2013-03-10 09:49:47
Κωστούλα Tωμαδάκη,
Στις 18 Ιανουαρίου συμπληρώνονται 29 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου λαϊκού μας βάρδου, του Βασίλη Τσιτσάνη. Γυρίσαμε πίσω στον χρόνο και θυμηθήκαμε την εποχή που τα θρυλικά του ταξίμια ήταν το σάουντρακ μιας άλλης Ελλάδας
Ήταν ένα κρύο βράδυ του Γενάρη, αρχές της δεκαετίας του ’80. Με το συνεργείο της ΕΡΤ ανηφορίζουμε για την Καισαριανή. Ο Βασιλικός είναι διευθυντής της τηλεόρασης και το σαρωτικό ζεϊμπέκικο του Αντρέα έχει γράψει τη δική του μυθολογία. Στο «Χάραμα» ο Τσιτσάνης τραγουδάει Τσιτσάνη. Εκεί, δίπλα στο Σκοπευτήριο, ανάμεσα στις σκιές και τα δέντρα το θρυλικό ταξίμι του γράφει Ιστορία. Στα μισά της οδού Εθνικής Αντιστάσεως η λαϊκή γειτονιά δίνει την αίσθηση ότι κάποιου είδους καλλιτεχνική έκφραση ανθίζει, κάτι μοναδικό συντελείται, εδώ, δίπλα στο Σκοπευτήριο. Είναι η εποχή που ο κόσμος ανακαλύπτει το ρεμπέτικο. Οι πολιτικοποιημένοι νέοι διαβάζουν τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Τσίρκα, ακούνε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη και τους βρίσκει το χάραμα στου Τσιτσάνη. Η φράση του Τσαρούχη «Ο Τσιτσάνης μας χαρίζει πολιτισμό» έχει δώσει μια ιδιαίτερη αίγλη στο μαγαζί, που κράτησε μια δεκαετία.
Κάθε βράδυ κόσμος ανηφορίζει για την Καισαριανή. Οι θαμώνες της ταβέρνας είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Στα μπροστινά τραπέζια κάθονται δημοσιογράφοι και φοιτητές, πιο κει οι διανοούμενοι και παραδίπλα εργάτες, ταξιτζήδες, νεόκοποι πολιτικοί. Σε κάποιο τραπέζι διακρίνεις τη φιγούρα του Τσαρούχη, σε ένα άλλο τον δημοσιογράφο και εκδότη του «Ποντικιού» Κώστα Παπαϊωάννου. Το «Χάραμα» έχει γίνει κέντρο αναφοράς του ρεμπέτικου και ο Τσιτσάνης ο ζωντανός θρύλος, το πρόσωπο μιας Ελλάδας που χάνεται και ο ίδιος μένει όρθιος πάνω στο πάλκο. Στις ζωντανές ηχογραφήσεις εκείνης της εποχής ο Τσιτσάνης καταθέτει και παλιότερα τραγούδια, όπως ο «Μπλόκος», που έχει γραφτεί για το μπλόκο της Καλαμαριάς, στην Κατοχή, η «Λιτανεία του μάγκα» και της «Γερακίνας ο γιος» σε στίχους του Κώστα Βίρβου. Οι φανατικοί θαυμαστές είναι κάθε βράδυ εκεί. Ανάμεσά τους και οι νοσταλγοί της περασμένης εποχής. Τότε που το θρυλικό δίδυμο Παπαϊωάννου - Τσιτσάνη έδινε το δικό του στίγμα στη νύχτα. Ως το μοιραίο βράδυ του Αυγούστου του 1972 που ο μπαρμπα-Γιάννης θα χαθεί αναπάντεχα σε τροχαίο και ο Τσιτσάνης θα γράψει ένα σπαραχτικό ζεϊμπέκικο για τον αδικοχαμένο φίλο.
