2013-01-28 15:39:49
του Μάριου Ευρυβιάδη
«Ειλικρινά ορκίζομαι (swear ή affirm-διαβεβαιώνω) πιστά να εκτελώ τα καθήκοντα Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και να πράττω ότι μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου για να διατηρήσω (preserve), να προστατεύσω (protect) και ν’ αμυνθώ (defend) του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών»
Τον παραπάνω όρκο, ή διαβεβαίωση, έδωσε πριν λίγες μέρες ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ σε δυο τελετές, μια ιδιωτική και μια δημόσια. Την τελευταία την είδε σχεδόν όλη η υφήλιος.
Τον ίδιο όρκο, ή διαβεβαίωση, με την παραπάνω μορφή ή με τη μορφή ερωτήματος στο οποίο ο εκλεγείς Πρόεδρος απαντά καταφατικά, έχουν δώσει όλοι οι προκάτοχοί του.
Σ’ ένα περίπου μήνα σε μια αντίστοιχη γιορτινή διαδικασία θα ορκιστεί και ο 7ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επί της ουσίας ο Κύπριος Πρόεδρος θα δώσει τον ίδιο όρκο ή διαβεβαίωση όπως ο Πρόεδρος Ομπάμα: ότι θα τηρεί, θα προστατεύει και θα υπερασπίζεται του συντάγματος και των νόμων του κράτους.
Θα επιβιώσουν όμως το κυπριακό κράτος και το σύνταγμά του, του 7ου Προέδρου της, όποιος και να είναι αυτός; Μήπως ο 7ος να είναι και ο τελευταίος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Δεν θα μπω στον πειρασμό για τον μεγάλο λόγο, ότι οι εκλογές του Φεβρουαρίου είναι υπαρξιακές και ότι διακυβεύονται τα πάντα. Θα πω όμως τούτο: τα χρόνια της επόμενης προεδρίας θα γίνουμε μάρτυρες ενός μεγάλου διεθνούς παιχνιδιού και παρασκηνίου . Επίκεντρο των «διεργασιών» αυτών θα είναι κατά πόσο η όποια λύση του πολιτικού προβλήματος θα προκύψει μέσω της συνέχισης ή της κατάλυσης του κράτους του 1960- της Κυπριακής Δημοκρατίας και του συντάγματός της. Στην απευκταία περίπτωση της κατάλυσης του κράτους και του συντάγματός του, μιλάμε για την κατάλυση των κορυφαίων θεσμών τους οποίους ο 7ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ορκιστεί οσονούπω να τηρεί , να προστατεύει και να υπερασπίζεται .
Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Κανένας Πρόεδρος δεν μπορεί να το πράξει διότι δεν νομιμοποιείται . Αντίθετα. Επιπλέον θα είναι και επίορκος.
Το κυπριακό σύνταγμα μπορεί να τροποποιηθεί και, μέσω της διαδικασίας αυτής να έχουμε μετεξέλιξη του κράτους. Κατάλυσή του όμως δεν γίνεται. Εάν επιθυμούνται ριζικές αλλαγές στο σύνταγμα του 1960 μια μόνο μόνιμη διαδικασία υφίσταται. Είναι αυτή της Συνταγματικής Συνέλευσης.
Μόνο μέσω μιας τέτοιας διαδικασίας μπορεί να δημιουργηθεί νομιμοποιητική βάση για ριζικές αλλαγές. Εξυπακούεται ότι σε μια τέτοια Συνταγματική Συνέλευση θα συμμετέχουν, μέσω εκπροσώπων τους , όλοι οι πολίτες του τόπου – ο λαός. Είναι μέσω της συναίνεσης του λαού που νομιμοποιούνται τα πολιτικά δρώμενα στη σύγχρονη εποχή – μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική. Οι άλλοι τρόποι είναι αυθαίρετοι και καταχρηστικοί.
