2013-01-11 08:45:58
Γράφει: Μανόλης Δημελλάς
Το κανονισμένο δείπνο κατέληξε σε ένα ατέλειωτο ψυχόδραμα. Εμείς, οι ακόμη εργαζόμενοι, πέσαμε σε ένα παραλύρημα ενός προσκαλεσμένου ζευγαριού, ξέμεινε πια από ρευστό, ο σύζυγος έχασε ξαφνικά τη δουλειά του, στον ΟΑΕΔ, της Καλλιθέας, του είπαν πως σε ένα δίμηνο θα βγεί η απόφαση, η γυναίκα του πάλι, παραμένει εργαζόμενη σε Εκδοτικό Οίκο, μα ένα τετράμηνο παραμένη απλήρωτη. Πήγε προχτές, για να ζητήσει ένα μικρό ποσό η ιδιοκτήτρια, έμπηξε τα κλάματα, σχεδόν λιποθύμησε.Το νεαρό ζευγάρι, παράτησε φεσωμένο το νοικιασμένο σπίτι, έστησε τσαντίρι, στο σαλόνι της μάνας της, η γριά, που δεν πολύ συμπαθεί τον γαμπρό, δεν είχε περιθώρεια επιλογής. Η σύνταξη γεμίζει το τσουκάλι.Η καθημερινότητα μας αλλάζει με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Στο τηλεοπτικό στούντιο, την ώρα της αναγκαίας διακοπής για διαφημίσεις, κατσαριδοκτόνα προβάλει πια ο σταθμός, οι καλεσμένοι βουλευτές ξεσπαθώνουν, για τη δικιά τους φτώχεια.
Ο εργατολόγος και βουλευτής του Σύριζα, δυσκολεύεται, δεν συμμετέχει στο γραφείο, και το κόμμα του κρατά το 45%, του μισθού του. Τα φέρνει βόλτα με τα ρέστα και αρχίζει να ζορίζει, μα ούτε να το πεί, να το μοιραστεί, δεν μπορεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο δρόμο του ΚΚΕ, παρακρατά ένα ποσοστό από τη βουλευτική αποζημίωση για να στηρίζει τους κοινωνικά αδύναμους, μια ιστορία που δεν προβάλλεται, όμως βοηθά, αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο κοινωνικό έργο.
Ούτε λόγος για τα στελέχια των (πρώην) μεγάλων κομμάτων, κάπου φαίνεται πως μπόρεσαν να εξαγνιστούν.
Μέσα σε όλο το χάσιμο και την αμφισβήτηση, στο πηγάδι της μαύρης φτώχειας μας, δεν γεννιούνται, δεν ξεπηδούν οι πρωτοπορίες, αντίθετα η συντήρηση, τα στερεότυπα, φουσκώνουν σαν παγώνια πνίγοντας κάθε δυνατότητα φρέσκων νοημάτων.
Έτσι κάπως εμφανίστηκαν τα ακραία σχήματα, από το δωδεκάθεο, τα αρχαιοελληνικά σύμβολα, να ανάβουν φωτιές σε Χυτήρια, στην Ιερά οδό και να ρίχνουν κατάρες στους αντίχριστους.
Όμως, η γέννηση τέτοιων μορφωμάτων δεν αποτελεί καμμιά μοναδικότητα και πρωτοπορία.
Εκείνοι που γνώρισαν χούντα και βασανισμούς, όπως ο
Περικλής Κοροβέσης, περιγράφουν το πρόβλημά μας, λένε πως ξεκινά και καταλήγει στον εσωτερικό κόσμο μας, όλα για την πάρτη μας, για τον κρυφό εξαγνισμό μας.
Εκεί κρύβεται σχεδόν όλος ο μύθος του πολιτικού παιγνιδιού, από τη μια η χαμένη ελπίδα, το τούνελ που βαδίζουμε και δείχνει να βγάζει, να οδηγεί στο βάλτο, από την άλλη, οι πολιτικοί, νομοθέτες που τα προσωπικά τους, τα θέλω, ακύρωσαν γενιές.
Δυό γραμμές βγαίνουν δυνατά σήμερα, η ευρωπαϊκή Αριστερά, ο συνασπισμός κομμάτων και σχημάτων, που σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, προτιμά ο κόσμος και από την άλλη το αυξανόμενο φλέρτ με το παρανοϊκό μοντελάκι Χρυσών Αυγών.
Ποιος, όμως, σπρώχνει στο απολιτίκ, ρατσιστικό σενάριο, εκείνο που προτείνει κατάρες και αφορισμούς, χριστιανικά ιδεώδη μπλεγμένα σφιχτά με δωδεκαθεϊκά σύμβολα; Ήθελα να γνωρίσω τους μέντορες αυτής της ανοησίας.
