2012-12-18 23:10:03
Γράφει ο Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Ξεκινώντας αυτήν την επιστολή προς τους «συνδαιτυμόνες» της ιτερνετικής κοινωνίας μπαίνει ως ερώτημα για προβληματισμό, αν αληθεύει πως όλοι εμείς που αλληλοενημερωνόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις μέσω του ιντερνετ αποτελούμε μια συγκεκριμένη κοινωνία που διέπεται από τις βασικές παραδοχές της Δημοκρατίας, δηλαδή της ελευθερίας βούλησης και έκφρασης γνώμης. Αλλά το ζητούμενο στην Δημοκρατία δεν είναι η............ ελευθερία βούλησης και η ελευθερία έκφρασης γνώμης, αλλά ο Λόγος, η απόφαση, η εντολή.
Δεν έχει αξία η ατομική ή η συλλογική έκφραση γνώμης αλλά ο λόγος που ενσαρκώνει την θέληση, την διαβούλευση, την εντολή. Αυτό που λείπει μαρτυρά και το ότι δεν έχουμε Δημοκρατία παρά μια παρωδία της Δημοκρατίας.
Ένα παράδειγμα, είναι οι διαδηλώσεις εργαζομένων. Είναι μια εκδήλωση έκφρασης συλλογικής γνώμης. Ποιος την λαμβάνει υπόψη; Από πού συνάγεται το συμπέρασμα ότι υφίσταται Δημοκρατία όταν στην συλλογική γνώμη δεν υπάρχει το αντί-επιχείρημα αλλά η συκοφαντία πως πρόκειται για «συμφέροντα» που χάνουν τα προνόμια τους;
Αλλά αν θέλουμε να εξετάσουμε τα πράγματα ως έχουν θα πρέπει να υιοθετήσουμε την αρχή της συμφωνίας ως προς τις διαπιστώσεις.
Είναι παροιμιώδες ως αξίωμα, πως η Αριστερά δεν μπορεί ποτέ να ομονοήσει και να ενωθεί. Αλλά και η Δεξιά, όπως και αν μορφοποιείται και σχηματοποιείται, πάλι δεν μπορεί να τα «βρει» όπως λέμε στην καθομιλούμενη και επομένως αυτό το παροιμιώδες αξίωμα της ασυνεννοησίας και της διάστασης λόγου που χαρακτηρίζει την Αριστερά αποτελεί αξίωμα και για την Δεξιά.
Σήμερα που μας δίνεται η δυνατότητα εν μέσω όξυνσης των συγκρουσιακών αντιθέσεων, είτε στην οικονομία είτε στον πολιτικό λόγο, να προτείνουμε μια διέξοδο από την κρίση, δεν έχουμε ψυλλιαστεί ότι δεν συμφωνούμε με τις διαπιστώσεις και απλώς περιγράφουμε ότι μας συγκινεί ή μας εξοργίζει. Δεν διαπιστώνουμε, απλά αφηγούμαστε ότι μα έκανε θετική ή αρνητική εντύπωση.
Στο επίπεδο των πολιτικών, ως άτομα ή σχήματα, όπου κανείς μπορεί να «πεισθεί» πως υπάρχουν συμπεράσματα πράξεων , δηλαδή υφίστανται διαπιστωμένα τεκμήρια, ανακαλύπτει ότι επ’ αυτών ουδείς συμφωνεί, ούτε τα άτομα-πολιτικοί μεταξύ τους, ούτε τα σχήματα – οργανωμένος με δομές πολιτικός λόγος.
Επομένως όταν δεν διαπιστώνουμε συμφωνία επί των συμπερασμάτων, ίσως διότι τα εργαλεία ανάλυσης και αποκρυπτογράφησης των ενεργειών δεν είναι κοινά ή δεν έχουν πιστοποιηθεί ως αυθεντικά και από όλους αναγνωρίσιμα, τότε δεν μπορούμε τα ομιλήσουμε για διατύπωση προτάσεων που δημιουργούν ασφάλεια και διέξοδο από ένα σύμπλεγμα αρνητικών επιπτώσεων ή ενεργειών.
