2013-01-20 13:31:26
Eπιμέλεια: Aντώνης Ντινιακός
Μεγαλώνοντας, υπήρξε κάποιο momentum στη ζωή σας μέσα από τo οποίο διαισθανθήκατε ότι μελλοντικά θα ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;
Η οικογένειά μου είχε ανέκαθεν σχέση με το χώρο του θεάματος, και έτσι από πολύ μικρός δεχόμουν ερεθίσματα. Ο πατέρας μου, ο Νικ Κλούνι, προτού γίνει παρουσιαστής ειδήσεων, εργαζόταν σε ένα σόου και συχνά με έπαιρνε μαζί του για να τον βοηθάω. Ημουν δεν ήμουν 6-7 ετών εκείνη την εποχή... Υπέροχα χρόνια ?αν και η άμισθη εργασία δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Το σίγουρο είναι ότι από πολύ νωρίς είχα επαφή με τη βιομηχανία του θεάματος. Βέβαια, δεν είχα διανοηθεί τότε ότι θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός. Μέχρι που ο ξάδερφός μου ο Μιγκέλ Φερέρ (σ.σ. Robocop, Twin Peaks, Traffic) και ο πατέρας του, Χοσέ Φερέρ (σ.σ. Lawrence of Arabia), ήρθαν στο Κεντάκι για μια ταινία και μου βρήκαν δουλειά στο συνεργείο για το καλοκαίρι. Μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, ο Μιγκέλ μου είπε: «Γιατί δεν έρχεσαι στο Χόλιγουντ να γίνεις ηθοποιός; Σκέψου το, θα σ' αρέσει». Του απάντησα «Θα το κάνω» και είδα την πρόσκληση σαν μια εξέλιξη στη ζωή μου. Εφυγα για το Λος Αντζελες, όπου για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτός ο χώρος με ενδιέφερε.
Πολλοί συνεργάτες σας λένε ότι διαθέτετε μια μοναδική ικανότητα να συγκεντρώνεστε σε αυτό που κάνετε, αν και σε παλαιότερες συνεντεύξεις σας έχετε πει ότι δεν συγκεντρώνεστε αποκλειστικά στα αποτελέσματα της δουλειάς σας, αλλά περισσότερο στη διαδικασία με την οποία πρέπει να γίνουν τα πράγματα Δεν είναι ικανότητα, αλλά στάση ζωής. Ή, για να το θέσω διαφορετικά, είναι ο τρόπος με τον οποίο με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Ηταν δυο άνθρωποι πολύ συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι στην οικογένειά τους. Μου έλεγαν: «Οταν κάνεις κάτι, θα δίνεις τη μέγιστη προσοχή αν θέλεις να το κάνεις καλά». Με τα χρόνια, κατάλαβα ότι είχαν δίκιο. Π.χ., όταν επιλέγω να στηρίξω κάποιες ακτιβιστικές δράσεις στο Σουδάν, δεν μου αρέσει να στηρίζομαι στα όσα μου διηγήθηκε κάποιος άλλος για την περιοχή. Πρέπει να πας εκεί, να δεις τα χωριά, να ακούσεις και τις δύο πλευρές, να αναπνεύσεις τον ίδιο αέρα με αυτούς τους ανθρώπους, να συγκεντρωθείς στο πρόβλημά τους. Μόνον τότε θα έχεις ολοκληρώμενη άποψη και θα μπορείς να εκφέρεις μια γνώμη χωρίς να παπαγαλίζεις τα δελτία ειδήσεων και τις απόψεις των άλλων.
