2013-03-08 13:54:04
από Ζωή Καρασουλτάνη - Θάνο Βάγιο
Η Ναταλία Τσαλίκη είναι ένας άνθρωπος που πορεύεται με γνώμονα την αλήθεια, τόσο στο θέατρο όσο και στην ίδια τη ζωή. Αν κάτι χαρακτηρίζει την επαγγελματική της πορεία, αυτό σίγουρα είναι η ποιότητα, αφού προχωρά σε κάθε της βήμα με απόλυτη προσοχή και κυρίως σεβασμό προς το κοινό που την ακολουθεί. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό, αφού από μικρή τη χαρακτήριζε η ανάγκη της να ανταπεξέρχεται στο καθετί με επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι τελείωσε τη δραματική σχολή με υποτροφία, αφού ήταν αριστούχα.
Μετά από 25 περίπου χρόνια στον χώρο της υποκριτικής τέχνης, φέτος συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Είναι η πρώτη φορά που στέκεται απέναντι στο κοινό της Θεσσαλονίκης εκπληρώνοντας έτσι την ηθική υποχρέωση που ένιωθε να της αναλογεί, απέναντι σε αυτό. Ο «Γυάλινος κόσμος» έπειτα από την επιτυχημένη πορεία του τα προηγούμενα 2 χρόνια στην Αθήνα παρουσιάζεται στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης.
Αρχικά, θα ήθελα να μου μιλήσετε για τον «Γυάλινο κόσμο».
Ο «Γυάλινος κόσμος» για μένα είναι το καλύτερο και το πιο βαθύ από τα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς κι αυτό γιατί είναι καθαρά αυτοβιογραφικό. Είναι ένα έργο μνήμης. Ο ίδιος έχει και ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στην παράσταση και ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται μας δίνει την αίσθηση ότι πραγματικά πρόκειται για κομμάτια από τις αναμνήσεις του, γι’ αυτό το ανέβασμα του έχει έναν ονειρικό χαρακτήρα. Μιλάει, λοιπόν, για το κοινωνικό αλλά και το στενά οικογενειακό του περιβάλλον την εποχή που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του και μαζί με αυτό τη μητέρα του, που ερήμην της τον καταπίεζε και την αδερφή του, που υπεραγαπούσε.
Εσείς υποδύεστε αυτή την καταπιεστική μητέρα, την Αμάντα.
Η Αμάντα αποτελεί το αρχέτυπο σύμβολο της μητέρας. Είναι μια γυναίκα που ζει με το ένα της πόδι στη φαντασία και στο ένδοξο παρελθόν της και με το άλλο στο σήμερα. Προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό στο μυαλό της το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα πλούσιο περιβάλλον με υπηρέτες και ακουμπάει πάνω σε αυτή την εικόνα για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στη σημερινή οικονομική της ένδεια. Δίνει όλη την αγάπη της στα παιδιά της, αφού ο σύζυγός της την έχει εγκαταλείψει, όμως εν αγνοία της φτάνει στο σημείο να τα καταπιέζει και τελικά τα ευνουχίζει. Τέτοιες περιπτώσεις γονιών που ξεχνούν να βάλουν όριο στο δόσιμο των συναισθημάτων τους και προσπαθούν να ζήσουν μέσα από τα παιδιά τους όσα δεν κατάφεραν οι ίδιοι, συναντούμε πολύ συχνά γύρω μας.
Πιστεύετε ότι μια εγωκεντρική συμπεριφορά του γονιού, όπως αυτή της Αμάντα, μπορεί να οδηγήσει τελικά στη δημιουργία μιας υγιούς σχέσης μεταξύ αυτού και του παιδιού;
Όχι. Αυτό μάλιστα, ίσως είναι ένα στοιχείο με το οποίο θα μπορούσε να ταυτίσει μια μητέρα τον εαυτό της με το ρόλο της Αμάντα. Έρχονται γυναίκες και μου εξομολογούνται ότι μέσα σε αυτό το ρόλο είδαν τον εαυτό τους. Μερικές φορές, ξέρετε, χρειαζόμαστε κάποιον άλλο να μας δείξει τα ελαττώματά μας. Φυσικά και δεν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια σχέση. Άλλωστε ο στόχος του συγγραφέα είναι να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν τα λάθη τους. Αυτή η καταπίεση του γονιού προς το παιδί θα έπρεπε να αποφεύγεται δια ροπάλου. Παρόλα αυτά στην Ελλάδα αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Όμως πρέπει να επιτρέπουμε αλλά και να προτρέπουμε τα παιδιά μας να ανοίξουν τα φτερά τους.