Παρακολουθώντας αξιόλογες τοποθετήσεις γνωστών και επιφανών επιστημόνων ή και δημοσιογράφων, κάθε φορά ανακαλύπτω πως κανείς τους δεν συμφωνεί με τον άλλο ούτε ως προς τα ευρήματα ( διαπιστώσεις) ούτε και προς τα προτεινόμενα, αν και δεν υπάρχουν προτάσεις, αλλά η διατύπωση της ανάγκης μιας ανακύκλωσης «λύσεων» εντός του ίδιου συστήματος «αξιωμάτων» που δημιούργησε την κρίση – αν είναι όντως πραγματική και απλά δεν φαίνεται ως τέτοια- σαν να μας διαφεύγει ως γεγονός ότι σε ένα φύλλο χαρτιού στο όποίο έχουμε χαράξει πολλές γραμμές και γράμματα, το ενδεχόμενο λάθος ή μια διόρθωση δεν περιλαμβάνει ως αναγκαίο εργαλείο την γομολάστιχα, αλλά την μουτζούρα.
Κολλημένοι στην ανωριμότητα της γνώσης μας, δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο καπιταλισμός για παράδειγμα, δεν υφίσταται πάντοτε κρίση, ανεξάρτητα αν συμφέρει έτσι να εμφανίζεται, κάθε φορά που μια αναγέννηση του ή μια αλλαγή κατεύθυνσης του εμφανίζεται ως κρίση σύμφυτη με τον χαρακτήρα του και την υπόστασή του.
Στην πορεία εξέλιξης των οικονομιών, κάθε θεωρία που υποστηρίχθηκε ως μια αναγκαία στην εξελικτική διαδικασία ενέργεια, επέφερε ανακατατάξεις και βίαιες συγκρούσεις , αφού κάθε οικονομική στρατηγική στην εφαρμογή της επιβάλει και τον αντίστοιχο τύπο κοινωνικής συγκρότησης και σχέσεων με τα πράγματα, σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτών, με τους κανόνες που συγκροτούν μια κοινωνία και διέπουν την λειτουργία της.
Ως πρώτη διαπίστωση, η οποία μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι ότι οι κοινωνικές συγκροτήσεις έπονται κάθε οικονομικής συγκρότησης και κάθε επιδιωκόμενου αποτελέσματος.
Σήμερα στην ολοκλήρωση του ο νεοφιλελευθερισμός, επιβάλει καταστροφή όλων των προηγούμενων δομών, καθώς η συσσώρευση κεφαλαίων περνά σε άλλα χέρια.
Από τον στρατοκρατικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ που αποτέλεσε το κυρίαρχο σύστημα υποταγής των ενεργειακών οικονομιών ( πετρελαιοπαραγωγικές χώρες και χώρες της Λατινικής Αμερικής) και τον εθνοκρατικό ιμπεριαλισμό μέσα στον οποίο αναπτύχθηκε η Ευρώπη, ο νεοφιλελευθερισμός αποδομεί τον παλιό ιμπεριαλισμό προτάσσοντας τον Τραπεζοκρατικό ολοκληρωτισμό.
Καθ’ όσον οι πιέσεις των νέων εθνοκρατικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Βραζιλίας εντείνονται επί Αμερικάνικων αλλά και Ευρωπαϊκών συμφερόντων, επενδύοντας στην εξάρτηση των παλιών κραταιών οικονομιών διαμέσου της αγοράς εξωτερικού χρέους, οι Ευρωπαϊκές χώρες που συγκροτούν της Ε.Ε. προτάσσουν ως ασπίδα ασφαλείας την Τραπεζοκρατία, η οποία πρέπει να ενισχυθεί και για έναν επιπλέον λόγο. Το κέντρο συγκρούσεων μετατοπίζεται πλέον προς την Αφρική στην οποία ήδη η Κίνα έχει κάνει σαφή την παρουσία της διεκδικώντας κυριαρχικά δικαιώματα. Άλλωστε οι βίαιη ανατροπή των παλαιών καθεστώτων στην Αίγυπτο και την Λιβύη που χρηματοδοτήθηκε και υποστηρίχτηκε από την Ε.Ε. με την συμμαχία των Αμερικανών αποτελεί μια γραμμή άμυνας προς την διεισδυτικότητα της Κίνας και της Ινδίας.
Η Ρωσία πλαγιοκοπεί τόσο την Ε.Ε. όσο και την Αμερική και μέσω της Τουρκίας και μέσω την Ανταρκτικής και ξαναθυμίζει τους ιστορικούς ιμπεριαλιστικούς της δεσμούς με τις Αραβικές χώρες.
Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έχει υιοθετηθεί η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ως μονοδρόμου, των ΗΠΑ από τις Αραβικές χώρες, που αν υλοποιηθεί η απόφαση Ο’ Μπάμα για αποχώρηση των Αμερικάνικων στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, αυτό θα επισύρει και την αποχώρηση των Ευρωπαϊκών δυνάμεων από την περιοχή. Το κέντρο των επιχειρήσεων πλέον θα μετατεθεί στα παράλια της Μεσογείου, από βόρεια Αφρική, Ισραήλ, Λίβανος, Συρία, Κύπρος, Κρήτη χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον και ο φόβος που προκαλεί το Πακιστάν.
Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική αναγέννηση της Αργεντινής τρομοκρατεί τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Γερμανία και δια της Γερμανίας την Ε.Ε.
Η Λατινική Αμερική, προεξέχοντος της Βραζιλίας, προβάλει ήδη ως νέα Υπερατλαντική δύναμη με δυναμικούς ηγέτες και δυναμικές οικονομίες την ίδια ώρα που τόσο η Αμερικάνική όσο και η Ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται σε αποδιάρθρωση.
Νομίζω πως βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου «Ψυχρού Πολέμου» που βρίσκει τόσο την Ε.Ε, όσο και της Αμερική απροετοίμαστους, την δε Ε.Ε. επικυριαρχούμενη από τον Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό.
Η Ελλάδα, δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια πλουτοπαραγωγική αποθήκη, στης οποίας την ποδιά σφάζονται Γερμανό-Αμερικάνικα οικονομικά και Κινέζικά συμφέροντα.
Οι πολιτικοί ηγέτες και η Πολιτική γραμμή της χώρας κυριαρχούνται από το αξίωμα του μη ρίσκου. Δεν διεκδικούν και δεν συζητούν πράγματα μπρος στο ενδεχόμενο να φάνε πόρτα. Συμπεριφέρονται όπως ένας άτολμος νεαρός που του αρέσει μια ωραία δεσποινίδα, αλλά στο ενδεχόμενο της απόρριψης εκείνος δεν τολμά να της εκφράσει τα συναισθήματα της.
Άλλωστε η απάντηση στην κριτική της Αντιπολίτευσης είναι, και αν σας πουν όχι;
Η δήθεν οικονομική κρίση της Ελλάδας είναι το ίδιο «οικονομική» κρίση της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας. Είναι κρίση τεχνητή που υπηρετεί μόνο ένα σκοπό. Στην διεκδίκηση των νέων και παλιών ενεργειακών πηγών μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας και Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Ένωση να τεθεί εκτός μάχης από την επικυριαρχία των Γερμανών και των δορυφόρων τους.
Έτσι η επιδείνωση των οικονομιών των παραπάνω χωρών από την «ακαμψία» της Μέρκελ θέτει τις χώρες αυτές εκτός διεκδίκησης του ελέγχου του νέου ενεργειακού τόξου της Μεσογείου.
Όλα τα άλλα είναι απλώς διαθλαστικές κουρτίνες για κατανάλωση ανάμεσα σε κόμματα, λαούς, ντόπια συμφέροντα και εσωτερικές συγκρούσεις.
Είναι λοιπόν αναγκαίο αυτό που γίνεται στην χώρα μας και ως τέτοιο πρέπει να μας απασχολήσει εν όψει των νέων καταμερισμών, που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη.
Η επιλογή με ποια στρατόπεδα συμφερόντων θα πάει η Ελλάδα θα κρίνει και την χώρα ως οικονομική δύναμη και την χώρα ως λαός και προοπτική.
Όσο η χώρα βρίσκεται υπό την εξουσία του ευρώ, τόσο απομακρύνεται η περίπτωση ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Ας σκεφτούμε π.χ. πως οι πρώτες ύλες, που κατ’ εντολή των Ευρωπαϊκών συνθηκών έχουν στερήσει την εγχώρια παραγωγή τους, εισάγονται σε τιμές σκληρού νομίσματος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή προϊόντων απαγορευτικού κόστους. Έτσι τα Ελληνικά προϊόντα, αφήστε την φούσκα των εξαγωγών, δεν μπορούν να δημιουργήσουν θετικές αγορές, δεν αντέχουν στις ανταγωνιστικές τιμές ούτε της Γερμανίας, ούτε της Κίνας ή των Ινδιών.
