2013-03-03 01:53:34
Είμαι τον τελευταίο καιρό σε φάση ντοκιμαντέρ, κατεβάζω διάφορα, και ξεκίνησα χθες να βλέπω το "Harlan County, USA", που αφορά μια απεργία ανθρακωρύχων το 1973. Κάπου προς την μέση εμφανίζεται να μιλά σε μια συγκέντρωση μια γριούλα.
«Όπως ξέρετε, δεν είμαι ανθρακωρύχος, αλλά είμαι όσο πιο κοντά θα μπορούσε κανείς θα είναι. Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος που σκοτώθηκε στα ορυχεία και ο άντρας μου αργοπεθαίνει από «μαύρα πνευμόνια» (τη «νόσο των ανθρακωρύχων»). Ο άντρας μου κι εγώ ήμασταν και στην απεργία της δεκαετίας του 30 στο ματωμένο -και το εννοώ πως ήταν ματωμένο- Χάρλαν Κάουντι. Και αυτοί οι ανθρακωρύχοι μου λένε πως θα επιμείνουμε ώσπου να παγώσει η κόλαση μέχρι η εταιρία να υπογράψει συμβόλαιο μαζί μας. Και οι άντρες ξέρουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά τις αλυσίδες τους, ενώ έχουν να κερδίσουν το σωματείο τους Οπότε λέω, κρατείστε.».
Ως εδώ καλά. Αλλά έχει και συνέχεια. «Αυτό το τραγούδι το έγραψα στη δεκαετία του 30 και ξέρετε πως είμαι μεγάλη πια -πάνε σαράντα χρόνια από τότε- και δεν μπορώ να τραγουδήσω πολύ καλά».
Πιθανότατα η ιστορία του τραγουδιού να είναι ευρέως γνωστή, εγώ όμως ομολογώ δεν την ήξερα, οπότε η όλη φάση ήταν απροσδόκητη αφενός και συγκινητική αφετέρου. Ηθικό δίδαγμα δεν ξέρω αν έχω. Με συμφέρει να ανεβάσω ένα τραγούδι που μιλάει για απεργοσπάστες; Δεν θα βγουν να μου την πουν αμέσως; Από την άλλη όταν φτάνουμε στο σημείο να μου τη λένε στα σχόλια επειδή τα έβαλα με τα βασανιστήρια απερίφραστα και χωρίς να βάλω έναν αστερίσκο για την αναγκαιότητά τους στον σκατόκοσμο που ζούμε, τι έχω τελικά να φοβηθώ; Οπότε φεύγοντας από την πάρτη μου, ας πάμε στο γενικότερο συμπέρασμα.
Νομίζω πως βρισκόμαστε στη φάση που σαν κοινωνία πρέπει να αποφασίσουμε αν όλα (από την ωφελιμότητα των βασανιστηρίων ως την ωφελιμότητα του πολιτεύματος δημοκρατία, από την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμερα ως την παιδική εργασία αύριο και την παιδική πορνεία μεθαύριο, από τις μεμονωμένες δολοφονίες μεταναστών σήμερα ως κάποιο πογκρόμο αύριο) μπορούν να ξαναμπούν στο τραπέζι και να τα συζητήσουμε απροκατάληπτα, επειδή η Ιστορία είναι δυναμικό πράγμα κι όπως κάποτε πήγαινε προς μια κατεύθυνση τώρα μπορεί κάλλιστα να πάει προς την ανάποδη,
ή αν απλά μερικές συζητήσεις πρέπει να κόβονται μαχαίρι και να αποφασίζει κανείς με ποιά πλευρά είναι.
Old Boy
«Όπως ξέρετε, δεν είμαι ανθρακωρύχος, αλλά είμαι όσο πιο κοντά θα μπορούσε κανείς θα είναι. Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος που σκοτώθηκε στα ορυχεία και ο άντρας μου αργοπεθαίνει από «μαύρα πνευμόνια» (τη «νόσο των ανθρακωρύχων»). Ο άντρας μου κι εγώ ήμασταν και στην απεργία της δεκαετίας του 30 στο ματωμένο -και το εννοώ πως ήταν ματωμένο- Χάρλαν Κάουντι. Και αυτοί οι ανθρακωρύχοι μου λένε πως θα επιμείνουμε ώσπου να παγώσει η κόλαση μέχρι η εταιρία να υπογράψει συμβόλαιο μαζί μας. Και οι άντρες ξέρουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά τις αλυσίδες τους, ενώ έχουν να κερδίσουν το σωματείο τους Οπότε λέω, κρατείστε.».
Ως εδώ καλά. Αλλά έχει και συνέχεια. «Αυτό το τραγούδι το έγραψα στη δεκαετία του 30 και ξέρετε πως είμαι μεγάλη πια -πάνε σαράντα χρόνια από τότε- και δεν μπορώ να τραγουδήσω πολύ καλά».
Πιθανότατα η ιστορία του τραγουδιού να είναι ευρέως γνωστή, εγώ όμως ομολογώ δεν την ήξερα, οπότε η όλη φάση ήταν απροσδόκητη αφενός και συγκινητική αφετέρου. Ηθικό δίδαγμα δεν ξέρω αν έχω. Με συμφέρει να ανεβάσω ένα τραγούδι που μιλάει για απεργοσπάστες; Δεν θα βγουν να μου την πουν αμέσως; Από την άλλη όταν φτάνουμε στο σημείο να μου τη λένε στα σχόλια επειδή τα έβαλα με τα βασανιστήρια απερίφραστα και χωρίς να βάλω έναν αστερίσκο για την αναγκαιότητά τους στον σκατόκοσμο που ζούμε, τι έχω τελικά να φοβηθώ; Οπότε φεύγοντας από την πάρτη μου, ας πάμε στο γενικότερο συμπέρασμα.
Νομίζω πως βρισκόμαστε στη φάση που σαν κοινωνία πρέπει να αποφασίσουμε αν όλα (από την ωφελιμότητα των βασανιστηρίων ως την ωφελιμότητα του πολιτεύματος δημοκρατία, από την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμερα ως την παιδική εργασία αύριο και την παιδική πορνεία μεθαύριο, από τις μεμονωμένες δολοφονίες μεταναστών σήμερα ως κάποιο πογκρόμο αύριο) μπορούν να ξαναμπούν στο τραπέζι και να τα συζητήσουμε απροκατάληπτα, επειδή η Ιστορία είναι δυναμικό πράγμα κι όπως κάποτε πήγαινε προς μια κατεύθυνση τώρα μπορεί κάλλιστα να πάει προς την ανάποδη,
ή αν απλά μερικές συζητήσεις πρέπει να κόβονται μαχαίρι και να αποφασίζει κανείς με ποιά πλευρά είναι.
Old Boy
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έκθεση Σοκ: το 98% των νεογέννητων μωρών στην Αμερική ελέγχεται γενετικά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