Στο έργο ο κόσμος χαρακτηρίζεται ως γυάλινος, τον δικό μας φυσικό κόσμο πως θα τον χαρακτηρίζατε;
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Αν δίναμε ταμπέλες ή ονόματα δεν θα διαφέραμε ο ένας από τον άλλο. Ο καθένας δίνει μορφή σε αυτό που καλείται να ζήσει. Γυάλινος, πλαστικός ή τσιμεντένιος, είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Η δύναμη του καθένα έγκειται στον τρόπο που εφευρίσκει για να επιβιώσει, στο πως δημιουργεί τον κόσμο γύρω του για να μπορέσει να βρει ελπίδα και να συνεχίσει να ζει.
Δεν θα πρέπει ο καθένας δηλαδή να επιλέξει τον τρόπο που θα πορευτεί, να δώσει μια ρώτα στη ζωή του;
Δεν θα έπρεπε τίποτα. Η λέξη πρέπει σε εγκλωβίζει. Εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος. Μεγαλώσαμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όπου από το σπίτι ή το σχολείο μας έχουν επιβάλλει ότι κάτι πρέπει πάντα να κάνουμε. Ο άνθρωπος οφείλει να ενηλικιώνεται και να ανακαλύπτει την ελευθερία του. Όταν γίνει αυτό συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά τα πρέπει, που μας επιβάλλουν οι άλλοι και μας εμποδίζουν να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας σε όλο της το μέγεθος και να ανθίσουμε. Η κρίση που βιώνουμε μάλιστα είναι μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψει ο καθένας το προσωπικό του στίγμα και τη δική του διέξοδο, το πώς μπορεί να ξεφύγει και να επιβιώσει!
Να τη βλέπουμε λοιπόν και λίγο αισιόδοξα την κρίση Φυσικά, όλα βοηθάνε, ακόμη και οι χειρότερες καταστάσεις αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να ξέρεις πώς να τις εκμεταλλευτείς. Παντού υπάρχει ένα σημείο διεξόδου, αισιοδοξίας και ωφελιμότητας. Στον καθένα μας έχει κάτι να πει.
Υποστηρίζετε σθεναρά την αλήθεια των πραγμάτων. Κατά πόσο πιστεύετε ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από αυτή την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει σήμερα;
Δυστυχώς, έχουμε πάψει να επικοινωνούμε, να εννοούμε αυτό που λέμε, να κοιταζόμαστε στα μάτια. Πάντα υπάρχει μια δεύτερη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Αυτή είναι μια καταστροφική νοοτροπία. Η δουλειά μου ταυτίζεται πολύ και με το τι κουβαλάω σαν άνθρωπος και πως πολιτεύομαι στη ζωή μου, επομένως θεωρώ πολύ βασική την αναζήτηση της αλήθειας. Συνηθίζουμε να την ξεχνάμε κάπου στην παιδική μας ηλικία και μετά παλεύουμε να την ξαναβρούμε.
Πιστεύετε ότι μπορούμε να την ανακτήσουμε;
Όλα τα μπορούμε. Το μόνο που απαιτείται για να καταφέρει κανείς κάτι είναι να βρει αυτό που θέλει, να το συνειδητοποιήσει και να στοχεύσει προς τα εκεί.