Να μην ξεχνάμε πως η εκτίναξη του εξωτερικού χρέους της χώρας ξεκινά από την ημέρα εκχώρησης στους Τραπεζίτες το δικαίωμα του Νομίσματος. Δηλαδή την ένταξη της χώρας στο ευρώ. Με την ένταξη της χώρας στο ευρώ, η Ελλάδα πουλήθηκε στους Τραπεζίτες και τις Τράπεζες.
Κατά την άποψή μου γίνεται αναγκαία και επιτακτική η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Τραπεζικό της νόμισμα, το ευρώ.
Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Η Ελλάδα πρέπει να βγει και από το ΝΑΤΟ και να οικοδομήσει στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης επενδύοντας στην διαμάχη των οικονομικών συμφερόντων γεωστρατηγικής της Κίνας, Ρωσίας, ΗΠΑ, Ε.Ε. και Λατινικής Αμερικής.
Μην μας διαφεύγει πως στον χάρτη των ενεργειακών οικονομιών εκτός της Ρωσίας και Αζερμπαϊτζάν μπαίνουν Βουλγαρία, Αλβανία, ασφαλώς Ρουμανία, Ελλάδα και Κύπρος. Διαμορφώνεται δηλαδή ένα νέο Ευρωπαϊκό τόξο ενεργειακών οικονομιών που θα λειτουργήσει αναγκαστικά , αντιπαραθετικά προς το παλιό Αραβικό τόξο ενεργειακών οικονομιών, το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί αυτόνομα και κυριαρχικά.
Επομένως η χώρα μας θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει μια πολιτική προσέγγισης προς αυτήν την κατεύθυνση με τις άλλες Βαλκανικές χώρες καθώς και με την Ρωσία παρά και ενάντια σε απειλές χρεοκοπίας που προβάλει η Τρόικα και κυρίως η Γερμανία.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται για υπουργό των οικονομικών κάποιον ντίλερ των πολυεθνικών συμφερόντων αλλά έναν οικονομολόγο με διπλωματική γνώση και εμπειρία, καθώς και διπλωμάτες στο Υπουργείο Εξωτερικών με επάρκεια στα οικονομικά.
Kafeneio
Ξεκινώντας αυτήν την επιστολή προς τους «συνδαιτυμόνες» της ιτερνετικής κοινωνίας μπαίνει ως ερώτημα για προβληματισμό, αν αληθεύει πως όλοι εμείς που αλληλοενημερωνόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις μέσω του ιντερνετ αποτελούμε μια συγκεκριμένη κοινωνία που διέπεται από τις βασικές παραδοχές της Δημοκρατίας, δηλαδή της ελευθερίας βούλησης και έκφρασης γνώμης. Αλλά το ζητούμενο στην Δημοκρατία δεν είναι η............ ελευθερία βούλησης και η ελευθερία έκφρασης γνώμης, αλλά ο Λόγος, η απόφαση, η εντολή.
Δεν έχει αξία η ατομική ή η συλλογική έκφραση γνώμης αλλά ο λόγος που ενσαρκώνει την θέληση, την διαβούλευση, την εντολή. Αυτό που λείπει μαρτυρά και το ότι δεν έχουμε Δημοκρατία παρά μια παρωδία της Δημοκρατίας.
Ένα παράδειγμα, είναι οι διαδηλώσεις εργαζομένων. Είναι μια εκδήλωση έκφρασης συλλογικής γνώμης. Ποιος την λαμβάνει υπόψη; Από πού συνάγεται το συμπέρασμα ότι υφίσταται Δημοκρατία όταν στην συλλογική γνώμη δεν υπάρχει το αντί-επιχείρημα αλλά η συκοφαντία πως πρόκειται για «συμφέροντα» που χάνουν τα προνόμια τους;
Αλλά αν θέλουμε να εξετάσουμε τα πράγματα ως έχουν θα πρέπει να υιοθετήσουμε την αρχή της συμφωνίας ως προς τις διαπιστώσεις.
Είναι παροιμιώδες ως αξίωμα, πως η Αριστερά δεν μπορεί ποτέ να ομονοήσει και να ενωθεί. Αλλά και η Δεξιά, όπως και αν μορφοποιείται και σχηματοποιείται, πάλι δεν μπορεί να τα «βρει» όπως λέμε στην καθομιλούμενη και επομένως αυτό το παροιμιώδες αξίωμα της ασυνεννοησίας και της διάστασης λόγου που χαρακτηρίζει την Αριστερά αποτελεί αξίωμα και για την Δεξιά.