Εάν και εφόσον με τα σημερινά, πολιτικά δεδομένα στη Κύπρο μια Συνταγματική Συνέλευση δεν είναι ακόμη εφικτή, ο 7ος Πρόεδρος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να υπερασπίζεται του κράτους και του συντάγματος, που νομιμοποιεί τον ρόλο και την εξουσία του ως του ανώτατου πολιτικού άρχων.
Επί του πρακτέου, το προδοτικό πραξικόπημα του 1974 και η άμεση συνέπεια του , που ήταν η βάρβαρη τουρκική εισβολή, ανέτρεψαν τις πολιτικές ισορροπίες στην Κύπρο. Δεν κατάφεραν όμως πραξικοπηματίες και εισβολείς να καταλύσουν την νομιμότητα, δηλαδή το κράτος και το σύνταγμα του 1960. Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει ότι στρατηγικός στόχος της τουρκικής εισβολής δεν ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου. Ήταν η κατάλυση του κράτους του 1960. Και, όχι τυχαία, το ίδιο επιδιώκετο από το 1964 με τη συμμετοχή, δυστυχώς, διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων αρχίζοντας από αυτή του Γεωργίου Παπανδρέου (του «Γέρου της Δημοκρατίας»!).
Από το καλοκαίρι του 1964 μέχρι την επάρατη 15η Ιουλίου δέκα χρόνια αργότερα, καλλιεργήθηκε σε Ελλάδα αλλά κυρίως στην Κύπρο η ιδεοληπτική εθνοπροδοτική παράκρουση του διπλοενωσιτισμού , με την προσφορά ακόμα και του Καστελόριζου για τον κατευνασμό της ‘Άγκυρας. Και όλα αυτά, επίσης όχι τυχαία επιχειρούντο υπό την στρατηγική εποπτεία και καθοδήγηση των Αμερικανών και των σφουγγοκωλάριων τους , των Εγγλέζων. Ο λόγος; Για να μην «Κουβανοποιηθεί» και να «κομουνιστικοποιηθεί» δήθεν η Κύπρος. Γι’ αυτό!
Αφού η βία και η απειλή χρήσης βίας τη δεκαετία 64’ – 74’ δεν απέφεραν το στρατηγικό ζητούμενο και οι εποχές και οι συγκυρίες δεν επέτρεπαν πλέον την αποτελεσματικής τους χρήση, εργαλείο για την κατάλυση του κράτους κατέληξαν να γίνουν οι λεγόμενες ενδοκυπριακές συνομιλίες, οι οποίες στην τελευταία τους φάση έγιναν μάλιστα και «ιδιόκτητες». Για τον εκφυλισμό των συνομιλιών αυτών σε εργαλείο κατάλυσης του κράτους, φέρει τεράστια ευθύνη και η δική μας πλευρά με σταδιακές και επιμέρους υποχωρήσεις οι οποίες αθροιστικά την εγκλώβισαν σε μια διαδικασία (process ) που νομοτελειακά κατέληξε στο κρατοκτόνο Σχέδιο Ανάν. Κατέληξε δηλαδή εκεί που έπρεπε να καταλήξει, στην κατάλυση του κράτους.
Σε αντίθεση με τους βίαιους σχεδιασμούς της αμαρτωλής δεκαετίας 64’ – 74΄, οι μετά το 1974 σχεδιασμοί για την κατάλυση του κράτους ενσωμάτωσαν το στρατηγικά ποιοτικό στοιχείο της συναίνεσης . Γι αυτό η τελική πράξη του ανανικού στρατηγήματος ήταν το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Βλέπετε η νέα τάξη πραγμάτων, η μετατροπή δηλαδή της Κύπρου σε σατραπεία, κυρίως της Άγκυρας, απαιτούσε νομιμοποιητική χροιά. Απαιτούσε την συναινετική κατασκευή (manufacturing of consent).