Πάνω στο πάλκο ο Τσιτσάνης μοιάζει με ασκητή. Σαν αυτούς που ζωγραφίζουν οι Βυζαντινοί ζωγράφοι. Το κατέβασμα της πένας στο ακόρντο είναι μεθυστικό. Ο κόσμος γύρω του παραληρεί. Ο ενθουσιασμός είναι διάχυτος. Όλοι ανήκουν στην ίδια φυλή που υποκλίνεται στον μάγο της μουσικής. Στριμώχνονται, κρατούν την αναπνοή τους, ζουν την κάθε νύχτα σαν να είναι η τελευταία και βρίσκουν τη λύτρωση στις θρυλικές πενιές του, στα ταξίμια του, στα στιχάκια του που βγαίνουν από την ψυχή του.
Τον Νοέμβριο του 1983 ο Τσιτσάνης γράφει σε ένα κασετόφωνο το προσχέδιο των τελευταίων του τραγουδιών. Η υγεία του έχει αρχίσει να κλονίζεται. Εκείνα τα Χριστούγεννα το πάλκο θα μείνει αδειανό. Στις 18 Ιανουαρίου του 1984, την ημέρα των 69ων γενεθλίων του, ο Βασίλης Τσιτσάνης θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Brompton του Λονδίνου, έπειτα από επιπλοκές της εγχείρησης στους πνεύμονες. Έφυγε στο χάραμα, με τα χρώματα της αυγής να βάφουν κατακόκκινο τον ουρανό και τους αγγέλους να κουρντίζουν μελαγχολικά το μπαγλαμαδάκι.
«…ό,τι αισθάνομαι το στιχουργώ, το μελοποιώ, του δίνω ζωή και φτερά, με το μπουζούκι και το μπαγλαμαδάκι μου. Οι στίχοι και οι νότες είναι εκφράσεις της ψυχής μου. Είναι η ίδια η ζωή μου, είναι η ζωή όλων των ανθρώπων με τις λύπες και τις χαρές της…»
Αναδημοσιευσα Από Ποντικι
molibixarti
Στις 18 Ιανουαρίου συμπληρώνονται 29 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου λαϊκού μας βάρδου, του Βασίλη Τσιτσάνη. Γυρίσαμε πίσω στον χρόνο και θυμηθήκαμε την εποχή που τα θρυλικά του ταξίμια ήταν το σάουντρακ μιας άλλης Ελλάδας
Ήταν ένα κρύο βράδυ του Γενάρη, αρχές της δεκαετίας του ’80. Με το συνεργείο της ΕΡΤ ανηφορίζουμε για την Καισαριανή. Ο Βασιλικός είναι διευθυντής της τηλεόρασης και το σαρωτικό ζεϊμπέκικο του Αντρέα έχει γράψει τη δική του μυθολογία. Στο «Χάραμα» ο Τσιτσάνης τραγουδάει Τσιτσάνη. Εκεί, δίπλα στο Σκοπευτήριο, ανάμεσα στις σκιές και τα δέντρα το θρυλικό ταξίμι του γράφει Ιστορία. Στα μισά της οδού Εθνικής Αντιστάσεως η λαϊκή γειτονιά δίνει την αίσθηση ότι κάποιου είδους καλλιτεχνική έκφραση ανθίζει, κάτι μοναδικό συντελείται, εδώ, δίπλα στο Σκοπευτήριο. Είναι η εποχή που ο κόσμος ανακαλύπτει το ρεμπέτικο. Οι πολιτικοποιημένοι νέοι διαβάζουν τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Τσίρκα, ακούνε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη και τους βρίσκει το χάραμα στου Τσιτσάνη. Η φράση του Τσαρούχη «Ο Τσιτσάνης μας χαρίζει πολιτισμό» έχει δώσει μια ιδιαίτερη αίγλη στο μαγαζί, που κράτησε μια δεκαετία.
