2013-03-30 17:58:56
Τα 35 λεπτά άγχους ή χαλαρότητας, μέχρι και αδιαφορίας, τα σενάρια που είναι για πέταμα και όχι για διάβασμα, αφού σημασία έχει η εικόνα και η απόδοση όλων ανεξαιρέτως και ο αγώνας με τη Χίμκι που απαιτεί από τον Ολυμπιακό να διαιχειριστεί μια πίεση που χωρίς αυτήν δεν πέτυχε κανείς. Ο Μάνος Μίχαλος γράφει, εσείς σχολιάζετε Τελειώνει ο αγώνας με τη Φενέρ, ο Ολυμπιακός κερδίζει, όπως κερδίζει και σκέφτομαι “μην γράψεις τώρα, κάτσε καλύτερα να δεις και το αποτέλεσμα του Σιένα – Μπαρτσελόνα, ώστε να ξέρεις τι ακριβώς θέλουν ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του από τον τελικό, εδώ που φτάσαμε, με τη Χίμκι την επόμενη Πέμπτη στο ΣΕΦ”.
Ναι, ωραία. Έκατσα και περίμενα. Και; Όσο ωραίο και αν ήταν το Live Blog του Sport24.grγια το ματς στην Τοσκάνη, με το συνεχή σχολιασμό του Τριαντάφυλλου, όσο κι αν βολεύει τον Ολυμπιακό η ήττα των Ιταλών από την Μπάρτσα, πεταμένος χρόνος ήταν η αναμονή του αποτελέσματος.
Τι να τα κάνει τα σενάρια, που κατέγραψε αμέσως ο Στέφανος, ο Ολυμπιακός και γιατί πρέπει να βγει κομπιουτεράκι για το μέλλον του στην Ευρωλίγκα; Ας τα κάψει, σαν τη σειρά του MEGA, δεν έχουν αξία. Νίκη απέναντι στη Χίμκι ήθελε, νίκη απέναντι στη Χίμκι θέλει. Το αν θα βγει δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος τουλάχιστον εδώ που είστε θα διαβάσετε ότι μικρή σημασία έχει. Η εικόνα της ομάδας επί 35 λεπτά στην Πόλη αξίζει πολύ μεγαλύτερη συζήτηση από οποιοδήποτε βαθμολογικό υπολογισμό και οποιαδήποτε διαφορά πόντων. Απέναντι σε μια ομάδα με ταλέντο μεν, αλλά εντελώς αδιάφορη για τους βαθμούς (προσέξτε: για τους βαθμούς, όχι για τη νίκη, γιατί καμιά ομάδα δεν μπαίνει στο γήπεδο για να χάσει – τουλάχιστον στον πολιτισμένο άνευ σκανδάλων αθλητικό κόσμο) ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε με μια εγκληματική νωχελικότητα.
Ο Μπαρτζώκας και οι ευθύνες του, οι παίκτες και οι δικές τους
Και προσπαθώντας να εξηγήσω αυτή τη νωχελικότητα, την αστάθεια στην απόδοση, την κακή μπασκετικά εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, ώσπου να μπουν τα τρίποντα στην τρίτη περίοδο, μου έρχονται συνέχεια επιθετικοί προσδιορισμοί: φοβισμένος, αγχωμένος, μπερδεμένος, κουρασμένος ακόμη και αδιάφορος. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό επίθετο για να ταιριάξει στην περίπτωση, ποιο είναι αυτό που δίνει τις απαντήσεις στο ερώτημα "τι στο καλό φταιεί;” και πάλι όμως το κάθε επίθετο απαιτεί εξηγήσεις από την ίδια την ομάδα, από όλους όσοι την αποτελούν: προπονητή, παίκτες και διοίκηση.
Προφανώς και οι τραυματισμοί έχουν δημιουργήσει κενά απόδοσης σε αρκετούς παίκτες, αλλά δεν μπορεί να φταίει μόνο αυτό, αφού έτσι κι αλλιώς στην Πόλη, όποιοι παίζουν συνήθως από την απώλεια του Μάντζαρη και μετά, εκεί ήταν. Υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα, το οποίο απαιτεί λύση, όχι γιατί ο Ολυμπιακός μπορεί να μείνει έξω από τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα ή να μην πάει στο Λονδίνο, αλλά διότι Απρίλιο μήνα η ομάδα μοιάζει να χαοτικά επηρεασμένη από διάφορους παράγοντες.
