2012-12-17 12:59:03
Γράφει ο Γ. Παπαϊωάννου
Το πατερναλιστικό κράτος όπως και το φιλελεύθερο κράτος παράγουν “ανεύθυνους” κατά τεκμήριο και αδρανείς πολίτες με αξιακό τους πλαίσιο την “αγορά” και μέσο ανταγωνισμού τους το χρήμα.
Έτσι το απόλυτο χαρακτηριστικό του ανεύθυνου πολίτη είναι ότι δεν πληρώνει φόρους και αποφεύγει τα βάρη μετά-χειριζόμενος νόμιμα ή παράνομα μέσα για να το πετύχει. Από την φοροδιαφυγή έως τις εξωχώριες, την αλλαγή υπηκοότητας και την εξαγωγή καταθέσεων, κανείς πολίτης δεν είναι πρόθυμος να παρατήσει το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει για να ορίσει λίγο από τον κόσμο γύρω του. Δηλαδή το Χρήμα το κεφάλαιο που κατέχει.
Μπορούμε ίσως σύντομα να ελπίζουμε πως αυτά τα δυο μοντέλα θα γίνουν απολιθώματα του 20ου αιώνα καθώς θα αποτυγχάνουν στο οικονομικό πεδίο που άπτεται πλέον της ιδεολογικής βάση των μοντέλων των κρατών. Απογυμνωμένα από αντίπαλες ή συγκλίνουσες ιδέες, ιστορία και στόχους στο χώρο και στον χρόνο τα κράτη θα δημιουργούν ολοένα και ταχύτερα πολίτες για τους οποίους η έννοια κράτος θα σημαίνει μόνο φόρους. Πολίτες δυνητικά ανεύθυνους και καθόλα νόμιμους.
Θα μπορούσαμε να βαδίζουμε προς το κράτος του πολίτη όπου αυτός που συμμετέχει στα βάρη θα συμμετέχει ουσιαστικά στα κοινά και στην λήψη των αποφάσεων.
Παράδειγμα: Η λειτουργία ενός συνόλου ή μικρού συλλόγου στο οποίο ο πολίτης μετέχει πραγματικά τόσο στα βάρη όσο και στα προνόμια και στην διακυβέρνηση του, οδηγεί τον πολίτη να πληρώνει τις συνδρομές του αγόγγυστα καθώς η μη πληρωμή οδηγεί σε στιγματισμό εντός του συλλόγου ή και σε αποβολή του.
Αντίστοιχα η λειτουργία του κράτους στο οποίο ο πολίτης θα μετέχει πραγματικά τόσο στα βάρη όσο και στα προνόμια και στην διακυβέρνηση του θα τον οδηγούσε στο κάνει την πληρωμή φόρων του -αλλά και αυτή του κάθε άλλου πολίτη- προσωπική του υπόθεση.
Υπάρχουν ήδη μικρά δείγματα (Ισλανδία) του νέου δρόμου προς το κράτος των πολιτών- συ μετόχων. Όμως δείγματα εκτός της ΕΕ. Η Ένωση έχει πάρει έναν εντελώς αντίθετο δρόμο κινούμενη προς κάθε είδους συγκεντρωτισμό δημιουργώντας Στάλιν και Σταλινίσκους της οικονομίας και της πολιτικής.
Για την ώρα όλα μοιάζουν σαν μια κίνηση κάποιου Ιστορικού εκκρεμούς όπου:
Βλέπουμε το Βερολίνο να προσπαθεί να γίνει νέα Μόσχα.
Την Ευρω-ενωση να μοιάζει με την γραφειοκρατική δαιδαλώδη σοβιετική ένωση -με επετειακού τύπου συμμετοχή των πολιτών-, χωρίς όμως κεντρική συνεκτική ιδεολογία πέρα από το χρήμα-ευρώ.
Το πολιτ Μπιρό να είναι η ΕΚΤ.
Και λαοί ολάκεροι να οδηγούνται εντελώς αντιδημοκρατικά στην Σιβηρία της λιτότητας για χάρη της “σταθερότητας” του συστήματος.
