2013-01-26 18:03:04
του Μανόλη Παντινάκη
Μόνος του πάνω στα βουνά, μόνος κι …έρημος, μα δε νιώθει τη μοναξιά. Είναι παρέα με τις φουριάρες κατσίκες του και τις «ολίγον πιο υπάκουες» και τις πιο πολλές φορές τα ριζίτικα που έβγαιναν από τα σωθικά του, αντιλαλούσαν στις βουνοκορφές και γυρνούσαν πίσω και ξανάκουγε τη φωνή του! Σαν να τον ευχαριστούσε το σύμπαν στο ερημητήριο και του γυρνούσε το τραγούδι στα φίλτρα του.
Έχουν μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων γι'αυτά τα «δαιμονικά» στα κακοτράχαλα, οι ορεσίβιοι, κυρίως όμως, αυτοί που δε γνώρισαν παρά «τα ριζιμιά χαράκια και του αγριόθαμνους». Έτσι έμαθε από μικρός, «κοπελάκι στο Πανωχώρι» κοντά στα άλλα του αδέλφια τον Κωστή, τον Ηλία, τον Αγησίλαο και την Ειρήνη και έτσι συνεχίζει ακόμη και σήμερα ο Χαραλάμπης Μαρινάκης στο γεννησιμιό του τόπο, το Σπήλι…
Χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο δρομολόγιο και χωρίς πυξίδα! Ο δρόμος… έμαθε τα πόδια του και τα πόδια του το δρόμο! Και είναι 89 χρονών ο γέροντας βοσκός, που «ήταν πάντα του στσ’ αίγες», με αυτές μεγάλωσε, κοντά τους έμαθε και το… αλφαβητάρι της βοσκικής και δίπλα τους θα παραδώσει όταν έλθει η ώρα!
Όμως αντέχει και κάθε μέρα τα άκρα του… έμαθαν να ζυγώνουν στα ίδια ζάλα για να φτάσει στα αγριοκάτσικα που «ποτέ δεν του ξέλειπαν!» Βέβαια είναι ποιμένας «εκ πεποιθήσεως και όχι εκ… παραδρομής» και γι'αυτό όσες αναποδιές κι αν επιχείρησαν να του αλλάξουν τη ζωή, έμεινε «βράχος» στις … μοναδικές «αγαπητικές» του.
Πρωί, θα πάρει το δρόμο για να φτάσει στα όρη και με βηματισμό… χορευτή, σκεφτικός κι αμίλητος θα σκαρφαλώσει στο δύσβατο περιβάλλον. Απέναντι στην κάμερα δε νοιάζεται, ίσως λίγο μόνο με τους μορφασμούς του προσώπου του.
Και όταν θα επιχειρήσεις να σου μιλήσει για την μαρτυρική και κακοτράχαλη …επιστήμη του, βιαστικά και με λίγες κουβέντες θα σου πει για να καταλάβεις πολλά: «Ούλα μου τα χρόνια στσ’ αίγες τα πέρασα, χρόνια κακά με τη φτώχεια». Εκεί θα σε κόψει με το βάσανό του αυτές τις μέρες: «Άσε και κρύγιωσα κι ούτε μου κάνει όρεξη να φάω. Ήρθενε κι η Μαρία η κόρη μου μα ίντα να σου κάμει…» Δείχνει να σκιάζεται λίγο τώρα…
Βιαστικά έφευγε, παρέα με την ποιμενική του ράβδο στον ώμο και απαντούσε από… μακριά! Δείχνει να κρατά τη ζωή του σφιχτά σφαλισμένη… Μάλλον είναι ο γιδοβοσκός που ολίγον τον ενδιαφέρει η πορεία της κτηνοτροφικής επένδυσης που έχει κάνει, όσο η διαδικασία και ο δεσμός που έχει αναπτύξει με τα ζωντανά και η ζωή του στα όρη. Έτσι την αντιλαμβάνεται και έχει το δικό του θεώρημα.
