2013-04-29 04:58:03
«Με ενοχλεί που η ελληνική τηλεόραση έχει κατακλυστεί από τούρκικα σήριαλ αλλά δεν με ενοχλούν οι Τούρκοι. Οι Τούρκοι είναι πολύ έξυπνοι. Κάνουν ωραίες παραγωγές είτε σου ταιριάζουν εσένα στο DNA σου είτε όχι»
«Επειδή το σύμπαν γκρεμίζεται σιγά-σιγά, μπορεί να είμαστε οι ριγμένοι αλλά έχουμε την ευκαιρία στην καταστροφή να φέρουμε την αναγέννηση. Να φτιάξουμε καινούργια πράγματα δικά μας».
Η Άννα Μενενάκου θεωρώ πως είναι από τους πιο ευλογημένους ανθρώπους που έχω συναντήσει. Πέρα από τα ταλέντα της, έχει «προικιστεί» με θέληση κα τόλμη...Αρετές που την οδηγούν στο να κατακτήσει το όνειρο της. Όταν συναντάς πίσω ή κάτω από τη σκηνή θα δεις πως είναι ένα κορίτσι απλό και αυτό σημαίνει πως παρά τις επιτυχίες που έχει σημειώσει δεν έχουν πάρει τα μυαλά της αέρα. Κάθε άλλο. Η επιτυχία της φαίνεται να την ωριμάζει. Ωστόσο όταν ανεβαίνει στην σκηνή βγάζει απίστευτη ενέργεια και ζωντάνια.
Την συνάντησα στο θέατρο Άλμα όπου και συμπρωταγωνιστεί (μαζί με τον Γιώργο Χριστοδούλου) στο εκπαιδεύοντας την Ρίτα. Μου μίλησε για την παράσταση, για το κοινό, για τα όνειρα της, για την κρίση αλλά και για την Ελλάδα. Όταν δε μου μιλούσε για τον Γιώργο Χριστοδούλου έδειχνε έναν απίστευτο σεβασμό, δείγμα της Παιδείας της που έχει αποκτήσει η ίδια αλλά και που απορρέει από το σπίτι της.
Είναι από αυτούς που πιστεύουν πως η κρίση μας δίνει ευκαιρίες να χτίσουμε στην καμένη γη που άφησε πίσω της η λαίλαπα της σάπιας Ελλάδας...Λέτε να έχει δίκιο; Διαβάστε την συνέντευξη που ακολουθεί, αξίζει το χρόνο σας.
Αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό σου θα διαπιστώσει πως έχεις δουλέψει σκληρά για να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα και να ασχοληθείς με την υποκριτική. Διάβαζα σε συνέντευξη σου πως στα 16 σου δούλευες για να βγάλεις το χαρτζιλίκι σου, ενώ είχες δουλέψει και σε κρεπερί. Θες να μας πας βήμα – βήμα μέχρι τη «Ρίτα» σήμερα;
«Από τη 2α Λυκείου δούλευα για το χαρτζιλίκι μου, που σε άλλες μου συνεντεύξεις αυτό το έχουν κάνει τίτλο και μετά νιώθω εγώ σαν το Βασιλάκη Καϊλά αλλά πολλά παιδιά το κάνουν, για να επανέρθω λοιπόν σου λέω πως δούλευα μερικά Σαββατοκύριακα για το χαρτζιλίκι μου γιατί ήθελα και όλη αυτή η διαδικασία με έκανε και ένιωθα ωραία...Τελειώνω το Λύκειο και ένα χρόνο μετά δεν είμαι ακόμη σίγουρη για το τι θέλω να κάνω, ωστόσο έκανα κάποιες σπουδές μακιγιάζ –που τελικά δεν με ενδιέφεραν καθόλου και μετά αποφασίζω να πάω στη Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Πηγαίνοντας εκεί το πρώτο χρόνο ανακάλυψα έναν καινούργιο κόσμο και όλα αυτά που μαθαίναμε ήταν εξαιρετικά. Δεν ήταν αυτά καθ’ αυτά που παίζαμε αλλά πιο πολύ η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη αλλά και που συνάντησα και άλλους ανθρώπους που ήταν σαν κι εμένα...δηλαδή λίγο πιο κλειστοί που δεν μπορούσαν να εκφραστούν εύκολα στην καθημερινή τους ζωή...Μέσα εκεί στη Σχολή και μέσα από τα πράγματα που κάναμε άρχισα να ανακαλύπτω καινούργια κομμάτια του εαυτού μου και να νιώθω ότι ανήκω κάπου και αυτό για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό, όπως είναι και ακόμη σε αυτή τη δουλειά. Έκανα 4 χρόνια στη Σχολή και παράλληλα δούλευα σε άσχετες δουλειές...»
