2013-01-08 23:30:55
elthraki.gr
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής προς τον Μέγα Δούκα Νοταρά: “Είσαι σκύλος κι όχι άνθρωπος - Είχες τόσους θησαυρούς και δεν εβοήθησες τον Αυτοκράτορα και την Πατρίδα σου” - Το χθες και το σήμερα - Όταν οι σύγχρονοι πόλεμοι γίνονται με τα χρήματα που προηγούνται των όπλων
Η ελληνική κοινωνία αντιδρά στην οικονομική κρίση και ποιοτικά.Αυτό είναι το ελληνικό παράδοξο και ανόμοιο:
Η έκφραση της κοινωνικής και εθνικής ταυτότητας γίνεται από τους μέσους Έλληνες, που αποτελούν οικονομικώς τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας με την έμπρακτη αγάπη και την αλληλεγγύη προς τους ασθενέστερους.Η προσφορά τροφών, φαρμάκων, εθελοντικής εξυπηρετήσεως (ακόμη και ψυχαγωγίας) είναι συνεχής.
Την ίδια ώρα, οι οικονομικώς «ανώτεροι» Έλληνες, επισπεύδοντες προβαίνουν σε ενέργειες προσωπικής και οικογενειακής εξασφαλίσεως - όπως νομίζουν- δια της μεταφοράς εκτός Ελλάδος περιουσιακών στοιχείων και παραγωγικής δραστηριότητος.
Αυτοεκπατρίζονται οικονομικώς, παραιτούμενοι άθελα τους και από την ηγετική θέση τους στην εθνική κοινωνική πυραμίδα.
Έτσι δεν πραγματοποιείται η αναγκαία πατριωτική συνάντηση των οικονομικών άκρων (πλούσιοι-πτωχοί), αφού δεν συγκλίνουν σε κύκλο αγάπης, αλληλεγγύης, δηλαδή σύμπνοιας.
Πριν από δεκαέξι αιώνες, ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Μέγας, υπογράμμισε ότι ο καθένας έχει ανάγκη τον άλλο, λέγοντας «αλλήλων χρήζομεν».
Η άρνηση τού αξιώματος αυτού οδήγησε πολλούς στην απόφαση να φυγαδεύσουν χρήματα, νομίμως ή παρανόμως, κτηθέντα εν Ελλάδι.
Αυτά, όχι χαριζόμενα, αλλά χρησιμοποιούμενα, δηλαδή φορολογούμενα και επενδυόμενα, εν Ελλάδι, θα ελευθέρωναν όλους από το εφιαλτικό πρόβλημα της χώρας και των συνανθρώπων μας.
Τα εν Ελλάδι αποκτώμενα, ηθικώς αξιολογούμενα, πρέπει εν Ελλάδι πρώτον -αλλά όχι αποκλειστικώς- να χρησιμοποιούνται, επειδή ελληνικά στοιχεία συνέβαλαν στην απόκτηση τους.
Όμως πολλοί αρνήθηκαν να λειτουργήσουν ως κοινωνικοί ηγέτες και άδολοι πατριώτες.
Και ο κύκλος του κοινωνικού εναγκαλισμού έκλεισε με τους μέσους Έλληνες και δημιούργησε τις προϋποθέσεις διαμορφώσεως νέου ηγετικού κύκλου, αποκλείοντας κάθε μελλοντική ηγεσία τους δια του εκπατρισθέντος πλούτου αποξενωθέντες της κοινής αγωνίας και των παρακειμένων σε αυτήν αγώνων.
Η ιστορία προσφέρει σκληρά παραδείγματα αρνητικών συνεπειών για τις απόπειρες επιτεύξεως εξιδιασμένης σωτηρίας και αποκτήσεως λαπρότητας εκτός του πατριωτικού συστήματος, εντός του οποίου απεκτήθη ο πλούτος.
1453. Ανυπέρβλητο παράδειγμα διέσωσε ο Γεώργιος Φραντζής στο «Χρονικό της Αλώσεως»της Κωνσταντινουπόλεως που περιγράφει την σκηνή της συναντήσεως του μεγάλου δούκα Λουκά Νοταρά με τον πορθητή Μωάμεθ.
Ο διάλογος μεταφραζόμενος είναι συγκλονιστικός και επίκαιρα διδακτικός. Διηγείται ο Φραντζής:
***
«Μπροστά του [εν. τον Μωάμεθ, αμέσως μετά την Άλωση] παρουσιάστηκε ο μεγάλος δούκας, ο κυρ Λουκάς ο Νοταράς.