Είστε μια καλλιτέχνιδα ιδιαίτερα αγαπητή στο κοινό και δεν διστάζετε να τοποθετείστε για διάφορα πολιτικά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα, ωστόσο οι εμφανίσεις σας είναι αρκετά περιορισμένες. Δεν πιστεύετε πως οι καλλιτέχνες με άποψη, εφόσον έχουν το βήμα, είναι κατά κάποιο τρόπο υποχρεωμένοι ηθικά να δώσουν μια κατευθυντήρια γραμμή στο κοινό με τις απόψεις τους;
Νομίζω ότι το κάνω, απλά δεν υπερβάλω. Ξέρετε, είμαι άνθρωπος του μέτρου. Προσπαθώ να είμαι συνεπής σε αυτά που κάνω και λέω και εισπράττει ο κόσμος. Νομίζω ότι η εικόνα που παίρνει ο θεατής από τη σκηνή πρέπει να συνάδει και με την εικόνα που δίνουμε μέσα από τις συνεντεύξεις μια και τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε. Δεν μου αρέσει να δίνω την αίσθηση ότι τα ξέρω όλα και έχω λύσεις. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν. Στην παρούσα φάση ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από λόγια αλλά από παραδείγματα. Εγώ προσπαθώ να είμαι μετρημένη και σεμνή, χωρίς να το κάνω εσκεμμένα. Άλλωστε ο κόσμος εισπράττει περισσότερα από όσα νομίζουμε. Βεβαίως θα πω την άποψή μου και όποιος θέλει ας ταυτιστεί, ωστόσο δεν θα έκανα ποτέ τον πρωτεργάτη μιας ιδεολογίας γιατί απλά ούτε εγώ είμαι σίγουρη για το ποιες είναι οι λύσεις. Οι εποχές είναι ρευστές και οι απόψεις αλλάζουν.
Σημειώσατε στη Συν. Τύπου ότι το θεωρήσατε ως ηθική υποχρέωση να μεταφέρετε την παράσταση στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Θα μπορούσε η κρίση και το ενδεχόμενο επιμήκυνσης των κερδών να αποτελέσει ένα επιπλέον κίνητρο γι’ αυτό;
Στην τέχνη δεν υπάρχει κέρδος. Το κέρδος, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, το εισπράττεις όταν ο κόσμος ανταποκρίνεται μέσα από την καλλιτεχνική επιτυχία. Αρκετές φορές στο παρελθόν μου είχαν γίνει προτάσεις για να ανέβω αλλά δεν ευοδώθηκαν οι καταστάσεις τελικά, είτε γιατί δεν συνέφερε οικονομικά εξαιτίας του μεγάλου θιάσου, είτε γιατί ήταν ανέφικτη η μεταφορά των σκηνικών. Αυτή η παράσταση, πέραν του τεχνικού σκέλους που μας δημιούργησε ένα μικρό κόλλημα, κατά τα άλλα ήταν εύκολο να μεταφερθεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να τη φέρω αν δεν είχα ένα μεγάλο βαθμό σιγουριάς ότι θα μεταφερθεί στο ίδιο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στην Αθήνα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εμένα με γέμισε πολύ αυτή η παράσταση μας δημιούργησε την επιθυμία να μοιραστούμε αυτή την καλλιτεχνική επιτυχία και με το κοινό της Θεσσαλονίκης.
Επαληθεύετε την γνώμη των συναδέλφων σας περί «αυστηρότητας» του κοινού της συμπρωτεύουσας;
Ξέρετε, δεν πίστευα ποτέ στη διαφορά του κοινού. Δεν παύει το κοινό να φέρεται κάπως όταν περάσει κανείς τα σύνορα της Θεσσαλίας για παράδειγμα. Παρόλα αυτά διαπιστώνω ότι το κοινό της επαρχίας είναι πιο αγνό. Σε καμία περίπτωση πιο δύσκολο, αλλά πιο ανοιχτό, πιο θετικό θα έλεγα. Δέχεται τα πράγματα χωρίς δυσπιστία και καχυποψία. Αυτή τη σύγκριση μπορώ να κάνω με το κοινό της Αθήνας.
Έχετε δηλώσει ότι θα θέλατε πολύ να συνεργαστείτε με την κόρη σας που φέτος κάνει το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι πλάι στον πατέρα της. Ένα θεατρικό πάντρεμα των τριών σας πως θα σας φαινόταν;
Θα μου άρεσε πολύ. Κάποια στιγμή ίσως γίνει κι αυτό. Ένα από τα ζητούμενα για μένα όταν δημιουργώ έναν θίασο είναι με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι να ταιριάζουμε να έχουμε κοινούς κώδικες. Πέρα από το ταλέντο, είναι πολύ σημαντικό το συναισθηματικό δέσιμο, το πώς επικοινωνούμε. Επομένως, ένας λόγος παραπάνω όταν πρόκειται για αγαπημένα μου πρόσωπα όπως είναι ο άνδρας και η κόρη μου.
