2013-01-10 22:00:11
Εχει πλέον και η υπομονή τα όρια της, με αυτό το απόλυτο ...ελληνοειδές που παρουσιάζεται ως...κύριος Μπάμπης απ τη συχνότητα του ΣΚΑΙ, ο οποίος με ύφος χιλίων καρδιναλίων, "παίζει" τον απόλυτο "ξερόλα" και τον απόλυτο κομφορμιστή του οικονομοτεχνικού εφιάλτη της πολτικής Χωρίς εισαγωγή, παραθέτουμε αυτούσιο ένα απόσπασμα από το σχόλιο - άποψη του δημοσιογράφου και στελέχους του ΣΚΑΪ Μπάμπη Παπαδημητρίου, σε πρόσφατο δελτίο ειδήσεων του σταθμού, περί της σπουδαιότητας της ύπαρξης καθώς και της ανάγκης παροχής προστασίας προς εκείνο το είδος ανθρώπου που ο ίδιος ο κ. Παπαδημητρίου το αποκάλεσε... «φορολογικό καρφί»:
«Καθυστερούμε συνεχώς στα πιο κρίσιμα πράγματα. Θα σου πω ένα. Πρέπει να γίνει το Μάρτη το τελευταίο μνημόνιο και είναι χαρακτηριστικό. Λέει ότι πρέπει να φτιαχτεί νομοθεσία που θα προστατεύει ποιον; Το καρφί. Το φορολογικό καρφί. Γιατί; Γιατί σε όλο τον κόσμο που έχουν προχωρήσει και λένε ότι κάτι καταφέρνουμε με τη φοροδιαφυγή, καλύτερο από εμάς
. Τι γίνεται; Ο άνθρωπος που έχει να καταγγείλει είναι προστατευμένος. Και έτσι μπορεί να καταγγείλει τον συνεργάτη του (!), τον φίλο του (!!), τον αδερφό του (!!!) - τα θαυμαστικά, και λίγα είναι, είναι δικά μας - ακόμα και τον εξάδελφό του. Το λέω αυτό για τον Παπακωνσταντίνου. Αρα πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο».
Δυστυχώς, η αποτύπωση της άποψης του Μπάμπη Παπαδημητρίου στο χαρτί της εφημερίδας «χάνει». Και τούτο γιατί είναι δύσκολο στο γραπτό λόγο να αποδοθεί πάντα όλο το εύρος του πάθους με το οποίο εκφράζεται κανείς στον προφορικό λόγο.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι τη στιγμή που ο κ. Παπαδημητρίου έλεγε όσα εσείς διαβάζετε και όσα εμείς τα ακούγαμε, είχε ένα απαράμιλλο πάθος. Μια έντονη έξαψη. Ενα ιδιαίτερο λίγωμα. Ειδικά, μάλιστα, όταν αναφερόταν στη λέξη «καρφί»...
Εκεί δε που η διακύμανση στον τόνο της φωνής του δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την ιερή του πίστη ότι αν υπάρχει «άνθρωπος - σύμβολο» στην εποχή μας αυτός δεν είναι παρά ο «άνθρωπος - καρφί», ήταν όταν σημείωνε πως «πρέπει» ο «άνθρωπος - καρφί» να προστατεύεται (κάτι σαν την Καρέτα - καρέτα, δηλαδή), για να επιτελεί, ακριβώς, το θεάρεστο, «πατριωτικό» και νομοταγές έργο του. Δηλαδή... να καρφώνει τον συνεργάτη, τον φίλο, τον αδερφό του...
Το να καρφώνεις, λοιπόν, είναι και αυτό ένα από τα βασικά ηθικά «προτερήματα - χαρίσματα» που πρέπει να διακρίνει κάποιον στο σύστημα που υπηρετεί ο κ. Παπαδημητρίου. Πράγμα που καμία έκπληξη δε μας προκαλεί.
Αντιθέτως, αναρωτιόμαστε πώς του διέφυγε του κυρίου συναδέλφου η επέκταση αυτού του ηθικού προτύπου και πέραν των φορολογικών ζητημάτων.
Για παράδειγμα:
Γιατί να μη μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων τα παιδιά να καρφώνουν τον «κακό» συμμαθητή τους στον διευθυντή; Γιατί να μην εισαχθεί διάταξη στο εργατικό δίκαιο να καρφώνει ο εργαζόμενος τον «κακό» εργαζόμενο στον εργοδότη; Γιατί να μην μπολιάσουμε τη συνείδηση των ανθρώπων με τον κανόνα ο γείτονας να καρφώνει τον«κακό» γείτονα στη δημοτική αστυνομία κ.ο.κ.;
Γιατί, δηλαδή, να μπορεί μόνο ο «καλός» φορολογούμενος να καρφώνει τον «κακό» φορολογούμενο;
`Η - λέμε τώρα - γιατί να μπορεί μόνο ο «καλός» δημοσιογράφος να καρφώνει τον οποιονδήποτε «κακό», και να μην μπορούν όλοι να τους καρφώνουν όλους;!