Τον προσκύνησε και του έδειξε πολλούς θησαυρούς, που είχε κρυμμένους, και πολύτιμα πετράδια και μαργαριτάρια και άλλα λάφυρα, που άξιζαν για ένα βασιλέα.
Μόλις ο σουλτάνος και η συνοδεία του είδαν όλους αυτούς τους θησαυρούς, έμειναν με ανοικτό το στόμα.
Ο Νοταράς έλαβε πρώτος το λόγο και είπε στον σουλτάνο.
» Όλους αυτούς τους θησαυρούς τους είχα διαφυλάξει για τη Μεγαλειότητα σου, τώρα σου τους προσφέρω σαν δώρο- σε ικετεύω να δεχθείς τις θερμές παρακλήσεις του δούλου σου και να φανείς επιεικής" »... Ό σουλτάνος του απάντησε »Είσαι σκύλος και όχι άνθρωπος, πανούργος και ραδιούργος- τόσους θησαυρούς είχες και δεν εβοήθησες τον αυτοκράτορα και δεσπότη σου, την Πόλι σου και την πατρίδα σου;
Τώρα όμως προσπαθείς με τέτοιες πονηριές και δολιότητες.... να απατήειης και εμένα και να διαφύγεις την τιμωρία, που σου χρειάζεται;
Πες μου, άπιστε, ποιος παρέδωσε στα χέρια μου αυτούς τους θησαυρούς σου και αυτή εδώ την Πόλι;"
» “Ο Θεός”, αποκρίθηκε ο Νοταράς...
»Την άλλη ήμερα... του είπε (ο σουλτάνος) "Αφού δεν θέλησες να βοηθήσεις τον αυτοκράτορα και την πατρίδα σου με τόσο αναρίθμητο θησαυρό, που είχες, γιατί δεν συμβούλευσες... τον βασιλέα σου να... μου παραδώσει την Πόλη";
»Την επομένη ήμερα διέταξε να σκοτώσουν μπροστά στα μάτια του πρώτα τους δύό γυιούς του.. .Έπειτα ο σουλτάνος διέταξε να σκοτώσουν και τον ίδιο τον πατέρα».
***
Ο απολύτως αναγκαίος για τη διάσωση της Κωνσταντινουπόλεως πλούτος, δεν διατέθηκε, όπου και όταν έπρεπε.
Είναι γνωστόν ότι ο Ούγγρος χριστιανός κατασκευαστής κανονιών εγκατέλειψε ως προμηθευτής οπλισμού την Πόλη, επειδή δεν υπήρχαν χρήματα και προμήθευσε τον σουλτάνο με το εξελιγμένο οπλικό σύστημα (το μεγάλο κανόνι), που συνέτριψε τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Νοταράς μπορούσε να σώσει την Πόλη, εάν διέθετε μέρος των θησαυρών του.
Ενόμισε αφελώς ότι θα διέσωζε εαυτόν και τους οικείους του, αλλά ούτε εαυτόν δεν διέσωσε.
Η διάκριση μεταξύ ήρωος και άτυπου προδότη εξαρτάται από την ένταξη της ατομικής στην κοινή σωτηρία.
Η παρούσα κρίση της χώρας μας συνιστά πόλεμο άλλης μορφής και τάξεως (οικονομικής), άλλα οδηγεί στην απόλυτη εξάρτηση και την απώλεια της αυτονομίας.
Τον 21αιώνα, δεν γίνονται πόλεμοι μόνον με την πολεμική μηχανή, την Βέρμαχτ (Βέρ=πόλεμος, Μάχτ=δύναμη), αλλά και με τη δύναμη του χρήματος, την Γκέλντμαχτ (Γκέλντ=χρήμα, Μάχτ=δύναμη).
Τα θεμελιώδη όπλα του συγχρόνου πολέμου και της άμυνας είναι τα χρήματα. Προηγούνται τα, χρήματα και έπονται τα όπλα.
Ο έχων και αποστερών αυτά από την Πατρίδα του γίνεται το σύγχρονο αντίτυπο του Νοταρά, που προσδοκά να σωθεί και να αναδειχθεί αμαχητί και μακράν του «εχθρού».
Κάθε σκεπτόμενος ομοιοτρόπως και δρων αναλόγως προς τον Νοταρά ας μελετήσει την αφετηρία και τις συνέπειες της μακρόχρονης δουλείας του 'Ελληνισμού. Και ας αναλογισθεί την προσωπική ευθύνη του.