Πέρα από την οικογένειά σας, υπήρξε κάποιος άλλος άνθρωπος που άσκησε καταλυτική επιρροή στη ζωή σας;
Θα έλεγα σε πρώτη φάση τον Στίβεν Ζόντερμπεργκ. Υπήρξε πραγματικά σπουδαία επιρροή ως προς αυτό που ονειρευόμουν να γίνω. Τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης. Επίσης, καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου έπαιξαν οι φίλοι μου: Ανθρωποι που τους γνωρίζω τριάντα και πλέον χρόνια, που έχω κοιμηθεί αδέκαρος στον καναπέ τους, που έχουν κοιμηθεί αδέκαροι στον δικό μου, που έχουμε μοιραστεί τα πάντα. Αδερφικοί φίλοι, που εμπιστεύεσαι τη ζωή σου στα χέρια τους δίχως αμφιβολίες γιατί ξέρεις καλά πως δεν θα σε απογοητεύσουν. Και όταν τους ρωτάς, σου λένε πάντα, μα πάντα, την αλήθεια, ακόμα και όταν η αλήθεια δεν σου αρέσει. Το εκτιμώ όσο τίποτα αυτό, γιατί στο χώρο του κινηματογράφου η αλήθεια σπανίζει. Υπάρχουν πολλοί τύποι που θα σου πουν χαμογελώντας πόσο φοβερή είναι η ιδέα σου, μα δεν με ενδιαφέρουν αυτοί. Εγώ θέλω ανθρώπους που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της γνώμης τους δίχως να καταπίνουν τα πάντα. Οταν μια ιδέα δεν είναι καλή, περιμένω να το ακούσω από κάποιον.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη που επιφύλασσε για εσάς η σκηνοθεσία μιας ταινίας;
Αρχικά, πίστευα ότι η δουλειά ενός σκηνοθέτη περιορίζεται στο να καθοδηγεί τους ηθοποιούς, να προβάλλει τα δυνατά σημεία της ιστορίας του, να πρωτοτυπεί. Στην πορεία, βέβαια, κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι κομματάκι διαφορετικά. Η σκηνοθεσία στην πράξη απαιτεί ηγεσία και γρήγορες αποφάσεις. Δεν είσαι μόνος σου στο γύρισμα, αλλά κουβαλάς μαζί σου 200 ανθρώπους που περιμένουν από εσένα οργάνωση, συγκέντρωση, αποδοτικότητα. Δεν μπορείς να σπαταλάς το χρόνο τους. Πρέπει να ξέρεις τι γυρεύεις και, κυρίως, πώς θα το πετύχεις. Οταν πρωτοξεκίνησα, λοιπόν, έκανα το εξής ως άσκηση:
Πήρα 6 άνθρώπους τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, με απόψεις που δεν ταίριαζαν ούτε στο ελάχιστο, και πραγματοποίησα μαζί τους ένα ταξίδι διασχίζοντας τις ελβετικές, τις γαλλικές και τις ιταλικές Αλπεις επί τρεις εβδομάδες. Ηταν μια επίπονη ψυχολογικά εμπειρία, όμως πολύτιμη στην πορεία της ζωής μου. Διότι στα βουνά των Αλπεων συνειδητοποίησα ότι οι αποφάσεις μου δεν επηρεάζουν μονάχα εμένα, αλλά και τους ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι έχουν την «κακή συνήθεια» να είναι διαφορετικοί μεταξύ τους.
Εχετε δώσει εκατοντάδες συνεντεύξεις. Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν σας έγιναν ποτέ, αλλά θα θέλατε να απαντήσετε;
Νομίζω πως όχι. Αλλωστε, οι περισσότερες συνεντεύξεις είναι προβλέψιμες πια. Ξέρω τι θα με ρωτήσουν, ενίοτε και το πότε. Μονάχα η διαδικασία αλλάζει από δημοσιογράφο σε δημοσιογράφο. Οταν έχεις κανονίσει μια συνέντευξη που θα αφορά τη νέα σου ταινία, σημαίνει ότι θέλεις να μιλήσεις για τη νέα σου ταινία και μόνο. Βέβαια, συνήθως έρχεται ο δημοσιογράφος ?του Rolling Stone ας πούμε? και εκεί που αναλύεις τις απόψεις σου και πιστεύεις ότι σε ακούει, σου λέει ξαφνικά: «ΟΚ, πες μου τώρα τι τύπος είναι ο τάδε συμπρωταγωνιστής σου ή με ποια βγαίνεις αυτήν την εποχή». Και εσύ μένεις αγκαλιά με τις απόψεις σου. Ομως, εντάξει, ξέρω πια πώς παίζεται το παιχνίδι.
Το παιδί από το Σινσινάτι μεγάλωσε. Συνεχίζει άραγε να παίζει καθόλου ως ενήλικος;
Εννοείται! Είναι σημαντικό να ξεκλέβεις λίγο χρόνο και να νιώθεις ξανά σαν τον πιτσιρικά στην αλάνα. Αυτό το κατάλαβα καλύτερα όταν έζησα στην Ιταλία. Εβλεπα τους εργάτες στο δρόμο να ζουν καλύτερα από εμένα, που, υποτίθεται, τα είχα όλα! Να διασκεδάζουν με τα πιο απλά πράγματα. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στη ζωή μου. Αποφάσισα να ρίξω σιγά σιγά τους ρυθμούς μου και να ξαναθυμηθώ τα παιδικά χρόνια στο Οχάιο. Τώρα που το σκέφτομαι, η Ιταλία αποτέλεσε ένα πραγματικά υπέροχο μάθημα για εμένα.
Φήμη
«Η διασημότητα είναι διασκεδαστική όταν έρχεται, αλλά πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Αν την αψηφήσεις, θα τιμωρηθείς».
