2013-02-20 08:08:18
τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη
Ὁ νόμος δέν εἶναι μόνο , οὔτε κυρίως, οὔτε πάντα, προϊόν κυριαρχικῆς βουλήσεως τοῦ νομοθέτη. Οὔτε εἶναι ἁπλῶς αὐτό πού ψηφίζεται ἀπό τήν Βουλή.
Ὁ νόμος εἶναι πολιτισμικό κεκτημένο τῆς κοινωνίας, τό ὁποῖο τελεῖ σέ συνεχῆ ἐξέλιξη ἀλλά καί ἐντάσσεται σέ σταθερά πεδία ἀναφορᾶς. Εἰδικότερα:
Ὁ νόμος εἶναι προϊόν παραγόμενο ἀπό τήν φύση τῆς κοινωνικῆς συμβιώσεως, στην ὁποία περιλαμβάνεται α) ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, β) ἡ φύση τῶν πραγμάτων, γ) ἡ φύση τῆς τεχνολογικῆς ἐξελίξεως, καί δ) ἡ φύση τῆς γλωσσικῆς μορφῆς πού χρησιμοποιεῖται γιά τήν ἐπικοινωνία στήν δεδομένη κοινωνία καί γιά τήν διατύπωση τοῦ νόμου. 'Ακόμη, ὁ νόμος ἐνσωματώνει τήν μετά λόγου γνώσεως ἐπέμβαση τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου (νομοθέτου καί κοινωνίας), ἡ ὁποία ἐπέμβαση πάντα ἐνεργεῖται βάσει τῆς πίστεως στόν Θεό, καθώς καί σέ ἀξίες, ἄλλως σέ συμφέροντα, καί ἐν ὄψει τῆς ἐλπίδος τοῦ ἀνθρώπου γιά τό μέλλον.
Ἡ παρέμβαση τοῦ Νομοθέτη στό κοινωνικό γίγνεσθαι, ὅταν παραβιάζει τά ἀνωτέρω φυσικά ὅρια τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι καί τίς ἀνωτέρω φυσικές προϋποθέσεις εἰσαγωγῆς τοῦ νόμου καί τῆς ἐνσωματώσεώς του στό κοινωνικό γίγνεσθαι, ἀποτελεῖ ἄσκηση βίας καί εἰσαγωγή ἀνομίας.
Ὡς ἐκ τούτου, ὅταν διά τῆς χειραγωγήσεως τῆς κοινῆς γνώμης - κοινῆς γνώμης τῶν ἁρμοδίων καί κοινῆς γνώμης τῶν μή ἁρμοδίων - ἐγκαθίσταται καί ἐπιβάλλεται βουλησιαρχικῶς, μία παρά φύσιν "νομιμότητα", τότε παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῆς "φαινομένης νομιμότητος". Ἡ φαινομένη νομιμότητα ἀποτελεῖται ἀπό στερουμένης οὐσίας "ἔκφραση βουλήσεως " τοῦ "νομοθέτη", ἀπό τυπική τήρηση τοῦ γράμματος τῶν νόμων, ἀπό στενάζουσα ἤ/καί άντιδρῶσα κοινωνία, ἀπό ἀπονομιμοποιημένη ἄσκηση βίας, ἀπό γραφειοκρατική-διοικητική ἀρτηριοσκλήρωση καί ἀπό κατακερματισμένη ("κομματο-κρατούμενη") πολιτική ζωή, ὅμηρο τῆς παρακρατικῆς διαπλοκῆς ἤ κάποιας μαφίας.