Θα σας πάω τώρα στους τωρινούς συνεργάτες σας. Οι κριτικές του κοινού αλλά και των επαγγελματιών μέσα σε όλα τα υπόλοιπα στάθηκαν πολύ και στις ερμηνείες των τριών νέων παιδιών που σας πλαισιώνουν. Πως αισθάνεστε που μέσω αυτής της παράστασης δίνεται η δυνατότητα σε νέα παιδιά να αναδειχθούν;
Μια δουλειά δεν βρίσκει ποτέ τον στόχο της όταν μέσα από αυτή ξεχωρίζει μόνο ένας άνθρωπος. Γι’ αυτή τη συγκεκριμένη δουλειά, ξεκινώντας από την Κατερίνα Ευαγγελάτου δούλεψαν ισάξια πολλοί άνθρωποι, που έδιναν καθημερινά το παρόν στις πρόβες και λειτουργούσαν σαν πρωταγωνιστές μαζί με τους ηθοποιούς που είμαστε επί σκηνής. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να είμαι σε μια παράσταση που θα λέγανε: «Α! Τι υπέροχη η Τσαλίκη, ενώ οι άλλοι υστερούν». Δεν θα ήταν ούτε έξυπνο, ούτε αποτελεσματικό. Επομένως, χαίρομαι πολύ που το επίπεδο των παιδιών είναι υψηλό και φέρουν εις πέρας τους ρόλους τους με επιτυχία.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να μου πείτε, τι να περιμένουμε από εσάς μετά από τον Γυάλινο κόσμο;
Ακόμη είμαι πολύ εγκλωβισμένη στον ρόλο της Αμάντα, γιατί τον έχω αγαπήσει πολύ και με έχει στιγματίσει. Νιώθω μια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου αλλά και στο κοινό που αγάπησε την παράσταση να βρω κάτι ανάλογο. Είμαι σε συζητήσεις, ωστόσο δεν έχω καταλήξει ακόμη στο έργο, που θα μου επιτρέψει να αναπνεύσω κι εγώ σαν ηθοποιός αλλά και να περιέχει ρόλους σημαντικούς για να μπορέσει το κοινό να ταυτιστεί πάλι μαζί τους. Ακόμη τίποτα δεν είναι σίγουρο.
roadstory.gr
Η Ναταλία Τσαλίκη είναι ένας άνθρωπος που πορεύεται με γνώμονα την αλήθεια, τόσο στο θέατρο όσο και στην ίδια τη ζωή. Αν κάτι χαρακτηρίζει την επαγγελματική της πορεία, αυτό σίγουρα είναι η ποιότητα, αφού προχωρά σε κάθε της βήμα με απόλυτη προσοχή και κυρίως σεβασμό προς το κοινό που την ακολουθεί. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό, αφού από μικρή τη χαρακτήριζε η ανάγκη της να ανταπεξέρχεται στο καθετί με επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι τελείωσε τη δραματική σχολή με υποτροφία, αφού ήταν αριστούχα.
Μετά από 25 περίπου χρόνια στον χώρο της υποκριτικής τέχνης, φέτος συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Είναι η πρώτη φορά που στέκεται απέναντι στο κοινό της Θεσσαλονίκης εκπληρώνοντας έτσι την ηθική υποχρέωση που ένιωθε να της αναλογεί, απέναντι σε αυτό. Ο «Γυάλινος κόσμος» έπειτα από την επιτυχημένη πορεία του τα προηγούμενα 2 χρόνια στην Αθήνα παρουσιάζεται στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης.
Αρχικά, θα ήθελα να μου μιλήσετε για τον «Γυάλινο κόσμο».
Ο «Γυάλινος κόσμος» για μένα είναι το καλύτερο και το πιο βαθύ από τα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς κι αυτό γιατί είναι καθαρά αυτοβιογραφικό. Είναι ένα έργο μνήμης. Ο ίδιος έχει και ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στην παράσταση και ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται μας δίνει την αίσθηση ότι πραγματικά πρόκειται για κομμάτια από τις αναμνήσεις του, γι’ αυτό το ανέβασμα του έχει έναν ονειρικό χαρακτήρα. Μιλάει, λοιπόν, για το κοινωνικό αλλά και το στενά οικογενειακό του περιβάλλον την εποχή που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του και μαζί με αυτό τη μητέρα του, που ερήμην της τον καταπίεζε και την αδερφή του, που υπεραγαπούσε.