Πιστεύεις πως ο δικός σου δρόμος είναι ο πιο ενδεδειγμένος για να πετύχει κανείς αυτό που θέλει…Δηλαδή θα βιάσεις την ζωή για να φτάσεις στα άστρα;
«Δεν είχα άλλο δρόμο εγώ...Τα πράγματα άρχιζαν και δυσκόλευαν και δεν είχα επιλογές. Θα έπρεπε να κάνω και κάτι για να μπορώ να βιοπορίζομαι. Προσηλώθηκα στο στόχο μου, δούλεψα σκληρά και συνεχίζω να το κάνω».
Ας μιλήσουμε για την Ρίτα…Πως προέκυψε; Πως είναι η συνεργασία σου με τον κ. Χριστοδούλου;
«Τυχαία...Μέσα στο Χειμώνα με πήρε τηλέφωνο η δασκάλα μου η Μάρω η Θεοδωράκη και μου είπε πως είχε προκύψει μια πολύ σπουδαία δουλειά και με ρώτησε αν είμαι διαθέσιμη. Χωρίς δεύτερη σκέψη της απάντησα «ναι»...Στην συνέχεια με ρώτησε αν μπορούσα να πάω στο σημείο που ήταν η ίδια. Αμέσως πήγα και εκεί συνάντησα τον κ. Γιώργο Χριστοδούλου, ο οποίος μου είπε για το έργο, πως ήταν μεγάλος ο ρόλος και στάθηκε στο γεγονός πως δεν είχα και εμπειρία...Του είπα πως όντως δεν έχω αλλά μπορώ να το κάνω. Έμαθα τα λόγια γρήγορα και στην συνέχεια μου άναψε το πράσινο φως για να συνεργαστώ μαζί του στη Ρίτα. Και γι’ αυτή την ευκαιρία που μου έδωσε (που πιστεύω ότι εγώ την άρπαξα από τα μαλλιά) τον ευχαριστώ πάρα πολύ».
Πως είναι οι σχέσεις σας με τον κ. Χριστοδούλου όταν δεν είστε πάνω στο σανίδι;
«Είναι πολύ καλές και δεν το λέω σε καμία περίπτωση με δημοσιοσχετίστικη διάθεση. Είναι από τους ανθρώπους σταθμούς στην καριέρα μου και στα μάτια μου φαντάζει ως ένας από τους πιο αξιοπρεπείς και τρυφερούς ανθρώπους που έχουμε στο ελληνικό θέατρο αυτή τη στιγμή. Εμένα προσωπικά μου έχει δώσει πολύ χώρο για να ξετυλίξω αυτό που έχω μέσα μου. Θεωρώ ότι στο χώρο που επαγγελματικά κινούμαι αυτό δεν το συναντάς κάθε μέρα».
Περίμενες τέτοια απήχηση από το κοινό, γιατί όπου και αν έχετε παρουσιάσει αυτή την παράσταση γίνεται χαμός «Είναι επειδή πρόκειται για μια καλή παράσταση, μια αξιοπρεπής δουλειά και γι’ αυτό έχει και την ανάλογη επιτυχία. Καταρχήν είναι ένα έργο του Γουίλι Ράσελ αυτό είναι ένα χαρτί δυνατό από μόνο του, στην συνέχεια κάνουμε πάρα πολύ δουλειά και στις ερμηνείες και στους ρόλους ενώ το έχουμε παίξει βήμα – βήμα και με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας του Λευτέρη του Γιοβανίδη.
