2013-02-06 14:42:03
του Μανόλη Παντινάκη
Η καθημερινότητα του Χαραλάμπη Μαθιουδάκη στο τελευταίο χωριουδάκι του «Βρύσινα», τη Μύρθιο, πριν ακουμπήσει η επαρχία Αμαρίου, δεν είναι πληκτική.
Η ζωή του τώρα και ενενήντα χρόνια δεν είναι μοναχική αλλά κινείται στα ίδια πλαίσια διαδρομής και ταράχτηκε πριν τριάντα χρόνια περίπου, που έχασε «το Μιχαλιό του ίσα που ήταν στα 18». Αυτή η πληγή μένει ακόμη ορθάνοικτη και τον τσακίζει μόνο που θα δει τη φωτογραφία του στον τοίχο και θα κάνει την πρώτη κουβέντα… Σηκώνει τη ρωμαλέα του φωνή: «Δυο χρόνια πάλευε το Μιχαλιό μου και μ’ αυτό πάλευα κι εγώ. Μα μου το θανάτωσε ο χάρος και με θανάτωσε και μένα…»
Το τραύμα του δεν κλείνει όσο κι αν πολεμά, όμως το προσπερνά όταν ανοίγει την ψυχή του, έστω και προσωρινά, για να καλοδεχτεί τον καθένα στο σπιτικό του. Μόλις γύρισε με το σκαφτικό του μηχάνημα «από το υπόστεγο», που όπως κάθε πρωί φτάνει, για να φροντίσει τα εξήντα πέντε ζωντανά του, που θα του δώσουν γαλακτοκομικά, τυροκομικά και το κρέας και «για να έχουν τα τρία κοπέλια μου κι ένα αρνάκι για να το τρώνε». Θα υψώσει και το ποτηράκι με την τσικουδιά, όπως συνηθίζεται στο κάθε σπίτι της Κρήτης, θα το τσουγκρίσει «με το μουσαφίρη» και θα τον καλωσορίσει.
Χαράλαμπος και Μαρία Μαθιουδάκη στη Μύρθιο Ρεθύμνης. Ολόκληρα 65 χρόνια μαζί Είδε κατάματα κινδύνους, μπήκε σε κόπους και θυσίες ο γέρο Χαραλάμπης σ’ αυτή την πολυετή ζωή του κι ως φαίνεται «ο Θεός του χρωστεί ακόμη». Γι'αυτό, παρά το ότι η ηλικία τον κύρτωσε αλλά η υπόστασή του φτερουγίζει σαν πεταλούδα, θα πει: «Έκαμα συμβόλαιο με τσι μεγάλους και μου δίνουν χρόνια ακόμη». Κι όταν θα έλθει η σεβάσμια συνοδοιπόρος του στη ζωή Μαρία, θα της δώσει από το απόθεμα που πάντα έχει σαν το… μαρουβένιο κρασί, την αγάπη και την έγνοια που απλόχερα της έδιδε ολόκληρους εξήντα πέντε χρόνους στο σπιτικό που έχτισαν και ρίζωσαν…
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ… ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ
Καταχρήσεις δεν γνώρισε παρά «το κιρίκι» που τύλιγε από τα 8 του χρόνια και μέχρι τα 60. Όταν αντιλήφθηκε ότι του «έκαιγε τα σωθικά» το έκοψε μαχαίρι, κι ας κάπνιζε, ως μανιώδης καπνιστής, «ακόμη και στο κρεβάτι που κοιμόμουν με τη γυναίκα!» Πειθαρχημένος στη ζωή ακολουθεί καθημερινά ρολόι το πρόγραμμά του, χωρίς παρεκκλίσεις! Δηλαδή, «θα σηκωθώ κάθε πρωί στις 6, θα πάρω το γνωστό πρωινό μου που έχει απαραίτητα γάλα, θα ψωνίσω από το φουρνάρη και το μανάβη που θα έλθουν στο χωριό και ύστερα κατά τις 9 το αργότερο θα πάω στα πρόβατα. Τότε είμαι «εν τοις δόξοις μου»! Θα τα βγάλω από το υπόστεγο και θα τα φροντίσω και κατά τις 11 θα γυρίσω στο σπίτι…»
Βέβαια οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν και θα ασχοληθεί και με το περιβόλι δίπλα στο σπίτι του, θα το σκάψει και θα το φυτέψει όλο το χρόνο και πάντα θα έχει τη σοδειά της εποχής. Το λίπασμα που παίρνει το χώμα για να του δώσει καρπούς, είναι η στάχτη και όχι τα γνωστά που… επιστημονικά συστήνονται. Θα βρεθεί, όμως, και στο λιομάζωμα όταν χρειαστεί γιατί «πρέπει να παίρνεις αυτά που μπορείς και σου δίνει η γη για να μην τα αγοράζεις…»
Αεικίνητος ο γέρο Χαραλάμπης στη Μύρθιο έχει ισχυρή καρδιά και μνήμη-μπεντένι! «Είμαι αλεπού και ξέρω και ζω γιατί η ζωή είναι ιερή και πρέπει να την προσέχεις», επισημαίνει. Όλα του τα χρόνια, μόλις που ήταν στα 15 του «όταν ξεσκόλισε», τα ανάλωσε μέσα στη φτώχεια. Αλλά ως δρομέας αντοχής ανέβαινε, πολεμούσε και νικούσε «τις αναποδιές και κακοτυχίες».
