2013-01-20 13:36:47
ΑΚΥΛΛΑΣ ΚΑΡΑΖΗΣΗΣ
Κείμενο: Μάρθα Κορινθίου
PHOTO: Ζωή Χατζηγιαννάκη
Παίζετε και σκηνοθετείτε το έργο Οταν Εκλαψε ο Νίτσε, του Ιρβιν Γιάλομ, για δεύτερη χρονιά. Μπήκατε στον πειρασμό να κάνετε ψυχοθεραπεία; Βέβαια. Και πριν από το έργο. Κάποια στιγμή θα κάνω σίγουρα. Το χρωστάω στον εαυτό μου.
Είναι γενναίο να αφήνεις τόσο μεγάλο μούσι. Το αφήσατε για το συγκεκριμένο έργο; Ναι. Παίζω τον Γιόζεφ Μπρόιερ, ο οποίος είχε πολύ μακρύ μούσι. Θα το κόψω όμως. Εχουν αρχίσει να με ρωτάνε αν είμαι ο παπάς της ενορίας Ενώ δίνετε μια απόλυτα αρρενωπή εικόνα, στο J.A.C.E., τη νέα ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, υποδύεστε τον γκέι γιατρό. Πώς χειριστήκατε αυτήν την αντίφαση; Κατ' αρχάς, όταν έπαιζα στο J.A.C.E., δεν είχα αυτά τα γένια. Δεύτερον, και ο Φρέντι Μέρκιουρι είχε πολύ αρρενωπή εικόνα, και ήταν ομοφυλόφιλος. Γενικά, δεν θεωρώ τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων κάτι κεφαλαιώδες. Βλέπω τους γκέι ως κάτι το αυτονόητο, το οποίο υφίσταται μια παράλογη καταπίεση. Πάντως, δεν θα μπορούσα να παίξω οτιδήποτε. Δεν θα ήθελα, ας πούμε, να παίξω κάτι πολύ βίαιο, έναν κατά συρροή δολοφόνο. Στο παρελθόν το έχω κάνει. Σήμερα δεν θα το έκανα.
Η θεματική του J.A.C.E. θα πάψει ποτέ να είναι επίκαιρη στην Ελλάδα; Ο ήρωας είναι ένας σύγχρονος Ολιβερ Τουίστ. Και νομίζω ότι έχουμε μπει σιγά σιγά σε έναν κύκλο όπου η εκμετάλλευση και η βία θεωρούνται αυτονόητες. Θα ζούμε πλέον με αυτά. Είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε πρακτικά και ιδεολογικά -δηλαδή, να τα εμποδίζουμε, όταν μπορούμε. Ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί.
Σπουδάσατε στη Χαϊδελβέργη, σε ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Πώς ήταν η φοιτητική ζωή σας; Στη Γερμανία έζησα 15 χρόνια. Δούλεψα στο θέατρο, έζησα πολλά χρόνια μποέμ, έκανα το σερβιτόρο, έπαιζα μουσική, έκανα τα πάντα. Και δοκίμασα -το λέω με την ευρεία έννοια του όρου- ό,τι επέτασσε η εποχή: Από την αριστερά μέχρι διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες. Και πρέπει να πω ότι αυτά τα 15 χρόνια με κάνανε άνθρωπο. Η Χαΐδελβέργη είναι μια παραμυθένια πόλη, έμοιαζε λίγο με το Αμστερνταμ. Ηταν μια ποιητική περίοδος.
Ποιο χαρακτηριστικό σάς εκνευρίζει περισσότερο σε έναν άνθρωπο; Οτι έχουμε μάθει να δεχόμαστε στον εαυτό μας -και, κατ' επέκταση, στους άλλους- ένα είδος ημιμάθειας: Ξέρουμε τα πάντα χωρίς να τα ξέρουμε, χωρίς να βάλουμε τον κώλο μας κάτω και να διαβάσουμε. Υπάρχει ένας αναλφαβητισμός, που είναι θεσμοθετημένος στην παιδεία.
Γράφετε, παίζετε, σκηνοθετείτε, διδάσκετε. Μπορείτε να τα βάλετε σε μια σειρά; Το παίξιμο είναι η δουλειά που ξέρω καλύτερα από όλες, χωρίς να εννοώ ότι την ξέρω καλά. Επειτα από 8-9 χρόνια που διδάσκω, νομίζω ότι τώρα κάποιοι μαθητές μου μπορεί να μαθαίνουν κάτι από μένα. Η σκηνοθεσία με ευχαριστεί πολύ και είναι συναφής με τα δυο προηγούμενα. Το γράψιμο, από την άλλη, θέλει χρόνο. Και είναι το απωθημένο μου.