Ποιοι είναι αυτοί; Σχεδόν ο μισός κόσμος δεν θέλει τον Γιώργο Μπαρτζώκα στον πάγκο του Ολυμπιακού κι έχει δίκιο, αφού από τότε που ο Θεός ή το Big Bang δημιιούργησε τον κόσμο και έπειτα, ο πρώτος που φταίει σε μια ομάδα (είτε είναι αλήθεια, είτε όχι) είθισται να είναι ο προπονητής και ο άλλος μισός (κόσμος) συνιστά ψυχραιμία και ζητάει από τους πρώτους να σταματήσουν την επίθεση που μόνο κακό κάνει στην ομάδα. Την ίδια ώρα οι παίκτες βρίσκονται τη μία στο απυρόβλητο λόγω της περυσινής χρονιάς και την άλλη όλοι περνάνε από το κρεβάτι του προκρούστη ως υπαίτιοι. Η ψυχραιμία, είναι κάτι που λείπει από τον Ολυμπιακό. Έλειπε τον Οκτώβριο, προφανώς και δεν θα είχε φύγει ανοιξιάτικα και με τα μέτωπα των στόχων ανοιχτά.
Όλοι πάντως δίκιο έχουν. Κι αυτοί που κρίνουν τον Μπαρτζώκα αυστηρά και χωρίς ελαφρυντικά και εκείνοι που ακολοθούν το σκεπτικό “ταμείο στο τέλος”. Γιατί, ο Μπαρτζώκας φέρει ευθύνες για ματς που χάθηκαν, για παίκτες που δεν βγήκαν ως επιλογές ή για διαχείριση της κρίσης σε αυτό το χρονικό σήμειο όπου όλα μετράνε και παίζουν ρόλο, ακόμη και το να μπουν οι παίκτες σε μια τάξη, θέλοντας και μη. Αλλά και οι άλλοι που δεν ζητάνε το λιθοβολισμό του, κατανοούν ότι βρίσκεται στον πάγκο μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης, έχοντας διαδεχθεί τον Ίβκοβιτς, οπότε σε κάθε σύγκριση θα είναι μικρότερος και με αντικειμενικά προβλήματα (χτυπάει ο πιο σταθερός γκαρντ, πονάνε μέσες, ντεφορμαρίζονται παίκτες, μετά χτυπάει ο Πρίντεζης κλπ. κλπ.) που έχουν διαταρράξει παραπάνω από 3 φορές την ομάδα.
Η αποτυχία ή επιτυχία άλλωστε, του προπονητή του Ολυμπιακού θα φανεί στο τέλος της σεζόν. Θα είναι πολύ εύκολο να φανεί τι από τα δύο ισχύει, γιατί δεν λύνεται το πρόβλημα του υποσιτισμού της Γης για να χρειαστούν επιστημονικές μελέτες. Οι στόχοι είναι ξεκάθαροι και τα κριτήρια επιτυχίας σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, ακόμη πιο εύκολο να τα διακρίνεις. Διότι, αν τώρα ισχύει η έννοια της αποτυχίας, ενώ το πρωτάθλημα είναι μπροστά και ο Ολυμπιακός διεκδικεί έστω και σε ένα ματς, την πρόκριση στους 8, τότε, οκ, αλλά το μαχαίρι και το καρπούζι θα πρέπει να το κρατήσουν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι.
Αν η απάντηση είναι “όχι”, θα πρέπει να βρεθεί η απαιτούμενη φόρμουλα ψυχραιμίας, να υπάρξει έμπρακτη στήριξη, όπου πάλι μπαίνει το μαχαίρι της διοίκησης, όπου εκεί δεν παίρνει κεφάλια, αλλά προασπίζει την ομαλή πορεία της ομάδας στο τελευταίο τρίμηνο της σεζόν. Δεν έχει κανένα νόημα, να ταλανίζεται ο Ολυμπιακός από εσωτερικές ή εξωγενείς αμφιβολίες, ειδικότερα αν δεν υπάρχουν κιόλας. Το μόνο που επιτυγχάνεται, είναι να παραμένει ένα κλίμα, που περνάει στους παίκτες, περνάει στο γήπεδο και το γήπεδο, να θυμάστε ότι ο καθρέφτης όλων. Παικτών, προπονητή, ομάδας στο σύνολό της και διοίκησης.