Εσείς υποδύεστε αυτή την καταπιεστική μητέρα, την Αμάντα.
Η Αμάντα αποτελεί το αρχέτυπο σύμβολο της μητέρας. Είναι μια γυναίκα που ζει με το ένα της πόδι στη φαντασία και στο ένδοξο παρελθόν της και με το άλλο στο σήμερα. Προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανό στο μυαλό της το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα πλούσιο περιβάλλον με υπηρέτες και ακουμπάει πάνω σε αυτή την εικόνα για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στη σημερινή οικονομική της ένδεια. Δίνει όλη την αγάπη της στα παιδιά της, αφού ο σύζυγός της την έχει εγκαταλείψει, όμως εν αγνοία της φτάνει στο σημείο να τα καταπιέζει και τελικά τα ευνουχίζει. Τέτοιες περιπτώσεις γονιών που ξεχνούν να βάλουν όριο στο δόσιμο των συναισθημάτων τους και προσπαθούν να ζήσουν μέσα από τα παιδιά τους όσα δεν κατάφεραν οι ίδιοι, συναντούμε πολύ συχνά γύρω μας.
Πιστεύετε ότι μια εγωκεντρική συμπεριφορά του γονιού, όπως αυτή της Αμάντα, μπορεί να οδηγήσει τελικά στη δημιουργία μιας υγιούς σχέσης μεταξύ αυτού και του παιδιού;
Όχι. Αυτό μάλιστα, ίσως είναι ένα στοιχείο με το οποίο θα μπορούσε να ταυτίσει μια μητέρα τον εαυτό της με το ρόλο της Αμάντα. Έρχονται γυναίκες και μου εξομολογούνται ότι μέσα σε αυτό το ρόλο είδαν τον εαυτό τους. Μερικές φορές, ξέρετε, χρειαζόμαστε κάποιον άλλο να μας δείξει τα ελαττώματά μας. Φυσικά και δεν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια σχέση. Άλλωστε ο στόχος του συγγραφέα είναι να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν τα λάθη τους. Αυτή η καταπίεση του γονιού προς το παιδί θα έπρεπε να αποφεύγεται δια ροπάλου. Παρόλα αυτά στην Ελλάδα αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Όμως πρέπει να επιτρέπουμε αλλά και να προτρέπουμε τα παιδιά μας να ανοίξουν τα φτερά τους.
Στο έργο ο κόσμος χαρακτηρίζεται ως γυάλινος, τον δικό μας φυσικό κόσμο πως θα τον χαρακτηρίζατε;
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Αν δίναμε ταμπέλες ή ονόματα δεν θα διαφέραμε ο ένας από τον άλλο. Ο καθένας δίνει μορφή σε αυτό που καλείται να ζήσει. Γυάλινος, πλαστικός ή τσιμεντένιος, είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Η δύναμη του καθένα έγκειται στον τρόπο που εφευρίσκει για να επιβιώσει, στο πως δημιουργεί τον κόσμο γύρω του για να μπορέσει να βρει ελπίδα και να συνεχίσει να ζει.
Δεν θα πρέπει ο καθένας δηλαδή να επιλέξει τον τρόπο που θα πορευτεί, να δώσει μια ρώτα στη ζωή του;
Δεν θα έπρεπε τίποτα. Η λέξη πρέπει σε εγκλωβίζει. Εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος. Μεγαλώσαμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όπου από το σπίτι ή το σχολείο μας έχουν επιβάλλει ότι κάτι πρέπει πάντα να κάνουμε. Ο άνθρωπος οφείλει να ενηλικιώνεται και να ανακαλύπτει την ελευθερία του. Όταν γίνει αυτό συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά τα πρέπει, που μας επιβάλλουν οι άλλοι και μας εμποδίζουν να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας σε όλο της το μέγεθος και να ανθίσουμε. Η κρίση που βιώνουμε μάλιστα είναι μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψει ο καθένας το προσωπικό του στίγμα και τη δική του διέξοδο, το πώς μπορεί να ξεφύγει και να επιβιώσει!
Να τη βλέπουμε λοιπόν και λίγο αισιόδοξα την κρίση Φυσικά, όλα βοηθάνε, ακόμη και οι χειρότερες καταστάσεις αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να ξέρεις πώς να τις εκμεταλλευτείς. Παντού υπάρχει ένα σημείο διεξόδου, αισιοδοξίας και ωφελιμότητας. Στον καθένα μας έχει κάτι να πει.