Όμως αυτή η φάρσα (wanabe τ. ΕΣΣΔ χωρίς τον κομουνισμό), δεν είναι και στην πρώτη ακμή της όπου οι διανοητές και οι φιλόσοφοι θα πολιτικοποιούσαν κάθε κίνηση της κεντρικής ηγεσίας. Αυτά τα γραφικά -παπαγαλάκια του μνημονίου σε κάθε χώρα- δεν μπορείς να τα πεις διανοητές. Άσε που λείπει και η μια και μοναδική αλήθεια της Πράβντα, λείπει το κόμμα και κυρίως για πολλούς λαούς λείπει η προεπαναστατική και επαναστατική διεργασία που τους οδήγησε αυτοβούλως στην ΕΣΣΔ. Το σημερινό μόρφωμα για πολλούς λαούς είναι μάλλον εξαναγκασμός προερχόμενος από το ιστορικό momentum .
Όμως η Δύση δεν έχει επιλογές. Το κράτος και η σχετική ιδεολογία του κάθε κράτους δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τις αγορές. ούτε ένα νόμισμα να αποτελεί την συνεκτική ιδεολογία. Η συγκεντρωτική ένωση δεν θα μακροημερεύσει χωρίς βία. Ήδη ζούμε μορφές της όπως η φτώχεια, ο αποκλεισμός και “παρεμβάσεις” τύπου Μόντι και Παπαδήμου που είχαμε από τα “κεντρικά”. Απλώς μας λείπει μία Πράγα και ένας Μάης του 68 για να φανεί πόσο οριστική και πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει η Βία.
Το σύστημα -όπως συμβαίνει συνήθως- θα πέσει από μέσα και από πράγματα και σχήματα που το ίδιο έχει εκθρέψει και εκθειάσει όπως: ο “ανεύθυνος πολίτης”, το “Χρήμα ως όπλο” και ο “καπιταλισμός ως πολεμικό πεδίο” ή τις “αγορές ως μέτωπο” ενός πολέμου.
Ήδη βλέπουμε παντού συμπεριφορές ανεύθυνων πολιτών. Συμπεριφορές “Μη πολιτών”, μη μετεχόντων σε κάποιο κράτος για την ακρίβεια. Η -απόλυτα νόμιμη- μεταφορά καταθέσεων από την περιφέρεια στο πυρήνα της Ευρώπης, όσο και αν δημιουργεί κέρδος για κάποιους “πυρηνικούς” τραπεζίτες, είναι ένα αξιοπρόσεκτο κοινωνικό φαινόμενο. Αφού έφυγαν από την πατρίδα τους αυτά τα χρήματα τότε με πολύ μεγαλύτερη ευκολία θα μπορούσαν να βρεθούν σε τρίτο μέρος αφήνοντας τους πάντες σύξυλους.
Αν η Ευρώπη θέλει να επιβιώσει από την επερχόμενη προβλέψιμη λαίλαπα των “μη πολιτών”, αν θέλει να νικήσει την ογκούμενη φοροδιαφυγή και ειδικότερα τις ολοένα και πιο φανερές αντικοινωνικές συμπεριφορές των πλουσίων, θα πρέπει να κάνει τα πάντα για δημιουργήσει πολίτες και συνεκτική ιδεολογία μεταξύ τους.
Χρειάζεται ένα “στόρι” και ο κάθε πολίτης έναν στόχο και έναν τρόπο για να μετέχει. Και πρέπει να τον βρει πριν γίνει εχθρός της ιδέας όπως συμβαίνει τώρα. Αν η Ευρώπη και η δύση θέλει να διδάξει και να εξάγει εκτός από καταναλωτισμό και δημοκρατία -στοιχείο κρίσιμο για την ασφάλεια της- πρέπει να κινηθεί προς αυτήν ταχύτατα.
Εναλλακτικά θα τρώει τα όλο και λιγότερα λεφτά της για να τονώσει και να ενισχύσει κάθε μέτρο ασφάλειας που θα προστατεύσει μια ολοένα και πιο ολιγομελή και οχυρωμένη ελίτ. Μια ελιτ που θα δέχεται πίεση από “φαινόμενα” τόσο από το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό της Ευρώπης. Μια ελιτ που όσο θα περιχαρακώνεται τόσο θα μειώνεται το προσδόκιμο επιβίωσης της.
Μικρή ιστορική σημασία θα έχει ποιος θα κερδίσει μεταξύ των πολιτικών και των τραπεζιτών την παρούσα μάχη ηγεσίας στην ιστορική φάρσα μας. Μικρή ιστορική σημασία θα έχουν όλα τα σημερινά εάν παρ ελπίδα μείνει “ανεύθυνος” ο πολίτης.
papaioannou-giannis.net
Το πατερναλιστικό κράτος όπως και το φιλελεύθερο κράτος παράγουν “ανεύθυνους” κατά τεκμήριο και αδρανείς πολίτες με αξιακό τους πλαίσιο την “αγορά” και μέσο ανταγωνισμού τους το χρήμα.