Σκεφτείτε, όμως, ότι στην περίτπωση της Φενέρ, με τα 35 λεπτά όπου η ομάδα ήταν αλλού, οι παίκτες δύο βήματα πίσω σε κάθε φάση, με τους ψηλούς να μην μπορούν να ελέγξουν τα αμυντικά ριμπάουντ αλλά ούτε να ρεφάρουν με επιθετικά, χαμένες μπάλες, ντρίμπλες πίσω από την πλάτη σε εντελώς άκαιρα και άκυρα σημεία και με έναν αντίπαλο που ο Ολυμπιακός τον είχε κάνει να μοιάζει με διεκδικητή πρωτιάς ομίλου, αφού η ένταση των ερυθρολεύκων (που καίγονταν κιόλας) ήταν στην καλύτερη η μισή των Τούρκων. Όμως, μόλις η ομάδα έπαιξε με την ενέργεια που απαιτούσε ο αγώνας, έκανε 13-0 σερί!
Και δεν ήταν αποτέλεσμα φουστανέλων, ελληνικής ψυχής και καρδιάς του πρωταθλητή αυτό το σερί. Ήταν απλώς το πώς μπορεί να παίξει ο Ολυμπιακός μπασκετικά, με πίεση στην μπάλα, αναγκάζοντας τον αντίπαλο σε λάθη, με κυκλοφορία, με ταχύτητα, με τον Μπαρτζώκα να βρίσκει μια καλή πεντάδα με ισορροπία (Σπανούλης, Λο, Περπέρογλου, Πρίντεζης και Χάινς), με σωστές επιλογές και όχι λάθη, ΑΛΛΑ επαναλαμβάνω σε ένταση που σε οδηγεί στη νίκη, όχι σε περίπατο και βόλτα στον Βόσπορο.
Έτσι δεν πάει πουθενά, αλλιώς μπορεί να πάει παντού
Δεν γίνεται, όμως, να κερδίζεις τα μεγάλα ματς (και στα περισσότερα φέτος έτσι έχει γίνει), επειδή έπαιξες όπως πραγματικά μπορείς στο 25% του χρόνου. Η ομάδα, άλλωστε, από τη φύση της πρέπει να τρέχει. Να τρέχει στην άμυνα, να τρέχει και στην επίθεση, είτε στον αιφινιδιασμό, είτε στο transition, είτε στο σετ παιχνίδι (γιατί και το σετ παιχνίδι ταχύτητα θέλει, όχι στατικότητα). Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν είναι ούτε ταλαντούχοι στη δημιουργία, ούτε ο καθένας έχει από τρεις διαφορετικές επιλογές για να απειλήσει το καλάθι. Η ενέργεια, η ταχύτητα και η ένταση που μπορούν να βγάλουν λόγω ηλικίας, σωματοδομής και ρόστερ (ότι άπαντες είναι πάνω σε αυτά τα στάνταρ επιλεγμένοι) είναι τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά στην αποτελεσματικότητα μιας άμυνας ή μιας επίθεσης.
Είναι εμφανές σε όλους, ότι η ομάδα του Ολυμπιακού χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ για να ξυπνήσει. Μια μεγάλη νίκη, μια μεγάλη επιτυχία ή ακόμη και μια μεγάλη αποτυχία. Αυτό το τελευταίο, μπορεί να παρεξηγηθεί, το ξέρω, αλλά ποιος είναι τελικά ο αντικειμενικός στόχος των ερυθρολεύκων; Να σηκώσει και τις δύο κούπες σε Ελλάδα και Ευρώπη, καταργώντας κάθε ιστορικό ρεκόρ και κάθε έννοια λογικής; Όχι, είναι να έχει τη δυναμική που μπορεί, να παίζει όπως αρμόζει στον τίτλο που κουβαλάει στις πλάτες του και κυρίως να διαχειριστεί μια επιτυχία που του ήρθε ξαφνικά (πέρυσι), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι του ήρθε κι άδικα, ώστε να μην τη θέλει.
