2012-12-14 22:57:45
Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΛΤΙΝΟΥ
Η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός, εδώ και καιρό, παίζουν το χαρτί της «αξιοπιστίας», στο οποίο αποδίδει την απόφαση για εκταμίευση της δόσης, την οποία θεωρεί μεγάλη επιτυχία (της).
Ας δούμε, όμως, πως εξελίχθηκαν τα πράγματα και μετά θα βγουν τα συμπεράσματα για το ποιος είναι αξιόπιστος και ποιος αναξιόπιστος. Στην αντιπολίτευση, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι θεωρούν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα αξιοπιστίας της Ελλάδας. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε, λένε, αφορούσε στη στάση του κ. Σαμαρά όταν ήταν στην αντιπολίτευση, τότε, δηλαδή, που ακόμα και οι ομόλογοί του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα απέφευγαν και να του μιλήσουν.
Λογικό, λοιπόν, ήταν οι ευρωπαίοι να χρειάστηκαν χρόνο για να διαπιστώσουν αν ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, εμμένει στις απόψεις που είχε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τις έχει αλλάξει. Και πράγματι στο διάστημα αυτό οι ευρωπαίοι εταίροι δεν προχωρούσαν στην υλοποίηση των συμφωνιών που είχαν υπογράψει με τη χώρα μας.
Γι αυτό και πήραμε τώρα τη δόση και όχι νωρίτερα. Όπως είπε και η Α. Μέρκελ στην επίσκεψή της στην Αθήνα, τα χρήματα αυτά «τα χρωστάμε στην Ελλάδα από το καλοκαίρι».
Η αποκατάσταση των σχέσεων του Α. Σαμαρά με τους ευρωπαίους συντηρητικούς, ξεκίνησε, ουσιαστικά με την επίσκεψή του στο Βερολίνο, αλλά και πάλι χρειάσθηκε λίγος ακόμα χρόνος, ώστε πέραν των υποσχέσεων που έδωσε, να δώσει και δείγματα γραφής. Κατά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα, δόθηκε το πράσινο φως.
Στα περί αξιοπιστίας τώρα. Ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνηση υποστηρίζουν ότι η χώρα είχε χάσει την αξιοπιστία της και την ανάκτησε τώρα. Είναι, όμως, έτσι; Το βέβαιο είναι ότι κάτι τέτοιο εύκολα μπορεί να το ισχυριστεί κάποιος που έχει έναν συγκεκριμένο στόχο και το ίδιο εύκολο είναι να το πιστέψει κάποιος που αγνοεί τα πραγματικά περιστατικά.
Τέλος του 2009 με αρχές του 2010 η Ελλάδα, με έλλειμμα 14% και χρέος 300 δις ευρώ, που άφησε ως κληρονομιά η ΝΔ, ήταν όντως αναξιόπιστη.
Η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και κανείς δεν τη δάνειζε, ενώ χρειαζόταν επειγόντως χρήματα. Οι αγορές δεν δάνειζαν ή αν το έκαναν θα επέβαλαν εξοντωτικά επιτόκια. Κάποιοι έλεγαν ότι έπρεπε η χώρα να προσφύγει στην Κίνα και τη Ρωσία για δανεισμό. Αλλά, όπως αποδείχθηκε, σε περιπτώσεις χωρών-μελών της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους, η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα στην ευρωζώνη. Η περίπτωση, ειδικά, της Κύπρου το απέδειξε περίτρανα.