1821. Μετά τριακόσια εξήντα οκτώ χρόνια, κατά την έναρξη του σκληρού απελευθερωτικού αγώνα, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης δημοσιεύει, την 24η Φεβρουαρίου 1821, Προκήρυξη από το 'Ιάσιο τής σημερινής Ρουμανίας.
Και προσκαλεί τους απανταχού Έλληνες και άλλους να συμμετάσχουν στον αγώνα.
Με ιδιάζουσα σκληρότητα υπογραμμίζει ότι όσοι «γνήσιοι Έλληνες είναι άξιοι να πιάσωσι τα όπλα και με όλον τούτο μένουσιν αδιάφοροι, ας ήξευρωσιν, ότι θέλουν επισύρει εις τον εαυτόν των μεγάλην ατιμίαν, και ότι η Πατρίς θέλει τους θεωρεί ως νόθους και ανάξιους του Ελληνικού Ονόματος».
Ελληνική γνησιότητα, αξιοσύνη και πατριωτισμός είναι ηθικώς έκκεντρες έννοιες από την αδιαφορία.
Σύμφωνα με τη σχέση πολέμου με όπλα και πολέμου με χρήματα οι αφοριστικοί λόγοι του Υψηλάντη είναι καλό να προβληματίσουν όλους τους κατόχους «χρηματικών όπλων», οι όποιοι «μένουσι αδιάφοροι».
Τώρα είναι η ώρα των γνήσιων και αξίων Ελλήνων, να προσφέρουν στον αναίμακτο έως τώρα πόλεμο, αλλά με ζοφερές προοπτικές κατάσταση.
Οι ιστορικές ευκαιρίες για την μεγαλοσύνη δεν επαναλαμβάνονται.
Μία έξυπνη κυβέρνηση συνδυάζει μαζί με την πρόσκληση και την προπαρασκευή απονομής ηθικών τιμών, πού ανήκουν στην πατριωτική τάξη των μεγάλων Ευεργετών.
* Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Ηλίας Οικονόμου
InfoGnomon
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής προς τον Μέγα Δούκα Νοταρά: “Είσαι σκύλος κι όχι άνθρωπος - Είχες τόσους θησαυρούς και δεν εβοήθησες τον Αυτοκράτορα και την Πατρίδα σου” - Το χθες και το σήμερα - Όταν οι σύγχρονοι πόλεμοι γίνονται με τα χρήματα που προηγούνται των όπλων
Η ελληνική κοινωνία αντιδρά στην οικονομική κρίση και ποιοτικά.Αυτό είναι το ελληνικό παράδοξο και ανόμοιο:
Η έκφραση της κοινωνικής και εθνικής ταυτότητας γίνεται από τους μέσους Έλληνες, που αποτελούν οικονομικώς τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας με την έμπρακτη αγάπη και την αλληλεγγύη προς τους ασθενέστερους.Η προσφορά τροφών, φαρμάκων, εθελοντικής εξυπηρετήσεως (ακόμη και ψυχαγωγίας) είναι συνεχής.
Την ίδια ώρα, οι οικονομικώς «ανώτεροι» Έλληνες, επισπεύδοντες προβαίνουν σε ενέργειες προσωπικής και οικογενειακής εξασφαλίσεως - όπως νομίζουν- δια της μεταφοράς εκτός Ελλάδος περιουσιακών στοιχείων και παραγωγικής δραστηριότητος.
Αυτοεκπατρίζονται οικονομικώς, παραιτούμενοι άθελα τους και από την ηγετική θέση τους στην εθνική κοινωνική πυραμίδα.
Έτσι δεν πραγματοποιείται η αναγκαία πατριωτική συνάντηση των οικονομικών άκρων (πλούσιοι-πτωχοί), αφού δεν συγκλίνουν σε κύκλο αγάπης, αλληλεγγύης, δηλαδή σύμπνοιας.
Πριν από δεκαέξι αιώνες, ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Μέγας, υπογράμμισε ότι ο καθένας έχει ανάγκη τον άλλο, λέγοντας «αλλήλων χρήζομεν».
Η άρνηση τού αξιώματος αυτού οδήγησε πολλούς στην απόφαση να φυγαδεύσουν χρήματα, νομίμως ή παρανόμως, κτηθέντα εν Ελλάδι.