Αναδημοσιευσα Από Ημερησια
molibixarti
Μεγαλώνοντας, υπήρξε κάποιο momentum στη ζωή σας μέσα από τo οποίο διαισθανθήκατε ότι μελλοντικά θα ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;
Η οικογένειά μου είχε ανέκαθεν σχέση με το χώρο του θεάματος, και έτσι από πολύ μικρός δεχόμουν ερεθίσματα. Ο πατέρας μου, ο Νικ Κλούνι, προτού γίνει παρουσιαστής ειδήσεων, εργαζόταν σε ένα σόου και συχνά με έπαιρνε μαζί του για να τον βοηθάω. Ημουν δεν ήμουν 6-7 ετών εκείνη την εποχή... Υπέροχα χρόνια ?αν και η άμισθη εργασία δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Το σίγουρο είναι ότι από πολύ νωρίς είχα επαφή με τη βιομηχανία του θεάματος. Βέβαια, δεν είχα διανοηθεί τότε ότι θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός. Μέχρι που ο ξάδερφός μου ο Μιγκέλ Φερέρ (σ.σ. Robocop, Twin Peaks, Traffic) και ο πατέρας του, Χοσέ Φερέρ (σ.σ. Lawrence of Arabia), ήρθαν στο Κεντάκι για μια ταινία και μου βρήκαν δουλειά στο συνεργείο για το καλοκαίρι. Μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, ο Μιγκέλ μου είπε: «Γιατί δεν έρχεσαι στο Χόλιγουντ να γίνεις ηθοποιός; Σκέψου το, θα σ' αρέσει». Του απάντησα «Θα το κάνω» και είδα την πρόσκληση σαν μια εξέλιξη στη ζωή μου. Εφυγα για το Λος Αντζελες, όπου για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτός ο χώρος με ενδιέφερε.
Πολλοί συνεργάτες σας λένε ότι διαθέτετε μια μοναδική ικανότητα να συγκεντρώνεστε σε αυτό που κάνετε, αν και σε παλαιότερες συνεντεύξεις σας έχετε πει ότι δεν συγκεντρώνεστε αποκλειστικά στα αποτελέσματα της δουλειάς σας, αλλά περισσότερο στη διαδικασία με την οποία πρέπει να γίνουν τα πράγματα Δεν είναι ικανότητα, αλλά στάση ζωής. Ή, για να το θέσω διαφορετικά, είναι ο τρόπος με τον οποίο με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Ηταν δυο άνθρωποι πολύ συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι στην οικογένειά τους. Μου έλεγαν: «Οταν κάνεις κάτι, θα δίνεις τη μέγιστη προσοχή αν θέλεις να το κάνεις καλά». Με τα χρόνια, κατάλαβα ότι είχαν δίκιο. Π.χ., όταν επιλέγω να στηρίξω κάποιες ακτιβιστικές δράσεις στο Σουδάν, δεν μου αρέσει να στηρίζομαι στα όσα μου διηγήθηκε κάποιος άλλος για την περιοχή. Πρέπει να πας εκεί, να δεις τα χωριά, να ακούσεις και τις δύο πλευρές, να αναπνεύσεις τον ίδιο αέρα με αυτούς τους ανθρώπους, να συγκεντρωθείς στο πρόβλημά τους. Μόνον τότε θα έχεις ολοκληρώμενη άποψη και θα μπορείς να εκφέρεις μια γνώμη χωρίς να παπαγαλίζεις τα δελτία ειδήσεων και τις απόψεις των άλλων.