Έτσι το απόλυτο χαρακτηριστικό του ανεύθυνου πολίτη είναι ότι δεν πληρώνει φόρους και αποφεύγει τα βάρη μετά-χειριζόμενος νόμιμα ή παράνομα μέσα για να το πετύχει. Από την φοροδιαφυγή έως τις εξωχώριες, την αλλαγή υπηκοότητας και την εξαγωγή καταθέσεων, κανείς πολίτης δεν είναι πρόθυμος να παρατήσει το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει για να ορίσει λίγο από τον κόσμο γύρω του. Δηλαδή το Χρήμα το κεφάλαιο που κατέχει.
Μπορούμε ίσως σύντομα να ελπίζουμε πως αυτά τα δυο μοντέλα θα γίνουν απολιθώματα του 20ου αιώνα καθώς θα αποτυγχάνουν στο οικονομικό πεδίο που άπτεται πλέον της ιδεολογικής βάση των μοντέλων των κρατών. Απογυμνωμένα από αντίπαλες ή συγκλίνουσες ιδέες, ιστορία και στόχους στο χώρο και στον χρόνο τα κράτη θα δημιουργούν ολοένα και ταχύτερα πολίτες για τους οποίους η έννοια κράτος θα σημαίνει μόνο φόρους. Πολίτες δυνητικά ανεύθυνους και καθόλα νόμιμους.
Θα μπορούσαμε να βαδίζουμε προς το κράτος του πολίτη όπου αυτός που συμμετέχει στα βάρη θα συμμετέχει ουσιαστικά στα κοινά και στην λήψη των αποφάσεων.
Παράδειγμα: Η λειτουργία ενός συνόλου ή μικρού συλλόγου στο οποίο ο πολίτης μετέχει πραγματικά τόσο στα βάρη όσο και στα προνόμια και στην διακυβέρνηση του, οδηγεί τον πολίτη να πληρώνει τις συνδρομές του αγόγγυστα καθώς η μη πληρωμή οδηγεί σε στιγματισμό εντός του συλλόγου ή και σε αποβολή του.
Αντίστοιχα η λειτουργία του κράτους στο οποίο ο πολίτης θα μετέχει πραγματικά τόσο στα βάρη όσο και στα προνόμια και στην διακυβέρνηση του θα τον οδηγούσε στο κάνει την πληρωμή φόρων του -αλλά και αυτή του κάθε άλλου πολίτη- προσωπική του υπόθεση.
Υπάρχουν ήδη μικρά δείγματα (Ισλανδία) του νέου δρόμου προς το κράτος των πολιτών- συ μετόχων. Όμως δείγματα εκτός της ΕΕ. Η Ένωση έχει πάρει έναν εντελώς αντίθετο δρόμο κινούμενη προς κάθε είδους συγκεντρωτισμό δημιουργώντας Στάλιν και Σταλινίσκους της οικονομίας και της πολιτικής.
Για την ώρα όλα μοιάζουν σαν μια κίνηση κάποιου Ιστορικού εκκρεμούς όπου:
Βλέπουμε το Βερολίνο να προσπαθεί να γίνει νέα Μόσχα.
Την Ευρω-ενωση να μοιάζει με την γραφειοκρατική δαιδαλώδη σοβιετική ένωση -με επετειακού τύπου συμμετοχή των πολιτών-, χωρίς όμως κεντρική συνεκτική ιδεολογία πέρα από το χρήμα-ευρώ.
Το πολιτ Μπιρό να είναι η ΕΚΤ.
Και λαοί ολάκεροι να οδηγούνται εντελώς αντιδημοκρατικά στην Σιβηρία της λιτότητας για χάρη της “σταθερότητας” του συστήματος.
Όμως αυτή η φάρσα (wanabe τ. ΕΣΣΔ χωρίς τον κομουνισμό), δεν είναι και στην πρώτη ακμή της όπου οι διανοητές και οι φιλόσοφοι θα πολιτικοποιούσαν κάθε κίνηση της κεντρικής ηγεσίας. Αυτά τα γραφικά -παπαγαλάκια του μνημονίου σε κάθε χώρα- δεν μπορείς να τα πεις διανοητές. Άσε που λείπει και η μια και μοναδική αλήθεια της Πράβντα, λείπει το κόμμα και κυρίως για πολλούς λαούς λείπει η προεπαναστατική και επαναστατική διεργασία που τους οδήγησε αυτοβούλως στην ΕΣΣΔ. Το σημερινό μόρφωμα για πολλούς λαούς είναι μάλλον εξαναγκασμός προερχόμενος από το ιστορικό momentum .