Ο κόσμος της περιφέρειας το λάτρεψε και που το αποδίδω αυτό βάσει των λεγομένων, ότι υπήρχαν παραστάσεις που πήγαιναν και έλεγαν στους ανθρώπους πως δεν είχαν την παιδεία να τις καταλάβουν. Δηλαδή και ήταν πρόχειρες δουλειές του στυλ άντε πάμε να βγάλουμε κανένα χαρτζιλίκι (σκέψου πως δεν είχαν σκηνικά, μα πανιά) και στην συνέχεια προσέβαλαν τους ανθρώπους που τους είχαν τιμήσει. Εμείς και παρουσιάζαμε ένα πολύ ωραίο έργο και το αποδίδαμε καλά και εκεί είναι το γεγονός που η «Ρίτα» αγαπήθηκε όπου και αν την ανεβάσαμε»
Αλλάζεις πολλά φορέματα πάνω στη σκηνή. Αυτά κατά την παράσταση αλλά και στην πραγματικότητα συμβολίζουν τις αλλαγές αλλά και τις εναλλαγές του ανθρώπου σε επίπεδο σκέψης, σύλληψης, φιλοσοφίας, πείρας;
«Βέβαια. Η Ρίτα έχει 12 αλλαγές στο έργο. Αυτό που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον ήταν να είχαμε μία κάμερα από πίσω για να μπορείτε να βλέπετε αυτό που κάνουμε. Είναι απίστευτο πως σε δευτερόλεπτα αλλάζουμε τα ρούχα. Αυτό που λες ισχύει...Εγώ το έχω βιώσει και στη ζωή μου αλλαγές. Είμαι από μόνη μου η «Ρίτα», άλλωστε όλοι δεν είμαστε. Φυσικά και τα ρούχα σου και αυτό που παρουσιάζεις είναι το σήμα κατατεθέν σου. Η Ρίτα ξεκινάει ντυμένη ως «σούργελο» και με αυτά που μαθαίνει και ταυτόχρονα εξελίσσεται και αλλάζει από μέσα προς τα έξω, όπως κάνουμε κι όλοι μας»
Εσύ είχες ερωτευτεί ποτέ καθηγητή σου ή μόνο στο έργο συμβαίνει…;
«Ναι, βέβαια έχω ερωτευτεί καθηγητή μου. Κοίτα υπάρχουν άνθρωποι που μόνο γι’ αυτό που είναι μπορούν να σε ταξιδέψουν με το νου και τη φαντασία. Μόνο το γεγονός που μπορούν να σου μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση είναι κάτι που έχει ένα ερωτικό στοιχείο ή αν θες γοητευτικό μέσα του»
Αλήθεια γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται τους πιο ώριμους άνδρες;
«Νομίζω ναι. Η ουσία πιστεύω στις γυναίκες είναι να...μπορέσεις να τους πας το μυαλό τους πιο πέρα».
Κάποια στιγμή στην παράσταση λες… «Για τους περισσότερους η ζωή δεν έχει νόημα…η κοινωνία είναι χαπακωμένη» πιστεύεις ότι ισχύει και αν ναι σε τι βαθμό;
«Τώρα πια δυστυχώς πιστεύω ότι ισχύει! Πολλοί λένε πως το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι «χαπακωμένο». Εγώ πάλι δεν συμφωνώ με αυτό, γιατί έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που το μυαλό τους δεν κοιμάται και ασχολούνται με το κοινό καλό ή αρχικά με το καλό το δικό τους για να μπορέσουν στην συνέχεια να κάνουν καλό και σε άλλους. Νομίζω πως ειδικά η γενιά μας είναι πολύ διαφορετική. Βέβαια υπάρχει ένα μέρος που δεν ιδρώνει το αυτί της».
«Η λογοτεχνία με τρέφει για να μάθω να σκέφτομαι για να είμαι ελεύθερη», λες…Θεωρείς πως οι άνθρωποι- και κυρίως οι νέοι γι’ αυτό είναι εγκλωβισμένοι σήμερα;
«Για εμένα σημαντικό είναι ο καθένας να κάνει δουλειά με τον εαυτό του και να βρίσκει πράγματα που προσωπικά θα τον πηγαίνουν παραπέρα...Και θα σε πάω στο έργο όπου ο Φρανκ ο καθηγητής λέει ότι για ν’ αλλάξεις πρέπει να σε μεταμορφώσω και τον ρωτάω εγώ πως...και μου απαντά πως δεν θέλει να το κάνει γιατί αυτό που έχω μέσα μου είναι ανεκτίμητο και μπορεί να το χάσω...Εννοεί την πρώτη ύλη, αυτό το αυθόρμητο που όλοι έχουμε μέσα μας. Δεν ξέρω ποια είναι η συνταγή...Νομίζω παν μέτρον άριστον»
Η γενιά σου έχει χτυπηθεί από τρόικες, κυβερνήσεις-δοσίλογες. Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις στους συνομήλικους σου;
«Επειδή το σύμπαν γκρεμίζεται σιγά-σιγά, μπορεί να είμαστε οι ριγμένοι αλλά έχουμε την ευκαιρία στην καταστροφή να φέρουμε την αναγέννηση. Να φτιάξουμε καινούργια πράγματα δικά μας».
Τελικά υπάρχει λίγος χώρος κάτω από τον ήλιο για όλους;
«Εμείς τον φτιάχνουμε αυτόν το χώρο και αν θες αρνούμαι να μείνω σε αυτά που λένε οι υπόλοιποι και σε αυτή την καταστροφή που έχουν φέρει πεισματικά...»