Ὑπό τέτοιους ὅρους κάθε προσπάθεια ἀσκήσεως συνεποῦς ἐθνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ματαιώνεται φυσικῶς, λόγῳ τῆς διαιρέσεως τῶν ἐθνικῶν καί κοινωνικῶν δυνάμεων μεταξύ τους, καί τῆς ἀντιφάσεως τῶν δυναμικῶν πού ἑκάστη φυσικῶς ἀναπτύσσει (βλέπε ἀντιθέσεις ὡς πρός τήν ἀντιμετώπιση τῆς γραφειοκρατίας, τοῦ μεταναστευτικοῦ, κ.ο.κ.). Τυχόν ἔξωθεν παρεμβάσεις ἁπλῶς ἐκμεταλλεύονται τήν ἐθνική σχιζοφρένεια, τήν "διχόνοια" αὐτή, στήν ὁποία μεταπίπτει ἡ πολιτική καί κοινωνική ζωή ἔνεκα τῆς προαναφερθείσης παρά φύσιν "νομιμότητας".
Καθ' ὅσον δέν λείπει ἁπλῶς ἕνα συντονιστικό κέντρο, ἤ ἑνας ἡγέτης, ἤ ἕνα νομικό ἤ πολιτικό ἤ κομματικό "ἐργαλεῖο" μέ τό ὁποῖο θά ἑνοποιεῖτο ἡ κρατική μηχανή. Ἀλλά λείπει ἡ οὐσιαστική ἑνότητα τοῦ κοινωνικοῦ εἶναι (πολιτισμός καί ἱστορία τῆς κοινωνίας, ἀξίες της, πίστη της, τρόποι λειτουργίας της, παραδοσιακή οἰκονομική ζωή της, κ.ο.κ.) μέ τό κοινωνικό γίγνεσθαι (ἐλπίδα καί ὅραμα τῆς κοινωνίας γιά τό αὕριό της μέ βάση τό εἶναι της).
Καί λείπει αὐτή ἡ οὐσιαστική ἑνότητα, διότι ἐντός τῆς φυσικῆς κινήσεως ἀπό τό παραδεδομένο κοινωνικό εἶναι πρός τό φυσικό κοινωνικό καί πολιτικό αὔριο, ἔχει παρεμβληθῆ βιαίως καί βουλησιαρχικῶς ἀπό τόν νομοθέτη-"θεό" τό ὅραμα τῆς παρά φύσιν νομοθεσίας γιά ἕνα τεχνητό κοινωνικό "γενηθήτω!
Χρειάζεται ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: Ἡ φυσική πορεία, ἡ ἑνότητα μεταξύ κοινωνικοῦ εἶναι καί κοινωνικοῦ γίγνεσθαι, ὑπηρετεῖται μέ ἤπια καί σταδιακή βελτίωση τῆς κοινωνίας μέ βάση τήν πίστη της, τίς ἀξίες της, τόν τρόπο ζωῆς της, τήν οἰκονομική ὀργάνωσή της ὁσοδήποτε λογικῶς στρεβλή, βελτίωση δέ, πρός τήν πραγμάτωση τῶν ἐλπίδων της, κοσμικῶν καί ὑπερβατικῶν, μέ ἀνάπτυξη τῆς ἐν εὑρείᾳ ἐννοίᾳ πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς της, καί μέ βιωματική ἐμβάθυνση πρωτίστως, στήν πνευματική παράδοσή της (ἀγωνιστικό φρόνημα, ἀνιδιοτέλεια, αἴσθηση δικαίου, πέρασμα ἀπό τήν δεισιδαιμονία στήν ἀληθινή εὐσέβεια, Ὀρθοδοξία).
Ὅταν αὐτή ἡ πνευματική παράδοση δέν εἶναι "ἐκ τοῦ κόσμου τούτου", ὅπως συμβαίνει στήν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, ἀντί νά ἐξοβελίσουμε τήν παράδοση αὐτή ὅπως ζητᾶνε οἱ λεγόμενοι ἐκσυγχρονιστές (πάσης φύσεως), χρειάζεται νά τήν ἐνδυναμώσουμε, γιά νά μποροῦμε νά ἀντλοῦμε ἀπό αὐτήν ἰδέες προσαρμογῆς καί ἀληθινοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ, καί κυρίως φρόνημα, καί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ κόσμου τούτου. Τόσο γιά μᾶς ὅσο καί γιά τούς ἄλλους - μέ τόν κοσμοπολιτισμό τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς πού πάντα, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μᾶς διέκρινε ὡς Ἕλληνες. Ὑπάρχουν βέβαια καί ἐκεῖνοι πού νομίζουν ὅτι ὁ κόσμος δέν χρειάζεται τήν παράδοσή μας, ὅτι πάει καλά ὅπως πάει. Τό τραγικό εἶναι ὅτι αὐτοί πού τό νομίζουν αὐτό, προβάλλουν τόν ὑλιστικό ὠφελιμισμό τους ὡς ρεαλισμό.
Ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ ρεαλισμοῦ, καλλιεργεῖται ἐν εἴδει φαύλου κύκλου, μία ὑλιστική καί ὠφελιμιστική ἀντίληψη γιά τίς δυνατότητες τοῦ νομοθέτη, ὁ ὁποῖος καλεῖται νά ἐπιτείνῃ τήν νομοθέτηση μέ κύριο ὅραμα τήν ὑλοποίηση τῶν βουλήσεων κύκλων συμφερόντων, νομίμων ἤ ἐκνόμων, ἡμεδαπῶν ἤ ἀλλοδαπῶν, κοινωνικο-διεθνιστικῶν ἤ πλουτοκρατο-οἰκονομιστικῶν, καί ὄχι βουλήσεων πού σχηματίζονται φυσικά καί ἐκπορεύονται ἀπό τούς ἀρίστους τῆς κοινωνίας, ἐκπροσωπώντας την καί κατατείνοντας στήν ἀληθινή βελτίωσή της.
Τόν ρόλο αὐτῶν τῶν ἀρίστων, ὑποτίθεται ὅτι θά τόν ἔπαιζαν αὐθεντικῶς, ἔστω καί ἐλλειπῶς, οἱ "πατέρες τοῦ ἔθνους", οἱ βουλευτές. Καί τοῦτο θά γινόταν μέ τό πού θά "'ἀφουγκράζονταν" τίς κοινωνικές ἀνάγκες, ἀλλά καί μέ τό πού θά συμβουλεύονταν τούς πραγματικούς ἀρίστους τῆς κοινωνίας, στόν κάθε τομέα (πανεπιστημιακούς καθηγητές, ἐκπροσώπους κοινωνικῶν φορέων, ἐπιστήμονες σέ τεχνολογίες αἰχμῆς, ἐπιχειρηματίες, κ.ο.κ.). Τί γίνεται τώρα πού ὅλοι αὐτοί ἀφουγκράζονται τά ΜΜΕ, πού οἱ πραγματικά ἄριστοι ἰδιωτεύουν ἤ ἐργάζονται ἁπλῶς γιά τά πρός τό ζῆν, καί πού οἱ μέν πολιτικοί ἀκοῦνε τόν ἑαυτό τους καί βλέπουν τήν εἰκόνα τους, οἱ δέ κερδομανεῖς ἀκοῦνε κέρδος καί δέν βλέπουν τίποτα;
Μά, εἶναι πολύ ἁπλό: Καταργεῖται ὁ νόμος! Ναί, ἡ νέα τεχνογνωσία τῆς ἀνθρωπότητος δέν ἔχει ἀνάγκη τέτοια πολιτισμικά κεκτημένα. Ὅλα μποροῦν νά γίνουν μόνο συμβατικῶς, βουλησιαρχικῶς. Νόμος εἶναι ἡ σύμβαση. Πῶς ἡ ἀνθρωπότητα πλανήθηκε ἐπί τόσους αἰῶνες πολιτισμοῦ; Μήπως ἔφταιγε ἡ θεοκρατία; Οἱ πλάκες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ἐπί Μωϋσέως; Ἰδού τώρα, ἡ ἀπόλυτη δύναμη τῆς συμφωνίας, ἡ σχετικοποίηση τῆς δυνάμεως τοῦ νομοθέτη, ἡ ἰδιωτικοποίηση τοῦ νόμου! Μέ τίς συμβάσεις, ὅλοι νιώθουν ἐλεύθεροι. Ἄν θέλουν, δεσμεύονται. Καί ὅταν δεσμευθοῦν, δέν ὑπάρχει νόμος γιά νά ἀποδεσμευθοῦν. Μόνο ἡ ἐξόφληση.