Η ειρωνεία για τον καινούργιο ένοικο του προεδρικού, τον 7ο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι ότι το Φεβρουάριο θα ορκιστεί να τηρεί, να προστατεύει και να υπερασπίζεται τους Συντάγματος και της πολιτείας, ενώ, ταυτόχρονα, θα βρεθεί εγκλωβισμένος σε μια εκφυλισμένη διαδικασία στόχος της οποίας παραμένει πάντοτε η κατάλυση του κράτους. Αυτή είναι η στρατηγική του Ντάουνερ και των πατρώνων του. Ανάλογα το πως θα πορευτεί ο καινούργιος Πρόεδρος, η ειρωνεία αυτή μπορεί να πάρει την μορφή προσωπικής αλλά και εθνικής τραγωδίας.
Επιπρόσθετα, και συγκριτικά με τον προκάτοχό του ο καινούργιος Πρόεδρος θα αναλάβει με το μεγάλο διαπραγματευτικό μειονέκτημα μιας ερειπωμένης οικονομίας. Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία επεβίωσε από το 1964 και κυρίως μετά το 1974 είναι επειδή μαζί με την νομική της υπόσταση, κατέφερε να διατηρήσει μια εύρωστη οικονομία, μια οικονομία που της άνοιξε την πόρτα εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δυστυχώς, όχι μόνο το στρατηγικό πλεονέκτημα της ευρωπαϊκής ένταξης, δηλαδή το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν έτυχε εκμετάλλευσης αλλά επί προεδρίας Χριστόφια, όχι όμως αποκλειστικά λόγω υπαιτιότητας της προεδρίας του, κατέρρευσε και η οικονομία. Έτσι ο 7ος Πρόεδρος θα έχει μόνο ένα όπλο στην φαρέτρα του – αυτό της νομικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι αυτή η νομιμότητα που τον Φεβρουάριο θα δώσει όρκο να υπερασπιστεί. Είναι εκεί που θα κριθεί και η υστεροφημία του.
InfoGnomon
«Ειλικρινά ορκίζομαι (swear ή affirm-διαβεβαιώνω) πιστά να εκτελώ τα καθήκοντα Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και να πράττω ότι μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου για να διατηρήσω (preserve), να προστατεύσω (protect) και ν’ αμυνθώ (defend) του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών»
Τον παραπάνω όρκο, ή διαβεβαίωση, έδωσε πριν λίγες μέρες ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ σε δυο τελετές, μια ιδιωτική και μια δημόσια. Την τελευταία την είδε σχεδόν όλη η υφήλιος.
Τον ίδιο όρκο, ή διαβεβαίωση, με την παραπάνω μορφή ή με τη μορφή ερωτήματος στο οποίο ο εκλεγείς Πρόεδρος απαντά καταφατικά, έχουν δώσει όλοι οι προκάτοχοί του.
Σ’ ένα περίπου μήνα σε μια αντίστοιχη γιορτινή διαδικασία θα ορκιστεί και ο 7ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επί της ουσίας ο Κύπριος Πρόεδρος θα δώσει τον ίδιο όρκο ή διαβεβαίωση όπως ο Πρόεδρος Ομπάμα: ότι θα τηρεί, θα προστατεύει και θα υπερασπίζεται του συντάγματος και των νόμων του κράτους.
Θα επιβιώσουν όμως το κυπριακό κράτος και το σύνταγμά του, του 7ου Προέδρου της, όποιος και να είναι αυτός; Μήπως ο 7ος να είναι και ο τελευταίος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Δεν θα μπω στον πειρασμό για τον μεγάλο λόγο, ότι οι εκλογές του Φεβρουαρίου είναι υπαρξιακές και ότι διακυβεύονται τα πάντα. Θα πω όμως τούτο: τα χρόνια της επόμενης προεδρίας θα γίνουμε μάρτυρες ενός μεγάλου διεθνούς παιχνιδιού και παρασκηνίου . Επίκεντρο των «διεργασιών» αυτών θα είναι κατά πόσο η όποια λύση του πολιτικού προβλήματος θα προκύψει μέσω της συνέχισης ή της κατάλυσης του κράτους του 1960- της Κυπριακής Δημοκρατίας και του συντάγματός της. Στην απευκταία περίπτωση της κατάλυσης του κράτους και του συντάγματός του, μιλάμε για την κατάλυση των κορυφαίων θεσμών τους οποίους ο 7ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ορκιστεί οσονούπω να τηρεί , να προστατεύει και να υπερασπίζεται .
Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Κανένας Πρόεδρος δεν μπορεί να το πράξει διότι δεν νομιμοποιείται . Αντίθετα. Επιπλέον θα είναι και επίορκος.
Το κυπριακό σύνταγμα μπορεί να τροποποιηθεί και, μέσω της διαδικασίας αυτής να έχουμε μετεξέλιξη του κράτους. Κατάλυσή του όμως δεν γίνεται. Εάν επιθυμούνται ριζικές αλλαγές στο σύνταγμα του 1960 μια μόνο μόνιμη διαδικασία υφίσταται. Είναι αυτή της Συνταγματικής Συνέλευσης.
Μόνο μέσω μιας τέτοιας διαδικασίας μπορεί να δημιουργηθεί νομιμοποιητική βάση για ριζικές αλλαγές. Εξυπακούεται ότι σε μια τέτοια Συνταγματική Συνέλευση θα συμμετέχουν, μέσω εκπροσώπων τους , όλοι οι πολίτες του τόπου – ο λαός. Είναι μέσω της συναίνεσης του λαού που νομιμοποιούνται τα πολιτικά δρώμενα στη σύγχρονη εποχή – μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική. Οι άλλοι τρόποι είναι αυθαίρετοι και καταχρηστικοί.
Εάν και εφόσον με τα σημερινά, πολιτικά δεδομένα στη Κύπρο μια Συνταγματική Συνέλευση δεν είναι ακόμη εφικτή, ο 7ος Πρόεδρος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να υπερασπίζεται του κράτους και του συντάγματος, που νομιμοποιεί τον ρόλο και την εξουσία του ως του ανώτατου πολιτικού άρχων.
Επί του πρακτέου, το προδοτικό πραξικόπημα του 1974 και η άμεση συνέπεια του , που ήταν η βάρβαρη τουρκική εισβολή, ανέτρεψαν τις πολιτικές ισορροπίες στην Κύπρο. Δεν κατάφεραν όμως πραξικοπηματίες και εισβολείς να καταλύσουν την νομιμότητα, δηλαδή το κράτος και το σύνταγμα του 1960. Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει ότι στρατηγικός στόχος της τουρκικής εισβολής δεν ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου. Ήταν η κατάλυση του κράτους του 1960. Και, όχι τυχαία, το ίδιο επιδιώκετο από το 1964 με τη συμμετοχή, δυστυχώς, διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων αρχίζοντας από αυτή του Γεωργίου Παπανδρέου (του «Γέρου της Δημοκρατίας»!).
Από το καλοκαίρι του 1964 μέχρι την επάρατη 15η Ιουλίου δέκα χρόνια αργότερα, καλλιεργήθηκε σε Ελλάδα αλλά κυρίως στην Κύπρο η ιδεοληπτική εθνοπροδοτική παράκρουση του διπλοενωσιτισμού , με την προσφορά ακόμα και του Καστελόριζου για τον κατευνασμό της ‘Άγκυρας. Και όλα αυτά, επίσης όχι τυχαία επιχειρούντο υπό την στρατηγική εποπτεία και καθοδήγηση των Αμερικανών και των σφουγγοκωλάριων τους , των Εγγλέζων. Ο λόγος; Για να μην «Κουβανοποιηθεί» και να «κομουνιστικοποιηθεί» δήθεν η Κύπρος. Γι’ αυτό!