Οι μεγαλύτερες ομάδες απέδειξαν ότι έχουν μέλλον, ότι τη στιγμή που βρέθηκαν στην κορυφή, αλλά την αμέσως επόμενη, όταν κλήθηκαν να την κατέβουν για να ανηφορίσουν ξανά. Αυτή η διαχείριση δεν είναι εύκολη, όσο και αν ο κόσμος τη βλέπει αυτονόητη. Ένας προπονητής, καλός μεν, άπειρος σε μεγάλο επίπεδο δε, παίκτες με ικανότητες αλλά και με λίγες παραστάσεις μεγάλης επιτυχίας (προφανώς, με εξαιρέσεις όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και ο Περπέρογλου), μια ομάδα σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της που προσπαθεί να διαχειριστεί την έννοια κεκτημένα, όταν τόσα χρόνια είχε μάθει να ζει με τη λέξη απωθημένα, με τις προσωπικές φιλοδοξίες του καθένα πάντα στο παιχνίδι, είτε πρόκειται για ένα ανοιχτό συμβόλαιο, είτε απλώς για ένα παραπάνω χειροκρότημα, όλα παίζουν ρόλο για τη σταθερότητα ενός συνόλου.
Τώρα, ο αγώνας με τη Χίμκι έχει πάρει τη μορφή ζωής και θανάτου, ο κόσμος βγάζει τα τσεκούρια του πολέμου (είτε του κανονικού για να στηρίξει γεμίζοντας –φαντάζομαι- το ΣΕΦ, είτε του εμφυλίου σε περίπτωση ήττας), η πίεση δηλαδή είναι μεγάλη. Έτσι, όμως είναι σε αυτό το επίπεδο, το οποίο εμείς οι απ’ έξω δεν το ξέρουμε και δεν μπορούμε να κρίνουμε ελαφρά τη καρδία, από την άλλη όμως η κοινή λογική λέει, ότι για να πετύχεις, πρέπει να πιεστείς όσο δεν πάει και όχι να παίζεις επιλεκτικά σε συγκεκριμένα πεντάλεπτα, δεκάλεπτα ή αγώνες.
Ο Ολυμπιακός των 35 λεπτών της Πόλης απέναντι στη Φενέρ, σόρι αλλά δεν μπορεί να πάει πουθενά. Ο Ολυμπιακός των τελευταίων πέντε λεπτών μπορεί να φτάσει παντού. Αν θεωρήσουμε τις δύο περιπτώσεις, τα δύο άκρα, τότε η μέση όπου κρύβεται μάλλον η αλήθεια, μπορεί να οδηγήσει τους ερυθρόλευκους εκεί που πρέπει: στη σταθερότητα, στην ανάκτηση της ψυχολογίας τόσο από τους παίκτες, όσο και από τον προπονητή και στην εφαρμογή των αγωνιστικών πλάνων της κάθε, ξεχωριστής βραδιάς, από τις πολλές της φετινής Ευρωλίγκα και από τις ακόμη πιο κρίσιμες που έρχονται, από το ματς με τη Χίμκι και μετά.
Γιατί, είτε ο Ολυμπιακός περάσει στους 8 και κληθεί να παίξει σε νοκ άουτ ματς τους ευρωπαϊκούς στόχους και την υπόληψή του, είτε αποκλειστεί και περάσει το Πάσχα στην Ελλάδα και όχι στο Λονδίνο, περιμένοντας τους τελικούς του πρωταθλήματος, το ζητούμενο θα είναι το ίδιο: η επιτυχία. Και για να το κλείσουμε: ο Γιώργος Μπαρτζώκας, είπε στις δηλώσεις του ότι “κρατάμε την τυχή στα χέρια μας”. Σόρι κόουτς, αλλά τα χέρια δεν φτάνουν. Τα πόδια, το μυαλό και η ψυχή πρέπει να μπουν κι αυτά στο γήπεδο. Από την αρχή...