Η Ευρώπη εμφανίσθηκε πρόθυμη να βοηθήσει τη χώρα αλλά λόγω του ύψους του ποσού που έπρεπε να δώσει ως βοήθεια δίσταζε και επιπλέον δεν υπήρχε τεχνογνωσία για τη διαχείριση παρόμοιων καταστάσεων ούτε και μηχανισμός εκταμίευσης και παρακολούθησης. Αλλά έστω με καθυστέρηση η απάντηση στα θέματα αυτά δόθηκε και η Ευρώπη δημιούργησε μηχανισμό στον οποίο, λόγω τεχνογνωσίας, απαίτησε να συμμετέχει και το ΔΝΤ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκταμίευση ποσού 110 δις ευρώ για την Ελλάδα, το οποίο συνοδεύτηκε, βέβαια και από ένα επαχθές μνημόνιο. Αλλά μήπως και σήμερα που η Ελλάδα υποτίθεται ότι ανάκτησε την αξιοπιστία της, δεν απαίτησαν οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ την αποχώρηση του οποίου δεν ζήτησαν οι περισσότεροι από όσους το εμφάνισαν ως μπαμπούλα;
Είτε διότι οι ευρωπαίοι φοβήθηκαν ότι τυχόν πτώχευση της Ελλάδας θα δημιουργούσε ένα «ντόμινο», είτε διότι θεώρησαν αξιόπιστη την ελληνική κυβέρνηση. Έδωσαν τα 110 δις. Θέμα αξιοπιστίας, πάντως, δεν έθεσαν, μάλλον διότι δεν υπήρχε. Αν υπήρχε είναι βέβαιο ότι οι ευρωπαίοι δεν θα έπαιρναν το ρίσκο να χάσουν τόσα χρήματα.
Αν θεωρήσουμε σωστό τον ισχυρισμό του κ. Σαμαρά ότι η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη, πως θα δικαιολογήσουμε την απόφαση των εταίρων να συμφωνήσουν και στην παροχή δεύτερου πακέτου βοήθειας προς τη χώρα, μεγαλύτερο από το πρώτο; Είναι προφανές πως ούτε αυτή τη φορά τέθηκε θέμα αξιοπιστίας.
Επιπλέον, αυτή τη φορά, οι ευρωπαίοι δέχθηκαν και το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, για το οποίο δεν ήθελαν να ακούσουν λέξη όταν αποφάσιζαν να χορηγήσουν το πρώτο πακέτο. Σήμερα ο κ. Σαμαράς υπερηφανεύθηκε διότι, λέει, πέτυχε να κουρευτεί το ελληνικό χρέος κατά 20 δις. Αθροιστικά, όπως είπε ο ίδιος, έχει κουρευτεί κατά 140 δις. Που σημαίνει ότι την περίοδο που η χώρα ήταν «αναξιόπιστη», κατόρθωσε και κούρεψε» το χρέος της κατά 120 δις. Ο κ. Σαμαράς το εμφάνισε ως επιτυχία. Αν όντως είναι επιτυχία, τότε πρέπει να συγκρίνουμε τα επιτεύγματα της Ελλάδας της περιόδου της «αναξιοπιστίας» με εκείνα της περιόδου της «αξιοπιστίας». Στα 120 δις έφθασε το κούρεμα στην πρώτη περίπτωση, στα 20 δις στη δεύτερη.
Τόσο το δεύτερο πακέτο βοήθειας, όσο και το «κούρεμα» συμφωνήθηκε μεταξύ των εταίρων και της ελληνικής κυβέρνησης την περίοδο της «αναξιοπιστίας», στη Σύνοδο Κορυφής στις 26και 27 Οκτωβρίου 2011, μαζί, βέβαια, με το δεύτερο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, το οποίο, αν και συμφωνήθηκε όταν η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη, εφαρμόζει σήμερα ο κ. Σαμαράς ως πρωθυπουργός. Ενώ, λογικά, θα έπρεπε να το καταγγείλει και να ζητήσει την αναθεώρησή του.
Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς δεν ζήτησε αναθεώρηση, η οποία, όμως. Έγινε επιβληθείσα από τους εταίρους, αμέσως μόλις η Ελλάδα επανάκτησε την «αξιοπιστία» της. Κι ενώ όταν έγινε η συμφωνία προβλεπόταν πακέτο μέτρων 11 δις, με την επιβληθείσα αναθεώρηση έφθασε στα 18 δις.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του χασίματος χρόνου, καθώς στη χώρα επιβλήθηκαν πρόωρες εκλογές. Από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι την απόφαση του Eurogroup για εκταμίευση πέρασαν εννέα ολόκληροι μήνες. Αν δεν είχαμε πάει σε εκλογές δεν θα χάνονταν αυτό το διάστημα και τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα για τη χώρα και τους πολίτες της.