Ποιες είναι οι ηλικίες του κοινού στην Αθήνα που σε έχει παρακολουθήσει στο θέατρο και ποιες στην περιφέρεια;
«Δεν έχουν διαφορές. Και στην Αθήνα αλλά και στην περιφέρει την «Ρίτα» την είδαν όλες οι ηλικίες. Από παιδάκια που ερχόντουσαν με τους γονείς τους -που να σου πω την αλήθεια δεν το περίμενα αυτό- μέχρι μεγάλους ανθρώπους. Μάλιστα υπήρξαν από το κοινό πολύ ωραίες αντιδράσεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην Κατερίνη το κοινό έλεγε το έργο και ήταν οι ωραιότερες παραστάσεις που δώσαμε, το ευχαριστηθήκαμε και εμείς τόσο πολύ...Εκεί ήταν πιο αυθόρμητοι και φαίνεται ότι το βιώνανε περισσότερο απ’ ότι εδώ. Εδώ στην Αθήνα έχω συναντήσει διάφορους τύπους κοινών.... ο καθένας από αυτούς αντιδρά διαφορετικά. Μα στο τέλος όλοι χειροκροτούν με ενθουσιασμό».
Θα ήθελες να έμενες μόνιμα σε κάποιο μέρος και αν ναι τι αυτό;
«Θα έμενα Θεσσαλονίκη. Ο λόγος είναι επειδή οι άνθρωποι είναι τόσο ευχάριστοι, ανοιχτοί....Και ένα άλλο μέρος που θα έμενα είναι η Κρήτη».
Αν σου ζητούσαν να φτιάξεις ένα βίντεο για να προβάλεις την Ελλάδα στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στους επικριτές μας, πως θα το έκανες και τι θα έλεγες;
«Θα έδειχνα τα απίστευτα μέρη μας, τις θάλασσες μας, τον ήλιο μας, τα φαγητά και ίσως να έβαζα χωριά που ακόμη και εμείς δεν τα ξέρουμε...κι αυτό που θα έλεγα...τι άλλο το στίχο από τον Οδυσσέα Ελύτη, Θεέ μου πόσο μπλε ξόδεψες για να μη σε βλέπουμε....»
«Μάνα να τραγουδάμε καλύτερα τραγούδια»….
«Είναι μια φράση που λέω στο έργο...και θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχει αυτό το έργο. Είναι η ελπίδα μας...Εμείς πρέπει να μάθουμε να τραγουδάμε όμορφα για να μπορούμε να πάμε παρακάτω...στα καλύτερα. Αυτό αν θες παραλληλίζεται και με την ανθρώπινη ύπαρξη. Τη θεωρώ πολύ σημαντική φράση ειδικά στις ημέρες και τις εποχές που ζούμε....Ας την αναλύσουμε την πρόταση. Μάνα = γλυκό και όμορφο και ότι πιο σημαντικό και ουσιαστικό έχει στη ζωή του ένας άνθρωπος. Τραγούδι = πολιτισμός, χαρά δύναμη. Καλύτερα τραγούδια = η ελπίδα και η διάθεση για πιο ευχάριστες και ουσιαστικές ωραίες στιγμές...»
Τελικά γύρισες και εσύ μόνη στο σπίτι….γιατί κάναμε τόσο καιρό να σας δούμε;
«Είχαμε προβλήματα αλλά το κανάλι και η εταιρεία μας τα κατάφεραν...Αλλά και όλοι εμείς συμβάλαμε στο να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος».
Σε ενοχλεί που τα τούρκικα έχουν κατακλίσει την ελληνική τηλεόραση;
« Με ενοχλεί που η ελληνική τηλεόραση έχει κατακλυστεί από τούρκικα σήριαλ αλλά δεν με ενοχλούν οι Τούρκοι. Οι Τούρκοι είναι πολύ έξυπνοι. Κάνουν ωραίες παραγωγές είτε σου ταιριάζουν εσένα στο DNA σου είτε όχι. Δείχνουν πάρα πολύ τον πολιτισμό τους και ουσιαστικά τον προάγουν με αποτέλεσμα να βοηθούν σημαντικά την τουριστική τους βιομηχανία».
Τι φοβάσαι για το μέλλον;
«Δεν φοβάμαι για το μέλλον γιατί μ’ αρέσει να ζω το παρόν. Γενικά δεν σχεδιάζω μακροχρόνια πράγματα. Αυτό που ανησυχεί είναι αν μπορέσουμε να κάνουμε παιδιά. Εγώ θέλω πολύ να κάνω οικογένεια και παιδιά, αλλά να μπορώ να τους δώσω τα εφόδια για να κάνουν αυτό που θα ονειρευτούν».
