2012-12-19 11:44:03
Και αυτά τα Χριστούγεννα, ο Δημήτρης Βουρβαχάκης, ο μεγάλος της διάσωσης του ΕΚΑΒ θα έφτανε στο χωριό του στην Καρωτή στο δυτικό Ρέθυμνο, θα ανέβαινε στο ...ψαλτήρι της ιστορικής εκκλησίας της Κοίμησης της Θεοτόκου και θα έψαλλε τα τροπάρια της γέννησης του Θεανθρώπου.
Το ίδιο θα έκανε, όπως κάθε χρόνο το συνήθιζε, και τις εορτές του Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο. Αλλά και στα εξωκκλήσια του Αγίου Αντωνίου στο φαράγγι της Καρωτής, του Τιμίου Σταυρού στις «Δρυγιαδές» και του Άη Γιάννη στον Πετρέ… Ήταν η παραγγελιά του πατέρα του παπά-Ανδρέα; Ήταν τάμα; Ήταν ο εσωτερικός συναγερμός που τον έστελνε;
Το σοκάκι βγάζει στην «ψυχή» του χωριού
Φέτος, όμως, τα ψαλτήρια θα μείνουν ορφανά και οι ψαλμωδίες στην Καρωτή θα γίνουν βουβά μοιρολόγια από τους συγχωριανούς του. Ο Δημήτρης της ενέργειας και της προσφοράς χωρίς ανταπόδοση, μέσα στη μαυρίλα του πένθους που τσακίζει καρδιές στο χωριό του, μένει μια συγκλονιστική ανάμνηση που δείχνει την ιερή αποστολή του ανθρώπου
. Και μίσεψε σε χαλεπούς καιρούς, την ώρα που ένας ευαίσθητος τομέας έχει ανάγκη το οξυγόνο αυτών των στελεχών για να μείνει ζωντανός και να αντιπαλέψει τη θύελλα της διεθνούς κερδοσκοπίας που ρημάζει ζωές Όταν πριν πολλά χρόνια, έκλεψε χρόνο από τον λιγοστό που είχε και πήγε στην Καρωτή, έτρεξε «με το χαμόγελο και το αέρα της καλοσύνης» που χαιρετούσε όλους τους συγχωριανούς του, στην καφεπώλισσα του «Καντηφέ» Γεωργία Κεχουδάκη στη μεσοχωριά, μέσα στα στενά.
-Τι κάνεις Γεωργία, πως είσαι;-τη ρώτησε, όλο ενδιαφέρον!
Η κυρία Γεωργία, απογοητευμένη από τα προβλήματα υγείας που τη «χτυπούσαν», ήθελε να τα εμπιστευτεί στο χωριανό της γιατρό για να ανακουφιστεί.
-Έλα στο Ηράκλειο και εγώ θα κλείσω ραντεβού με τους γιατρούς, έλα, έλα, έλα- την πίεζε, σαν να ζούσε το πρόβλημά της.
«Μα πως», του απάντησε, «έχω και τα παιδιά και είναι μικρά, ποιος θα τα έχει;»
- Εγώ θα κανονίσω και θα φύγεις την ίδια μέρα-, την καθησύχασε.
«ΒΡΗΚΑ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ…»
Σε αναρίθμητες περιπτώσεις βρέθηκε μπροστά στον άνθρωπο που πάλευε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Και ίσως αυτό το διάστημα ανάμεσα στους δυο κόσμους, να εμβάθυνε τη φιλοσοφία του και γι αυτό «να ζούσε τη ζωή». Θα μπορούσε ο Δημήτρης μετά τον απεγκλωβισμό σε ατύχημα να έπιανε το λαούτο του στον αγαπημένο του Πετρέ και να χαλάρωνε, κοντά στη θάλασσα με σκοπούς και μαντινάδες της Κρήτης.
Ο Σταύρος Βανταράκης
«Το καλοκαίρι μου είπε με χαρά, όταν συναντηθήκαμε: «Σταύρο, βρήκα μια φωτογραφία πριν 40 χρόνια στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στην Κούφη». Ήταν πολύ χαρούμενος…», θυμήθηκε ο συγχωριανός του Σταύρος Βανταράκης , καθηγητής που είναι εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη.