Καί ὅταν εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐξόφληση; Κατασχέσεις. Καί ὅταν δέν φθάνουν; Λένε: Pacta sunt servanda, ἀκόμη καί παρά φύσιν, μέ ἐξόφληση σέ ἐργασία, μέ χειραγωγήσεις, μέ ἀνθρώπους ἐπαναστατημένους ἤ ἀντιδρῶντες σέ καταστολή, με περαιτέρω παρά φύσιν νομοθεσίες. Ἀπάντηση: Μέχρι ποῦ καί μέχρι πότε; Ἀλλά καί ἄν εἶναι ἤδη, ἤ ὅταν θά εἶναι, συνολικά ἀδύνατη ἡ ἐξόφληση;
Οὕτε ἡ Σεισάχθεια, οὔτε τό Σύνταγμα, οὔτε ὁ Δίκαιος Νόμος προέρχονται ἀπό τήν βούληση κάποιων συμβαλλομένων μερῶν, ἤ ἀπό τήν ἰδιοτελῆ βούληση κάποιων άνθρώπων, ἀλλά ἀπορρέουν ἀπό τήν φύση τῶν πραγμάτων. Ἐγγυητής τῆς ἀληθινῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, μέ τά δεοντικά της κελεύσματα, εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, τήν σέβεται δέ τήν φύση αὐτήν τῶν πραγμάτων, ὅπως καί τόν άληθινό Θεό, ὁ ἀληθινά πολιτισμένος ἄνθρωπος. Αὐτός εἶναι ὁ Ἑλληνισμός μας.
InfoGnomon
Ὁ νόμος δέν εἶναι μόνο , οὔτε κυρίως, οὔτε πάντα, προϊόν κυριαρχικῆς βουλήσεως τοῦ νομοθέτη. Οὔτε εἶναι ἁπλῶς αὐτό πού ψηφίζεται ἀπό τήν Βουλή.
Ὁ νόμος εἶναι πολιτισμικό κεκτημένο τῆς κοινωνίας, τό ὁποῖο τελεῖ σέ συνεχῆ ἐξέλιξη ἀλλά καί ἐντάσσεται σέ σταθερά πεδία ἀναφορᾶς. Εἰδικότερα:
Ὁ νόμος εἶναι προϊόν παραγόμενο ἀπό τήν φύση τῆς κοινωνικῆς συμβιώσεως, στην ὁποία περιλαμβάνεται α) ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, β) ἡ φύση τῶν πραγμάτων, γ) ἡ φύση τῆς τεχνολογικῆς ἐξελίξεως, καί δ) ἡ φύση τῆς γλωσσικῆς μορφῆς πού χρησιμοποιεῖται γιά τήν ἐπικοινωνία στήν δεδομένη κοινωνία καί γιά τήν διατύπωση τοῦ νόμου. 'Ακόμη, ὁ νόμος ἐνσωματώνει τήν μετά λόγου γνώσεως ἐπέμβαση τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου (νομοθέτου καί κοινωνίας), ἡ ὁποία ἐπέμβαση πάντα ἐνεργεῖται βάσει τῆς πίστεως στόν Θεό, καθώς καί σέ ἀξίες, ἄλλως σέ συμφέροντα, καί ἐν ὄψει τῆς ἐλπίδος τοῦ ἀνθρώπου γιά τό μέλλον.
Ἡ παρέμβαση τοῦ Νομοθέτη στό κοινωνικό γίγνεσθαι, ὅταν παραβιάζει τά ἀνωτέρω φυσικά ὅρια τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι καί τίς ἀνωτέρω φυσικές προϋποθέσεις εἰσαγωγῆς τοῦ νόμου καί τῆς ἐνσωματώσεώς του στό κοινωνικό γίγνεσθαι, ἀποτελεῖ ἄσκηση βίας καί εἰσαγωγή ἀνομίας.