Κι επειδή κάναμε λόγο για αξιοπιστία και αναξιοπιστία, όντως η Ελλάδα πέρασε μια περίοδο αναξιοπιστίας. Είναι η περίοδος από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι την απόφαση των εταίρων να χορηγηθεί στην Ελλάδα το δεύτερο μέρος της βοήθειας που είχαν συμφωνήσει με την «αναξιόπιστη» Ελλάδα. Γιατί μη κάνουμε λάθος. Η δόση που παίρνουμε τώρα, είναι αυτή η οποία, με βάση τη συμφωνία, έπρεπε να είχε χορηγηθεί τον Αύγουστο. Ποιος άλλος λόγος, πέραν της αναξιοπιστίας, οδήγησε τους εταίρους να καθυστερήσουν τη χορήγησή της; Και γι αυτή τη χαμένη περίοδο μας τιμώρησαν με το πιο επαχθές μνημόνιο, το «τρίτο μνημόνιο», το οποίο δεν συνοδεύτηκε από νέα βοήθεια, πέραν εκείνης που αποφασίστηκε τον Οκτώβριο του 2011.
Μένει, πάντως, να διευκρινιστεί κάτι. Με την πρώτη δόση του περασμένου Φεβρουαρίου, των 75 δις, την μεγαλύτερη που δόθηκε ποτέ σε χώρα και τη δόση που εγκρίθηκε τώρα, των 53 δις, για την οποία πανηγυρίζει ο κ. Σαμαράς (έστω κι αν είχε συμφωνηθεί από τον ΓΑΠ), ολοκληρώνεται το ποσό της δεύτερη δόσης της βοήθειας.
Και κάτι που πρέπει να αναφερθεί. Οι ευρωπαίοι εταίροι επιφύλαξαν και μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στην Ελλάδα της «αξιοπιστίας». Αθέτησαν το αναπτυξιακό τμήμα της συμφωνίας της 26-27ης Οκτωβρίου 2011 που είχαν συμφωνήσει με την Ελλάδα της «αναξιοπιστίας».
Το ερώτημα, τώρα, είναι αν μετά και το δεύτερο πακέτο βοήθειας το οποίο πέτυχε η Ελλάδα της «αναξιοπιστίας» (συνολικά η βοήθεια έφθασε τα 240 δις) θα χρειαστούμε και θα μπορούμε να ελπίζουμε και σε ένα τρίτο πακέτο βοήθειας ή ότι ήταν να πάρουμε το πήραμε. Και τι θα γίνει σε περίπτωση που, όπως λέγεται από πάρα πολλούς, ούτε αυτό το πρόγραμμα θα λύσει το πρόβλημα; Στις αγορές δεν θα μπορούμε να βγούμε. Στην Κίνα και στη Ρωσία δεν θα μπορούμε να προστρέξουμε. Τι θα κάνουμε; Ποια θα είναι η λύση; Το βέβαιο είναι ότι σε αυτή την περίπτωση θα έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουν τις προτάσεις τους όσοι το 2010 κατήγγειλαν το μνημόνιο και δαιμονοποίησαν το ΔΝΤ, με τις απόψεις του οποίου, περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, συντάχθηκαν διακριτικά, για να μη θυμώσει η κ. Μέρκελ. Το δικαιούνται μιας και δεν είχαν τη δυνατότητα να τις εφαρμόσουν τότε.
Έτσι ο κ. Σαμαράς θα έχει την ευκαιρία να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα, αφού σήμερα είναι αναγκασμένος να εφαρμόζει το πρόγραμμα που συμφώνησε ο ΓΑΠ με τους εταίρους και το οποίο δεν αναθεώρησε.
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς πως αντιμετώπισε ο κ. Σαμαράς την απόφαση της Συνόδου Κορυφής στις 26 και 27 Οκτωβρίου 2011, με δήλωση που έκανε στις 27 Οκτωβρίου. Ιδού:
«Μετά από ενάμιση χρόνο σκληρών θυσιών του Ελληνικού λαού, η χθεσινοβραδινή απόφαση αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν και λαθεμένη και αδιέξοδη. Κι όπως ήλθαν τα πράγματα, αυτή η απόφαση ήταν, τελικά, αναπόφευκτη Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αποτυχημένης πολιτικής ήλθε, δυστυχώς για τον κ. Παπανδρέου, κατευθείαν από τις Βρυξέλλες.
Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ!
Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει... και πάλι στο 2009!
Και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας.
Τόσο καιρό τους προειδοποιώ ότι το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο πόσο θα «κουρευτεί» το χρέος. Αλλά το πως η Ελληνική οικονομία θα βγει από την ύφεση, ώστε να βγάλει πρωτογενή πλεονάσματα και να μπορέσει κάποια στιγμή να ορθοποδήσει. Ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη της. Και σήμερα με δικαιώνουν οι ίδιες οι επίσημες εκθέσεις...
Όλα, επομένως, εξαρτώνται πια από ένα πράγμα: Να τεθεί, πια ως προτεραιότητα η Ανάκαμψη! Και για να συμβεί αυτό, η πολιτική που εφαρμόζεται πρέπει να αλλάξει. Όχι να αλλάξουν οι στόχοι που έχουμε όλοι για τη μείωση του ελλείμματος. Αλλά να αλλάξουν αυτά που δεν αποδίδουν και εμποδίζουν την Ανάκαμψη. Όπως οι αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και οι αβάστακτες οριζόντιες περικοπές.
Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε πιο κοντά στη λύση. Αλλά μπροστά σε άλλα εννιά χρόνια φτώχειας και κατάρρευσης, που δεν αντέχει, ούτε η Οικονομία, ούτε η Κοινωνία.
Κι όπως φαίνεται, καμιά αναφορά δεν γίνεται σε Ανάκαμψη. Άρα το λάθος παραμένει και διαιωνίζεται...
Τώρα, ως προς το ίδιο το «κούρεμα»: η μείωση του χρέους θα είναι μικρότερη από τα 100 δισεκατομμύρια. Διότι θα υπάρχει προσαύξηση χρέους από την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ενώ δεν αναφέρεται τίποτε συγκεκριμένο για το τι θα συμβεί στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αυτό είναι πολύ κρίσιμο γιατί αφορά τις συντάξεις εκατομμυρίων Ελλήνων. Λέγεται ότι υπάρχει εγγύηση γι' αυτές. Πώς; Και από πού;».
I-Reporter
Η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός, εδώ και καιρό, παίζουν το χαρτί της «αξιοπιστίας», στο οποίο αποδίδει την απόφαση για εκταμίευση της δόσης, την οποία θεωρεί μεγάλη επιτυχία (της).
Ας δούμε, όμως, πως εξελίχθηκαν τα πράγματα και μετά θα βγουν τα συμπεράσματα για το ποιος είναι αξιόπιστος και ποιος αναξιόπιστος. Στην αντιπολίτευση, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι θεωρούν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα αξιοπιστίας της Ελλάδας. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε, λένε, αφορούσε στη στάση του κ. Σαμαρά όταν ήταν στην αντιπολίτευση, τότε, δηλαδή, που ακόμα και οι ομόλογοί του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα απέφευγαν και να του μιλήσουν.
Λογικό, λοιπόν, ήταν οι ευρωπαίοι να χρειάστηκαν χρόνο για να διαπιστώσουν αν ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, εμμένει στις απόψεις που είχε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τις έχει αλλάξει. Και πράγματι στο διάστημα αυτό οι ευρωπαίοι εταίροι δεν προχωρούσαν στην υλοποίηση των συμφωνιών που είχαν υπογράψει με τη χώρα μας.
Γι αυτό και πήραμε τώρα τη δόση και όχι νωρίτερα. Όπως είπε και η Α. Μέρκελ στην επίσκεψή της στην Αθήνα, τα χρήματα αυτά «τα χρωστάμε στην Ελλάδα από το καλοκαίρι».
Η αποκατάσταση των σχέσεων του Α. Σαμαρά με τους ευρωπαίους συντηρητικούς, ξεκίνησε, ουσιαστικά με την επίσκεψή του στο Βερολίνο, αλλά και πάλι χρειάσθηκε λίγος ακόμα χρόνος, ώστε πέραν των υποσχέσεων που έδωσε, να δώσει και δείγματα γραφής. Κατά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα, δόθηκε το πράσινο φως.