Αν θα μπορούσες τον κόσμο ν’ άλλαζες θα…
«Όχι «θα» δεν θα υπήρχαν λεφτά».
pinakio.blogspot.gr
«Επειδή το σύμπαν γκρεμίζεται σιγά-σιγά, μπορεί να είμαστε οι ριγμένοι αλλά έχουμε την ευκαιρία στην καταστροφή να φέρουμε την αναγέννηση. Να φτιάξουμε καινούργια πράγματα δικά μας».
Η Άννα Μενενάκου θεωρώ πως είναι από τους πιο ευλογημένους ανθρώπους που έχω συναντήσει. Πέρα από τα ταλέντα της, έχει «προικιστεί» με θέληση κα τόλμη...Αρετές που την οδηγούν στο να κατακτήσει το όνειρο της. Όταν συναντάς πίσω ή κάτω από τη σκηνή θα δεις πως είναι ένα κορίτσι απλό και αυτό σημαίνει πως παρά τις επιτυχίες που έχει σημειώσει δεν έχουν πάρει τα μυαλά της αέρα. Κάθε άλλο. Η επιτυχία της φαίνεται να την ωριμάζει. Ωστόσο όταν ανεβαίνει στην σκηνή βγάζει απίστευτη ενέργεια και ζωντάνια.
Την συνάντησα στο θέατρο Άλμα όπου και συμπρωταγωνιστεί (μαζί με τον Γιώργο Χριστοδούλου) στο εκπαιδεύοντας την Ρίτα. Μου μίλησε για την παράσταση, για το κοινό, για τα όνειρα της, για την κρίση αλλά και για την Ελλάδα. Όταν δε μου μιλούσε για τον Γιώργο Χριστοδούλου έδειχνε έναν απίστευτο σεβασμό, δείγμα της Παιδείας της που έχει αποκτήσει η ίδια αλλά και που απορρέει από το σπίτι της.
Είναι από αυτούς που πιστεύουν πως η κρίση μας δίνει ευκαιρίες να χτίσουμε στην καμένη γη που άφησε πίσω της η λαίλαπα της σάπιας Ελλάδας...Λέτε να έχει δίκιο; Διαβάστε την συνέντευξη που ακολουθεί, αξίζει το χρόνο σας.
Αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό σου θα διαπιστώσει πως έχεις δουλέψει σκληρά για να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα και να ασχοληθείς με την υποκριτική. Διάβαζα σε συνέντευξη σου πως στα 16 σου δούλευες για να βγάλεις το χαρτζιλίκι σου, ενώ είχες δουλέψει και σε κρεπερί. Θες να μας πας βήμα – βήμα μέχρι τη «Ρίτα» σήμερα;
«Από τη 2α Λυκείου δούλευα για το χαρτζιλίκι μου, που σε άλλες μου συνεντεύξεις αυτό το έχουν κάνει τίτλο και μετά νιώθω εγώ σαν το Βασιλάκη Καϊλά αλλά πολλά παιδιά το κάνουν, για να επανέρθω λοιπόν σου λέω πως δούλευα μερικά Σαββατοκύριακα για το χαρτζιλίκι μου γιατί ήθελα και όλη αυτή η διαδικασία με έκανε και ένιωθα ωραία...Τελειώνω το Λύκειο και ένα χρόνο μετά δεν είμαι ακόμη σίγουρη για το τι θέλω να κάνω, ωστόσο έκανα κάποιες σπουδές μακιγιάζ –που τελικά δεν με ενδιέφεραν καθόλου και μετά αποφασίζω να πάω στη Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Πηγαίνοντας εκεί το πρώτο χρόνο ανακάλυψα έναν καινούργιο κόσμο και όλα αυτά που μαθαίναμε ήταν εξαιρετικά. Δεν ήταν αυτά καθ’ αυτά που παίζαμε αλλά πιο πολύ η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη αλλά και που συνάντησα και άλλους ανθρώπους που ήταν σαν κι εμένα...δηλαδή λίγο πιο κλειστοί που δεν μπορούσαν να εκφραστούν εύκολα στην καθημερινή τους ζωή...Μέσα εκεί στη Σχολή και μέσα από τα πράγματα που κάναμε άρχισα να ανακαλύπτω καινούργια κομμάτια του εαυτού μου και να νιώθω ότι ανήκω κάπου και αυτό για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό, όπως είναι και ακόμη σε αυτή τη δουλειά. Έκανα 4 χρόνια στη Σχολή και παράλληλα δούλευα σε άσχετες δουλειές...»
