2012-12-25 21:59:08
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Χρόνια καλά αδέλφια,
Χρονιάρες μέρες –λέμε τώρα γιατί θρησκευτικά και ημερολογιακά μπορεί , κοινωνικά και πολιτικά όμως σας ευχόμαστε ολόψυχα να είναι αχρόνιστες- και όπως θα αντιληφθήκατε υπολειτουργούμε.. Δυο τρεις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν όποια εξαιρετικής σημασίας γεγονότα υπάρξουν, αν υπάρξουν, θα περάσουν οπωσδήποτε στην........ οθόνη σας..
Ευκαιρίας αλλά και αδείας από την … «σημαία» δοθείσης, είπαμε μετά από κάτι περισσότερο του ενός έτους εξοντωτικής δωδεκάωρης ημερήσιας εργασίας, να την αράξουμε στον καναπέ αλλά πάντα με την γυάλινη σφαίρα του σατραπικού μέλλοντός μας εμπρός. (Γιατί μπορεί να το κοιτάμε αφ’ υψηλού αλλά δεν το χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας..) Μαυρόασπρη η πόρνη. Δεν λέει να πάρει χρώμα πέραν μιας κόκκινης φωτεινής επιγραφής που εμφανίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σύμφωνα με την οποία μας παραπέμπει «στας αρχαίας ημών γραφάς».
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει έλληνες μ@λ@κες» επισημαίνει και με τσαντίζει όχι που μας φτύνει κατάμουτρα, αλλά που πλέον δεν μπορούμε να το κρύψουμε. Κάπως όπως οι δυνάστες μας τοκογλύφοι και τα εγχώρια ανδρείκελά τους κρύβουν την δυσωδία τους κάτω από το γιορτινό χαλί. Ας είναι μέρες που είναι, γιατί αν συνεχίσω θα κολαστώ εμφανώς και ανεπανόρθωτα και όχι …ανεπαισθήτως κατά πως λέει κι αυτός ο.. «είδες γέρο … ανεπαισθήτως ανδράποδο του εγκληματικού κεφαλαίου, τότε το έχει από τα νιάτα του»..
Εγώ πάντως τους μόνους ηλικιωμένους αλλά και μεσήλικες που συνάντησα καθ’ οδόν για την προσωπική μου Ιθάκη, ήταν όσους το φονικό σύστημα του καπιταλισμού ξέβρασε με μια κουβέρτα στην πλάτη στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια της Αθήνας να σέρνουν συρόμενοι –δύσκολα γινόταν αντιληπτή η διαφορά- από ένα καρότσι με όλο τους το βιός. Η εικόνα τους ήταν σαν ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής, εξορυγμένος από τις σελίδες των Αθλίων του Βίκτορος Ουγκώ. Σε μαστίγωνε αδυσώπητα. Ίσως γι αυτό οι διαβάτες να απέστρεφαν έντρομοι το βλέμμα τους. Στα τσακισμένα πρόσωπά τους καθρεφτίζονταν οι συλλογικές -αλλά και οι προσωπικές ενός εκάστου εξ ημών- ενοχές μιας κοινωνίας που η καρδιά της πλέον δεν συσπάται από το συναίσθημα το Ελληνικό.. Επειδή αν συνέβαινε δεν θα το επέτρεπε..
Εξευρωπαΐστηκε. Κάτι σαν να λέμε εκπορνεύτηκε. Η μόνη διαφορά της επαγγελματίας ιερόδουλου , (πουτάνα και πούστης είσαι μόνον κατά την Αριστοτέλεια ψυχή ή κατά τον Μαρξιστικό νου), από αυτήν, είναι πως όταν η πλειοψηφία –ακόμη δυστυχώς- από την σύγχρονη Ελληνική κοινωνία ακούει ευρώ ή ευρωμπορντέλο σκιρτά από αγαλλίαση, αντιθέτως με την ιερόδουλο που απλώς μετρά σε ευρώ τις βαριανάσες του πελάτη της.