Υ.Γ.Να με συγχωρήσετε για το πολύ μεγάλο κείμενο, σε περίπτωση που κούρασε, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές, κρίσιμες για μια χρονιά και για μια ομάδα όπως αυτός ο Ολυμπιακός που έχει αξιόλογες δυνατότητες, όπου τα πασαλείματα δεν φτάνουν.
πηγή: sport24.gr
Ναι, ωραία. Έκατσα και περίμενα. Και; Όσο ωραίο και αν ήταν το Live Blog του Sport24.grγια το ματς στην Τοσκάνη, με το συνεχή σχολιασμό του Τριαντάφυλλου, όσο κι αν βολεύει τον Ολυμπιακό η ήττα των Ιταλών από την Μπάρτσα, πεταμένος χρόνος ήταν η αναμονή του αποτελέσματος.
Τι να τα κάνει τα σενάρια, που κατέγραψε αμέσως ο Στέφανος, ο Ολυμπιακός και γιατί πρέπει να βγει κομπιουτεράκι για το μέλλον του στην Ευρωλίγκα; Ας τα κάψει, σαν τη σειρά του MEGA, δεν έχουν αξία. Νίκη απέναντι στη Χίμκι ήθελε, νίκη απέναντι στη Χίμκι θέλει. Το αν θα βγει δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος τουλάχιστον εδώ που είστε θα διαβάσετε ότι μικρή σημασία έχει. Η εικόνα της ομάδας επί 35 λεπτά στην Πόλη αξίζει πολύ μεγαλύτερη συζήτηση από οποιοδήποτε βαθμολογικό υπολογισμό και οποιαδήποτε διαφορά πόντων. Απέναντι σε μια ομάδα με ταλέντο μεν, αλλά εντελώς αδιάφορη για τους βαθμούς (προσέξτε: για τους βαθμούς, όχι για τη νίκη, γιατί καμιά ομάδα δεν μπαίνει στο γήπεδο για να χάσει – τουλάχιστον στον πολιτισμένο άνευ σκανδάλων αθλητικό κόσμο) ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε με μια εγκληματική νωχελικότητα.
Ο Μπαρτζώκας και οι ευθύνες του, οι παίκτες και οι δικές τους
Και προσπαθώντας να εξηγήσω αυτή τη νωχελικότητα, την αστάθεια στην απόδοση, την κακή μπασκετικά εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, ώσπου να μπουν τα τρίποντα στην τρίτη περίοδο, μου έρχονται συνέχεια επιθετικοί προσδιορισμοί: φοβισμένος, αγχωμένος, μπερδεμένος, κουρασμένος ακόμη και αδιάφορος. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό επίθετο για να ταιριάξει στην περίπτωση, ποιο είναι αυτό που δίνει τις απαντήσεις στο ερώτημα "τι στο καλό φταιεί;” και πάλι όμως το κάθε επίθετο απαιτεί εξηγήσεις από την ίδια την ομάδα, από όλους όσοι την αποτελούν: προπονητή, παίκτες και διοίκηση.
Προφανώς και οι τραυματισμοί έχουν δημιουργήσει κενά απόδοσης σε αρκετούς παίκτες, αλλά δεν μπορεί να φταίει μόνο αυτό, αφού έτσι κι αλλιώς στην Πόλη, όποιοι παίζουν συνήθως από την απώλεια του Μάντζαρη και μετά, εκεί ήταν. Υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα, το οποίο απαιτεί λύση, όχι γιατί ο Ολυμπιακός μπορεί να μείνει έξω από τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα ή να μην πάει στο Λονδίνο, αλλά διότι Απρίλιο μήνα η ομάδα μοιάζει να χαοτικά επηρεασμένη από διάφορους παράγοντες.