Εχει κόστος η τέχνη; Δεν γίνεται τέχνη χωρίς να βάλεις μεγάλα κομμάτια του εαυτού σου. Με κίνδυνο και να τα διαλύσεις και να τα βλάψεις. Βέβαια, το τελευταίο συμβαίνει σπανιότατα, γιατί συνήθως κανείς δεν παθαίνει τίποτα, και βγάζει και λεφτά κιόλας.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι το ισχυρό φύλο; Είναι ένα θέμα που με μπερδεύει πολύ. Από την παιδική μου ηλικία, ο «κολλητός» μου ήταν κορίτσι κι έτσι δεν μπορούσα να δεχτώ ότι είμαστε διαφορετικοί από τις γυναίκες. Λένε ότι οι γυναίκες έχουν πολλά οιστρογόνα κ.λπ. Εμένα ο μαρξιστικός εαυτός μου μου λέει ότι όλα αυτά είναι μαλακίες.
Αν υποθέσουμε ότι η ζωή ενός ανθρώπου χωρίζεται σε εποχές, ανάλογες με αυτές του χρόνου, σε ποια εποχή βρίσκεστε; Ηλικιακά, στο χειμώνα. Ως διάθεση, σε ένα μείγμα καλοκαιριού και χειμώνα. Μου αρέσει το καλοκαίρι που σκάει ο τζίτζικας, η θάλασσα. Ισως περισσότερο το όνειρο του καλοκαιριού. Αλλά απολαμβάνω και το χειμώνα, είναι η εποχή της συγκέντρωσης.
Ενας μακρύς χειμώνας
Εφέτος θα σκηνοθετήσει το μονόλογο Εφη, της Κατερίνας Μαγγανά, και θα παίξει στο Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα, του Ευγένιου Ο'Νιλ, στο Εθνικό Θέατρο.
Αναδημοσιευσα Από Ημερησια
molibixarti
Κείμενο: Μάρθα Κορινθίου
PHOTO: Ζωή Χατζηγιαννάκη
Παίζετε και σκηνοθετείτε το έργο Οταν Εκλαψε ο Νίτσε, του Ιρβιν Γιάλομ, για δεύτερη χρονιά. Μπήκατε στον πειρασμό να κάνετε ψυχοθεραπεία; Βέβαια. Και πριν από το έργο. Κάποια στιγμή θα κάνω σίγουρα. Το χρωστάω στον εαυτό μου.
Είναι γενναίο να αφήνεις τόσο μεγάλο μούσι. Το αφήσατε για το συγκεκριμένο έργο; Ναι. Παίζω τον Γιόζεφ Μπρόιερ, ο οποίος είχε πολύ μακρύ μούσι. Θα το κόψω όμως. Εχουν αρχίσει να με ρωτάνε αν είμαι ο παπάς της ενορίας Ενώ δίνετε μια απόλυτα αρρενωπή εικόνα, στο J.A.C.E., τη νέα ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, υποδύεστε τον γκέι γιατρό. Πώς χειριστήκατε αυτήν την αντίφαση; Κατ' αρχάς, όταν έπαιζα στο J.A.C.E., δεν είχα αυτά τα γένια. Δεύτερον, και ο Φρέντι Μέρκιουρι είχε πολύ αρρενωπή εικόνα, και ήταν ομοφυλόφιλος. Γενικά, δεν θεωρώ τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων κάτι κεφαλαιώδες. Βλέπω τους γκέι ως κάτι το αυτονόητο, το οποίο υφίσταται μια παράλογη καταπίεση. Πάντως, δεν θα μπορούσα να παίξω οτιδήποτε. Δεν θα ήθελα, ας πούμε, να παίξω κάτι πολύ βίαιο, έναν κατά συρροή δολοφόνο. Στο παρελθόν το έχω κάνει. Σήμερα δεν θα το έκανα.