Αφού η βία και η απειλή χρήσης βίας τη δεκαετία 64’ – 74’ δεν απέφεραν το στρατηγικό ζητούμενο και οι εποχές και οι συγκυρίες δεν επέτρεπαν πλέον την αποτελεσματικής τους χρήση, εργαλείο για την κατάλυση του κράτους κατέληξαν να γίνουν οι λεγόμενες ενδοκυπριακές συνομιλίες, οι οποίες στην τελευταία τους φάση έγιναν μάλιστα και «ιδιόκτητες». Για τον εκφυλισμό των συνομιλιών αυτών σε εργαλείο κατάλυσης του κράτους, φέρει τεράστια ευθύνη και η δική μας πλευρά με σταδιακές και επιμέρους υποχωρήσεις οι οποίες αθροιστικά την εγκλώβισαν σε μια διαδικασία (process ) που νομοτελειακά κατέληξε στο κρατοκτόνο Σχέδιο Ανάν. Κατέληξε δηλαδή εκεί που έπρεπε να καταλήξει, στην κατάλυση του κράτους.
Σε αντίθεση με τους βίαιους σχεδιασμούς της αμαρτωλής δεκαετίας 64’ – 74΄, οι μετά το 1974 σχεδιασμοί για την κατάλυση του κράτους ενσωμάτωσαν το στρατηγικά ποιοτικό στοιχείο της συναίνεσης . Γι αυτό η τελική πράξη του ανανικού στρατηγήματος ήταν το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Βλέπετε η νέα τάξη πραγμάτων, η μετατροπή δηλαδή της Κύπρου σε σατραπεία, κυρίως της Άγκυρας, απαιτούσε νομιμοποιητική χροιά. Απαιτούσε την συναινετική κατασκευή (manufacturing of consent).
Η ειρωνεία για τον καινούργιο ένοικο του προεδρικού, τον 7ο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι ότι το Φεβρουάριο θα ορκιστεί να τηρεί, να προστατεύει και να υπερασπίζεται τους Συντάγματος και της πολιτείας, ενώ, ταυτόχρονα, θα βρεθεί εγκλωβισμένος σε μια εκφυλισμένη διαδικασία στόχος της οποίας παραμένει πάντοτε η κατάλυση του κράτους. Αυτή είναι η στρατηγική του Ντάουνερ και των πατρώνων του. Ανάλογα το πως θα πορευτεί ο καινούργιος Πρόεδρος, η ειρωνεία αυτή μπορεί να πάρει την μορφή προσωπικής αλλά και εθνικής τραγωδίας.
Επιπρόσθετα, και συγκριτικά με τον προκάτοχό του ο καινούργιος Πρόεδρος θα αναλάβει με το μεγάλο διαπραγματευτικό μειονέκτημα μιας ερειπωμένης οικονομίας. Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία επεβίωσε από το 1964 και κυρίως μετά το 1974 είναι επειδή μαζί με την νομική της υπόσταση, κατέφερε να διατηρήσει μια εύρωστη οικονομία, μια οικονομία που της άνοιξε την πόρτα εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δυστυχώς, όχι μόνο το στρατηγικό πλεονέκτημα της ευρωπαϊκής ένταξης, δηλαδή το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν έτυχε εκμετάλλευσης αλλά επί προεδρίας Χριστόφια, όχι όμως αποκλειστικά λόγω υπαιτιότητας της προεδρίας του, κατέρρευσε και η οικονομία. Έτσι ο 7ος Πρόεδρος θα έχει μόνο ένα όπλο στην φαρέτρα του – αυτό της νομικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι αυτή η νομιμότητα που τον Φεβρουάριο θα δώσει όρκο να υπερασπιστεί. Είναι εκεί που θα κριθεί και η υστεροφημία του.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Bαρουφάκης: Θα επιβιώσει η Ελλάδα, εδώ ολόκληρη κατοχή υπερβήκαμε
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