Υποστηρίζετε σθεναρά την αλήθεια των πραγμάτων. Κατά πόσο πιστεύετε ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από αυτή την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει σήμερα;
Δυστυχώς, έχουμε πάψει να επικοινωνούμε, να εννοούμε αυτό που λέμε, να κοιταζόμαστε στα μάτια. Πάντα υπάρχει μια δεύτερη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Αυτή είναι μια καταστροφική νοοτροπία. Η δουλειά μου ταυτίζεται πολύ και με το τι κουβαλάω σαν άνθρωπος και πως πολιτεύομαι στη ζωή μου, επομένως θεωρώ πολύ βασική την αναζήτηση της αλήθειας. Συνηθίζουμε να την ξεχνάμε κάπου στην παιδική μας ηλικία και μετά παλεύουμε να την ξαναβρούμε.
Πιστεύετε ότι μπορούμε να την ανακτήσουμε;
Όλα τα μπορούμε. Το μόνο που απαιτείται για να καταφέρει κανείς κάτι είναι να βρει αυτό που θέλει, να το συνειδητοποιήσει και να στοχεύσει προς τα εκεί.
Είστε μια καλλιτέχνιδα ιδιαίτερα αγαπητή στο κοινό και δεν διστάζετε να τοποθετείστε για διάφορα πολιτικά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα, ωστόσο οι εμφανίσεις σας είναι αρκετά περιορισμένες. Δεν πιστεύετε πως οι καλλιτέχνες με άποψη, εφόσον έχουν το βήμα, είναι κατά κάποιο τρόπο υποχρεωμένοι ηθικά να δώσουν μια κατευθυντήρια γραμμή στο κοινό με τις απόψεις τους;
Νομίζω ότι το κάνω, απλά δεν υπερβάλω. Ξέρετε, είμαι άνθρωπος του μέτρου. Προσπαθώ να είμαι συνεπής σε αυτά που κάνω και λέω και εισπράττει ο κόσμος. Νομίζω ότι η εικόνα που παίρνει ο θεατής από τη σκηνή πρέπει να συνάδει και με την εικόνα που δίνουμε μέσα από τις συνεντεύξεις μια και τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε. Δεν μου αρέσει να δίνω την αίσθηση ότι τα ξέρω όλα και έχω λύσεις. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν. Στην παρούσα φάση ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από λόγια αλλά από παραδείγματα. Εγώ προσπαθώ να είμαι μετρημένη και σεμνή, χωρίς να το κάνω εσκεμμένα. Άλλωστε ο κόσμος εισπράττει περισσότερα από όσα νομίζουμε. Βεβαίως θα πω την άποψή μου και όποιος θέλει ας ταυτιστεί, ωστόσο δεν θα έκανα ποτέ τον πρωτεργάτη μιας ιδεολογίας γιατί απλά ούτε εγώ είμαι σίγουρη για το ποιες είναι οι λύσεις. Οι εποχές είναι ρευστές και οι απόψεις αλλάζουν.
Σημειώσατε στη Συν. Τύπου ότι το θεωρήσατε ως ηθική υποχρέωση να μεταφέρετε την παράσταση στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Θα μπορούσε η κρίση και το ενδεχόμενο επιμήκυνσης των κερδών να αποτελέσει ένα επιπλέον κίνητρο γι’ αυτό;
Στην τέχνη δεν υπάρχει κέρδος. Το κέρδος, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, το εισπράττεις όταν ο κόσμος ανταποκρίνεται μέσα από την καλλιτεχνική επιτυχία. Αρκετές φορές στο παρελθόν μου είχαν γίνει προτάσεις για να ανέβω αλλά δεν ευοδώθηκαν οι καταστάσεις τελικά, είτε γιατί δεν συνέφερε οικονομικά εξαιτίας του μεγάλου θιάσου, είτε γιατί ήταν ανέφικτη η μεταφορά των σκηνικών. Αυτή η παράσταση, πέραν του τεχνικού σκέλους που μας δημιούργησε ένα μικρό κόλλημα, κατά τα άλλα ήταν εύκολο να μεταφερθεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να τη φέρω αν δεν είχα ένα μεγάλο βαθμό σιγουριάς ότι θα μεταφερθεί στο ίδιο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στην Αθήνα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εμένα με γέμισε πολύ αυτή η παράσταση μας δημιούργησε την επιθυμία να μοιραστούμε αυτή την καλλιτεχνική επιτυχία και με το κοινό της Θεσσαλονίκης.
