2013-02-17 20:00:12
Le Monde Diplomatique - Halimi Serge , [Καϊμάκη Βάλια (μτφ)]
Όταν γυρίσουμε την πλάτη σε όλες τις καλές επιλογές, όταν είναι πια πολύ αργά, τότε καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Εννέα μέρες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο πρόεδρος Τζoρτζ Μπους απειλούσε ήδη θεούς και δαίμονες : « Ή είσαστε μαζί μας ή με τους τρομοκράτες ». Ακολούθησαν δύο πόλεμοι, στο Αφγανιστάν και κατόπιν στο Ιράκ. Με τα γνωστά αποτελέσματα.
Στο Μάλι, έπρεπε, επειγόντως, να γίνει επιλογή ανάμεσα στις δύο όψεις μιας απεχθούς επιλογής.
Γιατί, πώς να αποδεχθείς ότι οπλισμένες ομάδες, που διέπονται από μία ιδεολογία και ασκούν σκοταδιστικές πρακτικές, μπορεί να απειλήσουν τον πληθυσμό του Νότου, αφού πρώτα τρομοκράτησαν τον πληθυσμό του Βορρά ; Πώς να αγνοήσεις ότι η αναφορά σε ανθρωπιστικά κίνητρα, καθώς και η ενοχοποίηση του πολιτικού αντιπάλου (οι Αφγανοί Ταλιμπάν συνδέθηκαν με το λαθρεμπόριο οπίου, οι FARC της Κολομβίας με την πώληση κοκαΐνης και τις απαγωγές) χρησιμοποιούνται σχεδόν πάντα ως προσχήματα για στρατιωτικές επεμβάσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν τις υποψίες για νεοαποικιοκρατισμό –και συχνά τελειώνουν άσχημα ;
Είκοσι μήνες μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, το σώμα της Αλ Κάιντα σαλεύει ακόμα. Οι Ταλιμπάν, από τη μεριά τους, είναι καλύτερα από ποτέ. Όπως αποκαλύπτει ο Γάλλος πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, « τα αποστήματα της τρομοκρατίας –Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι- έχουν την τάση να διευρύνονται και να συνάπτουν δεσμούς τα μεν με τα δε, να ενώνουν δυνάμεις, να συνδυάζουν κάποιες από τις δράσεις τους » [1]. Κάθε δυτική επέμβαση μοιάζει έτσι, να παίζει το παιχνίδι των πιο ριζοσπαστικών οπαδών του ιερού πολέμου, οι οποίοι προσελκύουν τους αντιπάλους τους σε ατέρμονες διενέξεις. Τα λιβυκά οπλοστάσια τροφοδότησαν τον πόλεμο στο Μάλι. Αύριο, το Μάλι μπορεί να εφοδιάσει με οπλισμό και στρατιώτες τα επόμενα αφρικανικά μέτωπα.
« Η Γαλλία θα είναι πάντα παρούσα όταν πρόκειται για το δικαίωμα ενός λαού, εκείνου του Μάλι, ο οποίος θέλει να ζήσει ελεύθερα και δημοκρατικά », ανακοίνωσε ο Φρανσουά Ολάντ για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική εμπλοκή της χώρας του. Ένα τέτοιο, τόσο εξωφρενικό σχέδιο δεν μπορεί παρά να σκοντάψει στο γεγονός ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο η « επανακατάληψη » του Βορρά, όσο η ασφάλεια, δεδομένων των δίκαιων διεκδικήσεων των Τουαρέγκ.
Κι αυτό μόνο για αρχή… Κατόπιν, θα πρέπει να ασχοληθεί κανείς με τις στρατιωτικές συμμαχίες, οι οποίες έγιναν μέσα στην πιο μεγάλη αδιαφάνεια καθώς και με τη διάρρηξη των αφρικανικών συνόρων. Να αναγνωρίσει ότι αυτή η διάρρηξη οφείλεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που απαξιώνουν τα κράτη, εξαθλιώνουν τους αγρότες και τους στρατιώτες τους, ενθαρρύνουν την υπερεκμετάλλευση από δυτικές (ή κινεζικές) εταιρείες του ορυκτού πλούτου της μαύρης ηπείρου. Κατόπιν, να παραδεχτεί ότι το διακρατικό εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και ομήρων υφίσταται εξαιτίας της ύπαρξης προμηθευτών που δεν είναι Αφρικανοί. Τέλος, θα πρέπει να συμφωνήσει ότι η πτώση της παγκόσμιας τιμής του βαμβακιού κατέστρεψε τους αγρότες του Μάλι και ότι η ξηρασία του Σαχέλ εντείνεται με τις κλιματικές αλλαγές.
Η ημιτελής αυτή λίστα θεμάτων, που σε κανονικές συνθήκες δεν ενδιαφέρουν κανένα, καταδεικνύει ότι η « απελευθέρωση » του Μάλι από ξένες δυνάμεις θα αφήσει αλώβητες τις αιτίες της επόμενης διένεξης. Στη διάρκεια της οποίας, στοιχηματίζουμε, ότι θα κληθούμε ξανά να « επιλέξουμε », αφού πρώτα μας εξηγήσουν ότι δεν έχουμε πια καμία επιλογή.
Notes
[1] Ραδιόφωνο France inter, 18-1-13.