Πιστεύεις πως ο δικός σου δρόμος είναι ο πιο ενδεδειγμένος για να πετύχει κανείς αυτό που θέλει…Δηλαδή θα βιάσεις την ζωή για να φτάσεις στα άστρα;
«Δεν είχα άλλο δρόμο εγώ...Τα πράγματα άρχιζαν και δυσκόλευαν και δεν είχα επιλογές. Θα έπρεπε να κάνω και κάτι για να μπορώ να βιοπορίζομαι. Προσηλώθηκα στο στόχο μου, δούλεψα σκληρά και συνεχίζω να το κάνω».
Ας μιλήσουμε για την Ρίτα…Πως προέκυψε; Πως είναι η συνεργασία σου με τον κ. Χριστοδούλου;
«Τυχαία...Μέσα στο Χειμώνα με πήρε τηλέφωνο η δασκάλα μου η Μάρω η Θεοδωράκη και μου είπε πως είχε προκύψει μια πολύ σπουδαία δουλειά και με ρώτησε αν είμαι διαθέσιμη. Χωρίς δεύτερη σκέψη της απάντησα «ναι»...Στην συνέχεια με ρώτησε αν μπορούσα να πάω στο σημείο που ήταν η ίδια. Αμέσως πήγα και εκεί συνάντησα τον κ. Γιώργο Χριστοδούλου, ο οποίος μου είπε για το έργο, πως ήταν μεγάλος ο ρόλος και στάθηκε στο γεγονός πως δεν είχα και εμπειρία...Του είπα πως όντως δεν έχω αλλά μπορώ να το κάνω. Έμαθα τα λόγια γρήγορα και στην συνέχεια μου άναψε το πράσινο φως για να συνεργαστώ μαζί του στη Ρίτα. Και γι’ αυτή την ευκαιρία που μου έδωσε (που πιστεύω ότι εγώ την άρπαξα από τα μαλλιά) τον ευχαριστώ πάρα πολύ».
Πως είναι οι σχέσεις σας με τον κ. Χριστοδούλου όταν δεν είστε πάνω στο σανίδι;
«Είναι πολύ καλές και δεν το λέω σε καμία περίπτωση με δημοσιοσχετίστικη διάθεση. Είναι από τους ανθρώπους σταθμούς στην καριέρα μου και στα μάτια μου φαντάζει ως ένας από τους πιο αξιοπρεπείς και τρυφερούς ανθρώπους που έχουμε στο ελληνικό θέατρο αυτή τη στιγμή. Εμένα προσωπικά μου έχει δώσει πολύ χώρο για να ξετυλίξω αυτό που έχω μέσα μου. Θεωρώ ότι στο χώρο που επαγγελματικά κινούμαι αυτό δεν το συναντάς κάθε μέρα».
Περίμενες τέτοια απήχηση από το κοινό, γιατί όπου και αν έχετε παρουσιάσει αυτή την παράσταση γίνεται χαμός «Είναι επειδή πρόκειται για μια καλή παράσταση, μια αξιοπρεπής δουλειά και γι’ αυτό έχει και την ανάλογη επιτυχία. Καταρχήν είναι ένα έργο του Γουίλι Ράσελ αυτό είναι ένα χαρτί δυνατό από μόνο του, στην συνέχεια κάνουμε πάρα πολύ δουλειά και στις ερμηνείες και στους ρόλους ενώ το έχουμε παίξει βήμα – βήμα και με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας του Λευτέρη του Γιοβανίδη.
