύνουν χολή, να δηλητηριάζουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Με τον πολιτικό, βουλευτή, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Τατσόπουλο, θα τα πούμε από το μετερίζι του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ.
Και από εκεί έχουμε πολλά να πούμε την Πέμπτη στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ 3. Με τον άνθρωπο Τατσόπουλο όμως πολύ φοβάμαι ότι εάν τον πετύχω πουθενά, θα λειτουργήσω όπως λειτουργούσα στις αλάνες της Σπάρτης 15 χρόνων. Όσες φάω κι όσες ρίξω, λέγαμε τότε. Το ζήτημα πια είναι προσωπικό. Προειδοποιώ απλώς τους αστυνομικούς που τον συνοδεύουν να είναι πολύ προσεκτικοί γιατί τους πληρώνω από το υστέρημα μου. Και εγώ δεν έχω σωματοφύλακες. Στην πατρίδα μου, δεν συγχωρούμε τις προσωπικές προσβολές.
Το ξύλο σίγουρα βγήκε από τον παράδεισο. Εγώ απλώς θα κάνω αυτό που έπρεπε ήδη να έχουν κάνει 10.000.000 Έλληνες(ας πούμε ότι είμαστε τόσοι)σε 300 γαϊδούρια που τα πληρώνουμε για ανθρώπους(αν και υπάρχουν και έντιμοι βουλευτές). Έχει περιθώριο 48 ωρών, να ζητήσει συγγνώμη. Aυτός έχει ασυλία. Εγώ δεν έχω. Τέλος πια με τους κοντοπίθαρους και τα ψευτοκουτσαβάκια, με τα αντράκια και τους μαλθακούς. Το σύστημα θέλει ξερίζωμα από τα μαλλιά. Είναι σάπιο και θέλει πέταμα.
Δεν υπάρχουν μα και ξεμά. Ας κάνουμε την αρχή. Με ελικόπτερο ή με καράβι, δεν έχει σημασία. Αρκεί να ξεκουμπιστούν. Είναι τόσο φοβισμένες λινάτσες που στο πρώτο αντάμωμα θα φύγουν από τη χώρα. Μια αρχή ψάχνουν όλοι Με σέβας
Στέφανος Χίος
Eglimatikotita
Έμαθα να τιμώ τους ήρωες του 1821, να γονατίζω στο μεγαλείο και την γενναιοφροσύνη των Μαυρομιχαλαίων και του Κολοκοτρώνη, να συγκινούμαι στο άκουσμα του εθνικού ύμνου της Ελλάδος, να δακρύζω μόλις βλέπω το Χριστό στο Σταυρό. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος ακόμα κι αν αποφεύγω συνέχεια να σταυροκοπιέμαι, συγκινούμαι όταν ακούω τη φωνή του Χριστόδουλου(παρά το γεγονός ότι γνωρίζω τις συνθήκες θανάτου του), κλίνω το γόνυ όταν αναπολώ την «θυσία» του καθηγητή Λιαντίνη που αναζητά τις χαμένες πατρίδες της Ελλάδος στα «δικά» μου βουνά του Ταυγέτου.
Την Κωνσταντινούπολη την επισκέφτηκα πρώτη φορά πέρσι τον Μάρτιο. Έκλαψε η ψυχή μου μόλις μπήκα στην Αγιά Σοφιά, μάτωσε η καρδιά μου όταν επισκέφτηκα τα γκρεμισμένα σπίτια των Ρωμιών. Τώρα λοιπόν που σκέφτομαι τύπους σαν τον Τατσόπουλο(με τέτοια βιώματα που μου΄χει δώσει η πατρίδα μου και η οικογένεια μου), με πιάνει εκείνη η σιχαμερή ναυτία του καραβιού, του αεροπλάνου, κάθε φορά που ζαλίζομαι και μου' ρχεται να ξεράσω.