Σήμερα που μας δίνεται η δυνατότητα εν μέσω όξυνσης των συγκρουσιακών αντιθέσεων, είτε στην οικονομία είτε στον πολιτικό λόγο, να προτείνουμε μια διέξοδο από την κρίση, δεν έχουμε ψυλλιαστεί ότι δεν συμφωνούμε με τις διαπιστώσεις και απλώς περιγράφουμε ότι μας συγκινεί ή μας εξοργίζει. Δεν διαπιστώνουμε, απλά αφηγούμαστε ότι μα έκανε θετική ή αρνητική εντύπωση.
Στο επίπεδο των πολιτικών, ως άτομα ή σχήματα, όπου κανείς μπορεί να «πεισθεί» πως υπάρχουν συμπεράσματα πράξεων , δηλαδή υφίστανται διαπιστωμένα τεκμήρια, ανακαλύπτει ότι επ’ αυτών ουδείς συμφωνεί, ούτε τα άτομα-πολιτικοί μεταξύ τους, ούτε τα σχήματα – οργανωμένος με δομές πολιτικός λόγος.
Επομένως όταν δεν διαπιστώνουμε συμφωνία επί των συμπερασμάτων, ίσως διότι τα εργαλεία ανάλυσης και αποκρυπτογράφησης των ενεργειών δεν είναι κοινά ή δεν έχουν πιστοποιηθεί ως αυθεντικά και από όλους αναγνωρίσιμα, τότε δεν μπορούμε τα ομιλήσουμε για διατύπωση προτάσεων που δημιουργούν ασφάλεια και διέξοδο από ένα σύμπλεγμα αρνητικών επιπτώσεων ή ενεργειών.
Παρακολουθώντας αξιόλογες τοποθετήσεις γνωστών και επιφανών επιστημόνων ή και δημοσιογράφων, κάθε φορά ανακαλύπτω πως κανείς τους δεν συμφωνεί με τον άλλο ούτε ως προς τα ευρήματα ( διαπιστώσεις) ούτε και προς τα προτεινόμενα, αν και δεν υπάρχουν προτάσεις, αλλά η διατύπωση της ανάγκης μιας ανακύκλωσης «λύσεων» εντός του ίδιου συστήματος «αξιωμάτων» που δημιούργησε την κρίση – αν είναι όντως πραγματική και απλά δεν φαίνεται ως τέτοια- σαν να μας διαφεύγει ως γεγονός ότι σε ένα φύλλο χαρτιού στο όποίο έχουμε χαράξει πολλές γραμμές και γράμματα, το ενδεχόμενο λάθος ή μια διόρθωση δεν περιλαμβάνει ως αναγκαίο εργαλείο την γομολάστιχα, αλλά την μουτζούρα.
Κολλημένοι στην ανωριμότητα της γνώσης μας, δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο καπιταλισμός για παράδειγμα, δεν υφίσταται πάντοτε κρίση, ανεξάρτητα αν συμφέρει έτσι να εμφανίζεται, κάθε φορά που μια αναγέννηση του ή μια αλλαγή κατεύθυνσης του εμφανίζεται ως κρίση σύμφυτη με τον χαρακτήρα του και την υπόστασή του.
Στην πορεία εξέλιξης των οικονομιών, κάθε θεωρία που υποστηρίχθηκε ως μια αναγκαία στην εξελικτική διαδικασία ενέργεια, επέφερε ανακατατάξεις και βίαιες συγκρούσεις , αφού κάθε οικονομική στρατηγική στην εφαρμογή της επιβάλει και τον αντίστοιχο τύπο κοινωνικής συγκρότησης και σχέσεων με τα πράγματα, σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτών, με τους κανόνες που συγκροτούν μια κοινωνία και διέπουν την λειτουργία της.
Ως πρώτη διαπίστωση, η οποία μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι ότι οι κοινωνικές συγκροτήσεις έπονται κάθε οικονομικής συγκρότησης και κάθε επιδιωκόμενου αποτελέσματος.
Σήμερα στην ολοκλήρωση του ο νεοφιλελευθερισμός, επιβάλει καταστροφή όλων των προηγούμενων δομών, καθώς η συσσώρευση κεφαλαίων περνά σε άλλα χέρια.