Ο κόσμος της περιφέρειας το λάτρεψε και που το αποδίδω αυτό βάσει των λεγομένων, ότι υπήρχαν παραστάσεις που πήγαιναν και έλεγαν στους ανθρώπους πως δεν είχαν την παιδεία να τις καταλάβουν. Δηλαδή και ήταν πρόχειρες δουλειές του στυλ άντε πάμε να βγάλουμε κανένα χαρτζιλίκι (σκέψου πως δεν είχαν σκηνικά, μα πανιά) και στην συνέχεια προσέβαλαν τους ανθρώπους που τους είχαν τιμήσει. Εμείς και παρουσιάζαμε ένα πολύ ωραίο έργο και το αποδίδαμε καλά και εκεί είναι το γεγονός που η «Ρίτα» αγαπήθηκε όπου και αν την ανεβάσαμε»
Αλλάζεις πολλά φορέματα πάνω στη σκηνή. Αυτά κατά την παράσταση αλλά και στην πραγματικότητα συμβολίζουν τις αλλαγές αλλά και τις εναλλαγές του ανθρώπου σε επίπεδο σκέψης, σύλληψης, φιλοσοφίας, πείρας;
«Βέβαια. Η Ρίτα έχει 12 αλλαγές στο έργο. Αυτό που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον ήταν να είχαμε μία κάμερα από πίσω για να μπορείτε να βλέπετε αυτό που κάνουμε. Είναι απίστευτο πως σε δευτερόλεπτα αλλάζουμε τα ρούχα. Αυτό που λες ισχύει...Εγώ το έχω βιώσει και στη ζωή μου αλλαγές. Είμαι από μόνη μου η «Ρίτα», άλλωστε όλοι δεν είμαστε. Φυσικά και τα ρούχα σου και αυτό που παρουσιάζεις είναι το σήμα κατατεθέν σου. Η Ρίτα ξεκινάει ντυμένη ως «σούργελο» και με αυτά που μαθαίνει και ταυτόχρονα εξελίσσεται και αλλάζει από μέσα προς τα έξω, όπως κάνουμε κι όλοι μας»
Εσύ είχες ερωτευτεί ποτέ καθηγητή σου ή μόνο στο έργο συμβαίνει…;
«Ναι, βέβαια έχω ερωτευτεί καθηγητή μου. Κοίτα υπάρχουν άνθρωποι που μόνο γι’ αυτό που είναι μπορούν να σε ταξιδέψουν με το νου και τη φαντασία. Μόνο το γεγονός που μπορούν να σου μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση είναι κάτι που έχει ένα ερωτικό στοιχείο ή αν θες γοητευτικό μέσα του»
Αλήθεια γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται τους πιο ώριμους άνδρες;
«Νομίζω ναι. Η ουσία πιστεύω στις γυναίκες είναι να...μπορέσεις να τους πας το μυαλό τους πιο πέρα».
Κάποια στιγμή στην παράσταση λες… «Για τους περισσότερους η ζωή δεν έχει νόημα…η κοινωνία είναι χαπακωμένη» πιστεύεις ότι ισχύει και αν ναι σε τι βαθμό;
«Τώρα πια δυστυχώς πιστεύω ότι ισχύει! Πολλοί λένε πως το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι «χαπακωμένο». Εγώ πάλι δεν συμφωνώ με αυτό, γιατί έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που το μυαλό τους δεν κοιμάται και ασχολούνται με το κοινό καλό ή αρχικά με το καλό το δικό τους για να μπορέσουν στην συνέχεια να κάνουν καλό και σε άλλους. Νομίζω πως ειδικά η γενιά μας είναι πολύ διαφορετική. Βέβαια υπάρχει ένα μέρος που δεν ιδρώνει το αυτί της».
«Η λογοτεχνία με τρέφει για να μάθω να σκέφτομαι για να είμαι ελεύθερη», λες…Θεωρείς πως οι άνθρωποι- και κυρίως οι νέοι γι’ αυτό είναι εγκλωβισμένοι σήμερα;
«Για εμένα σημαντικό είναι ο καθένας να κάνει δουλειά με τον εαυτό του και να βρίσκει πράγματα που προσωπικά θα τον πηγαίνουν παραπέρα...Και θα σε πάω στο έργο όπου ο Φρανκ ο καθηγητής λέει ότι για ν’ αλλάξεις πρέπει να σε μεταμορφώσω και τον ρωτάω εγώ πως...και μου απαντά πως δεν θέλει να το κάνει γιατί αυτό που έχω μέσα μου είναι ανεκτίμητο και μπορεί να το χάσω...Εννοεί την πρώτη ύλη, αυτό το αυθόρμητο που όλοι έχουμε μέσα μας. Δεν ξέρω ποια είναι η συνταγή...Νομίζω παν μέτρον άριστον»
Η γενιά σου έχει χτυπηθεί από τρόικες, κυβερνήσεις-δοσίλογες. Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις στους συνομήλικους σου;
«Επειδή το σύμπαν γκρεμίζεται σιγά-σιγά, μπορεί να είμαστε οι ριγμένοι αλλά έχουμε την ευκαιρία στην καταστροφή να φέρουμε την αναγέννηση. Να φτιάξουμε καινούργια πράγματα δικά μας».
Τελικά υπάρχει λίγος χώρος κάτω από τον ήλιο για όλους;
«Εμείς τον φτιάχνουμε αυτόν το χώρο και αν θες αρνούμαι να μείνω σε αυτά που λένε οι υπόλοιποι και σε αυτή την καταστροφή που έχουν φέρει πεισματικά...»