Αυτά, όχι χαριζόμενα, αλλά χρησιμοποιούμενα, δηλαδή φορολογούμενα και επενδυόμενα, εν Ελλάδι, θα ελευθέρωναν όλους από το εφιαλτικό πρόβλημα της χώρας και των συνανθρώπων μας.
Τα εν Ελλάδι αποκτώμενα, ηθικώς αξιολογούμενα, πρέπει εν Ελλάδι πρώτον -αλλά όχι αποκλειστικώς- να χρησιμοποιούνται, επειδή ελληνικά στοιχεία συνέβαλαν στην απόκτηση τους.
Όμως πολλοί αρνήθηκαν να λειτουργήσουν ως κοινωνικοί ηγέτες και άδολοι πατριώτες.
Και ο κύκλος του κοινωνικού εναγκαλισμού έκλεισε με τους μέσους Έλληνες και δημιούργησε τις προϋποθέσεις διαμορφώσεως νέου ηγετικού κύκλου, αποκλείοντας κάθε μελλοντική ηγεσία τους δια του εκπατρισθέντος πλούτου αποξενωθέντες της κοινής αγωνίας και των παρακειμένων σε αυτήν αγώνων.
Η ιστορία προσφέρει σκληρά παραδείγματα αρνητικών συνεπειών για τις απόπειρες επιτεύξεως εξιδιασμένης σωτηρίας και αποκτήσεως λαπρότητας εκτός του πατριωτικού συστήματος, εντός του οποίου απεκτήθη ο πλούτος.
1453. Ανυπέρβλητο παράδειγμα διέσωσε ο Γεώργιος Φραντζής στο «Χρονικό της Αλώσεως»της Κωνσταντινουπόλεως που περιγράφει την σκηνή της συναντήσεως του μεγάλου δούκα Λουκά Νοταρά με τον πορθητή Μωάμεθ.
Ο διάλογος μεταφραζόμενος είναι συγκλονιστικός και επίκαιρα διδακτικός. Διηγείται ο Φραντζής:
***
«Μπροστά του [εν. τον Μωάμεθ, αμέσως μετά την Άλωση] παρουσιάστηκε ο μεγάλος δούκας, ο κυρ Λουκάς ο Νοταράς.
Τον προσκύνησε και του έδειξε πολλούς θησαυρούς, που είχε κρυμμένους, και πολύτιμα πετράδια και μαργαριτάρια και άλλα λάφυρα, που άξιζαν για ένα βασιλέα.
Μόλις ο σουλτάνος και η συνοδεία του είδαν όλους αυτούς τους θησαυρούς, έμειναν με ανοικτό το στόμα.
Ο Νοταράς έλαβε πρώτος το λόγο και είπε στον σουλτάνο.
» Όλους αυτούς τους θησαυρούς τους είχα διαφυλάξει για τη Μεγαλειότητα σου, τώρα σου τους προσφέρω σαν δώρο- σε ικετεύω να δεχθείς τις θερμές παρακλήσεις του δούλου σου και να φανείς επιεικής" »... Ό σουλτάνος του απάντησε »Είσαι σκύλος και όχι άνθρωπος, πανούργος και ραδιούργος- τόσους θησαυρούς είχες και δεν εβοήθησες τον αυτοκράτορα και δεσπότη σου, την Πόλι σου και την πατρίδα σου;
Τώρα όμως προσπαθείς με τέτοιες πονηριές και δολιότητες.... να απατήειης και εμένα και να διαφύγεις την τιμωρία, που σου χρειάζεται;
Πες μου, άπιστε, ποιος παρέδωσε στα χέρια μου αυτούς τους θησαυρούς σου και αυτή εδώ την Πόλι;"
» “Ο Θεός”, αποκρίθηκε ο Νοταράς...
»Την άλλη ήμερα... του είπε (ο σουλτάνος) "Αφού δεν θέλησες να βοηθήσεις τον αυτοκράτορα και την πατρίδα σου με τόσο αναρίθμητο θησαυρό, που είχες, γιατί δεν συμβούλευσες... τον βασιλέα σου να... μου παραδώσει την Πόλη";
»Την επομένη ήμερα διέταξε να σκοτώσουν μπροστά στα μάτια του πρώτα τους δύό γυιούς του.. .Έπειτα ο σουλτάνος διέταξε να σκοτώσουν και τον ίδιο τον πατέρα».