Στα περί αξιοπιστίας τώρα. Ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνηση υποστηρίζουν ότι η χώρα είχε χάσει την αξιοπιστία της και την ανάκτησε τώρα. Είναι, όμως, έτσι; Το βέβαιο είναι ότι κάτι τέτοιο εύκολα μπορεί να το ισχυριστεί κάποιος που έχει έναν συγκεκριμένο στόχο και το ίδιο εύκολο είναι να το πιστέψει κάποιος που αγνοεί τα πραγματικά περιστατικά.
Τέλος του 2009 με αρχές του 2010 η Ελλάδα, με έλλειμμα 14% και χρέος 300 δις ευρώ, που άφησε ως κληρονομιά η ΝΔ, ήταν όντως αναξιόπιστη.
Η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και κανείς δεν τη δάνειζε, ενώ χρειαζόταν επειγόντως χρήματα. Οι αγορές δεν δάνειζαν ή αν το έκαναν θα επέβαλαν εξοντωτικά επιτόκια. Κάποιοι έλεγαν ότι έπρεπε η χώρα να προσφύγει στην Κίνα και τη Ρωσία για δανεισμό. Αλλά, όπως αποδείχθηκε, σε περιπτώσεις χωρών-μελών της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους, η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα στην ευρωζώνη. Η περίπτωση, ειδικά, της Κύπρου το απέδειξε περίτρανα.
Η Ευρώπη εμφανίσθηκε πρόθυμη να βοηθήσει τη χώρα αλλά λόγω του ύψους του ποσού που έπρεπε να δώσει ως βοήθεια δίσταζε και επιπλέον δεν υπήρχε τεχνογνωσία για τη διαχείριση παρόμοιων καταστάσεων ούτε και μηχανισμός εκταμίευσης και παρακολούθησης. Αλλά έστω με καθυστέρηση η απάντηση στα θέματα αυτά δόθηκε και η Ευρώπη δημιούργησε μηχανισμό στον οποίο, λόγω τεχνογνωσίας, απαίτησε να συμμετέχει και το ΔΝΤ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκταμίευση ποσού 110 δις ευρώ για την Ελλάδα, το οποίο συνοδεύτηκε, βέβαια και από ένα επαχθές μνημόνιο. Αλλά μήπως και σήμερα που η Ελλάδα υποτίθεται ότι ανάκτησε την αξιοπιστία της, δεν απαίτησαν οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ την αποχώρηση του οποίου δεν ζήτησαν οι περισσότεροι από όσους το εμφάνισαν ως μπαμπούλα;
Είτε διότι οι ευρωπαίοι φοβήθηκαν ότι τυχόν πτώχευση της Ελλάδας θα δημιουργούσε ένα «ντόμινο», είτε διότι θεώρησαν αξιόπιστη την ελληνική κυβέρνηση. Έδωσαν τα 110 δις. Θέμα αξιοπιστίας, πάντως, δεν έθεσαν, μάλλον διότι δεν υπήρχε. Αν υπήρχε είναι βέβαιο ότι οι ευρωπαίοι δεν θα έπαιρναν το ρίσκο να χάσουν τόσα χρήματα.
Αν θεωρήσουμε σωστό τον ισχυρισμό του κ. Σαμαρά ότι η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη, πως θα δικαιολογήσουμε την απόφαση των εταίρων να συμφωνήσουν και στην παροχή δεύτερου πακέτου βοήθειας προς τη χώρα, μεγαλύτερο από το πρώτο; Είναι προφανές πως ούτε αυτή τη φορά τέθηκε θέμα αξιοπιστίας.
Επιπλέον, αυτή τη φορά, οι ευρωπαίοι δέχθηκαν και το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, για το οποίο δεν ήθελαν να ακούσουν λέξη όταν αποφάσιζαν να χορηγήσουν το πρώτο πακέτο. Σήμερα ο κ. Σαμαράς υπερηφανεύθηκε διότι, λέει, πέτυχε να κουρευτεί το ελληνικό χρέος κατά 20 δις. Αθροιστικά, όπως είπε ο ίδιος, έχει κουρευτεί κατά 140 δις. Που σημαίνει ότι την περίοδο που η χώρα ήταν «αναξιόπιστη», κατόρθωσε και κούρεψε» το χρέος της κατά 120 δις. Ο κ. Σαμαράς το εμφάνισε ως επιτυχία. Αν όντως είναι επιτυχία, τότε πρέπει να συγκρίνουμε τα επιτεύγματα της Ελλάδας της περιόδου της «αναξιοπιστίας» με εκείνα της περιόδου της «αξιοπιστίας». Στα 120 δις έφθασε το κούρεμα στην πρώτη περίπτωση, στα 20 δις στη δεύτερη.