Πέρα από την οικογένειά σας, υπήρξε κάποιος άλλος άνθρωπος που άσκησε καταλυτική επιρροή στη ζωή σας;
Θα έλεγα σε πρώτη φάση τον Στίβεν Ζόντερμπεργκ. Υπήρξε πραγματικά σπουδαία επιρροή ως προς αυτό που ονειρευόμουν να γίνω. Τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης. Επίσης, καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου έπαιξαν οι φίλοι μου: Ανθρωποι που τους γνωρίζω τριάντα και πλέον χρόνια, που έχω κοιμηθεί αδέκαρος στον καναπέ τους, που έχουν κοιμηθεί αδέκαροι στον δικό μου, που έχουμε μοιραστεί τα πάντα. Αδερφικοί φίλοι, που εμπιστεύεσαι τη ζωή σου στα χέρια τους δίχως αμφιβολίες γιατί ξέρεις καλά πως δεν θα σε απογοητεύσουν. Και όταν τους ρωτάς, σου λένε πάντα, μα πάντα, την αλήθεια, ακόμα και όταν η αλήθεια δεν σου αρέσει. Το εκτιμώ όσο τίποτα αυτό, γιατί στο χώρο του κινηματογράφου η αλήθεια σπανίζει. Υπάρχουν πολλοί τύποι που θα σου πουν χαμογελώντας πόσο φοβερή είναι η ιδέα σου, μα δεν με ενδιαφέρουν αυτοί. Εγώ θέλω ανθρώπους που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της γνώμης τους δίχως να καταπίνουν τα πάντα. Οταν μια ιδέα δεν είναι καλή, περιμένω να το ακούσω από κάποιον.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη που επιφύλασσε για εσάς η σκηνοθεσία μιας ταινίας;
Αρχικά, πίστευα ότι η δουλειά ενός σκηνοθέτη περιορίζεται στο να καθοδηγεί τους ηθοποιούς, να προβάλλει τα δυνατά σημεία της ιστορίας του, να πρωτοτυπεί. Στην πορεία, βέβαια, κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι κομματάκι διαφορετικά. Η σκηνοθεσία στην πράξη απαιτεί ηγεσία και γρήγορες αποφάσεις. Δεν είσαι μόνος σου στο γύρισμα, αλλά κουβαλάς μαζί σου 200 ανθρώπους που περιμένουν από εσένα οργάνωση, συγκέντρωση, αποδοτικότητα. Δεν μπορείς να σπαταλάς το χρόνο τους. Πρέπει να ξέρεις τι γυρεύεις και, κυρίως, πώς θα το πετύχεις. Οταν πρωτοξεκίνησα, λοιπόν, έκανα το εξής ως άσκηση:
Πήρα 6 άνθρώπους τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, με απόψεις που δεν ταίριαζαν ούτε στο ελάχιστο, και πραγματοποίησα μαζί τους ένα ταξίδι διασχίζοντας τις ελβετικές, τις γαλλικές και τις ιταλικές Αλπεις επί τρεις εβδομάδες. Ηταν μια επίπονη ψυχολογικά εμπειρία, όμως πολύτιμη στην πορεία της ζωής μου. Διότι στα βουνά των Αλπεων συνειδητοποίησα ότι οι αποφάσεις μου δεν επηρεάζουν μονάχα εμένα, αλλά και τους ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι έχουν την «κακή συνήθεια» να είναι διαφορετικοί μεταξύ τους.
Εχετε δώσει εκατοντάδες συνεντεύξεις. Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν σας έγιναν ποτέ, αλλά θα θέλατε να απαντήσετε;
Νομίζω πως όχι. Αλλωστε, οι περισσότερες συνεντεύξεις είναι προβλέψιμες πια. Ξέρω τι θα με ρωτήσουν, ενίοτε και το πότε. Μονάχα η διαδικασία αλλάζει από δημοσιογράφο σε δημοσιογράφο. Οταν έχεις κανονίσει μια συνέντευξη που θα αφορά τη νέα σου ταινία, σημαίνει ότι θέλεις να μιλήσεις για τη νέα σου ταινία και μόνο. Βέβαια, συνήθως έρχεται ο δημοσιογράφος ?του Rolling Stone ας πούμε? και εκεί που αναλύεις τις απόψεις σου και πιστεύεις ότι σε ακούει, σου λέει ξαφνικά: «ΟΚ, πες μου τώρα τι τύπος είναι ο τάδε συμπρωταγωνιστής σου ή με ποια βγαίνεις αυτήν την εποχή». Και εσύ μένεις αγκαλιά με τις απόψεις σου. Ομως, εντάξει, ξέρω πια πώς παίζεται το παιχνίδι.
Το παιδί από το Σινσινάτι μεγάλωσε. Συνεχίζει άραγε να παίζει καθόλου ως ενήλικος;
Εννοείται! Είναι σημαντικό να ξεκλέβεις λίγο χρόνο και να νιώθεις ξανά σαν τον πιτσιρικά στην αλάνα. Αυτό το κατάλαβα καλύτερα όταν έζησα στην Ιταλία. Εβλεπα τους εργάτες στο δρόμο να ζουν καλύτερα από εμένα, που, υποτίθεται, τα είχα όλα! Να διασκεδάζουν με τα πιο απλά πράγματα. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στη ζωή μου. Αποφάσισα να ρίξω σιγά σιγά τους ρυθμούς μου και να ξαναθυμηθώ τα παιδικά χρόνια στο Οχάιο. Τώρα που το σκέφτομαι, η Ιταλία αποτέλεσε ένα πραγματικά υπέροχο μάθημα για εμένα.
Φήμη
«Η διασημότητα είναι διασκεδαστική όταν έρχεται, αλλά πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Αν την αψηφήσεις, θα τιμωρηθείς».
Αναδημοσιευσα Από Ημερησια
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα νέα "ευρωπαϊκά" διπλώματα οδήγησης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