Ποιες είναι οι ηλικίες του κοινού στην Αθήνα που σε έχει παρακολουθήσει στο θέατρο και ποιες στην περιφέρεια;
«Δεν έχουν διαφορές. Και στην Αθήνα αλλά και στην περιφέρει την «Ρίτα» την είδαν όλες οι ηλικίες. Από παιδάκια που ερχόντουσαν με τους γονείς τους -που να σου πω την αλήθεια δεν το περίμενα αυτό- μέχρι μεγάλους ανθρώπους. Μάλιστα υπήρξαν από το κοινό πολύ ωραίες αντιδράσεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην Κατερίνη το κοινό έλεγε το έργο και ήταν οι ωραιότερες παραστάσεις που δώσαμε, το ευχαριστηθήκαμε και εμείς τόσο πολύ...Εκεί ήταν πιο αυθόρμητοι και φαίνεται ότι το βιώνανε περισσότερο απ’ ότι εδώ. Εδώ στην Αθήνα έχω συναντήσει διάφορους τύπους κοινών.... ο καθένας από αυτούς αντιδρά διαφορετικά. Μα στο τέλος όλοι χειροκροτούν με ενθουσιασμό».
Θα ήθελες να έμενες μόνιμα σε κάποιο μέρος και αν ναι τι αυτό;
«Θα έμενα Θεσσαλονίκη. Ο λόγος είναι επειδή οι άνθρωποι είναι τόσο ευχάριστοι, ανοιχτοί....Και ένα άλλο μέρος που θα έμενα είναι η Κρήτη».
Αν σου ζητούσαν να φτιάξεις ένα βίντεο για να προβάλεις την Ελλάδα στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στους επικριτές μας, πως θα το έκανες και τι θα έλεγες;
«Θα έδειχνα τα απίστευτα μέρη μας, τις θάλασσες μας, τον ήλιο μας, τα φαγητά και ίσως να έβαζα χωριά που ακόμη και εμείς δεν τα ξέρουμε...κι αυτό που θα έλεγα...τι άλλο το στίχο από τον Οδυσσέα Ελύτη, Θεέ μου πόσο μπλε ξόδεψες για να μη σε βλέπουμε....»
«Μάνα να τραγουδάμε καλύτερα τραγούδια»….
«Είναι μια φράση που λέω στο έργο...και θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχει αυτό το έργο. Είναι η ελπίδα μας...Εμείς πρέπει να μάθουμε να τραγουδάμε όμορφα για να μπορούμε να πάμε παρακάτω...στα καλύτερα. Αυτό αν θες παραλληλίζεται και με την ανθρώπινη ύπαρξη. Τη θεωρώ πολύ σημαντική φράση ειδικά στις ημέρες και τις εποχές που ζούμε....Ας την αναλύσουμε την πρόταση. Μάνα = γλυκό και όμορφο και ότι πιο σημαντικό και ουσιαστικό έχει στη ζωή του ένας άνθρωπος. Τραγούδι = πολιτισμός, χαρά δύναμη. Καλύτερα τραγούδια = η ελπίδα και η διάθεση για πιο ευχάριστες και ουσιαστικές ωραίες στιγμές...»
Τελικά γύρισες και εσύ μόνη στο σπίτι….γιατί κάναμε τόσο καιρό να σας δούμε;
«Είχαμε προβλήματα αλλά το κανάλι και η εταιρεία μας τα κατάφεραν...Αλλά και όλοι εμείς συμβάλαμε στο να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος».
Σε ενοχλεί που τα τούρκικα έχουν κατακλίσει την ελληνική τηλεόραση;
« Με ενοχλεί που η ελληνική τηλεόραση έχει κατακλυστεί από τούρκικα σήριαλ αλλά δεν με ενοχλούν οι Τούρκοι. Οι Τούρκοι είναι πολύ έξυπνοι. Κάνουν ωραίες παραγωγές είτε σου ταιριάζουν εσένα στο DNA σου είτε όχι. Δείχνουν πάρα πολύ τον πολιτισμό τους και ουσιαστικά τον προάγουν με αποτέλεσμα να βοηθούν σημαντικά την τουριστική τους βιομηχανία».
Τι φοβάσαι για το μέλλον;
«Δεν φοβάμαι για το μέλλον γιατί μ’ αρέσει να ζω το παρόν. Γενικά δεν σχεδιάζω μακροχρόνια πράγματα. Αυτό που ανησυχεί είναι αν μπορέσουμε να κάνουμε παιδιά. Εγώ θέλω πολύ να κάνω οικογένεια και παιδιά, αλλά να μπορώ να τους δώσω τα εφόδια για να κάνουν αυτό που θα ονειρευτούν».
Αν θα μπορούσες τον κόσμο ν’ άλλαζες θα…
«Όχι «θα» δεν θα υπήρχαν λεφτά».
pinakio.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θεσσαλονίκη: Πτώση οχήματος στη θάλασσα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θατσερισμός & Αριστερισμός
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