Τη συνταγή της μακροζωίας που έχει επιτύχει την αποδίδει σε μια σειρά παραγόντων που τήρησε ως ιερό ευαγγέλιο: «Δεν έκανα καταχρήσεις ούτε σε ξενύχτια, ούτε σε γυναίκες, ούτε στο οινόπνευμα. Είναι και το κληρονομικό που έχω, το οικογενειακό! Ο πατέρας μου ο Σηφάκης πέθανε 107 χρονών, ήτανε θηρίο άντρας κι είχενε το χάνι στους Ποταμούς. Λέω στους σημερινούς να μη φουμέρνουν, και να μην ξενυχτούν γιατί, παρατήρησε, άμα ξενυχτάς είσαι σαν το μεθυσμένο. Η διατροφή τους να είναι καθαρή και με προϊόντα της φύσης που δεν έχουν δηλητήρια και κρέας να καταναλώνουν δυο φορές τη βδομάδα…»
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Η 90χρονη ζωή του σημαδεύτηκε στα 20 της χρόνια ως γιδοβοσκός στις 12 Σεπτεμβρίου 1944, από τον εγκλωβισμό του στα «Βουλίσματα» των Ποταμών από γερμανικές δυνάμεις μετά την ομώνυμη μάχη με αντάρτες του ΕΛΑΣ. Τα τραύματα που είναι ευδιάκριτα ακόμη και σήμερα στα χέρια του, είναι η απόδειξη... Ενωρίτερα, τον Μάιο του ’41, έσπευσε στα Μισίρια κατά την πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, με τον Γιάννη Κουρνιανό και τον Μαυραμπαδιά τον Στέλιο τον Ιερωνυμάκη, από την Παντάνασσα Αμαρίου «θερίσαμε ουρανίτες και πήραμε όπλα και πυρομαχικά…»
Όλα στη ζωή του τα έκανε με μέτρο και δεν μετάνιωσε
Αφηγείται για το περιστατικό που έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα στα «Βουλίσματα»: «Πάντα μου έβοσκα αίγες και παλιά έβλεπα και 350 και τα βουνά στο Αμάρι με ξέρουνε! Κατέβαζα τις αίγες στον ποταμό για να πιούν νερό και βρίσκομαι κλεισμένος από εφτά Γερμανούς κι ένας αξιωματικός με ένα Λούγκερ με είχε από κοντά μη τους φύγω. Κι όμως βρήκα την ευκαιρία και όταν τους ξέφυγα άρχισαν να με πυροβολούν. Μια ριπή πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου, μια άλλη από τον ώμο και μια τρίτη από τα πλευρά. Μια άλλη με χτύπησε και με τραυμάτισε στα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού και η τελευταία στο αριστερό μου χέρι. Να, αυτά είναι τα τραύματα στα χέρια μου, τα λάφυρά μου από εκείνα τα μαρτυρικά χρόνια…»
Αυτή η πολύχρονη και βασανισμένη ζωή του αλύγιστου υπερήλικα Μαθιουδάκη με τις ευγενείς καταβολές στη Μύρθιο, δεν κάμπτεται. Έχει μάθει στους πρόποδες του «Βρύσινα» να υπομένει με τους μετρημένους φύλακες που απόμειναν. Θα σε ξεπροβοδίσει, λοιπόν, και θα σου ζητήσει όταν θα βρεθείς ξανά προς τα εκεί να μην ξεχάσεις το σπίτι του για να τσουγκρίσετε και πάλι το ποτηράκι με την τσικουδιά. Μέσα στην πληκτική σιγαλιά το επίσημο Κράτος τους άφησε να μαραζώνουν… Οι πολιτικοί θα τους θυμηθούν πάλι τις γνωστές ημερομηνίες!
madeincreta.gr
Η καθημερινότητα του Χαραλάμπη Μαθιουδάκη στο τελευταίο χωριουδάκι του «Βρύσινα», τη Μύρθιο, πριν ακουμπήσει η επαρχία Αμαρίου, δεν είναι πληκτική.