***
Ο απολύτως αναγκαίος για τη διάσωση της Κωνσταντινουπόλεως πλούτος, δεν διατέθηκε, όπου και όταν έπρεπε.
Είναι γνωστόν ότι ο Ούγγρος χριστιανός κατασκευαστής κανονιών εγκατέλειψε ως προμηθευτής οπλισμού την Πόλη, επειδή δεν υπήρχαν χρήματα και προμήθευσε τον σουλτάνο με το εξελιγμένο οπλικό σύστημα (το μεγάλο κανόνι), που συνέτριψε τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Νοταράς μπορούσε να σώσει την Πόλη, εάν διέθετε μέρος των θησαυρών του.
Ενόμισε αφελώς ότι θα διέσωζε εαυτόν και τους οικείους του, αλλά ούτε εαυτόν δεν διέσωσε.
Η διάκριση μεταξύ ήρωος και άτυπου προδότη εξαρτάται από την ένταξη της ατομικής στην κοινή σωτηρία.
Η παρούσα κρίση της χώρας μας συνιστά πόλεμο άλλης μορφής και τάξεως (οικονομικής), άλλα οδηγεί στην απόλυτη εξάρτηση και την απώλεια της αυτονομίας.
Τον 21αιώνα, δεν γίνονται πόλεμοι μόνον με την πολεμική μηχανή, την Βέρμαχτ (Βέρ=πόλεμος, Μάχτ=δύναμη), αλλά και με τη δύναμη του χρήματος, την Γκέλντμαχτ (Γκέλντ=χρήμα, Μάχτ=δύναμη).
Τα θεμελιώδη όπλα του συγχρόνου πολέμου και της άμυνας είναι τα χρήματα. Προηγούνται τα, χρήματα και έπονται τα όπλα.
Ο έχων και αποστερών αυτά από την Πατρίδα του γίνεται το σύγχρονο αντίτυπο του Νοταρά, που προσδοκά να σωθεί και να αναδειχθεί αμαχητί και μακράν του «εχθρού».
Κάθε σκεπτόμενος ομοιοτρόπως και δρων αναλόγως προς τον Νοταρά ας μελετήσει την αφετηρία και τις συνέπειες της μακρόχρονης δουλείας του 'Ελληνισμού. Και ας αναλογισθεί την προσωπική ευθύνη του.
1821. Μετά τριακόσια εξήντα οκτώ χρόνια, κατά την έναρξη του σκληρού απελευθερωτικού αγώνα, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης δημοσιεύει, την 24η Φεβρουαρίου 1821, Προκήρυξη από το 'Ιάσιο τής σημερινής Ρουμανίας.
Και προσκαλεί τους απανταχού Έλληνες και άλλους να συμμετάσχουν στον αγώνα.
Με ιδιάζουσα σκληρότητα υπογραμμίζει ότι όσοι «γνήσιοι Έλληνες είναι άξιοι να πιάσωσι τα όπλα και με όλον τούτο μένουσιν αδιάφοροι, ας ήξευρωσιν, ότι θέλουν επισύρει εις τον εαυτόν των μεγάλην ατιμίαν, και ότι η Πατρίς θέλει τους θεωρεί ως νόθους και ανάξιους του Ελληνικού Ονόματος».
Ελληνική γνησιότητα, αξιοσύνη και πατριωτισμός είναι ηθικώς έκκεντρες έννοιες από την αδιαφορία.
Σύμφωνα με τη σχέση πολέμου με όπλα και πολέμου με χρήματα οι αφοριστικοί λόγοι του Υψηλάντη είναι καλό να προβληματίσουν όλους τους κατόχους «χρηματικών όπλων», οι όποιοι «μένουσι αδιάφοροι».
Τώρα είναι η ώρα των γνήσιων και αξίων Ελλήνων, να προσφέρουν στον αναίμακτο έως τώρα πόλεμο, αλλά με ζοφερές προοπτικές κατάσταση.
Οι ιστορικές ευκαιρίες για την μεγαλοσύνη δεν επαναλαμβάνονται.
Μία έξυπνη κυβέρνηση συνδυάζει μαζί με την πρόσκληση και την προπαρασκευή απονομής ηθικών τιμών, πού ανήκουν στην πατριωτική τάξη των μεγάλων Ευεργετών.
* Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Ηλίας Οικονόμου
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τον Διαμαντίδη στην Εθνική θέλει ο Τρινκιέρι
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΝΕΚΔΟΤΟ: Πάτερ, αμάρτησα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