Τώρα που αρπάξαμε το money, τα ευρώ, είναι σαν να πήραμε μια ακόμη ανάσα πριν ένα ακόμη βαθύ μακροβούτι. Φυσικά δέσαμε στην πρύμνη του βαποριού και τους εταίρους μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κυβερνήσει, αλλά δεν φαίνεται ούτε και αυτός, να αφουγκράζεται τη βάση. Η διαφορετική άποψη λειτουργεί και σε αυτόν σαν μια μικρή φράξια.
Όχι πως είναι όλοδική του η ευθύνη.
Η πολυσυλεκτικότητα, η συμμετοχή στα κοινά, δεν είναι παρά ένα χαζό, μικρό όνειρο. Όλοι μας παραμένουμε ανεκπαίδευτοι, ανίκανοι να σταθούμε σε κύκλο και να δεχθούμε την άποψη του γείτονα.
Ανοίγουμε τα αυτιά μας μόνο όταν οι απόψεις που πετούν είναι συγγενείς με τη δικιά μας θέση, αυτό έχει να κάνει με έναν ιδιαίτερο φασισμό, ούτε που τον αναγνωρίζουμε, ούτε που καταλαβαίνουμε το φούντωμα του.
Στους καθημερινούς κύκλους μας, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, οι κουβέντες για τα πολιτικά σχήματα είναι σύντομες και ακυρωτικές. Ντρέπομαι να μιλώ για την δουλειά μου, να λέω ποιούς συναντώ για συνεντεύξεις, τι θέσεις και τι απόψεις καταγράφω με την κάμερα, μα να, είναι που κατεβάζω τα μάτια, μπροστά σε όλους εκείνους που πήραν απόφαση να μη βάλουν πετρέλαιο στην πολυκατοικία, σε τέτοιου είδους συνελεύσεις φαίνεται να έχουμε την σπουδαία συμμετοχή.
Η φτώχεια δεν παράγει ιδέες, κινήματα και πολιτικές, μονάχα γκρίνια, ισοπέδωση και μίσος.
Που να πήγε, να τρύπωσε, να κρύφτηκε η ελπίδα http://www.aixmi.gr/
Το κανονισμένο δείπνο κατέληξε σε ένα ατέλειωτο ψυχόδραμα. Εμείς, οι ακόμη εργαζόμενοι, πέσαμε σε ένα παραλύρημα ενός προσκαλεσμένου ζευγαριού, ξέμεινε πια από ρευστό, ο σύζυγος έχασε ξαφνικά τη δουλειά του, στον ΟΑΕΔ, της Καλλιθέας, του είπαν πως σε ένα δίμηνο θα βγεί η απόφαση, η γυναίκα του πάλι, παραμένει εργαζόμενη σε Εκδοτικό Οίκο, μα ένα τετράμηνο παραμένη απλήρωτη. Πήγε προχτές, για να ζητήσει ένα μικρό ποσό η ιδιοκτήτρια, έμπηξε τα κλάματα, σχεδόν λιποθύμησε.Το νεαρό ζευγάρι, παράτησε φεσωμένο το νοικιασμένο σπίτι, έστησε τσαντίρι, στο σαλόνι της μάνας της, η γριά, που δεν πολύ συμπαθεί τον γαμπρό, δεν είχε περιθώρεια επιλογής. Η σύνταξη γεμίζει το τσουκάλι.Η καθημερινότητα μας αλλάζει με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Στο τηλεοπτικό στούντιο, την ώρα της αναγκαίας διακοπής για διαφημίσεις, κατσαριδοκτόνα προβάλει πια ο σταθμός, οι καλεσμένοι βουλευτές ξεσπαθώνουν, για τη δικιά τους φτώχεια.
Ο εργατολόγος και βουλευτής του Σύριζα, δυσκολεύεται, δεν συμμετέχει στο γραφείο, και το κόμμα του κρατά το 45%, του μισθού του. Τα φέρνει βόλτα με τα ρέστα και αρχίζει να ζορίζει, μα ούτε να το πεί, να το μοιραστεί, δεν μπορεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο δρόμο του ΚΚΕ, παρακρατά ένα ποσοστό από τη βουλευτική αποζημίωση για να στηρίζει τους κοινωνικά αδύναμους, μια ιστορία που δεν προβάλλεται, όμως βοηθά, αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο κοινωνικό έργο.
Ούτε λόγος για τα στελέχια των (πρώην) μεγάλων κομμάτων, κάπου φαίνεται πως μπόρεσαν να εξαγνιστούν.
