2012-03-30 19:30:04
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου*
Τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων είναι ανησυχητικά για το μέλλον της ομαλότητας στον τόπο. Ο κόσμος εύλογα παρασύρεται από τα συνθήματα των περιθωριακών άκρων που υπόσχονται τα πάντα δίχως λογική και προοπτική. Η απελπισία όμως είναι σχεδόν πάντα κακός σύμβουλος. Με μια κυβέρνηση που ανερυθρίαστα επιδίδεται σε φορολογικό πλιάτσικο αντί να αναζητήσει τρόπους δραστικής μείωσης των εξόδων του κράτους, ο λαός απελπισμένος στρέφεται στις εύκολες διεξόδους των ανέξοδων βερμπαλισμών. Οι παρατάξεις που δείχνουν το Μνημόνιο και τους δανειστές μας σαν υπεύθυνους κάθε τρέχουσας δυσκολίας δείχνουν να αιχμαλωτίζουν τις ελπίδες των πολιτών. Γιατί δείχνουν κάποιον υπεύθυνο. Κι υπόσχονται, με ασάφεια βέβαια, στους πάντες τα πάντα...
Τι ελπίδες υπάρχουν για να βγει ο τόπος από τα αδιέξοδα; Οι δύο συνεταίροι στην κυβέρνηση έχουν χάσει τη δυναμική τους. Η αδιαφορία τους απέναντι στις φορολογικές επιδρομές που επιλέγει η κυβέρνηση που στηρίζουν, αντί για δραστικές περικοπές στο μέγεθος του κράτους, τους κάνει αντιπαθείς κι αναξιόπιστους
. Δύσκολα θα μπορέσουν να συνεπάρουν τον λαό. Ιδιαίτερα τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα που πραγματικά υποφέρουν. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, λόγω κυρίως της μετριοπάθειάς του, είναι μια ελπίδα. Μέχρις ότου όμως σύντομα αναδειχθούν οι αδυναμίες και οι αντιφάσεις του.
Μένουν έτσι μόνο τα κόμματα που στηρίζουν πολιτικές οικονομίας της αγοράς. Που όμως διστάζουν να τις προβάλουν και να τις υποστηρίξουν. Και είναι και βαθύτατα διασπασμένα. Η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση, καθώς και οι διάφορες άλλες μικρότερες ομάδες (Δημιουργία Ξανά, Φιλελεύθερη Συμμαχία, ομάδες ανεξάρτητων πολιτών κ.ά.) συνθέτουν ένα μωσαϊκό απόψεων και ενδιαφερουσών πρωτοποριακών προτάσεων, δίχως όμως κάποιο συνεκτικό κρίκο που να τους φέρνει οργανικά κοντά και χωρίς να καταγράφεται πουθενά μια σαφής διαφοροποίησή τους από τη φορομπηχτική κυβέρνηση Παπαδήμου.
Είναι σχεδόν απίστευτο, αλλά υποστηρίζουν πολιτικές που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα πολιτικά τους πιστεύω. Και τα οποία στην ουσία δεν έρχονται σε αντίθεση με τις θέσεις των δανειστών μας και της Ευρώπης. Η μείωση του κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις, η πραγματική απελευθέρωση των επαγγελμάτων, ο περιορισμός των εξόδων των νοσοκομείων και οι λιγότεροι φόροι είναι στόχοι και των Ευρωπαίων και των διάφορων φιλελεύθερων παρατάξεων στην Ελλάδα. Κι όμως εκτίθενται διότι στηρίζουν, οι περισσότεροι, μια κυβέρνηση που δεν τους προωθεί. Αποτελούν, όμως, με όλες τους τις αδυναμίες, τη μοναδική εναλλακτική λύση. Τη μόνη ίσως ελπίδα.
Μπορούν όμως να παίξουν κάποιο ρόλο; Αντικειμενικά είναι δύσκολο μια και υποστηρίζουν θέσεις που απευθύνονται στον εγκέφαλο και λιγότερο στο θυμικό. Δεν στοχοποιούν αντιπάλους δίχως κόστος για καμία κοινωνική ομάδα, όπως κάνουν οι περισσότεροι αντίπαλοι του Μνημονίου. Ούτε και υπόσχονται πως η λύση θα είναι μια επιστροφή στο πάρτι των παροχών του παρελθόντος. Προτείνουν λύσεις που θέλουν κάποια επεξεργασία στοιχείων. Καλούν τους πολίτες να αναλογισθούν επιπτώσεις κι ενδεχόμενους κινδύνους. Σε μια εποχή όμως που ο κόσμος σιχαίνεται την πολιτική, παρατάξεις που ζητούν περισσότερη σκέψη και λιγότερες κραυγές είναι δύσκολο να γίνουν πολύ δημοφιλείς. Εκτός αν ξεχωρίσουν. Και διαφοροποιηθούν σε κάτι σημαντικό από όλους τους άλλους.