Ποιοι είναι αυτοί; Σχεδόν ο μισός κόσμος δεν θέλει τον Γιώργο Μπαρτζώκα στον πάγκο του Ολυμπιακού κι έχει δίκιο, αφού από τότε που ο Θεός ή το Big Bang δημιιούργησε τον κόσμο και έπειτα, ο πρώτος που φταίει σε μια ομάδα (είτε είναι αλήθεια, είτε όχι) είθισται να είναι ο προπονητής και ο άλλος μισός (κόσμος) συνιστά ψυχραιμία και ζητάει από τους πρώτους να σταματήσουν την επίθεση που μόνο κακό κάνει στην ομάδα. Την ίδια ώρα οι παίκτες βρίσκονται τη μία στο απυρόβλητο λόγω της περυσινής χρονιάς και την άλλη όλοι περνάνε από το κρεβάτι του προκρούστη ως υπαίτιοι. Η ψυχραιμία, είναι κάτι που λείπει από τον Ολυμπιακό. Έλειπε τον Οκτώβριο, προφανώς και δεν θα είχε φύγει ανοιξιάτικα και με τα μέτωπα των στόχων ανοιχτά.
Όλοι πάντως δίκιο έχουν. Κι αυτοί που κρίνουν τον Μπαρτζώκα αυστηρά και χωρίς ελαφρυντικά και εκείνοι που ακολοθούν το σκεπτικό “ταμείο στο τέλος”. Γιατί, ο Μπαρτζώκας φέρει ευθύνες για ματς που χάθηκαν, για παίκτες που δεν βγήκαν ως επιλογές ή για διαχείριση της κρίσης σε αυτό το χρονικό σήμειο όπου όλα μετράνε και παίζουν ρόλο, ακόμη και το να μπουν οι παίκτες σε μια τάξη, θέλοντας και μη. Αλλά και οι άλλοι που δεν ζητάνε το λιθοβολισμό του, κατανοούν ότι βρίσκεται στον πάγκο μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης, έχοντας διαδεχθεί τον Ίβκοβιτς, οπότε σε κάθε σύγκριση θα είναι μικρότερος και με αντικειμενικά προβλήματα (χτυπάει ο πιο σταθερός γκαρντ, πονάνε μέσες, ντεφορμαρίζονται παίκτες, μετά χτυπάει ο Πρίντεζης κλπ. κλπ.) που έχουν διαταρράξει παραπάνω από 3 φορές την ομάδα.
Η αποτυχία ή επιτυχία άλλωστε, του προπονητή του Ολυμπιακού θα φανεί στο τέλος της σεζόν. Θα είναι πολύ εύκολο να φανεί τι από τα δύο ισχύει, γιατί δεν λύνεται το πρόβλημα του υποσιτισμού της Γης για να χρειαστούν επιστημονικές μελέτες. Οι στόχοι είναι ξεκάθαροι και τα κριτήρια επιτυχίας σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, ακόμη πιο εύκολο να τα διακρίνεις. Διότι, αν τώρα ισχύει η έννοια της αποτυχίας, ενώ το πρωτάθλημα είναι μπροστά και ο Ολυμπιακός διεκδικεί έστω και σε ένα ματς, την πρόκριση στους 8, τότε, οκ, αλλά το μαχαίρι και το καρπούζι θα πρέπει να το κρατήσουν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι.
Αν η απάντηση είναι “όχι”, θα πρέπει να βρεθεί η απαιτούμενη φόρμουλα ψυχραιμίας, να υπάρξει έμπρακτη στήριξη, όπου πάλι μπαίνει το μαχαίρι της διοίκησης, όπου εκεί δεν παίρνει κεφάλια, αλλά προασπίζει την ομαλή πορεία της ομάδας στο τελευταίο τρίμηνο της σεζόν. Δεν έχει κανένα νόημα, να ταλανίζεται ο Ολυμπιακός από εσωτερικές ή εξωγενείς αμφιβολίες, ειδικότερα αν δεν υπάρχουν κιόλας. Το μόνο που επιτυγχάνεται, είναι να παραμένει ένα κλίμα, που περνάει στους παίκτες, περνάει στο γήπεδο και το γήπεδο, να θυμάστε ότι ο καθρέφτης όλων. Παικτών, προπονητή, ομάδας στο σύνολό της και διοίκησης.