Βαθιά τα εσώψυχά του μπήκαν στην… κατάψυξη όταν οι αγριόσκυλοι του έπνιξαν κάμποσες κατσίκες και του «ορφάνεψαν το κουράδι», αλλά «ήταν η κακή ώρα και πέρασε…». Κι όταν του πουν πως οι «καπετάνιοι» αφάνισαν το κοπάδι του ανιψιού του, μόλις πριν λίγες μέρες, έκπληκτος θα μπει σε σκέψεις. Όμως δεν του είναι παράδοξο! Αντιλαμβάνεται ότι στη ζωή των ποιμένων «είναι και οι γρουσούζηδες».
ΝΕΟΤΕΡΟΣ ΚΑΤΣΙΚΟΒΟΣΚΟΣ
Ελάχιστοι, ωστόσο, τολμούν να εμπλακούν σε κάθε τόπο με τα «δαιμονικά». Κάποιοι πιστεύουν ότι να καθοδηγείς «αίγες στο βουνό και στην αγριάδα», δηλώνει την αξιοσύνη και την πυγμή του βοσκού. Και κάποιοι άλλοι ότι «οι αίγες είναι ατίθασες» και χρειάζεται επιμονή και αποφασιστικότητα «για να τσι φέρεις στα νερά σου».
Ο Ηλίας Σαββάκης, για παράδειγμα, μεσήλικας βοσκός, επέλεξε τις κατσίκες, όμως σκέφτεται να τις εγκαταλείψει γιατί βλέπει κι αυτός ότι «δεν υπάρχει μέλλον στην πατρίδα». Γι'αυτό θα μεταναστεύσει για να αλλάξει τη ζωή του γιατί «με όσα ακούς και θωρείς τα πράματα χειροτερεύουν. Ο κόσμος πεινά και μέχρι πού θα αντέξει;» διερωτάται. Βαρέθηκε «τσ’ αίγες»; Το πιθανότερο, όχι, γιατί κάποιοι γεννήθηκαν ποιμένες στα όρη και άλλοι ποιμένες «στους κάμπους»… Κι αυτός ανήκει στην πρώτη ράτσα!
madeincreta.gr
Μόνος του πάνω στα βουνά, μόνος κι …έρημος, μα δε νιώθει τη μοναξιά. Είναι παρέα με τις φουριάρες κατσίκες του και τις «ολίγον πιο υπάκουες» και τις πιο πολλές φορές τα ριζίτικα που έβγαιναν από τα σωθικά του, αντιλαλούσαν στις βουνοκορφές και γυρνούσαν πίσω και ξανάκουγε τη φωνή του! Σαν να τον ευχαριστούσε το σύμπαν στο ερημητήριο και του γυρνούσε το τραγούδι στα φίλτρα του.
Έχουν μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων γι'αυτά τα «δαιμονικά» στα κακοτράχαλα, οι ορεσίβιοι, κυρίως όμως, αυτοί που δε γνώρισαν παρά «τα ριζιμιά χαράκια και του αγριόθαμνους». Έτσι έμαθε από μικρός, «κοπελάκι στο Πανωχώρι» κοντά στα άλλα του αδέλφια τον Κωστή, τον Ηλία, τον Αγησίλαο και την Ειρήνη και έτσι συνεχίζει ακόμη και σήμερα ο Χαραλάμπης Μαρινάκης στο γεννησιμιό του τόπο, το Σπήλι…
Χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο δρομολόγιο και χωρίς πυξίδα! Ο δρόμος… έμαθε τα πόδια του και τα πόδια του το δρόμο! Και είναι 89 χρονών ο γέροντας βοσκός, που «ήταν πάντα του στσ’ αίγες», με αυτές μεγάλωσε, κοντά τους έμαθε και το… αλφαβητάρι της βοσκικής και δίπλα τους θα παραδώσει όταν έλθει η ώρα!
Όμως αντέχει και κάθε μέρα τα άκρα του… έμαθαν να ζυγώνουν στα ίδια ζάλα για να φτάσει στα αγριοκάτσικα που «ποτέ δεν του ξέλειπαν!» Βέβαια είναι ποιμένας «εκ πεποιθήσεως και όχι εκ… παραδρομής» και γι'αυτό όσες αναποδιές κι αν επιχείρησαν να του αλλάξουν τη ζωή, έμεινε «βράχος» στις … μοναδικές «αγαπητικές» του.