Θα έπρεπε ίσως να εξηγήσουν πως διακηρύξεις περί «επαχθούς χρέους» και η ανάθεση σε διεθνή λογιστικά γραφεία να εξετάσουν τις τύχες των δημοσίων δαπανών δεν πρόκειται να απαλλάξουν τον τόπο από τις βαριές του υποχρεώσεις. Μπορεί να επιβεβαιώσουν μάλιστα πως τα χρήματα ξοδεύτηκαν σε παροχές με αντάλλαγμα την ψήφο σε ανοιχτές δημοκρατικές εκλογές. Δεν υπάρχει επαχθές χρέος -όπως έδειξε και η εμπειρία του Ισημερινού- όταν δημιουργείται σε συνθήκες πολυκομματικής δημοκρατίας και αδιαπραγμάτευτης λαϊκής κυριαρχίας. Και το μόνο που θα δείξει ένα διεθνής λογιστικός έλεγχος είναι η μοιρασιά σε μαζικές παροχές δημοσίων προσόδων, προερχομένων από εξωτερικό κυρίως δανεισμό. Μια επίσημη δηλαδή επιβεβαίωση της συμμετοχής όλων στην καταβύθιση των δημοσίων μας οικονομικών.
Προνομιακό πεδίο των φιλελεύθερων παρατάξεων λογικά είναι η καταδίκη των ανεγκέφαλων φορολογικών επιβαρύνσεων. Αλλά δύσκολα πείθουν όταν εμφανίζονται να στηρίζουν την κυβέρνηση που τις επιβάλλει. Το χειρότερο όμως είναι η έλλειψη ενότητας ανάμεσά τους. Παρατάξεις ισχυρών προσωπικοτήτων διαφοροποιούνται πάνω σε ζητήματα εκπροσώπησης κι επιλογής πολιτικής γραμμής. Υποχωρήσεις από τα ισχυρά «εγώ» πολλών από αυτούς είναι το ζητούμενο. Ενωμένοι όλοι, έχουν ελπίδα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και δυνατότητες μελλοντικής επιρροής. Διχασμένοι διευκολύνουν τις κινήσεις των άκρων και γίνονται συνυπεύθυνοι του χάους που αναπόφευκτα θα επικρατήσει μετά τις εκλογές. Στα χέρια τους βρίσκεται η ενωτική λύση.
* O Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρόεδρος του "forum για την Ελλάδα" Press-GR
Τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων είναι ανησυχητικά για το μέλλον της ομαλότητας στον τόπο. Ο κόσμος εύλογα παρασύρεται από τα συνθήματα των περιθωριακών άκρων που υπόσχονται τα πάντα δίχως λογική και προοπτική. Η απελπισία όμως είναι σχεδόν πάντα κακός σύμβουλος. Με μια κυβέρνηση που ανερυθρίαστα επιδίδεται σε φορολογικό πλιάτσικο αντί να αναζητήσει τρόπους δραστικής μείωσης των εξόδων του κράτους, ο λαός απελπισμένος στρέφεται στις εύκολες διεξόδους των ανέξοδων βερμπαλισμών. Οι παρατάξεις που δείχνουν το Μνημόνιο και τους δανειστές μας σαν υπεύθυνους κάθε τρέχουσας δυσκολίας δείχνουν να αιχμαλωτίζουν τις ελπίδες των πολιτών. Γιατί δείχνουν κάποιον υπεύθυνο. Κι υπόσχονται, με ασάφεια βέβαια, στους πάντες τα πάντα...
Τι ελπίδες υπάρχουν για να βγει ο τόπος από τα αδιέξοδα; Οι δύο συνεταίροι στην κυβέρνηση έχουν χάσει τη δυναμική τους. Η αδιαφορία τους απέναντι στις φορολογικές επιδρομές που επιλέγει η κυβέρνηση που στηρίζουν, αντί για δραστικές περικοπές στο μέγεθος του κράτους, τους κάνει αντιπαθείς κι αναξιόπιστους
Μένουν έτσι μόνο τα κόμματα που στηρίζουν πολιτικές οικονομίας της αγοράς. Που όμως διστάζουν να τις προβάλουν και να τις υποστηρίξουν. Και είναι και βαθύτατα διασπασμένα. Η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση, καθώς και οι διάφορες άλλες μικρότερες ομάδες (Δημιουργία Ξανά, Φιλελεύθερη Συμμαχία, ομάδες ανεξάρτητων πολιτών κ.ά.) συνθέτουν ένα μωσαϊκό απόψεων και ενδιαφερουσών πρωτοποριακών προτάσεων, δίχως όμως κάποιο συνεκτικό κρίκο που να τους φέρνει οργανικά κοντά και χωρίς να καταγράφεται πουθενά μια σαφής διαφοροποίησή τους από τη φορομπηχτική κυβέρνηση Παπαδήμου.