Σκεφτείτε, όμως, ότι στην περίτπωση της Φενέρ, με τα 35 λεπτά όπου η ομάδα ήταν αλλού, οι παίκτες δύο βήματα πίσω σε κάθε φάση, με τους ψηλούς να μην μπορούν να ελέγξουν τα αμυντικά ριμπάουντ αλλά ούτε να ρεφάρουν με επιθετικά, χαμένες μπάλες, ντρίμπλες πίσω από την πλάτη σε εντελώς άκαιρα και άκυρα σημεία και με έναν αντίπαλο που ο Ολυμπιακός τον είχε κάνει να μοιάζει με διεκδικητή πρωτιάς ομίλου, αφού η ένταση των ερυθρολεύκων (που καίγονταν κιόλας) ήταν στην καλύτερη η μισή των Τούρκων. Όμως, μόλις η ομάδα έπαιξε με την ενέργεια που απαιτούσε ο αγώνας, έκανε 13-0 σερί!
Και δεν ήταν αποτέλεσμα φουστανέλων, ελληνικής ψυχής και καρδιάς του πρωταθλητή αυτό το σερί. Ήταν απλώς το πώς μπορεί να παίξει ο Ολυμπιακός μπασκετικά, με πίεση στην μπάλα, αναγκάζοντας τον αντίπαλο σε λάθη, με κυκλοφορία, με ταχύτητα, με τον Μπαρτζώκα να βρίσκει μια καλή πεντάδα με ισορροπία (Σπανούλης, Λο, Περπέρογλου, Πρίντεζης και Χάινς), με σωστές επιλογές και όχι λάθη, ΑΛΛΑ επαναλαμβάνω σε ένταση που σε οδηγεί στη νίκη, όχι σε περίπατο και βόλτα στον Βόσπορο.
Έτσι δεν πάει πουθενά, αλλιώς μπορεί να πάει παντού
Δεν γίνεται, όμως, να κερδίζεις τα μεγάλα ματς (και στα περισσότερα φέτος έτσι έχει γίνει), επειδή έπαιξες όπως πραγματικά μπορείς στο 25% του χρόνου. Η ομάδα, άλλωστε, από τη φύση της πρέπει να τρέχει. Να τρέχει στην άμυνα, να τρέχει και στην επίθεση, είτε στον αιφινιδιασμό, είτε στο transition, είτε στο σετ παιχνίδι (γιατί και το σετ παιχνίδι ταχύτητα θέλει, όχι στατικότητα). Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν είναι ούτε ταλαντούχοι στη δημιουργία, ούτε ο καθένας έχει από τρεις διαφορετικές επιλογές για να απειλήσει το καλάθι. Η ενέργεια, η ταχύτητα και η ένταση που μπορούν να βγάλουν λόγω ηλικίας, σωματοδομής και ρόστερ (ότι άπαντες είναι πάνω σε αυτά τα στάνταρ επιλεγμένοι) είναι τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά στην αποτελεσματικότητα μιας άμυνας ή μιας επίθεσης.
Είναι εμφανές σε όλους, ότι η ομάδα του Ολυμπιακού χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ για να ξυπνήσει. Μια μεγάλη νίκη, μια μεγάλη επιτυχία ή ακόμη και μια μεγάλη αποτυχία. Αυτό το τελευταίο, μπορεί να παρεξηγηθεί, το ξέρω, αλλά ποιος είναι τελικά ο αντικειμενικός στόχος των ερυθρολεύκων; Να σηκώσει και τις δύο κούπες σε Ελλάδα και Ευρώπη, καταργώντας κάθε ιστορικό ρεκόρ και κάθε έννοια λογικής; Όχι, είναι να έχει τη δυναμική που μπορεί, να παίζει όπως αρμόζει στον τίτλο που κουβαλάει στις πλάτες του και κυρίως να διαχειριστεί μια επιτυχία που του ήρθε ξαφνικά (πέρυσι), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι του ήρθε κι άδικα, ώστε να μην τη θέλει.