Η θεματική του J.A.C.E. θα πάψει ποτέ να είναι επίκαιρη στην Ελλάδα; Ο ήρωας είναι ένας σύγχρονος Ολιβερ Τουίστ. Και νομίζω ότι έχουμε μπει σιγά σιγά σε έναν κύκλο όπου η εκμετάλλευση και η βία θεωρούνται αυτονόητες. Θα ζούμε πλέον με αυτά. Είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε πρακτικά και ιδεολογικά -δηλαδή, να τα εμποδίζουμε, όταν μπορούμε. Ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί.
Σπουδάσατε στη Χαϊδελβέργη, σε ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Πώς ήταν η φοιτητική ζωή σας; Στη Γερμανία έζησα 15 χρόνια. Δούλεψα στο θέατρο, έζησα πολλά χρόνια μποέμ, έκανα το σερβιτόρο, έπαιζα μουσική, έκανα τα πάντα. Και δοκίμασα -το λέω με την ευρεία έννοια του όρου- ό,τι επέτασσε η εποχή: Από την αριστερά μέχρι διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες. Και πρέπει να πω ότι αυτά τα 15 χρόνια με κάνανε άνθρωπο. Η Χαΐδελβέργη είναι μια παραμυθένια πόλη, έμοιαζε λίγο με το Αμστερνταμ. Ηταν μια ποιητική περίοδος.
Ποιο χαρακτηριστικό σάς εκνευρίζει περισσότερο σε έναν άνθρωπο; Οτι έχουμε μάθει να δεχόμαστε στον εαυτό μας -και, κατ' επέκταση, στους άλλους- ένα είδος ημιμάθειας: Ξέρουμε τα πάντα χωρίς να τα ξέρουμε, χωρίς να βάλουμε τον κώλο μας κάτω και να διαβάσουμε. Υπάρχει ένας αναλφαβητισμός, που είναι θεσμοθετημένος στην παιδεία.
Γράφετε, παίζετε, σκηνοθετείτε, διδάσκετε. Μπορείτε να τα βάλετε σε μια σειρά; Το παίξιμο είναι η δουλειά που ξέρω καλύτερα από όλες, χωρίς να εννοώ ότι την ξέρω καλά. Επειτα από 8-9 χρόνια που διδάσκω, νομίζω ότι τώρα κάποιοι μαθητές μου μπορεί να μαθαίνουν κάτι από μένα. Η σκηνοθεσία με ευχαριστεί πολύ και είναι συναφής με τα δυο προηγούμενα. Το γράψιμο, από την άλλη, θέλει χρόνο. Και είναι το απωθημένο μου.
Εχει κόστος η τέχνη; Δεν γίνεται τέχνη χωρίς να βάλεις μεγάλα κομμάτια του εαυτού σου. Με κίνδυνο και να τα διαλύσεις και να τα βλάψεις. Βέβαια, το τελευταίο συμβαίνει σπανιότατα, γιατί συνήθως κανείς δεν παθαίνει τίποτα, και βγάζει και λεφτά κιόλας.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι το ισχυρό φύλο; Είναι ένα θέμα που με μπερδεύει πολύ. Από την παιδική μου ηλικία, ο «κολλητός» μου ήταν κορίτσι κι έτσι δεν μπορούσα να δεχτώ ότι είμαστε διαφορετικοί από τις γυναίκες. Λένε ότι οι γυναίκες έχουν πολλά οιστρογόνα κ.λπ. Εμένα ο μαρξιστικός εαυτός μου μου λέει ότι όλα αυτά είναι μαλακίες.
Αν υποθέσουμε ότι η ζωή ενός ανθρώπου χωρίζεται σε εποχές, ανάλογες με αυτές του χρόνου, σε ποια εποχή βρίσκεστε; Ηλικιακά, στο χειμώνα. Ως διάθεση, σε ένα μείγμα καλοκαιριού και χειμώνα. Μου αρέσει το καλοκαίρι που σκάει ο τζίτζικας, η θάλασσα. Ισως περισσότερο το όνειρο του καλοκαιριού. Αλλά απολαμβάνω και το χειμώνα, είναι η εποχή της συγκέντρωσης.
Ενας μακρύς χειμώνας
Εφέτος θα σκηνοθετήσει το μονόλογο Εφη, της Κατερίνας Μαγγανά, και θα παίξει στο Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα, του Ευγένιου Ο'Νιλ, στο Εθνικό Θέατρο.
Αναδημοσιευσα Από Ημερησια
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γιατί ο Καραμανλής ψήφισε στην κάλπη για παραπομπή Παπανδρέου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