Μέσα σε όλο το χάσιμο και την αμφισβήτηση, στο πηγάδι της μαύρης φτώχειας μας, δεν γεννιούνται, δεν ξεπηδούν οι πρωτοπορίες, αντίθετα η συντήρηση, τα στερεότυπα, φουσκώνουν σαν παγώνια πνίγοντας κάθε δυνατότητα φρέσκων νοημάτων.
Έτσι κάπως εμφανίστηκαν τα ακραία σχήματα, από το δωδεκάθεο, τα αρχαιοελληνικά σύμβολα, να ανάβουν φωτιές σε Χυτήρια, στην Ιερά οδό και να ρίχνουν κατάρες στους αντίχριστους.
Όμως, η γέννηση τέτοιων μορφωμάτων δεν αποτελεί καμμιά μοναδικότητα και πρωτοπορία.
Εκείνοι που γνώρισαν χούντα και βασανισμούς, όπως ο
Περικλής Κοροβέσης, περιγράφουν το πρόβλημά μας, λένε πως ξεκινά και καταλήγει στον εσωτερικό κόσμο μας, όλα για την πάρτη μας, για τον κρυφό εξαγνισμό μας.
Εκεί κρύβεται σχεδόν όλος ο μύθος του πολιτικού παιγνιδιού, από τη μια η χαμένη ελπίδα, το τούνελ που βαδίζουμε και δείχνει να βγάζει, να οδηγεί στο βάλτο, από την άλλη, οι πολιτικοί, νομοθέτες που τα προσωπικά τους, τα θέλω, ακύρωσαν γενιές.
Δυό γραμμές βγαίνουν δυνατά σήμερα, η ευρωπαϊκή Αριστερά, ο συνασπισμός κομμάτων και σχημάτων, που σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, προτιμά ο κόσμος και από την άλλη το αυξανόμενο φλέρτ με το παρανοϊκό μοντελάκι Χρυσών Αυγών.
Ποιος, όμως, σπρώχνει στο απολιτίκ, ρατσιστικό σενάριο, εκείνο που προτείνει κατάρες και αφορισμούς, χριστιανικά ιδεώδη μπλεγμένα σφιχτά με δωδεκαθεϊκά σύμβολα; Ήθελα να γνωρίσω τους μέντορες αυτής της ανοησίας.
Τώρα που αρπάξαμε το money, τα ευρώ, είναι σαν να πήραμε μια ακόμη ανάσα πριν ένα ακόμη βαθύ μακροβούτι. Φυσικά δέσαμε στην πρύμνη του βαποριού και τους εταίρους μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κυβερνήσει, αλλά δεν φαίνεται ούτε και αυτός, να αφουγκράζεται τη βάση. Η διαφορετική άποψη λειτουργεί και σε αυτόν σαν μια μικρή φράξια.
Όχι πως είναι όλοδική του η ευθύνη.
Η πολυσυλεκτικότητα, η συμμετοχή στα κοινά, δεν είναι παρά ένα χαζό, μικρό όνειρο. Όλοι μας παραμένουμε ανεκπαίδευτοι, ανίκανοι να σταθούμε σε κύκλο και να δεχθούμε την άποψη του γείτονα.
Ανοίγουμε τα αυτιά μας μόνο όταν οι απόψεις που πετούν είναι συγγενείς με τη δικιά μας θέση, αυτό έχει να κάνει με έναν ιδιαίτερο φασισμό, ούτε που τον αναγνωρίζουμε, ούτε που καταλαβαίνουμε το φούντωμα του.
Στους καθημερινούς κύκλους μας, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, οι κουβέντες για τα πολιτικά σχήματα είναι σύντομες και ακυρωτικές. Ντρέπομαι να μιλώ για την δουλειά μου, να λέω ποιούς συναντώ για συνεντεύξεις, τι θέσεις και τι απόψεις καταγράφω με την κάμερα, μα να, είναι που κατεβάζω τα μάτια, μπροστά σε όλους εκείνους που πήραν απόφαση να μη βάλουν πετρέλαιο στην πολυκατοικία, σε τέτοιου είδους συνελεύσεις φαίνεται να έχουμε την σπουδαία συμμετοχή.
Η φτώχεια δεν παράγει ιδέες, κινήματα και πολιτικές, μονάχα γκρίνια, ισοπέδωση και μίσος.
Που να πήγε, να τρύπωσε, να κρύφτηκε η ελπίδα http://www.aixmi.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αντίθετη η Εκκλησία της Κρήτης με την κατάργηση της αργίας της Κυριακής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