Η ζωή του τώρα και ενενήντα χρόνια δεν είναι μοναχική αλλά κινείται στα ίδια πλαίσια διαδρομής και ταράχτηκε πριν τριάντα χρόνια περίπου, που έχασε «το Μιχαλιό του ίσα που ήταν στα 18». Αυτή η πληγή μένει ακόμη ορθάνοικτη και τον τσακίζει μόνο που θα δει τη φωτογραφία του στον τοίχο και θα κάνει την πρώτη κουβέντα… Σηκώνει τη ρωμαλέα του φωνή: «Δυο χρόνια πάλευε το Μιχαλιό μου και μ’ αυτό πάλευα κι εγώ. Μα μου το θανάτωσε ο χάρος και με θανάτωσε και μένα…»
Το τραύμα του δεν κλείνει όσο κι αν πολεμά, όμως το προσπερνά όταν ανοίγει την ψυχή του, έστω και προσωρινά, για να καλοδεχτεί τον καθένα στο σπιτικό του. Μόλις γύρισε με το σκαφτικό του μηχάνημα «από το υπόστεγο», που όπως κάθε πρωί φτάνει, για να φροντίσει τα εξήντα πέντε ζωντανά του, που θα του δώσουν γαλακτοκομικά, τυροκομικά και το κρέας και «για να έχουν τα τρία κοπέλια μου κι ένα αρνάκι για να το τρώνε». Θα υψώσει και το ποτηράκι με την τσικουδιά, όπως συνηθίζεται στο κάθε σπίτι της Κρήτης, θα το τσουγκρίσει «με το μουσαφίρη» και θα τον καλωσορίσει.
Χαράλαμπος και Μαρία Μαθιουδάκη στη Μύρθιο Ρεθύμνης. Ολόκληρα 65 χρόνια μαζί Είδε κατάματα κινδύνους, μπήκε σε κόπους και θυσίες ο γέρο Χαραλάμπης σ’ αυτή την πολυετή ζωή του κι ως φαίνεται «ο Θεός του χρωστεί ακόμη». Γι'αυτό, παρά το ότι η ηλικία τον κύρτωσε αλλά η υπόστασή του φτερουγίζει σαν πεταλούδα, θα πει: «Έκαμα συμβόλαιο με τσι μεγάλους και μου δίνουν χρόνια ακόμη». Κι όταν θα έλθει η σεβάσμια συνοδοιπόρος του στη ζωή Μαρία, θα της δώσει από το απόθεμα που πάντα έχει σαν το… μαρουβένιο κρασί, την αγάπη και την έγνοια που απλόχερα της έδιδε ολόκληρους εξήντα πέντε χρόνους στο σπιτικό που έχτισαν και ρίζωσαν…
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ… ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ
Καταχρήσεις δεν γνώρισε παρά «το κιρίκι» που τύλιγε από τα 8 του χρόνια και μέχρι τα 60. Όταν αντιλήφθηκε ότι του «έκαιγε τα σωθικά» το έκοψε μαχαίρι, κι ας κάπνιζε, ως μανιώδης καπνιστής, «ακόμη και στο κρεβάτι που κοιμόμουν με τη γυναίκα!» Πειθαρχημένος στη ζωή ακολουθεί καθημερινά ρολόι το πρόγραμμά του, χωρίς παρεκκλίσεις! Δηλαδή, «θα σηκωθώ κάθε πρωί στις 6, θα πάρω το γνωστό πρωινό μου που έχει απαραίτητα γάλα, θα ψωνίσω από το φουρνάρη και το μανάβη που θα έλθουν στο χωριό και ύστερα κατά τις 9 το αργότερο θα πάω στα πρόβατα. Τότε είμαι «εν τοις δόξοις μου»! Θα τα βγάλω από το υπόστεγο και θα τα φροντίσω και κατά τις 11 θα γυρίσω στο σπίτι…»
Βέβαια οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν και θα ασχοληθεί και με το περιβόλι δίπλα στο σπίτι του, θα το σκάψει και θα το φυτέψει όλο το χρόνο και πάντα θα έχει τη σοδειά της εποχής. Το λίπασμα που παίρνει το χώμα για να του δώσει καρπούς, είναι η στάχτη και όχι τα γνωστά που… επιστημονικά συστήνονται. Θα βρεθεί, όμως, και στο λιομάζωμα όταν χρειαστεί γιατί «πρέπει να παίρνεις αυτά που μπορείς και σου δίνει η γη για να μην τα αγοράζεις…»
Αεικίνητος ο γέρο Χαραλάμπης στη Μύρθιο έχει ισχυρή καρδιά και μνήμη-μπεντένι! «Είμαι αλεπού και ξέρω και ζω γιατί η ζωή είναι ιερή και πρέπει να την προσέχεις», επισημαίνει. Όλα του τα χρόνια, μόλις που ήταν στα 15 του «όταν ξεσκόλισε», τα ανάλωσε μέσα στη φτώχεια. Αλλά ως δρομέας αντοχής ανέβαινε, πολεμούσε και νικούσε «τις αναποδιές και κακοτυχίες».