Τόσο το δεύτερο πακέτο βοήθειας, όσο και το «κούρεμα» συμφωνήθηκε μεταξύ των εταίρων και της ελληνικής κυβέρνησης την περίοδο της «αναξιοπιστίας», στη Σύνοδο Κορυφής στις 26και 27 Οκτωβρίου 2011, μαζί, βέβαια, με το δεύτερο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, το οποίο, αν και συμφωνήθηκε όταν η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη, εφαρμόζει σήμερα ο κ. Σαμαράς ως πρωθυπουργός. Ενώ, λογικά, θα έπρεπε να το καταγγείλει και να ζητήσει την αναθεώρησή του.
Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς δεν ζήτησε αναθεώρηση, η οποία, όμως. Έγινε επιβληθείσα από τους εταίρους, αμέσως μόλις η Ελλάδα επανάκτησε την «αξιοπιστία» της. Κι ενώ όταν έγινε η συμφωνία προβλεπόταν πακέτο μέτρων 11 δις, με την επιβληθείσα αναθεώρηση έφθασε στα 18 δις.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του χασίματος χρόνου, καθώς στη χώρα επιβλήθηκαν πρόωρες εκλογές. Από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι την απόφαση του Eurogroup για εκταμίευση πέρασαν εννέα ολόκληροι μήνες. Αν δεν είχαμε πάει σε εκλογές δεν θα χάνονταν αυτό το διάστημα και τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα για τη χώρα και τους πολίτες της.
Κι επειδή κάναμε λόγο για αξιοπιστία και αναξιοπιστία, όντως η Ελλάδα πέρασε μια περίοδο αναξιοπιστίας. Είναι η περίοδος από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι την απόφαση των εταίρων να χορηγηθεί στην Ελλάδα το δεύτερο μέρος της βοήθειας που είχαν συμφωνήσει με την «αναξιόπιστη» Ελλάδα. Γιατί μη κάνουμε λάθος. Η δόση που παίρνουμε τώρα, είναι αυτή η οποία, με βάση τη συμφωνία, έπρεπε να είχε χορηγηθεί τον Αύγουστο. Ποιος άλλος λόγος, πέραν της αναξιοπιστίας, οδήγησε τους εταίρους να καθυστερήσουν τη χορήγησή της; Και γι αυτή τη χαμένη περίοδο μας τιμώρησαν με το πιο επαχθές μνημόνιο, το «τρίτο μνημόνιο», το οποίο δεν συνοδεύτηκε από νέα βοήθεια, πέραν εκείνης που αποφασίστηκε τον Οκτώβριο του 2011.
Μένει, πάντως, να διευκρινιστεί κάτι. Με την πρώτη δόση του περασμένου Φεβρουαρίου, των 75 δις, την μεγαλύτερη που δόθηκε ποτέ σε χώρα και τη δόση που εγκρίθηκε τώρα, των 53 δις, για την οποία πανηγυρίζει ο κ. Σαμαράς (έστω κι αν είχε συμφωνηθεί από τον ΓΑΠ), ολοκληρώνεται το ποσό της δεύτερη δόσης της βοήθειας.
Και κάτι που πρέπει να αναφερθεί. Οι ευρωπαίοι εταίροι επιφύλαξαν και μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στην Ελλάδα της «αξιοπιστίας». Αθέτησαν το αναπτυξιακό τμήμα της συμφωνίας της 26-27ης Οκτωβρίου 2011 που είχαν συμφωνήσει με την Ελλάδα της «αναξιοπιστίας».