Και πηγαίνοντας πιο πίσω, στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του γιατρού της διάσωσης, στην Καρωτή, θα πει: «Θυμάμαι τη λαχτάρα του να μας ακολουθεί στις παρέες και στα γλέντια που κάναμε στο χωριό. Αν και έμενε με την οικογένειά του στα Γρεβενά, κάθε καλοκαίρι από παιδάκι, ήταν πάντα εδώ. Ο Δημήτρης ήταν σε όλα μέσα! Δραστήριος άνθρωπος με χρυσή καρδιά, πάντα με το χαμόγελο και μεγάλος γλεντζές. Έπαιζε λαούτο και το καλοκαίρι είχε αρχίσει και τη λύρα…»
Ήταν τόσο ανοιχτόκαρδος και φιλόξενος άνθρωπος, που στο σπίτι του όλοι χωρούσαν! Και μέσα σε αυτούς, στον Πετρέ το Πάσχα του 2008 και ο δημοσιογράφος Γιάννης Κανελλάκης και η Δήμητρα, χήρα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η είδηση της τραγωδίας στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, στο ύψος της Αγίας Πελαγίας του εθνικού δρόμου- φονιά Ηρακλείου-Ρεθύμνου, το μαύρο πρωινό της Τετάρτης 12 Δεκεμβρίου συντάραξε τους πάντες. Σε αυτή τη λαιμητόμο, πόσοι δεν ανασύρθηκαν ζωντανοί από τα συντρίμμια και από τις προσπάθειες του μεγαλόψυχου γιατρού;
Περισσότερο, όμως, αυτή η τραγωδία συντάραξε τον πολεμικό δημοσιογράφο και φίλο του, που έζησε στο πετσί του τη φρίκη του πολέμου. «Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω αυτή τη απώλεια και με τον φρικτό τρόπο που ήλθε», λέει. «Γνώρισα τον γιατρό και παράλληλα το πάθος και το ζήλο που είχε για τη δουλειά του. Έδινε μάχες για να λειτουργεί με αμεσότητα το ΕΚΑΒ και να ανταποκρίνεται στις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων της Κρήτης για να σώζει ζωές. Με εξέπληξε αυτό το πάθος και ήταν διατεθειμένος ακόμα και ο ίδιος να οδηγήσει το ασθενοφόρο και να παραλάβει συνάνθρωπό μας προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή. Ήταν ο γιατρός που νοιαζόταν για τον κάθε άνθρωπο που τον είχε ανάγκη…
»Ο τραγικός θάνατος του Δημήτρη και του συνεργάτη του Κελαράκη, με συγκλόνισε, όπως συγκλόνισε όχι μόνο την Κρήτη αλλά το πανελλήνιο. Στη μνήμη μας και στις καρδιές μας θα μείνει αθάνατος. Φίλε Δημήτρη καλό σου ταξίδι, ποτέ δε θα σε ξεχάσουμε…»
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΨΕΜΑ…
Το αναπάντεχο φευγιό του Δημήτρη Βουρβαχάκη και μάλιστα, όταν το μεγάλο μέρος της ενέργειάς του στα 49 του χρόνια αναλώνονταν στην ιερή αποστολή της αλληλεγγύης και της διάσωσης, φαίνεται ακόμη και σήμερα ένα ψέμα στο χωριό του. «Είναι τεράστια η απώλειά του», σημειώνει η Γεωργία Κεχουδάκη και συμπληρώνει με σπαραγμό ψυχής: «Ακόμη δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε στο χωριό. Ακούραστος άνθρωπος, θα έδινε πολλά, όπως και ο πατέρας του στις Σαϊτούρες που ήταν εφημέριος. Το ίδιο ακούραστος και αυτός».
Ο Μανώλης Δαμανάκης
Ο Μανώλης Δαμανάκης, ένας άλλος συγχωριανός του, θα πει: «Έφυγε ένας άνθρωπος, που ήταν σε όλα μέσα. Άνθρωπος, επιστήμονας, ψάλτης, λαουτιέρης, μαντιναδολόγος. Όλα τα είχε, ήτανε χρυσό κοπέλι, παραπάνω από καλός. Εκεί που δεν μπορούσε να τα καταφέρει ήταν να κόψει τα φακελάκια των γιατρών!»