Από τον στρατοκρατικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ που αποτέλεσε το κυρίαρχο σύστημα υποταγής των ενεργειακών οικονομιών ( πετρελαιοπαραγωγικές χώρες και χώρες της Λατινικής Αμερικής) και τον εθνοκρατικό ιμπεριαλισμό μέσα στον οποίο αναπτύχθηκε η Ευρώπη, ο νεοφιλελευθερισμός αποδομεί τον παλιό ιμπεριαλισμό προτάσσοντας τον Τραπεζοκρατικό ολοκληρωτισμό.
Καθ’ όσον οι πιέσεις των νέων εθνοκρατικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Βραζιλίας εντείνονται επί Αμερικάνικων αλλά και Ευρωπαϊκών συμφερόντων, επενδύοντας στην εξάρτηση των παλιών κραταιών οικονομιών διαμέσου της αγοράς εξωτερικού χρέους, οι Ευρωπαϊκές χώρες που συγκροτούν της Ε.Ε. προτάσσουν ως ασπίδα ασφαλείας την Τραπεζοκρατία, η οποία πρέπει να ενισχυθεί και για έναν επιπλέον λόγο. Το κέντρο συγκρούσεων μετατοπίζεται πλέον προς την Αφρική στην οποία ήδη η Κίνα έχει κάνει σαφή την παρουσία της διεκδικώντας κυριαρχικά δικαιώματα. Άλλωστε οι βίαιη ανατροπή των παλαιών καθεστώτων στην Αίγυπτο και την Λιβύη που χρηματοδοτήθηκε και υποστηρίχτηκε από την Ε.Ε. με την συμμαχία των Αμερικανών αποτελεί μια γραμμή άμυνας προς την διεισδυτικότητα της Κίνας και της Ινδίας.
Η Ρωσία πλαγιοκοπεί τόσο την Ε.Ε. όσο και την Αμερική και μέσω της Τουρκίας και μέσω την Ανταρκτικής και ξαναθυμίζει τους ιστορικούς ιμπεριαλιστικούς της δεσμούς με τις Αραβικές χώρες.
Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έχει υιοθετηθεί η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ως μονοδρόμου, των ΗΠΑ από τις Αραβικές χώρες, που αν υλοποιηθεί η απόφαση Ο’ Μπάμα για αποχώρηση των Αμερικάνικων στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, αυτό θα επισύρει και την αποχώρηση των Ευρωπαϊκών δυνάμεων από την περιοχή. Το κέντρο των επιχειρήσεων πλέον θα μετατεθεί στα παράλια της Μεσογείου, από βόρεια Αφρική, Ισραήλ, Λίβανος, Συρία, Κύπρος, Κρήτη χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον και ο φόβος που προκαλεί το Πακιστάν.
Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική αναγέννηση της Αργεντινής τρομοκρατεί τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Γερμανία και δια της Γερμανίας την Ε.Ε.
Η Λατινική Αμερική, προεξέχοντος της Βραζιλίας, προβάλει ήδη ως νέα Υπερατλαντική δύναμη με δυναμικούς ηγέτες και δυναμικές οικονομίες την ίδια ώρα που τόσο η Αμερικάνική όσο και η Ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται σε αποδιάρθρωση.
Νομίζω πως βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου «Ψυχρού Πολέμου» που βρίσκει τόσο την Ε.Ε, όσο και της Αμερική απροετοίμαστους, την δε Ε.Ε. επικυριαρχούμενη από τον Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό.
Η Ελλάδα, δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια πλουτοπαραγωγική αποθήκη, στης οποίας την ποδιά σφάζονται Γερμανό-Αμερικάνικα οικονομικά και Κινέζικά συμφέροντα.
Οι πολιτικοί ηγέτες και η Πολιτική γραμμή της χώρας κυριαρχούνται από το αξίωμα του μη ρίσκου. Δεν διεκδικούν και δεν συζητούν πράγματα μπρος στο ενδεχόμενο να φάνε πόρτα. Συμπεριφέρονται όπως ένας άτολμος νεαρός που του αρέσει μια ωραία δεσποινίδα, αλλά στο ενδεχόμενο της απόρριψης εκείνος δεν τολμά να της εκφράσει τα συναισθήματα της.
