2013-04-23 14:33:04
του Πάνου Μιχαήλ
O τρόπος που έχει η τέχνη να απαλύνει τις πληγές που δημιουργεί η αληθινή ζωή είναι καμιά φορά εξόχως διαφωτιστικός για την ήρεμη δύναμη που έχουν τα χρώματα, οι ήχοι, η επιθυμία τελικά του να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ακόμα κι αν όλα δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελες.
Αυτό μου πέρασε ως πρώτη σκέψη κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το υπέροχο flower installation με τον τίτλο Bloom της αμερικανίδας εικαστικού Anna Schuleit.
Το 2003 την είχαν πλησιάσει οι υπεύθυνοι του Κέντρου Ψυχικής Υγείας της Μασαχουσσέτης αναθετωντάς της λίγο πριν την κατεδάφιση του παλιού κτιρίου που στέγαζε τις υπηρεσίες, να δημιουργήσει κάτι ως τελευταίο αποχαιρετισμό σε αυτό το τόσο φορτισμένο από επώδυνες μνήμες ανθρώπων και περιστατικών χώρο.
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Η Schuleit είχε ναι μεν να αντιπαρέλθει μια σειρά από πρακτικά ζητήματα που γεννούσε αυτός ο τεράστιας έκτασης χώρος αλλά το κυριότερο που έπρεπε να αντιμετωπίσει ήταν με ποιόν τρόπο θα ενσωμάτωνε στον πυρήνα του έργου της όλο αυτό το δυσοίωνο μωσαϊκό προβολών, χειρονομιών, ανακλήσεων και ιστοριών που αναπόφευκτα είχαν ποτίσει τον χώρο της Ψυχιατρικής Κλινικής.
Μετά από μια σύντομη πρώτη περίηγηση στο χώρο ανακάλυψε το προφανές. Την χρωματική ουδετερότητα του ιατρικού κτιριακού κελύφους και την αποστειρωτική του διάσταση. Αν ήθελε αυτό να το άλλάξει με ένα τρόπο που ναι μεν δε θα αλλοίωνε δραματικά το περιεχόμενο του κτιρίου αλλά θα διεκδικούσε έναν νέο τονισμό έπρεπε να εισάγει το στοιχείο της ελπίδας.
Πως το πέτυχε αυτό; Η σπίθα που κινητοποίησε την τελική εφαρμογή του πρότζεκτ ήταν η συνειδητοποίηση πως σπανιώς σε χώρους που νοσηλεύονται ψυχικά ασθενείς υπάρχουν λουλούδια. Αποφάσισε λοιπόν να γεμίσει κυριολεκτικά τους άδειους χώρους της κλινικής με χιλιάδες ανθισμένα λουλούδια (28.000 χρειάστηκαν τελικά!).
Η Schuleit κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να δείξει αφενός πως αυτός ο χώρος που σύντομα θα κατεδαφιζόταν θα γεννούσε κάτι νέο και αφετέρου πως ακόμα και σε συνθήκες δύσκολες, με εμπεδωμένη την ασθένεια και την δυσλειτουργία, η επιστροφή σε κάτι τόσο απλό όπως είναι η επαφή με την φύση έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει πολλαπλώς ελπιδοφόρα, απαλύνοντας τις πληγές της ψυχής μέχρι αυτή να θεραπευθεί.
schizas.com
O τρόπος που έχει η τέχνη να απαλύνει τις πληγές που δημιουργεί η αληθινή ζωή είναι καμιά φορά εξόχως διαφωτιστικός για την ήρεμη δύναμη που έχουν τα χρώματα, οι ήχοι, η επιθυμία τελικά του να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ακόμα κι αν όλα δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελες.
Αυτό μου πέρασε ως πρώτη σκέψη κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το υπέροχο flower installation με τον τίτλο Bloom της αμερικανίδας εικαστικού Anna Schuleit.
Το 2003 την είχαν πλησιάσει οι υπεύθυνοι του Κέντρου Ψυχικής Υγείας της Μασαχουσσέτης αναθετωντάς της λίγο πριν την κατεδάφιση του παλιού κτιρίου που στέγαζε τις υπηρεσίες, να δημιουργήσει κάτι ως τελευταίο αποχαιρετισμό σε αυτό το τόσο φορτισμένο από επώδυνες μνήμες ανθρώπων και περιστατικών χώρο.
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Η Schuleit είχε ναι μεν να αντιπαρέλθει μια σειρά από πρακτικά ζητήματα που γεννούσε αυτός ο τεράστιας έκτασης χώρος αλλά το κυριότερο που έπρεπε να αντιμετωπίσει ήταν με ποιόν τρόπο θα ενσωμάτωνε στον πυρήνα του έργου της όλο αυτό το δυσοίωνο μωσαϊκό προβολών, χειρονομιών, ανακλήσεων και ιστοριών που αναπόφευκτα είχαν ποτίσει τον χώρο της Ψυχιατρικής Κλινικής.
Μετά από μια σύντομη πρώτη περίηγηση στο χώρο ανακάλυψε το προφανές. Την χρωματική ουδετερότητα του ιατρικού κτιριακού κελύφους και την αποστειρωτική του διάσταση. Αν ήθελε αυτό να το άλλάξει με ένα τρόπο που ναι μεν δε θα αλλοίωνε δραματικά το περιεχόμενο του κτιρίου αλλά θα διεκδικούσε έναν νέο τονισμό έπρεπε να εισάγει το στοιχείο της ελπίδας.
Πως το πέτυχε αυτό; Η σπίθα που κινητοποίησε την τελική εφαρμογή του πρότζεκτ ήταν η συνειδητοποίηση πως σπανιώς σε χώρους που νοσηλεύονται ψυχικά ασθενείς υπάρχουν λουλούδια. Αποφάσισε λοιπόν να γεμίσει κυριολεκτικά τους άδειους χώρους της κλινικής με χιλιάδες ανθισμένα λουλούδια (28.000 χρειάστηκαν τελικά!).
Η Schuleit κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να δείξει αφενός πως αυτός ο χώρος που σύντομα θα κατεδαφιζόταν θα γεννούσε κάτι νέο και αφετέρου πως ακόμα και σε συνθήκες δύσκολες, με εμπεδωμένη την ασθένεια και την δυσλειτουργία, η επιστροφή σε κάτι τόσο απλό όπως είναι η επαφή με την φύση έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει πολλαπλώς ελπιδοφόρα, απαλύνοντας τις πληγές της ψυχής μέχρι αυτή να θεραπευθεί.
schizas.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Αλαφούζος σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι στον Παναθηναϊκό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
