2013-01-04 10:14:02
Scarpina Solla / Αφιερώνει η Ελένη Σκάρπου
V Δεν χρειάστηκε τίποτε παραπάνω από μια διαδρομή με το λεωφορείο και το βλέμμα καρφωμένο στο παράθυρο να χαζεύει βουνά, λαγκάδια και ρεματιές για να αρχειοθετήσει ο νους το 2012 και τα απομεινάρια του.
Είπα στον εαυτό μου λοιπόν να πιάσει το «φτυάρι» και να ξεκινήσει το «θάψιμο». Και τελικά… μιας που βρήκα παπά έθαψα 5-6 γι’ αρχή και μετά ακολούθησαν κι άλλοι χωρίς τύψεις και ενοχές.
V Ποιο ενοχικό σύνδρομο; Εδώ ζήσαμε το σύνδρομο της αλλαξορολιάς σε χρόνους dt. Παπαδήμος, Πικραμένος και μετά μια συγκυβέρνηση που θύμισε ταινία ερασιτέχνη. Άτεχνα, υποφωτισμένα πλάνα σε ασπρόμαυρο φόντο. Κι εκεί παραλίγο να βγει το μάτι του Σαμαρά που κυκλοφορούσε με τις γάζες, αλλά σίγουρα βγήκε το όνομα του Βενιζέλου ότι κατόρθωσε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Είδαμε πως χορεύει μια Κασιδιάρα Ψυχή στα έδρανα της Βουλής και την Χρυσή Αυγή να περνιέται για κόμμα. Εντάξει είδαμε και τον Τσίπρα να περνιέται για εξυπνοπούλι και κάποιοι σκαλώσαμε στην απέραντη πραότητα του Κουβέλη.
V Κουβαλώντας τους βραχνάδες της Ευρώπης και πληρώνοντας πολλά σπασμένα ο Μπαμπινιώτης δελεάστηκε στο να προσθέσει νέα λήμματα όπως Eurogroup, διαπραγμάτευση, χαράτσια (μόνο σε πληθυντικό για πρακτικούς λόγους) και άλλα τέτοια πικρόχολα. Την χολή της Μέρκελ την βιώσαμε, όπως και του Σόιμπλε και μετά από πρόχειρους υπολογισμούς νομίζω πως οι Έλληνες δεν υπήρξαμε πιο εφευρετικοί στον τρόπο βρισίματος twitt-άροντας ανεξέλεγκτα και με το νόμο.
V Παίρνοντας το νόμο στα χέρια του πάντως ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να γυρίσει τριλογία με τίτλο «Μνημόνιο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ- Στα πρόθυρα του πουθενά» σε 3D version για να μας πεταχτούν τα μάτια έξω. Όπως μας τα πέταξαν οι λογαριασμοί, το πόθεν έσχες του Άκη Τσοχατζόπουλου και οι ατάκες του Άδωνι Γεωργιάδη αποκλείεται, αλλά τέλος πάντων. Τέλος καλό όλα καλά. Κανείς δεν πιστεύει πια πως η χειρότερη φάρα all over the world είναι οι δημοσιογράφοι. Το 2012 απέδειξε ότι η πιο μιασματική ιδιότητα είναι εκείνη του πολιτικού κι ας καίγονται μαζί με τα ξερά και τα χλωρά που λέει κι ο λαός.
V Ως λαός που μας αρέσουν τα βαρύγδουπα… λατρέψαμε το Μποζόνιο και δημιουργήσαμε ένα ολόκληρο έπος γύρω από εκείνο, περνώντας στον ποδοσφαιρικό Πίου κι από εκεί στον ΕΟΠΥΥ-ΟΥ με τις τηλεφωνικές γραμμές σε πρώτο πλάνο –χειρότερες κι από ροζ τηλέφωνα- για να καταλήξουμε στο πουλάκι Τσίου που συγκλόνισε τα αυτιά μας.
V Με τον ίδιο συγκλονιστικό τρόπο καταπιαστήκαμε με το gagnam style, αλλά την καρδιά μας τη δώσαμε στο «Dancing with the stars». Όσο για την ψυχή μας; Εκείνη πήγε περίπατο, μαζί με την πολιτική για τα κέντρα μεταναστών, τα πλάνα για ανάκαμψη της χώρας και την καψούρα του Παντελίδη. Κρατώντας ένα από τα άσματα του αοιδού… «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελίδης»… θα πω πως μέσα σε μια χρονιά από το κίνημα των αγανακτισμένων και το άλλο του «Δεν πληρώνω» περάσαμε στο κίνημα του «Πεινάω», με τους άστεγους, άπορους, ταλαιπωρημένους να γεμίζουν τους δρόμους και τα χέρια να απλώνουν χωρίς ντροπή.