Άλλωστε η απάντηση στην κριτική της Αντιπολίτευσης είναι, και αν σας πουν όχι;
Η δήθεν οικονομική κρίση της Ελλάδας είναι το ίδιο «οικονομική» κρίση της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας. Είναι κρίση τεχνητή που υπηρετεί μόνο ένα σκοπό. Στην διεκδίκηση των νέων και παλιών ενεργειακών πηγών μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας και Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Ένωση να τεθεί εκτός μάχης από την επικυριαρχία των Γερμανών και των δορυφόρων τους.
Έτσι η επιδείνωση των οικονομιών των παραπάνω χωρών από την «ακαμψία» της Μέρκελ θέτει τις χώρες αυτές εκτός διεκδίκησης του ελέγχου του νέου ενεργειακού τόξου της Μεσογείου.
Όλα τα άλλα είναι απλώς διαθλαστικές κουρτίνες για κατανάλωση ανάμεσα σε κόμματα, λαούς, ντόπια συμφέροντα και εσωτερικές συγκρούσεις.
Είναι λοιπόν αναγκαίο αυτό που γίνεται στην χώρα μας και ως τέτοιο πρέπει να μας απασχολήσει εν όψει των νέων καταμερισμών, που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη.
Η επιλογή με ποια στρατόπεδα συμφερόντων θα πάει η Ελλάδα θα κρίνει και την χώρα ως οικονομική δύναμη και την χώρα ως λαός και προοπτική.
Όσο η χώρα βρίσκεται υπό την εξουσία του ευρώ, τόσο απομακρύνεται η περίπτωση ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Ας σκεφτούμε π.χ. πως οι πρώτες ύλες, που κατ’ εντολή των Ευρωπαϊκών συνθηκών έχουν στερήσει την εγχώρια παραγωγή τους, εισάγονται σε τιμές σκληρού νομίσματος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή προϊόντων απαγορευτικού κόστους. Έτσι τα Ελληνικά προϊόντα, αφήστε την φούσκα των εξαγωγών, δεν μπορούν να δημιουργήσουν θετικές αγορές, δεν αντέχουν στις ανταγωνιστικές τιμές ούτε της Γερμανίας, ούτε της Κίνας ή των Ινδιών.
Να μην ξεχνάμε πως η εκτίναξη του εξωτερικού χρέους της χώρας ξεκινά από την ημέρα εκχώρησης στους Τραπεζίτες το δικαίωμα του Νομίσματος. Δηλαδή την ένταξη της χώρας στο ευρώ. Με την ένταξη της χώρας στο ευρώ, η Ελλάδα πουλήθηκε στους Τραπεζίτες και τις Τράπεζες.
Κατά την άποψή μου γίνεται αναγκαία και επιτακτική η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Τραπεζικό της νόμισμα, το ευρώ.
Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Η Ελλάδα πρέπει να βγει και από το ΝΑΤΟ και να οικοδομήσει στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης επενδύοντας στην διαμάχη των οικονομικών συμφερόντων γεωστρατηγικής της Κίνας, Ρωσίας, ΗΠΑ, Ε.Ε. και Λατινικής Αμερικής.
Μην μας διαφεύγει πως στον χάρτη των ενεργειακών οικονομιών εκτός της Ρωσίας και Αζερμπαϊτζάν μπαίνουν Βουλγαρία, Αλβανία, ασφαλώς Ρουμανία, Ελλάδα και Κύπρος. Διαμορφώνεται δηλαδή ένα νέο Ευρωπαϊκό τόξο ενεργειακών οικονομιών που θα λειτουργήσει αναγκαστικά , αντιπαραθετικά προς το παλιό Αραβικό τόξο ενεργειακών οικονομιών, το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί αυτόνομα και κυριαρχικά.
Επομένως η χώρα μας θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει μια πολιτική προσέγγισης προς αυτήν την κατεύθυνση με τις άλλες Βαλκανικές χώρες καθώς και με την Ρωσία παρά και ενάντια σε απειλές χρεοκοπίας που προβάλει η Τρόικα και κυρίως η Γερμανία.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται για υπουργό των οικονομικών κάποιον ντίλερ των πολυεθνικών συμφερόντων αλλά έναν οικονομολόγο με διπλωματική γνώση και εμπειρία, καθώς και διπλωμάτες στο Υπουργείο Εξωτερικών με επάρκεια στα οικονομικά.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η μεγάλη απόδραση των...10 από τα κρατητήρια του Παλαιού Φαλήρου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