Τη συνταγή της μακροζωίας που έχει επιτύχει την αποδίδει σε μια σειρά παραγόντων που τήρησε ως ιερό ευαγγέλιο: «Δεν έκανα καταχρήσεις ούτε σε ξενύχτια, ούτε σε γυναίκες, ούτε στο οινόπνευμα. Είναι και το κληρονομικό που έχω, το οικογενειακό! Ο πατέρας μου ο Σηφάκης πέθανε 107 χρονών, ήτανε θηρίο άντρας κι είχενε το χάνι στους Ποταμούς. Λέω στους σημερινούς να μη φουμέρνουν, και να μην ξενυχτούν γιατί, παρατήρησε, άμα ξενυχτάς είσαι σαν το μεθυσμένο. Η διατροφή τους να είναι καθαρή και με προϊόντα της φύσης που δεν έχουν δηλητήρια και κρέας να καταναλώνουν δυο φορές τη βδομάδα…»
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Η 90χρονη ζωή του σημαδεύτηκε στα 20 της χρόνια ως γιδοβοσκός στις 12 Σεπτεμβρίου 1944, από τον εγκλωβισμό του στα «Βουλίσματα» των Ποταμών από γερμανικές δυνάμεις μετά την ομώνυμη μάχη με αντάρτες του ΕΛΑΣ. Τα τραύματα που είναι ευδιάκριτα ακόμη και σήμερα στα χέρια του, είναι η απόδειξη... Ενωρίτερα, τον Μάιο του ’41, έσπευσε στα Μισίρια κατά την πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, με τον Γιάννη Κουρνιανό και τον Μαυραμπαδιά τον Στέλιο τον Ιερωνυμάκη, από την Παντάνασσα Αμαρίου «θερίσαμε ουρανίτες και πήραμε όπλα και πυρομαχικά…»
Όλα στη ζωή του τα έκανε με μέτρο και δεν μετάνιωσε
Αφηγείται για το περιστατικό που έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα στα «Βουλίσματα»: «Πάντα μου έβοσκα αίγες και παλιά έβλεπα και 350 και τα βουνά στο Αμάρι με ξέρουνε! Κατέβαζα τις αίγες στον ποταμό για να πιούν νερό και βρίσκομαι κλεισμένος από εφτά Γερμανούς κι ένας αξιωματικός με ένα Λούγκερ με είχε από κοντά μη τους φύγω. Κι όμως βρήκα την ευκαιρία και όταν τους ξέφυγα άρχισαν να με πυροβολούν. Μια ριπή πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου, μια άλλη από τον ώμο και μια τρίτη από τα πλευρά. Μια άλλη με χτύπησε και με τραυμάτισε στα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού και η τελευταία στο αριστερό μου χέρι. Να, αυτά είναι τα τραύματα στα χέρια μου, τα λάφυρά μου από εκείνα τα μαρτυρικά χρόνια…»
Αυτή η πολύχρονη και βασανισμένη ζωή του αλύγιστου υπερήλικα Μαθιουδάκη με τις ευγενείς καταβολές στη Μύρθιο, δεν κάμπτεται. Έχει μάθει στους πρόποδες του «Βρύσινα» να υπομένει με τους μετρημένους φύλακες που απόμειναν. Θα σε ξεπροβοδίσει, λοιπόν, και θα σου ζητήσει όταν θα βρεθείς ξανά προς τα εκεί να μην ξεχάσεις το σπίτι του για να τσουγκρίσετε και πάλι το ποτηράκι με την τσικουδιά. Μέσα στην πληκτική σιγαλιά το επίσημο Κράτος τους άφησε να μαραζώνουν… Οι πολιτικοί θα τους θυμηθούν πάλι τις γνωστές ημερομηνίες!
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λαθρανασκαφή (;) στον αρχαιολογικό χώρο της Ήλιδας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