Κάθε βράδυ κόσμος ανηφορίζει για την Καισαριανή. Οι θαμώνες της ταβέρνας είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Στα μπροστινά τραπέζια κάθονται δημοσιογράφοι και φοιτητές, πιο κει οι διανοούμενοι και παραδίπλα εργάτες, ταξιτζήδες, νεόκοποι πολιτικοί. Σε κάποιο τραπέζι διακρίνεις τη φιγούρα του Τσαρούχη, σε ένα άλλο τον δημοσιογράφο και εκδότη του «Ποντικιού» Κώστα Παπαϊωάννου. Το «Χάραμα» έχει γίνει κέντρο αναφοράς του ρεμπέτικου και ο Τσιτσάνης ο ζωντανός θρύλος, το πρόσωπο μιας Ελλάδας που χάνεται και ο ίδιος μένει όρθιος πάνω στο πάλκο. Στις ζωντανές ηχογραφήσεις εκείνης της εποχής ο Τσιτσάνης καταθέτει και παλιότερα τραγούδια, όπως ο «Μπλόκος», που έχει γραφτεί για το μπλόκο της Καλαμαριάς, στην Κατοχή, η «Λιτανεία του μάγκα» και της «Γερακίνας ο γιος» σε στίχους του Κώστα Βίρβου. Οι φανατικοί θαυμαστές είναι κάθε βράδυ εκεί. Ανάμεσά τους και οι νοσταλγοί της περασμένης εποχής. Τότε που το θρυλικό δίδυμο Παπαϊωάννου - Τσιτσάνη έδινε το δικό του στίγμα στη νύχτα. Ως το μοιραίο βράδυ του Αυγούστου του 1972 που ο μπαρμπα-Γιάννης θα χαθεί αναπάντεχα σε τροχαίο και ο Τσιτσάνης θα γράψει ένα σπαραχτικό ζεϊμπέκικο για τον αδικοχαμένο φίλο.
Πάνω στο πάλκο ο Τσιτσάνης μοιάζει με ασκητή. Σαν αυτούς που ζωγραφίζουν οι Βυζαντινοί ζωγράφοι. Το κατέβασμα της πένας στο ακόρντο είναι μεθυστικό. Ο κόσμος γύρω του παραληρεί. Ο ενθουσιασμός είναι διάχυτος. Όλοι ανήκουν στην ίδια φυλή που υποκλίνεται στον μάγο της μουσικής. Στριμώχνονται, κρατούν την αναπνοή τους, ζουν την κάθε νύχτα σαν να είναι η τελευταία και βρίσκουν τη λύτρωση στις θρυλικές πενιές του, στα ταξίμια του, στα στιχάκια του που βγαίνουν από την ψυχή του.
Τον Νοέμβριο του 1983 ο Τσιτσάνης γράφει σε ένα κασετόφωνο το προσχέδιο των τελευταίων του τραγουδιών. Η υγεία του έχει αρχίσει να κλονίζεται. Εκείνα τα Χριστούγεννα το πάλκο θα μείνει αδειανό. Στις 18 Ιανουαρίου του 1984, την ημέρα των 69ων γενεθλίων του, ο Βασίλης Τσιτσάνης θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Brompton του Λονδίνου, έπειτα από επιπλοκές της εγχείρησης στους πνεύμονες. Έφυγε στο χάραμα, με τα χρώματα της αυγής να βάφουν κατακόκκινο τον ουρανό και τους αγγέλους να κουρντίζουν μελαγχολικά το μπαγλαμαδάκι.
«…ό,τι αισθάνομαι το στιχουργώ, το μελοποιώ, του δίνω ζωή και φτερά, με το μπουζούκι και το μπαγλαμαδάκι μου. Οι στίχοι και οι νότες είναι εκφράσεις της ψυχής μου. Είναι η ίδια η ζωή μου, είναι η ζωή όλων των ανθρώπων με τις λύπες και τις χαρές της…»
Αναδημοσιευσα Από Ποντικι
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χρυσή Αυγή: «Άργησαν να ξηλώσουν Μέργο και Αθανασόπουλο»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συγκρούστηκαν αεροσκάφη στη Νέα Υόρκη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