V Ποιος ντρέπεται όμως να ζητιανέψει λίγη επιβίωση; Πάθαμε και μάθαμε πως τα μεγαλύτερα «gala» του 2012 και τα πιο πετυχημένα ήταν τα συσσίτια και πως πέρα από τους επαίτες στα αστικά λεωφορεία που ικέτευαν για να φάνε εμφανίστηκαν κι εκείνοι που ικετεύουν για να βάλουν πετρέλαιο. Άλλη πληγή βαθιά που δεν αντέχει κανείς να ξύσει.
V Ξύνοντας λίγο ακόμη το ηλεκτρονικό μου μολύβι και μέσα στην αιθαλομίχλη από το τζάκι και την ξυλόσομπα που δεν έχω, αλλά μέχρι πρότινος σκεφτόμουν να βάλω, θα θυμίσω πως στην Ελλάδα του σήμερα δεν συμφέρει να έχεις δικό σου σπίτι, αυτοκίνητο, ούτε παιδί, γιατί τα τεκμήρια αντιστοιχούν πια σε κάθε μας όνειρο –υλικό ή όχι. Όχι δεν είναι πια αγαπημένη λίστα… εκείνη του super market, ούτε γνώριμη… εκείνη του Σίντλερ από το cinema. Αυτή που μας στοίχειωσε για πάντα είναι η λίστα Λαγκάρντ.
V Ληστείες, αυτοκτονίες, σκάνδαλα… γίνανε τα highlights του 2012 και δεν μας άφησαν να εστιάσουμε στην ζωή της Ελένης Μενεγάκη, στην σχέση του Μιχάλη και της Ζέτας, στην μαγική συνταγή της Βίκυς Χατζηβασιλείου που κάθε πρωί τρώει ταχίνι με μέλι και παραμένει νέα και ωραία. Στον όμορφο μας κόσμο καταφέραμε να γίνουμε check machine μαζί με τον Κίτσο και την Τασούλα και εθελοντές σε όσες πιο πολλές δράσεις μπορέσαμε, γιατί εν τέλει οι Έλληνες δίνουμε το 100% του εαυτού μας όταν δεν μας πληρώνουν.
V Με το καλύτερο «νόμισμα» μας πλήρωσε το 2012. Κόψαμε την Μύκονο, την Αράχωβα, την Καραϊβική και την καταβρήκαμε στα χωριά μας ή στα χωριά των φίλων μας. Μας χάρισε επίσης άρθρα ανά την Ευρώπη και τον κόσμο για το χάλι μας, το ταμπεραμέντο μας και την ζωή που δεν ζήσαμε. Κάποιοι πάλι έπεσαν με τα μούτρα στο Άρθρο 99, δηλώνοντας πτώχευση, ενώ οι παρατρεχάμενοι και οι υπάλληλοι τους τα μάζεψαν μετά της απόλυσης τους και άραξαν στον καναπέ με κατάθλιψη, ανεργία, φακές και Λάκη Λαζόπουλο ή Ράδιο Αρβύλα στη διαπασών, γιατί με κάποιον πρέπει να ταυτιστείς.
V Μέχρι που ταυτιστήκαμε με τους Μάγιας και περιμέναμε το τέλος του κόσμου σαν ταπεινοί θνητοί που έχουν ανάγκη από τιμωρία. Πόση ακόμα όμως; Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς και μας σακάτεψε. Για τον σακατεμένο επίτιμο που έκανε γκαντεμοποδαρικό στην επικαιρότητα του 2013 δεν θα πω κουβέντα, μήτε το όνομα του, γιατί φοβάμαι για την «ζωή» της Scarpinas από τούδε και στο εξής.
V Στο εξής σημείο όμως η λάντζα της προηγούμενης χρονιάς έλαβε τέλος και καθώς τα «πιατο-πότηρα» θα στεγνώνουν, γιατί η ζωή κυλά και κανείς δεν μπορεί να της το παίξει αφεντικό, εγώ θα υποδεχτώ το νέο έτος με μια καλή συνήθεια «Δε μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς, αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου»
(Πλάτωνας)
thinkfree.gr
V Δεν χρειάστηκε τίποτε παραπάνω από μια διαδρομή με το λεωφορείο και το βλέμμα καρφωμένο στο παράθυρο να χαζεύει βουνά, λαγκάδια και ρεματιές για να αρχειοθετήσει ο νους το 2012 και τα απομεινάρια του.