Φυσικά, εδώ τίθεται ένα ερώτημα:
Ποιος είναι ο «καλός» και ποιος είναι ο «κακός»; Πώς ξέρουμε ότι σε ένα καθεστώς νομιμοποιημένης σπιουνιάς δε θα έχουμε το φαινόμενο που έλεγε ο Ρασούλης: «Κακοί ντυθήκανε καλοί, κάνουν πως "μπε-μπενίζουν"»...
Αυτό το λεπτό σημείο, αγαπητοί συνέλληνες, υπάρχουν κάποιοι άλλοι, ανώτεροι του κ. Παπαδημητρίου, να το απαντήσουν (σ.σ.: μην τα ζητάμε κι όλα από τον κύριο συνάδελφο). Και ο ανώτερος, εν προκειμένω, είναι η ανωτέρα ή άλλως πως, η Υπέρτατη Αρχή!
Εν ολίγοις: Το διαχωρισμό μεταξύ «καλών καρφιών» και «κακών καρφωμένων και ρουφιανεμένων» τον διαφυλάσσει, τον εγγυάται και τον επιτελεί η Υπέρτατη Αρχή.
Για παράδειγμα:
Εφόσον η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Μακάρθι, τότε «καλός» είναι ο καταδότης, εκείνος δηλαδή που καταδίδει συναδέλφους ή συνανθρώπους του στα όργανα του Μακαρθισμού(σ.σ.: και μη μας πει κανείς ότι αυτά δε γίνονται στη Δημοκρατία, διότι Δημοκρατία είχαν στις ΗΠΑ επί Μακάρθι, όπως δημοκρατία είχαμε και εδώ επί Μακρονήσου...).
Παρομοίως, αν η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Παττακός και ο Μακαρέζος τότε «καλός» είναι ο χαφιές της χούντας. Αν η Υπέρτατη Αρχή είναι η Γκεστάπο, τότε «καλό» καρφί είναι ο δοσίλογος και ο κουκουλοφόρος κ.ο.κ.
Επί του τελευταίου - για τον καλοκάγαθο χαρακτήρα της εκάστοτε Υπέρτατης Αρχής, δηλαδή - έχουμε μάλιστα και τη μαρτυρία της μεγάλης αδελφής του ΣΚΑΪ, της «Καθημερινής».
Διαβάζουμε:
«Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».
Αυτά έγραφε στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Καθημερινή», στις 29 Απρίλη 1941. Δυο μέρες μετά, δηλαδή, αφότου μπήκαν τα «Ες - Ες» στην Αθήνα.
Δεν είναι προφανές, επομένως, ότι κάθε Υπέρτατη Αρχή θα ενέτασσε ασμένως τα «καρφιά» στις τάξεις των αξίων να έχουν όχι μόνο την προστασία, όπως ζητάει ο κ. Παπαδημητρίου, αλλά και τη συνδρομή της, αφού κάθε «καρφί» εξ ορισμού αξίζει να «τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν» οι δυνάμεις της Υπέρτατης Αρχής...
Ασχετο: Εκείνο το τραγούδι του Σιδηρόπουλου είχε τίτλο «Ο Μπάμπης ο φλου». Τραγούδι με τίτλο «Ο Μπάμπης ο φτου» δεν έχει γραφτεί - απ' όσο γνωρίζουμε - ακόμα.
Πηγή
logioshermes
«Καθυστερούμε συνεχώς στα πιο κρίσιμα πράγματα. Θα σου πω ένα. Πρέπει να γίνει το Μάρτη το τελευταίο μνημόνιο και είναι χαρακτηριστικό. Λέει ότι πρέπει να φτιαχτεί νομοθεσία που θα προστατεύει ποιον; Το καρφί. Το φορολογικό καρφί. Γιατί; Γιατί σε όλο τον κόσμο που έχουν προχωρήσει και λένε ότι κάτι καταφέρνουμε με τη φοροδιαφυγή, καλύτερο από εμάς
Δυστυχώς, η αποτύπωση της άποψης του Μπάμπη Παπαδημητρίου στο χαρτί της εφημερίδας «χάνει». Και τούτο γιατί είναι δύσκολο στο γραπτό λόγο να αποδοθεί πάντα όλο το εύρος του πάθους με το οποίο εκφράζεται κανείς στον προφορικό λόγο.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι τη στιγμή που ο κ. Παπαδημητρίου έλεγε όσα εσείς διαβάζετε και όσα εμείς τα ακούγαμε, είχε ένα απαράμιλλο πάθος. Μια έντονη έξαψη. Ενα ιδιαίτερο λίγωμα. Ειδικά, μάλιστα, όταν αναφερόταν στη λέξη «καρφί»...
Εκεί δε που η διακύμανση στον τόνο της φωνής του δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την ιερή του πίστη ότι αν υπάρχει «άνθρωπος - σύμβολο» στην εποχή μας αυτός δεν είναι παρά ο «άνθρωπος - καρφί», ήταν όταν σημείωνε πως «πρέπει» ο «άνθρωπος - καρφί» να προστατεύεται (κάτι σαν την Καρέτα - καρέτα, δηλαδή), για να επιτελεί, ακριβώς, το θεάρεστο, «πατριωτικό» και νομοταγές έργο του. Δηλαδή... να καρφώνει τον συνεργάτη, τον φίλο, τον αδερφό του...