Για ορφάνια όχι μόνο της Καρωτής αλλά «ολόκληρης της Ελλάδας», μιλάει ο Σταύρος Μανουσάκης, που επικεντρώνει το βάρος στον εθνικό δρόμο, που έχει αφανίσει τόσους ανθρώπους που αυτοί θα συγκροτούσαν μια ολόκληρη πόλη!
Ο Σταύρος Μανουσάκης
«Χάθηκε ένας άξιος άνθρωπος για την κοινωνία», επισημαίνει. «Φτιάξτε τον εθνικό δρόμο», φωνάζει στους υπουργούς, τους βουλευτές και τους εκπροσώπους των αιρετών φορέων του νησιού. «Βάλτε ένα διαχωριστικό στηθαίο, κάντε τις διαπλατύνσεις που χρειάζονται για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Ο Δημήτρης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος με καλοσύνη, ανθρωπισμό και προσφορά. Να τον θυμάται τουλάχιστον η κοινωνία…»
Και ο Νεκτάριος Κεχουδάκης θα ολοκληρώσει: «Δεν έπρεπε να φύγει με τον τρόπο που έφυγε. Έτρεχε για όλους».
Κι αν ο γιατρός της διάσωσης και της αλληλεγγύης γεννήθηκε στα Γρεβενά, η ψυχή του από μικρό παιδί βρίσκονταν στην Κρήτη που αγαπούσε και νοσταλγούσε. Ο πατέρας του Ανδρέας υπηρέτησε υπαξιωματικός της Χωροφυλακής και λίγο πριν τη δικτατορία παραιτήθηκε για να λειτουργήσει στη συνέχεια βιβλιοπωλείο στα Γρεβενά. Στο Ρέθυμνο γύρισε και εγκαταστάθηκε οικογενειακώς μετά το 1977, ήταν εξαιρετικός ψάλτης και μετά από πρόταση του τότε μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Τίτου Συλιγαρδάκη χειροτονήθηκε κληρικός και ανέλαβε την ενορία Σαϊτούρων.
Και μπορεί τον Δημήτρη να τον κέρδισε η Ιατρική, όμως, δεν τον έχασαν το ψαλτήρι και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι. Όπως δεν τον έχασε και το ασθενοφόρο ως διευθυντή του ΕΚΑΒ στην Κρήτη, αλλά περισσότερο ως ένα απλό διασώστη που προσέτρεχε παρέχοντας πρωτίστως τον πολύτιμο ανθρωπισμό του.
Οι νέοι του πολιτιστικού συλλόγου των Σαϊτούρων, ως ελάχιστη ένδειξη πένθους και τιμώντας τη μνήμη του, αποφάσισαν να ματαιώσουν όλες τις προγραμματισμένες για φέτος χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στο χωριό τους.
madeincreta.gr
Το ίδιο θα έκανε, όπως κάθε χρόνο το συνήθιζε, και τις εορτές του Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο. Αλλά και στα εξωκκλήσια του Αγίου Αντωνίου στο φαράγγι της Καρωτής, του Τιμίου Σταυρού στις «Δρυγιαδές» και του Άη Γιάννη στον Πετρέ… Ήταν η παραγγελιά του πατέρα του παπά-Ανδρέα; Ήταν τάμα; Ήταν ο εσωτερικός συναγερμός που τον έστελνε;
Το σοκάκι βγάζει στην «ψυχή» του χωριού
Φέτος, όμως, τα ψαλτήρια θα μείνουν ορφανά και οι ψαλμωδίες στην Καρωτή θα γίνουν βουβά μοιρολόγια από τους συγχωριανούς του. Ο Δημήτρης της ενέργειας και της προσφοράς χωρίς ανταπόδοση, μέσα στη μαυρίλα του πένθους που τσακίζει καρδιές στο χωριό του, μένει μια συγκλονιστική ανάμνηση που δείχνει την ιερή αποστολή του ανθρώπου
-Τι κάνεις Γεωργία, πως είσαι;-τη ρώτησε, όλο ενδιαφέρον!
Η κυρία Γεωργία, απογοητευμένη από τα προβλήματα υγείας που τη «χτυπούσαν», ήθελε να τα εμπιστευτεί στο χωριανό της γιατρό για να ανακουφιστεί.
-Έλα στο Ηράκλειο και εγώ θα κλείσω ραντεβού με τους γιατρούς, έλα, έλα, έλα- την πίεζε, σαν να ζούσε το πρόβλημά της.