Οι μεγαλύτερες ομάδες απέδειξαν ότι έχουν μέλλον, ότι τη στιγμή που βρέθηκαν στην κορυφή, αλλά την αμέσως επόμενη, όταν κλήθηκαν να την κατέβουν για να ανηφορίσουν ξανά. Αυτή η διαχείριση δεν είναι εύκολη, όσο και αν ο κόσμος τη βλέπει αυτονόητη. Ένας προπονητής, καλός μεν, άπειρος σε μεγάλο επίπεδο δε, παίκτες με ικανότητες αλλά και με λίγες παραστάσεις μεγάλης επιτυχίας (προφανώς, με εξαιρέσεις όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και ο Περπέρογλου), μια ομάδα σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της που προσπαθεί να διαχειριστεί την έννοια κεκτημένα, όταν τόσα χρόνια είχε μάθει να ζει με τη λέξη απωθημένα, με τις προσωπικές φιλοδοξίες του καθένα πάντα στο παιχνίδι, είτε πρόκειται για ένα ανοιχτό συμβόλαιο, είτε απλώς για ένα παραπάνω χειροκρότημα, όλα παίζουν ρόλο για τη σταθερότητα ενός συνόλου.
Τώρα, ο αγώνας με τη Χίμκι έχει πάρει τη μορφή ζωής και θανάτου, ο κόσμος βγάζει τα τσεκούρια του πολέμου (είτε του κανονικού για να στηρίξει γεμίζοντας –φαντάζομαι- το ΣΕΦ, είτε του εμφυλίου σε περίπτωση ήττας), η πίεση δηλαδή είναι μεγάλη. Έτσι, όμως είναι σε αυτό το επίπεδο, το οποίο εμείς οι απ’ έξω δεν το ξέρουμε και δεν μπορούμε να κρίνουμε ελαφρά τη καρδία, από την άλλη όμως η κοινή λογική λέει, ότι για να πετύχεις, πρέπει να πιεστείς όσο δεν πάει και όχι να παίζεις επιλεκτικά σε συγκεκριμένα πεντάλεπτα, δεκάλεπτα ή αγώνες.
Ο Ολυμπιακός των 35 λεπτών της Πόλης απέναντι στη Φενέρ, σόρι αλλά δεν μπορεί να πάει πουθενά. Ο Ολυμπιακός των τελευταίων πέντε λεπτών μπορεί να φτάσει παντού. Αν θεωρήσουμε τις δύο περιπτώσεις, τα δύο άκρα, τότε η μέση όπου κρύβεται μάλλον η αλήθεια, μπορεί να οδηγήσει τους ερυθρόλευκους εκεί που πρέπει: στη σταθερότητα, στην ανάκτηση της ψυχολογίας τόσο από τους παίκτες, όσο και από τον προπονητή και στην εφαρμογή των αγωνιστικών πλάνων της κάθε, ξεχωριστής βραδιάς, από τις πολλές της φετινής Ευρωλίγκα και από τις ακόμη πιο κρίσιμες που έρχονται, από το ματς με τη Χίμκι και μετά.
Γιατί, είτε ο Ολυμπιακός περάσει στους 8 και κληθεί να παίξει σε νοκ άουτ ματς τους ευρωπαϊκούς στόχους και την υπόληψή του, είτε αποκλειστεί και περάσει το Πάσχα στην Ελλάδα και όχι στο Λονδίνο, περιμένοντας τους τελικούς του πρωταθλήματος, το ζητούμενο θα είναι το ίδιο: η επιτυχία. Και για να το κλείσουμε: ο Γιώργος Μπαρτζώκας, είπε στις δηλώσεις του ότι “κρατάμε την τυχή στα χέρια μας”. Σόρι κόουτς, αλλά τα χέρια δεν φτάνουν. Τα πόδια, το μυαλό και η ψυχή πρέπει να μπουν κι αυτά στο γήπεδο. Από την αρχή...
Υ.Γ.Να με συγχωρήσετε για το πολύ μεγάλο κείμενο, σε περίπτωση που κούρασε, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές, κρίσιμες για μια χρονιά και για μια ομάδα όπως αυτός ο Ολυμπιακός που έχει αξιόλογες δυνατότητες, όπου τα πασαλείματα δεν φτάνουν.
πηγή: sport24.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
LIVE: Άρης - Πανθρακικός 0-0 (39')
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