Όμως η Δύση δεν έχει επιλογές. Το κράτος και η σχετική ιδεολογία του κάθε κράτους δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τις αγορές. ούτε ένα νόμισμα να αποτελεί την συνεκτική ιδεολογία. Η συγκεντρωτική ένωση δεν θα μακροημερεύσει χωρίς βία. Ήδη ζούμε μορφές της όπως η φτώχεια, ο αποκλεισμός και “παρεμβάσεις” τύπου Μόντι και Παπαδήμου που είχαμε από τα “κεντρικά”. Απλώς μας λείπει μία Πράγα και ένας Μάης του 68 για να φανεί πόσο οριστική και πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει η Βία.
Το σύστημα -όπως συμβαίνει συνήθως- θα πέσει από μέσα και από πράγματα και σχήματα που το ίδιο έχει εκθρέψει και εκθειάσει όπως: ο “ανεύθυνος πολίτης”, το “Χρήμα ως όπλο” και ο “καπιταλισμός ως πολεμικό πεδίο” ή τις “αγορές ως μέτωπο” ενός πολέμου.
Ήδη βλέπουμε παντού συμπεριφορές ανεύθυνων πολιτών. Συμπεριφορές “Μη πολιτών”, μη μετεχόντων σε κάποιο κράτος για την ακρίβεια. Η -απόλυτα νόμιμη- μεταφορά καταθέσεων από την περιφέρεια στο πυρήνα της Ευρώπης, όσο και αν δημιουργεί κέρδος για κάποιους “πυρηνικούς” τραπεζίτες, είναι ένα αξιοπρόσεκτο κοινωνικό φαινόμενο. Αφού έφυγαν από την πατρίδα τους αυτά τα χρήματα τότε με πολύ μεγαλύτερη ευκολία θα μπορούσαν να βρεθούν σε τρίτο μέρος αφήνοντας τους πάντες σύξυλους.
Αν η Ευρώπη θέλει να επιβιώσει από την επερχόμενη προβλέψιμη λαίλαπα των “μη πολιτών”, αν θέλει να νικήσει την ογκούμενη φοροδιαφυγή και ειδικότερα τις ολοένα και πιο φανερές αντικοινωνικές συμπεριφορές των πλουσίων, θα πρέπει να κάνει τα πάντα για δημιουργήσει πολίτες και συνεκτική ιδεολογία μεταξύ τους.
Χρειάζεται ένα “στόρι” και ο κάθε πολίτης έναν στόχο και έναν τρόπο για να μετέχει. Και πρέπει να τον βρει πριν γίνει εχθρός της ιδέας όπως συμβαίνει τώρα. Αν η Ευρώπη και η δύση θέλει να διδάξει και να εξάγει εκτός από καταναλωτισμό και δημοκρατία -στοιχείο κρίσιμο για την ασφάλεια της- πρέπει να κινηθεί προς αυτήν ταχύτατα.
Εναλλακτικά θα τρώει τα όλο και λιγότερα λεφτά της για να τονώσει και να ενισχύσει κάθε μέτρο ασφάλειας που θα προστατεύσει μια ολοένα και πιο ολιγομελή και οχυρωμένη ελίτ. Μια ελιτ που θα δέχεται πίεση από “φαινόμενα” τόσο από το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό της Ευρώπης. Μια ελιτ που όσο θα περιχαρακώνεται τόσο θα μειώνεται το προσδόκιμο επιβίωσης της.
Μικρή ιστορική σημασία θα έχει ποιος θα κερδίσει μεταξύ των πολιτικών και των τραπεζιτών την παρούσα μάχη ηγεσίας στην ιστορική φάρσα μας. Μικρή ιστορική σημασία θα έχουν όλα τα σημερινά εάν παρ ελπίδα μείνει “ανεύθυνος” ο πολίτης.
papaioannou-giannis.net
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βγήκε από το δρόμο λεωφορείο με Έλληνες επιβάτες στη Σόφια
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Απαράδεκτη η παρέμβαση Στουρνάρα για το χαράτσι»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