Ὡς ἐκ τούτου, ὅταν διά τῆς χειραγωγήσεως τῆς κοινῆς γνώμης - κοινῆς γνώμης τῶν ἁρμοδίων καί κοινῆς γνώμης τῶν μή ἁρμοδίων - ἐγκαθίσταται καί ἐπιβάλλεται βουλησιαρχικῶς, μία παρά φύσιν "νομιμότητα", τότε παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῆς "φαινομένης νομιμότητος". Ἡ φαινομένη νομιμότητα ἀποτελεῖται ἀπό στερουμένης οὐσίας "ἔκφραση βουλήσεως " τοῦ "νομοθέτη", ἀπό τυπική τήρηση τοῦ γράμματος τῶν νόμων, ἀπό στενάζουσα ἤ/καί άντιδρῶσα κοινωνία, ἀπό ἀπονομιμοποιημένη ἄσκηση βίας, ἀπό γραφειοκρατική-διοικητική ἀρτηριοσκλήρωση καί ἀπό κατακερματισμένη ("κομματο-κρατούμενη") πολιτική ζωή, ὅμηρο τῆς παρακρατικῆς διαπλοκῆς ἤ κάποιας μαφίας.
Ὑπό τέτοιους ὅρους κάθε προσπάθεια ἀσκήσεως συνεποῦς ἐθνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ματαιώνεται φυσικῶς, λόγῳ τῆς διαιρέσεως τῶν ἐθνικῶν καί κοινωνικῶν δυνάμεων μεταξύ τους, καί τῆς ἀντιφάσεως τῶν δυναμικῶν πού ἑκάστη φυσικῶς ἀναπτύσσει (βλέπε ἀντιθέσεις ὡς πρός τήν ἀντιμετώπιση τῆς γραφειοκρατίας, τοῦ μεταναστευτικοῦ, κ.ο.κ.). Τυχόν ἔξωθεν παρεμβάσεις ἁπλῶς ἐκμεταλλεύονται τήν ἐθνική σχιζοφρένεια, τήν "διχόνοια" αὐτή, στήν ὁποία μεταπίπτει ἡ πολιτική καί κοινωνική ζωή ἔνεκα τῆς προαναφερθείσης παρά φύσιν "νομιμότητας".
Καθ' ὅσον δέν λείπει ἁπλῶς ἕνα συντονιστικό κέντρο, ἤ ἑνας ἡγέτης, ἤ ἕνα νομικό ἤ πολιτικό ἤ κομματικό "ἐργαλεῖο" μέ τό ὁποῖο θά ἑνοποιεῖτο ἡ κρατική μηχανή. Ἀλλά λείπει ἡ οὐσιαστική ἑνότητα τοῦ κοινωνικοῦ εἶναι (πολιτισμός καί ἱστορία τῆς κοινωνίας, ἀξίες της, πίστη της, τρόποι λειτουργίας της, παραδοσιακή οἰκονομική ζωή της, κ.ο.κ.) μέ τό κοινωνικό γίγνεσθαι (ἐλπίδα καί ὅραμα τῆς κοινωνίας γιά τό αὕριό της μέ βάση τό εἶναι της).
Καί λείπει αὐτή ἡ οὐσιαστική ἑνότητα, διότι ἐντός τῆς φυσικῆς κινήσεως ἀπό τό παραδεδομένο κοινωνικό εἶναι πρός τό φυσικό κοινωνικό καί πολιτικό αὔριο, ἔχει παρεμβληθῆ βιαίως καί βουλησιαρχικῶς ἀπό τόν νομοθέτη-"θεό" τό ὅραμα τῆς παρά φύσιν νομοθεσίας γιά ἕνα τεχνητό κοινωνικό "γενηθήτω!