Το να καρφώνεις, λοιπόν, είναι και αυτό ένα από τα βασικά ηθικά «προτερήματα - χαρίσματα» που πρέπει να διακρίνει κάποιον στο σύστημα που υπηρετεί ο κ. Παπαδημητρίου. Πράγμα που καμία έκπληξη δε μας προκαλεί.
Αντιθέτως, αναρωτιόμαστε πώς του διέφυγε του κυρίου συναδέλφου η επέκταση αυτού του ηθικού προτύπου και πέραν των φορολογικών ζητημάτων.
Για παράδειγμα:
Γιατί να μη μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων τα παιδιά να καρφώνουν τον «κακό» συμμαθητή τους στον διευθυντή; Γιατί να μην εισαχθεί διάταξη στο εργατικό δίκαιο να καρφώνει ο εργαζόμενος τον «κακό» εργαζόμενο στον εργοδότη; Γιατί να μην μπολιάσουμε τη συνείδηση των ανθρώπων με τον κανόνα ο γείτονας να καρφώνει τον«κακό» γείτονα στη δημοτική αστυνομία κ.ο.κ.;
Γιατί, δηλαδή, να μπορεί μόνο ο «καλός» φορολογούμενος να καρφώνει τον «κακό» φορολογούμενο;
`Η - λέμε τώρα - γιατί να μπορεί μόνο ο «καλός» δημοσιογράφος να καρφώνει τον οποιονδήποτε «κακό», και να μην μπορούν όλοι να τους καρφώνουν όλους;!
Φυσικά, εδώ τίθεται ένα ερώτημα:
Ποιος είναι ο «καλός» και ποιος είναι ο «κακός»; Πώς ξέρουμε ότι σε ένα καθεστώς νομιμοποιημένης σπιουνιάς δε θα έχουμε το φαινόμενο που έλεγε ο Ρασούλης: «Κακοί ντυθήκανε καλοί, κάνουν πως "μπε-μπενίζουν"»...
Αυτό το λεπτό σημείο, αγαπητοί συνέλληνες, υπάρχουν κάποιοι άλλοι, ανώτεροι του κ. Παπαδημητρίου, να το απαντήσουν (σ.σ.: μην τα ζητάμε κι όλα από τον κύριο συνάδελφο). Και ο ανώτερος, εν προκειμένω, είναι η ανωτέρα ή άλλως πως, η Υπέρτατη Αρχή!
Εν ολίγοις: Το διαχωρισμό μεταξύ «καλών καρφιών» και «κακών καρφωμένων και ρουφιανεμένων» τον διαφυλάσσει, τον εγγυάται και τον επιτελεί η Υπέρτατη Αρχή.
Για παράδειγμα:
Εφόσον η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Μακάρθι, τότε «καλός» είναι ο καταδότης, εκείνος δηλαδή που καταδίδει συναδέλφους ή συνανθρώπους του στα όργανα του Μακαρθισμού(σ.σ.: και μη μας πει κανείς ότι αυτά δε γίνονται στη Δημοκρατία, διότι Δημοκρατία είχαν στις ΗΠΑ επί Μακάρθι, όπως δημοκρατία είχαμε και εδώ επί Μακρονήσου...).
Παρομοίως, αν η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Παττακός και ο Μακαρέζος τότε «καλός» είναι ο χαφιές της χούντας. Αν η Υπέρτατη Αρχή είναι η Γκεστάπο, τότε «καλό» καρφί είναι ο δοσίλογος και ο κουκουλοφόρος κ.ο.κ.
Επί του τελευταίου - για τον καλοκάγαθο χαρακτήρα της εκάστοτε Υπέρτατης Αρχής, δηλαδή - έχουμε μάλιστα και τη μαρτυρία της μεγάλης αδελφής του ΣΚΑΪ, της «Καθημερινής».
Διαβάζουμε:
«Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».
Αυτά έγραφε στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Καθημερινή», στις 29 Απρίλη 1941. Δυο μέρες μετά, δηλαδή, αφότου μπήκαν τα «Ες - Ες» στην Αθήνα.
Δεν είναι προφανές, επομένως, ότι κάθε Υπέρτατη Αρχή θα ενέτασσε ασμένως τα «καρφιά» στις τάξεις των αξίων να έχουν όχι μόνο την προστασία, όπως ζητάει ο κ. Παπαδημητρίου, αλλά και τη συνδρομή της, αφού κάθε «καρφί» εξ ορισμού αξίζει να «τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν» οι δυνάμεις της Υπέρτατης Αρχής...
Ασχετο: Εκείνο το τραγούδι του Σιδηρόπουλου είχε τίτλο «Ο Μπάμπης ο φλου». Τραγούδι με τίτλο «Ο Μπάμπης ο φτου» δεν έχει γραφτεί - απ' όσο γνωρίζουμε - ακόμα.
Πηγή
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Beyonce πιο σέξι από ποτέ σε εξώφυλλο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΗΜΙΧΡΟΝΟ: ΠΑΟ-Μάλαγα 39-37
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