Μετρά και μετριέται. Μετριέται ολομόναχη με ένα σύστημα που θεσμοθέτησε τα εορτολόγια μόνον και μόνον για να πληγώνει τους αποκλεισμένους. Αυτούς που τις συγκεκριμένες νύχτες πιάνουν κουβέντα με το φεγγάρι σαν να έχουν παραισθήσεις. Δεν είναι όμως έτσι. Επειδή τα φεγγάρια πράγματι συνομιλούν με όσους γνωρίζουν την γλώσσα τους. Όπως και όλα τα εκτεθειμένα σε κοινή θέα τα αριστουργήματα της τέχνης.
Σ’ αυτούς, στους κάθε μορφής απόκληρους και περιθωριοποιημένους είτε συναισθηματικά, είτε κοινωνικά και κυρίως είτε οικονομικά αφιερώνω τούτες τις ώρες την σκέψη μου. Μπορεί να μην με διαβάσουν, -δεν έχω δει ακόμη άστεγο με λάπτοπ εκτός και αν κατά την προηγούμενη ζωή του ήταν γιάπης- αλλά όποτε και καθ’οιονδήποτε τρόπο διασταυρωνόμαστε μαζί τους ας τους την μεταφέρουμε να την ρουφήξουν σαν διακριτικό μήνυμα συμπαράστασης, μέσα από την ανυπόκριτη –γιατί υπάρχουν και τα θλιβερά χαμόγελα των κατ’ επάγγελμα ευεργετών-θαλπωρή της ματιάς μας... Κι όποιοι αντέχουν τους συναισθηματικούς σεισμούς ας ακούσουν την ιστορία τους..
Για να τους αποδείξουμε πως δεν είναι μόνοι και πέρα και πάνω απ’ όλα πως έστω και «αν έτσι ήλθαν τα πράγματα έτσι δεν θα πάνε» κατά πως μας παροτρύνει να τ’ αλλάξουμε ο Ναζίμ Χικμέτ.
Kafeneio
Χρόνια καλά αδέλφια,
Χρονιάρες μέρες –λέμε τώρα γιατί θρησκευτικά και ημερολογιακά μπορεί , κοινωνικά και πολιτικά όμως σας ευχόμαστε ολόψυχα να είναι αχρόνιστες- και όπως θα αντιληφθήκατε υπολειτουργούμε.. Δυο τρεις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν όποια εξαιρετικής σημασίας γεγονότα υπάρξουν, αν υπάρξουν, θα περάσουν οπωσδήποτε στην........ οθόνη σας..
Ευκαιρίας αλλά και αδείας από την … «σημαία» δοθείσης, είπαμε μετά από κάτι περισσότερο του ενός έτους εξοντωτικής δωδεκάωρης ημερήσιας εργασίας, να την αράξουμε στον καναπέ αλλά πάντα με την γυάλινη σφαίρα του σατραπικού μέλλοντός μας εμπρός. (Γιατί μπορεί να το κοιτάμε αφ’ υψηλού αλλά δεν το χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας..) Μαυρόασπρη η πόρνη. Δεν λέει να πάρει χρώμα πέραν μιας κόκκινης φωτεινής επιγραφής που εμφανίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σύμφωνα με την οποία μας παραπέμπει «στας αρχαίας ημών γραφάς».
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει έλληνες μ@λ@κες» επισημαίνει και με τσαντίζει όχι που μας φτύνει κατάμουτρα, αλλά που πλέον δεν μπορούμε να το κρύψουμε. Κάπως όπως οι δυνάστες μας τοκογλύφοι και τα εγχώρια ανδρείκελά τους κρύβουν την δυσωδία τους κάτω από το γιορτινό χαλί. Ας είναι μέρες που είναι, γιατί αν συνεχίσω θα κολαστώ εμφανώς και ανεπανόρθωτα και όχι …ανεπαισθήτως κατά πως λέει κι αυτός ο.. «είδες γέρο … ανεπαισθήτως ανδράποδο του εγκληματικού κεφαλαίου, τότε το έχει από τα νιάτα του»..