Πρωί, θα πάρει το δρόμο για να φτάσει στα όρη και με βηματισμό… χορευτή, σκεφτικός κι αμίλητος θα σκαρφαλώσει στο δύσβατο περιβάλλον. Απέναντι στην κάμερα δε νοιάζεται, ίσως λίγο μόνο με τους μορφασμούς του προσώπου του.
Και όταν θα επιχειρήσεις να σου μιλήσει για την μαρτυρική και κακοτράχαλη …επιστήμη του, βιαστικά και με λίγες κουβέντες θα σου πει για να καταλάβεις πολλά: «Ούλα μου τα χρόνια στσ’ αίγες τα πέρασα, χρόνια κακά με τη φτώχεια». Εκεί θα σε κόψει με το βάσανό του αυτές τις μέρες: «Άσε και κρύγιωσα κι ούτε μου κάνει όρεξη να φάω. Ήρθενε κι η Μαρία η κόρη μου μα ίντα να σου κάμει…» Δείχνει να σκιάζεται λίγο τώρα…
Βιαστικά έφευγε, παρέα με την ποιμενική του ράβδο στον ώμο και απαντούσε από… μακριά! Δείχνει να κρατά τη ζωή του σφιχτά σφαλισμένη… Μάλλον είναι ο γιδοβοσκός που ολίγον τον ενδιαφέρει η πορεία της κτηνοτροφικής επένδυσης που έχει κάνει, όσο η διαδικασία και ο δεσμός που έχει αναπτύξει με τα ζωντανά και η ζωή του στα όρη. Έτσι την αντιλαμβάνεται και έχει το δικό του θεώρημα.
Βαθιά τα εσώψυχά του μπήκαν στην… κατάψυξη όταν οι αγριόσκυλοι του έπνιξαν κάμποσες κατσίκες και του «ορφάνεψαν το κουράδι», αλλά «ήταν η κακή ώρα και πέρασε…». Κι όταν του πουν πως οι «καπετάνιοι» αφάνισαν το κοπάδι του ανιψιού του, μόλις πριν λίγες μέρες, έκπληκτος θα μπει σε σκέψεις. Όμως δεν του είναι παράδοξο! Αντιλαμβάνεται ότι στη ζωή των ποιμένων «είναι και οι γρουσούζηδες».
ΝΕΟΤΕΡΟΣ ΚΑΤΣΙΚΟΒΟΣΚΟΣ
Ελάχιστοι, ωστόσο, τολμούν να εμπλακούν σε κάθε τόπο με τα «δαιμονικά». Κάποιοι πιστεύουν ότι να καθοδηγείς «αίγες στο βουνό και στην αγριάδα», δηλώνει την αξιοσύνη και την πυγμή του βοσκού. Και κάποιοι άλλοι ότι «οι αίγες είναι ατίθασες» και χρειάζεται επιμονή και αποφασιστικότητα «για να τσι φέρεις στα νερά σου».
Ο Ηλίας Σαββάκης, για παράδειγμα, μεσήλικας βοσκός, επέλεξε τις κατσίκες, όμως σκέφτεται να τις εγκαταλείψει γιατί βλέπει κι αυτός ότι «δεν υπάρχει μέλλον στην πατρίδα». Γι'αυτό θα μεταναστεύσει για να αλλάξει τη ζωή του γιατί «με όσα ακούς και θωρείς τα πράματα χειροτερεύουν. Ο κόσμος πεινά και μέχρι πού θα αντέξει;» διερωτάται. Βαρέθηκε «τσ’ αίγες»; Το πιθανότερο, όχι, γιατί κάποιοι γεννήθηκαν ποιμένες στα όρη και άλλοι ποιμένες «στους κάμπους»… Κι αυτός ανήκει στην πρώτη ράτσα!
madeincreta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έφυγε ο Σουβόροφ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αναβλήθηκε το Πανθρακικός-Ολυμπιακός,αύριο ο αγώνας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