Χρειάζεται ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: Ἡ φυσική πορεία, ἡ ἑνότητα μεταξύ κοινωνικοῦ εἶναι καί κοινωνικοῦ γίγνεσθαι, ὑπηρετεῖται μέ ἤπια καί σταδιακή βελτίωση τῆς κοινωνίας μέ βάση τήν πίστη της, τίς ἀξίες της, τόν τρόπο ζωῆς της, τήν οἰκονομική ὀργάνωσή της ὁσοδήποτε λογικῶς στρεβλή, βελτίωση δέ, πρός τήν πραγμάτωση τῶν ἐλπίδων της, κοσμικῶν καί ὑπερβατικῶν, μέ ἀνάπτυξη τῆς ἐν εὑρείᾳ ἐννοίᾳ πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς της, καί μέ βιωματική ἐμβάθυνση πρωτίστως, στήν πνευματική παράδοσή της (ἀγωνιστικό φρόνημα, ἀνιδιοτέλεια, αἴσθηση δικαίου, πέρασμα ἀπό τήν δεισιδαιμονία στήν ἀληθινή εὐσέβεια, Ὀρθοδοξία).
Ὅταν αὐτή ἡ πνευματική παράδοση δέν εἶναι "ἐκ τοῦ κόσμου τούτου", ὅπως συμβαίνει στήν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, ἀντί νά ἐξοβελίσουμε τήν παράδοση αὐτή ὅπως ζητᾶνε οἱ λεγόμενοι ἐκσυγχρονιστές (πάσης φύσεως), χρειάζεται νά τήν ἐνδυναμώσουμε, γιά νά μποροῦμε νά ἀντλοῦμε ἀπό αὐτήν ἰδέες προσαρμογῆς καί ἀληθινοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ, καί κυρίως φρόνημα, καί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ κόσμου τούτου. Τόσο γιά μᾶς ὅσο καί γιά τούς ἄλλους - μέ τόν κοσμοπολιτισμό τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς πού πάντα, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μᾶς διέκρινε ὡς Ἕλληνες. Ὑπάρχουν βέβαια καί ἐκεῖνοι πού νομίζουν ὅτι ὁ κόσμος δέν χρειάζεται τήν παράδοσή μας, ὅτι πάει καλά ὅπως πάει. Τό τραγικό εἶναι ὅτι αὐτοί πού τό νομίζουν αὐτό, προβάλλουν τόν ὑλιστικό ὠφελιμισμό τους ὡς ρεαλισμό.
Ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ ρεαλισμοῦ, καλλιεργεῖται ἐν εἴδει φαύλου κύκλου, μία ὑλιστική καί ὠφελιμιστική ἀντίληψη γιά τίς δυνατότητες τοῦ νομοθέτη, ὁ ὁποῖος καλεῖται νά ἐπιτείνῃ τήν νομοθέτηση μέ κύριο ὅραμα τήν ὑλοποίηση τῶν βουλήσεων κύκλων συμφερόντων, νομίμων ἤ ἐκνόμων, ἡμεδαπῶν ἤ ἀλλοδαπῶν, κοινωνικο-διεθνιστικῶν ἤ πλουτοκρατο-οἰκονομιστικῶν, καί ὄχι βουλήσεων πού σχηματίζονται φυσικά καί ἐκπορεύονται ἀπό τούς ἀρίστους τῆς κοινωνίας, ἐκπροσωπώντας την καί κατατείνοντας στήν ἀληθινή βελτίωσή της.