Εγώ πάντως τους μόνους ηλικιωμένους αλλά και μεσήλικες που συνάντησα καθ’ οδόν για την προσωπική μου Ιθάκη, ήταν όσους το φονικό σύστημα του καπιταλισμού ξέβρασε με μια κουβέρτα στην πλάτη στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια της Αθήνας να σέρνουν συρόμενοι –δύσκολα γινόταν αντιληπτή η διαφορά- από ένα καρότσι με όλο τους το βιός. Η εικόνα τους ήταν σαν ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής, εξορυγμένος από τις σελίδες των Αθλίων του Βίκτορος Ουγκώ. Σε μαστίγωνε αδυσώπητα. Ίσως γι αυτό οι διαβάτες να απέστρεφαν έντρομοι το βλέμμα τους. Στα τσακισμένα πρόσωπά τους καθρεφτίζονταν οι συλλογικές -αλλά και οι προσωπικές ενός εκάστου εξ ημών- ενοχές μιας κοινωνίας που η καρδιά της πλέον δεν συσπάται από το συναίσθημα το Ελληνικό.. Επειδή αν συνέβαινε δεν θα το επέτρεπε..
Εξευρωπαΐστηκε. Κάτι σαν να λέμε εκπορνεύτηκε. Η μόνη διαφορά της επαγγελματίας ιερόδουλου , (πουτάνα και πούστης είσαι μόνον κατά την Αριστοτέλεια ψυχή ή κατά τον Μαρξιστικό νου), από αυτήν, είναι πως όταν η πλειοψηφία –ακόμη δυστυχώς- από την σύγχρονη Ελληνική κοινωνία ακούει ευρώ ή ευρωμπορντέλο σκιρτά από αγαλλίαση, αντιθέτως με την ιερόδουλο που απλώς μετρά σε ευρώ τις βαριανάσες του πελάτη της.
Μετρά και μετριέται. Μετριέται ολομόναχη με ένα σύστημα που θεσμοθέτησε τα εορτολόγια μόνον και μόνον για να πληγώνει τους αποκλεισμένους. Αυτούς που τις συγκεκριμένες νύχτες πιάνουν κουβέντα με το φεγγάρι σαν να έχουν παραισθήσεις. Δεν είναι όμως έτσι. Επειδή τα φεγγάρια πράγματι συνομιλούν με όσους γνωρίζουν την γλώσσα τους. Όπως και όλα τα εκτεθειμένα σε κοινή θέα τα αριστουργήματα της τέχνης.
Σ’ αυτούς, στους κάθε μορφής απόκληρους και περιθωριοποιημένους είτε συναισθηματικά, είτε κοινωνικά και κυρίως είτε οικονομικά αφιερώνω τούτες τις ώρες την σκέψη μου. Μπορεί να μην με διαβάσουν, -δεν έχω δει ακόμη άστεγο με λάπτοπ εκτός και αν κατά την προηγούμενη ζωή του ήταν γιάπης- αλλά όποτε και καθ’οιονδήποτε τρόπο διασταυρωνόμαστε μαζί τους ας τους την μεταφέρουμε να την ρουφήξουν σαν διακριτικό μήνυμα συμπαράστασης, μέσα από την ανυπόκριτη –γιατί υπάρχουν και τα θλιβερά χαμόγελα των κατ’ επάγγελμα ευεργετών-θαλπωρή της ματιάς μας... Κι όποιοι αντέχουν τους συναισθηματικούς σεισμούς ας ακούσουν την ιστορία τους..
Για να τους αποδείξουμε πως δεν είναι μόνοι και πέρα και πάνω απ’ όλα πως έστω και «αν έτσι ήλθαν τα πράγματα έτσι δεν θα πάνε» κατά πως μας παροτρύνει να τ’ αλλάξουμε ο Ναζίμ Χικμέτ.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ: BORN OF HOPE
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ευχές στα ελληνικά από την Μπαρτσελόνα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