Πηγή
InfoGnomon
Όταν γυρίσουμε την πλάτη σε όλες τις καλές επιλογές, όταν είναι πια πολύ αργά, τότε καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Εννέα μέρες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο πρόεδρος Τζoρτζ Μπους απειλούσε ήδη θεούς και δαίμονες : « Ή είσαστε μαζί μας ή με τους τρομοκράτες ». Ακολούθησαν δύο πόλεμοι, στο Αφγανιστάν και κατόπιν στο Ιράκ. Με τα γνωστά αποτελέσματα.
Στο Μάλι, έπρεπε, επειγόντως, να γίνει επιλογή ανάμεσα στις δύο όψεις μιας απεχθούς επιλογής.
Γιατί, πώς να αποδεχθείς ότι οπλισμένες ομάδες, που διέπονται από μία ιδεολογία και ασκούν σκοταδιστικές πρακτικές, μπορεί να απειλήσουν τον πληθυσμό του Νότου, αφού πρώτα τρομοκράτησαν τον πληθυσμό του Βορρά ; Πώς να αγνοήσεις ότι η αναφορά σε ανθρωπιστικά κίνητρα, καθώς και η ενοχοποίηση του πολιτικού αντιπάλου (οι Αφγανοί Ταλιμπάν συνδέθηκαν με το λαθρεμπόριο οπίου, οι FARC της Κολομβίας με την πώληση κοκαΐνης και τις απαγωγές) χρησιμοποιούνται σχεδόν πάντα ως προσχήματα για στρατιωτικές επεμβάσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν τις υποψίες για νεοαποικιοκρατισμό –και συχνά τελειώνουν άσχημα ;
Είκοσι μήνες μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, το σώμα της Αλ Κάιντα σαλεύει ακόμα. Οι Ταλιμπάν, από τη μεριά τους, είναι καλύτερα από ποτέ. Όπως αποκαλύπτει ο Γάλλος πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, « τα αποστήματα της τρομοκρατίας –Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι- έχουν την τάση να διευρύνονται και να συνάπτουν δεσμούς τα μεν με τα δε, να ενώνουν δυνάμεις, να συνδυάζουν κάποιες από τις δράσεις τους » [1]. Κάθε δυτική επέμβαση μοιάζει έτσι, να παίζει το παιχνίδι των πιο ριζοσπαστικών οπαδών του ιερού πολέμου, οι οποίοι προσελκύουν τους αντιπάλους τους σε ατέρμονες διενέξεις. Τα λιβυκά οπλοστάσια τροφοδότησαν τον πόλεμο στο Μάλι. Αύριο, το Μάλι μπορεί να εφοδιάσει με οπλισμό και στρατιώτες τα επόμενα αφρικανικά μέτωπα.
« Η Γαλλία θα είναι πάντα παρούσα όταν πρόκειται για το δικαίωμα ενός λαού, εκείνου του Μάλι, ο οποίος θέλει να ζήσει ελεύθερα και δημοκρατικά », ανακοίνωσε ο Φρανσουά Ολάντ για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική εμπλοκή της χώρας του. Ένα τέτοιο, τόσο εξωφρενικό σχέδιο δεν μπορεί παρά να σκοντάψει στο γεγονός ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο η « επανακατάληψη » του Βορρά, όσο η ασφάλεια, δεδομένων των δίκαιων διεκδικήσεων των Τουαρέγκ.
Κι αυτό μόνο για αρχή… Κατόπιν, θα πρέπει να ασχοληθεί κανείς με τις στρατιωτικές συμμαχίες, οι οποίες έγιναν μέσα στην πιο μεγάλη αδιαφάνεια καθώς και με τη διάρρηξη των αφρικανικών συνόρων. Να αναγνωρίσει ότι αυτή η διάρρηξη οφείλεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που απαξιώνουν τα κράτη, εξαθλιώνουν τους αγρότες και τους στρατιώτες τους, ενθαρρύνουν την υπερεκμετάλλευση από δυτικές (ή κινεζικές) εταιρείες του ορυκτού πλούτου της μαύρης ηπείρου. Κατόπιν, να παραδεχτεί ότι το διακρατικό εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και ομήρων υφίσταται εξαιτίας της ύπαρξης προμηθευτών που δεν είναι Αφρικανοί. Τέλος, θα πρέπει να συμφωνήσει ότι η πτώση της παγκόσμιας τιμής του βαμβακιού κατέστρεψε τους αγρότες του Μάλι και ότι η ξηρασία του Σαχέλ εντείνεται με τις κλιματικές αλλαγές.
Η ημιτελής αυτή λίστα θεμάτων, που σε κανονικές συνθήκες δεν ενδιαφέρουν κανένα, καταδεικνύει ότι η « απελευθέρωση » του Μάλι από ξένες δυνάμεις θα αφήσει αλώβητες τις αιτίες της επόμενης διένεξης. Στη διάρκεια της οποίας, στοιχηματίζουμε, ότι θα κληθούμε ξανά να « επιλέξουμε », αφού πρώτα μας εξηγήσουν ότι δεν έχουμε πια καμία επιλογή.
Notes
[1] Ραδιόφωνο France inter, 18-1-13.
Πηγή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μπακογιάννη: «Στο χέρι μας είναι η αλλαγή»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κλείνει Πέρκινς στον Ολυμπιακό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