Επαληθεύετε την γνώμη των συναδέλφων σας περί «αυστηρότητας» του κοινού της συμπρωτεύουσας;
Ξέρετε, δεν πίστευα ποτέ στη διαφορά του κοινού. Δεν παύει το κοινό να φέρεται κάπως όταν περάσει κανείς τα σύνορα της Θεσσαλίας για παράδειγμα. Παρόλα αυτά διαπιστώνω ότι το κοινό της επαρχίας είναι πιο αγνό. Σε καμία περίπτωση πιο δύσκολο, αλλά πιο ανοιχτό, πιο θετικό θα έλεγα. Δέχεται τα πράγματα χωρίς δυσπιστία και καχυποψία. Αυτή τη σύγκριση μπορώ να κάνω με το κοινό της Αθήνας.
Έχετε δηλώσει ότι θα θέλατε πολύ να συνεργαστείτε με την κόρη σας που φέτος κάνει το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι πλάι στον πατέρα της. Ένα θεατρικό πάντρεμα των τριών σας πως θα σας φαινόταν;
Θα μου άρεσε πολύ. Κάποια στιγμή ίσως γίνει κι αυτό. Ένα από τα ζητούμενα για μένα όταν δημιουργώ έναν θίασο είναι με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι να ταιριάζουμε να έχουμε κοινούς κώδικες. Πέρα από το ταλέντο, είναι πολύ σημαντικό το συναισθηματικό δέσιμο, το πώς επικοινωνούμε. Επομένως, ένας λόγος παραπάνω όταν πρόκειται για αγαπημένα μου πρόσωπα όπως είναι ο άνδρας και η κόρη μου.
Θα σας πάω τώρα στους τωρινούς συνεργάτες σας. Οι κριτικές του κοινού αλλά και των επαγγελματιών μέσα σε όλα τα υπόλοιπα στάθηκαν πολύ και στις ερμηνείες των τριών νέων παιδιών που σας πλαισιώνουν. Πως αισθάνεστε που μέσω αυτής της παράστασης δίνεται η δυνατότητα σε νέα παιδιά να αναδειχθούν;
Μια δουλειά δεν βρίσκει ποτέ τον στόχο της όταν μέσα από αυτή ξεχωρίζει μόνο ένας άνθρωπος. Γι’ αυτή τη συγκεκριμένη δουλειά, ξεκινώντας από την Κατερίνα Ευαγγελάτου δούλεψαν ισάξια πολλοί άνθρωποι, που έδιναν καθημερινά το παρόν στις πρόβες και λειτουργούσαν σαν πρωταγωνιστές μαζί με τους ηθοποιούς που είμαστε επί σκηνής. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να είμαι σε μια παράσταση που θα λέγανε: «Α! Τι υπέροχη η Τσαλίκη, ενώ οι άλλοι υστερούν». Δεν θα ήταν ούτε έξυπνο, ούτε αποτελεσματικό. Επομένως, χαίρομαι πολύ που το επίπεδο των παιδιών είναι υψηλό και φέρουν εις πέρας τους ρόλους τους με επιτυχία.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να μου πείτε, τι να περιμένουμε από εσάς μετά από τον Γυάλινο κόσμο;
Ακόμη είμαι πολύ εγκλωβισμένη στον ρόλο της Αμάντα, γιατί τον έχω αγαπήσει πολύ και με έχει στιγματίσει. Νιώθω μια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου αλλά και στο κοινό που αγάπησε την παράσταση να βρω κάτι ανάλογο. Είμαι σε συζητήσεις, ωστόσο δεν έχω καταλήξει ακόμη στο έργο, που θα μου επιτρέψει να αναπνεύσω κι εγώ σαν ηθοποιός αλλά και να περιέχει ρόλους σημαντικούς για να μπορέσει το κοινό να ταυτιστεί πάλι μαζί τους. Ακόμη τίποτα δεν είναι σίγουρο.
roadstory.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λευκάδα: Στους δρόμους οι φοιτητές του ΤΕΙ – Έκλεισαν την γέφυρα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