Τόν ρόλο αὐτῶν τῶν ἀρίστων, ὑποτίθεται ὅτι θά τόν ἔπαιζαν αὐθεντικῶς, ἔστω καί ἐλλειπῶς, οἱ "πατέρες τοῦ ἔθνους", οἱ βουλευτές. Καί τοῦτο θά γινόταν μέ τό πού θά "'ἀφουγκράζονταν" τίς κοινωνικές ἀνάγκες, ἀλλά καί μέ τό πού θά συμβουλεύονταν τούς πραγματικούς ἀρίστους τῆς κοινωνίας, στόν κάθε τομέα (πανεπιστημιακούς καθηγητές, ἐκπροσώπους κοινωνικῶν φορέων, ἐπιστήμονες σέ τεχνολογίες αἰχμῆς, ἐπιχειρηματίες, κ.ο.κ.). Τί γίνεται τώρα πού ὅλοι αὐτοί ἀφουγκράζονται τά ΜΜΕ, πού οἱ πραγματικά ἄριστοι ἰδιωτεύουν ἤ ἐργάζονται ἁπλῶς γιά τά πρός τό ζῆν, καί πού οἱ μέν πολιτικοί ἀκοῦνε τόν ἑαυτό τους καί βλέπουν τήν εἰκόνα τους, οἱ δέ κερδομανεῖς ἀκοῦνε κέρδος καί δέν βλέπουν τίποτα;
Μά, εἶναι πολύ ἁπλό: Καταργεῖται ὁ νόμος! Ναί, ἡ νέα τεχνογνωσία τῆς ἀνθρωπότητος δέν ἔχει ἀνάγκη τέτοια πολιτισμικά κεκτημένα. Ὅλα μποροῦν νά γίνουν μόνο συμβατικῶς, βουλησιαρχικῶς. Νόμος εἶναι ἡ σύμβαση. Πῶς ἡ ἀνθρωπότητα πλανήθηκε ἐπί τόσους αἰῶνες πολιτισμοῦ; Μήπως ἔφταιγε ἡ θεοκρατία; Οἱ πλάκες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ἐπί Μωϋσέως; Ἰδού τώρα, ἡ ἀπόλυτη δύναμη τῆς συμφωνίας, ἡ σχετικοποίηση τῆς δυνάμεως τοῦ νομοθέτη, ἡ ἰδιωτικοποίηση τοῦ νόμου! Μέ τίς συμβάσεις, ὅλοι νιώθουν ἐλεύθεροι. Ἄν θέλουν, δεσμεύονται. Καί ὅταν δεσμευθοῦν, δέν ὑπάρχει νόμος γιά νά ἀποδεσμευθοῦν. Μόνο ἡ ἐξόφληση.
Καί ὅταν εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐξόφληση; Κατασχέσεις. Καί ὅταν δέν φθάνουν; Λένε: Pacta sunt servanda, ἀκόμη καί παρά φύσιν, μέ ἐξόφληση σέ ἐργασία, μέ χειραγωγήσεις, μέ ἀνθρώπους ἐπαναστατημένους ἤ ἀντιδρῶντες σέ καταστολή, με περαιτέρω παρά φύσιν νομοθεσίες. Ἀπάντηση: Μέχρι ποῦ καί μέχρι πότε; Ἀλλά καί ἄν εἶναι ἤδη, ἤ ὅταν θά εἶναι, συνολικά ἀδύνατη ἡ ἐξόφληση;
Οὕτε ἡ Σεισάχθεια, οὔτε τό Σύνταγμα, οὔτε ὁ Δίκαιος Νόμος προέρχονται ἀπό τήν βούληση κάποιων συμβαλλομένων μερῶν, ἤ ἀπό τήν ἰδιοτελῆ βούληση κάποιων άνθρώπων, ἀλλά ἀπορρέουν ἀπό τήν φύση τῶν πραγμάτων. Ἐγγυητής τῆς ἀληθινῆς φύσεως τῶν πραγμάτων, μέ τά δεοντικά της κελεύσματα, εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, τήν σέβεται δέ τήν φύση αὐτήν τῶν πραγμάτων, ὅπως καί τόν άληθινό Θεό, ὁ ἀληθινά πολιτισμένος ἄνθρωπος. Αὐτός εἶναι ὁ Ἑλληνισμός μας.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η γεωπολιτική στροφή της Ελλάδας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
106.000 βιογραφικά για 20 θέσεις εργασίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