Είναι σχεδόν απίστευτο, αλλά υποστηρίζουν πολιτικές που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα πολιτικά τους πιστεύω. Και τα οποία στην ουσία δεν έρχονται σε αντίθεση με τις θέσεις των δανειστών μας και της Ευρώπης. Η μείωση του κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις, η πραγματική απελευθέρωση των επαγγελμάτων, ο περιορισμός των εξόδων των νοσοκομείων και οι λιγότεροι φόροι είναι στόχοι και των Ευρωπαίων και των διάφορων φιλελεύθερων παρατάξεων στην Ελλάδα. Κι όμως εκτίθενται διότι στηρίζουν, οι περισσότεροι, μια κυβέρνηση που δεν τους προωθεί. Αποτελούν, όμως, με όλες τους τις αδυναμίες, τη μοναδική εναλλακτική λύση. Τη μόνη ίσως ελπίδα.
Μπορούν όμως να παίξουν κάποιο ρόλο; Αντικειμενικά είναι δύσκολο μια και υποστηρίζουν θέσεις που απευθύνονται στον εγκέφαλο και λιγότερο στο θυμικό. Δεν στοχοποιούν αντιπάλους δίχως κόστος για καμία κοινωνική ομάδα, όπως κάνουν οι περισσότεροι αντίπαλοι του Μνημονίου. Ούτε και υπόσχονται πως η λύση θα είναι μια επιστροφή στο πάρτι των παροχών του παρελθόντος. Προτείνουν λύσεις που θέλουν κάποια επεξεργασία στοιχείων. Καλούν τους πολίτες να αναλογισθούν επιπτώσεις κι ενδεχόμενους κινδύνους. Σε μια εποχή όμως που ο κόσμος σιχαίνεται την πολιτική, παρατάξεις που ζητούν περισσότερη σκέψη και λιγότερες κραυγές είναι δύσκολο να γίνουν πολύ δημοφιλείς. Εκτός αν ξεχωρίσουν. Και διαφοροποιηθούν σε κάτι σημαντικό από όλους τους άλλους.
Θα έπρεπε ίσως να εξηγήσουν πως διακηρύξεις περί «επαχθούς χρέους» και η ανάθεση σε διεθνή λογιστικά γραφεία να εξετάσουν τις τύχες των δημοσίων δαπανών δεν πρόκειται να απαλλάξουν τον τόπο από τις βαριές του υποχρεώσεις. Μπορεί να επιβεβαιώσουν μάλιστα πως τα χρήματα ξοδεύτηκαν σε παροχές με αντάλλαγμα την ψήφο σε ανοιχτές δημοκρατικές εκλογές. Δεν υπάρχει επαχθές χρέος -όπως έδειξε και η εμπειρία του Ισημερινού- όταν δημιουργείται σε συνθήκες πολυκομματικής δημοκρατίας και αδιαπραγμάτευτης λαϊκής κυριαρχίας. Και το μόνο που θα δείξει ένα διεθνής λογιστικός έλεγχος είναι η μοιρασιά σε μαζικές παροχές δημοσίων προσόδων, προερχομένων από εξωτερικό κυρίως δανεισμό. Μια επίσημη δηλαδή επιβεβαίωση της συμμετοχής όλων στην καταβύθιση των δημοσίων μας οικονομικών.
Προνομιακό πεδίο των φιλελεύθερων παρατάξεων λογικά είναι η καταδίκη των ανεγκέφαλων φορολογικών επιβαρύνσεων. Αλλά δύσκολα πείθουν όταν εμφανίζονται να στηρίζουν την κυβέρνηση που τις επιβάλλει. Το χειρότερο όμως είναι η έλλειψη ενότητας ανάμεσά τους. Παρατάξεις ισχυρών προσωπικοτήτων διαφοροποιούνται πάνω σε ζητήματα εκπροσώπησης κι επιλογής πολιτικής γραμμής. Υποχωρήσεις από τα ισχυρά «εγώ» πολλών από αυτούς είναι το ζητούμενο. Ενωμένοι όλοι, έχουν ελπίδα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και δυνατότητες μελλοντικής επιρροής. Διχασμένοι διευκολύνουν τις κινήσεις των άκρων και γίνονται συνυπεύθυνοι του χάους που αναπόφευκτα θα επικρατήσει μετά τις εκλογές. Στα χέρια τους βρίσκεται η ενωτική λύση.
* O Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρόεδρος του "forum για την Ελλάδα" Press-GR
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ετοιμάζουν κινητοποιήσεις οι βενζινοπώλες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