Το ερώτημα, τώρα, είναι αν μετά και το δεύτερο πακέτο βοήθειας το οποίο πέτυχε η Ελλάδα της «αναξιοπιστίας» (συνολικά η βοήθεια έφθασε τα 240 δις) θα χρειαστούμε και θα μπορούμε να ελπίζουμε και σε ένα τρίτο πακέτο βοήθειας ή ότι ήταν να πάρουμε το πήραμε. Και τι θα γίνει σε περίπτωση που, όπως λέγεται από πάρα πολλούς, ούτε αυτό το πρόγραμμα θα λύσει το πρόβλημα; Στις αγορές δεν θα μπορούμε να βγούμε. Στην Κίνα και στη Ρωσία δεν θα μπορούμε να προστρέξουμε. Τι θα κάνουμε; Ποια θα είναι η λύση; Το βέβαιο είναι ότι σε αυτή την περίπτωση θα έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουν τις προτάσεις τους όσοι το 2010 κατήγγειλαν το μνημόνιο και δαιμονοποίησαν το ΔΝΤ, με τις απόψεις του οποίου, περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, συντάχθηκαν διακριτικά, για να μη θυμώσει η κ. Μέρκελ. Το δικαιούνται μιας και δεν είχαν τη δυνατότητα να τις εφαρμόσουν τότε.
Έτσι ο κ. Σαμαράς θα έχει την ευκαιρία να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα, αφού σήμερα είναι αναγκασμένος να εφαρμόζει το πρόγραμμα που συμφώνησε ο ΓΑΠ με τους εταίρους και το οποίο δεν αναθεώρησε.
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς πως αντιμετώπισε ο κ. Σαμαράς την απόφαση της Συνόδου Κορυφής στις 26 και 27 Οκτωβρίου 2011, με δήλωση που έκανε στις 27 Οκτωβρίου. Ιδού:
«Μετά από ενάμιση χρόνο σκληρών θυσιών του Ελληνικού λαού, η χθεσινοβραδινή απόφαση αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν και λαθεμένη και αδιέξοδη. Κι όπως ήλθαν τα πράγματα, αυτή η απόφαση ήταν, τελικά, αναπόφευκτη Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αποτυχημένης πολιτικής ήλθε, δυστυχώς για τον κ. Παπανδρέου, κατευθείαν από τις Βρυξέλλες.
Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ!
Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει... και πάλι στο 2009!
Και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας.
Τόσο καιρό τους προειδοποιώ ότι το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο πόσο θα «κουρευτεί» το χρέος. Αλλά το πως η Ελληνική οικονομία θα βγει από την ύφεση, ώστε να βγάλει πρωτογενή πλεονάσματα και να μπορέσει κάποια στιγμή να ορθοποδήσει. Ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη της. Και σήμερα με δικαιώνουν οι ίδιες οι επίσημες εκθέσεις...
Όλα, επομένως, εξαρτώνται πια από ένα πράγμα: Να τεθεί, πια ως προτεραιότητα η Ανάκαμψη! Και για να συμβεί αυτό, η πολιτική που εφαρμόζεται πρέπει να αλλάξει. Όχι να αλλάξουν οι στόχοι που έχουμε όλοι για τη μείωση του ελλείμματος. Αλλά να αλλάξουν αυτά που δεν αποδίδουν και εμποδίζουν την Ανάκαμψη. Όπως οι αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και οι αβάστακτες οριζόντιες περικοπές.
Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε πιο κοντά στη λύση. Αλλά μπροστά σε άλλα εννιά χρόνια φτώχειας και κατάρρευσης, που δεν αντέχει, ούτε η Οικονομία, ούτε η Κοινωνία.
Κι όπως φαίνεται, καμιά αναφορά δεν γίνεται σε Ανάκαμψη. Άρα το λάθος παραμένει και διαιωνίζεται...
Τώρα, ως προς το ίδιο το «κούρεμα»: η μείωση του χρέους θα είναι μικρότερη από τα 100 δισεκατομμύρια. Διότι θα υπάρχει προσαύξηση χρέους από την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ενώ δεν αναφέρεται τίποτε συγκεκριμένο για το τι θα συμβεί στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αυτό είναι πολύ κρίσιμο γιατί αφορά τις συντάξεις εκατομμυρίων Ελλήνων. Λέγεται ότι υπάρχει εγγύηση γι' αυτές. Πώς; Και από πού;».
I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΚΕ: Νέα μέτρα εξαθλίωσης και φοροεξόντωσης του λαού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