«Μα πως», του απάντησε, «έχω και τα παιδιά και είναι μικρά, ποιος θα τα έχει;»
- Εγώ θα κανονίσω και θα φύγεις την ίδια μέρα-, την καθησύχασε.
«ΒΡΗΚΑ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ…»
Σε αναρίθμητες περιπτώσεις βρέθηκε μπροστά στον άνθρωπο που πάλευε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Και ίσως αυτό το διάστημα ανάμεσα στους δυο κόσμους, να εμβάθυνε τη φιλοσοφία του και γι αυτό «να ζούσε τη ζωή». Θα μπορούσε ο Δημήτρης μετά τον απεγκλωβισμό σε ατύχημα να έπιανε το λαούτο του στον αγαπημένο του Πετρέ και να χαλάρωνε, κοντά στη θάλασσα με σκοπούς και μαντινάδες της Κρήτης.
Ο Σταύρος Βανταράκης
«Το καλοκαίρι μου είπε με χαρά, όταν συναντηθήκαμε: «Σταύρο, βρήκα μια φωτογραφία πριν 40 χρόνια στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στην Κούφη». Ήταν πολύ χαρούμενος…», θυμήθηκε ο συγχωριανός του Σταύρος Βανταράκης , καθηγητής που είναι εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη.
Και πηγαίνοντας πιο πίσω, στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του γιατρού της διάσωσης, στην Καρωτή, θα πει: «Θυμάμαι τη λαχτάρα του να μας ακολουθεί στις παρέες και στα γλέντια που κάναμε στο χωριό. Αν και έμενε με την οικογένειά του στα Γρεβενά, κάθε καλοκαίρι από παιδάκι, ήταν πάντα εδώ. Ο Δημήτρης ήταν σε όλα μέσα! Δραστήριος άνθρωπος με χρυσή καρδιά, πάντα με το χαμόγελο και μεγάλος γλεντζές. Έπαιζε λαούτο και το καλοκαίρι είχε αρχίσει και τη λύρα…»
Ήταν τόσο ανοιχτόκαρδος και φιλόξενος άνθρωπος, που στο σπίτι του όλοι χωρούσαν! Και μέσα σε αυτούς, στον Πετρέ το Πάσχα του 2008 και ο δημοσιογράφος Γιάννης Κανελλάκης και η Δήμητρα, χήρα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η είδηση της τραγωδίας στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, στο ύψος της Αγίας Πελαγίας του εθνικού δρόμου- φονιά Ηρακλείου-Ρεθύμνου, το μαύρο πρωινό της Τετάρτης 12 Δεκεμβρίου συντάραξε τους πάντες. Σε αυτή τη λαιμητόμο, πόσοι δεν ανασύρθηκαν ζωντανοί από τα συντρίμμια και από τις προσπάθειες του μεγαλόψυχου γιατρού;
Περισσότερο, όμως, αυτή η τραγωδία συντάραξε τον πολεμικό δημοσιογράφο και φίλο του, που έζησε στο πετσί του τη φρίκη του πολέμου. «Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω αυτή τη απώλεια και με τον φρικτό τρόπο που ήλθε», λέει. «Γνώρισα τον γιατρό και παράλληλα το πάθος και το ζήλο που είχε για τη δουλειά του. Έδινε μάχες για να λειτουργεί με αμεσότητα το ΕΚΑΒ και να ανταποκρίνεται στις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων της Κρήτης για να σώζει ζωές. Με εξέπληξε αυτό το πάθος και ήταν διατεθειμένος ακόμα και ο ίδιος να οδηγήσει το ασθενοφόρο και να παραλάβει συνάνθρωπό μας προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή. Ήταν ο γιατρός που νοιαζόταν για τον κάθε άνθρωπο που τον είχε ανάγκη…
»Ο τραγικός θάνατος του Δημήτρη και του συνεργάτη του Κελαράκη, με συγκλόνισε, όπως συγκλόνισε όχι μόνο την Κρήτη αλλά το πανελλήνιο. Στη μνήμη μας και στις καρδιές μας θα μείνει αθάνατος. Φίλε Δημήτρη καλό σου ταξίδι, ποτέ δε θα σε ξεχάσουμε…»
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΨΕΜΑ…
Το αναπάντεχο φευγιό του Δημήτρη Βουρβαχάκη και μάλιστα, όταν το μεγάλο μέρος της ενέργειάς του στα 49 του χρόνια αναλώνονταν στην ιερή αποστολή της αλληλεγγύης και της διάσωσης, φαίνεται ακόμη και σήμερα ένα ψέμα στο χωριό του. «Είναι τεράστια η απώλειά του», σημειώνει η Γεωργία Κεχουδάκη και συμπληρώνει με σπαραγμό ψυχής: «Ακόμη δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε στο χωριό. Ακούραστος άνθρωπος, θα έδινε πολλά, όπως και ο πατέρας του στις Σαϊτούρες που ήταν εφημέριος. Το ίδιο ακούραστος και αυτός».