Όπου βρω... Είναι πολύ εύκολο(και εξίσου επικίνδυνο)να χρησιμοποιήσω το δικό σας μέσο ενημέρωσης(το makeleio.gr)ή την δική σας εκπομπή έκφρασης(το ΜΑΚΕΛΕΙΟ 3)για να βγάλω τα απωθημένα μου και να βρίσω, να ξεφτιλίσω, να πατήσω στο λαιμό σαν σκουλήκι(πιθανώς όπως αξίζει)ένα πολιτικό υποκείμενο σαν τον Τατσόπουλο. Μάταιος πόνος και κόπος. Η Ελλάδα είναι γεμάτη πια «Τατσόπουλους».
Φυτρωμένοι στο σβέρκο μας σαν τις τσούχτρες στην θάλασσα που μας ρουφάνε το αίμα. Και αυτές τις σιχαμένες τσούχτρες εμείς τις βάλαμε εκεί που- κάποτε- πρέπει να μπούμε και να τους πετάξουμε όλους έξω σαν τα κουνάβια. Ένα κουνάβι του κοινοβουλίου είναι ο θλιβερός Τατσόπουλος. Που μυρίζει χωματίλα και κατάθλιψη. Τσίπρα και οσμή από Σόρο. Βερέμη και Ρεπούση. Μειοδοσία και προδοτισμό. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα φαινόμενα των διάφορων «Τατσόπουλων». Σύγχρονων Εφιαλτών που καταδίδουν ήρωες, προγόνους, παλληκάρια, λεβέντες της πατρίδας που έχυσαν αίμα για να είναι όλοι αυτοί οι χαμερπείς ελεύθεροι να βρίζουν, να χύνουν χολή, να δηλητηριάζουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Με τον πολιτικό, βουλευτή, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Τατσόπουλο, θα τα πούμε από το μετερίζι του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ.
Και από εκεί έχουμε πολλά να πούμε την Πέμπτη στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ 3. Με τον άνθρωπο Τατσόπουλο όμως πολύ φοβάμαι ότι εάν τον πετύχω πουθενά, θα λειτουργήσω όπως λειτουργούσα στις αλάνες της Σπάρτης 15 χρόνων. Όσες φάω κι όσες ρίξω, λέγαμε τότε. Το ζήτημα πια είναι προσωπικό. Προειδοποιώ απλώς τους αστυνομικούς που τον συνοδεύουν να είναι πολύ προσεκτικοί γιατί τους πληρώνω από το υστέρημα μου. Και εγώ δεν έχω σωματοφύλακες. Στην πατρίδα μου, δεν συγχωρούμε τις προσωπικές προσβολές.
Το ξύλο σίγουρα βγήκε από τον παράδεισο. Εγώ απλώς θα κάνω αυτό που έπρεπε ήδη να έχουν κάνει 10.000.000 Έλληνες(ας πούμε ότι είμαστε τόσοι)σε 300 γαϊδούρια που τα πληρώνουμε για ανθρώπους(αν και υπάρχουν και έντιμοι βουλευτές). Έχει περιθώριο 48 ωρών, να ζητήσει συγγνώμη. Aυτός έχει ασυλία. Εγώ δεν έχω. Τέλος πια με τους κοντοπίθαρους και τα ψευτοκουτσαβάκια, με τα αντράκια και τους μαλθακούς. Το σύστημα θέλει ξερίζωμα από τα μαλλιά. Είναι σάπιο και θέλει πέταμα.
Δεν υπάρχουν μα και ξεμά. Ας κάνουμε την αρχή. Με ελικόπτερο ή με καράβι, δεν έχει σημασία. Αρκεί να ξεκουμπιστούν. Είναι τόσο φοβισμένες λινάτσες που στο πρώτο αντάμωμα θα φύγουν από τη χώρα. Μια αρχή ψάχνουν όλοι Με σέβας
Στέφανος Χίος
Eglimatikotita
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΗΝ 32η ΘΕΣΗ ΚΑΙ... ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ Ο ΘΡΥΛΟΣ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