Είπα στον εαυτό μου λοιπόν να πιάσει το «φτυάρι» και να ξεκινήσει το «θάψιμο». Και τελικά… μιας που βρήκα παπά έθαψα 5-6 γι’ αρχή και μετά ακολούθησαν κι άλλοι χωρίς τύψεις και ενοχές.
V Ποιο ενοχικό σύνδρομο; Εδώ ζήσαμε το σύνδρομο της αλλαξορολιάς σε χρόνους dt. Παπαδήμος, Πικραμένος και μετά μια συγκυβέρνηση που θύμισε ταινία ερασιτέχνη. Άτεχνα, υποφωτισμένα πλάνα σε ασπρόμαυρο φόντο. Κι εκεί παραλίγο να βγει το μάτι του Σαμαρά που κυκλοφορούσε με τις γάζες, αλλά σίγουρα βγήκε το όνομα του Βενιζέλου ότι κατόρθωσε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Είδαμε πως χορεύει μια Κασιδιάρα Ψυχή στα έδρανα της Βουλής και την Χρυσή Αυγή να περνιέται για κόμμα. Εντάξει είδαμε και τον Τσίπρα να περνιέται για εξυπνοπούλι και κάποιοι σκαλώσαμε στην απέραντη πραότητα του Κουβέλη.
V Κουβαλώντας τους βραχνάδες της Ευρώπης και πληρώνοντας πολλά σπασμένα ο Μπαμπινιώτης δελεάστηκε στο να προσθέσει νέα λήμματα όπως Eurogroup, διαπραγμάτευση, χαράτσια (μόνο σε πληθυντικό για πρακτικούς λόγους) και άλλα τέτοια πικρόχολα. Την χολή της Μέρκελ την βιώσαμε, όπως και του Σόιμπλε και μετά από πρόχειρους υπολογισμούς νομίζω πως οι Έλληνες δεν υπήρξαμε πιο εφευρετικοί στον τρόπο βρισίματος twitt-άροντας ανεξέλεγκτα και με το νόμο.
V Παίρνοντας το νόμο στα χέρια του πάντως ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να γυρίσει τριλογία με τίτλο «Μνημόνιο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ- Στα πρόθυρα του πουθενά» σε 3D version για να μας πεταχτούν τα μάτια έξω. Όπως μας τα πέταξαν οι λογαριασμοί, το πόθεν έσχες του Άκη Τσοχατζόπουλου και οι ατάκες του Άδωνι Γεωργιάδη αποκλείεται, αλλά τέλος πάντων. Τέλος καλό όλα καλά. Κανείς δεν πιστεύει πια πως η χειρότερη φάρα all over the world είναι οι δημοσιογράφοι. Το 2012 απέδειξε ότι η πιο μιασματική ιδιότητα είναι εκείνη του πολιτικού κι ας καίγονται μαζί με τα ξερά και τα χλωρά που λέει κι ο λαός.
V Ως λαός που μας αρέσουν τα βαρύγδουπα… λατρέψαμε το Μποζόνιο και δημιουργήσαμε ένα ολόκληρο έπος γύρω από εκείνο, περνώντας στον ποδοσφαιρικό Πίου κι από εκεί στον ΕΟΠΥΥ-ΟΥ με τις τηλεφωνικές γραμμές σε πρώτο πλάνο –χειρότερες κι από ροζ τηλέφωνα- για να καταλήξουμε στο πουλάκι Τσίου που συγκλόνισε τα αυτιά μας.
V Με τον ίδιο συγκλονιστικό τρόπο καταπιαστήκαμε με το gagnam style, αλλά την καρδιά μας τη δώσαμε στο «Dancing with the stars». Όσο για την ψυχή μας; Εκείνη πήγε περίπατο, μαζί με την πολιτική για τα κέντρα μεταναστών, τα πλάνα για ανάκαμψη της χώρας και την καψούρα του Παντελίδη. Κρατώντας ένα από τα άσματα του αοιδού… «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελίδης»… θα πω πως μέσα σε μια χρονιά από το κίνημα των αγανακτισμένων και το άλλο του «Δεν πληρώνω» περάσαμε στο κίνημα του «Πεινάω», με τους άστεγους, άπορους, ταλαιπωρημένους να γεμίζουν τους δρόμους και τα χέρια να απλώνουν χωρίς ντροπή.