Ο Μανώλης Δαμανάκης
Ο Μανώλης Δαμανάκης, ένας άλλος συγχωριανός του, θα πει: «Έφυγε ένας άνθρωπος, που ήταν σε όλα μέσα. Άνθρωπος, επιστήμονας, ψάλτης, λαουτιέρης, μαντιναδολόγος. Όλα τα είχε, ήτανε χρυσό κοπέλι, παραπάνω από καλός. Εκεί που δεν μπορούσε να τα καταφέρει ήταν να κόψει τα φακελάκια των γιατρών!»
Για ορφάνια όχι μόνο της Καρωτής αλλά «ολόκληρης της Ελλάδας», μιλάει ο Σταύρος Μανουσάκης, που επικεντρώνει το βάρος στον εθνικό δρόμο, που έχει αφανίσει τόσους ανθρώπους που αυτοί θα συγκροτούσαν μια ολόκληρη πόλη!
Ο Σταύρος Μανουσάκης
«Χάθηκε ένας άξιος άνθρωπος για την κοινωνία», επισημαίνει. «Φτιάξτε τον εθνικό δρόμο», φωνάζει στους υπουργούς, τους βουλευτές και τους εκπροσώπους των αιρετών φορέων του νησιού. «Βάλτε ένα διαχωριστικό στηθαίο, κάντε τις διαπλατύνσεις που χρειάζονται για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Ο Δημήτρης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος με καλοσύνη, ανθρωπισμό και προσφορά. Να τον θυμάται τουλάχιστον η κοινωνία…»
Και ο Νεκτάριος Κεχουδάκης θα ολοκληρώσει: «Δεν έπρεπε να φύγει με τον τρόπο που έφυγε. Έτρεχε για όλους».
Κι αν ο γιατρός της διάσωσης και της αλληλεγγύης γεννήθηκε στα Γρεβενά, η ψυχή του από μικρό παιδί βρίσκονταν στην Κρήτη που αγαπούσε και νοσταλγούσε. Ο πατέρας του Ανδρέας υπηρέτησε υπαξιωματικός της Χωροφυλακής και λίγο πριν τη δικτατορία παραιτήθηκε για να λειτουργήσει στη συνέχεια βιβλιοπωλείο στα Γρεβενά. Στο Ρέθυμνο γύρισε και εγκαταστάθηκε οικογενειακώς μετά το 1977, ήταν εξαιρετικός ψάλτης και μετά από πρόταση του τότε μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Τίτου Συλιγαρδάκη χειροτονήθηκε κληρικός και ανέλαβε την ενορία Σαϊτούρων.
Και μπορεί τον Δημήτρη να τον κέρδισε η Ιατρική, όμως, δεν τον έχασαν το ψαλτήρι και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι. Όπως δεν τον έχασε και το ασθενοφόρο ως διευθυντή του ΕΚΑΒ στην Κρήτη, αλλά περισσότερο ως ένα απλό διασώστη που προσέτρεχε παρέχοντας πρωτίστως τον πολύτιμο ανθρωπισμό του.
Οι νέοι του πολιτιστικού συλλόγου των Σαϊτούρων, ως ελάχιστη ένδειξη πένθους και τιμώντας τη μνήμη του, αποφάσισαν να ματαιώσουν όλες τις προγραμματισμένες για φέτος χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στο χωριό τους.
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βρέφη στο έλεος! Χωρίς γιατρούς η Μονάδα Εντατικής Νεογνών στο «Αττικόν»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έκρηξη σε λέβητα αναστάτωσε το κέντρο της Λαμίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