V Ποιος ντρέπεται όμως να ζητιανέψει λίγη επιβίωση; Πάθαμε και μάθαμε πως τα μεγαλύτερα «gala» του 2012 και τα πιο πετυχημένα ήταν τα συσσίτια και πως πέρα από τους επαίτες στα αστικά λεωφορεία που ικέτευαν για να φάνε εμφανίστηκαν κι εκείνοι που ικετεύουν για να βάλουν πετρέλαιο. Άλλη πληγή βαθιά που δεν αντέχει κανείς να ξύσει.
V Ξύνοντας λίγο ακόμη το ηλεκτρονικό μου μολύβι και μέσα στην αιθαλομίχλη από το τζάκι και την ξυλόσομπα που δεν έχω, αλλά μέχρι πρότινος σκεφτόμουν να βάλω, θα θυμίσω πως στην Ελλάδα του σήμερα δεν συμφέρει να έχεις δικό σου σπίτι, αυτοκίνητο, ούτε παιδί, γιατί τα τεκμήρια αντιστοιχούν πια σε κάθε μας όνειρο –υλικό ή όχι. Όχι δεν είναι πια αγαπημένη λίστα… εκείνη του super market, ούτε γνώριμη… εκείνη του Σίντλερ από το cinema. Αυτή που μας στοίχειωσε για πάντα είναι η λίστα Λαγκάρντ.
V Ληστείες, αυτοκτονίες, σκάνδαλα… γίνανε τα highlights του 2012 και δεν μας άφησαν να εστιάσουμε στην ζωή της Ελένης Μενεγάκη, στην σχέση του Μιχάλη και της Ζέτας, στην μαγική συνταγή της Βίκυς Χατζηβασιλείου που κάθε πρωί τρώει ταχίνι με μέλι και παραμένει νέα και ωραία. Στον όμορφο μας κόσμο καταφέραμε να γίνουμε check machine μαζί με τον Κίτσο και την Τασούλα και εθελοντές σε όσες πιο πολλές δράσεις μπορέσαμε, γιατί εν τέλει οι Έλληνες δίνουμε το 100% του εαυτού μας όταν δεν μας πληρώνουν.
V Με το καλύτερο «νόμισμα» μας πλήρωσε το 2012. Κόψαμε την Μύκονο, την Αράχωβα, την Καραϊβική και την καταβρήκαμε στα χωριά μας ή στα χωριά των φίλων μας. Μας χάρισε επίσης άρθρα ανά την Ευρώπη και τον κόσμο για το χάλι μας, το ταμπεραμέντο μας και την ζωή που δεν ζήσαμε. Κάποιοι πάλι έπεσαν με τα μούτρα στο Άρθρο 99, δηλώνοντας πτώχευση, ενώ οι παρατρεχάμενοι και οι υπάλληλοι τους τα μάζεψαν μετά της απόλυσης τους και άραξαν στον καναπέ με κατάθλιψη, ανεργία, φακές και Λάκη Λαζόπουλο ή Ράδιο Αρβύλα στη διαπασών, γιατί με κάποιον πρέπει να ταυτιστείς.
V Μέχρι που ταυτιστήκαμε με τους Μάγιας και περιμέναμε το τέλος του κόσμου σαν ταπεινοί θνητοί που έχουν ανάγκη από τιμωρία. Πόση ακόμα όμως; Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς και μας σακάτεψε. Για τον σακατεμένο επίτιμο που έκανε γκαντεμοποδαρικό στην επικαιρότητα του 2013 δεν θα πω κουβέντα, μήτε το όνομα του, γιατί φοβάμαι για την «ζωή» της Scarpinas από τούδε και στο εξής.
V Στο εξής σημείο όμως η λάντζα της προηγούμενης χρονιάς έλαβε τέλος και καθώς τα «πιατο-πότηρα» θα στεγνώνουν, γιατί η ζωή κυλά και κανείς δεν μπορεί να της το παίξει αφεντικό, εγώ θα υποδεχτώ το νέο έτος με μια καλή συνήθεια «Δε μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς, αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου»
(Πλάτωνας)
thinkfree.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποια στρατηγική εθνικής άμυνας στην περίοδο της κρίσης;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θάνατος από ηλεκτροπληξία στον προαστιακό στις Αχαρνές
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
